Αν δεν σπας αβγά δεν είσαι ούτε μάγειρας ούτε ηγέτης...

Κάποτε καθηγητής μου μας προέτρεπε να φτύνουμε στο πάτωμα κάθε φορά που θα αναφερόμασταν στο όνομα της Μ. Θάτσερ και δεν είχε άδικο. Ο νεοφιλελευθερισμός- η ιδεοληψία που κυριαρχεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ανά τον κόσμο- οφείλει πολλά στη "Σιδηρά Κυρία" και στην επιμονή της να τον καταστήσει modus vivendi...

Σε αντίθεση, ωστόσο, με τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών ηγετών η "Μάγκι" διέθετε το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την αντοχή να συγκρουστεί με κατεστημένες αντιλήψεις και το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος προκειμένου να υλοποιήσει τις θεωρίες της. Μακάρι να διέθεταν τα ίδια χαρίσματα οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί ηγέτες. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα θύμιζε σήμερα η σοσιαλδημοκρατία νεκροταφείο πολιτικών φιλοδοξιών...

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Εμανουέλ Μακρόν μοιάζει με εξαίρεση, έστω κι αν δεν είναι πάντοτε τόσο φωτεινή όσο θα έπρεπε. Ο ίδιος δεν έχει διστάσει να αποκαλέσει το πολιτικό του όραμα ένα συνδυασμό των καλύτερων στοιχείων τού σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι, επομένως, το μέλλον το οποίο πρέπει να προσδοκούμε; Όχι, αλλά έχουμε ανάγκη, ιδίως στην Ευρώπη, από πολιτικούς και πολιτικές που σπάνε αβγά, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε "γευστικό". Έχουν τεθεί, πάντως, οι βάσεις- με δεδομένη τη διάθεση και της Ανγκ. Μέρκελ να συζητήσει τις προτάσεις τού προέδρου τής Γαλλίας για την ΕΕ των επόμενων χρόνων- ώστε από τον αυτόματο πιλότο ο οποίος αντιδρά μόνο όταν το αεροπλάνο χάνει ύψος να περάσουμε στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση πολιτικών οι οποίες θα διατηρήσουν ζωντανό το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης προς την κατεύθυνση ωστόσο της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας κι αλληλεγγύης...

Φυσικά και είναι πολύ κρίσιμο ποιος θα είναι ο επόμενος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κι αν η καγκελάριος θα εμμείνει στη μεταρρυθμιστική της διάθεση ή γι' άλλη μια φορά θα υποκύψει στην ευκολία τής επίκλησης όρων και προϋποθέσεων που εξυπηρετούν κατά προτεραιότητα τη χώρα της. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, η ορμή τού Εμανουέλ Μακρόν την έχει ταρακουνήσει. Ακόμα, όμως, κι αν η ΕΕ αποκτήσει υπουργό Οικονομικών, κοινό προϋπολογισμό και στρατό το ερώτημα είναι με ποιο σκοπό. Γιατί αν αυτός είναι απλώς να θεσμοποιηθεί η λιτότητα, η αντιαναπτυξιακή προσήλωση στη στείρα δημοσιονομική πειθαρχία και το κλείσιμο των συνόρων με δημοκρατικό αμπαλάρισμα τότε καλύτερα να το διαλύσουμε από τώρα το μαγαζί...

Είναι θετικό πως βρισκόμαστε στην εποχή κατά την οποία έχουμε αποδεχθεί το τέλμα κι αναζητάμε πώς θα ξεκολλήσουμε από αυτό. Θα γίνω πιο αισιόδοξος μόνο αν το κάρο βγει από το βούρκο για να ακολουθήσει άλλη πορεία από αυτή που το έφερε στο να βουλιάξει...

Οι τραβεστί που σιχαίνομαι: Ρατσιστές που ντύνονται σοφιστές...

Ο ρατσισμός, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ρατσισμό, αναζητά καλές δικαιολογίες για να στέκεται στα πόδια του. Γι' αυτό και προτιμώ εκείνον που θα πει ξεκάθαρα ότι απεχθάνεται τους τραβεστί από αυτόν που ενώ αισθάνεται ακριβώς το ίδιο θα ντύσει τη μισαλλοδοξία του με λογικοφανή στολίδια. Θα σου πει, για παράδειγμα, πως αν δοθεί η δυνατότητα επιλογής φύλου, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που βρίσκεται στη Βουλή, τότε μπορεί κάποιοι να το χρησιμοποιήσουν για να γλιτώσουν από φορολογικές ή ποινικές τους υποθέσεις...

Με το δικό τους σκεπτικό θα έπρεπε να απαγορεύσουμε και το γάμο, αφού κάποιοι κάνουν εικονικό για να αποκτούν άδεια παραμονής. Όπως καταλαβαίνετε, όσοι τέλος πάντων κάνετε προσπάθεια να καταλαβαίνετε ακόμα κι αυτό με το οποίο διαφωνείτε, τέτοιου είδους επιχειρήματα θα θεωρούνταν παιδικά ακόμα κι από τους σοφιστές...

Άκουσα, μάλιστα, το επιχείρημα από βουλευτές τής ΝΔ πως ορισμένοι θα κάνουν απανωτές αλλαγές φύλου, εξυπηρετώντας παράνομα συμφέροντά τους! Λες κι έχει γίνει αυτό πολλές φορές στις χώρες όπου εφαρμόζεται η επιλογή φύλου ή λες και δεν θα επιλαμβάνεται δικαστήριο, αλλά θα πηγαίνει καθένας στο αστυνομικό τμήμα και με μια υπεύθυνη δήλωση τις καθημερινές θα είναι άνδρας και τα σαββατοκύριακα γυναίκα. Καιρός, επομένως, να σοβαρευτούμε, να αντιληφθούμε ότι ζούμε στο 2017, ότι ανήκουμε στις αναπτυγμένες χώρες κι ότι η απαγόρευση του στοιχειώδους αυτοπροσδιορισμού δεν προσβάλλει κατά βάση το νομικό μας πολιτισμό, αλλά την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή μας..

Οι επιτήδειοι θα βρίσκουν παραθυράκια σε κάθε νόμο και χρήσιμο είναι να "κλειστούν" όσο το δυνατό περισσότερα μέχρι να ψηφιστεί ο συγκεκριμένος νόμος. Αλίμονο, όμως, αν κλείνουμε και τα μάτια σε μια κοινωνική πραγματικότητα άμεσα συνδεόμενη με βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, προτάσσοντας τις εξαιρέσεις και λησμονώντας πόσο έχουν υποφέρει οι διεμφυλικοί συμπολίτες μας...

Φυσικά με τη δυνατότητα επιλογής φύλου δεν διπλοκλειδώνουμε πίσω μας την πόρτα των διακρίσεων, απλώς δεν την αφήνουμε κι ορθάνοιχτη σε όσους δεν ανέχονται τίποτα άλλο πέρα από τον κομπλεξισμό τους. Πολλώ δε μάλλον όταν κατ' εξοχήν συντηρητικοί θεσμοί όπως η εκκλησία επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν το μεσαίωνα. Το παιχνίδι, ωστόσο, της πραγματικής ισότητας θα κριθεί από τις νεώτερες γενιές, οι οποίες από καθήκον απέναντι στη νιότη τους οφείλουν να είναι και πιο ανοιχτόμυαλες. Από αυτές ευελπιστώ περισσότερο να δώσουν τέλος στον κακοποιητικό λόγο, που συνήθως υποκρύπτει πολλά απωθημένα από εκείνους που τον χρησιμοποιούν συχνά...

Το νομοσχέδιο για τη δυνατότητα επιλογής φύλου συνιστά, συνεπώς, ένα πρώτο πολύ καλό βήμα, έστω κι αν για να ψηφιστεί υποχρεώθηκε ο Αλέξης Τσίπρας να υπερασπιστεί τον πολυτελή βίο τού κυβερνητικού του εταίρου. Μερικές φορές τέτοιου είδους συμβιβασμούς μπορείς να τους χαρακτηρίσεις κι έντιμους κι όχι μακιαβελικούς...

Καλύτερα ανώνυμοι κι ανεύθυνοι παρά Anonymous και μπλεγμένοι...

Πόσο μεγάλη κοινωνική ανάγκη είναι αλήθεια η... αλήθεια; Πόσο την θέλουμε ή πόσο προσπαθούμε να την αποφεύγουμε ακόμα κι όταν στέκεται μπροστά μας γυμνή κι άσχημη; Στην θεωρία όλοι την αναζητάμε και κατηγορούμε όσους μας την αποκρύβουν. Μα όταν έρχεται η ώρα να την κοιτάξουμε κατάματα στρέφουμε αλλού το βλέμμα φοβούμενοι πως δεν θα είναι τόσο βολική όσο θα την θέλαμε. Αφήστε που η αλήθεια τού καθενός μας είναι διαφορετική από του άλλου οπότε ποιος ο λόγος να κακοκαρδιζόμαστε;...

Πόσο σίγουροι είμαστε, για παράδειγμα, ότι επιθυμούμε οι Anonymous Greece να ξεσκεπάσουν όλα τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης ή της Τραπέζης της Ελλάδος; Μήπως είναι προτιμότερο να αποκοιμιόμαστε με συλλογικούς μύθους, έστω κι αν δεν στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων, από το να τους δούμε να αποκαθηλώνονται και μαζί με αυτούς τις ψευδαισθήσεις μας;...

Αν ήμασταν, άλλωστε, τόσο διαπρύσιοι θιασώτες τής αλήθειας δεν θα θέταμε τόσο υψηλά νομικά εμπόδια στην αποκάλυψή της ούτε θα περιμέναμε από ακτιβιστές να την φέρνουν στο φως. Θα την είχαμε κατά κάποιο τρόπο θεσμοποιήσει και νομιμοποιήσει. Μόνο που ποιος είναι διατεθειμένος να ριψοκινδυνεύσει την κατάρριψη εθνικών ή κοινωνικών μύθων που μας έφεραν μέχρι εδώ και η αποκαθήλωσή τους μπορεί να συνδεθεί εκβιαστικώς με το μέλλον τού έθνους;...

Η άγνοια είναι σωτήρια για την εύθραυστη ψυχοσύνθεσή μας, μας γλιτώνει από ένα σωρό μπελάδες να επαφιέμαστε στην καλή προαίρεση θεών κι ανθρώπων για να πορευόμαστε εν γαλήνη, τρέμοντας στην ιδέα ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης. Γι' αυτό κι αρκούμαστε στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία αντί να απαιτούμε όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων τώρα που οι νέες τεχνολογίες το καθιστούν εύκολο...

Κρατάμε για τον εαυτό μας το δικαίωμα να πετάμε ντομάτες κι αβγά στους πολιτικούς και τους παραχωρούμε σε αντάλλαγμα το δικαίωμα να αποφασίζουν για τις ζωές μας με ερημοδικία μας. Το θεωρούμε, μάλιστα, κι επωφελή ανταλλαγή, μια "win win" συμφωνία από την οποία όμως βγαίνει χαμένη η δημοκρατία στην πιο γνήσια μορφή της, την άμεση. Και κάπως έτσι προτιμούμε την ανωνυμία τού όχλου από το να γίνουμε Anonymous που δεν θα δέχονται καμιά απόφαση που μας αφορά να λαμβάνεται πίσω από κλειστές πόρτες...

Πιάστε στα κρυφά BBC και Deutsche Welle μήπως και μαθαίνετε τι συμβαίνει στην Ελλάδα...

Αν κάποιος έψαχνε απλώς μια αφορμή για να αποφασίσει να μεταναστεύσει από την Ελλάδα ή ακόμα και να αιτηθεί πολιτικό άσυλο κάπου αλλού, του την έδωσε η συνεδρίαση της Βουλής για την εξεταστική Καμμένου. Κι ελάχιστα να άκουσε από όσα ειπώθηκαν θα ετοίμαζε τη βαλίτσα του πάραυτα για να γλιτώσει από μια χώρα στην οποία οι τέσσερις εξουσίες- νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική και των ΜΜΕ- περιστρέφονται γύρω από την εξυπηρέτηση πολύ συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων...

Θα μου πείτε πως αυτό πάντοτε συνέβαινε και δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Μόνο που ποτέ άλλοτε πολιτικοί και κόμματα δεν είχαν καταντήσει τόσο ξεδιάντροπα γραφεία Τύπου επιχειρηματιών οι οποίοι (υποτίθεται πως) ελέγχονται από τη δικαιοσύνη για τα έργα και τις ημέρες τους...

Τον καιρό τής δικτατορίας οι Έλληνες κατέφευγαν στις διεθνείς υπηρεσίες τού BBC και της Deutsche Welle για να πληροφορούνται το τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα μας. Πολύ φοβάμαι πως ο βρετανικός κι ο γερμανικός μιντιακός κολοσσός θα πρέπει να επαναδραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα μήπως και οι πολίτες της αποκτήσουν μέσα ενημέρωσης τα οποία να τιμούν το ρόλο τους και να μην λειτουργούν απλώς ως 45άρια της όποιας εξουσίας. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- με τα αρνητικά τους βεβαίως- για να ξεφεύγουμε από τη μιντιακή χούντα...

Είναι θεμιτό τα μίντια να έχουν πολιτική, ακόμα και κομματική γραμμή προκειμένου να προσελκύουν ένα συγκεκριμένο κομμάτι τού πληθυσμού το καθένα τους. Από αυτό, ωστόσο, έως το να διαβάζεις ως επί το πλείστον "ρεπορτάζ" ξεπλύματος του επιχειρηματία- ιδιοκτήτη και του κόμματος- βιτρίνας του ή λασπολόγησης του επιχειρηματία- αντιπάλου και του δικού του κόμματος- βιτρίνας υπάρχει μια μεγάλη απόσταση που δεν γεφυρώνεται ούτε από την υποκριτική επίκληση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Συμβόλαια εκτελούνται ένθεν κακείθεν, με εκδότες- αχυράνθρωπους και δημοσιογράφους- γιουσουφάκια...

Κι επειδή αυτή η χώρα πορεύεται σαν οργουελική δυστοπία κανένας από αυτούς που κινούν τις μαριονέτες στο κουκλοθέατρο δεν είναι διατεθειμένος να φτάσει την κατάσταση στα άκρα προκειμένου να αποδοθεί έστω κι από σπόντα δικαιοσύνη. Ναι μεν επιθυμούν την ήττα και τον εξευτελισμό τού αντιπάλου τους, αλλά επειδή γνωρίζουν ότι και οι ίδιοι έχουν πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα τους αυτοσυγκρατούνται σε έναν πόλεμο που θυμίζει πολύ τον Ψυχρό...

Μέσα σε όλα αυτά κάποιοι έχουν ακόμα το θράσος ή την αφέλεια να αναρωτιούνται γιατί ο δύσμοιρος ελληνικός λαός έχει πάψει να δίνει μέρος τού πενιχρού του βαλάντιου για να στηρίζει με αυτό σάπια ΜΜΕ, τα οποία εμπιστεύεται όσο το πρόβατο το λύκο. Γι' αυτό κι όσες καινούριες ή "ανακαινισμένες" εφημερίδες κι αν κυκλοφορήσουν θα συναντήσουν την παγερή αδιαφορία μιας κοινής γνώμης που έχει σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα και το δείχνει σε όποιους θέλουν να το δουν αντί να παριστάνουν τη στρουθοκάμηλο...



 

Σαν να διαβάζω εφημερίδα τού μεσοπολέμου: "Ενισχύθηκε η ακροδεξιά στη Γερμανία"...

Η Ευρώπη μία ημέρα μετά από την τρίτη θέση που κατέλαβαν οι ακροδεξιοί στη γερμανική Βουλή θυμίζει επιβάτη αυτοκινήτου δίχως φρένα που οδηγείται στον τοίχο, αλλά εκπλήσσεται όταν συμβαίνει η πρόσκρουση. Φαίνεται πως πολλοί είχαν καθησυχαστεί με την ήττα των ακροδεξιών στην Ολλανδία και της Μ. Λε Πεν στη Γαλλία και πίστεψαν ότι αυτό ήταν, μια μπόρα ήταν και πέρασε και μπορούμε να συνεχίσουμε την αυτοϋπονόμευση της Ευρώπης σαν να μην έχει συμβεί τίποτα...

Και το ακόμα πιο τραγικό; Ο γερμανικός λαός με την ψήφο του στο AfD δεν αποδοκίμασε το κοντόθωρο όραμα Μέρκελ για τη γερμανική Ευρώπη, αλλά τη μοναδική ίσως πολιτική της όσα χρόνια είναι καγκελάριος η "Μητερούλα" η οποία ήταν μακρόπνοη, ανθρωπιστική και προς τη σωστή κατεύθυνση, το άνοιγμα δηλαδή των συνόρων στους πρόσφυγες...

Το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε δεν έχει, πάντως, παρά μόνο τους εαυτούς του να κατηγορεί για την εθνικιστική στροφή που πήρε η χώρα του. Οι δυο τους στήριξαν την ηγεμονία τους στην απαξίωση κάθε άλλου Ευρωπαίου εταίρου τους- συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία ως αντίδραση μάλιστα αποχωρεί από την ΕΕ- και στην υπερπροβολή ενός πολιτικού- οικονομικού μοντέλου το οποίο θέτει στην θέση τού οδηγού την υποκριτική δημοσιονομική πειθαρχία η οποία όταν είναι να συζητηθούν τα υπερβολικά γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα μετατρέπεται σε άκρα του τάφου σιωπή...

Δεν αμφισβητώ τις πολιτικάντικες ικανότητες της- για πόσο, άραγε, ακόμα;- καγκελαρίου: κανείς δεν κερδίζει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις αν δεν ξέρει πώς να μανιπουλάρει το πόπολο- αμφιβάλλω ωστόσο για το πόσο επιεικείς θα είναι οι ιστορικοί τού μέλλοντος για τα πεπραγμένα μιας πολιτικού που κυβερνά προτάσσοντας το εδώ και τώρα κι αδιαφορώντας για τις αυριανές συνέπειες...

Η γερμανική ιστορία έχει αποδείξει ότι η ακροδεξιά κάθε άλλο παρά πρέπει να υποτιμάται και να θεωρείται φούσκα που θα σκάσει. Με γαργαλά, εξάλλου, το χέρι μου και δεν μπορώ να μην γράψω ότι εκείνοι που μας κουνούσαν το δάχτυλο και στη Γερμανία για την άνοδο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα καλό θα είναι να ξεκινήσουν μια βαθιά ενδοσκόπηση και να κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους...

Φυσικά και δεν είμαι υπερήφανος για το ότι η Χρυσή Αυγή είναι τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στη χώρα μου ούτε θα ξεπλύνω το λούμπεν προλεταριάτο που την ψηφίζει. Η Ελλάδα, όμως, είναι η χώρα τής ΕΕ η οποία έχει υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ της από κάθε άλλη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσε, δηλαδή, να το επικαλεστεί ως ελαφρυντικό σε ένα άτυπο δικαστήριο, όπως άλλωστε και η ηττημένη Γερμανία τής Συνθήκης των Βερσαλιών. Αλήθεια, η σημερινή Γερμανία, η κατά πολύ πλουσιότερη της δεύτερης ευρωπαϊκή χώρα, τι δικαιολογία έχει για την αφύπνιση του χιτλερικού φαντάσματος στην επικράτειά της;...

Κι εγώ που νόμιζα πως το "όχι σε όλα" ήταν πατέντα των λαϊκιστών...

Η ισοπέδωση ισούται με φασισμό, γι' αυτό και είμαι πρόθυμος να αναγνωρίσω στη ΔΗΣΥ ότι δίχως τις ψήφους της δεν θα ήταν σήμερα νόμοι τού κράτους το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, για παράδειγμα, ή το τζαμί στην Αθήνα, τους οποίους δεν θα μπορούσαν να ψηφίσουν οι υπερσυντηρητικοί ΑΝΕΛ οι οποίοι φλερτάρουν διαρκώς με την ακροδεξιά. Αν το έχουν ανάγκη, μπορώ να τους πω και μπράβο, για κάτι, όμως, που σε οποιαδήποτε άλλη προηγμένη ευρωπαϊκή χώρα θα ήταν αυτονόητο, να ψηφίζει δηλαδή κάθε βουλευτής κατά συνείδηση σε θέματα που σχετίζονται με ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα...

Εκείνοι, ωστόσο, οι οποίοι υποτίθεται πως πολεμούν το λαϊκισμό τού ΣΥΡΙΖΑ υποπίπτουν στο αμάρτημα του μικροκομματισμού όταν αποφασίζουν να μην ξαναψηφίσουν, γενικώς κι αδιακρίτως, οποιοδήποτε νομοθέτημα με προοδευτικό πρόσημο φέρει η κυβέρνηση δίχως τη σύμφωνη γνώμη των ΑΝΕΛ. Θα μπορούσα να δεχθώ το επιχείρημα πως θέλουν να τη ρίξουν και μπροστά σε αυτό όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα, τακτική την οποία θα έβρισκα θεμιτή στο πολιτικό παιχνίδι. Μόνο που ο Αλέξης Σαμαράς δεν θα διακινδυνεύσει ποτέ να φέρει νομοσχέδιο στη Βουλή στο οποίο δεν θα συμφωνεί ο Π. Καμμένος μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της δεδηλωμένης. Και με αυτόν τον τρόπο η σεμνή τελετή κάπου εδώ τελειώνει με μόνους χαμένους αυτούς για τους οποίους στη ρητορική της ισχυρίζεται πως κόπτεται η κεντροαριστερά, τους κάθε λογής κοινωνικώς αποκλεισμένους δηλαδή...

Και το νέο εγχείρημα της κεντροαριστεράς είναι θνησιγενές γιατί δεν στηρίζεται σε μια κοινή ιδεολογική- πολιτική πορεία, αλλά σε διαγκωνισμό φιλοδοξιών μετριοτήτων. Όσο θα κρατήσει η κούρσα για την αρχηγία όλοι θα μιλάνε για ωραίες ιδέες. Την επομένη, ωστόσο, της εκλογής νέου αρχηγού μόνο ο ένας στους δέκα υποψήφιους θα είναι χαρούμενος κι όλοι οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν να συντηρήσουν το μικρομεγαλισμό τους με κάποιον άλλον τρόπο...

Είναι πολύ εύκολο να το κάνουν αφού δεν υπάρχει ούτε καν κόμμα από το οποίο να οφείλουν να δικαιολογήσουν την αποχώρησή τους. Με λίγα λόγια, οι μισοί κεντροαριστεροί θα εξακολουθήσουν να τρέχουν πίσω από την ουρά τού Αντώνη Τσίπρα και οι άλλοι μισοί του άθλιου Κούλη, από τη στιγμή που στο σημερινό πολιτικό σκηνικό ο μόνος ρόλος που έχει απομείνει στην κεντροαριστερά να παίζει δεν είναι άλλος από αυτόν της "τσόντας" για να σχηματίζονται κυβερνητικές πλειοψηφίες...

Δημοκράτες μέχρι να τους ζητήσεις δημοκρατία...

Τα κράτη είναι όπως τα ζευγάρια: χωρίζεις μόνο όταν ο άλλος σου προσφέρει λιγότερα από όσα σου παίρνει. Στην περίπτωση της Καταλονίας δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η Μαδρίτη την εκμεταλλεύεται περισσότερο από όσο κερδίζει η ίδια ως περιφέρεια της Ισπανίας η οποία χρηματοδοτείται από την κεντρική διοίκηση...

Η περίπτωση, εξάλλου, του δημοψηφίσματος στη Σκοτία, το οποίο αποδείχθηκε πολύ κακό για το τίποτα, ή η περιθωριοποίηση κρατών που ενωμένες ήταν ισχυρές κι ανεξάρτητες αδύναμες θα έπρεπε να προβληματίζει τους Καταλανούς, οι οποίοι στα λόγια καίγονται για ανεξαρτησία, αλλά στην πράξη μπορεί να αποδειχθούν πιο δειλοί από όσο θα ήθελαν να παραδεχθούν και στον καθρέφτη τους. Όπως, άλλωστε, μπορούν να εξομολογηθούν και ζευγάρια που μένουν χρόνια μαζί έστω από συνήθεια, ο διάβολος που ξέρεις είναι πιο υποφερτός από τον άγνωστο διάβολο...

Όλα αυτά δεν τα γράφω για να δικαιολογήσω το κύμα διώξεων που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση Ραχόι εναντίον των αυτονομιστών. Η διάθεση αποσκίρτησης δεν θα περιοριστεί φυλακίζοντας αυτονομιστές ή κατάσχοντας ψηφοδέλτια, μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Κι αυτό γιατί, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας με την άνοδο της τότε ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εξουσία και το δημοψήφισμα του 2015, όταν παίζεις με την αξιοπρέπεια ενός λαού ο τελευταίος μπορεί να απαντήσει ακόμα και με λύσεις που εσύ θεωρείς αυτοκτονικές. Στην θέση τού πρωθυπουργού τής Ισπανίας όχι μόνο δεν θα απαγόρευα το δημοψήφισμα, αλλά θα περιόδευα ο ίδιος χωριό χωριό και πόλη πόλη της Καταλονίας για να καταδείξω ότι "united we stand, divided we fall"...

Οι πρόσφατες ταξικά ρατσιστικές δηλώσεις Μητσοτάκη και οι κινήσεις Ραχόι συνιστούν σοβαρές ενδείξεις τού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία στην ουσία τρέμει τη λαϊκή πλειοψηφία. Την ίδια ώρα ο Ντ. Τραμπ, ο οποίος εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ μολονότι συγκέντρωσε λιγότερες ψήφους από την συνυποψήφιά του χάρη στο ανορθολογικό εκλογικό σύστημα στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, επιχείρησε κι από το βήμα τής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να μας πείσει ότι η χώρα του αποτελεί παγκόσμιο πρότυπο δημοκρατίας. Στο μεταξύ, στην Ελλάδα και στην κεντροαριστερά ακόμα συζητάνε για το αν θα επιτρέψουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία...

Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οι πολίτες απαιτούν περισσότερη συμμετοχή στα κοινά και λογοδοσία από όσους ασκούν εξουσία- εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική- κι αυτό είναι λογικό να μην αρέσει στους τελευταίους. Μόνο που αν θέλουν ακόμα να παίζουν ουσιαστικό ρόλο οφείλουν να παραχωρήσουν στους λαούς περισσότερες εξουσίες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουν την τύχη τού τελευταίου τσάρου, που αρνιόταν ακόμα και τη συνταγματική μοναρχία με αποτέλεσμα στο τέλος να χάσει και το κεφάλι του...

"Έντιμοι έτσι, από ένα καπρίτσιο"...

Ενδεχομένως όσο μεγαλώνω να ωραιοποιώ και περισσότερο το παρελθόν. Δεν μπορεί όμως, πρέπει να υπήρξε κάποτε μια εποχή κατά την οποία η λαμογιά δεν ξεπλενόταν στο όνομα του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και τα λαμόγια δεν αποτελούσαν κοινωνικά πρότυπα. Μια φορά κι έναν καιρό θα υπήρχαν κι άνθρωποι που ναι μεν πλούτιζαν με κομπίνες- η συνηθέστερη οδός προς την ταξική ανισότητα-, αλλά έσκυβαν τουλάχιστον το κεφάλι από συστολή αφού οι ίδιοι γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα πώς έκαναν την περιουσία τους και δεν διεκδικούσαν επαίνους τής πολιτείας και υστεροφημία γι' αυτό...

Σε κάποια άλλα χρόνια, για παράδειγμα, αν βρίσκονταν 121 κιλά κοκαΐνης στο καράβι ενός εφοπλιστή, όπως συνέβη στην περίπτωση του Γ. Κούστα, τα κοινωνικά αντανακλαστικά θα τον είχαν διαπομπεύσει στους αιώνες των αιώνων. Σήμερα απλώς τον οικτίρουμε γιατί πιάστηκε, αλλά εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το λάιφσταϊλ του και να θέλουμε κάποια στιγμή να το ζήσουμε, είτε με τη βοήθεια κάποιας απατεωνιάς είτε του Τζόκερ...

Πιθανόν να μην ήταν ποτέ της μόδας να είναι κανείς έντιμος, αλλά σήμερα είναι πιο ντεμοντέ από ποτέ. Κοιτάξτε γύρω σας και θα το αντιληφθείτε στο οικογενειακό, επαγγελματικό, κοινωνικό σας περιβάλλον πόσο αδιάφορο είναι για την κοινωνία μας αν κάποιος δεν ξεστρατίζει από τις αξίες του μπροστά στα οφέλη που αποκτώνται από τους ηθικούς μας συμβιβασμούς. Το να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι θα σε φτάσει έως ένα σημείο, αναλόγως των ικανοτήτων τού καθενός, αλλά είναι αδύνατο να σε οδηγήσει στη λίστα τού "Forbes" με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Αρκετές φορές, μάλιστα, δεν θα σε πάει μακρύτερα από το ταμείο ανεργίας αν δεν είσαι διατεθειμένος να προσκυνάς γυμνούς βασιλιάδες, λακέδες τής κάθε εξουσίας, παιδιά τού κομματικού σωλήνα και κάθε άλλου είδους ανακυκλώσιμα μα πάντοτε βρομερά απόβλητα...

Κι αν τα πλούτη δεν φέρνουν από μόνα τους την ευτυχία και τα χρήματα δεν μπορεί να αποτελούν το μέτρο εκτίμησης της αξίας ενός ανθρώπου, από την άλλη είναι ο μόνος απτός θεός τον οποίο προσκυνούν σχεδόν οι πάντες, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, χρώματος, φυλής ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτά και τη δόξα, η οποία βεβαίως αποκτάται πολύ πιο εύκολα όταν διαθέτεις τα φράγκα για να τη σαγηνεύσεις...

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: από τους ανθρώπους που αγαπάμε, ιδίως από εκείνους για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι για την ανατροφή τους, δεν προσδοκούμε να είναι έντιμοι αλλά καπάτσοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά στην ελληνική γλώσσα έχουμε εφεύρει μια σειρά από ευφημισμούς για να χαρακτηρίσουμε τις εκπτώσεις που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε απέναντι στη συνείδησή μας: "διπλωμάτες", "μετρημένοι", "συνετοί", "ρεαλιστές", "προσαρμοστικοί", "ξύπνιοι" κι ένα σωρό άλλες λέξεις ξοδεμένες προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε αρχές κι αξίες...

Γιατί, επομένως, να είναι οι άνθρωποι έντιμοι; Υπάρχει κάποιος λόγος; Δυσκολευόμουν να βρω μια απάντηση που να μην ακουγόταν ουτοπική μέχρι που με βοήθησε μια πολύ καλή μου φίλη: "Έτσι, από ένα καπρίτσιο", μου απάντησε. Έτσι, από βαθιά αυτογνωσία ότι αργά ή γρήγορα θα είμαστε όλοι νεκροί και είναι προτιμότερο να αφήσουμε ως παρακαταθήκη την ψυχή μας άθικτη από τους γελοίους περισπασμούς αυτού του κόσμου, θα συμπλήρωνα...

Και η βία στην ανθρώπινη φύση είναι...

"Μας έχετε πρήξει με αυτόν τον Παύλο Φύσσα. Λες κι έχουν δολοφονηθεί μόνο Αριστεροί κι όχι και δεξιοί σε αυτήν τη χώρα. Γιατί δεν κάνετε μια συγκέντρωση και για τα θύματα, για παράδειγμα, της 17 Νοέμβρη"; Φαντάζομαι πως κι εσείς έχετε ακούσει αρκετούς να το ισχυρίζονται, υπονοώντας την ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό κράτος σε πολλά επίπεδα. Από όσο γνωρίζω, ωστόσο, κανένας δεν έχει εμποδίσει- πλην ενδεχομένως μιας μειοψηφίας αριστεριστών- στον οποιονδήποτε να διαδηλώσει για ό,τι γουστάρει...

Το ακραίο κέντρο μπορεί να ζητήσει οποιαδήποτε μεγάλη πλατεία ή δρόμο για να διοργανώσει μια εκδήλωση για τα θύματα του αντάρτικου πόλης ή για να γιορτάσει τα χθεσινά γενέθλια του Β. Σόιμπλε. Γιατί, όμως, απαιτεί από την Αριστερά να του γεμίσει τα πεζοδρόμια λες κι όλοι πρέπει να συγκινούμαστε με τα ίδια πράγματα κι όταν δεν το κάνουμε οφείλουμε να απολογούμαστε ως ακραίοι;...

Με τα παραπάνω δεν επιθυμώ να ξεπλύνω τρομοκρατικές οργανώσεις, αλλά να προσθέσω ένα ακόμα λιθαράκι αποδόμησης της διαβόητης πλέον δήλωσης Μητσοτάκη περί ταξικών ανισοτήτων κι ανθρώπινης φύσης. Με το δικό του σκεπτικό είναι ανώφελο να διοργανώνει κανείς συγκεντρώσεις και για τα θύματα της "17 Νοέμβρη", όπως έχει οργανώσει στο παρελθόν η "Αγία Οικογένεια", αφού είναι στην ανθρώπινη φύση ακόμα και να σκοτώνεις τον ιδεολογικό σου αντίπαλο...

Γιατί, επομένως, να αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα αφού είναι κι αυτή συνυφασμένη με την θνητότητά μας; Ή, μήπως, αυτό είναι που μας ξεχωρίζει από τα ζώα, η ικανότητά μας δηλαδή να αναγνωρίζουμε τα ελαττώματά μας και τη βία που αυτά κυοφορούν και να προσπαθούμε να διορθωνόμαστε;...

Αυτός ο τόπος έχει πληγωθεί βαθιά από το φασισμό γι' αυτό κι αντιδρά με μαζικότητα όταν τον βλέπει να αναγεννιέται, πολλώ δε μάλλον όταν μένει ατιμώρητος. Κατανοώ ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να δικάζεις μια εγκληματική οργάνωση που πλασάρεται ως πολιτικό κόμμα, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Η συντριπτική πλειονότητα, ωστόσο, του ελληνικού λαού δεν ανέχεται να κυκλοφορεί ελεύθερος ο φονιάς τού Παύλου Φύσσα λόγω 18μηνου, εξαιτίας δηλαδή της καθυστέρησης απονομής δικαιοσύνης, που όλως τυχαίως είναι πολύ πιο γρήγορη όταν είναι να κριθεί κάποιος φτωχοδιάβολος...

Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα της πολιτικής οργάνωσης, με τον ίδιο τρόπο που τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν σχετίζονταν με την ελευθερία τού συνέρχεσθαι. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, υποκύπτει στην ηλιθιότητα. Όποιος το καταλαβαίνει κι επιλέγει να κλείνει τα μάτια καθίσταται συνεργός στα εγκλήματα φασιστικών σκουπιδιών...

Ο "γίγαντας" Κούλης ωθεί την ανθρωπότητα στην αυτοκτονία...

Η παιδεία δεν είναι πρωτίστως ζήτημα πανεπιστημιακών πτυχίων, αλλά κοινωνικής- ταξικής συνείδησης. Ο άθλιος Κούλης έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της τάξης του και της καταγωγής του, δεν έχει όμως το δικαίωμα να διαγράφει χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας υποστηρίζοντας πως οι ταξικές ανισότητες ανήκουν στην ανθρώπινη φύση...

Αν ο θλιβερός πρόεδρος της ΝΔ είχε δίκιο τότε θα είχαμε ακόμα αυτοκράτορες που κυβερνούν ελέω θεού και δούλους που δουλεύουν νύχτα ημέρα χωρίς λεφτά, αλλά για ένα πιάτο φαγητό και λίγο νερό. Μόνο που οι πιο λαμπρές σελίδες τής ανθρώπινης Ιστορίας δεν γράφτηκαν όταν οι αδύναμοι υπέκυπταν στην υποτιθέμενη μοίρα τους, αλλά όταν ξεσηκώνονταν απέναντι στην καταπίεση...

Φυσικά και υπάρχουν και σήμερα ταξικές ανισότητες κι αυτές ολοένα κι αυξάνονται μάλιστα. Αυτή, όμως, ακριβώς είναι η πηγή τού προβλήματος, το οποίο οι θιασώτες τού νεοφιλελευθερισμού κάνουν τάχα μου πως δεν βλέπουν..

 Αν ο κόσμος μας μοιάζει να έχει παραδοθεί στην παράνοια οφείλεται ακριβώς στις ταξικές ανισότητες που ο άθλιος Κούλης θεωρεί αναπόδραστο στοιχείο τής ανθρώπινης φύσης σαν το φθόνο, τον εγωισμό και τον θάνατο. Μα, ακριβώς αν δεν αντιμετωπίσουμε τα ελαττώματά μας προσφέρουμε τις καλύτερες υπηρεσίες στις δυνάμεις τής καταστροφής οι οποίες, για παράδειγμα, διενεργούν τη μία τρομοκρατική επίθεση μετά από την άλλη στην Ευρώπη...

Χωρίς, βεβαίως, να το συνειδητοποιεί μέσα στην επιτηδευμένη του αφέλεια ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ωθεί στην παραίτηση και, για να το πάω ακόμα μακρύτερα, στην αυτοκτονία, η παρακίνηση στην οποία τιμωρείται από τον ποινικό κώδικα! Γιατί να αγωνιστεί οποιοσδήποτε φτωχός ή μικρομεσαίος για κάτι καλύτερο στη ζωή του αν οι ταξικές ανισότητες βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση και δεν αλλάζουν;...

Μήπως, εν τέλει, οι νεοφιλελεύθεροι δεν έρχονται πρωτίστως σε σύγκρουση με το σοσιαλισμό αλλά με το φιλελευθερισμό, ο οποίος προτρέπει στην ανάπτυξη των ατομικών δεξιοτήτων, έστω κι αν δε κάνει το άλμα να τις συνδέσει με τις κοινωνικές ανάγκες; Αν κάτι, επομένως, δεν ταιριάζει με την ανθρώπινη φύση αυτό είναι οι ιδεοληψίες, οι δογματισμοί που παροτρύνουν στην ακινησία, η φαυλότητα που δεν βρίσκει αντίσταση η επικράτησή της...

 

Θα τους καμάρωνε κι ο Χίτλερ...

Δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου από την κατηγορία που εκτοξεύω για τους άλλους: έχω μπει κι εγώ πολλές φορές στον πειρασμό κι έχω υποκύψει σε αυτόν να κριτικάρω ή να σαρκάσω κάποιο φυσικό ή πνευματικό ελάττωμα κάποιου προκειμένου να υποτιμήσω ακόμα περισσότερο την επιχειρηματολογία του...

Είναι, όπως και να το κάνουμε, ευκολία να κατακρίνεις, για παράδειγμα, τον Θ. Πάγκαλο για το "μαζί τα φάγαμε" σχολιάζοντας τα κιλά του. Κι ας μην είναι αυτά που τον κάνουν αντιπαθή, αλλά η πολιτική του διαδρομή που σε αρκετά σημεία της ταυτίστηκε με τα άκρα...

Αφορμή γι' αυτήν τη δημόσια αυτοκριτική είναι οι ειρωνικές τοποθετήσεις- εξυπνακισμοί που εκτοξεύτηκαν πάλι από εκπροσώπους τού ακραίου κέντρου με βεβαρημένο παρελθόν- βλ. Ανδρ. Λοβέρδος κι οροθετικές ή Θ. Τζήμερος γενικώς- σε βάρος τού Π. Κουρουμπλή κι αφορούν το πρόβλημα όρασης που αντιμετωπίζει. Ο υπουργός Ναυτιλίας δεν αποτελεί το αγαπημένο μου είδος πολιτικού, αφού είναι περισσότερο κομματάρχης τού παλιού καιρού παρά κάποιος με όραμα και ικανότητες για να το υλοποιήσει...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν υποθέσουμε πως έχει σοβαρές ευθύνες για την οικολογική καταστροφή στο Σαρωνικό- δεν υπάρχει την παρούσα στιγμή η απαραίτητη ψυχραιμία για να αποδοθούν αυτές, τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο- από πού κι ως πού η τυφλότητά του πρέπει να μπει στο παιχνίδι τής πολιτικής αντιπαράθεσης; Οι αντίπαλοί του δεν καταλαβαίνουν έστω, αφού δεν διαθέτουν τον απαραίτητο πολιτισμό, πως τον κάνουν πιο συμπαθή στους ψηφοφόρους με τις εμετικές τους δηλώσεις, τις οποίες θα καμάρωνε ο Χίτλερ αν ζούσε ανάμεσά μας;...

Το κυβερνητικό αφήγημα μέχρι και σήμερα στηρίζεται στην ευημερία των αριθμών. Σε αυτούς καταφεύγει προκειμένου να θεμελιώσει το δικό του "success story" το Μαξίμου. Μόνο που αν συνεχιστεί η υποεκτέλεση του προϋπολογισμού και δεν πιάσουμε το στόχο στο πρωτογενές πλεόνασμα τότε όχι μόνο νέα μέτρα βρίσκονται προ των πυλών, αλλά και η εκπνοή τού βίου αυτής της κυβέρνησης...

Θα είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για τον μάγο των τακτικισμών Αλέξη Σαμαρά να πείσει τον ελληνικό λαό ότι τα μαρτύριά του τελειώνουν το καλοκαίρι τού 2018 και με νέο γύρο λιτότητας ψηφισμένο από τον ίδιο. Γι' αυτό και είναι ακόμα θλιβερότερο ότι εκείνοι που πρόκειται να τον διαδεχθούν στην εξουσία είναι οι ίδιοι που προηγήθηκαν, με τα ίδια ακριβώς ρατσιστικά μυαλά και διεφθαρμένες συνειδήσεις...

 

Ως και τα ψάρια τού Σαρωνικού πεθαίνουν περήφανα για τους Έλληνες εφοπλιστές...

Καταστρέφουμε σαν να είναι να ζήσουμε για πάντα ή σαν να μην έχουμε παιδιά κι εγγόνια και ύστερα σοκαριζόμαστε όταν μια οικολογική καταστροφή χτυπήσει την πόρτα μας. Οι τυφώνες στην Καραϊβική, βλέπετε, ήταν μακριά κι ο ξένος πόνος δεν είναι και δικός μας. Η πετρελαιοκηλίδα, ωστόσο, στο Σαρωνικό είναι δικός μας πόνος κι ακόμα πιο άμεσος από μακροπρόθεσμη συνέπεια της κλιματικής αλλαγής. Είναι απότοκη αυτής της δίψας για όλο και περισσότερα κέρδη που αγιοποιεί ο καζινοκαπιταλισμός κι από την οποία δεν ξεδιψάς πολλές φορές ακόμα κι όταν η νέμεση σου έχει χτυπήσει την πόρτα...

Και τι έγινε, στο κάτω κάτω της γραφής, αν "λέρωσαν λίγο" οι ακτές τής Σαλαμίνας, της Πειραϊκής ή της Γλυφάδας από την εγκληματική αδιαφορία τού ιδιοκτήτη ενός δεξαμενόπλοιου; Οφείλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε υπερήφανοι για τους Έλληνες εφοπλιστές, ό,τι κοντινότερο διαθέτει η χώρα σε μεγαλοεγκληματίες του λευκού κολάρου...

Μια φορά κι έναν καιρό η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς είχε υποσχεθεί πως θα τα έβαζε και μαζί τους, θα τους φορολογούσε επί ίσοις όροις με τον μέσο ανθρωπάκο και θα τους ανάγκαζε να καταβάλουν στο δημόσιο ταμείο πολύ περισσότερα από την κοροϊδία τής εθελοντικής εισφοράς που δίνουν τώρα σαν να είναι ο ελληνικός λαός άλλο ένα φιλανθρωπικό σωματείο τους που τους εξασφαλίζει φοροαπαλλαγές. Κι αυτές οι μεγαλοστομίες λησμονήθηκαν, ίσως κι εξαιτίας της οικονομικής συνδρομής στο κόμμα εκ μέρους κάποιων εφοπλιστών. ..

Τι να την κάνεις, άλλωστε, την ιδεολογία αν δεν έχεις χρήματα για να θρέψεις Καρανίκες και λοιπά κομματόσκυλα; Μόνο που η λαϊκή απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη δεν εξαντλείται στο να βρεθούν οι ένοχοι της πετρελαιοκηλίδας και να δικαστούν για τις αμαρτίες τους, αλλά αφορά και την αποαγιοποίηση όλων εκείνων που "αγαπούν" τόσο πολύ την πατρίδα τους που δεν έχουν αφήσει ούτε έναν εξωχώριο παράδεισο δίχως να έχουν αφήσει τον οβολό τους σε αυτόν...

Στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, βεβαίως, δεν βοηθούν ούτε οι, περισσότερες έστω, περιβαλλοντικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα με τα δύο μέτρα και δύο σταθμά τους και τις οικονομικές τους επιδιώξεις. Έχετε αναρωτηθεί, για παράδειγμα, πώς οι ίδιοι που φωνάζουν στεντορείως για το Σαρωνικό μένουν άλαλοι στις Σκουριές;...

Αν πιστεύουν ότι όλα γίνονται καλώς με την εξόρυξη χρυσού ας βγουν να μας το πουν και να μας καθησυχάσουν. Διαθέτουν, όμως, καθώς φαίνεται μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια κι αίσθηση της ύβρης ώστε να μην λερώσουν τουλάχιστον το στόμα τους με ψέματα, αφού πρώτα έχουν γεμίσει τις τσέπες τους με καναδικά δολάρια. Όπως κι αν έχει, κάποιος να μας φυλάει από τους φύλακες και τους εθνικούς ευεργέτες...

Στη ΝΔ έχουν μπερδέψει την αριστεία με την αλητεία...

Δεν θα μπορούσε να βρει χειρότερο τάιμινγκ ο άθλιος Κούλης για να διακηρύξει την πρόθεσή του για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, ταυτοχρόνως δηλαδή με τη δημοσιοποίηση ότι 106 δαπίτες φοιτητές παρέδωσαν την ίδια ακριβώς εργασία, καθώς και να μιλήσει για την τυραννία τής πλειοψηφίας τώρα που δεν την έχει! Όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται τι εννοεί ο αρχηγός τής ΝΔ με την "αριστεία": τις πελατειακές σχέσεις, τον κομματισμό, το νεποτισμό και την τυραννία τής μειοψηφίας...

Για τον ίδιο άριστος είναι το κάθε πορφυρογέννητο κωλόπαιδο που σπουδάζει και ζει ζωή χαρισάμενη με τα λεφτά τής μαμάς και του μπαμπά κι από την άνεση που παρέχει το μπόλικο χρήμα του κατηγορεί την πλέμπα, την οποία βεβαίως και δεν θεωρεί ίσα κι όμοια. Με λίγα λόγια, ο άθλιος Κούλης περιγράφει τον εαυτό του για να μιλήσει για τον ιδανικό πολίτη, λες κι όσοι δεν έχουν γεννηθεί στα παλάτια που χτίστηκαν με λαμογιές δεν έχουν δικαίωμα στη δημοκρατία των ελιτιστών...

Δεν είμαι εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μόνο που δεν θεωρώ πως το πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης είναι πως υπάρχουν μόνο δημόσια. Είναι και το ότι πολλοί από αυτούς που υποτίθεται πως την υπηρετούν, λειτουργούν απέναντί της σαν κακή μητριά. Οι νεοδημοκράτες, για παράδειγμα, τη λοιδορούν αλλά είναι οι ίδιοι οι οποίοι στηρίζουν την κομματική τους νεολαία η οποία προσφέρει σκονάκια στους φοιτητές και ταξιδάκια και βραδιές στα μπουζούκια στους καθηγητές, με το αζημίωτο φυσικά. Μοιάζουν με τον τύπο στο ανέκδοτο που σκότωσε τους γονείς του, ωστόσο ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου γιατί είναι ορφανός...

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, πως οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι υπονομεύουν τη δημόσια παιδεία κάνουν το ίδιο και για τη δημοκρατία. Οι παθογένειες του πολιτεύματός μας είναι γνωστές, αφήστε που περισσότερο προσομοιάζει σε κοινοβουλευτική ολιγαρχία παρά σε πραγματική δημοκρατία όπου οι πολίτες συμμετέχουν στα κοινά με την ψήφο τους σχεδόν σε καθημερινή βάση. Εκείνοι, όμως, που θα προτιμούσαν ίσως μια αριστοκρατία στην θέση της, με τους ίδιους στα ανώτερα αξιώματα, δεν μπαίνουν στον κόπο να απολογηθούν για τα δικά τους κολοσσιαία σφάλματα που προκάλεσαν κοινωνική αποσταθεροποίηση στη χώρα...

Εκείνοι που χρεοκόπησαν την Ελλάδα κατηγορούν το λαό για τις επιλογές του αντί να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να βγάλουν τον εαυτό τους φταίχτη. Δεν είναι, συνεπώς, ούτε η δημόσια παιδεία ούτε η δημοκρατία τα προβλήματα, αλλά οι εκ των έσω προδότες τους που παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές του γλυκού νερού...

 

Το ακραίο κέντρο ονειρεύεται τη χώρα μου χρυσή μπανανία...

Περισσεύει η υποκρισία από όλες τις πλευρές για τις Σκουριές. Από τη μια η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει- υπό την πίεση, είναι αλήθεια, κι εκτρωματικών δικαστικών αποφάσεων- με την Eldorado για τους περιβαλλοντικούς όρους, συζητώντας πλέον δευτερεύοντα ζητήματα. Κι ας έχει καταστραφεί ένα ολόκληρο δάσος κι ας κινδυνεύει η υγεία των κατοίκων...

Από την άλλη, η αντιπολίτευση κλαίει κι οδύρεται για τις χαμένες θέσεις εργασίας όταν αυτές από τον τουρισμό, από τη γεωργία κι από την κτηνοτροφία που χάνονται στην περιοχή εξαιτίας τής οικολογικής καταστροφής είναι απείρως περισσότερες. Κι όλα αυτά για μια "επένδυση" με διάρκεια ζωής 25 χρόνων...

Το μέγα ζητούμενο είναι τι είδους επενδύσεις θέλουμε στην Ελλάδα γιατί το "επενδύσεις να 'ναι κι ό,τι να 'ναι" αποτελεί φιλοδοξία μπανανίας κι όχι ευρωπαϊκής χώρας ενταγμένης στους δυτικούς θεσμούς εδώ και δεκαετίες. Οι προβληματισμοί γύρω από τις Σκουριές πρέπει να μας απασχολούν κι όταν συζητάμε για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας ή για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, αφού τίποτα δεν κερδίζεται δίχως ένα αντίτιμο...

Μολονότι και στα χρόνια τής κρίσης τα έσοδα από τον τουρισμό κράτησαν όρθια τη χώρα δεν είμαι από εκείνους που ονειρεύονται το μέλλον μας ως σερβιτόροι τής Ευρώπης. Από την άλλη, ωστόσο, έχουμε χρέος να συνυπολογίσουμε τη ζημιά που θα υποστούμε στην τουριστική προσέλευση αν σε κάθε "γωνιά" τής στεριάς και της θάλασσας στηθούν ανεμογεννήτριες ή δεξαμενές και την επίπτωσή τους στο υπέροχο ελληνικό τοπίο...

Όλα αυτά δεν τα γράφω από μια έμφυτη αριστερή απέχθεια απέναντι στην επιχειρηματικότητα, αλλά από μια έμφυτη αριστερή απέχθεια στους εκβιαστές και στους λακέδες τους. Κι αν εν μέρει μπορώ να δικαιολογήσω τις τακτικές τής Eldorado- έχει συνηθίσει, άλλωστε, να "επενδύει" σε αποικίες-, είναι ανεπίτρεπτο μερίδα τού πολιτικού κόσμου τής χώρας, σε συνεργασία με τα μιντιακά του παπαγαλάκια, να παρουσιάζεται βασιλικότερο του βασιλέως σε μια υπόθεση που μόνο άσπρο μαύρο δεν είναι...

Η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, η οποία έχει στον πυρήνα της τη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την απώλεια θέσεων εργασίας. Ουδόλως την ενδιαφέρει, αφού προτεραιότητά της είναι η διασφάλιση και γιγάντωση των κερδών των λίγων και τρανών. Κάθε, επομένως, "δάκρυ" τού άθλιου Κούλη ή του Αδώνιδος για τους εργαζόμενους της Eldorado συνιστά σπονδή στο ναό τής υποκρισίας που έχουν στήσει οι ίδιοι και οι ομοϊδεάτες τους του ακραίου κέντρου...

 

Μυρμήγκια μοιράζουν τη ζούγκλα δίχως να έχουν ρωτήσει τον ελέφαντα...

Στην κεντροαριστερά μαλώνουν δίχως τον ξενοδόχο. Κι αυτό γιατί όποιον κι αν εκλέξουν αρχηγό στο νέο φορέα, τον οποίο θα ετοιμάσουν στη συνέχεια- παγκόσμιο παράδοξο- δεν θα έχει καμιά σημασία αν δεν προχωρήσουν σε στρατηγική συμμαχία με το κυρίαρχο κόμμα του χώρου- ΣΥΡΙΖΑ- και το κυρίαρχο πρόσωπο- Αλέξης Σαμαράς.

Από τη στιγμή που η Κουμουνδούρου ζήλεψε τη "δόξα" τής Χαριλάου Τρικούπη παλαιότερων ετών και μετατοπίστηκε προς την υποταγμένη στο νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία οι οκτώ, εννέα, δεκάδες υποψήφιοι της κεντροαριστεράς μοιάζουν περισσότερο με μυρμήγκια που μοιράζουν τη ζούγκλα δίχως να λαμβάνουν υπόψη τον ελέφαντα. Κατανοώ το μικρομεγαλισμό όσων επί δεκαετίες υπηρέτησαν το πάλαι ποτέ κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ. Αδυνατώ, όμως, να αντιληφθώ από πού αντλούν την αλαζονεία τους πρόσωπα όπως ο Γ. Καμίνης κι ο Στ. Θεοδωράκης- παλαιοσυστημικοί αλεξιπτωτιστές σε μια κοινωνία με πολύ διαφορετικές απαιτήσεις κι ανάγκες από αυτές παλαιότερων δεκαετιών...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο τελειωμένος δεν είναι ο Αντώνης Τσίπρας, ιδίως αν αναλογιστούμε ότι οι μεθεπόμενες εκλογές, οι οποίες δεν είναι τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε, θα διεξαχθούν με απλή αναλογική. Κι αυτό δεν χρειάζεται να αποτυπωθεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις- που αποτυπώνεται ούτως ή άλλως-, αλλά απορρέει από την ανικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αξιοποιήσει τα κυβερνητικά ψεύδη και να συνεγείρει, της κεντροαριστεράς να προβάλει ένα σοβαρό εναλλακτικό αφήγημα και σημαντικές προσωπικότητες, καθώς και της υπόλοιπης Αριστεράς να ξεφύγει από το δογματισμό και το λαϊκισμό. Ανάμεσα σε πολιτικά χόμπιτ είναι λογικό οποιοσδήποτε μετρίου έστω πολιτικού αναστήματος να δείχνει με μονόφθαλμο Κύκλωπα    

    

Πράγματι, αυτή η Ευρώπη δεν πρόκειται να κρατήσει επί μακρόν...

Ο Εμανουέλ Μακρόν διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στην παρούσα χρονική συγκυρία: είναι πρόεδρος της Γαλλίας μόνο για μερικούς μήνες, το οποίο σημαίνει πως μπορεί να λέει ό,τι θέλει δίχως κανείς να τον αποκαλεί υποκριτή. Φαίνεται, μάλιστα, πως έχει ξεκινήσει δυναμικά, αν λάβουμε υπόψη την εργασιακή μεταρρύθμιση στην πατρίδα του- με τα θετικά και τα αρνητικά της, για τα οποία πάντως ο γαλλικός λαός ήταν ενήμερος όταν τον ψήφιζε-, αλλά και τη ζέση την οποία δείχνει για να αλλάξει την Ευρώπη. Στο Ελλαδιστάν, βεβαίως, επικεντρωνόμαστε σε όσα είπε για το χρέος, το μνημόνιο και το ΔΝΤ, αλλά το σημαντικότερο για όλους μας είναι ο οδικός χάρτης που πρόκειται να παρουσιάσει για την ΕΕ, ύστερα μάλιστα από διαβούλευση με τους πολίτες...

Ωραία λόγια, θα μου πείτε, με φόντο την Ακρόπολη, τα οποία μας έχουν πει κι άλλοι στο παρελθόν. Τόσο ο Ν. Σαρκοζί όσο κι ο Φρ. Ολάντ είχαν διακηρύξει πως θα πατούσαν πόδι στο Βερολίνο, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη. Θα έπρεπε να είμαι εντελώς αφελής, επομένως, για να μην είμαι καχύποπτος, πολλώ δε μάλλον όταν ο Γάλλος πρόεδρος έχει περιοριστεί μέχρι στιγμής σε μεγαλοστομίες, αν και προς τη σωστή κατεύθυνση. Ποιος διαφωνεί, ωστόσο, πως οι μόνοι που είναι ικανοποιημένοι από αυτήν την Ευρώπη είναι οι Γερμανοί, οι οποίοι ετοιμάζονται να επανεκλέξουν στην καγκελαρία τη "μητερούλα" που τους έχει χαρίσει τόσα υπερβολικά πλεονάσματα, σκάβοντας στην ουσία το λάκκο των παιδιών τους;...

Μήπως όμως, τουλάχιστον στο οικονομικό κομμάτι, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει πραγματική ένωση σε βαθμό που είναι προτιμότερο το κέντρο να χωρίσει το δρόμο του από την περιφέρεια; Μήπως, δηλαδή, προκειμένου να μην μεγεθυνθούν οι ανισότητες είναι προτιμότερο ένα φιλικό "exit" από την Ευρωζώνη όσων έχουν ανάγκη από νομισματική ευελιξία κι όχι από ένα ισχυρό νόμισμα;...

Η οικονομική λογική θα απαντούσε αυθωρεί και παραχρήμα καταφατικά. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι πώς οραματιζόμαστε το μέλλον μας πέρα από το νόμισμα που θα έχουμε στις τσέπες μας. Η ΕΕ έχει πολλά αρνητικά, δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα των λίγων κι όχι των πολλών κι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης, ιδίως αν λάβουμε υπόψη πως οι πολιτικές λιτότητας αποφασίζονται από ένα όργανο όπως το Eurogroup το οποίο δεν είναι εξουσιοδοτημένο για κάτι τέτοιο από τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Μόνο που η διάλυση της ΕΕ και η μη αντικατάστασή της από έναν άλλο ομοσπονδιακό θεσμό θα συνιστούσε άρνησή μας να αντιληφθούμε ότι οι εξελίξεις τρέχουν χωρίς να μας ρωτούν...

Με την τεχνολογία να πραγματοποιεί καθημερινά άλματα το να συζητάμε ακόμα για απομονωτισμό και κράτη- έθνη σαν να βρισκόμασταν στον 19ο αιώνα καταντά αρχαιολαγνεία. Ναι, να μπουν όρια και φραγμοί στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό και να διατηρηθούν οι ξεχωριστές εθνικές ταυτότητες, αλλά όλα αυτά δεν θα γίνουν με το κεφάλι μας χωμένο στην άμμο. Συμφωνώ με τον Εμανουέλ Μακρόν ότι αν η ΕΕ συνεχίσει όπως είναι σήμερα θα έχει ουσιαστικώς αυτοκτονήσει. Δεν θα τη σώσει, ωστόσο, οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά μόνο αυτή που στον πυρήνα της θα έχει την κοινωνική δικαιοσύνη. Για την πραγματοποίηση αυτής της αλλαγής είναι που όλοι μας οφείλουμε να βάλουμε το λιθαράκι μας στο μέτρο των δυνατοτήτων του καθενός μας...

 

Χωρίς ιδεολογία ο κάθε κομματάρχης μπορεί να πιστεύει ότι θα γίνει Ναπολέων...

Συμπαθώ τον Γιάννη Ραγκούση. Είναι από τους ελάχιστους, αν όχι ο μοναδικός, υπουργός τής κυβέρνησης του ρεζίλη των Παπανδρέου που άφησε έργο πίσω του- βλ. "Διαφάνεια", "Καλλικράτης", αξιοκρατία στην επιλογή προϊσταμένων στο Δημόσιο- ανεξαρτήτως αν οι διάδοχοί του, ανάμεσά τους κι ο άθλιος Κούλης, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην εξαλειφθεί ο κομματισμός κι ο νεποτισμός από την ελληνική δημόσια διοίκηση...

Ακόμα κι ο Γιάννης Ραγκούσης, όμως, δεν μπόρεσε να εξηγήσει σε χθεσινή ραδιοφωνική του συνέντευξη τι είναι αυτό το "πράγμα" που σχηματικώς ονομάζεται κομματικός φορέας τής κεντροαριστεράς. Αναμασούσε μόνο σλόγκαν για την αναγέννηση του προοδευτικού χώρου κόντρα στον εθνολαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, το οποίο είναι τόσο εξειδικευμένο όσο το να πεις σε κάποιον "όταν έρθεις Νέα Υόρκη, έλα να με βρεις" και τόσο πρωτότυπο όσο το "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά"...

Πώς να είναι, ωστόσο, συγκεκριμένος και πρωτότυπος όταν κάποιοι βιάζονται να χτίσουν έναν κομματικό σχηματισμό με αποκλειστικό στόχο να αποτελέσει ανάχωμα στο ΣΥΡΙΖΑ κι εξαπτέρυγο του άθλιου Κούλη, αν έρθει η μαύρη ώρα να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο; Πού ακούστηκε να εκλέγεται αρχηγός σε ένα κόμμα που δεν υφίσταται, αλλά θα υπάρξει μελλοντικά, όπως άλλωστε και το ιδρυτικό του συνέδριο; Εξ ου και οι τόσοι υποψήφιοι, ο ένας μετριότερος του άλλου, αφού όταν απουσιάζουν η ιδεολογία και η ξεκάθαρη πολιτική συγκρότηση είναι λογικό ο κάθε κομματάρχης να πιστεύει ότι μπορεί να γίνει Ναπολέων. Το κέντρο είναι εξ ορισμού ένας χώρος δίχως ιδεολογία, αλλά συγκερασμού αντικρουόμενων συμφερόντων. Οι μεγαλοϊδεατισμοί των υποψήφιων αρχηγών του απλώς επικυρώνουν αυτήν την άποψη...

Ενδεικτική, εξάλλου, της έλλειψης ιδεών είναι η αντιπαράθεση- για να μην πω σύγκρουση- γύρω από το θέμα τής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Δεν είναι δυνατό εν έτει 2017 να αξιοποιούμε τις νέες τεχνολογίες για οτιδήποτε άλλο πέρα από την ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την εκλογή αρχηγού σε κάποιο κόμμα, αλλά ακόμα και καθημερινές αποφάσεις σε συνοικιακό, δημοτικό, περιφερειακό, εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο...

Οι όποιες ενστάσεις διαβλητότητας αποτελούν απλώς προφάσεις εκείνων που αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία ως ένα κλειστό κλαμπ στο οποίο δεν επιτρέπεται η είσοδος στο λαό. Αν μπορούμε να ψηφίζουμε για το "X Factor" ή για το "Survivor", υποχρεούνται οι κυβερνώντες να μας παραχωρήσουν και το δικαίωμα συγκυβέρνησης. Αλλιώς επιβεβαιώνουν το φόβο μου και το φόβο πολλών ότι ζούμε σε μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία με δημοκρατικό ντεκόρ...

Η επέλαση των αχρήστων...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος έγινε γι' άλλη μια φορά "viral" με τα "photo bombing" του σε Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε, δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του στην υποτέλεια και στη δουλοπρέπεια, αλλά ένα ολόκληρο άτυπο κίνημα πανελλήνιου βεληνεκούς. Σε αυτό "συμμετέχουν" όλοι εκείνοι οι οποίοι διαχρονικά στηρίζουν την επιβίωσή τους κολακεύοντας τον αρχηγό, τον όποιο αρχηγό...

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ δεν είναι τίποτα άλλο από την πιο γελοία εκδοχή ενός χαρακτηριστικού τύπου Έλληνα, τον οποίο με καλή διάθεση θα αποκαλούσα ανασφαλή και με κακή γλείφτη. Ολόκληρες καριέρες έχουν χτιστεί γύρω από την εκούσια υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρότερων ή, τέλος πάντων, όσων πιστεύουμε ότι είναι ισχυρότεροι και μπορούν να προωθήσουν την καριέρα μας...

Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως στην Ελλάδα το γλείψιμο δεν θεωρείται ελάττωμα, αλλά συγχωρείται ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Άλλωστε μιλάμε για μία χώρα όπου ακόμα συζητάμε δίχως να ντρεπόμαστε για το αν θα πρέπει να αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι κι όπου νυν βουλευτές επιθυμούν να διορίζουν ως διαδόχους τούς γιους τους- ορθώς ο άθλιος Κούλης έκοψε από υποψήφιο τον γιο τού Γ. Τραγάκη γι' αυτόν το λόγο...

Πώς, επομένως, να πείσεις τους ταλαντούχους και μορφωμένους νέους να επιστρέψουν στην Ελλάδα ή να μην φύγουν από αυτή όταν σε αυτά τα χώματα τον εθνικισμό αντιστρατεύεται η ξενομανία και το λαϊκισμό η εθελοδουλία; Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου είναι λογικό να κονιορτοποιούνται από την επέλαση των αχρήστων...

Δεν είναι κακό για συμβολικούς λόγους ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται καινοτόμες επιχειρήσεις, μόνο που δεν είναι αρκετό για να δοθεί το μήνυμα πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εξέλθουμε από την κρίση μια και καλή. Χρειάζονται και πράξεις αλλά από αυτές πάσχουμε διαχρονικά, με αποτέλεσμα στην πολιτική ζωή να πρωταγωνιστούν τύποι όπως ο Άδωνις, που μέχρι πριν μια δεκαετία κινούνταν στο παρατηλεοπτικό περιθώριο. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη από ετερόφωτους μαϊντανούς που επιδεικνύουν πλέον ανενδοίαστα την ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη ρητορική τους, αλλά ούτε και δήθεν προοδευτικούς που δεν τολμούν να προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις υπό το φόβο τού πολιτικού κόστους...

Ο Άδ. Γεωργιάδης σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι παρά το ακραίο σύμπτωμα μιας ασθένειας που έχει μολύνει μεγάλο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας και η οποία ναι μεν δεν είναι ανίατη αλλά δεν είναι κι ευκόλως ιάσιμη. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει αντίδοτο, αλλά γιατί λίγοι είναι οι πρόθυμοι να το δοκιμάσουν και να το προωθήσουν στους πολλούς...

 

  

Είτε θα υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη είτε αυτός ο κόσμος θα καταστραφεί...

Είναι πολύ μεγάλο σφάλμα η άκριτη αντιγραφή ξένων μοντέλων- ακόμα κι επιτυχημένων εκεί όπου εφαρμόστηκαν- δίχως την προσαρμογή τους στις διαφορετικές ανάγκες κάθε κράτους. Δεν υπάρχουν τυφλοσούρτες, ιδίως στην οικονομία, κι αυτό ύστερα από τόσες αποτυχίες του θα έπρεπε να το γνωρίζει καλύτερα από όλους το ΔΝΤ...

Ούτε, ωστόσο, μπορούμε να ταυτίζουμε δίχως μεγαλύτερη εξέταση κάθε εργασιακή μεταρρύθμιση, όπως αυτή του Εμ. Μακρόν στη Γαλλία, με το νεοφιλελευθερισμό χωρίς μια στοιχειώδη γνώση τού περιβάλλοντος στο οποίο πρόκειται να εφαρμοστεί. Είναι δυνατό, όμως, να κρίνουμε τάσεις και κυρίως στοχεύσεις κι όσον αφορά τις εργασιακές συνθήκες και την υποτίμησή τους στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των επενδύσεων είναι ξεκάθαρο ότι χρησιμοποιούνται σαν άλλη Ιφιγένεια ώστε το καπιταλιστικό ασκέρι να κατακτήσει ακόμα περισσότερα εδάφη...

Η ύπαρξη ενός στοιχειώδους κοινωνικού κράτους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση, αν όχι για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης τουλάχιστον για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Αλίμονο όμως αν, όπως έπραξε αυτοκαταστροφικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μένουμε σε επιδοματικές πολιτικές και δεν απαιτούμε τον θεμέλιο λίθο τού αριστερού λόγου, που δεν είναι άλλος από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου...

Σε διαφορετική περίπτωση σκάβουμε μόνοι μας το λάκκο όπου θα ενταφιαστούν κι εκείνα από τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν μείνει ακόμα όρθια. Αν δεν μπουν φραγμοί στο ανεξέλεγκτο και με όποιο κόστος κέρδος τότε ας ετοιμαζόμαστε να βάλουμε οι ίδιοι το χαλκά στα πόδια μας, αφού σε κοινωνίες απληστίας τα δίχτυα ασφαλείας θεωρούνται περιττά...

Το διαζευκτικό "είτε ελαστικές μορφές εργασίας είτε ανεργία" είναι ψευτοδίλημμα. Μπορούν να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας δίχως την οικονομική υποβάθμιση της χώρας η οποία τις δημιουργεί. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, κάτι τέτοιο απαιτείται το παγκόσμιο καράβι να αλλάξει πλεύση και να απομακρυνθεί από το παγόβουνο του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο πέρα από όλα τα άλλα επιτείνει και το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Αντί, δηλαδή, οι ηγέτες των μεγάλων κρατών να ανταγωνίζονται για το ποιος τον έχει μεγαλύτερο τον πύραυλο οφείλουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να βάλουν όρια στην παγκοσμιοποίηση, όπως έχουν βάλει στη μετακίνηση πληθυσμών, μολονότι στην τελευταία περίπτωση κινδυνεύουν κι ανθρώπινες ζωές από τις πολιτικές απομονωτισμού...

Οι πόροι τού πλανήτη μας δεν είναι απεριόριστοι ούτε είναι δυνατό να προκρίνουμε για το μέλλον μας την επιστροφή στη δουλεία με πρόσχημα την τήρηση κανόνων που στο κάτω κάτω της γραφής γράφτηκαν από ανθρώπους στην άμμο κι όχι από θεούς στα βράχια. Ναι, να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός κι ο καλύτερος να αμείβεται περισσότερο από τον χειρότερο, αλλά δεν είναι δυνατό το 1% του πλανήτη να κερδίζει όσα το 99% μαζί. Κι αυτό όχι γιατί απλώς δεν είναι μεσοπρόθεσμα ή ακόμα και βραχυπρόθεσμα βιώσιμο, αλλά κυρίως γιατί είναι άδικο. Καμιά επιχειρηματική ιδέα, όσο καινοτόμα ή ριψοκίνδυνη κι αν είναι, δεν μπορεί να υλοποιηθεί δίχως το μόχθο των πολλών. Κι όσο οι πολλοί εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν σκλάβοι τόσο περισσότερο το μεγάλο κεφάλαιο πριονίζει στην ουσία τα ίδια του τα πόδια με ολέθριες συνέπειες για όλους μας...  

Ο λαός συγχωρεί τους ψεύτες Αλέξη μόνο όταν είναι bigger than life προσωπικότητες...

Οι "σεμνοί" και "μετρημένοι" θα σου πουν πως το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι αμάρτημα, δείγμα αλαζονείας κι απροσμέτρητου εγωισμού. Κι όμως, μακάρι οι άνθρωποι να αγαπούσαν τον εαυτό τους τόσο πολύ όσο ζηλεύουν τους εαυτούς των άλλων αφού θα είχε χυθεί πολύ λιγότερο αίμα σε αυτόν τον πλανήτη. Μακάρι, για παράδειγμα, ο Αλέξης Σαμαράς να αγαπούσε τον εαυτό του τόσο πολύ όσο τον Ανδρέα Παπανδρέου, αφού θα είχε αποφύγει πολλά από τα λάθη τού αρκούντως πάντως πιο χαρισματικού από τον ίδιο ιδρυτή τού ΠΑΣΟΚ...

Και γιατί δεν θέλω να μένουν αναπάντητα ερωτήματα να απαντήσω στον Αλέξη πως ναι, ο Ανδρέας ήταν ψεύτης, μόνο που ο σημερινός πρωθυπουργός διαθέτει πολλά από τα ελαττώματα του μακαρίτη, αλλά ελάχιστα από τα προτερήματά του. Γι' αυτό και θα ήταν προτιμότερο να μην επιδιώκει τη σύγκριση με μεγαθήρια αν επιθυμεί η υστεροφημία του να απασχολήσει περισσότερους από όσους θα ασχολούνται στο μέλλον με το στενό πυρήνα τής πολιτικής και μόνο...

Τον Ιούνιο του 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάρρεε τόσο σε πολιτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο: η οκταετία τής "Αλλαγής" ολοκληρωνόταν με το όνομα του εμβληματικού εκφραστή της να εμπλέκεται σε οικονομικά κι ερωτικά σκάνδαλα και τον ίδιο να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ακόμα και τότε, ωστόσο, τον ψήφισε σχεδόν το 40% όσων πήγαν στις κάλπες, όχι απαραιτήτως γιατί πίστευε στην αθωότητά του αλλά γιατί στις "bigger than life" προσωπικότητες είμαστε στην κριτική μας πολύ πιο ελαστικοί από ό,τι στις μετριότητες...

Φανταστείτε, για παράδειγμα, να κατέβαινε υποψήφιος το 2004 ο αρχιερέας τής διαπλοκής- ούτε καν αυτό τόλμησε το ανθρωπάκι- με την κοινή γνώμη να γνώριζε τα σκάνδαλα του Άκ. Τσοχατζόπουλου και των στενών του συνεργατών, τον Κ. Σημίτη να έχει χωρίσει την επί δεκαετίες συμβία του για μια πληθωρική αεροσυνοδό και τον ίδιο να είναι βιολογικώς ημιθανής. Ούτε ο Θ. Τσουκάτος θα τον ψήφιζε...

Στον Αντώνη Τσίπρα δόθηκε η ιστορική ευκαιρία να υψωθεί πάνω από τις δυνατότητές του, να εκμεταλλευτεί τον αέρα στα πανιά του που του έδωσε η ιστορική συγκυρία και να μείνει στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως ο διασώστης του. Τη σπατάλησε, ωστόσο, πολύ γρηγορότερα από όσο θα έπρεπε, συνθηκολόγησε πολύ πιο άτσαλα από όσο θα συνθηκολογούσε ποτέ ο Ανδρέας Παπανδρέου και δίνει το δικαίωμα στο ακροδεξιό, νεοφιλελεύθερο μόρφωμα της ΝΔ και στο ακραίο κέντρο να παριστάνουν τους δικαιωμένους λωποδύτες. Όπως κι αν έχει, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε λιγότερα από όσα μπορούσε ενώ ο Αλέξης Σαμαράς τόσος ήταν τόσα έκανε, μαζί βεβαίως με όλους τους υπόλοιπους μνηστήρες τής σοσιαλδημοκρατίας που γοητεύονται από τη διαιώνιση των κοινωνικών αδικιών περισσότερο από όσο θα τολμούσαν να ομολογήσουν ποτέ στο πόπολο...

ΣΥΡΙΖΑ, το νέο Ποτάμι...

To Impact Hub που επισκέφτηκε ο Αλέξης Σαμαράς κέρδισε τη διαχείριση της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης παρουσιάζοντας ένα ολιγοσέλιδο ευχολόγιο- έκθεση ιδεών με το οποίο κατάφερε να πείσει τον Γ. Καμίνη και το παρεάκι του πως είναι το "καλυτερότερο". Αν , δηλαδή, χρειαζόταν εξ αρχής να το πείσει και τα χαρτιά δεν είχαν μοιραστεί από πριν προς όφελός του...

Από όλους τους φορείς κοινωνικής οικονομίας, κάποιοι από τους οποίους έχουν πράγματι έργο να παρουσιάσουν, ο Αντώνης Τσίπρας διάλεξε να επισκεφτεί αυτόν που του θύμιζε σε προδιαγραφές το νέο επικοινωνιακό στιλάκι που επιχειρεί να καθιερώσει για να μην χάσει την πολύτιμη δεξαμενή των νέων ψηφοφόρων και το οποίο παραπέμπει περισσότερο στις σουρεαλιστικές ομιλίες τού άθλιου Κούλη πάνω σε άχυρα ή σε καφάσια για να δείξει πως ξέρει τι θα πει αγροτιά κι αλιεία αντιστοίχως...

Οφείλουμε, ωστόσο, να παραδεχθούμε ότι το πρώτο κόμμα που καθ' έξη εισήγαγε αυτές τις αμερικανιές, δηλαδή το όμορφο περιτύλιγμα σε άδειο κουτί, στην ελληνική πολιτική ζωή ήταν το Ποτάμι. Το κόμμα τού Στ. Θεοδωράκη ήταν αυτό που κατ΄εξοχήν μετέτρεψε τον πολιτικό διάλογο σε, καλόγουστο ομολογουμένως, τηλεοπτικό σόου δίχως ωστόσο βάθος. Ο επικεφαλής του, εξάλλου, τον ίδιο τηλεοπτικό τρόπο διάλεξε για να ανακοινώσει και την υποψηφιότητά του για την ηγεσία τής κεντροαριστεράς...

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην απέναντι όχθη φαίνεται πως είναι πρόθυμος να οικειοποιηθεί όλο και περισσότερες από αυτές τις πρακτικές προκειμένου να καλύψει την επίκτητη ένδειά του σε πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης. Φυσικό, επομένως, και να πληθύνουν οι πρωθυπουργικές εμφανίσεις σε περιποιημένους, "new age" χώρους χωρίς όμως ουσία και ψυχή...

Η κοινωνική οικονομία, η επιχειρηματικότητα των πολιτών δηλαδή, συνιστά κομβικό μοχλό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας αφού έχει ήδη κατορθώσει το ίδιο και σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Αλίμονο, όμως, αν περιοριστούμε στα ψίχουλα τα οποία της προσφέρει το ελληνικό κράτος και κυρίως όταν αυτά κατευθύνονται στους ίδιους και στους ίδιους, οι οποίοι "τυγχάνει" να διαθέτουν υψηλές διασυνδέσεις...

Ο Αλέξης Σαμαράς υποδέχεται σε λίγες ημέρες τον Εμ. Μακρόν. Αντί να του ζητήσει το "know how" για το πώς να καθίστανται οι απολύσεις ευκολότερες για τους εργοδότες θα ήταν προτιμότερο να του ζητήσει ενημέρωση για το πώς λειτουργεί το μοντέλο τής κοινωνικής οικονομίας στη Γαλλία, το οποίο θεωρείται πρωτοποριακό κι επιτυχημένο. Κι ας μην αφορά αποκλειστικώς τους "beautiful people" με υψηλές γνωριμίες...