Στέλνουν τη Δημοκρατία να κάνει ένα Μεγάλο Περίπατο...

Κάνουν λάθος στην αντιπολίτευση αν πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πορεύεται στην οικονομία με το βλέποντας και κάνοντας. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει σχέδιο και για την απαξίωση των εργασιακών σχέσεων και για την ανοσία τής αγέλης στην αγορά και για τα προσκόμματα στις συγκεντρώσεις, ακόμα και για το Μεγάλο Περίπατο- Περίδρομο- Περίγελο. Όλα δένουν γλυκά ώστε οι εργαζόμενοι που φτωχοποιούνται να μην έχουν δικαιώματα και να διαμαρτύρονται, όταν δεν θα τους απαγορεύεται, κάτω από δρακόντειους όρους και προϋποθέσεις δίπλα από ποδηλάτες και πανάκριβες ζαρντινιέρες στην Πανεπιστημίου...

Ο Κ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να μοχλεύει με χυδαίο κι αντιδημοκρατικό τρόπο ο ίδιος τα κατώτερα αντανακλαστικά τής μάζας. Εν προκειμένω, είναι αλήθεια ότι σήμερα συγκεντρώσεις μερικών δεκάδων ταλαιπωρούν χιλιάδες στο κέντρο τής Αθήνας. Η λύση, όμως, δεν είναι πονάει χέρι, κόβει χέρι, δεν είναι να απειλείς με ποινικές κυρώσεις διοργανωτές ή να ποινικοποιείς τη συμμετοχή σε συγκέντρωση που εσύ έχεις κρίνει παράνομη...

Ο εσωκομματικός ακροδεξιός εκβιασμός που αποδέχεται ο Κ. Μητσοτάκης για να βαυκαλίζεται πως ελέγχει μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που δεν του είναι πιστή δεν είναι πρόβλημα μόνο για τον ίδιο, αλλά γεννά ζητήματα δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να αναβιώνει ένας χουντικός νόμος προ 50 χρόνων για να ικανοποιείται η αυταρέσκεια του Αντ. Σαμαρά, του Αδ. Γεωργιάδη, του Μ. Βορίδη ή του Κ. Κυρανάκη. Στην άσκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων τίθενται κανόνες, περιορισμοί και σπανίως απαγορεύσεις. Με αυτήν την κυβέρνηση, όμως, που θέτει εμπόδια και στους πρόσφυγες και μετανάστες να λάβουν μικροπιστώσεις, οι απαγορεύσεις είναι ο κανόνας, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό για την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών και με το Μαξίμου να υποθάλπει όταν δεν δίνει το ίδιο εντολές στο παρακράτος...

 

Εμφύλιος στην παρακρατική δεξιά...

Το παρακράτος δεν χτίζεται από τη μία ημέρα στην άλλη, ούτε καν σε τεσσεράμισι χρόνια. Χρειάζεται χρόνο και, πάνω από όλα, την εμπέδωση του συναισθήματος ασφάλειας σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό πως θα μείνουν εσαεί ακαταδίωκτοι. Η δεξιά κυβέρνησε σχεδόν αδιαλείπτως αυτόν τον τόπο από το 1932 μέχρι και το 1981. Σε αυτές τις πέντε δεκαετίες είχε και το χρόνο και την ασφάλεια να χτίσει ένα παρακράτος το οποίο θα έκανε τη βρόμικη δουλειά, συμπεριλαμβανομένων πραξικοπημάτων και δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων...

Ομοίως, άπλετο χρόνο κι ασφάλεια είχαν η οικογένεια Μητσοτάκη κι ο Αντ. Σαμαράς. Ο πατήρ Μητσοτάκης ήταν βουλευτής από τη δεκαετία τού '40 κι ο "μακεδονομάχος τής φακής" από το 1977, ο μακροβιότερος στο σημερινό Κοινοβούλιο. Κι όμως, για όλους αυτούς τους "κυρίους" παρακράτος είναι η Αριστερά που κυβέρνησε για μόλις τεσσεράμισι χρόνια και τις προηγούμενες δεκαετίες τις έβγαλε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις εξορίες, στις φυλακίσεις και στο πολιτικό περιθώριο. Αναρωτηθείτε, για παράδειγμα, πόσοι δικαστικοί, στρατιωτικοί ή αστυνομικοί- ο ορισμός, δηλαδή, του βαθέος κράτους- ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ώστε να είναι σε θέση ο Αλέξης Τσίπρας να ορίζει γεγονότα από το παρασκήνιο...

Βεβαιότητα για την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου μπορώ να έχω μόνο για τον εαυτό μου. Δεν βάζω, επομένως, το χέρι μου στη φωτιά για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχείρησε να ποδηγετήσει διαδικασίες, μολονότι οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι όπου αυτό έγινε σχετιζόταν με την αποκάλυψη κι όχι με τη συγκάλυψη σκανδάλων. Αυτό που είναι βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να ελέγξει κάτι παραπάνω από την κυβέρνηση- κι αυτό παίζεται αν λάβουμε υπόψη τα "παραμάγαζα" Καμμένου- Παπαγγελόπουλου- και σίγουρα όχι την εξουσία. Στο πλαίσιο, άλλωστε, της τελευταίας διεξάγεται ένας ιδιότυπος εμφύλιος αυτόν τον καιρό ανάμεσα σε Μητσοτάκη- Σαμαρά για το ποιος είναι το αφεντικό. Περιττό να αναφέρω πως κανένας τους δεν είναι Αριστερός και κανένας τους δεν είναι καθαρός σαν τον αττικό καλοκαιρινό ουρανό... 

Το '20 ενδέχεται να είναι βρόμικο, το '89 ήταν καθαρότατο...

Το "βρόμικο '89" ήταν καθαρότατο. Ήταν υποχρέωση της Αριστεράς να συμβάλει στην κάθαρση από μια κατάσταση η οποία βρομούσε κι έζεχνε. Κι αν ο Ανδ. Παπανδρέου δεν καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχε, το λιγότερο, βαριές πολιτικές ευθύνες για το κλίμα σήψης τής εποχής. 

Συνεπώς, πολύ καλά έκαναν Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος και συμφώνησαν να σχηματίσουν συγκυβέρνηση με τον Κων. Μητσοτάκη με βασική της ατζέντα την κάθαρση. Αφήστε που και η εθνική συμφιλίωση Αριστεράς- δεξιάς δεν ήταν για να την πετάξεις στα σκουπίδια ούτε μπορούν να τους κατακρίνουν εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Π. Καμμένο πάλι για έναν ανώτερο λόγο...

Για όλα αυτά ήταν τουλάχιστον άστοχη η δημόσια αναφορά τού Αλέξη Τσίπρα στο βρόμικο '89 για να το συσχετίσει με όσα συμβαίνουν σήμερα. Για το αν το 2020 είναι βρόμικο ή όχι την πειστικότερη απάντηση θα δώσει ο χρόνος, αλλά η Αριστερά είναι αστείο να απολογείται για τα εγκλήματα άλλων μόνο και μόνο για να προσεταιριστεί τους ψηφοφόρους αντίπαλων κομμάτων. Υπήρχαν πραγματικοί λόγοι- πολιτικής ουσίας, αλλά και διαχείρισης σκανδάλων- για τους οποίους αντιπαρατέθηκε με τον Ανδρ. Παπανδρέου κι αν κάποιοι πρέπει να απολογούνται είναι όσοι από τους επιγόνους του έχουν παραμείνει στο ΚΙΝΑΛ ή έχουν μεταπηδήσει στο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως όχι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του προέδρου του...

Καμία αντίρρηση να προχωρήσει το περιλάλητο προοδευτικό μέτωπο σε βάρος τής δεξιάς. Αλίμονο, όμως, αν για να το επιτύχει η Αριστερά υποκύψει σε έναν ανιστόρητο ιστορικό αναθεωρητισμό για να θωπεύσει ψηφοφόρους τού δήθεν παλιού καλού ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ κι ο Ανδρ. Παπανδρέου είχαν αναμφίβολα τις καλές τους στιγμές, ο τελικός λογαριασμός όμως δεν είναι θετικός για κανέναν από τους δύο. Η τελευταία χρεοκοπία τής χώρας μπορεί να επήλθε το 2010, οι βάσεις της όμως είχαν μπει τη δεκαετία τού '80, όταν η αδήριτη ανάγκη για αναδιανομή τού πλούτου και κοινωνική δικαιοσύνη δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά χαραμοφάηδων με επαναστατικό παρελθόν. Αν αυτό είναι το όραμα του Αλέξη Τσίπρα και για το ΣΥΡΙΖΑ, η μυρωδιά του είναι χειρότερη κι από της ναφθαλίνης...

Γιατί λιποθυμάτε κύριοι;...

Πολλοί θεωρούν την έξοδο από τα μνημόνια το 2018- έστω με την αναπόφευκτη αυξημένη επιτροπεία που προβλέπεται για τους συστηματικούς παραβάτες των κανόνων τής Ευρωζώνης- ως αυτονόητη ύστερα από οκτώ χρόνια άγριας λιτότητας. Το ίδιο αυτονόητο θεωρούσαμε το ότι είχαμε απομακρυνθεί από την εποχή των αυτοκτονιών, της αναζήτησης φαγητού στα σκουπίδια ή των λιποθυμιών από ασιτία. Το ίδιο αυτονόητη θεωρήσαμε και τη ρύθμιση του χρέους από την προηγούμενη κυβέρνηση ή τα 37 δισ. ευρώ που άφησε στο κρατικό ταμείο όταν οι προηγούμενοι το είχαν καταληστέψει. Και τόσο αυτονόητο θεωρούν ορισμένοι σήμερα πως αυτοί που με τα λάθη, τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις τους δεν προσπάθησαν να εξυγιάνουν τη χώρα, αλλά λειτούργησαν ως μαφία, κόζα νόστρα κι όλα τα σχετικά...

Ο Κ. Μητσοτάκης απεχθάνεται το κοινωνικό κράτος από ιδεοληψία, θεωρεί τις ταξικές ανισότητες φυσικό φαινόμενο και τα επιδόματα στους πιο αδύναμους ως αφαίρεση εισοδημάτων από τη μεσαία τάξη. Αυτός, συνεπώς, ο άνθρωπος δεν δικαιούται να ρίχνει ούτε καν κροκοδείλιο δάκρυ για το κοριτσάκι που λιποθύμησε από ασιτία στη Ρόδο γιατί η μητέρα του δεν έχει λάβει ούτε ευρώ από το μη κράτος που οικοδομεί ο πρωθυπουργός ώστε οι κολλητοί του να ρημάξουν τον τόπο χρησιμοποιώντας εργαζόμενους- σκλάβους. Αυτοί που ακόμα μαγειρεύουν τη λίστα με τα 20 εκατ. ευρώ στα ΜΜΕ δεν δικαιούνται να υποστηρίζουν πως η συνομιλία Παππά- Μιωνή είναι ζήτημα δημοκρατίας. Είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό γιατί δεν έλαβαν τα απαραίτητα εμπροσθοβαρή μέτρα, νομιμοποίησαν την εργασιακή ζούγκλα και μετατρέπουν τους μικρομεσαίους είτε σε άνεργους είτε σε ευγνώμονες που θα εργάζονται εκ περιτροπής για λιγότερα χρήματα, ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη...

Η κυβερνητική επιλογή τής σκανδαλολογίας σε συνδυασμό με τις δυσοίωνες εκτιμήσεις για την οικονομία προμηνύουν πρόωρες εκλογές. Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης- φούσκα που κάτω από το περιτύλιγμά της δεν υπάρχει τίποτα καλό για το λαό. Γι' αυτό και θα επιχειρήσει να υφαρπάξει σύντομα την ψήφο του στήνοντας κι ένα σκηνικό κοινωνικού αυτοματισμού με τους πρόσφυγες στις πλατείες, επενδύοντας στο ρατσισμό και στον εθνικισμό που μας αποτρέπουν να αντιληφθούμε ότι ακόμα κι αν δεν αγαπάμε τον πλησίον μας αυτός ο πλησίον τονώνει την οικονομία- δείτε τι συμβαίνει σήμερα με τα άδεια από εργατικά χέρια χωράφια- και η προστασία των δικαιωμάτων του προστατεύει και τα δικαιώματα των Ελλήνων. Αιτών άσυλο είναι, για παράδειγμα, κίνδυνος για τη δημόσια υγεία μόνο αν δεν έχει πρόσβαση στο ΕΣΥ και ευεπίφορος στην παραβατικότητα μόνο αν δεν έχει εισόδημα... 



  

Πώς να παίξεις πόκα στη λέσχη τού χαρτοκλέφτη;...

Σε καμία χώρα τού κόσμου η Δικαιοσύνη δεν είναι στεγανοποιημένη από την επιρροή των άλλων εξουσιών, συμπεριλαμβανομένης της επιχειρηματικής- μιντιακής. Οι δικαστές, άλλωστε, δεν είναι θεοί για να τα γνωρίζουν όλα και να μην θολώνει η κρίση τους μπροστά στην θέα τού χρήματος ή της επαγγελματικής τους ανέλιξης. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στην Ελλάδα, όπου τα παραδικαστικά κυκλώματα είναι μια καθημερινότητα, όπως ο ήλιος και η θάλασσα, μας κατατάσσει στις αναπτυσσόμενες κι όχι στις αναπτυγμένες χώρες...

Σε ιδανικές συνθήκες θα ήταν απαράδεκτο η οποιαδήποτε εξουσία να παρεμβαίνει στα χωράφια τής άλλης. Ο καθένας θα έκανε όπως πρέπει τη δουλειά του και τα όποια λάθη θα ήταν απλώς ανθρώπινα. Τα δικαστικά λάθη, όμως, στη χώρα μας δεν είναι πάντοτε ανθρώπινα.

Γι' αυτό και δεν είναι προς ψόγο η οποιαδήποτε παραίνεση της εκτελεστικής, της νομοθετικής ή της τέταρτης εξουσίας στη Δικαιοσύνη να στέκεται στο ύψος της κι όχι να κουκουλώνει υποθέσεις. Κι αν, μάλιστα, υπάρχουν ενδείξεις κουκουλώματος τότε κρίνεται υποχρεωτική η παρέμβαση ώστε να μην διαλανθάνουν της προσοχής τού δικαίου οι φαύλοι κι αμαρτωλοί...

Ακόμα κι από τη ΝΔ παραδέχονται ότι οι όποιες παρασκηνιακές επαφές υπουργών τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν σκοπό να αποσιωπηθούν δικές τους πράξεις ή παραλείψεις. Αυτό που ονομάζουν παρακράτος είναι η προσπάθεια που έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση να βρεθούν λαβράκια σε βάρος πολιτικών τους αντιπάλων που και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αρσακειάδες...

Είναι αλήθεια ότι σε ορισμένες περιπτώσεις πρώην υπουργοί ξεπέρασαν τα όρια, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο είτε από άγνοια των δυνατοτήτων τού βαθέος κράτους. Πάει πολύ, όμως, οι θεμελιωτές, υπηρέτες κι αφεντικά τού παρακράτους να κατηγορούν άλλους για τις δικές τους αμαρτίες...

Αν η δεξιά αναζητά παρακράτος δεν έχει παρά να κοιταχτεί στον καθρέφτη...

Είναι ο Π. Καμμένος κι ο Δ. Παπαγγελόπουλος Αριστεροί; Ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τους ΑΝΕΛ όχι γιατί ασπαζόταν τη συντηρητική ατζέντα τους, αλλά γιατί ήταν το μοναδικό κόμμα στη Βουλή του 2015- πέρα από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή που για διαφορετικούς λόγους δεν υπήρχε περίπτωση συνεργασίας μαζί τους- το οποίο τασσόταν εναντίον των μνημονίων. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν συγκυβέρνησε με τον Καμμένο γιατί ήθελε να αξιοποιήσει τα κονέ τού τελευταίου με το παρακράτος. Ομοίως, συνεργάστηκε με τον Δ. Παπαγγελόπουλο όχι για να κρύψει σκάνδαλα, αλλά για να αποκαλύψει αυτά που έθαβε το βαθύ κράτος των ΝΔ- ΠΑΣΟΚ...

Από τη στιγμή που η Αριστερά αποδέχθηκε την πρόκληση του να κυβερνήσει ήταν υποχρεωμένη να ριχτεί στη λάσπη για να ξεβρομίσει τη χώρα. Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, να συναναστρέφεσαι κι ανθρώπους που υπό διαφορετικές περιστάσεις δεν θα έβαζες ποτέ στο σπίτι σου. Κι αυτό γιατί χρειάζεσαι τα μικρότερα ψάρια για να πιάσεις τα μεγαλύτερα, ιδίως όταν έχεις απέναντί σου ένα σύστημα εξουσίας με παρακλάδια παντού, κι όχι μόνο στην αστυνομία ή στη δικαιοσύνη...

Λένε, για παράδειγμα, στη ΝΔ πως μόνο ένα παρακράτος παρακολουθεί δημοσιογράφους, λες κι αυτοί που παρακολουθούνταν ήταν ο Μανώλης Γλέζος και η Οριάνα Φαλάτσι κι όχι αχυράνθρωποι επιχειρηματία με πολλές ύποπτες υποθέσεις στην πλάτη του. Λένε, επίσης, στη ΝΔ πως όταν αυτοί μπορούν να χρησιμοποιούν οπλοπολυβόλα δωρηθέντα στους ίδιους από τη διαπλοκή η Αριστερά πρέπει να απαντά με νεροπίστολα...

Όσα λάθη, όμως, κι αν έγιναν από το ΣΥΡΙΖΑ, που έγιναν και σε αυτόν τον τομέα, η Αριστερά ούτε εκτέλεσε ούτε φυλάκισε ούτε εξόρισε ούτε έστησε προβοκάτσιες σε βάρος των πολιτικών της αντιπάλων. Αν, επομένως, η δεξιά αναζητά με το στανιό παρακράτος μπορεί κάλλιστα να ανατρέξει στην παλιότερη, αλλά και σύγχρονη ιστορία της, αυτή που ζούμε και σήμερα. Εκεί θα βρει πολλά, μα πάρα πολλά παραδείγματα για να έχει τώρα το θράσος να κουνά το δάχτυλο...

Προοδευτικό μέτωπο με το δεξιό ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται...

Ο Αλέξης Τσίπρας επανέρχεται συχνά πυκνά στην αναγκαιότητα σύμπτυξης προοδευτικού μετώπου απέναντι στη νεοφιλελεύθερη- νεοσυντηρητική κυβέρνηση. Έχει, μάλιστα, την αξία του πως αυτό θέλει να χτιστεί με θεμέλιο τους ίδιους τους πολίτες κι όχι τα κοινοβουλευτικά κόμματα, από τα οποία μόνο το ΜέΡΑ 25 κι αυτό με δυσκολία θα ήταν πρόθυμο να συμπράξει με το ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αν το ΚΚΕ έχει αυτοαποκλειστεί εδώ και δεκαετίες μέσα στη σταλινική του γυάλα, το σημερινό ΠΑΣΟΚ πολύ δύσκολα θα το ενέτασσε κανείς στις κεντροαριστερές δυνάμεις κι όχι στις κεντροδεξιές. Αφήστε που οι περισσότεροι από τους εναπομείναντες σε αυτό απεχθάνονται τον Αλέξη Τσίπρα και βλέπουν με συμπάθεια τον Κ. Μητσοτάκη...

Με λίγα λόγια, είναι θεμιτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητά ευρύτερες συμμαχίες, αλλά για να πέσει η κυβέρνηση θα πρέπει να στηριχθεί στις ίδιες δυνάμεις του για να τα καταφέρει. Αυτό σημαίνει πως ο μετασχηματισμός τού κόμματος καλείται να ισορροπήσει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, να κρατήσει από τη μία πλευρά τη ριζοσπαστική αριστερή φυσιογνωμία του- όση, τέλος πάντων, του έχει απομείνει και η οποία του προσφέρει πολιτική διακριτότητα- κι από την άλλη να ξαναγίνει πόλος έλξης για τους απολιτίκ ψηφοφόρους που για να μην θίγουμε την ιδιωτεία τους αποκαλούμε μεσαίο χώρο...

Όσο ο πρωθυπουργός δεν θα πηγαίνει σε πρόωρες κάλπες υπάρχει χρόνος συζήτησης, προσυνεδριακής και συνεδριακής, πάνω σε αυτήν τη νέα ισορροπία. Όσο, όμως, ο δημόσιος λόγος τού ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στο σατιρικό σχολιασμό τής σκανδαλώδους επικαιρότητας η κλεψύδρα αδειάζει επικινδύνως...

Βάση όλων θα είναι το πρόγραμμα, στο οποίο πρέπει να διευκρινίζεται τι θέλει να πει ο ποιητής όταν μιλά για νέο κοινωνικό συμβόλαιο και παραγωγικό μοντέλο. Πέρα, όμως, από το πρόγραμμα σημαντικό ρόλο παίζουν και τα πρόσωπα που θα το υλοποιήσουν. Κι αν για τις μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογημένο επιχείρημα ήταν ο εξαναγκαστικός τους χαρακτήρας σε ένα κομματικό πρόγραμμα τα πράγματα είναι απλούστερα: σε όποιον του αρέσει μένει για να το εφαρμόσει και σε όποιον δεν του αρέσει παίρνει το καπελάκι του και φεύγει για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, εκεί όπου η ουτοπία δεν πορεύεται ποτέ μαζί με την ευθύνη άσκησης εξουσίας και τους αναπότρεπτους συμβιβασμούς της...

Μόνο αν ο Λούλης είχε δίκιο έχουν άδικο τώρα οι δημοσιογράφοι...

Πριν μερικές εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σηκώσει τον τόπο για το σποτάκι με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Λούλη, το οποίο χαρακτήρισε μισογυνικό. Επικαλούμενη τότε τον πολιτικό ορθολογισμό είναι η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση που ναρκοθέτησε το σημερινό σποτάκι της για τα ΜΜΕ. Γιατί σήμερα οι πολιτικοί της αντίπαλοι χρησιμοποιούν ακριβώς το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποίησε η Κουμουνδούρου για το σποτάκι Λούλη, βασιζόμενοι εμμέσως στο ότι όπως όλες οι γυναίκες δεν είναι όπως η κοπέλα τού ηθοποιού έτσι κι όλοι οι δημοσιογράφοι δεν είναι δωρολήπτες...

Για να είμαι ξεκάθαρος: το σποτάκι για τα εκατομμύρια σε ΜΜΕ είναι η καλύτερη αντιπολιτευτική στιγμή ΣΥΡΙΖΑ εδώ κι ένα χρόνο. Καμία άλλη ενέργεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει γίνει "talk of the town" όπως αυτή κι αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη για την επιτυχία του...

Ούτε αισθάνομαι θιγμένος ως δημοσιογράφος από αυτό το σποτάκι απλούστατα γιατί δεν με αναγνωρίζω σε αυτό. Αν είχα τη μύγα, όπως φαίνεται πως την έχουν πολλοί συνάδελφοί μου, θα μυγιαζόμουν, αλλά φροντίζω να κρατάω ομπρέλα όταν κάποιοι πιστεύουν ότι όλοι κι όλα είναι προς πώληση...

Έτσι κι αλλιώς η σάτιρα περιέχει το στοιχείο τής γενίκευσης και ούτε είναι δυνατό κάτω από κάθε αστείο να περνά, σαν να επρόκειτο για διαφήμιση για τσιγάρα,  η υπόμνηση ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Μπορείς να πεις ένα αστείο για έναν χοντρό, για έναν φαλακρό, για έναν μαύρο ή για έναν ομοφυλόφιλο χωρίς να γίνεις προσβλητικός, αλίμονο όμως αν θεσμοθετήσουμε τη λογοκρισία και στη σάτιρα. Κι ελπίζω στο ΣΥΡΙΖΑ να αντιλήφθηκαν ότι όταν κάνεις σημαία σου τον πολιτικό ορθολογισμό, που είναι μια παραλλαγή τού φασισμού, πρέπει να είσαι έτοιμος να σου το ανταποδώσουν με την πρώτη προβοκάτσια...

Το δημόσιο χρήμα ήταν πάντα ιδιωτική περιουσία των μητσοτάκηδων...

Ο Κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ είναι ειλικρινείς όταν αναρωτιούνται γιατί τους καταγγέλλουν για μια σειρά περιπτώσεων διασπάθισης δημόσιου χρήματος, από τα σκόιλ ελικίκου και τις ιστοσελίδες- φαντάσματα έως τα παγκάκια στην Αθήνα και τα μιλημένα προγράμματα "Αντώνης Τρίτσης" σε δικούς μας. Ο πρωθυπουργός και η παρέα του αντιμετωπίζουν το δημόσιο χρήμα ως δικό τους γιατί δικό τους είναι εδώ και δεκαετίες.

Η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για την εξουσία δεν γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019, όταν και την ανακατέλαβαν. Είναι κτήμα τους από τότε που ήταν "πολιτικοί κρατούμενοι" έξι μηνών στα ένδοξα Παρίσια...

Ο Κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ είναι ειλικρινείς και με τον εαυτό τους. Ξέρουν και οι ίδιοι πόσο φαύλοι είναι, γι' αυτό κι απαιτούν από την Αριστερά να δείχνει μια ηθική ανωτερότητα που εκείνοι έχουν απωλέσει από τα γεννοφάσκια τους. Αυτός που, ανάμεσα σε τόσα άλλα αμαρτήματα, έχει αγοράσει με μαύρο χρήμα εξωχώριων εταιρειών το πανάκριβο σπίτι τού Βολταίρου στο Παρίσι κι έχει στο όνομά του θαλασσοδάνεια εγκαλεί τον Δ. Παπαδημούλη για ακίνητα που έχει αγοράσει με το νόμιμο πλούτο του. Αν ήμουν ευρωβουλευτής τής Αριστεράς θα ήμουν πιο φειδωλός από τον αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου στη διαχείριση του πλούτου μου, αλλά αν είχα την καμπούρα τού Κ. Μητσοτάκη θα ντρεπόμουν να δείχνω τον οποιονδήποτε άλλο με το δάκτυλο...

Ο πρώτος χρόνος τής διακυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν ένας μήνας τού μέλιτος κι αυτό οφείλεται και στην αδυναμία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης να αρθρώσει ένα λόγο που να ακούγεται από τους πολίτες. Τα δύσκολα, όμως, για τον πρωθυπουργό είναι μπροστά, αφού η δεξιά έχει παράδοση στον αλληλοσπαραγμό όταν τα συμφέροντα των διάφορων φατριών της αρχίζουν να αλληλοσυγκρούονται. Η σκανδαλώδης κατασπατάληση των 20 εκατ. ευρώ και σε ΜΜΕ της πλάκας μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ενός επιχειρηματικού πολέμου σε βάρος ενός πρωθυπουργού που ανήλθε στην εξουσία και χάρη στη μαζική υποστήριξη της ελίτ κι ενδεχομένως να έχει σχηματίσει την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να τη λαμβάνει υπόψη...

Ούτε τέχνη ούτε επιστήμη in nomine patris et filii et spiritus santi...

Οι μαθητές είναι χρήσιμο να διδάσκονται δεξιότητες στο σχολείο. Το να ξέρουν, για παράδειγμα, να μαγειρεύουν, να οδηγούν ή να κάνουν απλά μαστορέματα είναι κάτι που θα τους χρησιμεύσει σε όλη τους τη ζωή κι απουσιάζει σήμερα από τη σχολική ζωή. Αλίμονο, όμως, αν οι νέες γενιές μαθαίνουν μόνο πώς να είναι καλοί νοικοκύρηδες και δεν τις βοηθάμε να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και μέσω της διδασκαλίας των τεχνών. Γι’ αυτό και η περιθωριοποίηση των καλλιτεχνικών και της μουσικής που προωθεί η υπουργός Μεσαιωνικής Παιδείας, Ν. Κεραμέως, βάζει ένα ακόμα λιθαράκι, μετά τον πρόσφατο αντιεκπαιδευτικό νόμο, στην επιστροφή τού εκπαιδευτικού συστήματος στη δεκαετία τού ’50...

Τα καλλιτεχνικά, η μουσική, οι θετικές επιστήμες, όλα αυτά τα μαθήματα έχουν απωλέσει ώρες διδασκαλίας, όλα εκτός από τα θρησκευτικά. Τι χρεία, άλλωστε, έχουμε της τέχνης ή της επιστήμης αφού έτσι κι αλλιώς όλοι μας μια ημέρα θα πεθάνουμε και οι μισοί θα πάμε στην κόλαση και οι άλλοι στον παράδεισο;...

Με την ίδια λογική, τι να την κάνουμε την κοινωνιολογία όταν μπορεί η ελίτ να αναπαράγει τον πνευματικό της αυτισμό και τις ταξικές ανισότητες ομιλώντας τη λατινική; Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται να είναι καλά χριστιανόπουλα συντάσσοντας προτάσεις σε νεκρές γλώσσες, όχι να μαθαίνουν για την κοινωνική αδικία...

Η τέχνη, σε αντίθεση με τις λατινικές στερεότυπες εκφράσεις, δεν ήταν ποτέ σύμμαχος της εξουσίας. Η δημιουργία, η φαντασία, η αμφισβήτηση των καθιερωμένων είναι όλες έννοιες συνυφασμένες με τις καλές τέχνες κι όχι με τη δουλικότητα που απαιτεί η υπηρέτηση αρχόντων. Κι αυτό είναι κάτι που ιδίως μια νεοφιλελεύθερη- νεοσυντηρητική κυβέρνηση με εθνικιστικά στοιχεία είναι αδύνατο να καταπιεί αμάσητο...

Η αγία οικογένεια βλέπει την εξουσία σαν ένα Μεγάλο Περίπατο...

Τα έργα βιτρίνας στην Αθήνα δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Από τα κάγκελα του Δ. Αβραμόπουλου έως τη ρόδα τού Γ. Καμίνη η φιλοσοφία των δημοτικών αρχόντων ήταν απλή, έως απλοϊκή: να φτιάξουμε "ό,τι βλέπει η πεθερά", δίχως ευρύτερο σχεδιασμό και φυσικά με τις γειτονιές τής πρωτεύουσας παρατημένες στην τύχη τους και τα ακτιβιστικά κινήματα να σώζουν οτιδήποτε μπορεί να σωθεί. Γι' αυτό και μια πόλη που έχει το προνόμιο να "φρουρείται" από τον Παρθενώνα έχει πολύ λίγα να προσφέρει στους επισκέπτες της σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ακόμα και πιο φτωχών χωρών...

Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει να αισθάνεται υπερηφάνεια για τον ανιψιό του και δήμαρχο Αθηναίων, ο οποίος βαδίζει στα βήματά του, όχι άρτος δηλαδή αλλά θεάματα. Πολύ θα ήθελα όχι μόνο οι δρόμοι που συμπεριλήφθηκαν στο Μεγάλο Περίπατο, αλλά όλο το κέντρο τής Αθήνας να πεζοδρομηθεί και να το διασχίζουν μόνο πεζοί, ποδηλάτες και μέσα μεταφοράς. Κι αυτό μπορεί να γίνει, αλλά με προγραμματισμό και σχέδιο, όχι εν μέσω προστατευτικών μέτρων για τον κοροναΐό και με περιορισμένα δρομολόγια των ΜΜΜ...

Δεν είναι εύκολη εξίσωση προς επίλυση η αναγέννηση της Αθήνας δίχως να γκρεμιστεί σχεδόν στο σύνολό της. Ούτε, όμως, αυτή η εξίσωση θα λυθεί από επαγγελματίες πολιτικούς, μεγαλωμένους στα παλάτια τής εξουσίας, που βλέπουν το δημαρχιλίκι ως σκαλοπάτι για υψηλότερα αξιώματα...

Ο Κ. Μπακογιάννης μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί για να περάσεις μια βραδιά μαζί του σε κάποιο μπαρ ή ταβέρνα. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, για το αν ο σχεδιασμός του για την Αθήνα υπερβαίνει ακόμα και τα όρια μίας δημαρχιακής θητείας. Η "αγία οικογένεια" χρειάζεται εφεδρείες για τα μεγάλα και τρανά, όσο παντελώς αδιάφορο κι αν είναι αυτό για τους πολίτες τού μεγαλύτερου δήμου τής χώρας...

Σύντροφοι, όποιος έχει θάρρος προλαβαίνει...

"Δεν προλάβαμε". Μαζί με το "φταίνε τα μίντια για τα πάντα" αυτή είναι η αγαπημένη φράση των συριζαίων το τελευταίο χρονικό διάστημα. Τα τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία, ιδίως όταν έχεις παραλάβει ένα χρεοκοπημένο, μνημονιακό κράτος που κυβέρνησαν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι για τέσσερις δεκαετίες, δεν είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν είναι, όμως, κι αμελητέο, γι' αυτό κι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον καιρό να αλλάξει χρόνιες παθογένειες, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις φέρθηκε με φοβία απέναντι στις ίδιες του τις ιδέες πρωτίστως και δευτερευόντως στην αντιπολίτευση...

Έγραψε, για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας πως δεν πρόλαβε η κυβέρνησή του να αλλάξει το πλαίσιο των πανελλαδικών εξετάσεων ώστε να απαλλάξει μαθητές και γονείς από το περιττό άγχος και την πίεση. Γιατί δεν πρόλαβε; Τόσα εκπαιδευτικά νομοσχέδια εισήχθησαν στη Βουλή κι επί ημερών του...

Στηλιτεύουν, επίσης, στην αξιωματική αντιπολίτευση την υποκρισία τής ΝΔ με αφορμή το "come out" του οικονομικού συμβούλου Μητσοτάκη. Γιατί οι ίδιοι, όμως, δεν ψήφισαν τον πολιτικό γάμο ομοφυλόφιλων ή να αποκτήσουν το δικαίωμα στην υιοθεσία;...

Όταν υπάρχει πολιτική βούληση υπάρχουν και χρόνος, αδιαφορία για το συντηρητισμό τής αντιπολίτευσης και της κοινωνίας και θάρρος για την υλοποίηση προοδευτικών πολιτικών. Όταν, όμως, διακατέχεσαι από δειλία, τότε στήνεις μόνος σου μπροστά σου χίλια εμπόδια. Ακόμα και τώρα, άλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας διστάζει να επιβληθεί σε μια κλίκα παλαιοκομματικών που θέλουν μόνοι τους να διοικούν ένα κόμμα που έχει μεγαλώσει πολύ σε σχέση με την εποχή που αυτοί όριζαν καταστάσεις και που αυτό δεν έγινε χάρη σε αυτούς, αλλά μολονότι εκείνοι έβαζαν εμπόδια. Θέλει αρετή και τόλμη και η πρόοδος...

 

Βάσει αγαλμάτων και δρόμων είμαστε βασιλευόμενη χριστιανοδημοκρατία...

Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου, Βασιλίσσης Αμαλίας, Βασιλίσσης Όλγας, Βασιλίσσης Σοφίας και τόσες άλλες οδοί στο κέντρο τής Αθήνας κι όχι μόνο. Για να μην αναφερθώ στις χιλιάδες των αγίων με τα ονόματα των οποίων έχουμε βαφτίσει δρόμους, πλατείες, σταθμούς, πόλεις και χωριά ή τα δικά μας αμφιλεγόμενα αγάλματα, όπως του Κωνσταντίνου στο Πεδίο του Άρεως ή του Τρούμαν στο Παγκράτι. Αν κάποιος ξένος περπατήσει στην πρωτεύουσα ή και σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη ή χωριό μπορεί και να πιστέψει ότι δεν είμαστε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά βασιλευόμενη χριστιανοδημοκρατία...

Μήπως τώρα που στο εξωτερικό γκρεμίζονται αγάλματα ρατσιστών να εξετάσουμε τι γίνεται και με τη δική μας στρεβλή θεώρηση της Ιστορίας, που μνημονεύει καθάρματα και λησμονεί πραγματικούς ήρωες ή σπουδαίους άνδρες; Δεν υπάρχει αμφιβολία, για παράδειγμα, ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους, αν όχι ο κορυφαίος Έλληνας πολιτικός τού 20ού αιώνα. Αρκεί, όμως, αυτό για να δώσουμε το όνομά του σε τόσες οδούς, ακόμα και στο αεροδρόμιο, σαν να μην έζησαν τον περασμένο αιώνα ή τους προηγούμενους αιώνες προσωπικότητες από διάφορους χώρους που άξιζαν ανάλογης μεταχείρισης;... 

Το ίδιο ισχύει και για τους αρχαίους ημών προγόνους, για τους οποίους ορθώς είμαστε υπερήφανοι, αλίμονο όμως αν πιστεύουμε οι ίδιοι ότι δεν τους ακολούθησαν κι άλλες σπουδαίες προσωπικότητες ώστε να έχουμε γεμίσει τους δρόμους μας μόνο με τα δικά τους ονόματα, ακόμα και μυθολογικών ηρώων. Δεν ισχυρίζομαι πως οι μετονομασίες είναι το πιο καυτό ζήτημα στην Ελλάδα την επόμενη ημέρα τού κοροναΐού. Οι επιλογές, όμως, που έχουμε κάνει για την ονομασία δρόμων- βάλτε στην εξίσωση και τους ιμπεριαλιστές που έχουμε βαφτίσει φιλέλληνες- μαρτυρά πόσο δύσκολο μας είναι ακόμα να αντικρίσουμε την Ιστορία μας με την απαιτούμενη αποστασιοποίηση ώστε να μην επαναλάβουμε τα τραγικά της λάθη...

Στις πραγματικές δημοκρατίες τα ΜΜΕ δεν παίρνουν ούτε ευρώ κρατικού χρήματος...

Στη Μεγάλη Βρετανία αν ένας δημοσιογράφος δεχθεί να του πληρώσει το ταξί κάποιος τρίτος κι όχι ο εργοδότης του αυτό συνιστά παράβαση του κώδικα δεοντολογίας κι ενδεχομένως να έχει και ποινικές κυρώσεις. Στην Ελλάδα αν κάποιος δημοσιογράφος εξομολογούταν κάτι παρόμοιο όλοι θα έπεφταν κάτω από τα γέλια, θα τον χτυπούσαν φιλικώς στην πλάτη και θα του έλεγαν "μην γίνεσαι μαλάκας και χαλάς την πιάτσα". Γι' αυτό και θεωρούμε πολύ λογικό μια κυβέρνηση να χρηματοδοτεί ΜΜΕ, αλλά να προβάλλουμε ενστάσεις μόνο για το ποιοι δικαιούνταν να πάρουν χρήματα και  με ποιο ποσό...

Φυσικά και δεν είναι το ίδιο να χρηματοδοτείται ένα μέσο με υψηλή αναγνωσιμότητα κι αρκετούς εργαζόμενους που πληρώνονται στην ώρα τους με ιστοσελίδες- φαντάσματα που δεν τις διαβάζουν ούτε οι ιδιοκτήτες τους. Ποια, όμως, μπορεί να είναι η αξιοπιστία ενός μέσου που επιχορηγείται από κρατικό χρήμα όταν κάνει ρεπορτάζ για τις κυβερνητικές πολιτικές; Μήπως, για να υπάρξει επιτέλους κάθαρση στην ελληνική μιντιακή σκηνή, πρέπει να αφήσουμε τους κανόνες τής αγοράς να αποφασίσουν ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι όχι, με την προϋπόθεση πως θα είναι πλεονασματικοί βάσει τής δημοφιλίας τους και των διαφημιστικών τους εσόδων κι όχι γιατί καλύπτουν τρύπες ο κρατικός προϋπολογισμός ή και το φουσκωμένο από άλλες δραστηριότητες πορτοφόλι των ιδιοκτητών;...

Είναι τέτοιος ο παραλογισμός (και) στο μιντιακό χώρο στην Ελλάδα όπου ακόμα και σήμερα, ύστερα από μια δεκαετή οικονομική κρίση, κρεμιούνται καθημερινώς στα περίπτερα εφημερίδες ελάχιστης ή πολύ περιορισμένης κυκλοφορίας. Χρειάστηκαν, άλλωστε, 30 χρόνια για να πληρώσουν οι καναλάρχες για τις δημόσιες συχνότητες που χρησιμοποιούν. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα το τι είναι αυτονόητο και τι όχι και για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους τους, που πολλές φορές γίνονται βασιλικότεροι των βασιλέων αφεντικών τους, απέχει πολύ από το τι θεωρείται αυτονόητο σε χώρες όπου ο Τύπος βρίσκεται πράγματι απέναντι στην εξουσία αντί να διαλέγει στρατόπεδο με μοναδικό κριτήριο το ποιος δίνει τα πιο πολλά...

 

Άριστοι χωρίς πτυχία θέλουν πρότυπα σχολεία...

Ο νεοφιλελευθερισμός θα μπορούσε να αποτελεί βάση συζήτησης μόνο αν όλοι οι άνθρωποι ξεκινούσαν τη ζωή τους από την ίδια αφετηρία. Μόνο που ο νεοφιλελευθερισμός για να έχει λόγο ύπαρξης θα πρέπει πρώτα να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός, η κοινωνική δικαιοσύνη δηλαδή που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Επομένως, και τα πρότυπα σχολεία θα συντελούσαν στην κοινωνική κινητικότητα, όπως είναι το κυβερνητικό αφήγημα, αν είχαν την πραγματική δυνατότητα να ενταχθούν σε αυτά και τα παιδιά φτωχών ή μικρομεσαίων οικογενειών που έχουν, λόγω του ότι ξεκινούν από pole position, οι κανακάρηδες της ανώτερης οικονομικώς τάξης...

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν παιδιά από τα χαμηλότερα οικονομικώς στρώματα που τα κατάφεραν στη ζωή τους χάρη στο ταλέντο και στη σκληρή τους προσπάθεια. Η πολιτεία, όμως, έχει χρέος να κάνει ό,τι μπορεί για να καλύπτει το κενό που δημιουργεί το χρήμα και να μην επαφίεται στην εξαίρεση ώστε να δικαιολογεί την ελιτίστικη ταξικότητά της. Πολλώ δε μάλλον όταν η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει σημαία της την αριστεία την ώρα που δεν έχει μείνει αδιόριστο στο Δημόσιο κανένα "γαλάζιο" παιδί και που κάθε τόσο πληροφορούμαστε για έναν ακόμα γενικό γραμματέα ή υπουργό χωρίς αναγνωρισμένο πτυχίο...

Ο νόμος Κεραμέως είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ιδιωτών σχολαρχών, φροντιστηρίων και καθηγητών που κάνουν ιδιαίτερα κι ανάμεσα σε άλλα αυξάνει τις εξετάσεις και τον αριθμό των μαθητών στα νηπιαγωγεία και στα δημοτικά. Οι μαθητές πρέπει να είναι παραγωγικοί και να κρίνονται για τη δουλειά που κάνουν, η παιδική κι εφηβική ηλικία ωστόσο είναι κρίμα να χαραμίζεται από εξεταστικό κέντρο σε εξεταστικό κέντρο όταν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι πολύ πιο δημιουργικοί για την απασχόληση των μαθητών δίχως τη σωματική και ψυχική τους εξόντωση, όπως οι εργασίες, ατομικές κι ομαδικές. Όσο για την επιστροφή τής διαγωγής στα απολυτήρια, ποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ο νεοφιλελευθερισμός πάει πακέτο με το νεοσυντηρητισμό;...

Ο Μωυσής εξορίστηκε στη γη Μαδιάμ...

Δεν υπάρχει κυβέρνηση στον κόσμο που μπορεί να λύσει το γόρδιο δεσμό τής προστασίας τής ανθρώπινης ζωής με την παράλληλη μη νέκρωση της οικονομίας. Δεν κατηγορώ, επομένως, τον Κ. Μητσοτάκη για το ότι δεν έχει βρει την κατάλληλη ισορροπία, μολονότι υπήρχαν πρωτοβουλίες του που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, όπως το άνοιγμα των σχολείων με ελάχιστη προσέλευση μαθητών, των εκκλησιών ή των εμπορικών κέντρων, καθώς και το άνοιγμα των πτήσεων εξωτερικού χωρίς ιδιαίτερα πρωτόκολλα προστασίας. Τον κατηγορώ γιατί, κατά την πρώτη φάση τουλάχιστον, χρησιμοποίησε κάθε διαθέσιμο μέσο- δεν έχει και λίγα στη διάθεσή του- για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από το ότι μας έκλεισε σπίτια μας για δύο μήνες χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να ενισχύσει το ΕΣΥ και για να διατηρήσει στη ζωή μικρομεσαίες επιχειρήσεις και συνεπώς και τους εργαζομένους τους...

Η ατομική ευθύνη βρίσκεται και στη βάση τής προστασίας τής δημόσιας υγείας. Βρισκόταν και πριν τρεις μήνες, όταν ο πρωθυπουργός και τα φιλικά του μίντια φιλοτεχνούσαν την εικόνα Μωυσή για τον Κ. Μητσοτάκη. Αν δεν πλένουμε τα χέρια μας ή συνωστιζόμαστε χωρίς να υπάρχει ανάγκη, τότε πρωτίστως τον εαυτό μας οφείλουμε να ψέξουμε στην περίπτωση που ασθενήσουμε. Από την άλλη, όμως, η πολιτεία δεν επιτρέπεται να κάνει τα στραβά μάτια, ιδίως σε εξόφθαλμες παραβιάσεις τού νόμου από επιχειρηματίες που δεν πρόκειται να πεινάσουν ακόμα κι αν έκλειναν οι επιχειρήσεις τους για ένα χρόνο, αφού έχουν κονομήσει και με μαύρο χρήμα όλα τα προηγούμενα...

Όποιος ζει από το ξίφος πρέπει να είναι έτοιμος και να πεθάνει από αυτό. Ο Κ. Μητσοτάκης στήριξε τη δημοσκοπική του υπεροχή σε μια πανδημία και σε μια επίπλαστη επιστροφή στην κανονικότητα προκειμένου να έχει την επιλογή διεξαγωγής διπλών εκλογών σε πολιτικώς ιδανικό χρόνο για τον ίδιο. Η πραγματικότητα φαίνεται να του χαλά τα σχέδια, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που απασχολεί τους πολίτες, ακόμα κι εκείνους που πίνουν νερό στο όνομα του πρωθυπουργού...

Το ζητούμενο είναι το ρίσκο τής επανέναρξης του τουρισμού να μην μας γυρίσει στα σπίτια μας υπό χειρότερες συνθήκες υγείας και οικονομικές από αυτές προ τριμήνου. Και για να μην συμβεί αυτό το σχέδιο της κυβέρνησης είναι ίδιο με τα προηγούμενα, βλέποντας και κάνοντας δηλαδή...

Τα ελαττώματα των άλλων είναι πιο κατακριτέα από τα δικά μας...

"Γιατί διαμαρτύρονται για τον Τζορτζ Φλόιντ κι όχι για τον Έλληνα χ, ψ ή ω"; Κάθε φορά που κυρίως η Αριστερά βγαίνει στους δρόμους ακούγεται αυτή η επωδός, κατά βάση από τους υπερασπιστές τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας. Λες και τους εμπόδισε ποτέ κανείς να συγκεντρωθούν κατά χιλιάδες για να κλάψουν τους δικούς τους νεκρούς...

Αν, για παράδειγμα, επιθυμούν να θρηνήσουν τους απεργοσπάστες υπό την πίεση των αφεντικών τους νεκρούς τής Marfin ή τον εθνικιστή κι εγκληματία τού κοινού ποινικού δικαίου Κ. Κατσίφα με γεια τους με χαρά τους. Ας μην προσπαθούν, όμως, να επιβάλουν την αγωνιώδη τους αναζήτηση για ήρωες και στους υπόλοιπους...

Είναι, αν μη τι άλλο, πολύ αισιόδοξη όσο και πολύ απαισιόδοξη η παγκόσμια κινητοποίηση κατά τού ρατσισμού και υπέρ των ίσων ευκαιριών. Αισιόδοξη γιατί, ενδεχομένως χάρη και στον κοροναΐό που απόδειξε ότι είμαστε το ίδιο ευάλωτοι σε μια πανδημία, για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις. Απαισιόδοξη, όμως, γιατί το πρόβλημα ζει ανάμεσά μας κι ακόμα κοστίζει ζωές μολονότι βρισκόμαστε στο 2020...

Ο ρατσισμός, εξάλλου, έχει την ιδιαιτερότητα να είναι εύκολα αναγνωρίσιμος στους άλλους, αλλά δύσκολα όταν αφορά εμάς τους ίδιους. Γι' αυτό και είναι, για παράδειγμα, ευκολότερο να θρηνούμε για τον Φλόιντ, αλλά όχι για τον Ζακ Κωστόπουλο ή για τους πρόσφυγες και μετανάστες που πέθαναν στα νερά τού Αιγαίου στην προσπάθειά τους να μας... εξισλαμίσουν. Τα ελαττώματα των άλλων είναι πάντοτε πιο κατακριτέα, άλλωστε, από τα δικά μας... 

Σχέδιο εξωτερικής πολιτικής για την Ελλάδα έχει μόνο η Τουρκία...

Η διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων από τη σημερινή κυβέρνηση δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Από την αρχική υποτονικότητα προκειμένου να κατευνάσουμε τον Τ. Ερντογάν για το προσφυγικό έως την επικοινωνιακή αξιοποίηση της εργαλειοποίησης προσφύγων και μεταναστών στον Έβρο από την Τουρκία και την "υιοθεσία" τού στρατηγού Χάφταρ στη Λιβύη γίνεται φανερό ότι την εξωτερική μας πολιτική, όπως και την οικονομική εν μέσω πανδημίας, δεν διέπει ένα συνεκτικό σχέδιο αλλά η τακτική τού βλέποντας και κάνοντας. Μπορεί κανείς να διαφωνούσε με την εξωτερική πολιτική Κοτζιά που επίλυσε το Μακεδονικό κι έφτασε κοντά και στην επίλυση του Κυπριακού, αλλά όλοι παραδέχονται ότι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών είχε ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος, κάτι που τώρα εκλείπει...

Αναρωτιέμαι, όμως, αν έχει σχέδιο εξωτερικής πολιτικής κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίκληση της ενεργοποίησης των κυρώσεων που αποφάσισε η ΕΕ τον περασμένο Ιούνιο, η σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών ή η συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας συνιστούν χρήσιμα εργαλεία, αλλά όχι πολιτική. Πολλώ δε μάλλον όταν η αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί να ισορροπήσει άτσαλα ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα- βλ. η ήξεις αφήξεις στάση της για το φράχτη στον Έβρο- και στην επένδυση σε έναν πατριωτισμό που μερικές φορές ομοιάζει του εθνικισμού.

Το "δεν θέλουμε πόλεμο", αλλά "θα τους ισοπεδώσουμε αν πατήσουν σε βραχονησίδα μας" ταιριάζουν τόσο όσο ο Γκάντι με τον Βρόμικο Χάρι. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται, άλλωστε, έναν σκύλο που γαβγίζει κι αυτό το ξέρουν στην Άγκυρα...

Τα ίδια, βεβαίως, ισχύουν και για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο πριν φτάσουμε στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, όπου ο ένας θα κοιτά τον άλλο χάσκοντας κι όλοι μαζί την εντελώς ανίδεη Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το ερώτημα στα χείλη "και τώρα τι κάνουμε", τα κόμματα και πρωτίστως η κυβέρνηση να χαράξουν σαφείς προτάσεις εθνικής στρατηγικής. Μόνο όταν αυτό γίνει θα έχει νόημα οποιαδήποτε σύσκεψη των "μεγάλων". Είναι εκ των ων ουκ άνευ, εξάλλου, πως όλα αυτά πρέπει να γίνουν γρήγορα γιατί η Τουρκία με τη φόρα που έχει πάρει σε λίγο θα διεκδικεί και το λιμάνι τού Πειραιά...

Ο Αλκίνοος είναι ο Βόλος όπως θα έπρεπε να είναι, ο Μπέος όπως πραγματικά είναι...

Για τον βουλιμικό δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος παρά μόνο ακόρεστη όρεξη για όλο και περισσότερο φαγοπότι. Ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα, και μέσω των μνημονίων αλλά όχι μόνο, πούλησε πολλές δημόσιες υποδομές κι αγαθά σε ιδιώτες. Μέχρι τώρα του είχε ξεφύγει το νερό, φαίνεται όμως πως με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη και δημάρχους όπως ο Αχ. Μπέος στο Βόλο κι αυτό οδεύει προς ιδιωτικοποίηση...

Ο βίος και πολιτεία Μπέου δεν προδικάζει πως ενδιαφέρεται και τόσο για να πίνουν καλό και φτηνό νερό οι Βολιώτες όσο για το ότι θέλει να θησαυρίσει ο ίδιος και κάποιοι κολλητοί του κι από αυτό. Ο "Τραμπ του Βόλου" είναι η φριχτή αποτύπωση στην καθημερινότητά μας του πού μπορεί να οδηγήσουν έναν τόπο η κομματική φαυλοκρατία κι ανικανότητα όταν συνδυαστούν με ένα λούμπεν προλεταριάτο.

Αν οι προηγούμενοι δήμαρχοι ήταν έστω ικανοποιητικοί ο Αχ. Μπέος δεν θα πατούσε ποτέ το πόδι του στο Βόλο. Ο συνδυασμός, όμως, της φαυλότητας και της μετριότητας με ένα πόπολο που γουστάρει να του μιλούν λιμανίσια, ανεξαρτήτως αν το δουλεύουν κατάμουτρα, έχει ως συνέπεια μια από τις μεγαλύτερες πόλεις τής χώρας να διοικείται από έναν τύπο όπως ο Μπέος. Κι ο νοών νοείτω για το τι τύπος είναι...

Οι βολιώτες που γιόρτασαν τα Χριστούγεννα ενθουσιασμένοι με την άφιξη διά θαλάσσης μιας ξεπεσμένης τραγουδιάρας της πίστας όπως η Δ. Βανδή είναι λογικό να χειροκροτούν τον δήμαρχό τους όταν εκείνος ειρωνεύεται με εκφράσεις πεζοδρομίου τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Και μπορεί ο Αλκίνοος να μην έχει σε όλα δίκιο όσον αφορά το νερό των Σταγιατών, αλλά προτιμώ χίλιες φορές να είναι εκείνος η εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο Βόλος και το Πήλιο κι όχι ο σημερινός δήμαρχός του, που όπως κι ο πρωθυπουργός σε εθνικό επίπεδο έχει μπουκώσει με χρήμα τα στόματα των δημοσιογράφων τής πόλης για να τον δοξολογούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάθε ημέρα που είναι ακόμα δήμαρχος Βόλου ο Αχ. Μπέος κι όχι στη φυλακή είναι άλλη μια ημέρα ντροπής για την πόλη που μεγάλωσα...

Ο Τραμπ μισεί τα μίντια, άρα τα μίντια στην Ελλάδα είναι καλά κι ο αστυνομικός είναι μπουζούκι...

Στην Ελλάδα, κι όχι μόνο, η ανωνυμία προστατευόμενων μαρτύρων θεωρείται δικαίωση του "κουκουλοφορισμού". Κι ας έχει αποκαλυφθεί και στη χώρα μας μια σειρά σκανδάλων χάρη σε ανθρώπους που για να προστατεύσουν και τη ζωή τους την ίδια ήθελαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Το διαπιστώσαμε και στο σκάνδαλο Novartis πως στην Ψωροκώσταινα είναι οι κωδωνοκρούστες που στιγματίζονται κι όχι οι εμπρηστές...

Είναι πολλοί, επίσης, οι πονηρούληδες που μονίμως συγκρίνουν ντομάτες με πορτοκάλια για να αυτοδικαιώνονται. Συνήθως, μάλιστα, χρησιμοποιούν μισές αλήθειες για να επικρατούν τα επιχειρήματά τους. Ισχυρίζονται, για παράδειγμα, πως ο λαϊκιστής και μισαλλόδοξος Ντ. Τραμπ επιτίθεται στα ΜΜΕ κι επομένως όποιος άλλος κάνει το ίδιο στον κόσμο- κακή ώρα στην Ελλάδα- είναι το ίδιο μισαλλόδοξος και λαϊκιστής. Σαν το γνωστό ανέκδοτο με το μπουζούκι και τον αστυνομικό...

Δεν υπάρχει κράτος- μέλος τής ΕΕ όπου η ερευνητική δημοσιογραφία να διώκεται τόσο αυστηρώς όσο στη χώρα μας, με εξοντωτικές ποινές για ψύλλου πήδημα. Ενδεχομένως αυτό να λειτουργεί ως άλλοθι για πολλούς δημοσιογράφους που ανέχονται την υστερόβουλη αγκαλιά τής διαπλοκής και ίσως και να ισχύει σε αρκετές περιπτώσεις. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως η αυτολογοκρισία έχει διεισδύσει τόσο πολύ στο "DNA" των ελληνικών μίντια ώστε να θεωρείται αυτονόητη προϋπόθεση της δημοσιογραφικής καριέρας. Και είναι κρίμα γιατί, πέρα από όλους τους άλλους λόγους δημόσιου συμφέροντος, καταστρέφονται εν τη γενέσει τους ταλέντα που θα μπορούσαν να διηγούνται τις ιστορίες αλλιώς, με μεγαλύτερες δόσεις αλήθειας στην παρασκευή τους...



.

Το ένα και το μηδέν...

Το ένα και το μηδέν δεν είναι φίλοι,

δεν είναι νούμερα πλασμένα από την ίδια φύση.


Δεν μιλούν, δεν δίνουν χέρια, δεν μετράνε με ίδια σταθμά,

μια άβυσσος τα χωρίζει κι ας καταφτάνουν σε σειρά.


Το ένα είναι έντιμο, ακέριο, θετικό,

το μηδέν είναι το τίποτα, μια στάση απλώς πριν την άρνηση.


Το ένα και το μηδέν είναι εχθροί,

δεν είναι αριθμοί που θα γίνονταν ποτέ αδελφοί.


Το μηδέν προσκολλάται στο ένα για να το μηδενίσει

κι αν κάποτε τα διαβάζουμε μαζί, είναι ο χρόνος που ευθύνεται για τη λυκοφιλία.


Το ένα και το μηδέν τότε στέκονται πλάι πλάι, σμίγουν παράταιρα για να φτιάξουν μια δεκαετία.


Χαμογελούν για τα μάτια του ημερολογίου, γελάνε από κοινού στην επέτειο της χαράς, δακρύζουν στην ανάμνηση της θλίψης και ύστερα τραβά το καθένα το δικό του δρόμο.


Το μηδέν γυρίζει πίσω στο σκοτάδι, στο κενό που έχει κάνει σπίτι και στην απουσία που περνάει για ευτυχία.


Το ένα, όμως, επιστρέφει στο φως, όπως καθετί μοναδικό.


Γίνεται ένας, γίνεται μία, πότε άνδρας, πότε γυναίκα, πότε τα πάντα.


Όπως η μία μητέρα, που η βροχή, το χιόνι, ο ήλιος δεν σβήνουν τα ίχνη της από το χώμα που στέκεται άδολος μάρτυρας της συντομίας μας.


Όπως η μία αγάπη που δεν διαπραγματεύεται τα δώρα της.


Όπως η μία ζωή που είναι πολύ μικρή για να χωρέσει μέσα της όλες της τις ελπίδες και πολύ μεγάλη για να μπορεί να κουβαλά την ευγνωμοσύνη μέχρι την ημέρα που όλα αυτά θα είναι απλώς τα λόγια ενός νεκρού χεριού.


Το μηδέν φθονεί το ένα και το σκοτώνει για να πολλαπλασιάσει τη μιζέρια του, το ένα συγχωρεί, με την απλοχεριά εκείνης που ξέρει ότι κανείς δεν μπορεί να την ρίξει από τον θρόνο της...