Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν φέρνουν τις ταξικές ανισότητες, τις επιβεβαιώνουν...

Οι ταξικές ανισότητες και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι υπαρκτές και τώρα που δεν έχουν ανοίξει ακόμα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι πλούσιοι γόνοι σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου όπου κάνουν διεθνείς γνωριμίες ζωής. Σιγά, επομένως, μην φοιτήσουν σε κάποιο παράρτημα ξένου πανεπιστήμιου εν Ελλάδι. Αυτό, όπως και το κάθε ΙΕΚ Φούφουτος που θα βαφτιστεί ΑΕΙ, θα είναι για τη μικρομεσαία πλέμπα που εξαιτίας και της ελάχιστης βάσης εισαγωγής της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα οδηγηθεί στα ιδιωτικά πανεπιστήμια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία έχει ήδη εξισώσει τα επαγγελματικά δικαιώματα του απόφοιτου δημόσιου πανεπιστήμιου και του απόφοιτου του ΙΕΚ Φούφουτου...

Αν η οποιαδήποτε κυβέρνηση έδινε προτεραιότητα στη δημόσια παιδεία, από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο, η συζήτηση για την ιδιωτική εκπαίδευση θα ήταν άνευ σημασίας, ένα καπρίτσιο για λίγους. Το ότι, όμως, η δημόσια παιδεία είναι το διαχρονικό αποπαίδι τού κρατικού προϋπολογισμού ανοίγει το δρόμο στην ιδεολογικοποίηση μιας συζήτησης που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει πολλούς. Κι όταν μια κυβέρνηση δίνει προτεραιότητα στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο από το δημόσιο στην ουσία δηλώνει τη δική της ανεπάρκεια να δώσει λύσεις, πέρα φυσικά από το ότι γεννά ζητήματα εξάρτησης από εκείνους που μια χαρά βολεύονται με την αναπαραγωγή των ταξικών ανισοτήτων...

Όσοι, εξάλλου, πιστεύουν μοιρολατρικά ότι το 2024 θα είναι καλύτερο από το 2023 γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς οφείλουν να εργαστούν σκληρά, πολύ σκληρά για να το πετύχουν. Με αυτοκριτική, αλλά και με προτάσεις, με όραμα αλλά και με πρακτικές λύσεις θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε το πιο βαθύ σκοτάδι σε προοπτική αλλαγής. Κι αν όσοι αυτοαποκαλούμαστε προοδευτικοί δεν ενωθούμε, υποτασσόμενοι σε έναν ανούσιο εμφύλιο, θα απολογούμαστε στις γενιές που θα μας ακολουθήσουν για το ότι επιτρέψαμε την ακροδεξιά πολιτική ηγεμονία να μετατραπεί και σε κοινωνική... 

Για να κλείσω, πάντως, πιο αισιόδοξα, εκτιμώ πως σε ένα χρόνο από τώρα η λογική θα έχει επικρατήσει του πείσματος. Για το καλό τής κοινωνικής πλειοψηφίας...    

Υ.Γ.: Καλές γιορτές και καλή χρονιά σε όλες κι όλους, ραντεβού στις 4 Ιανουαρίου!

 

Πολιτική ηγεμονία της Νίκης...

Δεν είναι προτιμότερο η ακροδεξιά να είναι ενσωματωμένη κι άρα οριοθετημένη στη ΝΔ από το να είναι αυτόνομη και, ω μη γένοιτο, πλειοψηφική; Είναι. Ξέρετε τι είναι, όμως, προτιμότερο από το να υιοθετείς την ακροδεξιά ατζέντα, στην ουσία για ψηφοθηρικούς λόγους, για να ισχυρίζεσαι πως έτσι της παίρνεις τη μπουκιά από το στόμα; Να την καταδικάζεις ανοιχτά με λόγια και, κυρίως, με πράξεις που ενσωματώνουν έννοιες όπως η  κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, η αξιοκρατία και η ισοπολιτεία αντί να παίζεις το κρυφτούλι ή να την χαϊδεύεις...

Όταν έχεις κάνει σημαία σου το 41% και βαυκαλίζεσαι την πολιτική σου ηγεμονία δεν κρύβεσαι πίσω από τα παντελόνια και τις φούστες των ψεκασμένων θρησκόληπτων της Νίκης. Βγαίνεις καθαρά και ξάστερα και λες πως βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα κι ο υπουργός Εξωτερικών ενός κράτους δικαίου δεν παρεμβαίνει στην καλλιτεχνική έκφραση. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπεις το Ιράν σε κράτος- πρότυπο και πετάς στα σκουπίδια το φιλελεύθερο προσωπείο σου...

Όταν, όμως, εργαλειοποιείς τη Συμφωνία των Πρεσπών, το μεταναστευτικό ή το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών χάνεις την αξιοπιστία σου και σε όσους έλκονται από μισαλλόδοξες απόψεις. Γι' αυτό και τώρα δυσκολεύεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη να παραστήσει τη φιλελεύθερη σε ένα ακροατήριο που περιμένει από αυτή να σταθεί αντάξια του μίσους που έχει σπείρει στην ελληνική κοινωνία κι από όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι' αυτό, όμως, και είναι περισσότερο απαραίτητο από ποτέ το κοινό προοδευτικό μέτωπο, ιδίως όταν οι προγραμματικές συγκλίσεις των κομμάτων που θα μπορούσαν να το απαρτίσουν είναι πολύ περισσότερες από τις αποκλίσεις τους...   

 

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα μαύρο, κατάμαυρο...

Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες για όσους δεν συντασσόμαστε με το σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία. Φυσικά έχουν υπάρξει και δυσκολότερες για τους προγόνους μας, μόνο που λίγο πριν μπει το 2024 θα πίστευε κανείς ότι δεν θα συζητούσαμε ξανά για το αν ένας καλλιτέχνης μπορεί να πειράξει την ελληνική σημαία, πολλώ δε μάλλον για να περάσει ένα μήνυμα κατά τής ενδοοικογενειακής βίας. Πως θα είχαμε αφήσει πίσω μας την υποκρισία να ενοχλούμαστε από ένα καλλιτεχνικό έργο αλλά να μην μας καίγεται καρφί για το ότι, για παράδειγμα, ο θείος πρωθυπουργός ξεπλένει τα αμαρτήματα του ανιψιού δημάρχου με τον οποίο άνοιξε ο δρόμος τής απαλλαγής από την αγία οικογένεια...

Τις τελευταίες δύο ημέρες παρακολουθήσαμε στη Βουλή ένα ακόμα θέατρο του παραλόγου από την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα που νομιμοποιούσε παράτυπους μετανάστες για να εξυπηρετήσει και χορηγούς της μεγαλοεπιχειρηματίες δήλωνε υπερήφανη για το ότι η Ευρώπη μάς έχει στη μπούκα τού κανονιού για τα push backs, "γιατί αυτό σημαίνει πως φυλάμε τα σύνορα". Με λίγα λόγια, θέλει νεκρούς τους μετανάστες στα σύνορα και σκλάβους όσους καταφέρουν να γλιτώσουν στα χωράφια και στα ξενοδοχεία...

Τα γνωστά επιχειρήματα κατά των μεταναστών και των προσφύγων αποκαλύπτουν διαχρονικά το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης εκείνων που τα χρησιμοποιούν, όπως άλλωστε όλα τα επιχειρήματα που μυρίζουν φόβο. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως οι ίδιοι άνθρωποι που θα μας εξισλαμίζουν θα είναι αυτοί που θα βάζουμε στα χωράφια, στις επιχειρήσεις και στα σπίτια μας για να μας μαζεύουν τις ελιές, να μας πλένουν τα πιάτα ή να μας ξεσκατίζουν την γιαγιά και τον παππού. Ούτε ο εθνικισμός μας μπορεί να είναι α λα καρτ, έτσι δεν είναι;...  

 

 

Το Σύνταγμα είναι μόνο μια πλατεία για τον αυτοκράτορα...

Δεν χρειαζόταν να κάνει κουρελόχαρτο και το άρθρο 16 του Συντάγματος ο Κ. Μητσοτάκης για να καταλάβουμε ότι έχει γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων του και τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας. Παρακολουθούσε ή παρακολουθεί ακόμα το μισό του υπουργικό συμβούλιο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, στο να άνοιγε την κερκόπορτα ώστε το ΙΕΚ Φούφουτος να βαφτιστεί ΑΕΙ θα σταματούσε; Αν, εξάλλου, ενδιαφερόταν για την αναβάθμιση της παιδείας θα ασχολιόταν και με την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά εκεί φαίνεται πως όλα είναι καλά αφού είναι ήδη ιδιωτικοποιημένη. Κι ας μην ξέρουν οι μαθητές μας να κάνουν έναν πολλαπλασιασμό ή μια διαίρεση...

Κι αν με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπηρετεί για μια ακόμα φορά τους χορηγούς της, με την περιλάλητη τροπολογία για τους μετανάστες παρακολουθούμε όχι μόνο μια σύγκρουση Μητσοτάκη- Σαμαρά αλλά κι ένα διαγωνισμό για το ποιος είναι πιο ακροδεξιός από τον άλλο. Δεν μπορείς να εξακολουθείς, για παράδειγμα, να χαρακτηρίζεις κάποιον λαθρομετανάστη όταν τον νομιμοποιείς για να πλένει τα πιάτα ενός ξενοδόχου ή να καλλιεργεί τη γη ενός τσιφλικά. Γιατί αν το κάνεις τότε θεωρείς αυτόν τον άνθρωπο άξιο μόνο για να εργάζεται από ήλιο σε ήλιο χωρίς δικαιώματα, δηλαδή σχεδόν σκλάβο...

Σε αυτήν τη χώρα έχουν διαπραχθεί εγκλήματα την τελευταία τετραετία, πολιτικά αλλά και ποινικά, έχουν χαθεί χιλιάδες ζωές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί από την πανδημία, από φυσικές καταστροφές και στα Τέμπη και κανένα 41% δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του. Κι όλοι οι Έλληνες που θα πάνε στις κάλπες στις ευρωεκλογές να ψηφίσουν ΝΔ αυτό δεν σημαίνει πως η δικαστική ή η μιντιακή εξουσία δεν πρέπει να ασχολούνται με τις πομπές της. Στο Μαξίμου το πιστεύουν, όπως το πίστευε και κάθε αυτοκράτορας στο παρελθόν. Μέχρι να χάσει το κεφαλάκι του...

 

 

Ελλαδέμπορες μέχρι να τους προγκήξουν οι λαδέμπορες...

Τα εκάστοτε δημοσκοπικά ευρήματα έχουν πολλαπλές αναγνώσεις και δημιουργούν ευκαιρίες ακόμα κι εκεί που στον αφρό κινείται η απογοήτευση. Το ότι, για παράδειγμα, οκτώ στους δέκα πολίτες πιστεύουν ότι η αντιπολίτευση είναι ανεπαρκής προφανώς και δεν είναι εύσημο για την αντιπολίτευση, για το σύνολο της αντιπολίτευσης. Μπορεί, όμως, να διαβαστεί και διαφορετικά, πως οκτώ στους δέκα πολίτες, δηλαδή, αναζητούν μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι σε μια κυβέρνηση πολιτικών απατεώνων που αυξάνει τις ανισότητες υπέρ λίγων...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δίκιο: το 41% του Κ. Μητσοτάκη στηρίζεται σε πήλινα πόδια κι όχι σε κάποιο λαϊκό ενθουσιασμό για τις πολιτικές του. Το 59% όσων ψήφισαν τον Ιούνιο τον αποδοκιμάζουν και το ίδιο συμβαίνει με τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν προσήλθαν καν στις κάλπες. Φυσικά αποφασίζουν κι εκλέγουν όσοι συμμετέχουν, γι' αυτό και η μεγάλη μάχη το επόμενο χρονικό διάστημα είναι να πειστούν να προσέλθουν και να καταψηφίσουν την κυβέρνηση όσοι έχουν διαλέξει την εκλογική αποδρομή...

Αυτός ο αγώνας μόνο εύκολος δεν θα είναι σε ένα επικοινωνιακό τοπίο που κάνει το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο κατ' εξακολούθηση. Πολλώ δε μάλλον όταν η προοδευτική ή κατ΄ ευφημισμό προοδευτική αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη. 

Μην ξεγελιέστε όμως, το ρευστό πολιτικό σκηνικό τού Δεκεμβρίου τού 2023 δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα προκύψει μετά τις ευρωεκλογές τού Ιουνίου. Κι ακόμα καλύτερα, δεν θα είναι οι βουλευτικές εκλογές τού Ιουνίου τού 2023 ίδιες με αυτές που θα τις ακολουθήσουν. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει για πάντα τον υπερπατριώτη και τον φιλελεύθερο ταυτοχρόνως. Ούτε ακόμα κι ένας πολιτικός απατεώνας με πολύ ισχυρές πλάτες. Κι αυτές δανεικές είναι άλλωστε...   

 

Αλλά αυτοί είστε, αυτοί ήσασταν πάντα...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης είχε χαρακτηρίσει σταλινίσκο τον Δ. Κουτσούμπα θα μετρούσαμε τα λεπτά ως την κοινοποίηση δελτίου Τύπου του ΚΚΕ που θα μιλούσε για ντροπή κι αίσχος για τα όσα θα είχε πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν, μάλιστα, ζούσαμε σε ένα από τα κράτη τού (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού ο Κασσελάκης θα αισθανόταν τυχερός αν ξεχειμώνιαζε σε γκουλάγκ και δεν είχε εκτελεστεί αυθωρεί και παραχρήμα... 

Αναρωτιέμαι, μάλιστα, τι τους θέλει τους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα που δεν επιθυμεί να κυβερνήσει σε αστικό καθεστώς. Ως άβουλα μέλη ενός κατά φαντασία σοβιέτ όπου θα αποφασίζουν Κουτσούμπας, Παφίλης και σία κάτω από το πορτρέτο τού Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς;...

Ο Κασσελάκης σπάει πολλά ταμπού, ανάμεσά τους και το να έχεις ένσημα στην πραγματική αγορά εργασίας πριν αναλάβεις την αρχηγία ενός κόμματος. Πού να το καταλάβουν αυτό οι κουτσούμπες αυτής της χώρας οι οποίοι την προϋπηρεσία τη μετρούν με τις αφισοκολλήσεις και τα προηγούμενα χρόνια με το πόσες φορές είχαν επισκεφθεί τη σοβιετική πρεσβεία στην Αθήνα ή το Μόσκοβο. Το πόσο λούμπεν είναι, άλλωστε, το αποδεικνύουν όταν χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μας πείσουν ότι αυτοί είναι σοβαροί σε σύγκριση με κάποιον που χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απλώς καλύτερα από αυτούς...

Τα κοράκια που πετούν πάνω από την Κουμουνδούρου έχουν κάνει ένα δομικό λάθος: αυτός που θεωρούν νεκρό είναι ζωντανός. Λαβωμένος κι εκ των έσω ναι, νεκρός όμως όχι και θα αποδειχθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το αργότερο στις ευρωεκλογές. Τότε που οι πολίτες θα πουν "αλλά αυτοί είστε, αυτοί ήσασταν πάντα" και στους νταβατζήδες τής εργατικής τάξης...

 

   
 

Ο λαός δεν είναι πάντοτε σοφός, δεν είναι όμως ποτέ χαζός...

Οι ανατροπές ξεκινούν από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, από την κοινωνία κι όχι από τα κόμματα που την εκπροσωπούν. Το διαπιστώσαμε πολύ έντονα την περίοδο των μνημονίων, το είδαμε κι αυτές τις ημέρες με την άτακτη υποχώρηση Πλεύρη- Ράπτη, οι οποίοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από την επιτροπή για τα τρένα κατόπιν, στην ουσία, λαϊκής απαίτησης. Κι αν η φωνή λαού δεν είναι πάντοτε φωνή θεού, αφού ελλοχεύει ο λαϊκισμός, εν τούτοις είναι αδιανόητο σε μια δημοκρατία να περιθωριοποιείται ή να δαιμονοποιείται παντού και πάντοτε...

Την προηγούμενη τετραετία και με ευθύνη τής αντιπολίτευσης δεν κατορθώθηκε να σχηματιστεί ένα κοινωνικό μέτωπο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική δεξιά. Βεβαίως η κυβέρνηση Μητσοτάκη "ευλογήθηκε" με μια πανδημία κι έναν πόλεμο που στάθηκαν ευεργετικοί για τη βιωσιμότητά της. Αν, όμως, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους εξωγενείς παράγοντες της ήττας, μπορούμε να αλλάξουμε τους ενδογενείς κι αυτό επιχειρεί ο Στέφανος Κασσελάκης και με την τόσο συκοφαντημένη αδιαμεσολάβητη επαφή του με το λαό...

Ο Μήτσος ο κρεοπώλης από την Αμφιλοχία, η Μαρία η κομμώτρια από το Διδυμότειχο, το ζεύγος Παπαδοπούλου από την Πύλο δεν θα συγγράψουν το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Γι' αυτό υπάρχουν τα κόμματα, για να αφουγκράζονται την κοινωνία και στη συνέχεια να επεξεργάζονται τις προτάσεις της και να τις μετατρέπουν πολιτικές. Σε διαφορετική περίπτωση η εκλογική συντριβή τους είναι βέβαιη γιατί ο λαός μπορεί να μην είναι πάντοτε σοφός, δεν είναι όμως ποτέ χαζός...

 

 

41% στην Ελλάδα, 59% στις Βρυξέλλες...

Μπορεί κάποιος να βρει χίλια επιχειρήματα κατά τής ΕΕ και στο ΚΚΕ τα έχουν βρει όλα. Μόνο που αν δεν ήμασταν μέλος της οι υποκλοπές και τα Τέμπη θα είχαν ήδη θαφτεί κάτω από το 41% του Ιουνίου. Ο Κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, το χρησιμοποιεί ως άλλοθι για πολύ λιγότερο σημαντικά πράγματα. Χάρη, όμως, σε μερικούς καλούς ανθρώπους στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ούτε το Predator ούτε οι 57 νεκροί έχουν ξεχαστεί...

Προφανώς, ωστόσο, και δεν είναι κολακευτικό το κράτος δικαίου στην Ελλάδα να βρίσκεται στο διαρκές στόχαστρο της Ευρώπης, η οποία μας κατατάσσει στην ίδια λίστα με την Ουγγαρία ή την Πολωνία. Όταν στην Ψωροκώσταινα αρχειοθετούν, στας Ευρώπας ερευνούν κι ασκούν ποινικές διώξεις. Κι αυτό σημαίνει πως πάσχουν και οι τρεις εξουσίες στη χώρα μας- νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική-, για να μην αναφερθώ βεβαίως και στη μιντιακή...

Μπορεί αύριο μεθαύριο κάποιος ή κάποιοι από τους ολιγάρχες να τα σπάσουν πραγματικά με τον Μητσοτάκη κι όχι απλώς να του κάνουν ναζάκια κατά καιρούς. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη τα τελευταία επτά χρόνια- από τότε που είναι πρόεδρος της ΝΔ-, αλλά το μέλλον άδηλον... 

Αλίμονο όμως, η αντιπολίτευση δεν είναι δυνατό να βασίζεται σε αυτό το ενδεχόμενο, όπως βασίστηκε πολύ την τελευταία τετραετία. Οφείλει να εργαστεί σκληρά, με σχέδιο και πρόγραμμα. Τότε θα διαπιστώσει ότι οι αυτοκρατορίες κλονίζονται πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουν οι αυτοκράτορες μέσα στην αλαζονεία τους...   

  

 

Η δικτατορία της ακροδεξιάς θα διαδεχθεί την κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης υπόσχεται να χτυπήσει τους υπεύθυνους για την οπαδική βία όσο ψηλά κι αν βρίσκονται ένα πικρό χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη των περισσότερων Ελλήνων. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι αυτοί που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο διοικούν και την κυβέρνηση της χώρας. Αν δεν υπήρχαν όχι μόνο θα βλέπαμε διαφορετικό πρωτάθλημα, αλλά και διαφορετικά ΜΜΕ. Εν τέλει, θα ζούσαμε σε μια διαφορετική δημοκρατία...

Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη σε δύο μήνες επειδή μέχρι τότε δεν θα υπάρχουν οπαδοί στα γήπεδα; Και με τους φιλάθλους, εξάλλου, αυτούς δηλαδή που αγαπούν πραγματικά τα αθλήματα, τι θα κάνουμε; Όμηροι κι αυτοί μιας μαφίας που έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού;...

Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί τής οπαδικής βίας, ποιοι δηλητηριάζουν συνειδήσεις με την πένα ή το μικρόφωνό τους και ποιοι είναι οι φυσικοί αυτουργοί. Δεν είμαστε δα καμιά μεγάλη χώρα κι ο πληθυσμός της έτσι κι αλλιώς μειώνεται... 

Όπως, όμως, συμβαίνει και στις υπόλοιπες δυτικές δημοκρατίες οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι οι πολιτικές τους ελίτ εργάζονται γι' αυτούς κι όχι για τους χορηγούς τους. Κι αυτό είναι τρομακτικό όχι γιατί πιστεύω στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία, αλλά γιατί αυτό που ακολουθεί δεν θα είναι η άμεση δημοκρατία αλλά η δικτατορία τής ακροδεξιάς... 

 

Ο φόβος φυλάει το 41%...

Πόσο τυχεροί θα ήμασταν αν η βία στην ελληνική κοινωνία ήταν οπαδική και μόνο οπαδική. Θα ήταν και πιο εύκολο τόσο να την δαμάσουμε όσο και να την περιθωριοποιήσουμε. Η βία, όμως, δεν είναι μόνο οπαδική. Τη συναντάμε, για παράδειγμα, και στα σχολεία και στις γυναικοκτονίες. Την έχουμε νομιμοποιήσει ως πρώτη κι εύκολη λύση κι όχι ως τελευταία καταφυγή κι αυτό από μόνο του αποτελεί εχέγγυο διαιώνισής της...

Αν χρειαζόμασταν μια απόδειξη ότι κάτι στραβό συμβαίνει στην κοινωνία τού 41% αυτή ήρθε το βράδυ τής Πέμπτης στου Ρέντη. Δεν χρειαζόμασταν ωστόσο καμία απόδειξη. Ζούμε όλοι μας στην ίδια κοινωνία όπου βασιλεύουν η ανασφάλεια και η υπολανθάνουσα οργή γι' αυτούς που εξουσιάζουν αξιοποιώντας τους μεγαλύτερους φόβους μας και τα χυδαιότερα ένστικτά μας. Κι εμείς αμήχανοι τους στηρίζουμε μην προσδοκώντας και πολλά και, κυρίως, από τους εαυτούς μας στη λογική τού ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν...

Οι διαχωριστικές γραμμές τής συντήρησης και της προόδου είναι ακόμα ορατές μολονότι τις θολώνει η μάχη για την επιβίωση. Η συντήρηση κυβερνά με το φόβο, την ανασφάλεια, τις χαμηλές προσδοκίες, την καλλιέργεια του έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ... 

Η πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα οπισθοχωρεί γιατί από αυτή οι πολίτες έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις κι όταν δεν τις ικανοποιεί, αποστασιοποιούνται. Η ελπίδα, όμως, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία δεν είναι αδειανά κελύφη. 

Έχουν περιεχόμενο το οποίο θέλει κόπο και μόχθο για να μην είναι μόνο τύπος αλλά να αποκτά κι ουσία. Όπως κι αν έχει, πάντως, είναι προτιμότερο να πολεμάς για να έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα κάτω από τον ίδιο ήλιο από το να τον κρύβεις για να φαίνεται η σκιά σου μεγαλύτερη...   

 

Διυλίζουν τον κώνωπα για να καταπιούν τα υπερκέρδη διυλιστηρίων κι άλλων 30 φίλων...

Τράπεζες, διυλιστήρια, εταιρείες ενέργειας έχουν αφορολόγητα κέρδη που αγγίζουν τα δέκα δισ. ευρώ, αλλά η κυβέρνηση δεν τα ακουμπά. Αντιθέτως, ισχυρίζεται πως θα ενισχύσει την υγεία και την παιδεία με τα 500 εκ. ευρώ που θα πάρει από τους ελεύθερους επαγγελματίες, πολλούς από τους οποίους είτε θα τους αφανίσει είτε θα τους κάνει υπαλλήλους μικρότερων ή μεγαλύτερων εταιρειών. Αφήστε που τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ είναι ήδη καπαρωμένα από 30 επιχειρηματίες κι όχι φυσικά για νοσοκομεία ή σχολεία, γιατρούς ή καθηγητές...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια νομοθετεί σχεδόν αποκλειστικώς για την ελίτ. Ακόμα κι όταν μοιράζει επιδόματα τα υπερκέρδη των ολιγαρχών προστατεύει. Και φυσικά τίποτα δεν γίνεται κατά λάθος, γι' αυτό και είναι υποχρεωμένη κάθε φορά να βαφτίζει το κρέας ψάρι για να εξαπατά. Γνωρίζει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα, αλλά δεν την θέλει. Προτιμά να παίζει θέατρο πως αυτή επιδιώκει...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του την τελευταία τετραετία κανένας Κατρούγκαλος δεν θα μπορούσε να τον καταστρέψει λίγες ημέρες πριν τις κάλπες. Αν δεν υπήρχε ο Κατρούγκαλος, ωστόσο, σήμερα το πολιτικό σκηνικό θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καταρρεύσει, η κυβερνώσα Αριστερά θα είχε παραμείνει ενωμένη και, κυρίως, ο Μητσοτάκης δεν θα είχε αναγορευθεί σε αυτοκράτορα... 

Επειδή, όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και μόνο το μέλλον μπορούμε να αλλάζουμε, είναι χρυσή ευκαιρία για το ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει αυτή την κολοσσιαία εξαπάτηση των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων ώστε να διευρύνει την εκλογική του βάση και να χτίσει ένα αφήγημα εξουσίας που να είναι και ρεαλιστικό κι οραματικό. Κι ας αφήσει τους άλλους να κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα... 

  
 

Ζήτω η φοροδιαφυγή; Όχι, κάτω όμως η υποκρισία...

Πίσω από τη μαζική φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή υπάρχει μια πικρή αλήθεια. Αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχε σήμερα Ελλάδα ύστερα από μία οκταετία σκληρής λιτότητας που όμοιά της δεν έζησε κανένα δυτικό κράτος από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Οι Έλληνες επέζησαν χάρη στο " παράνομο ή μη δηλωμένο λίπος" που είχαν αποθηκεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Κι αρκετοί ανάμεσά μας χάρη σε αυτό επιβιώνουν και σήμερα...

Άρα, ζήτω η φοροδιαφυγή; Όχι, κάτω όμως η υποκρισία. Τι άλλο από υποκριτικό είναι, άλλωστε, να στήνεις μια ολόκληρη προβοκάτσια λίγες ημέρες πριν τις εκλογές τού Μαΐου με αφορμή μια τοποθέτηση Κατρούγκαλου, προκειμένου να αναθερμάνεις τον κοινωνικό αυτοματισμό για τη δήθεν αναξιοπιστία τού ΣΥΡΙΖΑ και τώρα εσύ να εφαρμόζεις κάτι πολύ χειρότερο από την προοδευτική φορολόγηση; Και πόσο πιο υποκριτικό είναι να δηλώνεις στη Βουλή, ξέροντας ότι θα παίξουν αυτό ακριβώς το απόσπασμα τα κυρίαρχα μίντια, πως τηρείς τις προεκλογικές σου δεσμεύσεις όταν δεν είχες πει κουβέντα για τεκμαρτό εισόδημα; Και πόσο ακόμα πιο υποκριτικό είναι να παριστάνεις τον μαχητή κατά τής φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών όταν το 2019 τους έλεγες πως θα γκρέμιζες όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, όπως κι έπραξες εξάλλου στη συνέχεια;...

Πηγή κάθε αδικίας και, κατά συνέπεια, και της φοροδιαφυγής είναι η άνιση κατανομή τού πλούτου. Μπορεί να επιδιώκαμε να μην πληρώνουμε φόρους ακόμα κι αν βλέπαμε τους πλούσιους να τους πληρώνουν. Δεν θα το δικαιολογούσαμε, ωστόσο, στον εαυτό μας να κλέβουμε το κράτος αν το κράτος δεν έκλεινε το μάτι στην ελίτ. 

Κι αν δεν το δικαιολογούσαμε στον εαυτό μας θα ήμασταν πιο πρόθυμοι να εντασσόταν η φορολογική εκπαίδευση στα σχολεία. Τώρα απλώς αισθανόμαστε πως φοροδιαφεύγουμε για να επιβιώσουμε και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε μια άδικη κοινωνία. Κι αυτή είναι η αλήθεια των πολλών... 

  

  

Ούτε μέχρι τις ευρωεκλογές...

Τα τρία τέταρτα των ομιλιών των νεοαποστατών θα μπορούσαν να είχαν εκφωνηθεί κι από τον Στέφανο Κασσελάκη, με λιγότερο πουμαρό και περισσότερες πρακτικές προτάσεις. Το υπόλοιπο ένα τέταρτο έβγαζε, απλώς, τον προσωπικό κομπλεξισμό γι' αυτόν που τους πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια. Τίποτα, ωστόσο, δεν αποδείκνυε την ανάγκη να διασπαστεί η αξιωματική αντιπολίτευση για να φτιαχτεί ένα μόρφωμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να αποτελεί την υπεραριστερή στη θεωρία τάση της, αφού στην πράξη στηρίζει (και) τους servicers, πέρα από το αφήγημα Μητσοτάκη...

Τα πολιτικά κόμματα δημιουργούνται ή έχουν λόγο ύπαρξης μόνο όταν απαντούν σε κοινωνικές ανάγκες. Σε διαφορετική περίπτωση εξαϋλώνονται γρηγορότερα από την ικανοποίηση των προσωπικών απωθημένων που τα δημιούργησαν. Εν προκειμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε ιδεολογία ούτε διακήρυξη ούτε καταστατικό. Άλλαξε μόνο πρόεδρο που δείχνει μεγάλη διάθεση να τον ξανακάνει κυβέρνηση αντί να σκιαμαχεί με ανεμόμυλους. Μπορεί να μην είναι ρομαντικό, δεν υπάρχει ωστόσο κανένας ρομαντισμός και στην αποστασία...

Η Ν(έα) ΑΠ(οστασία) δεν θα φτάσει μέχρι τις ευρωεκλογές. Τα ανεμομαζώματα ευκαιρίας γίνονται πολύ εύκολα διαβολοσκορπίσματα προσωπικών φιλοδοξιών που δεν τέμνονται παρά μόνο περιστασιακά. Έχουν κάνει, όμως, ήδη πολύ κακό στην κυβερνώσα Αριστερά με τη φαγωμάρα τους, όπως έκαναν και τα τελευταία δέκα χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς. Το τοπίο, ωστόσο, ξεκαθαρίζει κι ο καθένας τώρα θα μετρήσει το δικό του μπόι. Δεν μπορεί, πλέον, να κρύβεται πίσω από το μπόι τού άλλου για να νομίζει πως έχει λόγο ύπαρξης... 

 

Κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντικάκι...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ήδη μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία κι όχι μόνο γιατί το 59% δεν τον ψήφισε στις τελευταίες εκλογές. Είναι και γιατί, είναι κυρίως γιατί η αποχή πλέον από τις κάλπες είναι τόσο μεγάλη που έχει διαμορφωθεί μια βουβή πλειοψηφία που περιμένει κάτι καινούριο για να επενδύσει σε αυτό. Μέχρι να βρεθεί, ο πρωθυπουργός θα παίζει μόνος του μπάλα σε ένα, ωστόσο, πολύ συγκεκριμένο γήπεδο και σε κανένα άλλο. Μόνο εντός έδρας μπορεί να νικά...

Αν κάποιος από όλους όσοι ηγούνται της κατατεμαχισμένης προοδευτικής παράταξης μπορεί να γκρεμίσει το νεοφιλελεύθερο νεοσυντηρητισμό αυτός είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Κι αυτό γιατί είναι ο μόνος αυτήν τη στιγμή που μπορεί να μιλά ταυτοχρόνως για την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα και να γιορτάζει τα γενέθλια του σκύλου του, να μην δαιμονοποιεί το κεφάλαιο και την ίδια ώρα να ζητά διαφάνεια, αξιοκρατία και δικαιοσύνη, να προσεύχεται στον Παΐσιο και να κάνει λόγο για διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Όταν οι υπόλοιποι περιχαρακώνουν τα ακροατήριά τους εκείνος τα διευρύνει, αναγνωρίζοντας ότι θα γίνει κάτοικος Μαξίμου αν γοητεύσει τους πολλούς κι όχι αν συγκινήσει τους λίγους...

Ο Κασσελάκης είναι εξωτικό φρούτο για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική ζωή, γι' αυτό κι εύλογη η δυσπιστία τους. Δεν μοιάζει σε οποιονδήποτε προηγήθηκε του ίδιου, αλλά έχω την αίσθηση πως θα προσπαθήσουν να του μοιάσουν πολλοί που θα τον ακολουθήσουν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ήδη τον αντιγράφει ο μετρ τής επικοινωνίας Μητσοτάκης... 

Όπως κι αν έχει, τον Κασσελάκη οι πολίτες ενδιαφέρονται να τον ακούσουν. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ανταγωνιστές του στην ευρύτερη Αριστερά, οι οποίοι είναι αδιάφοροι, μέτριοι κι ανάλατοι. Αν σε εύλογο χρόνο παρουσιάσει κι ένα συνεκτικό προγραμματικό λόγο, τότε το 15% για το ΠΑΣΟΚ και το 3% για τους αποστάτες θα είναι ονειρεμένα όσο και παρελθόντα ποσοστά... 

  

 

Ο Δράκων δεν θα εξαιρούσε το ΤΑΙΠΕΔ...

Πιστεύεις ότι επαναφέροντας τους δρακόντειους νόμους, μετατρέποντας τα πλημμελήματα σε κακουργήματα, θα εξαλείψεις το έγκλημα; Πολύ ωραία. Μόνο που αν ήθελες να είσαι τουλάχιστον συνεπής με την ιδεοληψία σου θα όφειλες να τους επαναφέρεις για όλα τα αδικήματα. Και για τα αδικήματα του λευκού κολάρου, για παράδειγμα. Για να μην πω πως δεν θα έπρεπε ταυτοχρόνως να προσφέρεις νέες ασυλίες, όπως στο ΤΑΙΠΕΔ, οι οποίες στην ουσία εξυπηρετούν τους χορηγούς σου και μόνο. Έτσι δεν είναι;...

Αν ο μοναδικός μας στόχος σε ένα κράτος δικαίου είναι η εξάλειψη του εγκλήματος πολύ πιθανόν να μην αρκεί να στέλνεις στη φυλακή κάποιον που κλέβει από ένα σούπερ μάρκετ. Θα ήταν μάλλον πιο αποτελεσματικό να του κόψεις τα χέρια κι ακόμα αποτελεσματικότερο να τον κρεμάσεις ή να τον εκτελέσεις, αναλόγως με το γούστο στο σαδισμό τού καθενός... 

Αν, πάλι, θεωρείς πως σε ένα κράτος δικαίου δεν είναι δυνατό να βασιλεύουν ο τρόμος, η βία, η εκδίκηση και η νιχιλιστική αντίληψη πως οι άνθρωποι θα πρέπει αποκλειστικώς να τιμωρούνται κι όχι να σωφρονίζονται μάλλον δεν θα σε βρουν σύμφωνο οι νέες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα. Όπως, δηλαδή, και τον κάθε πραγματικά φιλελεύθερο άνθρωπο κι όχι απλώς Αριστερό...

Ήταν λάθος τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που άλλαξε τον Ποινικό Κώδικα εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Οι αλλαγές, ωστόσο, που έγιναν δεν αποφασίστηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του, αλλά από επιστημονική επιτροπή νομομαθών και μη συριζαίων και σε βάθος χρόνων... 

Το να αλλάζεις, συνεπώς, τον Ποινικό Κώδικα κάθε τρεις και λίγο με βάση την επικαιρότητα και για να καλύπτεις τις ευθύνες σου δεν είναι μόνο λαϊκισμός αλλά και καταστρατήγηση της ασφάλειας δικαίου. Κι όταν, μάλιστα, αυτές οι αλλαγές αφορούν κυρίως τους φτωχοδιαβόλους κι όχι την ελίτ και είναι στην αντίστροφη κατεύθυνση από αυτή που επιλέγουν τα σοβαρότερα κράτη δικαίου τότε γι' άλλη μια φορά συνδυάζεις τον αυταρχισμό με την υποκρισία. Κλασική περίπτωση, δηλαδή, κυβέρνησης Μητσοτάκη...

 

  
 

Το σύστημα τρελάθηκε: πυροβολεί τον αχυράνθρωπό του κι αποθεώνει τους αντιπάλους του...

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αχυράνθρωπος του συστήματος γιατί το σύστημα τον πυροβολεί τόσο πολύ; Κι αν οι αποστάτες είναι τόσο αντισυστημικοί γιατί έχουν πρώτο τραπέζι πίστα στα πάνελ και τα συστημικά ΜΜΕ τους αποθεώνουν όταν μέχρι πρότινος τους πυροβολούσαν επίσης; Tι έκαναν η Π. Πέρκα, ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Αλ. Χαρίτσης και η Εφ. Αχτσιόγλου κι από παρίες τού πολιτικού συστήματος μετατράπηκαν σε ελπίδα τού τόπου;...

Φυσικά κι όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Αυτό που μεσολάβησε ήταν η αποστασία τους, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε χρήσιμους ηλίθιους, στην καλύτερη περίπτωση, ή σε συνειδητά συστημικά εξαπτέρυγα στη χειρότερη. Όπως κι αν έχει, όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν ενίσχυσαν τη ριζοσπαστική Αριστερά- δεν έχει, άλλωστε, αποστεί από αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν έχει αλλάξει το καταστατικό του-, αντιθέτως την τεμάχισαν και την έκαναν αντικείμενο περίγελου από την πιο ακραία δεξιά. Αυτή που υποτίθεται πως θα πολεμήσουν τώρα με νύχια και με δόντια όταν επί τόσους μήνες και χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς πολεμούσαν τις διαδοχικές ηγεσίες τού ΣΥΡΙΖΑ, φανερά και υπόγεια... 

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει να κλειστεί στο οχυρό τής θυματοποίησης, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, και να μην βγει μπροστά δυναμικά και, κυρίως, με προτάσεις. Κανείς δεν περιμένει να παρουσιάσει άμεσα ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, ωστόσο οφείλει να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει μερικές προτάσεις που αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών- για την υγεία, την παιδεία, την ακρίβεια, τη στεγαστική πολιτική, τις φυσικές καταστροφές. 

Το επικοινωνιακό του χάρισμα ενδεχομένως να αρκούσε αν τον λιβάνιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ τα μίντια. Από τη στιγμή, όμως, που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο καλείται άμεσα να μιλήσει προγραμματικά. Όλα τότε θα γίνουν πολύ πιο εύκολα από όσο είναι σήμερα...  

 

Ε όχι, δεν θα περιμένει ο 21ος αιώνας τον Σαμαρά, τον Βορίδη ή τον Άδωνι να ετοιμαστούν...

Όχι κυρίες και κύριοι, τα ανθρώπινα- ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά- δικαιώματα δεν μπορούν να περιμένουν τον Αντ. Σαμαρά, τον Μ. Βορίδη, τον Αδ. Γεωργιάδη ή τον Θ. Πλεύρη να ετοιμαστούν για να εφαρμόζονται για όλους. Ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι ζήτημα κοινωνικής αποδοχής, όπως δεν είναι κι ο γάμος και η τεκνοθεσία των ετερόφυλων ζευγαριών. Τέτοιου είδους ζητήματα δεν μπαίνουν σε δημοψήφισμα από τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει ως κράτος, υπογράφοντας και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, να ανήκουμε στον 21ο αιώνα κι όχι στο μεσαίωνα...

Θα ήταν πιο έντιμο αν όλοι όσοι αντιτίθενται στους γάμους και στην τεκνοθεσία των ομόφυλων μας έλεγαν καθαρά πως δεν τους θεωρούν ισότιμους ή τους κατατάσσουν στους ανώμαλους, στους διαβόλους, στους κατώτερους. Προσβάλλουν, όμως, τη νοημοσύνη μας όταν δήθεν νοιάζονται, για παράδειγμα, για το μπούλιγκ που ενδεχομένως να δέχονται στο σχολείο τα παιδιά των γκέι ζευγαριών. Αν είναι έτσι να απαγορεύουμε και τα διαζύγια των ετερόφυλων ζευγαριών ή, ακόμα καλύτερα, να τα υποχρεώσουμε να είναι ευτυχισμένα ό,τι κι αν συμβαίνει στο γάμο τους αφού αυτό είναι το κανονικό, όπως θα έλεγε και μία κουρασμένη αποστάτισσα...

Φυσικά και θα υπάρχουν αποτυχημένοι γκέι γάμοι. Βεβαίως και δεν θα είναι όλα τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών ευτυχισμένα. Όπως ακριβώς δεν είναι επιτυχημένοι όλοι οι γάμοι ετερόφυλων ή τα παιδιά τους. 

Το να μην επιτρέπεις, ωστόσο, να γίνονται όταν θα μπορούσες να βελτιώσεις, π.χ., τη ψυχολογική υποστήριξη όλων των ζευγαριών ή να φτιάξεις προγράμματα κατά τής κακοποίησης ή του σχολικού εκφοβισμού δεν σε κάνει συνετό αλλά οπισθοδρομικό κράτος. Κι όσοι χρησιμοποιούν τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν θα έπρεπε να έχουν καμία θέση ευθύνης. Δεν είναι, "απλώς", ρατσιστές, είναι κι επικίνδυνοι για το μέλλον τής κοινωνίας μας...

 

   
 

Σ΄ ετούτα εδώ τα μάρμαρα ο Μητσοτάκης δεν χάνει ποτέ...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο αμερικανικό Κογκρέσο είχαν γραφτεί ύμνοι από τα συστημικά ΜΜΕ για τον παγκοσμίου βεληνεκούς ηγέτη μας. Όταν ο πρωθυπουργός τρώει πόρτα από τον πρωθυπουργό τής Μεγάλης Βρετανίας γράφονται πάλι ύμνοι για τον ηγέτη που διεκδικεί με πάθος τα εθνικά μας δίκαια κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Μονά ζυγά ο Μητσοτάκης κερδίζει, οπότε τι χρεία έχουμε αντιπολίτευσης;...

Όταν εργαλειοποιείς τα πάντα είναι φυσικό κάποια στιγμή να έρθουν και τα στραπάτσα. Όταν, για παράδειγμα, δεν σε ενδιαφέρει να νομιμοποιήσεις το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αλλά να την βγεις από τα αριστερά στον Στέφανο Κασσελάκη τότε τρως σφαλιάρα ακόμα κι από τον παρακολουθούμενο από σένα Μ. Βορίδη. Όταν με τη μυστική σου διπλωματία για την οποία δεν έχεις ενημερώσει κανέναν ετοιμάζεις συμφωνία με την Τουρκία θα σου πεταχτεί κι ένας Σαμαράς. Όταν, γενικώς, δεν κάνεις πολιτική αλλά επικοινωνία θα πεθάνεις κι από αυτή κάποια στιγμή...

Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική δεν είναι να τα δίνεις όλα για να βγάλεις μια ωραία φωτό στο Κογκρέσο ούτε να κάνεις εξωτερική πολιτική Ι.Χ. Για να φτάσουμε σε μια συμφωνία με τους Βρετανούς για τα γλυπτά ή με τους Τούρκους για το Αιγαίο είναι προφανές ότι θα γίνουν υποχωρήσεις. 

Όταν, όμως, έχεις ανέλθει στην εξουσία χαρακτηρίζοντας προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών και συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια της εθνικιστικής υστερίας ή όταν αποκαλείς ως πρωθυπουργός εθνική εξαίρεση την αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορείς να απαιτείς εθνική ομοψυχία. Ναι, πρέπει να την έχεις αλλά πρέπει και να είσαι αξιόπιστος. Αλλιώς θα σε γλεντάνε ακόμα και οι δικοί σου...

 
 

Τσιπροφύλακες εξωτερικού...

Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς δεν είναι αλάνθαστος. Αν ήταν, για παράδειγμα, δεν θα έχανε τις τελευταίες εκλογές με 17,85%. Ακόμα και το ότι επέτρεψε στο τέλος τους τσιπροφύλακές του να τον μετατρέψουν σε ένα ξύλινο ομοίωμα του εαυτού του προκειμένου να αισθάνεται πως τους έχει ανάγκη κι αυτό δική του ευθύνη ήταν. 

Το να επιτίθεσαι, ωστόσο, δημοσίως στον Τσίπρα τώρα που έχει αποστρατευτεί (;), ενώ τόσα χρόνια τον υπονόμευες στα μουλωχτά δεν είναι και πολύ γενναίο. Όπως, άλλωστε, και το να φεύγεις από το ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενος την παρακαταθήκη Τσίπρα με τον Αλέξη, όμως, να παραμένει στο κόμμα...

Πριν δύο εβδομάδες ο Τσίπρας συναντήθηκε με κάποιους από τους αποστάτες που τώρα μας λένε πως αμάρτησαν για χάρη τού πνευματικού τους πατέρα. Οι συναντήσεις, μάλιστα, δημοσιοποιήθηκαν. Τους ζήτησε σε αυτές να παραμείνουν. Τι έκαναν εκείνοι; Έφυγαν μολαταύτα. Από πού κι ως πού, συνεπώς, εμπλέκουν τον Τσίπρα στον κομπλεξισμό τους;...

Η σκληρή αλήθεια για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως αν αυτό το ξεκαθάρισμα είχε γίνει πριν τέσσερα χρόνια τώρα το κόμμα θα ήταν κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα και υπουργούς την Εφ. Αχτσιόγλου, τον Αλ. Χαρίτση, τον Ν. Ηλιόπουλο, αλλά και τον Στέφανο Κασσελάκη. Η Ιστορία, όμως, δεν φτιάχνεται με τα αν. 

Αυτά είναι αρμοδιότητα του μέλλοντος. Γι' αυτό και παλεύουμε με τα υλικά που έχουμε τώρα. Και με αυτά και με τα καινούρια που θα έρθουν η δεξιά κι αριστερή διαπλοκή θα ηττηθoύν. Και, μάλιστα, πολύ νωρίτερα από όσο πιστεύουν πολλοί...

  

 
 

Ντελιβεράδες του Μητσοτάκη...

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει ακόμα το συνέδριό του για να αλλάξει ή να μην αλλάξει θέσεις και ιδεολογία ο μόνος λόγος που οι αποστάτες έφυγαν από το κόμμα είναι γιατί έχασαν τις εκλογές. Αν τους ενδιέφερε τόσο πολύ η Αριστερά θα είχαν μείνει για να την υπερασπιστούν από τον υποτιθέμενο εχθρό της Στέφανο Κασσελάκη. Όταν, όμως, απουσιάζουν τα επιχειρήματα η κουβέντα πηγαίνει στην τοξικότητα. Των άλλων βεβαίως γιατί οι ίδιοι ήταν παναγίτσες...

Τοξικότητα είναι και να πιάνεις από το λαιμό τον σύντροφό σου, να μην συγχαίρεις τον αντίπαλό σου που σε νίκησε, να μην του δίνεις το ελάχιστο περιθώριο χρόνου, να απαιτείς πραξικοπηματική καθαίρεση του νεοεκλεγμένου προέδρου, να φεύγεις με την έδρα που οι πολίτες έδωσαν πρωτίστως στο κόμμα ή να διασπάς χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα μια ομιλία στο ΣΕΒ, τη νοικοκυρεμένη Ελλάδα και, φυσικά, τον Π. Πολάκη. Τοξικότητα, είναι, επίσης, να μην κάνεις καμία αυτοκριτική γιατί έχασες παρά μόνο να λες πως το πόπολο παραπλανήθηκε. Όπως και το να κάνεις γάμο συμφέροντος μόνο και μόνο γιατί δεν βρήκες δέκατο αποστάτη...

Τα κόμματα δεν γίνονται για να ποτίζουμε τους εγωισμούς μας ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να γίνονται γι' αυτόν το λόγο. Το να παρουσιάζεται, συνεπώς, η αποχώρηση της ηγεσίας τής Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σαν να καταστράφηκε το σύμπαν θα είχε ένα πολιτικό νόημα αν εκπροσωπούσε κάτι παραπάνω από το 3% των φοιτητών, όπως εκπροσωπούσε. 

Αυτοί που έφυγαν, ωστόσο, γενικώς από το ΣΥΡΙΖΑ- γύρω στους χίλιους από τα συνολικώς 150.000 μέλη- όχι μόνο δεν πέτυχαν ποτέ την κοινωνική γείωση αλλά την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι για να μην χάσουν οφίτσια και δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς. Είναι τόσο ιδεολόγοι που δεν παραιτούνται καν από τις κομματικές θέσεις τους μήπως και χάσουν την αποζημιωσούλα τους. Οι ντελιβεράδες τόύ Κ. Μητσοτάκη...

 

 
 

Βασάνισαν μέχρι να βασανιστούν...

Από τη στιγμή που ανακοίνωσαν την αποστασία τους, ύστερα από πολλά ήξεις αφήξεις, προσπαθούν να μας πείσουν πόσο βασανίστηκαν για να πάρουν αυτή την απόφαση, πόσο αγαπούν το ΣΥΡΙΖΑ και πως οι ίδιοι δεν ήταν περαστικοί από αυτό το κόμμα. Ενδεχομένως και να βασανίστηκαν, δεν το έδειξαν και πολύ πάντως όλους αυτούς τους μήνες που αντιπολιτεύονται τον Στέφανο Κασσελάκη κι εμμέσως τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά πάντως όχι τον Κ. Μητσοτάκη. Κι αυτό όταν δεν έκαναν λευκή απεργία, αφήνοντας τα κορόιδα να κάνουν τη δουλειά για να είναι ξεκούραστοι τώρα που θα φτιάξουν δική τους Κοινοβουλευτική Ομάδα και θα αναγκαστούν να πουν και καμιά κουβέντα σε βάρος τού πρωθυπουργού...

Όταν αγαπάς κάποιον ή κάτι είσαι πρόθυμος και να κάνεις υποχωρήσεις για να μείνεις στη ζωή του. Δεν λέω πως πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσει, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν φεύγεις από ένα κόμμα που υποτίθεται πως αγαπάς γιατί αυτός από τον οποίο έχασες με τις ψήφους των μελών του αναφέρεται σε stock options ή στη νοικοκυρεμένη Ελλάδα. Ούτε, φυσικά, κάνεις δίκη προθέσεων, ιδίως όταν μπορείς να συνδιαμορφώσεις τις θέσεις του κόμματος στα όργανα και στο συνέδριο. Και ιδίως όταν κρατάς για τον εαυτό σου το προνόμιο να αποκαλείσαι Αριστερός και όλοι οι υπόλοιποι είναι ή δεν είναι αναλόγως της δικής σου έγκρισης ή απόρριψης της αριστεροσύνης τους...

Οι πράξεις σου είναι οι καλύτεροι κριτές των λόγων σου. Και στην πράξη οι αποστάτες δεν έδειξαν ποτέ καμία διάθεση συνεννόησης με τον Στέφανο Κασσελάκη. Αντί να δείξουν έστω τη στοιχειώδη κατανόηση για το ότι είναι νέος στη χώρα και στην πολιτική τον πολέμησαν από την πρώτη ημέρα σαν να ήταν ο μεγαλύτερος ολετήρας στην Ιστορία τής Αριστεράς... 

Αν ήταν κατηγορούμενος στο δικαστήριο θα του έδειχναν μεγαλύτερη επιείκεια. Όχι όμως, τον αντιμετώπισαν σαν παρείσακτο, όπως οι ρατσιστές τους μετανάστες, όπως οι μέτριοι τους ικανούς. Στη δημοκρατία, ωστόσο, ακόμα και στην κοινοβουλευτική, όλοι στο τέλος παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Άλλοι δικαιώνονται κάποια στιγμή κι άλλοι καταλήγουν στο σκουπιδοτενεκέ τής Ιστορίας...

 

Για να πας μπροστά τη νοικοκυρεμένη Ελλάδα πρέπει πρώτα να σε ακολουθήσει...

Γιατί ο Κ. Μητσοτάκης σπαταλά τα άνοστα ευφυολογήματά του στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη; Οφείλεται μόνο στο ότι είναι εύκολο να χτυπάς τον πεσμένο; Είναι κι αυτό, ο πρωθυπουργός άλλωστε ήταν αλαζόνας και πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτός και οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι του κατανοούν πως ο μόνος μέσα στην κατατεμαχισμένη αντιπολίτευση που μπορεί να γκρεμίσει την παντοδυναμία του είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς άλλος...

Αν το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάξει πρόεδρο δεν έχει μέλλον. Ο Ν. Ανδρουλάκης είναι καλός για κομματικές λοβιτούρες, το πολιτικό του χάρισμα ωστόσο είναι μηδαμινό. Οι αποστάτες, εξάλλου, θα διασπαστούν πιο γρήγορα από όσο διέσπασαν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτό συμβαίνει όταν δεν σε συνδέει στην ουσία η ιδεολογία παρά μόνο το μίσος και το κόμπλεξ για έναν νέο άνθρωπο. Όσο για το ΚΚΕ, όταν βολεύεσαι με το να είσαι ο χρήσιμος ηλίθιος ενός συστήματος που υποτίθεται πως μισείς τότε έχεις βάλει φρένο και στο πόσο θέλεις να το αλλάξεις...

Ο μόνος στην ευρύτερη Αριστερά που έχει στρατηγική νίκης είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Μόνο το μέλλον θα δείξει αν είναι ορθή ή όχι, αλλά έχει και βασικός της άξονας είναι η αποφυγή των λαθών τα οποία στοίχισαν στον Αλέξη Τσίπρα. Ένα από αυτά ήταν και το ζήτημα της αξιοπιστίας την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανάκτησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. 

Αυτό, βεβαίως, συμπεριλαμβάνει να μιλάς κι απαξιωτικά για τσακαλώτους και κατρούγκαλους, που έτσι κι αλλιώς δεν ανήκουν πλέον στο κόμμα, και να προσελκύεις και τους νοικοκυραίους. Σε διαφορετική περίπτωση δεν είσαι κυβερνώσα αλλά ελιτίστικη Αριστερά... 

Ο Κασσελάκης, εξάλλου, δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπίζεται ένα κυβερνητικό παρελθόν για το οποίο δεν έχει καμία ευθύνη ούτε για τα θετικά του ούτε για τα αρνητικά του. Ας βγαίνει ο Τσίπρας στη Βουλή να το κάνει για να φέρνει σε δύσκολη θέση τους αποστάτες...

 

Μόνο ο Κασσελάκης έχει καταλάβει τι έχει συμβεί στην Αριστερά...

Και τους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες θα αποτελειώσει και το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξήσει και το πόπολο θα συνεχίσει να εξαπατά με pass προς όφελος της ολιγαρχίας που υπηρετεί. Και γιατί να μην συνεχίσει να το κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Το 41% πήρε στις εκλογές, την αντιπολίτευση την έχει στα σκοινιά και τα ΜΜΕ στην απόλυτη υπηρεσία της...

Όταν γίνεται ήδη συζήτηση για τρίτη τετραετία Μητσοτάκη καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να μιλάμε για το ποιος θα επικρατήσει στο "μικρό τελικό" ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Εν τέλει κι ανεξαρτήτως ποιος θα είναι δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος δεν θα έχει καμία σημασία αν στις ευρωεκλογές κινούνται όλοι λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 15%. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο ότι θα προκύψει η ανάγκη για ένα νέο σχηματισμό με προοπτική νίκης...

Ξέρετε γιατί εκτιμώ πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα τα καταφέρει; Γιατί είναι ο μόνος που έχει εντοπίσει το πρόβλημα της ευρύτερης Αριστεράς κι αυτό είναι πως ο κόσμος της απέχει από τις εκλογές. Στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι κερδίζουν γιατί χάνει ο αντίπαλός τους κι ας είναι οι διαρροές του προς αυτούς μικρές. Στο ΚΚΕ, πάλι, έτσι και μια δημοσκόπηση τους δείξει δεύτερους θα κάνουν τα πάντα για να περιχαρακωθούν στην ασφάλεια του τριτοτέταρτου. Όσο για τους αποστάτες, αυτοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17,85% στις εκλογές κι όχι 47,85%... 

Βεβαίως για να επιστρέψουν αυτοί οι πολίτες στις κάλπες δεν αρκούν ούτε τα επικοινωνιακά χαρίσματα ούτε η δαιμονοποίηση Μητσοτάκη. Θα χρειαστούν άμεσα προτάσεις για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όταν συμβεί κι αυτό τότε σε μερικά χρόνια θα μιλάμε γι' αυτές τις ημέρες και θα γελάμε... 

 
 

Αν ο Πολάκης δεν ήταν εφοπλιστής ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα ήταν ενωμένος...

Από όσο γνωρίζω ο Π. Πολάκης δεν είναι απόδημος Έλληνας ούτε εφοπλιστής ούτε έχει εργαστεί στη Goldman Sachs ούτε έχει υπερασπιστεί ποτέ το νεοφιλελευθερισμό. Έχει ελαττώματα που έχουν στοιχίσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτά δεν ταυτίζονται με τα όποια ελαττώματα του Στέφανου Κασσελάκη. Τότε γιατί οι "κουρασμένοι" τον επικαλούνται ως λόγο αποχώρησης; Θέλουν να μας πουν πως αν ο Κασσελάκης τους είχε πάρει τη μπουκιά από το στόμα χωρίς τη σύμπραξη Πολάκη θα τον στήριζαν και τώρα τους ενοχλεί ο αψύς κρητικός;...

Η πικρή αλήθεια για τους 6+ 6- 12 είναι πως θα πολεμούσαν τον Κασσελάκη από την πρώτη ημέρα, όπως κι έπραξαν, ακόμα κι αν τον πολεμούσε κι ο Πολάκης. Μόνο γενναίο δεν είναι, συνεπώς, να κρύβονται πίσω από έναν πράγματι τοξικό λόγο για να δικαιολογήσουν συμπεριφορές που αν ήταν οι ίδιοι θύματά τους θα ζητούσαν από την πρώτη στιγμή το κεφάλι των υπονομευτών τους. Στην πραγματικότητα είναι δειλό, πολύ δειλό να έχεις αποφασίσει να φύγεις αλλά να παραμένεις υποβάλλοντας όχι τον Κασσελάκη και το ΣΥΡΙΖΑ αλλά τους προοδευτικούς πολίτες τής χώρας στο μαρτύριο της σταγόνας γιατί έτσι πιστεύεις ότι θα διασώσεις την πολιτική σου καριέρα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Μόνο που οι ψηφοφόροι του δεν πηγαίνουν, ως επί το πλείστον, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ ή στο ΚΚΕ αλλά στην αδιευκρίνιστη ψήφο. Περιμένουν να καταλαγιάσει η φουρτούνα για να πάρουν τις αποφάσεις τους. Δεν θα περιμένουν, όμως, για πολύ ακόμα και σίγουρα όχι μέχρι τις ευρωεκλογές... 

Ο Κασσελάκης έχει απλώσει πολλές φορές το χέρι, περισσότερες από όσες χρειαζόταν. Τώρα οφείλει να το απλώσει ακόμα μια φορά, για να κουνήσει το μαντήλι σε όσους καπηλεύτηκαν την Αριστερά για να ανακουφίσουν τις διαψευσμένες τους φιλοδοξίες και για να οδηγήσει μπροστά όσους πιστεύουμε ότι για να έχουν οι ιδέες μας αξία πρέπει να δοκιμάζονται στη αρένα κι όχι στα θεωρεία...

 

Οι κουρασμένοι κούρασαν...

Αν το "φαινόμενο Κασσελάκης" έχει γίνει ήδη βιβλίο, με τον εκφραστή του να έχει μάλιστα τα άντερα να μιλήσει στην εκδήλωση παρουσίασης ενός πονήματος που αναπαράγει στερεότυπα με τη σέσουλα, πρέπει να γραφτεί ένα και για το "φαινόμενο Αχτσιόγλου". Πώς, δηλαδή, μια νέα γυναίκα με μία επαρκή πολιτική παρουσία, αν κι όχι χαρισματική, μετατρέπεται σε μερικούς μήνες ή επιτρέπει να την μετατρέψουν από το κορίτσι τής διπλανής πόρτας σε διψασμένη για εκδίκηση μέγαιρα γιατί δεν της δόθηκε ο θρόνος που θεωρούσε πως δικαιούταν. Κι αυτό το βιβλίο δεν θα περιέχει δοξασίες, αλλά δυστυχώς πραγματικά γεγονότα...

Μπορεί να έχει δίκιο σε πολλά για τα οποία κατηγορεί τον Στέφανο Κασσελάκη, αλλά ήταν η ίδια, για παράδειγμα, που προέταξε την εκλογή προέδρου από ένα συνέδριο που θα διατύπωνε το πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα υπηρετούσε ο πρόεδρος. Ούτε το "κόμμα δομών" είναι ολοκληρωμένο πολιτικό μανιφέστο ούτε είναι δυνατό να προτάσσεται ως λύση για το ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αυτές ακριβώς οι δομές κι οι συμβιβασμοί που έκανε εντός τους ο Αλέξης Τσίπρας που έφεραν το 17,85% του Ιουνίου. Κι όταν χάνεις καθαρά αποδέχεσαι την ήττα σου όπως θα περίμενες από τον αντίπαλό σου να πράξει αν είχες κερδίσει εσύ...

Δεν είναι ντροπή να σε έχει απογοητεύσει μια εκλογική ήττα. Ποιος προοδευτικός πολίτης, άλλωστε, δεν απογοητεύτηκε το Μάιο και τον Ιούνιο; Ούτε είναι ντροπή να αισθάνεσαι κουρασμένος και να θέλεις να περνάς περισσότερο χρόνο με το παιδί σου... 

Οι κουρασμένοι, ωστόσο, κούρασαν και τους προοδευτικούς πολίτες με τις γελοίες δικαιολογίες τους για να μην δώσουν έστω την ανοχή τους σε έναν νέο άνθρωπο που δηλώνει πως θέλει να αναγεννήσει την Αριστερά. Τον πολεμούν από την πρώτη ημέρα όχι για τις ιδέες του αλλά γιατί τους πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα... 

Είχαν μοιράσει τους ρόλους στο ΣΥΡΙΖΑ της μιζέριας και ήρθε το αμερικανάκι να δώσει ζωή στο νεκροταφείο τους και να δοκιμάσει να δημιουργήσει ξανά το ΣΥΡΙΖΑ της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ηρωοποίησαν την ήττα τους, υπονόμευσαν την προοπτική νίκης, πρόβαλαν στους άλλους το βούρκο τους και τώρα ανοίγουν σκισμένα πανιά για την πολιτική ανυπαρξία...  

 

 
 

Πενηντάρης και του φαίνεται...

Αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν άνθρωπος θα ήταν σήμερα ένας κουρασμένος μεσήλικας που είδε πολλά στη ζωή του, πέτυχε αλλά κι απέτυχε να αλλάξει τη χώρα και τον κόσμο. Δεν γκρέμισε ο ΕΛΑΣ το Γ΄ Ράιχ ούτε οι φοιτητές τη χούντα. 

Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, έσωσαν την τιμή ενός λαού που σε διαφορετική περίπτωση θα περίμενε απλώς ταπεινωμένος τη λύτρωσή του από άλλους. Όσοι, τέλος πάντων, ανάμεσά του δεν ήταν ευχαριστημένοι από την αποφυγή τού να σκέφτονται και να αποφασίζουν...

Κι αν δεν ζούμε σήμερα υπό δικτατορικό καθεστώς δεν μπορούμε, όμως, να υπερηφανευόμαστε για το επίπεδο της δημοκρατίας μας και του κράτους δικαίου. Παρακολουθήσεις, αστυνομική αυθαιρεσία, υπερκέρδη για τις ελίτ κι επιδοματάκια για τους πολλούς, δημόσια υγεία σε αποσύνθεση, παιδεία σε αναζήτηση ταυτότητας, ελευθερία υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει η οικονομική ολιγαρχία με τις παραφυάδες της, ελευθεροτυπία μέχρι που εκεί που δεν στενοχωρεί την εξουσία, λογοκρισία και μιντιακός έλεγχος που λίγο απέχουν από την ΥΕΝΕΔ. Αν μισό αιώνα αργότερα θεωρούμε πως έχουμε απομακρυνθεί από τον αυταρχισμό μάλλον δεν βλέπουμε την αντικατάσταση των τανκ από την προπαγάνδα...

Ο Σωκράτης Φάμελλος το είπε εύγλωττα στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τα Τέμπη. Αυτή η κυβέρνηση είναι πράγματι δυστύχημα δημοκρατίας. Κι όσο στην αξιωματική αντιπολίτευση θα κυνηγάνε την ουρά τους στο Μαξίμου θα ασελγούν πάνω στο πτώμα της ξανά και ξανά. Κι αν κάποιοι που βρίσκονται ταυτοχρόνως εντός κι εκτός τού ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι θα βγουν κερδισμένοι από τον πόλεμο φθοράς στον Στέφανο Κασσελάκη δεν πράττουν τίποτα παραπάνω από ό,τι εξαναγκάζονταν οι Εβραίοι να κάνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να σκάβουν, δηλαδή, τον ομαδικό τους τάφο... 

 
 

Πάμε από το 1997 κι όπου δεν βγει...

Η τραγωδία των Τεμπών δεν θα είχε συμβεί αν υπήρχαν δύο σταθμάρχες κι όχι ένας ρουσφέτι- αχθοφόρος, αν λειτουργούσε η τηλεδιοίκηση στη Λάρισα κι ο δευτεροβάθμιος έλεγχος στην Αθήνα. Δεν φταίει ούτε η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, όπως μας λέει το ΚΚΕ, ούτε το ότι δεν ολοκλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ μια σύμβαση που την παρέλαβε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέσα στα προβλήματα και στα σκάνδαλα. Το να συγκροτείς, συνεπώς, μια εξεταστική επιτροπή για το τι συνέβη στο σιδηρόδρομο από το 1997 με το σκεπτικό πως όλοι φταίνε το ίδιο είναι σαν να ξεπλένεις αυτούς που πραγματικά φταίνε...

Φυσικά κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέδωσε το 2019 ένα σιδηρόδρομο που θα τον ζήλευαν στην Ιαπωνία. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν είχε παραλάβει, για παράδειγμα, μία γραμμή κι αυτή μη ηλεκτροδοτούμενη για το Αθήνα- Θεσσαλονίκη; Όταν παρέδωσε, όμως, την εξουσία και διπλή γραμμή υπήρχε και ηλεκτροδοτούμενη ήταν και δύο σταθμάρχες που δεν ήταν ρουσφέτια εργάζονταν στη Λάρισα και τηλεδιοίκηση υπήρχε και δευτεροβάθμιος έλεγχος. Το να λες, επομένως, στο πόπολο πως φταίει μια Κοινοτική Οδηγία για το διαχωρισμό υποδομών και μεταφορών, όταν μάλιστα οι υποδομές παρέμειναν στο κράτος, δαιμονοποιείς την Ευρώπη, ξεπλένεις τους ενόχους και καταλήγεις ο χρήσιμος ηλίθιός τους...

Οι πολίτες, για να μην μιλήσω για τους συγγενείς των θυμάτων, δεν ενδιαφέρονται για τις διαφορές ανάμεσα σε εξεταστική και προανακριτική. Θέλουν την αλήθεια και γιατί κάποιοι είναι νέοι στην ηλικία, όπως οι περισσότεροι νεκροί, και κάποιοι άλλοι γονείς. 

Μπορεί να πείστηκαν ενόψει των εκλογών πως όλοι φταίνε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν επιθυμούν την τιμωρία των ενόχων. Οι εκλογές, εξάλλου, ούτε καταδικάζουν ούτε αθωώνουν από ποινικά αδικήματα. Μόνο οι φυσικοί δικαστές... 

    

 
 

Αριστεροί εκ του περισσού...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν επιθυμεί μόνο τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και την αντικατάστασή τους από ένα κεντροαριστερό εξαπτέρυγο εύκολα διαχειρίσιμο. Το ΚΚΕ, πάλι, όπως τόσες φορές έκανε στην ιστορία του, αποδέχεται το ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου της δεξιάς. Γιατί τι άλλο από αυτό είναι να υπάρχει πρόσφατο πόρισμα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για τα τρένα- φρέσκα κουλούρια δηλαδή- που αναφέρεται και σε ποινικά αδικήματα, αλλά εσύ να επιλέγεις να συνταχθείς με τη ΝΔ για μια απλή εξεταστική που θα καλύπτει ένα εύρος από το 1997 μέχρι σήμερα; Και γιατί όχι από το 1996, το 1896 ή τον Χαρίλαο Τρικούπη;...

Οι ευρωεκλογές θα γίνουν σε κάτι λιγότερο από επτά μήνες από σήμερα. Αυτός ο χρόνος στην πολιτική μοιάζει με αιώνας ακριβώς γιατί οι πολιτικοί κρίνονται ημέρα με την ημέρα. Όποιος, συνεπώς, προεξοφλεί καταστροφές ή θριάμβους μάλλον λογαριάζει χωρίς τα γεγονότα. Κι όποιος πιστεύει ότι η Αριστερά πέθανε γιατί ο ίδιος είναι ένα πολιτικό πτώμα μπερδεύει το άτομο με το σύνολο, την αφεντιά του με ιδέες που είναι πολύ πιο στιβαρές από τους εκάστοτε νταβατζήδες τους...

Στην πολιτική, επίσης, δεν ισχύει η αριθμητική τού δημοτικού. Ένα συν ένα, για παράδειγμα, δεν θα κάνει δύο για την Εφ. Αχτσιόγλου αλλά μηδέν αν επιλέξει τον Ευκλ. Τσακαλώτο από την αποδοχή τής ήττας. Κι επίσης στην πολιτική είναι άλλο να φαίνεται πως φεύγεις κι άλλο πως σε διώχνουν, όπως πέτυχε να φανεί ο Στέφανος Κασσελάκης με τους ομπρελίτες. Κι αν πιστεύεις ότι Αριστερά δεν είναι η άμεση δημοκρατία, αλλά οι Κεντρικές Επιτροπές, η Πολιτική Γραμματεία, οι απαράτσικ και η νομενκλατούρα τότε βρίσκεσαι εγγύτερα του Περισσού από όσο πιστεύεις κι ακόμα εγγύτερα της πολιτικής ανυποληψίας...  

   
 

Μην το καθυστερούμε κι άλλο...

Αν ο μέσος πολίτης διέθετε το χρόνο να διαβάσει τους ποταμούς λέξεων σε βάρος τού Στέφανου Κασσελάκη που έχουν γραφτεί τον τελευταίο μήνα και δεν γνώριζε τι συμβαίνει θα πίστευε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αυτήν τη θέση τουλάχιστον μια δεκαετία. Πως έχει αφήσει, δηλαδή, το αποτύπωμά του, έχει κυβερνήσει, έχει, τέλος πάντων, ένα έργο πίσω του που μπορεί και πρέπει να κριθεί. Κι επειδή αυτά τα κείμενα είναι απαξιωτικά για τον Κασσελάκη σε βαθμό που να πιστεύεις ότι πρόκειται για τη μετενσάρκωση του διαβόλου θα πίστευε επίσης κάποιος ότι εκείνοι που τα γράφουν ως καλοί κι ανοιχτόμυαλοι Αριστεροί θα τον είχαν συμβουλεύσει φιλικά σε κάποιο στάδιο αλλά ο ξερόλας Κασσελάκης τους έκλεισε την πόρτα...

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί. Απλώς κάποιοι- μια ολοφάνερη μειοψηφία- αποφάσισαν να τον μισήσουν από την πρώτη ημέρα που τους χάλασε τη σούπα. Τη μια τον λένε απολίτικο και την άλλη δεξιό, χρησιμοποιούν στερεότυπα ως επιχειρήματα, αποσπάσματα ομιλιών ως μανιφέστα, κινήσεις τού σώματος ως άσκηση πολιτικής, μετατρέπουν κομματικές συνεδριάσεις σε Θύρα 4, 7, 13 και 21 μαζί και ύστερα τους φταίει η κοινωνία που τους έχει γυρίσει την πλάτη. Ακόμα και το καταστατικό τού ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησαν κατά το δοκούν για να περιβάλουν με δήθεν θεσμικότητα το φραξιονισμό τους την ίδια ώρα που το έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους για να παραμείνουν βουλευτές...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα κυβερνά για πάντα, το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει και το ΚΚΕ έχει όρια που του επιβάλει ο σταλινισμός του. Συνεπώς τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα για το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως έχει χρόνο. 

Είχε, αλλά τον σπατάλησε ουκ ολίγες φορές. Η πολιτική, ωστόσο, απεχθάνεται τα κενά. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες εκεί έξω που προσδοκούν σε ένα σήμα επανεκκίνησης. Μην το καθυστερούμε κι άλλο...

  

 
 

Υποτιμήστε τον κι άλλο...

Οποιοσδήποτε πολύπειρος δικηγόρος θα σου πει πως όταν ο πελάτης του είναι ένοχος καταφεύγει σε διαδικαστικά ζητήματα για να γλιτώσει όσα μπορεί. Αυτό έκαναν και το Σαββατοκύριακο οι πρώην σύντροφοι που ήταν πρώην εδώ και χρόνια στην ουσία, αλλά και παραμένοντες που σκοπεύουν να υπονομεύουν στη θέση των πρώην υπονομευτών. Το να επικαλείσαι, συνεπώς, ένα καταστατικό το οποίο έχεις τσαλαπατήσει- πουθενά δεν λέει, για παράδειγμα, πως μπορείς να υπονομεύεις τον πρόεδρο από την πρώτη ημέρα εκλογής του- μάλλον αδυναμία δείχνει παρά σοβαρότητα...

Ο πολιτικός θάνατος των τσακαλώτων έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό. Δυστυχώς, όμως, στον πολιτικό τους τάφο επέλεξαν να τους ακολουθήσουν Έφη Αχτσιόγλου και Διονύσης Τεμπονέρας. Διάλεξαν να δώσουν τις λανθασμένες μάχες όταν υπάρχουν και σωστές να δώσουν ακόμα κι απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη. Και κάπως έτσι ξόδεψαν πριν καν πατήσουν τα σαράντα τους το πολιτικό τους κεφάλαιο είτε ακούγοντας τις συμβουλές των χειρότερων συμβούλων είτε μπερδεύοντας τη σκιά τους με το μπόι τους...

Τόσο οι εντός- οι μέχρι πρότινος και οι παραμένοντες- όσο και οι εκτός συνεχίζουν να κάνουν ένα μεγάλο λάθος στη συμπεριφορά τους απέναντι στον Κασσελάκη. Τον υποτιμούν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτει τώρα που ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Μαζί με το ότι ακούει το λαό αντί να τον νουθετεί... 

 
 

O Τέμπη o mores...

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν χαρακτηρίσει Τραμπ ακόμα και μελλοντικοί πρώην του σύντροφοι τον Στέφανο Κασσελάκη; Αυτό συμβαίνει όταν προσπαθείς να περιγράψεις με απλοϊκότητες κάποιον που δεν ξέρεις και δεν θέλεις να μάθεις. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ωστόσο, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, είναι αυτοί που είναι κάθε λέξη τού τραμπισμού. Η δήλωση Γεωργιάδη για τα Τέμπη απλώς το επιβεβαίωσε...

Ο Κασσελάκης προφανώς και δεν έχει την πολιτική εμπειρία των αντιπάλων του. Ενδεχομένως να μην έχει κι άλλα τους χαρίσματα. Διαθέτει, όμως, ενσυναίσθηση, την οποία δείχνει κι όταν οι κάμερες είναι κλειστές. Κι αν μη τι άλλο δεν έχει τον κυνισμό των αντιπάλων του. Τουλάχιστον όχι ακόμα, αφού η πολιτική μπορεί να διαβρώσει και τις αγνότερες των ψυχών...

Το μεγάλο πρόβλημα με την ελληνική κοινωνία δεν είναι γιατί η ΝΔ δεν έχασε την εξουσία μετά τα Τέμπη και τις υποκλοπές. Είναι πως δεν μπήκαμε καν στον κόπο να τα συνυπολογίσουμε στην ψήφο μας... 

Τα δισ. που μοιράστηκαν με το ελικόπτερο εξαιτίας τής πανδημίας μάς έκαναν να λησμονήσουμε ακόμα και τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς από τον covid. Αν η ενσυναίσθησή μας ήταν μεγαλύτερη δεν θα είχαμε καν υπουργούς όπως ο Γεωργιάδης, πολλώ δε μάλλον δεν θα τους συγχωρούσαμε οποιαδήποτε λεκτική εκδήλωση απανθρωπιάς...

Λένε όσα λένε και πράττουν όσα πράττουν γιατί το μόνο που μας νοιάζει είναι το πορτοφόλι. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα δεν κλάψαμε ούτε για τα παιδιά μας που χάθηκαν στα Τέμπη, για να μην μπω καν στον κόπο να αναφερθώ στα παιδιά των "σκουρόχρωμων" στην Πύλο... 

 

 

Το σκουρόχρωμο ΠΑΣΟΚ...

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του αρχιερέα τής διαπλοκής ήταν δύο διαφορετικά κόμματα. Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη δεν μπορεί να τιμά εξίσου και τα δύο αυτά ΠΑΣΟΚ. Οφείλει να επιλέξει κι αν η επιλογή είναι το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη τότε στην ουσία παραμένει αυτό που είναι εδώ και μία δεκαετία, παρακολούθημα δηλαδή της δεξιάς...

Το μισό υπουργικό συμβούλιο Μητσοτάκη αποτελείται από ορφανά τού πρωθυπουργού των Ιμίων, του χρηματιστηρίου, της Siemens, των Greek statristics, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων κι Ολυμπιακών Αγώνων, γενικότερα της φούσκας που έσκασε στα μούτρα μας το 2009. Κι όταν ένα άλλο ορφανό, η Αν. Διαμαντοπούλου, μιλά για τον "κίνδυνο" της σκουρόχρωμης Ευρώπης, επιβεβαιώνει αυτό που λέμε εδώ και χρόνια και που αποτυπώνεται και στη σύνθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη: στην Ελλάδα υπάρχουν, πράγματι, δύο άκρα, η άκρα δεξιά και το ακραίο κέντρο που ομονοούν απέναντι στην πρόοδο...

Αν το ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη θέλει να διερευνηθούν σκάνδαλα του καθεστώτος Μητσοτάκη και, κυρίως, να το ρίξει έχει τη δυνατότητα θεσμικής συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί, όμως, να υπερασπίζεται ένα παρελθόν, το παρελθόν του, που εκτίναξε το δημόσιο χρέος και το οποίο τώρα έχει βρει καταφύγιο στη ΝΔ. Σε διαφορετική περίπτωση θα δικαιωθούν οι κακοπροαίρετοι που μιλούν για δεκανίκι τής δεξιάς κι όχι για ανταγωνιστικό της πόλο...

 

Μόνο υπερηφάνεια για την ακίνητη, μουσειακή, ιδιοκτησιακή και συμπλεγματική αριστερά...

Όταν δεν είναι η εθνική ενότητα αυτοσκοπός δεν μπορεί να είναι η κομματική. Αν, για παράδειγμα, μια κυβέρνηση παραβιάζει συστηματικώς το κράτος δικαίου και νομοθετεί υπέρ τής ελίτ δεν είναι δυνατό τα υπόλοιπα κόμματα να της δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας. Παρομοίως, όταν κάποιοι δεν σέβονται ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ένα πρόσωπο που τους έχει απλώσει το χέρι και, κυρίως, τις δεκάδες χιλιάδες μέλη που το ψήφισαν πόσο θράσος έχουν για να μιλούν για τοξικό κλίμα που άλλοι δήθεν δημιουργούν; Κι όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς που την επικαλούνται με την ίδια ευκολία που οι απατεώνες χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό...

Όχι πως έχει μεγάλη σημασία και για τους Αριστερούς αφού ανάμεσά τους δεν έλαβε ούτε 9%, αλλά ο Ευκλ. Τσακαλώτος δεν αισθάνεται υπερηφάνεια για την Αριστερά. Αν, βεβαίως, εκλεγόταν πρόεδρος ή, έστω η Έφ. Αχτσιόγλου ή ο Στ. Τζουμάκας, τα συναισθήματά του θα ήταν διαφορετικά. 

Πάντα, βεβαίως, για το καλό τής Αριστεράς που για την ΑΟΡΑ είναι όπως για τον Κ. Μητσοτάκη τα 33 του ακίνητα. Κι αυτή ακριβώς την Αριστερά θέλουν όσοι βαυκαλίζονται πως είναι ανανεωτές και ριζοσπάστες, την ακίνητη Αριστερά, ένα μουσείο ιδεών που να περιφέρεται χωρίς σκοπό στην πολιτική κονίστρα...

Την ίδια ώρα που οι μουλάδες τής Αριστεράς ξεκατινιάζονταν επί τέσσερις ώρες γι' άλλη μια φορά δημοσίως κάποιοι τιμούσαν τον αρχιερέα της διαπλοκής που άνοιξε το δρόμο για τη χρεοκοπία. Για τους μουτζαχεντίν, ωστόσο, του Τριανόν κατάρα της χώρας ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και είναι τώρα ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Τους πείραξε ο αρχηγισμός Τσίπρα που έφαγε το κεφάλι του γιατί αναζητούσε συναινέσεις με αυτούς που τον υπονόμευαν κι ο κυβερνητισμός του, η επιδίωξη δηλαδή η Αριστερά να βρίσκεται μέσα στο τερέν κι όχι στην εξέδρα. Πολύ κλάμα, πολύς φατριασμός, πολύς κουτσαβακισμός, πολύ λίγοι και ποσοτικά και ποιοτικά για τον 21ο αιώνα... 

   

 
 

Ανεντιμότατοι σύντροφοι...

Η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπερηφανεύεται για την ιδεολογική της καθαρότητα- έστω και λίγο σκονισμένη από το μνημόνιο-, όχι όμως και για την εντιμότητά της. Δεν είναι, για παράδειγμα, έντιμο να αποκαλύπτεις την ονομασία νέου κόμματος και του στόχου του για τις ευρωεκλογές και την ίδια ώρα να επικαλείσαι την ανεκτικότητα της Αριστεράς για να μην σου πάρουν το σκαλπ. Και ούτε είναι έντιμο να κρατάς ίσες αποστάσεις όταν συμβαίνουν αυτά, προσδοκώντας στην ουσία στην πτώση τού αρχηγού ώστε να πάρεις της ρεβάνς με υψωμένο ή όχι το βελούδινο χεράκι σου...

Το τι κάνει η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι γνωστό. Το έκανε, άλλωστε, εδώ και χρόνια και σε βάρος ενός προέδρου που δεν ήταν δεξιός, αμερικανάκι κι εφοπλιστής. Σε αυτόν επιτέθηκαν, άλλωστε, και στη μάζωξη του Τριανόν... 

Το ζήτημα είναι τι κάνει ο πρόεδρος. Κι όσο δεν κάνει και πολλά για να τελειώνει με αυτή την αντιπολίτευση, ιδίως αν κάνει πίσω ως προς τις διαγραφές, τότε θα χάνει από παντού κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαϋλωθεί. Αυτοί που τον θεωρούν όργανο του διεθνούς καπιταλισμού έχουν πάει στο ΚΚΕ ή θα πάνε στην ΑΟΡΑ κι εκείνοι που πίστεψαν στην αποφασιστικότητά του δεν θα έρθουν ποτέ...

Κατανοώ πως ο Στέφανος Κασσελάκης θέλει να πείσει πως είναι Αριστερός, υπέρ τού κράτους δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι ούτε είναι κακό να τα θέλει όλα αυτά, αντιθέτως. Είναι μέγα λάθος, ωστόσο, για να πείσει την κοινωνία και να τα πετύχει να επανέρχεται σε τακτικές και στρατηγικές που απέτυχαν στις τελευταίες εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε γιατί πολεμήθηκε κι από τους δικούς του, είτε σκοπίμως είτε όχι. Δεν είναι, ωστόσο, τοτέμ, πολλώ δε μάλλον το σύστημα της Κουμουνδούρου που τον έσπρωξε στην καταστροφή και τώρα, μέσα στη δολιότητα ή στην ανεπάρκειά του, σπρώχνει έναν ακόμα αρχηγό στο γκρεμό...

 

Ελεύθερη Παλαιστίνη, ελεύθερο Ισραήλ...

Μακάρι ανθρώπους να σκότωναν μόνο οι, με επιστημονικούς όρους, ψυχικώς διαταραγμένοι. Η εγκληματικότητα- παράνομη και νομιμοποιημένη- δεν θα βρισκόταν σε αυτά τα ύψη. Ανθρώπους, όμως, σκοτώνουν κι άνθρωποι χωρίς ιατρικό ιστορικό ή μέλλον. Υπό μία, ωστόσο, πολύ βασική προϋπόθεση: να έχουν πείσει πρώτα τον εαυτό τους πως δεν σκοτώνουν άνθρωπο, αλλά ένα υποδεέστερό τους κτήνος, ένα παράσιτο και τίποτα παραπάνω...

Αν κάποιος πειστεί ότι οι Παλαιστίνιοι ή οι Ισραηλινοί είναι ζώα τότε δεν διαπράττει ανθρωποκτονία, αλλά στη χειρότερη περίπτωση ζωοκτονία και στην καλύτερη για τον ίδιο θα έπρεπε να του απονεμηθεί κι έπαινος. Ούτε, όμως, θα φτάσουμε ποτέ στην ειρήνη αν βλέπουμε τις σφαγές και τα εγκλήματα πολέμου μόνο της μίας πλευράς κι όχι της άλλης... 

Ναι, οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται κράτος, να μην ζουν φυλακισμένοι δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι σε μια γεωγραφική έκταση ίση με τη Νάξο ή να σκοτώνει ο ισραηλινός στρατός τούς αμάχους τους. Και οι Ισραηλινοί, ωστόσο, δικαιούνται να έχουν κράτος, να μην απειλούνται και να μην σκοτώνονται ή απάγονται από μία φονταμενταλιστική τρομοκρατική οργάνωση όπως η Χαμάς...

Θα με βλέπατε σε μια συγκέντρωση υπέρ τής ειρήνης, των αμάχων και της δίκαιης επίλυσης του παλαιστινιακού. Δεν θα με δείτε, όμως, σε μια συγκέντρωση όπου υπάρχει μόνο Παλαιστίνη και καθόλου Ισραήλ... 

Κι αν η επιδίωξη της ειρήνης και της δικαιοσύνης θεωρείται ίσες αποστάσεις, είναι προτιμότερες από τα δάκρυα μόνο για τα νεκρά γυναικόπαιδα της μιας πλευράς. Τουλάχιστον δεν έχω υποπέσει στο αμάρτημα της υποκρισίας... 

   

Στο Σύνταγμα και στους νόμους δεν γράφει κάτι για παραγραφή λόγω σαράντα τακατό...

Όταν η απάντηση που δίνεις δεν είναι "είμαι αθώος", αλλά "πήρα σαράντα τακατό" μάλλον κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κι αυτό συμβαίνει με τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος κάθε φορά που εμφανίζεται στη Βουλή- όχι και πολύ συχνά- είναι όλο και πιο αλαζονικός, όλο και πιο επηρμένος. Κι αν μερικούς μόλις μήνες μετά τις εκλογές, με την αντιπολίτευση ακόμα ζαλισμένη και τα κυρίαρχα ΜΜΕ καλοταϊσμένα, τον παίρνει να εκδηλώνει αυτή τη συμπεριφορά, δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμα οι απαντήσεις του να είναι "σας διέλυσα στις εκλογές, αφήστε με ήσυχο να εξυπηρετώ την ολιγαρχία"...

Εν μέρει ο πρωθυπουργός έχει δίκιο να μιλά για ξέπλυμα των παρακολουθήσεων από τους εκλογείς. Όσοι προσήλθαν στις κάλπες το Μάιο και τον Ιούνιο θα έπρεπε να είναι νοητικώς ρηχοί για να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης δεν είχε καμία σχέση με τις υποκλοπές. Μόνο που η δικαιοσύνη δεν μπορεί να επικαλείται ένα εκλογικό αποτέλεσμα για να μην κάνει τη δουλειά της. Ας βρει άλλη δικαιολογία για να καθαρίσει τον νταβατζή της...

Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για άλλα ανομήματα, όπως τα push backs στο Αιγαίο, η αστυνομική αυθαιρεσία και προστασία των ακροδεξιών ή τα υπερκέρδη λίγων εταιρειών. Το ότι δεν συγκινούν τους πολίτες ή, ακόμα χειρότερα, αυτοί τα επικροτούν δεν νομιμοποιείται η παρανομία. 

Αν, συνεπώς, υπάρχουν και πολιτικοί ένοχοι, που ασφαλώς και υπάρχουν, οφείλουν να λογοδοτήσουν στον φυσικό τους δικαστή. Κι εκεί δεν υπάρχουν "σαράντα τακατό", αλλά Σύνταγμα και νόμοι σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται κράτος δικαίου κι όχι ολοκληρωτικό καθεστώς...

 
 

Ηγέτη βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, καιρός να βρει και ηγετική ομάδα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ηγέτη, αλλά δεν διαθέτει ηγετική ομάδα. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ηγετική ομάδα- μερικοί αξιόλογοι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες-, αλλά δεν διαθέτει ηγέτη. Αυτή είναι η τραγωδία που βιώνει σήμερα η προοδευτική παράταξη κι επιβεβαιώνεται καθημερινώς. Φυσικά, είναι πιο εύκολο να βρεις ηγετική ομάδα από ηγέτη, ιδίως μάλιστα αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει καν ότι χρειάζεσαι νέο ηγέτη για να επιβιώσεις...

Για το ότι τέσσερα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ τελούν υπό διαγραφή δεν ευθύνεται ο Στέφανος Κασσελάκης. Όταν καλούν δημοσίως σε πραξικόπημα για την αλλαγή ηγεσίας ή ανακοινώνουν όνομα νέου κόμματος και στόχου του για τις ευρωεκλογές θα ήταν εκτός λογικής να μην κινηθούν διαδικασίες σε βάρος τους. Δεν συνεισφέρουν, ωστόσο, και δηλώσεις κασσελακικότερων του Κασσελάκη που έχουν αρπαχθεί από πάνω του για να επιβιώσουν πολιτικώς και οι οποίες ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Άπαντες κι άπασες εκτίθενται και, κυρίως, εκθέτουν τον νέο πρόεδρο...

Αν κάθε Έλληνας είχε ή αποκτήσει την ευκαιρία να συνομιλήσει για ένα μισάωρο με τον Κασσελάκη, ακόμα κι αν δεν πειστεί σίγουρα θα τον αποδεχθεί ως πολιτικό παίκτη. Τώρα, εξάλλου, που κι ο ίδιος βάζει προς τα πίσω το λάιφσταϊλ για χάρη τής πολιτικής πρωτίστως τον εαυτό του θα βοηθήσει. Και θα τον βοηθήσει περισσότερο όταν χτίσει γύρω του μια άξια της ονομασίας της ηγετική ομάδα από νέους ανθρώπους με διάθεση για κοινωνική προσφορά κι όχι παλαιοκομματικά απολειφάδια...

 

 

Η δεύτερη τετραετία δεν θα είναι τετραετία...

Λένε πως δεν αλλάζεις ομάδα που κερδίζει κι αυτό ακριβώς κάνει ο Κ. Μητσοτάκης. Μην μου πείτε πως δεν έχω δίκιο γιατί ο πρωθυπουργός έχει αλλάξει πολλούς υπουργούς, αλλά και στενούς του συνεργάτες. Αυτοί ήταν πάντα αναλώσιμοι, ιδίως αν έπρεπε να βρεθούν αποδιοπομπαίοι τράγοι για να κρυφτεί από πίσω τους ο Μητσοτάκης. Η ομάδα του είναι το κλειστό σύστημα της ελίτ που τον στηρίζει, οι καναλάρχες, για παράδειγμα, των οποίων τις ασφαλιστικές εισφορές πληρώνουν οι φορολογούμενοι για να μπορούν εκείνοι να λιβανίζουν την καλύτερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που είναι απλώς η χειρότερη...

Όταν συζητιόταν ο νόμος Κατρούγκαλου- μία από τις βασικές αιτίες πτώσης τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- οι ελεύθεροι επαγγελματίες είχαν ξεσηκώσει το σύμπαν γιατί στην ουσία συνυπολόγιζε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή των περισσότερων ανάμεσά τους. Με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο επιβάλλεται ελάχιστος τεκμαρτός φόρος 1.100 ευρώ για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες. Η ευθύνη για τη φοροδιαφυγή δεν μπορεί να είναι συλλογική, αναμένω πάντως από τους αυτοαπασχολούμενους αν είναι συνεπείς με τα επιχειρήματά τους να ξεσηκώσουν και πάλι το σύμπαν...

Ο Κ. Μητσοτάκης οφείλει σχεδόν τα πάντα στο μιντιακό σύστημα που τον στηρίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θα ήταν σήμερα πρωθυπουργός χωρίς αυτό. Όταν, όμως, οι πολίτες δεν πιστεύουν αυτό που ζουν αλλά την εξωραϊσμένη προπαγάνδα είναι λογικό και να πιστεύουν ότι ο αχυράνθρωπος της ολιγαρχίας θα προστατεύσει καλύτερα τα συμφέροντά τους. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, αυτή η δεύτερη τετραετία δεν θα είναι εν τέλει τετραετία. Για το καλό μας... 

  

 

Οι κομήτες ενίοτε έρχονται για να μείνουν...

Όταν το φθινόπωρο του 2016 αναβάλλονταν, με "μυστηριώδη" τρόπο, οι εσωκομματικές εκλογές τής ΝΔ πολλοί έλεγαν πως ο Αλέξης Τσίπρας θα κυβερνούσε για πάντα. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, σήμερα θεωρείται- κακώς κι αδίκως- τοξικός για μεγάλο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας. Όποιος, συνεπώς, προδικάζει αιώνια παντοδυναμία Μητσοτάκη μάλλον δεν διαθέτει όχι μόνο γνώση τής πολιτικής μας ιστορίας, αλλά και μνήμη...

Προφανώς αν γίνονταν εκλογές την προσεχή Κυριακή η ΝΔ θα τις κέρδιζε πανηγυρικά. Ο δρόμος μέχρι τη δίκαιη ανατροπή της θα είναι μακρύς και δύσβατος. Για να συμβεί, όμως, αυτό δεν αρκεί ούτως ή άλλως η φυσιολογική φθορά ενός καθεστώτος που έχει αποδείξει ότι διαθέτει τις παρασκηνιακές δυνάμεις για να καλύπτει τα πολλά του αμαρτήματα. Ενδεχομένως να μην είναι αρκετό ούτε ένα μόνο προοδευτικό κόμμα, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεί γρήγορα στα πόδια του...

Όσο θα επιτρέπουν στον Στέφανο Κασσελάκη να ασχολείται με τα προβλήματα των πολιτών και να έρχεται σε άμεση επαφή μαζί τους θα γίνεται και πιο αντιληπτό πως ό,τι του λείπει σε πολιτική εμπειρία το κερδίζει σε κοινωνική ενσυναίσθηση. Φυσικά χρειάζεται κι εκείνος να μάθει πολλά για τη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Μην έχετε, ωστόσο, καμία αμφιβολία ότι θα την κυβερνήσει αυτός που πολλοί θα ήθελαν να εκπληρωθεί η προφητεία τους περί κομήτη... 

 

  
 

Εξωτερική πολιτική αρχών, αξιών και Predator...

Από αρχαιοτάτων χρόνων η εξωτερική πολιτική ενός κράτους εμπεριέχει πολλές δόσεις κυνισμού. Το εθνικό συμφέρον, άλλωστε, δεν ταυτίζεται πάντα με αρχές κι αξίες. Το να ισχυρίζεσαι, ωστόσο, πως ακολουθείς πολιτική αρχών κι αξιών όταν αποδέχεσαι θανάτους αμάχων μάλλον υποκριτή σε κάνει παρά κράτος με αρχές κι αξίες. Κι αυτό αποδεικνύεται και με τη στάση τής Ελλάδας στη σύγκρουση Ισραήλ- Χαμάς την οποία έχουν πληρώσει χιλιάδες άμαχοι κι από τις δύο πλευρές...

Η Ελλάδα έχει αποφασίσει, καλώς ή κακώς, εδώ και δεκαετίες πως ανήκει στη Δύση. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι συνώνυμο με το ανήκω στο δίκιο. Δεν ήταν, για παράδειγμα, στην εισβολή στο Ιράκ ούτε με το να παίρνεις ολοσχερώς το μέρος μιας πλευράς όταν και η άλλη δικαιούται μερίδιο στη δικαιοσύνη... 

Το να ανήκεις, εξάλλου, σε μια συμμαχία δεν είναι αντιθετικό της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που πρέπει να τηρεί μια χώρα, ιδίως μικρή. Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης δεν με πιστεύει, ας ρωτήσει τον καλό του φίλο Τ. Ερντογάν...

Η εμμονή- αθώα ή υποβολιμαία- του Ελ. Βενιζέλου με την Αγγλία οδήγησε στην εδαφική επέκταση της χώρας, αλλά και στη μικρασιατική καταστροφή. Ο Κ. Μητσοτάκης που με τη στάση του στη Συμφωνία των Πρεσπών έπαιξε το παιχνίδι των Ρώσων τώρα είναι πιο Αμερικανός κι από τους Αμερικανούς... 

Το πρόβλημα, όμως, με τον σημερινό πρωθυπουργό δεν είναι πως παίζει όλα τα λεφτά του σε ένα νούμερο. Είναι πως ασκεί κι εξωτερική πολιτική με βάση την προσωπική του ατζέντα. Κι έχει και το θράσος να κατηγορεί άλλους για τρολ, ποιος, ο βασιλιάς τού Predator...