Στουρνάρια στην κοινωνική ευαισθησία, ξεφτέρια στη λαμογιά...

Έχω υποστηρίξει κι επιμένω σε αυτό ότι υπάρχουν συντάξεις που μπορούν, αλλά και συντάξεις που πρέπει να περικοπούν, ανεξαρτήτως αν αυτή είναι η επιθυμία και του ΔΝΤ, για να καταστεί βιώσιμο το ασφαλιστικό και να απονεμηθεί κοινωνική δικαιοσύνη. Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έβαζαν από την τσέπη τους χρήματα ή οι ιδιώτες εργοδότες τους για να μπορούν στα γεράματά τους να έχουν μια καλή σύνταξη, αλλά σε αυτούς που συμπεριφέρονταν με το δημόσιο ταμείο σαν να ήταν δικό τους. Εκείνοι, ωστόσο, που συμμετείχαν στην κλειστή ομάδα λήψης αποφάσεων την εποχή τού χρηματιστηρίου ή την εποχή των μνημονίων και συνέβαλαν στην κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων δεν διαθέτουν την ηθική νομιμοποίηση να μιλούν για αυξήσεις ορίων ηλικίας, για αντικατάσταση της δημόσιας από την ιδιωτική ασφάλιση και για την παροχή μόνο των στοιχειωδών στους πολίτες στον τομέα τής υγείας...

Φυσικά κι αναφέρομαι και στον Γ. Στουρνάρα, ο οποίος ήταν σύμβουλος του αρχιερέα τής διαπλοκής όταν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τζογάρονταν στο χρηματιστήριο τον καιρό τής μεγάλης φούσκας και σφοδρός υπέρμαχος των μνημονιακών πολιτικών, όπως το PSI, που "κούρεψε" όχι μόνο ιδιώτες, αλλά κι ασφαλιστικά ταμεία και νοσοκομεία. Ο διοικητής, επομένως, της Τραπέζης της Ελλάδος δικαιούται να είναι όσο νεοφιλελεύθερος γουστάρει και να καταθέτει δημοσίως τις ιδεοληψίες του. Οφείλει, ωστόσο, πρώτα να ζητήσει συγγνώμη και για τις δικές του ευθύνες για το ότι σήμερα καταρρέει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας κι αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα ο πόλεμος γενεών βρίσκεται προ των πυλών...

Θα μπορούσε, άλλωστε, να δώσει ο ίδιος το καλό παράδειγμα και να παραιτηθεί μέρους των "γενναιόδωρων", για να χρησιμοποιήσω ένα δικό του επίθετο, απολαβών του. Αυτό βεβαίως και δεν θα έσωζε τα δημόσια οικονομικά, αλλά έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο, έστω και υποκριτικά θα έστελνε ένα μήνυμα συμπαράστασης στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Μόνο που όλοι αυτοί οι σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας, οι θιασώτες τής χυδαίας θατσερικής αντίληψης ότι δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα κι άρα ο καθένας παλεύει μόνος του, δίχως κανόνες κι αρχές, για το ψωμί και το παντεσπάνι του δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ζητούν θυσίες αποκλειστικώς από τους άλλους...

Τι, αλήθεια, θυσίασε από το λάιφσταϊλ του ο "πολύς" Γ. Στουρνάρας για να μας κουνά το δάχτυλο κάθε τρεις και λίγο; Μήπως απώλεσε τη βίλα του στη Σύρο, την οποία αγόρασε μαζί με τον κολλητό του Γ. Παπαντωνίου, ή μήπως η σύζυγός του έδωσε πειστικές εξηγήσεις για τη στενή διαπλοκή της με τα "μαύρα" χρήματα του ΚΕΕΛΠΝΟ; Οι ηγέτες οδηγούν με το παράδειγμα, αλλά από πού να παραδειγματιστεί ο Γ. Στουρνάρας όταν το ίνδαλμά του, ο Κ. Σημίτης, παραδέχθηκε ότι εξέθεσε τον Τ. Γιαννίτση- αν υποθέσουμε πως η παρέμβαση του τελευταίου στο ασφαλιστικό προ 15ετίας θα ήταν σωτήρια- γιατί προείχαν η ΟΝΕ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα;...

Όποιος δεν μπορεί να σπάει αβγά δεν δικαιούται να απαιτεί από την Ιστορία να τον δικαιώσει. Πόσω μάλλον όταν είναι φαύλος, κομπλεξικός κι ένας ευθυνόφοβος για τον οποίο θα έπρεπε να είχε συσταθεί εδώ και καιρό πληθώρα προανακριτικών επιτροπών κι ο οποίος πέταξε στους συνεργάτες και στους διαδόχους του τις συνέπειες των δικών του, ολόδικών του εγκλημάτων...  



  

Αντί για κλάψα μήπως να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων;...

Η χθεσινή ήταν μια τραγική ημέρα για την ΕΕ. Κι αυτό γιατί η ενεργοποίηση από τη Μεγάλη Βρετανία τού άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας γυρίζει πίσω την Ενωμένη Ευρώπη 70 χρόνια, όταν δεν υπήρχε παρά μόνο ως μεμονωμένα κράτη τα οποία είχαν μόλις βγει από έναν παγκόσμιο πόλεμο. Και το τραγικότερο είναι πως το διαζύγιο δεν πρόκειται να αποδειχθεί βελούδινο για προφανείς λόγους: πώς θα μπορεί να πείθει το Βερολίνο ότι μια Ευρώπη υπό την κηδεμονία του είναι η καλύτερη λύση για τους λαούς της στην περίπτωση που η Γηραιά Αλβιόνα αποχωρήσει από αυτή χωρίς σοβαρό τραυματισμό της; Κι αυτό δεν είναι επιλογή αποκλειστικώς του διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, αλλά εκφράζει και τον ανθυποψήφιό τους Μ. Σουλτς. Ο ιμπεριαλισμός, οικονομικός εν προκειμένω, αποτελεί διαχρονικά, άλλωστε, καλύτερο συνεκτικό ιστό για τα κράτη από την ιδεολογία...

Αν υποθέσουμε, με κάποια σχετική σιγουριά, πως το διαζύγιο θα είναι επεισοδιακό. Ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτό; Η αυθόρμητη όσο και λογική απάντηση είναι κανείς, ανεξαρτήτως του αν κάποιο από τα δύο μέρη- πιθανότατα η Μεγάλη Βρετανία, αν κρίνουμε από το ότι ήδη την εγκαταλείπουν τράπεζες και πολυεθνικές- θα υποφέρει περισσότερο από το άλλο...

Αν στη Ελλάδα η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της β' αξιολόγησης προκαλεί αβεβαιότητα, φανταστείτε τι θα σημάνει για την ήπειρό μας η διαδικασία υλοποίησης του Brexit να κρατήσει δύο χρόνια. Ποιος θα μπει στη λογική να επενδύσει μακροπρόθεσμα αν δεν γνωρίζει πρώτα τι τον συμφέρει περισσότερο, η Μεγάλη Βρετανία ή η ΕΕ; Και γιατί να μην περιμένει να ξεκαθαρίσει η κατάσταση ή να επενδύσει κάπου αλλού μέχρι να διαπιστωθεί πού θα καθίσει η μπίλια των αντεγκλήσεων;...

Όπως κι αν έχει, αυτή η αβεβαιότητα δεν βοηθά και τη χώρα μας να ορθώσει ανάστημα, ανεξαρτήτως του πόση λιτότητα θα υποχρεωθεί να αντέξει επιπλέον. Από την άλλη, ωστόσο, κι όσο κυνικό κι αν διαβάζεται είναι υποχρέωσή μας να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων. Κι αν το Λονδίνο είναι μακριά και τα μεγέθη διαφορετικά, η Τουρκία, και δη η Κωνσταντινούπολη, είναι πολύ πιο κοντά. Τι εννοώ; Πως ναι μεν η υπαρξιακή κρίση τής γείτονος δημιουργεί κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια, αλλά και υποβοηθητικές της επιστροφής μας στην ανάπτυξη συνθήκες...

Ο φόβος τρομοκρατικών επιθέσεων, για παράδειγμα, στη Πόλη δεν έχει επηρεάσει μόνο τις τουριστικές αφίξεις, αλλά και τον προγραμματισμό των μεγάλων επιχειρήσεων, που την προόριζαν για εμπορικό κέντρο στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Αντί, επομένως, να εστιάζουμε αποκλειστικώς στη διαφύλαξη των συνόρων μας, το οποίο είναι εκ των ων ουκ άνευ, ας ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας κι ας δούμε πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν την τουρκική παρακμή πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αλλά και μικρότερες. Πάντοτε υπάρχουν επιλογές, όσο περιορισμένες κι αν μοιάζουν ή είναι πράγματι καμιά φορά. Αρκεί να έχουμε τη βούληση να τις αξιοποιούμε αντί να καταφεύγουμε μονίμως στην κλάψα...

 

Δυστυχώς δεν ήταν "μακέτο" η Ελλάδα των Άκη, Γιάννου, Τσουκάτου και σία που αφήσατε πίσω σας "κύριε" Σημίτη...

Φανταστείτε έναν πατέρα που τα παιδιά του βρίσκονται στη φυλακή ή δικάζονται για παραβίαση των περισσότερων διατάξεων του Ποινικού Κώδικα, αλλά εκείνος δίνει συμβουλές εξ άμβωνος σε άλλους γονείς και θα αντιληφθείτε τι εικόνα μου άφησε η τηλεοπτική επανεμφάνιση του αρχιερέα τής διαπλοκής. Ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξη- παρωδία που παραχώρησε, όταν ρωτήθηκε για τα μάτια τού κόσμου για την πλειάδα των συνεργατών του που συνελήφθησαν κλέβοντας οπώρας- τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γ. Παπαντωνίου- εκείνος απάντησε "αφοπλιστικά" πως η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο! Με τη σημίτειο λογική, αν κάποιος συλληφθεί να κάνει πλάτες σε έναν δολοφόνο, ληστή ή βιαστή θα απολογηθεί πως οι δολοφονίες, οι ληστείες και οι βιασμοί είναι κοινωνικά φαινόμενα και θα έχει καθαρίσει για μια ζωή. Κι ας ήταν ο τσιλιαδόρος πρωθυπουργός τής χώρας κι όχι κάποιος περαστικός...

Αλήθεια, πιστεύουν οι διαπλεκόμενοι ότι νεκρανασταίνοντας τον Κ. Σημίτη κάνουν καλό στον άθλιο Κούλη, για τον οποίο μίλησε εμμέσως κολακευτικά; Ο λαός μπορεί να θεωρεί, και με το δίκιο του εν μέρει, τους σημερινούς κυβερνώντες ψεύτες κι ανίκανους, γνωρίζει όμως ότι δεν χρεοκόπησαν αυτοί την Ελλάδα: τα πάρτι των εξοπλισμών, του χρηματιστηρίου, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων, των Ολυμπιακών Αγώνων, της δημιουργικής λογιστικής, του δημόσιου και ιδιωτικού υπερδανεισμού με ημερομηνίες αποπληρωμής το απώτερο μέλλον, της στενής διαπλοκής πολιτικών-επιχειρηματιών- τραπεζιτών- μιντιαρχών έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τού "Κινέζου". Κι αυτό δεν μπορούν να το ξεπλύνουν ούτε τα όμορφα μάτια τής νύφης των μητσοτάκηδων Σ. Κοσιώνη ούτε η ευέλικτη ηθική τού "το πάθος για χρήμα σε κάνει Π. Τσίμα"...

Ο αρχιερέας τής διαπλοκής έχει αναγκαστεί τα τελευταία 13 χρόνια να εκδώσει τρία βιβλία για να αθωώσει τον εαυτό του γιατί ξέρει κι ο ίδιος σε πόσο μεγάλη "εκτίμηση" τον έχουν οι Έλληνες πολίτες. Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί πως σε μια χώρα που εξοστράκισε τον Θεμιστοκλή, φυλάκισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κι έκοψε το μπάσκετ στον Νίκο Γκάλη με ταπεινωτικό τρόπο η αγνωμοσύνη είναι ίδιον των κατοίκων της. Δυστυχώς, ωστόσο, για τον ίδιο αυτή δεν είναι η περίπτωση του Κ. Σημίτη, ο οποίος στο όνομα της δικής του υστεροφημίας ενέταξε τη χώρα στην Ευρωζώνη αντί να επιλέξει να την στήσει πρώτα γερά στα πόδια της πριν την πετάξει στο λάκκο των λεόντων. Το δεύτερο, ωστόσο, ήθελε χρόνο και κόπο και οι πολιτικοί μας, ακόμα κι εκείνοι που παριστάνουν τους εκσυγχρονιστές, προτιμούν θεάματα όπως αυτό των πρώην πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Λ. Παπαδήμιου με ευρώ στα χέρια μπροστά από ένα ATM...

Μην σας ξεγελά, επομένως, η μίζερη εικόνα τού λογιστάκου με τα γυαλάκια την οποία ακόμα εκπέμπει το πολιτικό ζόμπι για να μας αποδείξει πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τη σοβαροφάνεια. Κατά βάθος δεν ήταν κι εκείνος τίποτα παραπάνω από ένας πολιτικάντης που επέτρεψε, αν δεν υπέθαλψε, επί των ημερών του το πιο άγριο πλιάτσικο στο δημόσιο ταμείο δίχως καν τη χάρη και τη γοητεία ενός Ανδρ. Παπανδρέου. Καλή επιστροφή στον πολιτικό σας τάφο "κύριε" Σημίτη, κανείς, άλλωστε, έντιμος Έλληνας δεν σας ζήτησε να βγείτε από αυτόν...    



   

Και κάπως έτσι ένας τακτικός ελιγμός μετατρέπεται σε στρατηγική ήττα...

Αυτό που συμβαίνει με τη ΔΕΗ εδώ και πολλά χρόνια είναι εθνικό έγκλημα. Είναι άλλο πράγμα να απελευθερώνεις την αγορά ενέργειας, που είναι θεμιτό, και είναι άλλο να υποχρεώνεις μια εθνική επιχείρηση- κολοσσό να έχει σώνει και καλά λιγότερα κέρδη και να πουλά στους ανταγωνιστές της φτηνό ρεύμα και να αγοράζει από αυτούς ακριβά μόνο και μόνο για να μπουν κι άλλοι στο κόλπο...

Όποιος θέλει να ανταγωνιστεί τη ΔΕΗ πρέπει να είναι ελεύθερος να το κάνει, αρκεί βεβαίως να μην είναι απατεώνας τύπου Energa. Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, να απαιτεί να παράγει μέσα από τις μονάδες τής Επιχείρησης, καθώς και την ιδιωτικοποίησή τους μπιρ παρά στο όνομα της ελεύθερης αγοράς. Επιχειρηματικότητα σημαίνει ανάληψη ρίσκου, όχι πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία. Σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα τού 2017 θα θυμίζει όλο και περισσότερο τη μετασοβιετική Ρωσία τού Μπ. Γέλτσιν, όπου οι ολιγάρχες έκαναν πάρτι με ξένα κόλλυβα...

Με τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι δεν υποτιμώ το ζήτημα της ΔΕΗ, δίχως όμως να συμπαρατάσσομαι με τα προνόμια που απολαμβάνουν ακόμα οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι σε αυτή- δεν αναφέρομαι σε εκείνους που εκτελούν βαριά κι ανθυγιεινή εργασία στα λιγνιτωρυχεία. Για να δώσω ένα ελάχιστο παράδειγμα, είναι αδιανόητο κάποιοι να λαμβάνουν επίδομα ηλεκτρονικού υπολογιστή όταν δεν ξέρουν καν πώς ανοίγει...

Όπως κι αν έχει, ωστόσο, για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας η μείωση του αφορολόγητου στα 5.900 ευρώ, στο οποίο φαίνεται πως έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση, είναι σημαντικότερη υπόθεση από το μέλλον τής ΔΕΗ, κι ας έχει μετατραπεί το τελευταίο σε μεγάλο αγκάθι για την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά και υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αν και μαζεύεται με τη χρήση τού πλαστικού χρήματος, αλλά μια τόσο μεγάλη μείωση του αφορολόγητου χτυπά δίκαιους κι άδικους κι απέχει πολύ περισσότερο από την κοινωνική δικαιοσύνη σε σύγκριση με το αν θα εξακολουθούν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι συνδικαλιστές τής ΓΕΝΟΠ...

Θα ήταν, επομένως, πολύ πιο έντιμο για την κυβέρνηση να είχε συμφωνήσει σε όλα με τους δανειστές από το περασμένο φθινόπωρο από τη στιγμή που δεν είχε και δεν έχει την πυγμή για να φτάσει σε ρήξη. Πώς περίμεναν, αλήθεια, στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία να υποχωρήσουν οι θεσμοί όταν οι τελευταίοι γνωρίζουν ότι ο αντίπαλός τους δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει τα πιο ακραία των διαπραγματευτικών του όπλων; Φτάνουμε έτσι στο σημείο όχι μόνο να συμφωνηθεί ένα νέο επώδυνο πακέτο μέτρων, αλλά αυτό να συνοδεύεται κι από μια πολύμηνη καθυστέρηση η οποία έχει ανακόψει οποιαδήποτε ψευτοεπιστροφή στην ανάπτυξη...

Αν μη τι άλλο, αν η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει από τον Οκτώβριο του 2016 σε αυτά στα οποία έτσι κι αλλιώς θα συμφωνήσει τον Απρίλιο του 2017, σήμερα θα μπορούσε να πανηγυρίζει τουλάχιστον για τους αριθμούς και να ελπίζει βασίμως σε αναστροφή τού επενδυτικού κλίματος. Τώρα μοιάζει όλο και πιο πολύ με κερατά και δαρμένο στην προσπάθειά της να εξηγήσει πώς ένας τακτικός ελιγμός μετατρέπεται σε στρατηγική ήττα...  

 

Τίμα τον Μπελογιάννη με την θυσία σου Αλέξη, τα λόγια και τα γαρύφαλλα φτηνά...

Καλά κάνει και τιμά σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας τον Νίκο Μπελογιάννη λίγο πριν συμπληρωθούν 65 χρόνια από την εκτέλεση του "Ανθρώπου με το Γαρύφαλλο" και των συντρόφων του. Είναι, άλλωστε, μια ευκαιρία για τον πρωθυπουργό να θυμηθεί πως είναι Αριστερός, αν όχι και για να το θυμίσει στο εκλογικό του ακροατήριο...

Μόνο που τους νεκρούς μας δεν του τιμάμε μόνο με φιέστες και, κυρίως, όχι μόνο με τέτοιες. Αν οφείλουμε να κρατάμε κάτι ζωντανό στη μνήμη μας από τη ζωή ξεχωριστών ανθρώπων, αυτό είναι το παράδειγμά τους. Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, σε αντίθεση με πολλούς από τους συντρόφους του που πρόδωσαν τον κομμουνισμό με το βίο και την πολιτεία τους, θυσιάζοντας τη ζωή του έδωσε το πιο τρανό από όλα, υπενθυμίζοντάς μας πως και η ίδια η ζωή μας δεν έχει και τόση σημασία μπροστά σε ανώτερα ιδανικά...

Δεν απαιτώ από τον Αλέξη Τσίπρα, από τους υπουργούς και τους βουλευτές του να στηθούν κυριολεκτικώς απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα για να πεθάνουν τραγουδώντας τη "Διεθνή". Κάτι τέτοιο θα έστελνε, βεβαίως, ένα ηχηρότατο μήνυμα αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά κατανοώ ότι και η ανδρεία στην εποχή μας μπορεί να θεωρηθεί ομοφοβία από τους κήνσορες της πολιτικής ορθότητας. Ζητώ, ωστόσο, από τον πρωθυπουργό και τους συντρόφους του να μην κάνουν το μοιραίο σφάλμα να μετατρέψουν μια τακτική οπισθοχώρηση, όπως ήταν το τρίτο μνημόνιο, σε στρατηγική ήττα, όπως θα είναι η υπογραφή στην ουσία ενός τέταρτου μνημονίου...

Φυσικά είναι δικαίωμά τους να πράξουν και το τελευταίο, έστω κι αν δεν έχουν λαϊκή εντολή γι' αυτό, αφού η θητεία τους λήγει το φθινόπωρο του 2019. Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να σκυλεύουν τη μνήμη τού Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του για να μετατρέπουν τον αγώνα για μια καλύτερη Ελλάδα σε μουσειακή καρτ ποστάλ προς πώληση σε αφελείς Αριστερούς ιθαγενείς...

Ο Αλέξης Τσίπρας κινδυνεύει να μετατραπεί σε έναν διαχειρίσιμο και πολύ εξυπηρετικό πλασιέ τού νεοφιλελευθερισμού. Κι αυτό γιατί αν βλέπουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι έναν Αριστερό πρωθυπουργό να ρητορεύει σοσιαλιστικά και να στέλνει παρόμοιου ύφους επιστολές, αλλά στην πράξη να υλοποιεί την ατζέντα τής Σχολής τού Σικάγου, τότε απαξιώνεται στη συνείδηση των περισσότερων η αναγκαιότητα για κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία γίνεται όλο κι επιτακτικότερη. Πόση σημασία θα έχει, για παράδειγμα, στη ζωή τού μέσου Έλληνα η συμπερίληψη στη νέα Διακήρυξη της Ρώμης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου αν αύριο μεθαύριο απελευθερωθούν πλήρως οι ομαδικές απολύσεις και δεν επιστρέψουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις;...

Τακτική οπισθοχώρηση που επαναλαμβάνεται δεν είναι παρά στρατηγική ήττα κι αν μπορεί να συγχωρηθεί την πρώτη φορά, δεύτερη δεν έχει. Φαντάζεστε τον Νίκο Μπελογιάννη να βγαίνει από το δικαστήριο και να δηλώνει "πάλεψα 17 ώρες με τους στρατοδίκες μου, δεν τους έπεισα όμως, αλλά για να μείνω ζωντανός και να συνεχίσω τη μάχη υπέγραψα ό,τι μου δώσανε να υπογράψω"; Θα θεωρούσαμε το συμβιβασμό του ανθρώπινο, αλλά από τους ηγέτες η Ιστορία ζητά το κάτι παραπάνω για να μπει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί τους...

Αποφάσισε Αλέξη, δεν μπορείς να κρύβεσαι πια πίσω από τις λέξεις...

Πριν ένα μήνα περίπου είχα γράψει ότι οι ουσιαστικές επιλογές τού Αλέξη Τσίπρα στην περίπτωση που θέλει να αυτοαποκαλείται Αριστερός είναι δύο: είτε ρήξη με τους δανειστές είτε εκλογές. Το ίδιο επαναλαμβάνω και σήμερα και πολύ πιο έντονα μάλιστα, αφού στο μεσοδιάστημα έχει γίνει ακόμα καθαρότερο ότι οι θεσμοί δεν πρόκειται να υπαναχωρήσουν από ακραίες θέσεις τους όσον αφορά τη συνέχιση της λιτότητας και την απαξίωση της εργατικής νομοθεσίας.

Καλές είναι, επομένως, οι ηρωικές δηλώσεις κι επιστολές τού πρωθυπουργού προς κάθε υπεύθυνο, αλλά έχουμε περάσει προ πολλού το στάδιο που αυτές από μόνες τους αρκούν. Οι τράπεζες ξαναμπαίνουν στη διακεκαυμένη ζώνη και η πραγματική οικονομία ασφυκτιά όλο και πιο πολύ. Με λίγα λόγια, η μπάλα πρέπει να επιστρέψει από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο κι ό,τι είναι να γίνει στο ματσάκι ας γίνει γιατί οι θεατές έχουν μπουχτίσει πια...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται πως οι ώμοι του δεν αντέχουν το βάρος τής ρήξης και των συνεπειών της αυτό δεν σημαίνει πως διαθέτει τη λαϊκή εντολή για να υπογράψει στην ουσία ένα τέταρτο μνημόνιο. Επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 για να εφαρμόσει ένα παράλληλο πρόγραμμα το οποίο θα ανακούφιζε από τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου. Αν δεν μπορεί να το πράξει, τότε είτε σκίζει το μνημόνιο είτε πηγαίνει στις κάλπες με ατζέντα ρήξης. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έχει πλέον κανένα δικαίωμα να επικαλείται πως παρέλαβε μνημονιακή γη από τους προηγούμενους. Κι αυτοί, άλλωστε, επέβαλλαν τα μνημόνια λέγοντάς μας πως δεν υπάρχει άλλη λύση...

Ύστερα από 38 και κάτι χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η αντίληψη ότι στη ζωή δεν παίρνουμε ό,τι μας αξίζει, αλλά ό,τι διεκδικούμε κι αν δεν έχουμε πετύχει όσα ονειρευτήκαμε δεν φταίει το κακό το ριζικό μας, αλλά το ότι δεν κυνηγήσαμε τα όνειρά μας με το πάθος που τους άξιζε. Με αφορμή και την επέτειο της 25ης Μαρτίου, έχουμε χρέος να θυμόμαστε πως η εθνική ανεξαρτησία δεν δωρίζεται, κατακτάται ακόμα και με αίμα, γι' αυτό και είναι τόσο πολύτιμη. Περίπου 200 χρόνια αργότερα, ωστόσο, δεν αρκεί, για παράδειγμα, η οικονομική πολιτική να χαράσσεται από την Αθήνα κι όχι από το Βερολίνο ή την Ουάσινγκτον, αλλά και να προσλάβει έντονο ταξικό χρώμα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων...

Το αν η επανάσταση του 1821 είχε και ταξικό αντίκτυπο το αφήνω να το λύσουν οι ιστορικοί. Σήμερα, πάντως, δεν έχουμε άλλα περιθώρια για αναβολή τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως υπάρχουν, τότε δεν έχει διαπράξει "απλώς" ένα λάθος, αλλά ένα έγκλημα απέναντι στην αιματοβαμμένη Ιστορία τής ελληνικής Αριστεράς και στη μνήμη των νεκρών ηρώων της. Αλέξη, δεν μπορείς να κρύβεσαι πια πίσω από τις λέξεις. Πρέπει να αποφασίσεις εδώ και τώρα...



  

Αχ Ευρώπη, όσο σε μαγαρίζουν οι νεοφιλελέδες ρατσιστές δεν σε μαγάρισαν ποτέ οι μοναχικοί λύκοι, οι γυναικάδες και οι πότες...

Υποτίθεται πως ανάμεσα στους λόγους για τους οποίους οι Βρετανοί ψήφισαν το Brexit ήταν και για να είναι πιο ασφαλείς. Μόνο που (και) αυτή η ιδεοληψία σκοτώθηκε την ώρα που ο δολοφόνος πατούσε το γκάζι τού αυτοκινήτου του στη γέφυρα του Γουέστμινστερ το απόγευμα της Τετάρτης, σκορπώντας τον θάνατο στο κέντρο τού Λονδίνου...

Θα μου πείτε πως η πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας δεν έχει ενεργοποιήσει ακόμα τη διαδικασία εξόδου τής χώρας της από την ΕΕ και πως αυτή θα διαρκέσει ίσως και δύο χρόνια. Αφήστε που δεν ξέρουμε ακόμα τους όρους αποχώρησης της Γηραιάς Αλβιόνος και, τέλος πάντων, οι "ισλαμοφασίστες" που διαβιούν τώρα στο Νησί εισήλθαν σε αυτό λόγω των ανοιχτών ευρωπαϊκών συνόρων κι αν αυτά κλείσουν όλοι θα ζούμε ευτυχισμένοι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι...

Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν πραγματικά ότι εν έτει 2017 ο απομονωτισμός όχι μόνο είναι πανάκεια, αλλά είναι κι εφικτός. Δεν θα αργήσει η εποχή που χάρη στις νέες τεχνολογίες θα μπορούμε να διακτινιζόμαστε και σωματικώς κι όχι μόνο μέσω τού διαδικτύου από την Αθήνα στη Μελβούρνη κι από τη Μόσχα στο Μπουένος Άιρες. Παρόλα αυτά ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που είναι βέβαιοι ότι αν χτίσουμε παντού ηλεκτροφόρους φράχτες και τείχη, απαγορεύσουμε την είσοδο σε οποιονδήποτε δεν είναι Ευρωπαίος και χριστιανός κι απελάσουμε όσους αλλόθρησκους ζουν στη Γηραιά Ήπειρο, αυτή θα γίνει ξανά ο παράδεισος που δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο στη μισαλλόδοξη φαντασία τους...

Από τα καλύτερα τρολαρίσματα των τελευταίων χρόνων είναι η Σύνοδος Κορυφής του Σαββάτου στη Ρώμη για να εορταστεί η συμπλήρωση 60 χρόνων από τη δημιουργία τής αποκαλούμενης Ενωμένης Ευρώπης. Τη στιγμή που ο Γ. Ντάισελμπλουμ εξέφρασε ανοιχτά, υποκύπτοντας ύστερα από τον εκλογικό του καταποντισμό στην Ολλανδία κι εκείνος στην ακροδεξιά ατζέντα, αυτό που πολλοί Βορειοευρωπαίοι πιστεύουν για τους Νότιους- ότι τους τρώνε τα λεφτά σε γυναίκες και ποτά- οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα προσπαθήσουν να αναμασήσουν ωραία λόγια για μια Ευρώπη η οποία γκρεμίζεται γιατί δεν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει στην ουσία τους κι όχι με φιλανθρωπία τα προβλήματα των λαών που τη συναπαρτίζουν. Με το ένα χέρι προσφέρει, για παράδειγμα, κονδύλια σε διάφορους τομείς και χρήματα για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και με το άλλο τα αρπάζει και ζητά από τους πολίτες της περισσότερες θυσίες προκρίνοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διευρύνουν το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς...

Όσο στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα κάθε κράτος- μέλος δίνει προτεραιότητα στην ικανοποίηση των εθνικών του συμφερόντων η Ευρώπη δεν θα μπορεί να αποτελεί σοβαρό ανταγωνιστή των μεγάλων δυνάμεων και υπολογίσιμο γεωπολιτικό παίκτη, ακόμα κι αν προσφέρει περισσότερο σοσιαλισμό και λιγότερο καζινοκαπιταλισμό σε όσους ζουν στην εδαφική της επικράτεια. Αν όμως, για παράδειγμα, η απαραίτητη ως ένα βαθμό δημοσιονομική πειθαρχία ισοσκελιζόταν κι από τα ισορροπημένα δημοσιονομικά πλεονάσματα για κάθε κράτος- μέλος και δινόταν έμφαση στις πολιτικές ενσωμάτωσης των μειονοτήτων, τότε τουλάχιστον θα είχαμε εξασφαλίσει την ειρήνη στην ήπειρό μας...

Τώρα όχι μόνο κινδυνεύουμε το όραμα της πολιτικής ένωσης να μην υλοποιηθεί ποτέ, αλλά να χάσουμε κι ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και γι' αυτό δεν φταίνε ούτε ο "μοναχικός λύκος" τού Λονδίνου, που δεν είναι άλλωστε τόσο μοναχικός αν λάβουμε υπόψη κι άλλα παρόμοια συμβάντα, ούτε οι "πότες" και "γυναικάδες" Νότιοι...  






  

Το δικαστήριο αποφάσισε: "Και την όγδοη ημέρα ο θεός αντάλλαξε τη Βιστωνίδα με ακίνητα- φιλέτα"...

Το δικαστήριο αναγνώρισε ότι η λίμνη Βιστωνίδα ανήκε στο ελληνικό Δημόσιο κι όχι στο Βατοπέδι ώστε το τελευταίο να μπορεί να την ανταλλάξει με άλλα κρατικά φιλέτα με τη βοήθεια "παραπλανηθέντων" υπουργών, οι οποίοι δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν και φυσικά δεν δικάστηκαν ποτέ, αφού ο πρωθυπουργός τους έσπευσε να κλείσει τη Βουλή και να παραγραφούν τα αδικήματά τους. Κι όμως, για το έγκλημα σε βάρος τής δημόσιας περιουσίας αποφάσισε πως δεν φταίει κανείς, πως όλος αυτός ο συντονισμός δεν προέκυψε από δόλο, αλλά έγινε από μόνος του, με τη βοήθεια ίσως του θεού που θέλησε με αυτόν τον τρόπο να συνδράμει το έργο τού γέροντα Εφραίμ, ο οποίος συνεχίζει να περιοδεύει ανά τη χώρα με τις θαυματουργές του εικόνες και, "φυσικά", με το αζημίωτο. Είδες αν έχεις το θεούλη με το μέρος σου και, εντάξει, μερικούς "παραπλανηθέντες" δικαστές πόσα μπορείς να πετύχεις;...

Όταν κάποιος ομολογεί την ενοχή του δεν είναι απαραίτητο να καταδικαστεί γι' αυτό, αφού αυτή η ομολογία μπορεί να προέκυψε από την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας εναντίον του. Όταν είσαι, ωστόσο, πρωθυπουργός τής χώρας κι ομολογείς την ευθύνη σου, όπως συνέβη με τον τουρίστα τής Ραφήνας και το Βατοπέδι το 2008, αλλά περίπου δέκα χρόνια αργότερα σπας την πολιτική σου αφωνία για να παραστήσεις τον κατασυκοφαντημένο και τον δικαιωμένο τότε δύο τινά είναι δυνατό να ισχύουν: είτε δεν εννοούσες τη συγγνώμη σου το 2008, αλλά την εκστόμισες για να κρατηθείς στην εξουσία είτε είσαι τόσο ανόητος, άσχετος, αδιάφορος κι αφελής ώστε να λες δημοσίως όσα οι λογογράφοι σου, σου λένε να δηλώνεις δίχως να γνωρίζεις τίποτα για το θέμα, επιτρέποντας σε αυλοκόλακες και λοιπούς μανδαρίνους τής εξουσίας να κυβερνούν στην θέση σου...

Δεν θεωρώ τον τουρίστα τής Ραφήνας φαύλο. Αλίμονο, ωστόσο, αν η ικανότητα ενός ανθρώπου συνδεόταν αποκλειστικώς με την εντιμότητά του. Όταν, για παράδειγμα, είσαι πρωθυπουργός μιας χώρας κι εργάζεσαι με ωράριο Δημοσίου και ύστερα πηγαίνεις σπίτι σου για να παίξεις "Playstation" με τα παιδιά σου και το βράδυ να φας τις γαρδούμπες σου και να πιεις τα ουζάκια σου στις ταβέρνες τής περιοχής σου, τότε μπορείς να χαρακτηριστείς καλός πατέρας και ψυχή τής παρέας, αλλά ηγέτης με τίποτα...

Ο τουρίστας τής Ραφήνας έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως του παραδόθηκε ένα κράτος- "μακέτο" από τον αρχιερέα τής διαπλοκής, μια σαπουνόφουσκα που προβαλλόταν ως οικονομικό θαύμα. Επί πεντέμισι χρόνια, ωστόσο, όχι μόνο δεν το επανίδρυσε, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά κυβερνώντας με τον αυτόματο πιλότο κι επιτρέποντας την αντικατάσταση του "πράσινου" από το "γαλάζιο" κράτος το χρεοκόπησε, εγκαταλείποντας το καράβι σε έναν εξίσου ανίκανο, τον ρεζίλη των Παπανδρέου. Κι αυτό, βεβαίως, είναι ένα ακόμα έγκλημα της δυναστείας Καραμανλή σε βάρος τής χώρας το οποίο κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να ξεπλύνει εκδίδοντας αθωωτική απόφαση...

Όταν σκέφτεσαι μόνο τα αισιόδοξα σενάρια στρώνεις το έδαφος στα απαισιόδοξα...

Στην κυβέρνηση ισχυρίζονται πως δεν κλείνουν την αξιολόγηση όπως όπως γιατί δεν επιθυμούν, για παράδειγμα, να ψαλιδιστούν εκ νέου συντάξεις, να μειωθεί το αφορολόγητο, να μην επιστρέψουν οι συλλογικές συμβάσεις, να απελευθερωθούν οι απολύσεις και να ξεπουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις ενέργειας. Φυσικά αυτός ο στόχος είναι θεμιτός, θεμιτότατος. Μόνο που έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από το 2015 κι αν τότε οι καλές προθέσεις αρκούσαν για να συσπειρωθεί ο ελληνικός λαός πίσω από τους κυβερνήτες του και οι ψευδαισθήσεις που έτρεφαν οι τελευταίοι ήταν δικαιολογημένες, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά...

Αν, ύστερα από καθυστέρηση μηνών, ολοκληρωθεί η αξιολόγηση λαμβάνοντας τα μέτρα που αρνούμασταν να λάβουμε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τότε κανείς δεν θα μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του επικαλούμενος "γενναία διαπραγμάτευση". Αυτήν τη φορά στην αξιολόγηση της κυβέρνησης ουδείς θα λάβει υπόψη κάτι άλλο πέρα από το αποτέλεσμα που έφερε...

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται, επίσης, πως κι αν ακόμα αναγκαστεί να οπισθοχωρήσει, δεν θα έχει συναινέσει σε χειρότερα μέτρα από αυτά που της έχουν προταθεί από το Δεκέμβριο του 2015. Με λίγα λόγια μάς λέει πως η σκληρή της διαπραγμάτευση μπορεί να μην αποδειχθεί νικηφόρα, αλλά δεν θα έχει φέρει επαχθέστερα μέτρα από αυτά που βρίσκονταν αρχικώς στο τραπέζι. Μόνο που αυτή είναι η μισή αλήθεια: το καλοκαίρι, όταν και πρέπει να καταβληθούν μεγάλες δανειακές δόσεις, πλησιάζει, αλλά το χειρότερο είναι η αβεβαιότητα εξαιτίας τής οποίας δεν κινείται σχεδόν τίποτα στην πραγματική οικονομία, για να μην αναφερθώ στα νέα λουκέτα κι απολύσεις...

Ούτε, εξάλλου, το επιχείρημα του μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων σε σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες δείχνει να πιάνει. Ήδη οι ολλανδικές πραγματοποιήθηκαν, ενώ οι γερμανικές διεξάγονται τέλος Σεπτεμβρίου. Αν είναι, όμως, να περιμένουμε τα πρωτοβρόχια για να δούμε ηλιοφάνεια, τότε ζήτω που καήκαμε...

Βάζοντας κάτω όλα τα δεδομένα αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό να κλείσει η αξιολόγηση δίχως η κυβέρνηση να δώσει περισσότερα από αυτά που θα πάρει. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά κάθε ημέρα που περνά επιβεβαιώνεται ότι αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικοινωνιακή διαχείριση ενός διαπραγματευτικού Βατερλό. Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λάβει απόφαση για ρήξη έχει κατεβεί στον αγωνιστικό χώρο με δεμένα χέρια και πόδια και το μόνο στο οποίο ευελπιστεί είναι να πείσει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα να ψηφίσει τα νέα μέτρα και να αποφύγει τις εκλογές, ευελπιστώντας πως μέχρι το 2019 θα έχουμε βγει από τα μνημόνια και θα έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα...

Κανένα, όμως, επίσης δεδομένο δεν μας εγγυάται πως οι απαιτήσεις των δανειστών θα σταματήσουν κάπου εδώ και, πολύ περισσότερο, πως δεν θα προκύψει ανάγκη για τέταρτο μνημόνιο. Με το να επεξεργάζονται, εξάλλου, στο Μαξίμου μόνο τα εναλλακτικά αισιόδοξα σενάρια και να αδιαφορούν πλήρως για την πιθανότητα υλοποίησης των πιο απαισιόδοξων σκάβουν οι ίδιοι το λάκκο τους πολύ περισσότερο από όσο το κάνει ο Β. Σόιμπλε...

Προτεραιότητα στις γενιές που μπορούν να αναστήσουν την Ελλάδα από αυτές που τη χρεοκόπησαν...

Όλοι μιλάνε εδώ και καιρό για την ανάγκη αλλαγής αναπτυξιακού μοντέλου, αλλά ελάχιστοι το εννοούν. Άκουγα, για παράδειγμα, τις προάλλες τον Αλέξη Τσίπρα να σημειώνει πως οι συντάξεις- όλες ανεξαιρέτως- δεν μπορούν να κοπούν κι άλλο γιατί χάρη σε αυτές συντηρούνται ολόκληρες οικογένειες. Ο πρωθυπουργός δεν είπε ψέματα, αφού με την ανεργία, την υποαπασχόληση και την κακοπληρωμένη εργασία στα ύψη οι συντάξεις, έστω στην πετσοκομμένη, μνημονιακή εκδοχή τους, συνιστούν ένα ασφαλές καταφύγιο. Αλίμονο, όμως, αν θέλουμε να διαιωνίσουμε μια παθογένεια...

Μακάρι το ελληνικό Δημόσιο να μπορούσε να στηρίξει παραλλήλως το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο είναι άκρως ελλειμματικό, με παράλληλες σοβαρές κι όχι επιδοματικές πολιτικές ενίσχυσης όσων μπαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας ή, γενικότερα, ανήκουν στο αποκαλούμενο ενεργό κομμάτι τού πληθυσμού. Δυστυχώς, ωστόσο, αυτό δεν είναι εφικτό οπότε η πολιτική ηγεσία βρίσκεται ενώπιον ενός διλήμματος για την επίλυση τού οποίου φαίνεται να μην έχει επιλέξει τις σωστές προτεραιότητες...

Από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμα υψηλές συντάξεις οι οποίες δεν προήλθαν από ασφαλιστικές εισφορές από την τσέπη των πρώην εργαζόμενων που τις απολαμβάνουν σήμερα, αλλά από το ότι ανήκαν σε προνομιούχες κατηγορίες τού ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και του ιδιωτικού, αυτές δεν είναι παράλογο να κοπούν. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν θα δοθούν σε εκείνους που μπορούν να φέρουν την ανάπτυξη στον τόπο, σε όσους βρίσκονται δηλαδή σε παραγωγική ηλικία, με παράλληλα κίνητρα επιστροφής όσων έχουν φύγει στο εξωτερικό...

Δεν κάνω κάλεσμα σε έναν πόλεμο γενεών. Αντιθέτως, κάνω ό,τι μπορώ και θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποτρέψουμε. Σε αυτό το πλαίσιο, οι απόμαχοι της εργασίας ναι μεν θα πρέπει να ζουν αξιοπρεπώς- δεν ισχυρίζομαι πως θα πρέπει οι συντάξεις να μειωθούν κάτω από τα 700 ή 800 ευρώ-, αλλά οφείλουν να συνειδητοποιήσουν και τη δική τους ευθύνη για το ότι τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν είναι σε θέση να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους αλλά χρειάζονται ακόμα το παιδικό τους δωμάτιο για να έχουν στέγη και τα λεφτά τού μπαμπά, της μαμάς, του παππού και της γιαγιάς για να επιβιώνουν...

Δεν χρεοκόπησαν την Ελλάδα οι σημερινοί εικοσάρηδες για να τους ξεπετάμε με προγράμματα "stage" και "voucher" ελεημοσύνης για να μπορούν κάποιοι που πίστευαν ότι είναι δικά τους τα δημόσια έσοδα κι αυτά που προέρχονταν από τη διαπλοκή των ιδιωτών εργοδοτών τους με το κράτος να συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Αν, επομένως, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι ορθολογικό να στηρίζονται οι ελληνικές οικογένειες από τις συντάξεις είναι σαν να λέμε στους νέους μας "βγάλτε γρήγορα διαβατήριο και μην επιστρέψετε ποτέ σε αυτήν τη χωματερή τής δημιουργικότητας"...  

     

Στα χέρια σου σκάνε Αλέξη οι "βόμβες" Αδωνι- Κικίλια...

Οι τρομοκράτες είναι πολύ, μα πολύ άδικοι με τη ΝΔ και ιδίως με τους Αδ. Γεωργιάδη και Β. Κικίλια- δεν ξέρω αν ακολουθήσει κι άλλος. Η αξιωματική αντιπολίτευση, ο αντιπρόεδρος κι ο εκπρόσωπος Τύπου της είναι γνωστό τοις πάσι ότι δεν θα έστελναν ποτέ βόμβες στον Β. Σόιμπλε και στο ΔΝΤ. Φιλάκια μπορεί, αλλά βόμβες ποτέ...

Γι' αυτό και παρατηρείται κάτι ίσως πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα: η κυβέρνηση φθείρεται, και πολύ μάλιστα, αλλά από πουθενά δεν προκύπτει δυναμική λαϊκής αποδοχής για την αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό είναι λογικότατο από τη στιγμή που όσα λάθη κι αν καταλογίσει κανείς στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν τα δεκαπλάσια εγκλήματα από την άλλη μεριά που τον κάνουν να μοιάζει με αρσακειάδα μπροστά στα αρπακτικά...

Από την άλλη, ωστόσο, δεν είναι η ΝΔ που κυβερνά. Κι αν η ολοκλήρωση της αξιολόγησης τη φέρει σε στρατηγική αμηχανία αυτό είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί από τη στιγμή που δεν έχει συμβεί ακόμα κάτι τέτοιο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές σε φανερό στρατηγικό αδιέξοδο βρίσκεται η κυβέρνηση, όπως άλλωστε το αποκαλύπτει εμμέσως πλην σαφώς εκείνος που φοβάται λιγότερο να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη για να μην έχει την κατάληξη του Γιάνη Βαρουφάκη, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δηλαδή...

Αν έχει αποκλειστεί η επιλογή τής ρήξης, όπως δείχνουν όλα, τότε ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει είτε να ολοκληρώσει την αξιολόγηση τώρα είτε να παραιτηθεί και να σχηματιστεί άλλη κυβέρνηση από αυτή τη Βουλή είτε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Δυστυχώς οι γερμανικές εκλογές είναι προγραμματισμένες για το μακρινό Σεπτέμβριο και η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει μέχρι τότε το "chicken game"...

Ο ελληνικός λαός έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση στο τέλος δεν θα οπισθοχωρήσει στις βουλές των θεσμών. Δεν βρισκόμαστε στο 2015 όταν η γενναία, πράγματι, διαπραγμάτευση είχε συσπειρώσει τους πολίτες πίσω από τους ηγέτες τους, δίνοντας έξτρα ώθηση στην ελληνική πλευρά. Σε αυτό το πλαίσιο, ελάχιστοι είναι εκείνοι που αμφισβητούν σήμερα πως το αφορολόγητο θα μειωθεί, οι συντάξεις θα κοπούν και οι ομαδικές απολύσεις θα καθιερωθούν, ανεξαρτήτως του πόσο αποτελεσματικά θα είναι τα αντίμετρα...

Γι' αυτό κι ο άθλιος Κούλης δεν μοιάζει με μπαμπούλα σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι τού πληθυσμού, που όσο κι αν τον αντιπαθεί από την άλλη αδιαφορεί αν ο Αλέξης κλαίει όταν ψηφίζει μέτρα λιτότητας ενώ ο πρόεδρος της ΝΔ χαμογελά από ιδεοληψία. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο κι αυτό, με τη διαφορά ότι η Αριστερά είναι αυτή που αυτοεξευτελίζεται αφήνοντας να σκάσουν στα χέρια της οι νεοφιλελεύθερες "βόμβες"...

Αλήθεια πιστεύετε ότι δεν κέρδισε η ακροδεξιά στην Ολλανδία;...

Μακάρι να μπορούσα να συμμεριστώ τη χαρά για την επικράτηση του Μ. Ρούτε στην Ολλανδία. Δεν το μπορώ, όμως, κι αυτό όχι γιατί ο νικητής είναι κεντροδεξιός ή γιατί επιθυμούσα την επικράτηση της ακροδεξιάς στη Χώρα τής Τουλίπας. Πολύ φοβάμαι πως στην ολλανδική κάλπη δεν κέρδισε η Ευρώπη ούτε ηττήθηκε ο λαϊκισμός, κατά την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη, το ακριβώς αντίθετο συνέβη...

Αρκεί να αναρωτηθείτε ποιο θα ήταν το ποσοστό τού Μ. Ρούτε αν δεν πλειοδοτούσε σε μισαλλοδοξία και ρατσισμό συλλαμβάνοντας μια Τουρκάλα υπουργό με μαντήλα κι απαγορεύοντας ομιλίες στη χώρα του για το τουρκικό δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου. Στην ουσία ο πρωθυπουργός τής Ολλανδίας φόρεσε τη μάσκα τού ακροδεξιού Γκ. Βίλντερς δίνοντας άλλοθι στους Ολλανδούς μισαλλόδοξους και ρατσιστές ψηφοφόρους να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη γιατί δεν ψήφισαν ένα χιτλερικό κόμμα...

Το ευχάριστο είναι πως ενισχύθηκαν και τα κόμματα της Αριστεράς και καταποντίστηκαν οι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι του Γ. Ντάισελμπλουμ. Μόνο που με εξαίρεση την Ελλάδα και την Πορτογαλία οι Ευρωπαίοι στην πλειοψηφία τους εξακολουθούν να βλέπουν το δένδρο κι όχι το δάσος, στρεφόμενοι περισσότερο στην ακροδεξιά και στο ακραίο κέντρο παρά στην Αριστερά...

Το πρόβλημα δεν είναι η πολυπολιτισμική Ευρώπη των μεταναστών και των προσφύγων, η οποία δήθεν καταστρέφει τις εθνικές ιδιαιτερότητες κι ευθύνεται για τη φτωχοποίηση πληθυσμών. Το μέγα ζητούμενο είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης για το οποίο δεν ευθύνονται οι απελπισμένοι μουσουλμάνοι που καταφτάνουν στην ήπειρό μας, αλλά οι ευρωπαϊκές ελίτ που αρνούνται να μοιράσουν την πίτα ισομερώς και χρησιμοποιούν τους ξένους ως άλλοθι για τις ταξικές πολιτικές τους...

Η τόσο συκοφαντημένη πολυπολιτισμικότητα, η οποία τεχνηέντως συνδέεται με την οικονομική παγκοσμιοποίηση για να υποβιβάζεται στα μάτια τού μέσου λούμπεν Ευρωπαίου, είναι πλούτος για την Ευρώπη, ακόμα και οικονομικός, για να ικανοποιήσω κι εκείνους που μετρούν τα πάντα με το χρήμα. Δεν είναι δυνατό, άλλωστε, να ισχυρίζεται κάποιος πως όταν οι Ευρωπαίοι πάτησαν τη σιδερένια φτέρνα τους στην Αφρική, στην Ασία και στην Αμερική αυτό λεγόταν εκπολιτισμός κι όταν οι Αφρικανοί, οι Ασιάτες ή οι Λατινοαμερικανοί βάζουν με τα χίλια ζόρια το γυμνό τους πόδι στην Ευρώπη αυτό σημαίνει τον εκβαρβαρισμό της...

Με λίγα λόγια, δεν δικαιούται κάποιος να σηκώνει ταυτοχρόνως την παντιέρα τού αποκαλούμενου Μ. Αλεξάνδρου και κάθε άλλου αποικιοκράτη που τον ακολούθησε κι εκείνη του χτισίματος φραχτών και τειχών που θα αποκλείουν την έλευση μεταναστών και προσφύγων στη Γηραιά Ήπειρο και να αποκαλεί τον εαυτό του πολιτισμένο και δημοκράτη. Πώς, επομένως, μετά από όλα αυτά να είμαι ικανοποιημένος γιατί οι Ολλανδοί δεν επέλεξαν το λύκο, αλλά το πρόβατο που πήρε τα χαρακτηριστικά του;...

Μήπως πριν αποικίσουμε τη Σελήνη να σώσουμε τη Γη;...

Τον καιρό που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα τα περιβαλλοντικά ζητήματα απασχολούσαν πολύ περισσότερο τη δημόσια σφαίρα. Κόμματα όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαν δυναμώσει, μαζί με το σχετικό ακτιβιστικό κίνημα, κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας υποσχόταν "πράσινη" ανάπτυξη πριν γελοιοποιήσει έννοιες και προοπτικές. Στη συνέχεια, ωστόσο, οι προτεραιότητες άλλαξαν, αφού καλή είναι η μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αλλά πώς να την σκέφτεσαι όταν το στομάχι γουργουρίζει; Μόνο που η καταστροφή τού περιβάλλοντος δεν περιμένει την οικονομική κρίση να κάνει τον κύκλο της, συνεχίζεται και με μεγαλύτερη ένταση μάλιστα στο όνομα της επιβίωσης στο εδώ και τώρα και της δίχως μέτρο ανάπτυξης...

Τι κι αν μεγαλοφυείς επιστήμονες όπως ο Στίβεν Χόκινγκ μας προειδοποιούν πως ο πλανήτης θα καταστραφεί αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα; Τι κι αν ανίατες ασθένειες όπως ο καρκίνος θεριεύουν; Τι κι αν τα περισσότερα από όσα καταναλώνουμε θα έπρεπε κανονικά να ντρεπόμαστε να τα δίνουμε ακόμα και στα ζώα; Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτα και, μάλιστα, την επιβαρύνουμε ακόμα περισσότερο...

Δείτε τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στο Βόλο, το οποίο έλαβε προσφάτως άδεια για την καύση 200.000 τόνων επικίνδυνων ρυπογόνων υλικών σαν να μην είχε προηγηθεί το "παράδειγμα" του Αλιβερίου, όπου οι θάνατοι από λευχαιμίες έχουν εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια. Οι έλεγχοι, εξάλλου, γίνονται από υπαλλήλους τής εταιρείας κι όχι από κάποιον κρατικό ή τρίτο φορέα, με τους κατοίκους να επαφίενται στον "πατριωτισμό" τους για να μην αρχίσουν να ψοφάνε σαν τα κοτόπουλα...

Η ατμοσφαιρική ρύπανση και η κλιματική αλλαγή δεν είναι τόσο "σέξι" θέματα όπως η ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, οι ολλανδικές εκλογές, η Τουρκία, η Συρία ή το "Survivor", μόνο που είναι απείρως πιο απειλητικά για το ανθρώπινο είδος. Οι συνέπειές τους, άλλωστε, είναι ήδη ορατές ακόμα κι αν υποθέσουμε πως απέχουμε πολύ από την ανάγκη να μετοικήσουμε σε άλλον πλανήτη για να σώσουμε τα τομάρια μας. Αλίμονο, όμως, αν η στρατηγική μας για την επιβίωσή μας βασίζεται αποκλειστικώς στην αποίκηση άλλων πλανητών αντί να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαφυλάξουμε τη ζωή μας στη Γη...

Το ξέρω ότι θυμίζει έκθεση έκτης δημοτικού αν σας γράψω πως ο πλανήτης δεν μας ανήκει, αλλά τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, μόνο που είναι απολύτως αληθινό, όπως τα περισσότερα άλλωστε που σκέφτονται και γράφουν τα παιδιά. Κι όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο γρηγορότερα θα πάψουμε να ψάχνουμε για λύσεις στον ουρανό όταν αυτές βρίσκονται μπροστά μας στο χώμα που πατάμε, στην θάλασσα που διασχίζουμε και στον αέρα που αναπνέουμε κι επιμένουμε να ασελγούμε πάνω τους...

Οι άλλοι χρειάστηκαν 40 χρόνια για να μας πουν πως το νόμιμο είναι και ηθικό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε στα δύο...

Για να μπορείς ανερυθρίαστα να κουνάς το δάχτυλο στους βρόμικους οφείλεις να πληροίς μια πολύ συγκεκριμένη προϋπόθεση κι αυτή δεν είναι άλλη από το να είναι το δικό σου δάχτυλο καθαρό. Σε διαφορετική περίπτωση είναι πολύ εύκολο να κατηγορηθείς για υποκριτής και φαρισαίος. Επί του πρακτέου, η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν κατηγορεί τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για το "θάψιμο" υποθέσεων οι οποίες αν είχαν πρωταγωνιστές τον πρωθυπουργό, υπουργούς, βουλευτές ή ακόμα και στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν ξεσηκώσει το πανελλήνιο...

Από τη Siemens έως τα θαλασσοδάνεια του "Κήρυκα Χανίων" κι από τη Novartis έως τα εξοπλιστικά η ΝΔ κι ο πρόεδρός της προσωπικώς έχουν πολλά για να απολογηθούν. Μόνο που αυτοί που τους κατηγορούν δεν έχουν το δικαίωμα να επικαλούνται στην ουσία πως το "νόμιμο είναι και ηθικό" για να δικαιολογούν τις δικές τους αμαρτίες, ανεξαρτήτως αν δεν είναι τόσο βαριές όσο εκείνων που διαδέχθηκαν στην εξουσία...

Όταν, για παράδειγμα, και με δικές σου νομοθετικές διατάξεις ή διοικητικές αποφάσεις οι βουλευτές δεν πληρώνουν ούτε τη μισή φορολογία ενός μέσου πολίτη ή οι διοικητές δημόσιων οργανισμών όπως ο ΑΔΜΗΕ και η ΔΕΣΦΑ λαμβάνουν προαγωγή, έστω και νομίμως, λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους για να λάβουν καλύτερη σύνταξη κι εφάπαξ και προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις όλα αυτά χρησιμοποιώντας οργουελική ορολογία κι επιχειρήματα του τύπου "27.000 ευρώ πάνω δεν είναι πολλά λεφτά" τότε μάλλον τείνεις να απωλέσεις τη σημαία με την οποία εκλέχθηκες, του ηθικού πλεονεκτήματος δηλαδή. Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό ότι είναι μαθηματικώς αδύνατο να μην προκύψουν και στο ΣΥΡΙΖΑ περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου ή Παπαντωνίου. Θα ήταν υπερβολή να περιμένει κάποιος ότι δεν θα βρεθεί ούτε ένας, ακόμα και σε ένα αριστερό κόμμα, που δεν θα θελήσει να βάλει το χέρι στο μέλι...

Είχα προσθέσει, ωστόσο, κι εμμένω σε αυτή την άποψη ότι η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από το πώς θα αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα, από το αν θα τα συγκαλύψει ή αν θα τα στείλει στη δικαιοσύνη και τους ενόχους σπίτι τους. Δυστυχώς, όμως, στην περίπτωση της ΔΕΣΦΑ τουλάχιστον επιστρατεύτηκε ακόμα κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να μας πείσει ότι ο Γ. Βουλγαράκης είχε δίκιο όταν μέσα στον απόλυτο κυνισμό του μας έλεγε πως το νόμιμο είναι και ηθικό...

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη πανηγυρικώς το 2015 με δύο βασικές υποσχέσεις: πως θα έσκιζε τα μνημόνια και πως θα έσπαγε το σύστημα διαπλοκής που γεννούσε διαφθορά κι αναξιοκρατία. Κι αν στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές έχει το δικαίωμα να επικαλείται πως προσέκρουσε σε τοίχο, οι δικαιολογίες στερεύουν όταν δείχνει να έχει διαμορφώσει κι ο ίδιος ένα πλέγμα διαπλοκής με τράπεζες, επιχειρηματίες και μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν σαν "45άρια" του...

Κι αν, βεβαίως, αυτό δεν συμβαίνει στην έκταση που το είχαν πετύχει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αυτό δεν οφείλεται στο ότι λείπει η διάθεση για κάτι τέτοιο, ιδίως από συγκεκριμένους κυβερνητικούς αξιωματούχους, αλλά στο ότι τα δύο χρόνια είναι πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα σε σχέση με τα 40 του πάλαι ποτέ δικομματισμού στη διαχείριση της εξουσίας και στο ότι ίσως η σημερινή κυβέρνηση έχει ποντάρει σε απαξιωμένα "άλογα" για να κερδίζει τις κούρσες. Ο,τι κι αν ισχύει, ωστόσο, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και ποιητικά: "πού είσαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος"...



  

Αφήστε όλες τις τουλίπες να ανθίσουν για να μην γίνει δάσος ο φασισμός...

Δεν νομίζω πως χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω πολύ για να πείσω τους περισσότερους από εσάς για το πόσο επικίνδυνος είναι ο Ρ. Τ. Ερντογάν, όχι μόνο για τη δημοκρατία στη χώρα του ή την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και στο Αιγαίο, αλλά για ολόκληρη την παγκόσμια ασφάλεια. Την Τουρκία κυβερνά ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος, ο οποίος επαληθεύει τη ρήση ότι η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απολύτως. Ο πρόεδρος της γείτονας, άλλωστε, επιθυμεί με το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου να γίνει σουλτάνος και με συνταγματική βούλα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για όποιον δεν τον λατρεύει και δεν του μοιάζει...

Όλα αυτά είναι γνωστά, μόνο που ξεχνάμε στην Ευρώπη κάτι επίσης πολύ ουσιώδες: ο Ρ. Τ. Ερντογάν- όπως εξάλλου και το άλλο αποπαίδι τής Δύσης, ο Βλ. Πούτιν- είναι δημοκρατικώς εκλεγμένος και, μάλιστα, με πλειοψηφίες οι οποίες στην ήπειρό μας μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός για όλους, μα όλους τους ηγέτες της. Δεν διαφωνώ πως το επίπεδο πολιτικής κι όχι μόνο παιδείας τού μέσου Τούρκου είναι αρκετά χαμηλότερο του μέσου Ευρωπαίου και γι' αυτό είναι πιο εύκολο να παρασύρεται από τη δημαγωγική γοητεία ενός ψηλού, μουστακαλή, αρχετυπικού κουτσαβάκη τής Ανατολής. Μόνο που όταν θέλουμε να συμπεριλαμβάνουμε τη δημοκρατία στις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αρχές αυτό δεν μπορεί να γίνεται α λα καρτ: είτε επιτρέπουμε, για παράδειγμα, τις συγκεντρώσεις οπαδών κάθε δημοκρατικώς εκλεγμένου ηγέτη είτε απαγορεύουμε αυτές έστω ενός και μόνο για να συμπεριληφθούν όσοι το πράττουν στη χορεία των υποκριτών...

Στην Ολλανδία ενδεχομένως να πιστεύουν ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στην εξουσία στις προσεχείς εκλογές θα αποφευχθεί με την υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, λες και υπάρχει έστω κι ένα ιστορικό παράδειγμα όπου ο εκφασισμός αποφεύχθηκε σε μια κοινωνία γιατί τον οικειοποιήθηκαν οι "μέινστριμ" κομματικές παρατάξεις. Πώς θα πείσεις, όμως, το εκλογικό σώμα για τους κινδύνους που γεννά η μισαλλοδοξία όταν μετατρέπεσαι σε φορέα της; Και με ποιο ηθικό ανάστημα θα καταδικάζεις από τούδε και στο εξής τους εκπροσώπους της όταν έχεις κλέψει τις ιδεοληψίες τους μήπως και διασώσεις το πολιτικό σου τομάρι; Στην Ολλανδία ο φασισμός κέρδισε πριν καν ανοίξουν οι κάλπες. Το ίδιο ενδεχομένως να συμβεί λίγο αργότερα και στη Γαλλία ή και στη Γερμανία, ενώ η ανατολική Ευρώπη είναι ήδη παραδομένη σε αυτόν. Μήπως σας θυμίζει κάτι όλο κι εντονότερα η εποχή μας;...

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο θεός έδωσε απαγορευτικό για το μπάνιο με άλατα, αλλά για να το λένε οι παπάδες...

Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιος σας απαιτούσε να συμμετέχει στις οικογενειακές σας αποφάσεις, στο τι θα φάτε το μεσημέρι, πώς θα πληρώσετε τους λογαριασμούς ή πού θα πάνε τα παιδιά σας φροντιστήριο; Κι όμως, κάτι τέτοιο απαιτεί συνεχώς η εκκλησία από το κράτος, ξεπερνώντας κάθε όριο ευπρέπειας, αν όχι και της θεσμικής της αποστολής. Κι αν υποθέσουμε, για να είμαι υπερβολικώς ίσως επιεικής, πως μητροπολίτες τύπου Ανθιμου, Αμβρόσιου ή Σεραφείμ- με την ακροδεξιά, μισαλλόδοξη και μεσαιωνική τους ατζέντα- αποτελούν εξαιρέσεις, τι να πει κανείς για τον αρχιεπίσκοπο Τζερόνιμο, ο οποίος θυμίζει όλο και περισσότερο κακιά πεθερά που θέλει να παρεμβαίνει σε οτιδήποτε συμβαίνει σε ξένο σπιτικό;...

Να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα: η εκκλησία, όσο κωμικό κι αν διαβάζεται στον 21ο αιώνα, έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι μεταφέρει το λόγο τού θεού όταν καθορίζει, για παράδειγμα, ότι το να φας κρέας τη σαρακοστή θα σε στείλει στην κόλαση, όπως κι αν δεν επισκέπτεσαι κάποιο ναό κάθε Κυριακή ή αν κάνεις σεξ πριν το γάμο ή με άτομο του ίδιου φύλου ή κάνεις μπάνιο με άλατα. Αφού ο σκοταδισμός είναι το αγαπημένο της πάθος ας το ζήσει στο απόλυτο...

Δεν έχει κανένα δικαίωμα, ωστόσο, να συναποφασίζει για ζητήματα που αφορούν το κράτος, όπως είναι η παιδεία, η δημόσια διοίκηση ή η φορολογία. Το αν, π.χ., οι μαθητές θα διδάσκονται θρησκευτικά, πόσες ώρες και με ποιο τρόπο είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας. Αν η εκκλησία δεν είναι ικανοποιημένη από το μέγεθος του προσηλυτισμού που γίνεται στα σχολεία ας φτιάξει δικά της κι όσοι πιστοί ας προσέλθουν μετά των τέκνων τους να λάβουν όση πλύση εγκεφάλου γουστάρουν...

Τις προάλλες ήμουν ωτακουστής μιας συζήτησης δύο νεαρών όπου έλεγαν ο ένας στον άλλο πως απέχουμε τουλάχιστον 20 χρόνια από το να γραφτούν σατιρικοί στίχοι πάνω σε απολυτίκιο, ύμνο ή άλλο θρησκευτικό άσμα τής χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησίας. Δυστυχώς έχουν δίκιο να πιστεύουν ότι όποιος το αποτολμήσει θα τον περιμένουν χειρότερα δεινά από του "γέροντα Παστίτσιου". Αν θέλει, άλλωστε, κανείς να εντοπίσει πόσο συντηρητικός ή ψευτοπροοδευτικός είναι κάποιος δεν έχει παρά να παρατηρήσει πόσο αυτοσαρκάζεται ή πόσο επιτρέπει στους άλλους να τον σαρκάζουν...

Όποιος προσβάλλεται από τη σάτιρα μπορεί κάλλιστα να μην την ακούει, να κλείσει αφτιά, στόμα και χείλη και να αυτοακρωτηριάσει το πνεύμα του. Δεν του επιτρέπεται, ωστόσο, να απαγορεύει στους άλλους είτε να την κάνουν είτε να την απολαμβάνουν. Όλα αυτά, όμως, μοιάζουν με ψιλά γράμματα όταν ακόμα και μια αριστερή κυβέρνηση αποπέμπει υπουργούς της για να μπορούν να φυτρώνουν και να επιβιώνουν τσουκνίδες 2017 χρόνια μετά από τη γέννηση του ανθρώπου που τα έβαλε όσο κανείς άλλος με τους γραμματείς και τους φαρισαίους...

 

Οδηγός... επιβίωσης: για να αλλάξεις το λούμπεν προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατανοήσεις τον Σπαλιάρα

Δεν παρακολουθώ το "Survivor", αλλά όχι γιατί δήθεν δεν ταιριάζει με το γούστο μου, όπως ισχυρίζονται διάφοροι θολοκουλτουριάρηδες. Άλλωστε στα μεταμεσονύχτια σερφαρίσματά μου στο YouTube έχω δει πολύ πιο "καμμένα" βίντεο. Απλώς δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο ριάλιτι, το οποίο μπορεί να προσβάλλει την αισθητική μου, αλλά και μπορεί να μην την προσβάλλει.

Τα πάντα, άλλωστε, είναι θέμα μέτρου και πόσου χρόνου αποδέχεσαι να αφιερώνεις σε αυτά. Ενδεχομένως να γράφω τα παραπάνω και γιατί θέλω να δικαιολογήσω το χαμηλό πνευματικό και πολιτιστικό μου υπόβαθρο κι από φθόνο να σαρκάζω τους πνευματικά και πολιτιστικά εξελιγμένους, οι οποίοι από το πρωί μέχρι το βράδυ διαβάζουν Σοπενάουερ, ακούνε Μπαχ, βλέπουν Ταρκόφσκι και διεγείρονται από τον Ρέμπραντ και οι οποίοι δεν γνωρίζουν τίποτα από λαϊκά θεάματα, παρόλα αυτά τα ειρωνεύονται σαν να έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται...

Φυσικά και δεν θαυμάζω εκείνους που από το πρωί μέχρι το βράδυ διαβάζουν κουτσομπολίστικα περιοδικά, ακούνε Παντελίδη, βλέπουν αμερικανιές και διεγείρονται από το "Survivor". Ούτε αυτοί έχουν να μου πούνε πολλά. Μόνο που ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ισορροπία, η οποία δεν βρίσκεται στη μονομέρεια, αλλά στην ικανότητα να έχεις τα μάτια, τα αφτιά και, κυρίως, την καρδιά σου ανοιχτή προκειμένου να προσλαμβάνεις από το οτιδήποτε αυτό που ικανοποιεί το προσωπικό σου κριτήριο καλογουστιάς...

Όλοι μας, άλλωστε, έχουμε πέσει θύματα δήθεν ποιοτικής τέχνης για κλάματα, αλλά κι έχουμε εντοπίσει διαμάντια στα σκουπίδια. Γιατί, επομένως, πρέπει να φοράμε μια ταμπέλα, η οποία θα κρίνει τις επιλογές μας; Η ισορροπία, εξάλλου, δεν ανιχνεύεται ούτε στο μόνιμο καθωσπρεπισμό ούτε στο σταθερό "χαβαλεδισμό"...

Βεβαίως και υπάρχουν άνθρωποι που δεν δέχονται καμιά έκπτωση στην αισθητική τους όχι από υποκρισία, αλλά γιατί πραγματικά λατρεύουν οτιδήποτε σοβαρό. Δεν σας κρύβω, ωστόσο, πως τους βαριέμαι. Κι αν η συζήτηση μαζί τους είναι πολλές φορές παραγωγική και διεγερτική για το νου, η συχνή συναναστροφή με εκείνους που δεν θα καταδεχθούν, για παράδειγμα, να γελάσουν με ένα μη πολιτικώς ορθό ανέκδοτο ή να σχολιάσουν από άγνοια κάτι που να σχετίζεται με την "trash TV" προσωπικώς την θεωρώ χάσιμο χρόνου.

Αν μη τι άλλο, αποκαλύπτει κι έναν ελιτισμό το να θες να ασχολείσαι αποκλειστικώς με τον ιμπεριαλισμό και τον ιμπρεσιονισμό και καθόλου με την Λ. Νάργες και τον Γ. Σπαλιάρα. Πώς θα αλλάξεις άραγε το λούμπεν προλεταριάτο, αν αυτός είναι πράγματι ο στόχος σου, αν πρώτα δεν το κατανοήσεις;...

 

Τα άδεια πιάτα δεν γεμίζουν με συνταγματικές αναθεωρήσεις...

"Δικαιώματα, διαφάνεια, δικαιοσύνη", υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας μέσω της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Ταυτοχρόνως, στην "Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων", κατεύθυνση που θεωρείτο προσβλητικό και να συζητείται πριν μερικά χρόνια, κατάληξαν οι ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων κρατών της, οι οποίοι μάλιστα, με την εξαίρεση του Μ. Ραχόι και ύστερα από χίλια κύματα στην Ισπανία, έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης...

Είναι τρόπον τινά θεσμικώς απαραίτητο οι πολιτικοί να προσφέρουν οράματα στους λαούς τους, ανεξαρτήτως αν κάποιος συμφωνεί με αυτά ή όχι. Απαραίτητη, ωστόσο, προϋπόθεση προκειμένου αυτά να ορθοποδήσουν είναι οι δημοκρατίες να έχουν εξασφαλίσει πρώτα τα απολύτως απαραίτητα στους πολίτες τους: τροφή, στέγη, κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή διαβίωση, κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο όταν όλα αυτά θα έχουν κατοχυρωθεί θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε λαός να καταπιαστεί σοβαρώς με τα "σπουδαία και τρανά"...

Η β' αξιολόγηση είναι πολύ πιθανό να ολοκληρωθεί στις 20 Μαρτίου. Οι όροι ολοκλήρωσής της, όμως, είναι αυτοί που θα κρίνουν το αν η Ελλάδα μπορεί μέχρι το τέλος τού έτους να επανέλθει σε μια κανονικότητα ή αν θα συνεχίσει να κυνηγά δίχως νόημα την ουρά της. Είναι, δηλαδή, το μείγμα των μέτρων που θα αποφασιστούν αυτό που θα καθορίσει το κατά πόσο δεν θα χρειαστεί να καταφύγουμε σε ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα σημάνει την ολοκληρωτική κατάρρευση του σημερινού πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του από ένα σύστημα που κρατά τις ρίζες και τα πρότυπά του σε μορφές ολοκληρωτισμού, φασισμού και μισαλλοδοξίας που στιγμάτισαν ολόκληρες γενιές. Αν αυτήν τη στιγμή ο λαός είναι μουδιασμένος, σε τυχόν επικράτηση του χειρότερου σεναρίου ως προς την ασκούμενη οικονομική πολιτική πολύ φοβάμαι πως η αντίδρασή του δεν θα είναι μια ταξικά συνειδητή επανάσταση, αλλά το χάος που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή...

Δεν είμαι, ωστόσο, απαισιόδοξος. Αντιθέτως, εκτιμώ πως μέχρι το τέλος τού 2017 η εισοδηματική και, κυρίως, η ψυχολογική κατάσταση του μέσου Έλληνα θα έχει βελτιωθεί σημαντικά. Κι αυτό γιατί όσο καλά προετοιμασμένοι κι αν είναι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί σε οικονομικό επίπεδο για να διαχειριστούν μια ρήξη με την Ελλάδα, οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι αυτοί που μας δίνουν το πάνω χέρι...

Με την ανάσα τού Μ. Σουλτς στο σβέρκο τους, αν όχι και στα μάτια τους, η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε δεν διαθέτουν πλέον την άνεση της κωλυσιεργίας που διέθεταν το 2015. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι όσο πλησιάζουμε στις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου με το ελληνικό πρόγραμμα σε αβεβαιότητα τόσο δυσκολότερη καθίσταται η επανεκλογή τους. Κι όσο κι αν υποτίθεται πως ομνύουν στον πόλεμο κατά τού λαϊκισμού οι δυο τους αποτελούν το εμβληματικότερο δίδυμο λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη. Βεβαίως όλα αυτά έχουν και μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: η ελληνική πλευρά να μην φοβηθεί να κάνει ακόμα και το βήμα παραπάνω που δεν έκανε πριν δύο χρόνια αν το τελικό μείγμα που της τεθεί στο τραπέζι γέρνει ξανά προς τη λιτότητα...

 

   

Άκου φίλε κι αδερφέ μου...

Άκου φίλε κι αδερφέ μου και ύστερα κάνε ό,τι θεωρείς καλύτερο για σένα. Με ρωτάς και με ξαναρωτάς ένα "γιατί" που κανένας μας δεν μπορεί να απαντήσει και φοβάμαι πως δεν θα μπορεί κι όταν από την παρουσία μας θα έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση. Δεν ξέρω καν να σου απαντήσω αν η ζωή μάς δίνει μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε ή μερικές φορές αυξάνει επικίνδυνα τη δοσολογία. Δεν είμαι σε θέση να σου μιλήσω με σιγουριά για το αν μετά πηγαίνουμε στους ουρανούς ή γινόμαστε τροφή για τα σκουλήκια. Έχω την άποψή μου, την οποία ασπάζονται οι εμπειρίες και η νόησή μου, αλλά θα ήταν φτηνό να στην επαναλάβω την ώρα που αμφισβητούνται οι βεβαιότητές σου και παλεύεις ξανά να σταθείς όρθιος, προδομένος από τον θεό σου...

Άκου φίλε κι αδερφέ μου και ύστερα πράξε ό,τι νομίζεις πως σου ταιριάζει. Το πόσο θα μείνουμε σε αυτό τον πλανήτη δεν το ξέρεις και δεν το ξέρω κι ούτε θα θέλαμε ίσως να το μάθουμε. Τούτο μονάχα γνωρίζω και, πίστεψέ με, δεν είναι μια γνώση που αποκτήθηκε δίχως πόνο και δάκρυα: δεν σκοπεύω να σπαταλήσω ούτε μια ημέρα ακόμα που να μην κάνω έστω για πέντε λεπτά μέσα σε αυτή κάτι που να το γουστάρει η ψυχή μου, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, ακόμα κι αν ορισμένες φορές συγκρούεται με τους νόμους και τις αρχές των πολλών. Οι αδύναμοι έχουν δικαίωμα να είναι όσο ηθικοί θέλουν, οι δυνατοί οφείλουν να είναι όσο το δυνατό πιο πιστοί στο χάρισμά τους...

Άκου φίλε κι αδερφέ μου και ύστερα πάρε τις αποφάσεις που πιστεύεις ότι σου αρμόζουν. Έτσι κι αλλιώς δεν σου μιλώ πάνω σε ένα βάθρο, αλλά από το ίδιο χώμα που κι εσύ αναγνωρίζεις τη ματαιότητά του. Μπορείς να ζήσεις το υπόλοιπο του βίου σου όπως θα επιθυμούσαν από σένα να τον ζήσεις οι άλλοι. Θα σε οδηγήσουν από γνωστά μονοπάτια, θα πατήσεις πάνω σε χιλιοβαδισμένα ίχνη, θα αισθανθείς να σε αγκαλιάζει το δίχτυ τής συνήθειας. Αυτός ο δρόμος είναι εύκολος, έχει σηματοδότες και τροχονόμους που θα σε παρασύρουν με ασφάλεια στο στερεότυπο προορισμό σου. Κανείς μας δεν μπορεί να σε κακίσει αν υποκύψεις στη γνώμη των τρίτων, στο σεβασμό τής ρουτίνας, στην αγκαλιά των δειλών. Όλοι μας από πλαστελίνη είμαστε φτιαγμένοι, που παριστάνει την πέτρα...

Κάνε μου, όμως, μια χάρη φίλε κι αδερφέ μου. Τώρα που καλείσαι να συμβιβαστείς με το παράλογο, συζήτα το καλά με τον μόνο άνθρωπο που μας συντροφεύει από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε και δεν φεύγει ποτέ από κοντά μας, όσο κι αν μερικές φορές γίνεται ανυπόφορος. Η γνώμη τού κόσμου είναι τόσο, μα τόσο αδιάφορη όταν έχουμε πάρει από τον εαυτό μας το συγχωροχάρτι για προπατορικά αμαρτήματα που ποτέ δεν διαπράξαμε. Οι τύψεις και οι ενοχές πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας από τους αγύρτες με γραβάτες ή ράσα που υποκρίνονται τους σοφούς, κερδοσκοπώντας στις πλάτες των απελπισμένων. Εσύ δεν χρειάζεται να ξοδευτείς. Έχεις φίλους για να σου απαλύνουν την θλίψη και μια ζωή μπροστά σου, όχι για να τη βασανίσεις με άσκοπα αυτομαστιγώματα, αλλά για να την απολαύσεις ως αυτό που δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι: μια γιορτή από την αρχή μέχρι το τέλος της, που οι μίζεροι μόνο τη βλέπουν ως δοκιμασία, αφήνοντας στους ονειροπόλους το προνόμιο της ενόρασης ...

Το "Λεξικό με γραβάτα" έχει πολύ περισσότερες σελίδες...

Πριν μερικές ημέρες παρουσιάστηκε το βιβλίο τού δημοσιογράφου Γ. Βλαστάρη "Λεξικό χωρίς γραβάτα", το οποίο καυτηριάζει το "οργουελικό" λεξιλόγιο του "λαϊκίστικου" ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια. Στην εκδήλωση, μάλιστα, παρευρέθηκαν πρώην και νυν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι είχαν από μια κακή κουβέντα να πουν για το κυβερνών κόμμα, μίλησαν σε βάρος τού εθνολαϊκισμού και υπέρ των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Ωραία όλα αυτά και πολύ συγκινητικά, μόνο που όταν ακούγονται από τα στόματα αυτών που έπαιξαν τα τελευταία 40 χρόνια κι έκαψαν τα χαρτιά τού εθνικισμού, του λαϊκισμού, του κομματισμού, του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας οι λέξεις παραπέμπουν περισσότερο σε φαρισαϊσμό...

Το έχω γράψει και το ξαναγράφω: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αριστερό κόμμα των ονείρων μου κι αυτό όχι γιατί υπόγραψε το τρίτο μνημόνιο. Η αντιπολίτευση του "όχι σε όλα" που άσκησε διαχρονικά, το κλείσιμο του ματιού σε κάθε συντεχνία και η μετριοπάθεια (sic) με την οποία είτε προχωρά δειλά σε μεταρρυθμίσεις που δεν εμποδίζονται από τους δανειστές, για παράδειγμα η παράλειψη χορήγησης του δικαιώματος υιοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια, είτε τις αναβάλλει-,βλ. διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, δεν είναι του γούστου μου. Μόνο που η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν ονειρεύεσαι κι αν εσύ το αγνοείς τότε κινδυνεύεις να χάνεις το ένα τρένο μετά από το άλλο περιμένοντας το τέλειο. Ιδίως στον πολιτικό στίβο τής χώρας οι επιλογές δεν γίνονται μεταξύ αρίστων, αλλά ανάμεσα σε μονόφθαλμους και τυφλούς...

Όπως και να το κάνουμε δεν ήταν, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ που εφηύρε τον παλαιοκομματισμό. Με ποιο ηθικό ανάστημα, για παράδειγμα, καταγγέλλει την κυβέρνηση για λαϊκισμό και φαυλότητα ο άθλιος Κούλης της Siemens, των θαλασσοδανείων και του διορισμού ημετέρων στο Δημόσιο; Ακόμα, άλλωστε, και στο πεδίο που ο ίδιος θεωρεί προνομιακό, αυτό των ιδιωτικοποιήσεων και της κοινής γλώσσας με τους δανειστές, οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν να παρουσιάσουν σημαντικότερες και λιγότερο διαβλητές επιτυχίες από κάθε προκάτοχό τους, ενώ και οι πιστωτές επ' ουδενί επιθυμούν εκλογές μολονότι ο πρόεδρος της ΝΔ τους ικετεύει για κάτι τέτοιο, όπως στο πρόσφατο ταξίδι του στο Βερολίνο, εξευτελίζοντας κυρίως τον εαυτό του, αλλά και την πατρίδα. Με λίγα λόγια, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να πείσει κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ για παθογένειες στις οποίες η ίδια έχει κάνει "διδακτορικό"...

Σπέρνεις στήριξη σε κάθε συντεχνία, μαζεύεις απεργίες στο μετρό...

Η εργατική τάξη δεν πρόκειται να πάει σύσσωμη στον παράδεισο, πολλώ δε μάλλον οι συνδικαλιστές, από τους οποίους αν υπάρχει εκεί έξω κάποιος δίκαιος κριτής οφείλει να κάνει μια καλή διαλογή. Κι αν, μάλιστα, κληθεί να επιλέξει κι από τους συνδικαλιστές τού μετρό ή του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου δύσκολα θα βρει κάποιον στον οποίο θα επιτρέψει ο άγιος Πέτρος να περάσει την είσοδο...

Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερότατο, ανεξαρτήτως αν από αυτό θίγονται άλλες κοινωνικές ομάδες, υπό μία προϋπόθεση ωστόσο: να δικαιολογείται επαρκώς. Γιατί απεργούν, όμως, και σήμερα στο μετρό και στον ηλεκτρικό; Για να μην χάσουν τα προνόμια που εξασφαλίζουν από τη διαχείριση των διαφημίσεων στους σταθμούς και στους συρμούς, λόγος που μόνο επαρκής δεν είναι για την ταλαιπωρία εκατομμυρίων επιβατών και που δίνει πατήματα στον άθλιο Κούλη και στους δανειστές να απαιτούν καταργήσεις εργασιακών δικαιωμάτων. Το να παρουσιάζεσαι κύριος χρημάτων που δεν σου ανήκουν από το νόμο για να τα χρησιμοποιείς κατά το δοκούν έχει μια συγκεκριμένη ονομασία στον Ποινικό Κώδικα; υπεξαίρεση...

Φυσικά αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού ως αντιπολίτευση στήριζαν οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση, ανεξαρτήτως αν ήταν δικαιολογημένη ή όχι. Η άκριτη συμπόρευση με κάθε είδους συντεχνιακή λογική έρχεται σήμερα να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ και να πάρει παραμάζωμα συλλήβδην δίκαιους κι άδικους...

Εργατοπατέρες που θέριεψαν επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά χαϊδεύτηκαν κι από το ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανοι να πείσουν την κοινή γνώμη για το δίκαιο των αιτημάτων τους, ακόμα κι αν ορισμένα από αυτά είναι πράγματι δίκαια. Ο κοινωνικός αυτοματισμός μπαίνει σε εφαρμογή εξαιτίας μίας από τις μεγαλύτερες πληγές τής δημοκρατίας, αυτή της κατάχρησης δικαιώματος και της νοοτροπίας "εμείς να είμαστε καλά κι όλοι οι άλλοι να πηγαίνουν με τα πόδια στις δουλειές τους"...

Υπάρχουν πολλοί που καιροφυλακτούν για την πλήρη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, πασχίζουν για την ολική επιστροφή μας στον εργασιακό μεσαίωνα και, γιατί όχι, ακόμα και σε αυτή τη χωρίς προσχήματα δουλεία με "δέλεαρ" μια δουλίτσα κι ό,τι να 'ναι. Αλίμονο, ωστόσο, αν και οι εργαζόμενοι πυροβολούμε τα πόδια μας με το να δίνουμε λαβή στον κάθε κακοπροαίρετο να προωθεί πολιτικές "πονάει χέρι, κόβει χέρι". Για το δίκιο του ο εργάτης- εργαζόμενος οφείλει κι όχι απλώς δικαιούται να μασάει σίδερα. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο όταν η διακύβευση είναι η πάρτη του και μόνο αυτή...  



   

Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο ο Καμμένος να σε πεθαίνει...

Οι υπερχριστιανοί και ισλαμοφάγοι δεν χάνουν ευκαιρία στην προσπάθειά τους να αποδεικνύουν πως ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο οφείλεται στους μουσουλμάνους. Σε αυτό το πλαίσιο ταυτίζουν την τουρκική επιθετικότητα (και) στο Αιγαίο με το θρήσκευμα του Ρ.Τ. Ερντογάν. Λες και πριν την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία η γείτονας ήταν ένας ήσυχος αμνός που δεν είχε, για παράδειγμα, εισβάλει στην Κύπρο ή δημιουργήσει προβοκάτσια στα Ίμια, ή λες και η αλαζονεία που γεννά η απόλυτη εξουσία είναι ίδιον ενός συγκεκριμένου θρησκεύματος κι όχι τυπικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό...

Με την ίδια ευκολία, εξάλλου, αποδίδουν τα τουρκικά επικίνδυνα παιχνίδια στο Αιγαίο στο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου, με το οποίο ο πρόεδρος της Τουρκίας θέλει να γίνει σουλτάνος και με τη σφραγίδα τού Συντάγματος. Μακάρι να ίσχυε κάτι τέτοιο: οι χριστιανοί μαζί με τη νηστεία θα έκαναν υπομονή και με τους γείτονες κι όταν θα γιορτάζαμε το Πάσχα θα επέστρεφε η ηρεμία στον θαλάσσιο κι εναέριο χώρο μας...

Μόνο που τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα, αν κι απλοϊκά συνοψίζονται στο εξής: αν ο Ρ.Τ. Ερντογάν απολέσει τους ηγεμονικούς- κατακτητικούς στόχους του στο μέτωπο Συρία- Ιράκ θα επιχειρήσει ρελάνς σε Αιγαίο- Κύπρο. Τι σημαίνει αυτό σε ακόμα πιο απλά όσο και κυνικά ελληνικά; Πως αν δημιουργηθεί κουρδικό κράτος, μας περιμένουν δύσκολες ημέρες...

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά έχουμε έναν υπουργό Άμυνας που είναι έτοιμος να γλιστρήσει σε οποιαδήποτε μπανανόφλουδα του πετάξει η Άγκυρα. Δεν ισχυρίζομαι πως η ελληνική πολιτική ηγεσία πρέπει να μένει σιωπηλή μπροστά σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση ή, ακόμα χειρότερα, να υποστέλλει σημαίες, όπως οι ανεκδιήγητοι αρχιερέας τής διαπλοκής- Πάγκαλος.

Από αυτό, ωστόσο, μέχρι το να εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο ο Π. Καμμένος σαν ένας πιο στρουμπουλός Ράμπο και να απειλεί τους Τούρκους με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα υπάρχει μια απόσταση την οποία οφείλει να γεφυρώσει η ευφυής διπλωματία των συνεννοήσεων με τους ισχυρούς διεθνείς παίκτες κι όχι οι ψευτοτσαμπουκάδες. Το μόνο που λείπει σε αυτόν τον τόπο για να συμπληρωθεί το σκηνικό τής καταστροφής θα ήταν ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος, τον οποίο μπορεί να μην είμαστε εμείς αυτοί που θα τον έχουμε υποκινήσει, αλλά δεν θα έχουμε κάνει και πολλά για να τον αποφύγουμε...  

Ούτε ο Παντελίδης ήταν άτυχος ούτε ο γιος των "Jumbo" δολοφόνος, απαίδευτοι ήταν...

Όταν λέω σε κάποιον πως δεν οδηγώ, μολονότι έχω δίπλωμα εδώ και 20 χρόνια, με κοιτά σαν να του έχω μόλις ανακοινώσει πως είμαι κατά συρροήν δολοφόνος. Δεν πείθω τον συνομιλητή μου ούτε όταν του εξηγώ πως η οδήγηση δεν μου αρέσει και δεν είμαι καλός σε αυτή. "Μα, το ίδιο ισχύει για τους περισσότερους που οδηγούν. Δεν βλέπεις τι γίνεται στους δρόμους;", έρχεται η τάχα αφοπλιστική ρελάνς του...

Επειδή ακριβώς βλέπω τι γίνεται δεν αισθάνομαι την ανάγκη να λάβω μέρος σε μια ρουλέτα θανάτου στην οποία μπορεί να σκοτώσω ή να σκοτωθώ μόνο και μόνο για να μην αισθάνομαι παρείσακτος. Δυστυχώς, όμως, αυτό το στοιχειώδες "γνώθι σαυτόν" μοιάζει με πολυτέλεια για την πλειονότητα των συμπολιτών μου, οι οποίοι αντί να κοιτούν την καμπούρα τους και να προσπαθούν να την ισιώσουν, εφευρίσκουν ταξικά επιχειρήματα για ανηλίκους ακόμα και για την οδήγηση...

Ναι, είναι αλήθεια ότι ένας πλούσιος που τρέχει με υπερβολική ταχύτητα είναι πολύ πιο πιθανό να γλιτώσει το πρόστιμο, την αφαίρεση πινακίδων ή και τη φυλάκιση ανεξαρτήτως αν σκοτώσει ή όχι άνθρωπο. Όποιος, όμως, πιστεύει- κι από ό,τι φαίνεται από τις αντιδράσεις τις τελευταίες ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αρκετοί αυτοί- ότι γκαζώνουν μόνο τα πλουσιόπαιδα κι όχι τα φτωχόπαιδα μάλλον έχει μεγαλώσει σε άλλη χώρα από την Ελλάδα...

Η κακή οδηγική συμπεριφορά δεν μαρτυρά μόνο αλαζονεία κι εγωπάθεια, η οποία μπορεί να είναι πιο αναπτυγμένη στις εύπορες οικογένειες, αλλά κυρίως έλλειψη παιδείας με την ουσιαστικότερη έννοια του όρου: όχι, δηλαδή, του ελλείμματος εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, αλλά συνείδησης ότι ανήκουμε σε μια κοινωνία κι όσο κι αν είναι θεμιτό να αναπτύσσουμε τις ατομικές μας δεξιότητες είναι σημαντικότερο να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε παρά κομμάτι ενός συνόλου που για να αποδώσει πρέπει όλοι οι κρίκοι του να αποδίδουν. Κι αυτό το έλλειμμα διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξαρτήτως αν η μπουρζουαζία διαθέτει περισσότερα εφόδια για να το καταπολεμήσει...

Δεν έχουμε άδικο να κατηγορούμε τους δανειστές για την οικονομική μας εξαθλίωση ή να φοβόμαστε την τουρκική επιθετικότητα. Είναι εγκληματικό, ωστόσο, να εξακολουθούμε να αδιαφορούμε για τη γενοκτονία που συνεχίζει να μαίνεται στους δρόμους μας και για την οποία υπεύθυνη δεν είναι μόνο ή κυρίως η πολιτεία και οι εργολάβοι, αλλά το κακό μας το κεφάλι. Φυσικά και το οδικό μας δίκτυο δεν είναι της ίδιας ποιότητας με το αντίστοιχο της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας ή της Μεγάλης Βρετανίας παρόλο που το έχουμε χρυσοπληρώσει και σε διόδια. Αυτό, όμως, θα όφειλε να μας κάνει διπλά προσεκτικούς από διπλά απρόσεκτους που είμαστε τώρα, έστω κι αν αυτό συντελεί στο να χάνουμε πόντους στο κοινωνικό πρεστίζ. Βλέπετε, αυτός που οδηγεί συνετά στην αντίληψή μας είναι "κότα", ενώ ο γκαζοφονιάς που έχει πιει κι ένα ποτηράκι παραπάνω "πρώτος μάγκας"...

Και κάπως έτσι είμαστε τόσο πρόθυμοι να αθωώσουμε ένα λαϊκό είδωλο όπως ο Π. Παντελίδης, που φέρεται να έτρεχε μεθυσμένος με υπερβολική ταχύτητα, και να καταδικάσουμε τον γιο τού ιδιοκτήτη των "Jumbo", ταυτίζοντας μέσα στην απύθμενη ανοησία μας τον θάνατό του με θεία δίκη για τις συνθήκες γαλέρας κάτω από τις οποίες όντως απασχολούνται οι εργαζόμενοι στα καταστήματά του. Το λούμπεν προλεταριάτο στα χειρότερά του...