Πόσα μου δίνετε για να σας πω το νόημα της ζωής;...

Οι άνθρωποι υποφέρουμε από ένα φριχτό ελάττωμα: προσπαθούμε να ορίσουμε με τη λογική κάθε πτυχή τής ζωής μας κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, φτάνουμε στο άλλο άκρο, ορίζουμε θεούς και νομοθέτες για να το κάνουν στην θέση μας. Γι' αυτό κι αναρωτιόμαστε ακόμα, για παράδειγμα, ποιος ήταν ο σκοπός ή το βαθύτερο νόημα του τροχαίου δυστυχήματος στην εθνική οδό. Δεν χρειάζεται να τρελαίνεστε ούτε να σπαταλάτε τα λεφτά σας σε ψυχιάτρους ή σε παπάδες για να βρείτε τη λύση. Θα σας την προσφέρω εδώ και τώρα δωρεάν: δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα νόημα σε αυτήν τη ζωή που να το έχει ορίσει κάποιος σοφός τρίτος κι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να το ακολουθούμε σαν να είμαστε υπνωτισμένοι από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι εκείνη που πεθαίνουμε...

Ο καθένας μας μπορεί αν γουστάρει να θέτει στόχους, όνειρα, φιλοδοξίες, οράματα, νοήματα για το βίο του. Και να μην το κάνει, ωστόσο, πάλι ο θάνατος μας περιμένει είτε στην επόμενη στροφή είτε στη μεθεπόμενη. Ο ίδιος τάφος αναμένει να υποδεχθεί τα κόκαλά μας για να σαπίσουν σε αυτόν είτε είμαστε πλούσιοι, δοξασμένοι κι ωραίοι είτε φτωχοί, άσημοι κι άσχημοι. "Επομένως, ρε μεγάλε, μας προτείνεις να αυτοκτονήσουμε;", πολύ πιθανόν να αναρωτηθείτε. Και η αυτοκτονία βρίσκεται στο σακούλι με τις επιλογές κάθε λογικού όντος που γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνει. Δεν είναι, όμως, αυτή η συμβουλή μου, αν έχω το δικαίωμα να δίνω τέτοιες. Αντιθέτως, προτρέπω τον καθένα σας και πρώτον από όλους τον εαυτό μου να κάνουμε σε αυτή τη ζωή ό,τι αγαπάμε δίχως τύψεις, ενοχές και λοιπές μπαρούφες με τις οποίες μας πιπιλίζουν το μυαλό οι μίζεροι και στενόμυαλοι διαφόρων ειδών ειδωλολάτρες. Εκείνοι, άλλωστε, που έχουν τα λιγότερα απωθημένα και κόμπλεξ αποδεικνύονται και καλύτεροι για το κοινωνικό σύνολο...

Όποιος αγαπά τον πλησίον του ως εαυτόν, δεν δολοφονεί, δεν κλέβει ή δεν μοιχεύει, μολονότι επιθυμεί να κάνει όλα τα παραπάνω, γιατί αυτό επιβάλλεται από τους θείους και τους ανθρώπινους κανόνες δεν είναι διόλου καλύτερος από έναν νάρκισσο, δολοφόνο, κλέφτη και μοιχό παρά μόνο περισσότερο δειλός. Κι αυτό ισχύει για οποιοδήποτε ηθικό κανόνα δεν εκπορεύεται από μέσα μας, αλλά έχει ως πηγή του τους πολιτικούς, θρησκευτικούς ή πνευματικούς ταγούς μιας κοινωνίας. Κατανοώ ότι κάποιοι ενδεχομένως να εκλάβουν το συγκεκριμένο κείμενο ως ένα κυνικό κάλεσμα στην αναρχία. Δεν με νοιάζει, ωστόσο, ιδιαιτέρως να γίνομαι αντιληπτός από τους "καλούς με το στανιό", αλλά από εκείνους που δίνουν την καθημερινή μάχη με τη συνείδησή τους και στο τέλος τής ημέρας σιγοτραγουδούν "θα το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό"...



  

Δεν ξέρω αν το Δημόσιο χρεοκοπήσει το "Νιάρχος", ξέρω ότι οι ιδιώτες φαλίρισαν το Μέγαρο Μουσικής...

Περίσσεψαν τα ειρωνικά σχόλια για την παράδοση του Κέντρου Πολιτισμού "Σταύρος Νιάρχος" στο ελληνικό Δημόσιο. Ήδη αρκετοί προεξοφλούν το μαρασμό του λόγω της διαχείρισής του από την ελληνική δημόσια γραφειοκρατία. Φυσικά δεν ήρθα σήμερα στη χώρα από κάποιον εξωπλανήτη- "συγγενή" τής Γης κι επομένως γνωρίζω τις χρόνιες αδυναμίες τής ελληνικής δημόσιας διοίκησης για τις οποίες έχουν γίνει βήματα αντιμετώπισής τους, αλλά δεν έχουν εκλείψει. Ο πρόσφατος νόμος Βερναρδάκη θεωρείται, πάντως, από ανθρώπους που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις επαναστατικός για την πάταξη της κομματοκρατίας και την καθιέρωση της αξιοκρατίας στο Δημόσιο...

Οι κατήγοροι, όμως, του δημόσιου τομέα είναι αποσπασματικοί στην κριτική τους. Παριστάνουν πως λησμονούν τα πολλά παραδείγματα ιδιωτών που φέσωσαν εταιρείες, φορείς, οργανισμούς- και στο κομμάτι τού πολιτισμού-, μολονότι τους είχαν παραχωρηθεί δωρεάν ή μπιρ παρά δημόσιοι χώροι, και στο τέλος ζήτησαν από το "κακό" Δημόσιο να αποπληρώσει τα χρέη τους. Το τρίγωνο, άλλωστε, της διαπλοκής τραπεζών-κομμάτων- μέσων ενημέρωσης κάπως έτσι λειτούργησε, με αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να πληρώνει τις ανακεφαλαιοποιήσεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για τα θαλασσοδάνεια που έδιναν κόντρα σε κάθε τραπεζική δεοντολογία σε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις. Το Μέγαρο Μουσικής, για παράδειγμα, ιδιώτες το διαχειρίζονταν κι αν δεν ήταν το κράτος θα είχε φαλιρίσει εδώ και πολύ καιρό...

Δεν είμαι κρατιστής. Αντιθέτως, τάσσομαι υπέρ τού σαφούς διαχωρισμού δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Αυτό, ωστόσο, είναι ένα τάνγκο που χορεύεται από δύο, το οποίο σημαίνει πως ναι μεν το Δημόσιο δεν μπορεί να παίζει το ρόλο τού επιχειρηματία, αλλά και οι επιχειρηματίες δεν είναι δυνατό να ζητούν από το κρατικό ταμείο να καλύπτει τη χασούρα από τα ρίσκα που οφείλουν να αναλαμβάνουν ή, το ακόμα χειρότερο, να απαιτούν από τον κρατικό κορβανά να χρηματοδοτεί τις επενδύσεις τους και στο τέλος τα κέρδη να τα καρπώνονται οι ίδιοι. Ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατό να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων ή κι απατεώνων φιλελεύθερων- νεοφιλελεύθερων...  

 

Τώρα χρειαζόμαστε έναν Βαρουφάκη που να μην φτάνει σε οργασμό από την ίδια του τη ρητορική...

Αν έπρεπε να περιγράψω με ένα ουσιαστικό τα συναισθήματα που κυριαρχούν σε όσους διαχειρίζονται το ελληνικό πρόγραμμα στη χώρα μας και στο εξωτερικό, αυτό θα ήταν η "αμηχανία". Είναι έκδηλη, άλλωστε, κι εκφράζεται είτε με μισόλογα, όπως στην περίπτωση της Ανγκ. Μέρκελ και της Κρ. Λαγκάρντ, είτε με τη σιωπή, όπως συμβαίνει με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Κι αυτό γιατί όλες οι πλευρές έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ΄"κόκκινες γραμμές" που έχουν χαράξει κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν μάλλον θα επαναχαραχτούν προκειμένου η Ευρώπη να γλιτώσει τα χειρότερα στις επικείμενες εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία. Μόνο που όλοι τους πρέπει να το κάνουν να φανεί σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μπορείς να το αποκαλέσεις και "διαχρονική ψευδαίσθηση της πολιτικής"...

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι πιθανό να κληθεί σύντομα να δικαιολογήσει πώς θα παραμείνει στην θέση του όταν ο ίδιος είχε δηλώσει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ασυμβίβαστο με τη μείωση του αφορολόγητου. Η επικεφαλής τού ΔΝΤ πώς "ξαφνικά" το ελληνικό χρέος έγινε βιώσιμο όταν εδώ και και πολύ καιρό η ίδια και τα στελέχη της επέμεναν ότι είναι εξαιρετικώς μη βιώσιμο. Και η καγκελάριος της Γερμανίας θα αναγκαστεί να χαλαρώσει τη λιτότητα στους "τεμπέληδες" Έλληνες και να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις στη χώρα της ούτως ώστε το τέλος τού έτους να την βρει στο ίδιο πόστο κι όχι στη σύνταξη. Όπως θα έλεγε κι ο Ουίν. Τσέρτσιλ (βλ. φωτό), "πολιτική είναι η ικανότητα να προβλέπεις τι θα γίνει σε ένα χρόνο και ύστερα να έχεις την ικανότητα να εξηγείς γιατί αυτό δεν συνέβη"...

Φυσικά και η ελληνική κυβέρνηση θα χρειαστεί να κάνει υποχωρήσεις για να ολοκληρωθεί επιτέλους η β' αξιολόγηση. Μόνο που κάθε ημέρα που περνά, γίνεται ολοφάνερο ότι τα δεδομένα τού 2017- με το Brexit, τον Ντ. Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς- είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα του 2015. Υπό αυτή την έννοια είμαστε ίσως άτυχοι που ο Γιάνης Βαρουφάκης ανάλαβε υπουργός Οικονομικών πριν δύο χρόνια κι όχι σήμερα. Κι αυτό όχι γιατί δύο χρόνια αργότερα έχει απολέσει τον παροιμιώδη ναρκισσισμό του, αλλά γιατί η θεωρία παιγνίων του τώρα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πετύχει, αφού οι αντίπαλοί μας έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν, και σε αυτά συμπεριλαμβάνεται πλέον και το "κεφάλι" τους. Μήπως, επομένως, ο Ευκλείδης ολοκλήρωσε τον κύκλο του και θα πρέπει να αντικατασταθεί όχι από τον Γιάνη, ο οποίος "έκαψε" μόνος του το πολιτικό του χαρτί, αλλά από έναν "Βαρουφάκη" ο οποίος όμως δεν θα φτάνει σε οργασμό από την ίδια του τη ρητορική;...

Για να χωρίσεις τον Πάνο και να νυμφευτείς την Φώφη πρέπει πρώτα η Φώφη να χωρίσει τον Κούλη...

Η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μοιάζει και είναι όντως παράδοξη. Τι σχέση μπορεί να έχει, τουλάχιστον στην θεωρία, ένα κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς με ένα που φλερτάρει ανοιχτά με τον εθνικισμό και τη συντήρηση; Κι αν η κοινή αντιμνημονιακή ρητορική ήταν ικανός λόγος συμπόρευσης πριν το τρίτο μνημόνιο, ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος μετά από τη υπογραφή του; Αυτά τα ερωτήματα είναι εύλογα κι οφείλουν να απασχολούν τη συνείδηση κάθε Αριστερού...

Στην πολιτική, ωστόσο, αν όχι και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, οφείλεις να λαμβάνεις υπόψη και την πραγματικότητα. Στη δική μας περίπτωση η εναλλακτική για το ΣΥΡΙΖΑ είναι να συνεργαστεί με ένα σχηματισμό, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, η οποία δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θέλει να συνδράμει στην απεμπλοκή τής χώρας από νεοφιλελεύθερες επιλογές ή να παραμείνει "ουρά" τής νεοφιλελεύθερης κι ακροδεξιάς ΝΔ των Μητσοτάκη- Γεωργιάδη...

Σε θεωρητικό επίπεδο η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται πιο κοντά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Είναι, επίσης, θετικό πως, έστω τουλάχιστον για την προσέλκυση ψηφοφόρων πριν τις εκλογές τους, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως το SPD στη Γερμανία δείχνουν διάθεση να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Αυτό, ωστόσο, δεν το βλέπουμε να συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου το ΠΑΣΟΚ, ως βασικός πόλος τής αποκαλούμενης κεντροαριστεράς, επιμένει να αποκλείει το ΣΥΡΙΖΑ από το διάλογο για μια προοδευτική αναγέννηση της χώρας...

Φυσικά πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι, γι' αυτό και είναι λογικό κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη να συμπεριφέρονται ακόμα σαν να ανήκουν σε ένα κόμμα τού 45%. Η Φ. Γεννηματά, όμως, οφείλει άμεσα να ξεδιαλύνει την κατάσταση και να αποφασίσει αν θέλει να παραμείνει όμηρος των βενιζέλων, των λοβέρδων και των λοιπών βαριδίων τής εποχής τής εξουσίας ή να χαράξει τη δική της στρατηγική, η οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνει το ΣΥΡΙΖΑ ως σύμμαχο κι όχι ως αντίπαλο...

Μέχρι, ωστόσο, να συμβούν όλα αυτά στην Κουμουνδούρου δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραμείνουν πιστοί στο "γάμο ανάγκης" που τους συνδέει με τους ΑΝΕΛ, εφόσον βεβαίως αυτό επιθυμεί κι ο Π. Καμμένος. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι πέρα από την αντιμνημονιακή ατζέντα τα δύο κόμματα συνδέει και η βούληση να βάλουν ένα τέλος στη διαπλοκή και στη διαφθορά. Κι αυτή η μάχη, όπως είναι λογικό, δεν μπορεί να δοθεί μαζί με αυτούς που εισέπρατταν τα θαλασσοδάνεια για να λειτουργούν ως υπηρέτες τού τραπεζικού- επιχειρηματικού- μιντιακού κατεστημένου...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, οφείλει να συμβάλει στην καλλιέργεια του εδάφους για τη δημιουργία ενός ευρύτατου προοδευτικού μετώπου. Μέχρι να συμβεί, όμως, αυτό είναι και υποχρεωμένος να φτιάχνει λεμονάδες από τα λεμόνια που του δίνονται για να μην μείνει ξεκρέμαστος...



  

Το ματσάκι γυρίζει...

Ήταν καλή η απόφαση του Eurogroup; Μένει να αποδειχθεί σε όσα συμπεριληφθούν στις προτάσεις των τεχνικών κλιμακίων που επιστρέφουν την ερχόμενη εβδομάδα στην Αθήνα. Αν, για παράδειγμα, η μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων και η αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων ισοσταθμιστούν από τη μείωση του ΕΝΦΙΑ, του ΦΠΑ σε τρόφιμα, ενέργεια κι εστίαση, καθώς κι από το πρόγραμμα τριών δισ. ευρώ για 100.000 θέσεις εργασίας τον επόμενο ενάμισι χρόνο και την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, θα μπορούμε να μιλάμε για την πρώτη ουσιαστικώς νίκη κατά τής άγριας λιτότητας. Υπάρχει, πάντως, ήδη ένα πολύ καλό σημάδι πως η απόφαση του Eurogroup ήταν θετική για τον ελληνικό λαό κι αυτό δεν είναι άλλο από την "ξαφνική" ασθένεια του άθλιου Κούλη, η οποία δεν του επέτρεψε να εκφωνήσει ομιλία με την οποία έλπιζε να κατακεραύνωνε την κυβέρνηση για τη μη ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης...

Είναι πλέον εμφανέστατη η αμηχανία τής ΝΔ από τη στρατηγική της ήττα. Άλλωστε ο ακροδεξιός αντιπρόεδρός της το είχε ομολογήσει, μέσα στην παραζάλη που προκαλεί η πάση θυσία αυτοπροβολή του, ότι στόχος της ήταν να μην ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση ή, έστω, αυτή να συνοδευτεί με σκληρά μέτρα, η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές κι ο ίδιος με τους συνοδοιπόρους του να επιστρέψουν στην εξουσία καβάλα σε ένα λευκό άλογο, αποκαθαρμένοι από τα αμαρτήματα του παρελθόντος.

Ο άθλιος Κούλης έχει ζητήσει την προσφυγή στις κάλπες τόσες φορές αυτό το χρόνο που βρίσκεται στην ηγεσία τού κόμματός του- αλήθεια, πώς θα ολοκληρωνόταν το συντομότερο δυνατό η αξιολόγηση, όπως διατυμπάνιζε, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;- ώστε να έχει ξεπεράσει σε γραφικότητα ακόμα και τον Β. Λεβέντη και το δικό του αίτημα για οικουμενική κυβέρνηση. Προφανώς στο Μοσχάτο πρέπει να καταλήξουν γρήγορα σε νέο αφήγημα πριν εξαντληθεί τελείως κι ο κομματικός στρατός, ο οποίος προετοιμαζόταν πυρετωδώς για έναν πόλεμο που μάλλον δεν θα πραγματοποιηθεί το 2017 ή το 2018...

Φυσικά μόνο η διατύπωση του νομοσχεδίου που θα ολοκληρώνει τη β' αξιολόγηση θα μας βοηθήσει να καταλήξουμε ή όχι στο συμπέρασμα ότι από το 2019 η χώρα θα κινείται με ένα άλλο μείγμα πολιτικής από αυτό που επικράτησε τα τελευταία εφτά χρόνια. Ένα, όμως, ακόμα καλό σημάδι ήταν η χθεσινή δημόσια τοποθέτηση του Β. Σόιμπλε, η οποία υπολειπόταν πολύ σε αλαζονεία προηγούμενων δηλώσεών του. Θα ήταν υπερβολή να έγραφα για ήττα τού υπουργού Οικονομικών τής Γερμανίας, ο ο οποίος είναι καταφανέστατο ότι επιδιώκει το Grexit, αλλά όπως κι αν έχει, προέκυψε ένα σοβαρό πρώτο πλήγμα στην ατσαλάκωτη εικόνα τού σκληρού Γερμανού. Κι αυτό οφείλουμε να το πιστώσουμε στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία πολιτεύεται μακριά από το "ναι σε όλα" τής μνημονιακής αντιπολίτευσης και την ανέξοδη συνθηματολογία τής αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Το ματσάκι γυρίζει, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για να κερδηθεί...

Δείξε μου πώς καρφώνεις τη μπάλα να σου πω αν είσαι Έλληνας...

Υπάρχουν, σχηματικώς γράφοντας, δύο είδη ρατσιστών: εκείνοι που είναι ρατσιστές απέναντι σε οτιδήποτε δεν τους μοιάζει στον καθρέφτη κι αυτοί που είναι ρατσιστές ακόμα και στο ρατσισμό τους. Αυτό έχει εφαρμογή και στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν θα δεχθούν ποτέ ότι μπορεί να υπάρξει μαύρος Έλληνας, γι' αυτό κι αντιμετωπίζουν ως ξένο ένα παιδί που από σεβασμό δεν θέλει να υπογράφει αυτόγραφα στην ελληνική σημαία και το οποίο δηλώνει πως όπου κι αν βρεθεί, κουβαλά μαζί του την Ελλάδα. Όσοι, πάλι, εντάσσονται στη δεύτερη κατηγορία καμαρώνουν για τον Γιάννη, αλλά αν δουν κάποιον μαύρο στο δρόμο- ανεξαρτήτως αν αυτός και τα παιδιά του ζουν χρόνια στην Ελλάδα ή όχι- από μέσα τους ή φωναχτά του λένε "γύρνα πίσω στην πατρίδα σου σκυλάραπα" και του πετούν και καμιά μπανάνα...

Οι περισσότεροι ρατσιστές, πάντως, συμφωνούν ότι Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι και πως για να έχεις το δικαίωμα να παρουσιάζεσαι ως τέτοιος πρέπει ως ελάχιστη προϋπόθεση οι γονείς των γονιών των γονιών σου να έχουν γεννηθεί εδώ και, "φυσικά", να είσαι λευκός. Την ίδια στενόμυαλη λογική χρησιμοποιούν και στην περίπτωση του σεξουαλικού προσανατολισμού, όπου το σκεπτικό τους συμπυκνώνεται στο "πας μη ετεροφυλόφιλος ανώμαλος και διεστραμμένος". Γι' αυτό και δεν θέλουν οι γονείς και τα παιδιά τους να παρακολουθούν σχολικά σεμινάρια στα οποία θα παρουσιάζονται όλες οι περιπτώσεις, λες και δεν είναι προτιμότερο να εξοικειώνεται κάποιος με το τι συμβαίνει στην πραγματική κοινωνία από τα παιδικά του χρόνια από το να αφήνει τη διαπαιδαγώγησή του και γι' αυτά τα θέματα στην τηλεόραση, για παράδειγμα, όπου οι γκέι ή οι τραβεστί παρουσιάζονται συνήθως σαν καρικατούρες...

Βγαίνουν διάφοροι πιθηκάνθρωποι και για να αποδείξουν δήθεν το δίκαιο του ρατσισμού τους ισχυρίζονται πως κάποιος επιλέγει να γίνει ομοφυλόφιλος, γι' αυτό και δεν είναι σωστό να προβάλλεται η ομοφυλοφιλία ως κάτι το φυσιολογικό. Ακόμα, όμως, κι αν είναι έτσι, από πότε η ελευθερία τής επιλογής, είτε πρόκειται για πατρίδα είτε για σεξουαλικό προσανατολισμό είτε για οτιδήποτε άλλο, θεωρείται ανώμαλη, ακόμα κι όταν γίνεται από ενήλικο άτομο;...

Για να μην παρεξηγηθώ από εκείνους που έχουν την παρεξήγηση πρόχειρη στο στόμα, δεν εννοώ πως ο οποιοσδήποτε που περνά τα σύνορα, νομίμως ή παρανόμως, και δηλώσει πως θέλει να γίνει Έλληνας για ιδιοτελείς σκοπούς δικαιούται να αποκτήσει την υπηκοότητα. Βεβαίως και πρέπει να υπάρχουν κανόνες χορήγησής της, αλίμονο όμως αν αυτό εξαρτάται από το πόσο εντυπωσιακά καρφώματα σε αγώνες μπάσκετ κάνει κάποιος, όπως συνέβη με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο επί εποχής Σαχλαμαρά. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από διπλός ρατσισμός, άρα και διπλά κατακριτέο από κάθε πραγματικά κι όχι μόνο στα χαρτιά προοδευτικό άνθρωπο...

Το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" αθωώνει τους φαύλους...

Η δημοκρατία δεν είναι δυνατό να στερεώνεται στο φόβο. Δεν μπορεί, όμως, να ορθοποδήσει κι αν δεν γίνονται και πολλά για την καταπολέμηση των αιτιών που τον γεννούν. Φυσικά ο μεγαλύτερος κίνδυνος και για την ελληνική κοινωνία είναι η αποκαλούμενη εγκληματικότητα του "λευκού κολάρου", μιας σάπιας ελίτ δηλαδή που όταν δεν χρησιμοποιεί ως προκάλυμμα το νόμο, που η ίδια διαμορφώνει μέσω των λακέδων της στο πολιτικό σύστημα, τον παραβιάζει ακόμα κι απροκάλυπτα, εκτιμώντας πως διαθέτει ένα ιδιότυπο άσυλο από εξουσίες που έχει του χεριού της. Η καταστολή αυτού του είδους τής εγκληματικότητας είναι που θα ενισχύσει κυρίως το αίσθημα δικαιοσύνης στο μέσο πολίτη, πέρα βεβαίως κι από τη σημαντική ενίσχυση του κρατικού ταμείου...

Δεν φτάνει, όμως, μόνο η καταστολή τής "υψηλής" εγκληματικότητας προκειμένου να εμπεδωθεί το αίσθημα ασφάλειας στο μέσο πολίτη. Η βία στα γήπεδα, στα Εξάρχεια, το κάψιμο λεωφορείων ή το σπάσιμο ακυρωτικών μηχανημάτων των μέσων μεταφοράς δεν αποτελούν φαινόμενα που γεννήθηκαν ή γιγαντώθηκαν την τελευταία διετία. Ζούμε μαζί τους εδώ και πολλά χρόνια. Το επιχείρημα, ωστόσο, πως "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" δεν τιμά κανένα, μολονότι η σημερινή κυβέρνηση δικαιούται να υπερηφανεύεται πως είναι η μοναδική που εξάρθρωσε κύκλωμα ναρκωτικών στα Εξάρχεια...

Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί συμπολίτες μας δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμα και το εισιτήριο του μετρό. Κι ο γράφων στο παρελθόν έχει υποπέσει, ενδεχομένως και στο μέλλον να υποπέσει στο αδίκημα της εισιτηριοδιαφυγής, σταθμίζοντας προτεραιότητες του ατομικού του προϋπολογισμού. Μόνο που δεν είναι δυνατό να υποστηρίζει κάποιος πως μπορούν να υπάρξουν δωρεάν κι ασφαλή μέσα μεταφοράς για όλους αν κανένας δεν πληρώνει για τη μετακίνησή του. Και είναι αστείο να μιλάμε για παραβίαση προσωπικών δεδομένων με το ηλεκτρονικό εισιτήριο όταν αυτό εφαρμόζεται σε κάθε προηγμένη χώρα εδώ και δεκαετίες...

Το ίδιο ισχύει και για τη βία στα πανεπιστήμια. Ούτε αυτή γεννήθηκε ή γιγαντώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που δεν μπορεί να γίνεται ανεκτό και σήμερα να προπηλακίζονται, για παράδειγμα, καθηγητές που αντιδρούν σε γκράφιτι σε πανεπιστημιακούς χώρους. Ούτε να ιεροποιούμε το άσυλο σαν να βρισκόμαστε ακόμα στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου ή της δικτατορίας. Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι αυτής της κυβέρνησης έχουν συλλήβδην στιγματιστεί ως φιλοτρομοκράτες ή και τρομοκράτες έχουν την υποχρέωση όχι μόνο να κινούνται στο πλαίσιο της νομιμότητας, αλλά και να φαίνεται πως το κάνουν. Σε διαφορετική περίπτωση δίνουν επικοινωνιακά, έστω, πατήματα σε φαύλους να υποδύονται τους προστάτες τού νόμου και της τάξης...  

 

  

Όποιος μπορεί να ορίσει μια τιμή για τον Παρθενώνα μπορεί να πουλήσει και τη μάνα του και τον πατέρα του...

Πολύ φοβάμαι τους ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να ορίσουν μια τιμή για το οτιδήποτε. Αυτό φοβάμαι περισσότερο κι από την ενοικίαση, για παράδειγμα, της Ακρόπολης σε οίκο μόδας, η οποία ευτυχώς αποτράπηκε. Άλλωστε με ποιο δικαίωμα θα υψώναμε φωνή στο Βρετανικό Μουσείο την επόμενη φορά που θα ενοικίαζε για δεξίωση την αίθουσα των Γλυπτών του Παρθενώνα όταν εμείς θα είχαμε νοικιάσει τον Ιερό Βράχο για τριάντα αργύρια; Δεν παύει, ωστόσο, να με προβληματίζει η άνεση με την οποία ορισμένοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα της είσπραξης χρημάτων για να πουλήσουν ή, έστω, να ενοικιάσουν το οτιδήποτε. Ενδεχομένως οι ίδιοι να είναι ικανοί να πουλήσουν και τη μάνα τους και τον πατέρα τους αν η τιμή είναι συμφέρουσα...

Πόσες φορές, εξάλλου, στα πολλά πλέον χρόνια τής κρίσης δεν έχουμε πει πως δεν θα ξεπουλήσουμε και τον Παρθενώνα για να αποπληρώσουμε το δημόσιο χρέος; Θα ισχυριστείτε πως αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν ετοιμάζεται να λειτουργήσει το Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων, στο οποίο θα ενταχθεί όλη η δημόσια περιουσία για σχεδόν εκατό χρόνια, όση βεβαίως δεν θα έχει πουληθεί στο μεταξύ. Μερικές φορές, όμως, η διαχείριση των συμβόλων αποδεικνύεται ουσιαστικότερη στην πορεία ενός έθνους από οτιδήποτε άλλο...

Τι μήνυμα θα δίναμε στο εξωτερικό αν επιτρέπαμε να σουλατσάρουν μοντέλα και σταρ τού Χόλιγουντ δίπλα σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία τού παγκόσμιου πολιτισμού, που στέκεται όρθιο 2.500 χρόνια, διαφημίζοντας τα ρούχα μιας εταιρείας που δεν μετρά ούτε εκατό έτη ζωής; Ακόμα και οι Αμερικανοί, αρκετοί από τους οποίους πιστεύουν ότι υφίσταται ακόμα η Ανατολική Γερμανία, γνωρίζουν τι εστί Παρθενώνας κι ας μην ξέρουν ποια είναι η Gucci. Ποιος θα διαφήμιζε ποιον επομένως;...

Η Ακρόπολη δεν ανήκει μόνο στους Έλληνες, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μόνο που σε εμάς έμελλε να γίνουμε οι κληρονόμοι της, γι' αυτό και θα είμαστε υπόλογοι σε όλο τον πλανήτη αν δεν τη διαχειριστούμε όπως της αξίζει, όπως για παράδειγμα αν τη βγάλουμε στο γιουσουρούμ ακόμα κι αν τα λεφτά είναι πολλά. Καθένας έχει προφανώς το δικαίωμα να την επισκέπτεται, να μαθαίνει την ιστορία της και να φωτογραφίζεται στη σκιά της, κανείς ωστόσο δεν δικαιούται να την εκμεταλλεύεται για να πουλήσει μερικά συνολάκια παραπάνω μιας μόδας που από τη φύση της είναι καταδικασμένη να είναι εφήμερη. Αν θέλει η Gucci και η κάθε Gucci μπορεί να στήσει μια γιορτή στη Διονυσίου Αεροπαγίτου με θέα τον Ιερό Βράχο και να κάνει τη δουλειά της, αφού οι άνθρωποί της είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν ένα νέο Παρθενώνα, αλλά ας αφήσει τους προγόνους μας ήσυχους στον αιώνιο ύπνο τους πριν τους ξυπνήσει η οργή από την ύβρι των επιγόνων τους...  

Άκου φασιστάκο, ο γιος τής Μάγδας Φύσσα βρίσκεται στην καρδιά κάθε ελεύθερου πολίτη...

Όποιος περίμενε από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα να ρωτήσουν τη μητέρα τού Παύλου Φύσσα πού είναι τώρα ο γιος της για να συνειδητοποιήσει πόσο κτηνώδης είναι ο φασισμός μάλλον είναι πολύ ανεκτικός απέναντί του. Το ίδιο ισχύει και για όποιον μέχρι τις τελευταίες αποκαλύψεις για τις φιλοχιτλερικές γιορτές Μιχαλολιάκου- Κασιδιάρη και Σία πίστευε ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι εγκληματική οργάνωση νεοναζί που αγαπούν τη Γερμανία τού "Φίρερ" πολύ περισσότερο από την Ελλάδα. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα θα είναι ντροπή για οποιοδήποτε δικαστή να καταδικάσει τον δήμαρχο Πατρέων, Κώστα Πελετίδη, για μη παραχώρηση δημοτικών χώρων στους χιτλερίσκους...

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα για να έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να διαλαλεί ελεύθερα τις απόψεις της σε δημόσιους χώρους. Θα το είχε- έστω κι αν κι ο λόγος της εμπίπτει στον αντιρατσιστικό νόμο- αν έμενε "μόνο" στα μισαλλόδοξα κηρύγματα. Όταν, όμως, μια ομάδα ανθρώπων δρα οργανωμένα προβαίνοντας σε εγκληματικές πράξεις- ακόμα και σε δολοφονίες- τότε αυτή η ομάδα ονομάζεται δικαίως εγκληματική οργάνωση...

Σε αυτό το πλαίσιο υπόλογη είναι και η ΕΡΤ, η οποία παραχωρεί τηλεοπτικό χρόνο σε ένα μόρφωμα που επικαλείται δημοκρατικά δικαιώματα την ίδια ώρα που ονερεύεται την παλινόρθωση του Γ' Ράιχ. Πώς θα σας φαινόταν αν, για παράδειγμα, παρακολουθούσατε από τη δημόσια τηλεόραση σε απευθείας σύνδεση συγκέντρωση παιδόφιλων ή βιαστών;

Η Χρυσή Αυγή, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο να καταδικαστεί από το δικαστήριο για να της αφαιρεθεί το δικαίωμα να εκφράζει δημόσιο λόγο. Υπάρχει κι ο αντιρατσιστικός νόμος, του οποίου παραβιάζει κάθε άρθρο και υποσημείωση. Φυσικά και η δημοκρατία οφείλει να είναι ανεκτική ακόμα κι απέναντι στους αντιπάλους της, δεν ανέχεται ωστόσο τη βία που καταλύει θεμελιώδεις αξίες της, όπως το σεβασμό στο διαφορετικό...

Δυστυχώς ο μιθριδατισμός μας έχει επηρεάσει ακόμα και την αντίληψή μας για τη Χρυσή Αυγή, την οποία έχουμε αποδεχθεί πλέον ως έναν από τους κεντρικούς πυλώνες τής πολιτικής ζωής τού τόπου. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που φοβάμαι πως ακόμα κι όταν επανέλθει μια είδους κανονικότητα στη χώρα αυτό δεν θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την απήχηση που έχουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στο λούμπεν προλεταριάτο. Κι αυτό είναι λογικό όταν σήμερα οι πιο δυναμικοί πολέμιοί της είναι οι εκπρόσωποι του άλλου άκρου, εκείνου μια διεθνιστικής Αριστεράς η οποία αγαπά οτιδήποτε ξένο κι εχθρεύεται κάθε τι ελληνικό.

Υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα που από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνται αποκλειστικώς με τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, αδιαφορώντας στην ουσία για τον ελληνικό πληθυσμό. Βεβαίως και δεν τους κατατάσσω στην ίδια χορεία με τους χρυσαυγίτες- δεν προπηλακίζουν, για παράδειγμα, Έλληνες στο δρόμο-, ωστόσο παρατηρώ έναν αντίστροφο ρατσισμό, ο οποίος στο τέλος ενισχύει τους νεοναζί. Καλό είναι, επομένως, να ζητάμε από την πολιτική μας ηγεσία να επιλύσει τα προβλήματα που εκτρέφουν την ακροδεξιά, αλλά είναι και καθήκον τού κάθε πολίτη να πολεμά το φασισμό στην καθημερινότητά του από όποια θέση κι αν βρίσκεται. Σε διαφορετική περίπτωση θα πληθύνουν οι μανάδες που θα τις προσεγγίζουν ανθρωπόμορφα κτήνη για να τις ρωτήσουν πού είναι τα παιδιά τους...




   

Δεν θα γίνονταν πραξικοπήματα αν υπήρχαν plan B...

Ας υποθέσουμε πως κλείνει η αξιολόγηση, με ή χωρίς νέα μέτρα. Είναι αυτό από μόνο του ικανό να επανεκκινήσει την οικονομία; Όχι βεβαίως! Αν, για παράδειγμα, περάσει η μείωση του αφορολόγητου στα 5.900 ευρώ, την οποία απαιτούν οι δανειστές και την οποία αποδέχονται ασμένως ο άθλιος Κούλης κι ο Γ. Στουρνάρας, αυτό θα σημάνει νέα επιβάρυνση των ασθενέστερων ομάδων, μολονότι ανάμεσά τους κρύβονται και φοροφυγάδες ολκής...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν δεν ληφθούν νέα μέτρα λιτότητας, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα μας περιμένουν στην επόμενη γωνία; Η αβεβαιότητα θα παραμένει όσο ο Β. Σόιμπλε θα είναι υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και θα μηχανορραφεί υπέρ τού Grexit κι όσο το ΔΝΤ θα αναζητά δικαιολογίες για να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα...

Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάθε δίκιο να αντιστέκεται, τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, στη λήψη νέων μέτρων: έχει επιτύχει αξιοζήλευτες δημοσιονομικές επιδόσεις, οι προβλέψεις και των Ευρωπαίων είναι αισιόδοξες για το 2017, έχει προχωρήσει σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από οποιαδήποτε άλλη μνημονιακή κυβέρνηση, ανακεφαλαιοποίησε τις τράπεζες με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που είχαν εκτιμηθεί, γενικότερα εφαρμόζει το δικό της μνημόνιο πολύ αποτελεσματικότερα από ό,τι οι προκάτοχοί της τα δικά τους. Γι' αυτό και είναι ντροπή ο άθλιος Κούλης να πηγαίνει στο Βερολίνο για να λάβει το δαχτυλίδι από την Ανγκ. Μέρκελ κατηγορώντας την κυβέρνηση για καθυστερήσεις.

Αν τα παντελόνια δεν τα φορά μόνο για να μην κρυώνει ας βγει κι ας πει ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό ότι είναι υπέρ τής πλήρους κατάργησης του αφορολόγητου, νέων μειώσεων στις συντάξεις, των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και των απολύσεων στο Δημόσιο. Όπως, φυσικά, οφείλει να τον πείσει γιατί πιστεύει ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία και δεν θα υπάρξουν κι άλλα όσο εμείς υπαναχωρούμε συνεχώς από τις "κόκκινες γραμμές" μας...

Επαναλαμβάνω ότι δεν πιστεύω ότι αυτά που μας ζητούν τώρα ΔΝΤ- Σόιμπλε είναι τα τελευταία μέτρα, ώστε να είμαι πιο συγκαταβατικός με την αποδοχή τους στο όνομα της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης. Είναι, ωστόσο, ανησυχητικό πως στο Μαξίμου τρέμουν έστω και να μιλούν για "plan B" υπό το φόβο των α λα Βαρουφάκη διαρροών...

Το να εκτιμάς πως οι εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις που δέχεται το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε θα το λυγίσουν, ενόψει και των εκλογών τού φθινοπώρου, είναι μια λογική αντίδραση. Είναι παράλογο, όμως, να έχεις βασίσει τη στρατηγική σου αποκλειστικώς σε αυτό το ενδεχόμενο, πόσω μάλλον όταν το παρελθόν σε έχει διαψεύσει και σε έχει κάνει να μιλάς για ψευδαισθήσεις, και να μην έχεις σχεδιάσει ένα εναλλακτικό πλάνο με αποτέλεσμα να παραμένεις εκτεθειμένος σε ένα νέο εκβιασμό. Τα πραξικοπήματα- για να θυμίσω το "this is a coup"- δεν θα επιτύγχαναν αν οι δημοκρατίες είχαν υψωμένα τείχη κι όχι απλώς αυταπάτες...

Τρεις είναι οι έντιμες επιλογές Αλέξη, τέταρτη δεν υπάρχει...

Στην κυβέρνηση έχουν δίκιο όταν κατηγορούν τη ΝΔ πως στέκεται στο πλευρό των δανειστών, απαιτώντας να υπογράψει σήμερα τα πάντα. Όπως έχουν δίκιο κι ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως είναι το 2017 πιο ευνοϊκοί από ό,τι αποδείχθηκαν το 2015. Μόνο που πλέον είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι στο τέλος ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα συνθηκολογήσει σε μια νέα ανισοβαρή συμφωνία με τους θεσμούς...

Το "ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα" του πρωθυπουργού ακούγεται ήδη ως αστείο από όσους θεωρούν δεδομένη τη μείωση του αφορολόγητου και τον κόφτη για τις συντάξεις μετά από το 2019. Τα τελευταία εφτά χρόνια παρακολουθούμε, άλλωστε, συνεχώς διαφορετικές εκδοχές ενός ματς που στο τέλος οι Γερμανοί το κερδίζουν, ανεξαρτήτως αν κάποια στιγμή η Ελλάδα πρόβαλε ισχυρότερη αντίσταση από άλλες...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει άλλη λύση για να γυρίσει το παιχνίδι για τη χώρα και τον ίδιο από το να αρνηθεί το νέο κύκλο λιτότητας, ο οποίος στερεί από το λαό του όχι μόνο εισοδήματα, αλλά κυρίως την αισιοδοξία για το μέλλον. Ποιος, αλήθεια, ανάμεσά μας πιστεύει ότι αν μια ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρήσει κι αυτήν τη φορά, δεν θα υπάρξει κι επόμενη κι επόμενη κ.ο.κ.; Υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός επανεκλέχθηκε και για να απαλύνει τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου με το παράλληλο πρόγραμμά του κι όχι για να υπογράψει τέταρτο.

Γι' αυτό και οι έντιμοι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά του είναι είτε η ρήξη- με περισσότερους συμμάχους σήμερα και στη Γερμανία- με τον Β. Σόιμπλε, είτε το δημοψήφισμα είτε οι εκλογές, όπου τα διλήμματα για τη χώρα θα περιλαμβάνουν ανοιχτά και τη "βρόμικη" λέξη δραχμή. Οτιδήποτε άλλο θα σημάνει την πλήρη ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο κλαμπ της πλήρως υποταγμένης σοσιαλδημοκρατίας την ώρα, μάλιστα, που η τελευταία δείχνει να μετανοεί εμπράκτως για τον αυτοεξευτελισμό της...

Πολλοί ειρωνεύτηκαν την υπερήφανη διαπραγμάτευση του 2015 κι έσπευσαν να πανηγυρίσουν την ήττα της λες κι αφορούσε άλλους κι όχι και τους ίδιους. Αν κάνουμε, όμως, μια μίνι διαδρομή στα εφτά σχεδόν χρόνια των μνημονίων, το πρώτο εξάμηνο εκείνου του έτους ήταν το μοναδικό που μας έκανε να αισθανθούμε πως όλα είναι δυνατά, πως μπορούμε να βγούμε από την άβυσσο και να ξαναγεννηθούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια κλήθηκε να διαχειριστεί την κατάρρευση της ελπίδας που ο ίδιος φούντωσε και σήμερα βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την Ιστορία τής Αριστεράς, καλούμενος να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεών της...

Αν πίστευα ότι το αφορολόγητο και οι συντάξεις είναι οι τελευταίες θυσίες που μας ζητούνται, θα έλεγα να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και να τα δεχθούμε κι αυτά. Μόνο που δεν το πιστεύω, πόσω μάλλον όταν οι εκλογές τού φθινοπώρου στη Γερμανία- που είναι έτσι κι αλλιώς μακριά- μπορεί να αναδείξουν εκ νέου νικητή τον Β. Σόιμπλε ή πολύ χειρότερους από αυτόν. Αναγνωρίζω ότι η απόφαση που καλείται να λάβει ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι εύκολη, ωστόσο είναι και η δική του μεγάλη ευκαιρία να αναβαπτιστεί στα μάτια εκείνων που αισθάνονται πως τους πρόδωσε και να πείσει τους υπόλοιπους ότι οι μεγάλοι καπετάνιοι δεν είναι αυτοί που πλέουν στη νηνεμία, αλλά εκείνοι που νικούν τα άγρια κύματα. Για να δούμε...

Ξέρω πολλούς που πολέμησαν κι έχασαν, αλλά κανέναν που να κέρδισε με τα χέρια σταυρωμένα...

Το να βάζεις όλους τους εργαζόμενους μιας εταιρείας στο ίδιο καζάνι είναι προφανώς άδικο, για να μην το χαρακτηρίσω φασιστικό: κάποιοι είναι λαμόγια, άλλοι μαχητές και οι περισσότεροι ωχαδερφιστές. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα μέσα ενημέρωσης, και δη στο ΔΟΛ, ή αποκλειστικώς στην Ελλάδα, αλλά έχω την εντύπωση πως ισχύει σε όλες τις εταιρείες τού κόσμου. Συγχωρήστε με, ωστόσο, αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ θλίψη για το κλείσιμο του Συγκροτήματος μολονότι γνωρίζω ότι κυριολεκτικώς αύριο μεθαύριο είναι πιθανό να βρεθώ στην θέση των ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους ύστερα από χρόνια.

Κι αυτό γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή όσοι δούλευαν στο ΔΟΛ, είτε γιατί το πίστευαν είτε γιατί ακολουθούσαν εντολές, βροντοφώναζαν "βάστα Σόιμπλε για να φύγει η αριστερή χολέρα" ή έκλειναν τα μάτια στην οφθαλμοφανέστατη διαπλοκή για να κρατήσουν την θεσούλα τους. Λυπάμαι, αλλά εκείνους που μετά από όσα έχουν υποφέρει και οι ίδιοι τους βλέπω να επιμένουν στη δουλοπρεπή λογική τού "σφάξε με αγά μου να αγιάσω" δεν μπορώ να τους αισθανθώ συνοδοιπόρους μου στην ταξική πάλη. Πόσω μάλλον όταν κάποιοι ανάμεσά τους εξακολουθούν να αφήνουν στο απυρόβλητο το αφεντικό τους, που από μια εξωχώρια εταιρεία του αν είχε τραβήξει λεφτά θα τους είχε εξοφλήσει τα δεδουλευμένα τους και με το παραπάνω...

Στον επιμερισμό τής ευθύνης τη μεγαλύτερη έχει πάντοτε ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης, τουλάχιστον αν αυτός ομνύει στον καπιταλισμό και ειρωνεύεται τον κομμουνισμό. Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να έχει την αξίωση να καρπώνεται ο ίδιος τα υπερκέρδη αν δεν του καταλογίζεται και η ζημιά; Για το φαλιμέντο μιας εταιρείας, ωστόσο, φταίνε και οι εργαζόμενοι, και δεν αναφέρομαι μόνο ή κυρίως σε επαγγελματική ανικανότητα από την πλευρά τους.

Όταν περιμένεις να πιάσεις ψάρια- για παράδειγμα να πληρωθείς τους μισθούς που σου οφείλονται-, αλλά δεν θέλεις να βρέξεις και τα ποδαράκια σου τότε είσαι καταδικασμένος να παραμένεις υποχείριο του οποιουδήποτε αφεντικού. Ακόμα και για να κερδίσεις το Τζόκερ, το οποίο θεωρείται η πεμπτουσία τής τύχης, πρέπει να ντυθείς και να περπατήσεις ή να οδηγήσεις έστω έως το πλησιέστερο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ. Πρέπει κάτι να κάνεις τέλος πάντων. Πώς, επομένως, περιμένεις να σου αποδοθεί δικαιοσύνη, τουλάχιστον σε αυτήν τη ζωή, αν δεν την διεκδικήσεις; Ξέρω πολλούς που πολέμησαν κι έχασαν, αλλά δεν γνωρίζω κανέναν που να κέρδισε με τα χέρια σταυρωμένα...

Σταύρε, οι Αριστεροί πεθαίνουν σαν Αμλετ, "πέθανες" σαν Πολώνιος...

Ο κάθε βουλευτής είναι πρώτα και κύρια υπόλογος στη συνείδησή του κι από τη στιγμή που είναι αντιπρόσωπος κι όχι εκπρόσωπος του λαού δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις υποδείξεις ούτε των ψηφοφόρων που τον εξέλεξαν ούτε του κόμματος με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές. Γι' αυτό κι έχει κάθε δικαίωμα όταν η προσωπική του αντίληψη διαφοροποιείται από αυτή των εκλογέων ή της παράταξής του να διαφωνεί, ακόμα και να αποχωρεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα στην οποία ανήκει.

Δεν είναι, επομένως, όλοι οι βουλευτές που έχουν κατά καιρούς ανεξαρτητοποιηθεί ή ενταχθεί σε άλλη Κοινοβουλευτική Ομάδα από αυτή με την οποία εκλέχθηκαν φτηνοί καιροσκόποι. Δυστυχώς, όμως, πολύ δύσκολα μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο για τους αποχωρήσαντες βουλευτές τού Ποταμιού, όχι από κάποια ανύπαρκτη έτσι κι αλλιώς συμπάθεια προς τον Στ. Θεοδωράκη, αλλά γιατί είναι η κοινή λογική που με αποτρέπει...

Το βασικό επιχείρημα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ίδρυση του Ποταμιού και η σχετική αρχική επιτυχία του ήταν η δημιουργία κάτι καινούριου σε αντιπαράθεση με το παλιό κομματικό σύστημα, στο οποίο ο Στ. Θεοδωράκης συμπεριλάμβανε και την Αριστερά, μολονότι δεν είχε κυβερνήσει. Φυσικά μόνο οι άρτι αφιχθέντες από τον Άρη και οι αφελείς δεν έβλεπαν πως πίσω από το απολίτικο, με ροπή όμως προς το νεοφιλελευθερισμό μόρφωμα δεν κρυβόταν η αγωνία ενός καταρρέοντος συστήματος να βάλει κάποιο ανάχωμα στην πορεία τού ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, χρησιμοποιώντας ένα αγαπημένο του παιδί με επικοινωνιακό γκελ κι άφθαρτο από την καθημερινή πολιτική διαχείριση...

Υποτίθεται και πως όσοι ακολούθησαν τον Στ. Θεοδωράκη ήταν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με τον πάλαι ποτέ δικομματισμό ΠΑΣΟΚ- ΝΔ ή που, τέλος πάντων, τον είχαν αποκηρύξει. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς πολιτευτές που σπεύδουν σήμερα να πιάσουν στασίδι στη ΝΔ του άθλιου Κούλη και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ, της άχρωμης, άνοστης κι άγευστης Φώφης σαν τα δύο αυτά κόμματα να έχουν ουσιώδεις διαφορές προς το καλύτερο από τον "εαυτό" τους που χρεοκόπησε μια δυτική δημοκρατία...

Όπως κι αν έχει, οι άνθρωποι στην πτώση τους, ακόμα και οι πιο στυγνοί δικτάτορες ή οι πιο γελοίες προσωπικότητες, δείχνουν πιο συμπαθείς. Τι δόξα, άλλωστε, μπορεί να σου δώσει να κλοτσάς έναν πεσμένο, ακόμα κι αν στον τελευταίο αξίζει να μην στέκεται όρθιος; Ο Στ. Θεοδωράκης, ωστόσο, θα έπρεπε να γνωρίζει, όπως για παράδειγμα ο Απολλώνιος στον σεξπιρικό "Αμλετ", πως όταν κερδίζεις το ψωμί σου ως γλείφτης και κολαούζος τής εξουσίας είναι πολύ πιθανό να πέσεις θύμα τού σπαθιού της ως παράπλευρη απώλεια...

Σε αντίθεση με όσους αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015, αυτοί που εγκατέλειψαν το Ποτάμι δεν το έκαναν ύστερα από συνειδησιακή διαφοροποίηση, αλλά γιατί το "καράβι" βούλιαζε κι έψαχναν άλλο για να σώσουν το τομαράκι τους. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά τού να αγωνίζεσαι για ιδέες- ανεξαρτήτως αν διαφωνώ σε αρκετά με τον Γιάνη Βαρουφάκη, τη Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Π. Λαφαζάνη- από το να υπηρετείς απλώς αφεντάδες απαξιώνοντας τις ιδεολογίες. Όπως θα έλεγε Σταύρο κι ο Αμλετ, "μεγάλος δεν είναι όποιος ορμάει χωρίς μεγάλη πρόκληση, αλλά όποιος στήνει μέγα πόλεμο για ένα άχυρο, σαν παίζεται η τιμή"...  

Ο Κούλης στη φυλακή, ο Καρανίκας καφετζής και η Ελλάδα στους άριστους...

Ο ένας είναι γόνος πολιτικής οικογένειας, η οποία του χρηματοδότησε τις πολύ καλές σπουδές του στο εξωτερικό- η βάσανος των πανελλήνιων εξετάσεων φαίνεται πως είναι για την πλέμπα- και του δίδαξε πώς να κλέβει χωρίς να γίνεται αντιληπτός, τουλάχιστον όχι στην αρχή: από τα "μαύρα" ταμεία τής Siemens και το θαλασσοδάνειο του "Κήρυκα Χανίων" μέχρι το πανάκριβο όσο κι αδήλωτο σπίτι τού Βολταίρου στο Παρίσι η απόσταση ίσως και να μην είναι και πολύ μεγάλη για τον άθλιο Κούλη. Πώς το λένε, άλλωστε, οι Αμερικανοί; "Follow the money"...

Ο άλλος είναι ένας απαίδευτος- με την ουσιαστική έννοια του όρου- καφετζής, ο οποίος βρήκε θέση στο Μέγαρο Μαξίμου χάρη στους κοινωνικούς του αγώνες, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Τιμώ και σέβομαι όποιον είναι ενεργός πολίτης, ανεξαρτήτως αν του αρέσει στα κρυφά ή στα φανερά η Ελ. Μενεγάκη ή ο Σοπέν. Μόνο που τον πρωθυπουργό τής χώρας μου θέλω να τον συμβουλεύουν με μισθό τον οποίο πληρώνω κι ο ίδιος ως φορολογούμενος άνθρωποι που να έχουν βγάλει κι ένα πανεπιστήμιο, "κανονικό" κι όχι αυτό της ζωής. Πολλώ δε μάλλον όταν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι στην ηλικία τού Ν. Καρανίκα και νεώτεροί του με σημαντικότερα προσόντα από το να ψήνουν απλώς καλό καφέ βρίσκονται σήμερα στην ανεργία ή έχουν φύγει μετανάστες στο εξωτερικό...

Λυπάμαι, αλλά δεν καταδέχομαι να βάλω στη ζυγαριά τι είναι χειρότερο, ένας διεφθαρμένος υποψήφιος πρωθυπουργός ή ένας αμόρφωτος πρωθυπουργικός σύμβουλος. Αδιαφορώ να αξιολογήσω τι είναι προτιμότερο, "το καλύτερο βιογραφικό τής χώρας και, ταυτοχρόνως, το καλύτερο λαμόγιο" ή "το χειρότερο βιογραφικό τής χώρας, αλλά το καλύτερο παιδί". Ούτε η μία ούτε η άλλη Ελλάδα με εκφράζουν, όπως και πολλούς συμπολίτες μου, ανεξαρτήτως τυπικών και ουσιαστικών προσόντων. Η Ελλάδα των πραγματικά αρίστων κι όχι των αποφοίτων των κολεγίων τής καλής κοινωνίας με τα λεφτά τού μπαμπά ή του αγράμματου λούμπεν προλεταριάτου συνθλίβεται από τη μετριότητα που βρίσκει πάντοτε άκρες στην εξουσία. Κι αυτή είναι μια τραγωδία την ευθύνη για την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να επιρρίπτουμε στο ΔΝΤ, στον Β. Σόιμπλε ή σε οποιονδήποτε άλλο ξένο. Είναι δική μας, καταδική μας...

Χωρίς την Ευρώπη είμαστε χαμένοι, με αυτήν την Ευρώπη είμαστε πάλι χαμένοι...

Δεν υποτιμώ- το αντίθετο συμβαίνει- την Ευρώπη και τα επιτεύγματά της, όσο κι αν αυτό είναι εύκολο για τις γενιές σαν τη δική μου που δεν ζήσαμε πόλεμο, αλλά τις συνέπειες μιας οικονομικής καταστροφής που πιθανότατα δεν θα είχε επέλθει αν δεν ήμασταν μέλος ενός κλαμπ για το οποίο δεν προετοιμαστήκαμε ποτέ στα σοβαρά κι όταν γίναμε δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε τα προνόμιά του. Αν θέλουμε η Ελλάδα να μετατραπεί σε σημαντικό διεθνή παίκτη δεν έχουμε άλλη επιλογή, όπως άλλωστε και κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, από το να ανήκουμε σε μια μεγαλύτερη ένωση από τα γεωγραφικά όρια της πατρίδας μας. Σε έναν κόσμο που παλιές συμμαχίες γκρεμίζονται και χτίζονται νέες στην θέση τους και την ώρα που ξεπερνούμε τη μονολιθικότητα της μεταψυχροπολεμικής εποχής κι οδεύουμε προς την πολυπολικότητα είναι αστείο να θεωρούμε πως θα επιβιώσουμε αν σε αυτή τη γωνιά τής Ευρώπης κλείσουμε τα σύνορά μας, επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας κι όλα θα ξαναγίνουν όμορφα κι απλά, λες και υπήρξαν στο πρόσφατο τουλάχιστον παρελθόν...

Καλά όλα αυτά, μόνο που η Ευρώπη για τους λαούς της θυμίζει όλο και περισσότερο ένα συμβατικό γάμο που κρατιέται στη ζωή μόνο και μόνο για χάρη των παιδιών, τα οποίο στην περίπτωσή μας μπορεί να είναι και το ευρώ. Κι αν σε μια έγγαμη σχέση όταν τελειώνει ο έρωτας αυτό που την κρατά στη ζωή είναι η αμοιβαία κατανόηση, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τη Γηραιά Ήπειρο όπου ο ένας κοιτά να φάει το μάτι τού άλλου...

Ύστερα από τόσα χρόνια με το πείραμα της ΕΕ ο Έλληνας, για παράδειγμα, εξακολουθεί να αισθάνεται πρώτα και κύρια Έλληνας, ο Γάλλος Γάλλος και ούτω καθεξής. Βγήκε, επίσης, ο Ντ. Τραμπ και δήλωσε "η Αμερική πρώτα" και τα σατιρικά βιντεάκια που κυκλοφόρησαν ως απάντηση σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες προβάλλουν την καθεμιά ξεχωριστά ως, έστω, τη δεύτερη επιλογή. Κανένας δεν έφτιαξε βίντεο για την Ευρώπη...

Δεν ξέρω αν η Ευρωζώνη και η ΕΕ καταστραφούν φέτος, του χρόνου ή ποτέ. Δεν βλέπω, ωστόσο, κανέναν να προσπαθεί να τις διασώσει. Αντιθέτως, παρατηρώ εθνικά και κομματικά συμφέροντα να διαγκωνίζονται για τη δική τους επικράτηση δίχως κανένας τους να μπορεί να δει τη μεγάλη εικόνα. Κι αυτή δεν είναι άλλη από μια ήπειρο που έχει κάθε δικαίωμα να καμαρώνει για τα ιστορικά της κατορθώματα, η οποία ωστόσο έχει τα πάντα να φοβάται για το μέλλον της...

Την ίδια στιγμή που αναπτυσσόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα κι αναπτυγμένες όπως οι ΗΠΑ ξέρουν τι θέλουν και το κυνηγούν χρησιμοποιώντας κι ακραίες μεθόδους, στην Ευρώπη αναλωνόμαστε στη διαχείριση της μετριότητας,ανίκανοι να διαχωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα. Σε αυτό το πλαίσιο, και ιδίως μετά από το Brexit, η Γερμανία παραμένει η ισχυρότερη ευρωπαϊκή δύναμη. Μόνο που με αυτά τα μυαλά σε λίγο καιρό θα ηγεμονεύει πάνω σε ερείπια, όταν οι παγκόσμιοι αντίπαλοί της θα την αφήνουν έτη φωτός πίσω...





  

Οι δημοσιογράφοι πρώτα αυτοπυροβολήθηκαν και ύστερα απαξιώθηκαν...

Ο Μπομπ Γούντγουορντ, ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους που αποκάλυψαν τις πραγματικές διαστάσεις τού "Γουότεργκεϊτ", είναι μέλος τού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ιδιότητα που ποτέ δεν απόκρυψε. Αυτό, ωστόσο, δεν τον απέτρεψε από το να κάνει τη δουλειά του, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του ρεπουμπλικανού προέδρου Νίξον. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα, δηλαδή, για παράδειγμα, έναν δημοσιογράφο-μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ να αποκαλύπτει λεπτομέρειες για το εικαζόμενο οικογενειακό ταξίδι Τσίπρα στη Ντίσνεϊλαντ με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος ή, αντιστοίχως, έναν δημοσιογράφο- μέλος τής ΝΔ να γράφει για τον φερόμενο εικονικό χωρισμό άθλιου Κούλη- Μαρέβα; Μάλλον όχι κι αυτό γιατί στη χώρα μας- που, κατά τα άλλα, τόσο εθνικιστικά μας αρέσει να την αγαπάμε- το κομματικό συμφέρον υπερτερεί του εθνικού και ταξικού. Ακόμα και για τη δημοσιογραφία, η οποία στο Ελλαδιστάν είναι πιο στρατευμένη κι από τον Τύπο στη Σοβιετική Ένωση, η λογοκρισία και, το πλέον εξευτελιστικό, η αυτολογοκρισία θεωρούνται αδιαπραγμάτευτες αρετές...

Η κυκλοφοριακή καθίζηση των εφημερίδων και των περιοδικών, καθώς και η απαξίωση της τηλεόρασης δεν αποτελούν συνέπεια των μνημονίων ή της μετατροπής τους από μέσα ενημέρωσης σε σούπερ μάρκετ προσφορών. Είχαν προηγηθεί αυτών κι αποδίδονται στη χυδαία ταύτιση του παραγόμενου δημοσιογραφικού προϊόντος με τα συμφέροντα των εκδοτών- καναλαρχών και των κομμάτων- τραπεζών κι άλλων επιχειρηματιών στους οποίους είναι φίλα, και με το αζημίωτο, προσκείμενα τα μίντια...

Αν ο πολύς κόσμος θεωρούσε πως αυτό που γράφεται σε μια εφημερίδα είναι πρωτότυπο και δεν αποτελεί αναπαραγωγή αναρτήσεων της προηγούμενης ημέρας στο διαδίκτυο ή δελτίων Τύπου και "non paper" με πολύ συγκεκριμένους αποστολείς, θα την αγόραζε μαζικά ακόμα κι αν έπρεπε να δίνει ένα δεκάευρω σε καθημερινή βάση. Οι πολίτες δεν έχουν βαρεθεί την ενημέρωση, αν ίσχυε κάτι τέτοιο άλλωστε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- που τα νιώθουν πιο "δικά τους"- δεν θα κατακλύζονταν από πολιτικά σχόλια κι αναλύσεις. Διψούν και θα διψούν πάντοτε για την αλήθεια, μόνο που αμφισβητούν πλέον ολοφάνερα ότι μπορούν να τη βρουν στα μέσα ενημέρωσης...

Είναι ειρωνικό, αλλά στην εποχή όπου η πληροφορία μπορεί να διαχυθεί σε όλο τον πλανήτη την ίδια ακριβώς στιγμή που παράγεται, οι λαοί αισθάνονται όλο και λιγότερο ενημερωμένοι. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται κάπου ανάμεσα στο ρετουσάρισμά της από τους επαγγελματίες και την επιπόλαιη αντιμετώπισή της από τους ερασιτέχνες. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδεψε για μίνι διακοπές στο Παρίσι με έξοδα του ελληνικού λαού αν οι μόνοι που το γράφουν είναι οι δημοσιογράφοι που τον αντιπολιτεύονται; Και πώς είναι δυνατό να είμαστε βέβαιοι ότι ο άθλιος Κούλης χρησιμοποίησε ως βιτρίνα τη σύζυγό του για να ξεπλύνει χρήματα όταν εκείνοι που το δημοσιεύουν, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με το Μαξίμου; Η δημοσιογραφία, τουλάχιστον στην Ελλάδα, πρώτα αυτοπυροβολήθηκε και ύστερα απαξιώθηκε. Γι' αυτό και μοιάζει όλο και πιο πολύ με το βοσκό στο μύθο τού Αισώπου, τον οποίο κανείς δεν πίστεψε όταν πράγματι οι λύκοι κατασπάραξαν τα πρόβατά του...

 

     

Ο μήνας που θα κρίνει αν ο Τσίπρας είναι "απλώς" πρωθυπουργός ή ηγέτης...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 αποκλειστικώς γιατί ο λαός έκρινε πως έπρεπε να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, αφού είχε κυβερνήσει μόνο εφτά μήνες όταν οι άλλοι είχαν εξουσιάσει 40 χρόνια και μας χρεοκόπησαν. Του έδωσε νέα εντολή και γιατί ο Αλέξης Τσίπρας του υποσχέθηκε πως όσο δύσκολο κι αν είναι το τρίτο μνημόνιο είναι και το τελευταίο και πως ο ίδιος θα έθετε σε εφαρμογή ένα παράλληλο πρόγραμμα για να ανακουφίσει, όσο αυτό ήταν δυνατό, τις συνέπειες της άγριας λιτότητας που θα συνεχιζόταν. Είχα γράψει τότε πως αυτό ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αφού στην ουσία το μνημόνιο είναι οικονομικό Σύνταγμα που δεν αποφασίζεται καν από εμάς, αλλά πως ο πρωθυπουργός είχε υποχρέωση να το προσπαθήσει και ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τα καταφέρει από τη στιγμή που η αντιπολίτευση παραμένει και τώρα ιδεοληπτικά μνημονιακή...

Περίπου ενάμισι χρόνο αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα- νέα μέτρα ή πιθανή ρήξη- ακόμα μεγαλύτερο από αυτό του καλοκαιριού τού 2015. Γιατί αν τότε η οπισθοχώρησή του κρίθηκε κι από το λαό ως προσωρινή στο όνομα της σωτηρίας τής πατρίδας, σήμερα κάτι τέτοιο θα καταχωρήσει το ΣΥΡΙΖΑ μια για πάντα στις μνημονιακές δυνάμεις, που, όπως θέλει η ρητορική τους, "λαμβάνουν επώδυνες αποφάσεις γιατί οι εναλλακτικές είναι καταστροφικές". Προφανώς κι αυτήν τη φορά μια πιθανή υποχώρηση θα γίνει με όρους εκβιασμού κι όχι γιατί ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τον άθλιο Κούλη, πιστεύει, για παράδειγμα, ότι η μείωση του αφορολόγητου στις 6.000 ευρώ είναι κοινωνικώς δίκαιη ή γιατί πρέπει να ληφθούν και νέα μέτρα με πρότυπο τον εργασιακό μεσαίωνα.

Μόνο που σε μία τέτοια περίπτωση θα έχει εξαντληθεί το επιχείρημα πως "τουλάχιστον εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προστατεύσουμε τους οικονομικώς πιο αδύναμους", αφού στην πράξη τα δάκρυα των κυβερνώντων για νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων δύσκολα θα παρηγορήσουν όσους τις υφίστανται. Και ούτε το λαϊκό αίσθημα θα ικανοποιηθεί και η οργή του θα χαλιναγωγηθεί με τις λίστες φοροδιαφυγής, τις τηλεοπτικές άδειες ή "Κήρυκες Χανίων". Όταν λείπει σήμερα το φαγητό από το τραπέζι κανείς δεν χορταίνει με πολέμους κατά τής διαπλοκής και της διαφθοράς. Υπενθυμίζω ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχασε εκλογές ακριβώς γι' αυτό το λόγο, μολονότι είχε υπογράψει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών κι όχι απλώς γιατί πλήρωσε για την τηλεοπτική του άδεια ο Γ. Αλαφούζος...

Πολύ φοβάμαι πως η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί τα νέα μέτρα και καθυστερεί τη δεύτερη αξιολόγηση γιατί δεν ξέρει πώς να πείσει για την απόφασή της τους βουλευτές της, τον ελληνικό λαό, ακόμα και κάποιους υπουργούς της. 'Η μήπως κάνω λάθος Ευκλείδη; Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, το κομματικό συμφέρον θα έχει υπερισχύσει του λαϊκού κι εθνικού, το οποίο σημαίνει ότι θα έχει διαρραγεί ουσιαστικώς και μάλλον ανεπανόρθωτα ο σύνδεσμος του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνική πλειοψηφία που του έδωσε και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία...

Ας περιμένουμε τη Σύνοδο Κορυφής της Μάλτας και την απόφαση του ΔΝΤ τη Δευτέρα, μόνο που αν δεν αλλάξει κάτι προς όφελός μας δεν υπάρχει λόγος να περιμένει ο Αλέξης Τσίπρας και το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου για να ανακοινώσει τις όποιες αποφάσεις του, από τις οποίες θα φανεί αν είναι "απλώς" πρωθυπουργός ή ηγέτης. Η υπομονή τής κοινωνίας έχει εξαντληθεί κι επειδή ακριβώς γνωρίζει ότι ο άθλιος Κούλης δεν πρόκειται να φέρει ελαφρύτερα μέτρα οι εκλογές δεν θα την καταπραΰνουν και οι αντιδράσεις της είναι πολύ πιθανό να είναι πιο δυναμικές από αυτές που έχουμε ζήσει στο παρελθόν ή που φανταζόμαστε για το μέλλον...    

 

   

Ο ήλιος βγαίνει την αυγή κι ο Κούλης είναι άθλιος, αλλά να πάμε και παρακάτω...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως το να επιτίθεσαι στον άθλιο Κούλη για τη σχέση του με τη διαπλοκή και τη διαφθορά είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Το ίδιο ισχύει και για το ότι αν ο πρωθυπουργός είχε λάβει δάνειο άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ κι άρχιζε να το αποπληρώνει 11 χρόνια αργότερα κι αφότου είχε γίνει γνωστή στο πανελλήνιο η μπαταχτσίδικη τακτική του, σήμερα θα μιλούσαμε για το "ελληνικό Γουότεργκεϊτ". Πολλώ δε μάλλον όταν ο πρόεδρος της ΝΔ πέτυχε αυτό που δεν έχει καταφέρει ποτέ ακόμα κι ο πιο έντιμος Έλληνας πολίτης, να καταβάλλει δηλαδή πενταροδεκάρες έως ότου φτάσει η τελευταία δόση- γίγας, την οποία φιλοδοξεί να μην πληρώσει πιστεύοντας ότι τότε θα είναι πρωθυπουργός και θα έχει αναγεννηθεί το τρίγωνο διαπλοκής κομμάτων- τραπεζών- ΜΜΕ...

Καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και τα υπενθυμίζει όλα αυτά ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όπως βεβαίως και το ότι ο άθλιος Κούλης ταυτίζεται ιδεοληπτικά με τις πιο ακραίες θέσεις των δανειστών. Μόνο που δεν βρισκόμαστε πλέον στο Φεβρουάριο του 2015, όταν ο πρωθυπουργός, φρέσκος στην εξουσία, μπορούσε πολύ εύκολα να πείσει ότι είναι ο Ρομπέν των Δασών που τα βάζει με τους δανειστές και την πέμπτη τους φάλαγγα στη χώρα μας και στις πλατείες να συγκεντρώνονται δεκάδες χιλιάδες για να τον στηρίξουν. Δεν αμφιβάλλω πως από τότε έχει δώσει πολλές μάχες, σε καμία ωστόσο δεν έχει βγει ουσιαστικώς νικητής, πέρα από το ηθικό πεδίο, και καλώς ή κακώς και οι πολιτικοί κρίνονται εκ του αποτελέσματος...

Επομένως, όταν στηθούν κάλπες- νωρίτερα ή αργότερα- ο λαός δεν θα ψηφίσει αξιολογώντας τις μίζες που έχουν τσεπώσει ο άθλιος Κούλης και η "Αγία Οικογένεια" από τη Siemens, αλλά το αν η ζωή του βελτιώθηκε όπως του είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τυχόν παλινόρθωση του σάπιου πολιτικού συστήματος θα αξιολογήσει ο ιστορικός τού μέλλοντος ως το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης της Αριστεράς κι όχι το τρίτο μνημόνιο, το οποίο άλλωστε αποτέλεσε προϊόν στυγνού εκβιασμού. Κι αυτό γιατί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει δοθεί συγχωροχάρτι σε ένα σύστημα εξουσίας που χρεοκόπησε τη χώρα και το οποίο ζητά τα ρέστα μόνο και μόνο γιατί οι διάδοχοί του θα έχουν επιδείξει ερασιτεχνισμό στη διαχείριση της καταστροφής που τους κληροδοτήθηκε...

Ο άθλιος Κούλης μοιάζει με τον ιδιοκτήτη που παραδίδει στον αγοραστή ένα καρυδότσουφλο κι όταν το δει να βουλιάζει τον κατηγορεί γιατί δεν έκανε ό,τι έπρεπε για να πιάσει λιμάνι. Μόνο που κι ο αγοραστής όφειλε να δείξει μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση στις υποσχέσεις του για το τι θα μπορούσε να καταφέρει με σάπια υλικά, ώστε τώρα οι ναύτες του, απερισκέπτως πάντως δρώντες, να μην θέλουν να τον εκδικηθούν με τον βιαστή τους...    

Η Ευρώπη δεν μπορεί να πολεμήσει τις ΗΠΑ όσο οι λαοί της θέλουν να πολεμήσουν την Ευρώπη...

Στην Ελλάδα κι όχι μόνο δεν μας αρέσει να λύνουμε τα προβλήματα και να απαλύνουμε τις συλλογικές μας ενοχές, αλλά να τα θάβουμε κάτω από την άμμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο εμφύλιος πόλεμος, για τον οποίο σχεδόν 70 χρόνια μετά από τη λήξη του ναι μεν έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, σχεδόν όλα τους ωστόσο όχι με την πρέπουσα αποστασιοποιημένη ματιά τού όσο το δυνατό πιο αμερόληπτου ιστορικού κριτή, αλλά του Αριστερού ή δεξιού που αισθάνεται την υποχρέωση να δικαιώσει την κοσμοθεωρία του μέσα από την αγιοποίηση των πολεμιστών του και τη δαιμονοποίηση των αντιπάλων...

Κάπως έτσι, ύστερα από εφτά χρόνια μνημονίων, η συζήτηση για τη δραχμή δίχως κραυγές και ψιθύρους θεωρείται ακόμα θέμα- ταμπού, όπως η κουβέντα για τον καρκίνο ή μεταξύ γονιών και παιδιών για το σεξ. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα έχει επενδυθεί με τέτοιο άρωμα παρανομίας που την κάνει περισσότερη ελκυστική από όσο θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα...

Βεβαίως τη μεγαλύτερη ευθύνη γι' αυτό φέρουν εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται πως είναι οι σφοδρότεροι πολέμιοι της δραχμής, οι οποίοι είναι σε θέση να πανηγυρίσουν ακόμα και τον απαγχονισμό τους αρκεί ο δήμιος τους να πληρωθεί σε ευρώ. Η ελληνική κοινωνία είναι λογικό να αποστασιοποιείται από το κοινό νόμισμα όταν αυτό έχει συνδεθεί, κι όχι αδίκως, με πολλά από τα δεινά της. Αυτό που για χρόνια λειτούργησε σαν το ναρκωτικό που προκαλεί ατέλειωτη ευχαρίστηση και του οποίου η επίδραση πιστεύαμε ότι δεν θα τελείωνε ποτέ, πλέον προκαλεί τα ακριβώς ανάποδα συναισθήματα...

Κι όταν ο μέσος λούμπεν Έλληνας βλέπει δίπλα του τα σύνορα να κλείνουν, άλλες χώρες να φεύγουν από την ΕΕ και τις ΗΠΑ να επιστρέφουν στον απομονωτισμό παρελθόντων αιώνων είναι λογικό να δελεάζεται να τους μιμηθεί. Όσο η τσέπη θα συνεχίσει να αδειάζει από λεφτά τόσο πιο ασήμαντο θα μας μοιάζει αν στην θεωρία αυτή θα μπορούσε να γεμίσει με ευρώ ή δραχμές...

Ο Ντ. Τραμπ μπορεί να είναι φασίστας, χαζός όμως δεν είναι. Γνωρίζει ότι το κάλεσμα σε συσπείρωση από την ευρωπαϊκή ελίτ απέναντι στον οικονομικό πόλεμο που εξαπολύουν οι ΗΠΑ εναντίον της δεν έχει μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας κι αυτό γιατί έχει αποσυνδεθεί από τη λαϊκή βάση. Γιατί να πολεμήσει ο Έλληνας, ο Ιταλός, ο Ισπανός, ο Πορτογάλος ή ο Γάλλος απλός πολίτης για ένα νόμισμα το οποίο σήμερα εξυπηρετεί κυρίως τους Γερμανούς εξαγωγείς; Ακόμα κι αν όλοι αυτοί θεωρούν πως ένα κοινό νόμισμα είναι απαραίτητο στο δρόμο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εν τούτοις αδυνατούν να συνδεθούν συναισθηματικώς μαζί του όταν επί χρόνια η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας τους απειλούν πως θα τους το στερήσουν αν δεν είναι "καλά παιδιά".

Κάποιοι, μάλιστα, αναρωτιούνται όλο και πιο φωναχτά γιατί να αγωνιστούν για κάτι που μέχρι το τέλος τού 2018 μπορεί και να μην υφίσταται πλέον. Οι Ευρωπαίοι όμως- τουλάχιστον εκείνοι του Νότου- αισθάνονται ως πιο άμεσο αντίπαλό τους τον Β. Σόιμπλε κι όχι τον Ντ. Τραμπ. Πώς αντιμετωπίζουμε όλα αυτά στην Ελλάδα; Αναθεματίζοντας ακόμα και την παραμικρή δήλωση για σοβαρή συζήτηση περί δραχμής, λες κι αυτό από μόνο του είναι ικανό να αποτρέψει την επιστροφή της. Είναι σαν να απαγορεύεις τη συζήτηση για βόμβες όταν η μία μετά από την άλλη σκάνε δίπλα σου...