Ο κόσμος δεν μπορεί να αναπνέει με τυφλή εκδίκηση...

Μακάρι όλοι εκείνοι που συγκλονίστηκαν, και δικαίως, με τον τρόπο που δολοφονήθηκε ο Τζορτζ Φλόιντ να έδειχναν τα ίδια ανθρώπινα αντανακλαστικά κι όταν ένας αδύναμος στην Ελλάδα πέφτει θύμα τής κρατικής βίας ή της κρατικής ανοχής στη βία. Υπενθυμίζω πως για αρκετούς που θρηνούν σήμερα πάνω από τον τάφο τού αφροαμερικανού ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν παρά ένα ομοφυλόφιλο πρεζάκι που πήρε ό,τι του άξιζε. Για να μην αναφερθώ, εξάλλου, στις χιλιάδες άλλες περιπτώσεις ευάλωτων ομάδων οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζονται με λεκτικό ρατσισμό και στη χειρότερη με συμπεριφορές που ομοιάζουν αρκετών λευκών αστυνομικών στις ΗΠΑ...

Η βία, εξάλλου, για να τερματιστεί θα πρέπει κάποιος να αποφασίσει πως δεν θα την αντεκδικηθεί, ανεξαρτήτως αν αυτός ο κάποιος με το νόμο τής εκδίκησης θα είχε το "δικαίωμα" να το κάνει. Κανένας αφροαμερικανός δεν θα επιστρέψει, για παράδειγμα, στη ζωή ή δεν θα είναι πιο ασφαλής όσα αστυνομικά τμήματα κι αν καούν στο όνομά του. Η βία γεννά βία μέχρι κάποιος γενναίος να δώσει τέρμα στην αναπαραγωγή τού μίσους...

Δεν ισχυρίζομαι πως η δικαιοσύνη οφείλει να απονέμεται με εκπτώσεις ή πως η εμπιστοσύνη μου είναι απόλυτη στον τρόπο που λειτουργεί. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής αν το πίστευα. Ούτε, όμως, η αυτοδικία ούτε η εκδίκηση ούτε το οφθαλμός αντί οφθαλμού έκανε τον κόσμο μας καλύτερο.

Μάλλον χειρότερο, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις που παραμερίζουμε τη λογική και τη σύνεση για πιο αυθόρμητα συναισθήματα. Οι άνθρωποι οφείλουν να εξεγείρονται απέναντι στην αδικία, η τυφλή βία όμως δεν οδηγεί πουθενά γιατί ακριβώς δεν βλέπει πού πηγαίνει...

Οφείλουμε κι ένα ευχαριστώ σε Μητσοτάκη, Τσιόδρα, Χαρδαλιά...

Το ότι η Ελλάδα είναι μια μπανανία κι όχι ένας διεθνής επιχειρηματικός και μεταφορικός κόμβος και δίχως ισχυρή βιομηχανία στην οποία να εργάζονται άνθρωποι κι από την Ασία δεν σημαίνει υποχρεωτικώς πως θα αποφεύγαμε τις δεκάδες χιλιάδες νεκρών που θρηνούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μπορεί να υπολειπόμαστε της Γαλλίας, για παράδειγμα, ή της Μεγάλης Βρετανίας σε ανάπτυξη, αλλά δεν είμαστε κι Αλβανία ή Σερβία ή οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εκτός ΕΕ. Κι ας το έχουν αυτό υπόψη, όπως και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα φτάσουν και στην Ελλάδα, εκείνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το Grexit θα ήταν η καλύτερη λύση το 2015...

Όλα αυτά τα γράφω γιατί χρωστάμε ένα ευχαριστώ στον Σωτήρη Τσιόδρα και στον Νίκο Χαρδαλιά, οι οποίοι συντόνισαν το υγειονομικό κομμάτι τής αντιμετώπισης της πανδημίας. Όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, μολονότι θα ήταν αναπόφευκτο να μην γίνουν και λανθασμένες εκτιμήσεις ή και εισηγήσεις για καθυστερημένες αποφάσεις. Παρότι, δηλαδή, με δεδομένο το χαμηλό αριθμό νεκρών και κρουσμάτων η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε βγει νωρίτερα από την καραντίνα σε σχέση με άλλες χώρες περισσότερο πληγείσες, που ωστόσο βγήκαν νωρίτερα...

Όπως είναι, επίσης, δίκαιο να αναγνωριστεί στον Κ. Μητσοτάκη ότι έλαβε την πολιτική απόφαση του λοκ ντάουν, η οποία έσωσε ενδεχομένως και χιλιάδες ζωές. Πράγματι, η απόφασή του δεν είχε πολιτικό κόστος γιατί είχαν πεθάνει ήδη αρκετοί στη γειτονική Ιταλία, αλλά τίποτα δεν είναι αυτονόητο μέχρι να αποφασιστεί. Το ότι, βεβαίως, ο πρωθυπουργός και το υπουργείο Υγείας- είναι αστείο ο Β. Κικίλιας να θεωρείται ο δημοφιλέστερος υπουργός δίχως να έχει κάνει στην ουσία τίποτα- δεν αξιοποίησαν το χρόνο για να ενισχύσουν το ΕΣΥ ή ότι τα οικονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί σχετίζονται με την επιβίωση των ισχυρότερων είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Τώρα, όμως, που έχουμε ξεπεράσει (;) την καταιγίδα καλό είναι στον απολογισμό που γίνεται τα θετικά να αναγνωρίζονται από όλους μας με γενναιοδωρία, αν θέλουμε άλλωστε να είμαστε και πιο πιστευτοί στην κριτική που ασκούμε...

 

Από πότε η Αριστερά αμφιταλαντεύεται για φράχτες;...

Δεν κατανοώ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστερεί να πάρει μια ξεκάθαρη θέση κατά τής επέκτασης του φράχτη στο νότιο Έβρο. Από πότε η Αριστερά αμφιταλαντεύεται για το αν πρέπει να ορθώνονται τείχη που χωρίζουν τους λαούς; Από το Βερολίνο έως τη Λευκωσία κι από τα σύνορα ΗΠΑ- Μεξικού έως τα κράτη τού Βίζεγκραντ πάντοτε στεκόταν απέναντι σε τεχνητούς διαχωρισμούς που δεν εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα παρά μόνο υποδαυλίζουν εθνικιστικά πάθη και λοιπές μισαλλοδοξίες...

Αν η Τουρκία θέλει να εισβάλει στη χώρα μας, προφανώς κι ο φράχτης δεν πρόκειται να την αποτρέψει, γιατί αν μπορούσε να την αποτρέψει δεν θα χρειαζόταν εξαρχής ένα τέτοιο μέτρο για ένα στρατό που κάμπτεται από μερικά συρματοπλέγματα. Αν στόχος είναι η αποτροπή εισόδου στη χώρα προσφύγων και μεταναστών, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να απαιτούμε από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να ανοίξουν τα δικά τους σύνορα για να δεχθούν κι εκείνοι ικέτες τής Γης. Ναι, τα σύνορα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι, γι' αυτό άλλωστε έχουμε στρατό, αστυνομία κι εθνοφυλακή. Αν μοναδική μας έγνοια είναι όμως η αποτελεσματικότητα, τότε ας χτίσουμε τσιμεντένιο τείχος ή, ακόμα "καλύτερα", ας παραχώσουμε νάρκες κι ας πυροβολούμε όποιον απελπισμένο μπαίνει σε ελληνικό έδαφος. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν τότε θα είμαστε καλύτεροι των κοινών δολοφόνων...

Αν, εξάλλου, η Αριστερά συναινεί σε φράχτες γιατί δεν κάνει το ίδιο και με τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Γιατί δεν συντάσσεται και με τα push backs, ακόμα και με αυτά που γίνονται στις ακτές τής Χίου και της Λέσβου, ή με την πληρωμή διακινητών για να φεύγουν πρόσφυγες και μετανάστες για την υπόλοιπη Ευρώπη; Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τα τελευταία γίνονται αχαλίνωτα κι αν έχουν και τη συναίνεση της Αριστεράς τότε καθίστανται νόρμα, έστω κι αν είναι απάνθρωπη...

Τι σου φταίνε και τα μέσα αν δεν έχεις μήνυμα...

"Τι θα γινόταν αν ήμασταν κυβέρνηση και συνέβαινε αυτό". "Τα ΜΜΕ μας πολεμούν". "Η κυβέρνηση είναι άριστη στην επικοινωνία, αλλά όχι στην ουσία". Έχω βαρεθεί να ακούω βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον πρόεδρό του να επαναλαμβάνουν όλα τα παραπάνω σε κάθε αφορμή. Φυσικά κι έχουν βάση αληθείας, αλλά με την κλάψα δεν κέρδισε κανείς εκλογές. Γι' αυτό και είναι προτιμότερο να ανασκουμπωθούν στην Κουμουνδούρου και να ασκήσουν το έργο που τους ανάθεσε ο λαός, σκληρή αντιπολίτευση δηλαδή, όχι μόνο προγραμματική αλλά κι απέναντι στα σκάνδαλα που η σημερινή κυβέρνηση παράγει σε καθημερινή βάση...

Φυσικά κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ερευνητική δημοσιογραφία ή να λειτουργεί ως μιντιακός σχολιαστής τής επικαιρότητας. Δεν είναι, όμως, νεοαυριανισμός να γράφουν φιλικά προς την αξιωματική αντιπολίτευση μίντια με στοιχεία γιατί ο Κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του είναι φαύλοι...

Ούτε είναι ώρα για προσωπικές στρατηγικές, ναρκισσισμούς, φατριασμούς κι αριστερόμετρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προοδευτικοί πολίτες αυτής της χώρας δεν έχουν την πολυτέλεια η διακυβέρνηση Μητσοτάκη να πάρει ηγεμονικά χαρακτηριστικά διαρκείας. Γι' αυτό και χρειάζεται η κοινή συμπόρευση όλων εκείνων που μπορεί να μην συμφωνούν στα πάντα, αλλά αντιμάχονται το νεοφιλελευθερισμό, το συντηρητισμό και τον εθνικισμό που πουλά στο πόπολο το Μαξίμου με τη σέσουλα...

Κι ούτε συνιστά ασυλία για το επικοινωνιακό επιτελείο τού ΣΥΡΙΖΑ το ότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει μαζί του τα ισχυρότερα συμβατικά μίντια. Μέχρι, για παράδειγμα, να καταλάβουν άπαντες στην Κουμουνδούρου εν μέσω τής πανδημίας την αξία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του isyriza υπήρχαν φωνές που ζητούσαν το κόμμα να επικεντρώσει στην αφισοκόλληση, που πέρα από αναποτελεσματική τη λες κι αντιπεριβαλλοντική...

Η ενημέρωση των πολιτικών συντακτών είναι ξεχασμένη υπόθεση, ενώ ακόμα και η στοιχειώδης ενημέρωση θεωρείται άθλος ή προδοσία αρχών κι αξιών τής Αριστεράς από κάποιους λάτρεις τής σοβιετικής μυστικοπάθειας. Με τέτοια μυαλά, όμως, δεν βλέπεις ξανά εξουσία, τουλάχιστον όχι σύντομα, όσες τραγικές επιλογές για τα λαϊκά συμφέροντα κι αν κάνει ο πρωθυπουργός...



  

Χυδαίο να προβάλλεις το παρελθόν ενός ανθρώπου για να του στερείς το δικαίωμα να αλλάξει το μέλλον του...

Για ένα κράτος δικαίου και ίσων ευκαιριών δεν έχει καμία, μα καμία σημασία αν ο φυλακισμένος που θέλει να σπουδάσει έχει διαπράξει ληστεία, είναι κατά συρροή δολοφόνος ή βιαστής. Οφείλει να δίνει τη δυνατότητα και στον πιο αμαρτωλό από τους πολίτες του τη δυνατότητα να μορφώνεται, υπό συγκεκριμένους βεβαίως κανόνες. Είναι, επομένως, χυδαίο να προβάλλεις το παρελθόν τού Β. Δημάκη για να του στερήσεις το δικαίωμα να διαμορφώσει αλλιώς το μέλλον του...

Η πολιτεία τιμωρεί με αναλογικό τρόπο και σωφρονίζει, δεν εκδικείται ούτε χρησιμοποιεί δυσανάλογα μέσα. Το ότι ο Β. Δημάκης σπουδάζει δεν σημαίνει απαραιτήτως πως θα βγει καλύτερος άνθρωπος από την εκπαιδευτική διαδικασία, ακόμα κι αν του δοθεί το δικαίωμα να την παρακολουθεί.

Ξέρω πολλούς σπουδαγμένους που η μόρφωση δεν βοήθησε ιδιαιτέρως το χαρακτήρα τους. Αλίμονο, όμως, αν το κράτος δεν αξιοποιεί κάθε διαθέσιμο μέσο για να βελτιώνει τους πολίτες του. Αδυνατώ, για παράδειγμα, να καταλάβω γιατί είναι προτιμότερο κάποια ημέρα ο Β. Δημάκης να αποφυλακιστεί έχοντας ως μοναδική εμπειρία τα όσα συμβαίνουν στις φυλακές κι όχι και την πανεπιστημιακή ζωή...

Το να ρίχνεις κάποιον στη μπουζού και να πετάς τα κλειδιά όχι μόνο δεν τιμά ένα πολιτισμένο κράτος, αλλά είναι κι άκρως αναποτελεσματικό. Ποιος πιστεύει ότι αν πεθάνει, για παράδειγμα, ο Β. Δημάκης θα σταματήσουν οι ληστείες στη χώρα;

Δεν το πιστεύουν κι αυτοί που εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα πάνω του, την ίδια ώρα που κάνουν χρυσές μπίζνες με απευθείας αναθέσεις. Αυτό που κάνουν είναι να καμουφλάρουν τα δικά τους εγκλήματα του λευκού κολάρου πίσω από την ταμπέλα "νόμος και τάξη", όπου βλασταίνουν όλα τα κατακάθια αυτού του τόπου...

Εθνικιστές στην αντιπολίτευση, τυχοδιώκτες στην εξουσία...

Αν στην κυβέρνηση ήταν διεθνιστές ή πασιφιστές, θα μπορούσα να δικαιολογήσω δηλώσεις τύπου "δεν θα πολεμήσουμε για 16 στρέμματα στον Έβρο". Υπενθυμίζω, όμως, ότι πρόκειται για έναν πρωθυπουργό κι ένα κόμμα που ως αξιωματική αντιπολίτευση είχαν συνταχθεί με εκείνους που θεωρούσαν προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών και πριν μερικούς μήνες είχαν χαρακτηρίσει εισβολή την προσπάθεια ικετών τής Γης να περάσουν τα σύνορα. Είναι, συνεπώς, το ιστορικό αυτών που μας κυβερνούν που καταδεικνύει- χαρακτηριστικότατο παράδειγμα η κωλοτούμπα για τη Βόρεια Μακεδονία- το βαθύ τους τυχοδιωκτισμό, που αξιοποιεί τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό κατά τα καλά και συμφέροντα...

Το ερώτημα αν αξίζει να πεθάνει κανείς για 16 στρέμματα στα βόρεια σύνορα είναι το ίδιο πλασματικό με το αν άξιζε να πεθάνεις το 1996 για μια βραχονησίδα, όπως κάποιοι πέθαναν. Κι αυτό γιατί όταν επιδεικνύεις έμπρακτη υποχωρητικότητα, αυτή δεν θα σταματήσει ποτέ και μπορεί χθες να ήταν τα Ίμια και σήμερα ο Έβρος, αλλά αύριο μεθαύριο αυτή η επεκτατική όρεξη μπορεί να φτάσει έως την Αθήνα. Δεν είναι, επομένως, ζήτημα εθνικισμού η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, αλλά αντίστασης στον ιμπεριαλισμό...

Όπως, εξάλλου, ο πόλεμος μπορεί να είναι μόνο η ύστατη καταφυγή, ομοίως και οι κουτοπονηριές μπορεί να βοηθούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά στα εθνικά θέματα γίνονται επικίνδυνες. Το τι συμβαίνει, για παράδειγμα, στον Έβρο με την κοίτη τού ποταμού δεν είναι σημερινό φαινόμενο ούτε είναι ντροπή να καθίσουμε στο τραπέζι με τους Τούρκους για να γίνεται ορθώς η οριοθέτηση των συνόρων. Αντιθέτως, ντροπή είναι η υποταγή χωρίς αντίσταση ή η θυσία ανθρώπινων ζωών γιατί η κυβέρνηση έχει βασίσει την κυριαρχία της και στο σοβινιστικό, μισαλλόδοξο λόγο...

Τι να την κάνεις τη δουλειά αν πίνεις φτηνό καφέ;...

Το να πληρώνουν οι μικρομεσαίοι τα βάρη κάθε κρίσης δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά πολιτική επιλογή. Παρόμοια έκαναν οι Θεσμοί και οι ελληνικές κυβερνήσεις την περίοδο των μνημονίων, την ίδια επιλογή κάνει, ξεκάθαρα πλέον, και τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με πρόσχημα τον κοροναΐό. Επέλεξε την οικονομική ανοσία τής αγέλης για να επιβιώσουν μόνο οι ισχυροί την ίδια ώρα που θεσμοθετεί τη μείωση μισθών και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα...

Λεφτόδεντρα, πράγματι, δεν υπάρχουν, ανεξαρτήτως αν για την κυβέρνηση εφευρίσκονται για τους μιντιάρχες, τους κλινικάρχες, τους μεγαλοεργολάβους, τους ιδιοκτήτες αεροπορικών εταιρειών ή τους ΚΕΚάρχες. Υπάρχει, όμως, ένα χρηματοδοτικό μαξιλάρι 37 δισ. ευρώ, η δυνατότητα δανεισμού τής χώρας από τις αγορές και για πρώτη φορά η διάθεση της ΕΕ να δώσει χρήματα κι όχι μόνο με τη μορφή δανεισμού. Ο Κ. Μητσοτάκης, όμως, επιλέγει να αφαιρέσει εισοδήματα από τους πολλούς και για αντάλλαγμα τους φτηναίνει τον καφέ, την πορτοκαλάδα και τα εισιτήρια στο μετρό και στον κινηματογράφο...

Η μεγαλύτερη πρωθυπουργική απάτη, πάντως, σχετίζεται με το ότι είναι δήθεν υπερασπιστής τής επιχειρηματικότητας. Αυτό που εννοεί δεν είναι άλλο από το ότι είναι σύμμαχος των μεγαλοεπιχειρηματιών, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι άλλωστε φίλοι του...

Από το σχέδιό του απουσιάζει η ουσιαστική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, με σκοπό μια βίαιη από άποψη ταχύτητας αναδιανομή τού πλούτου υπέρ των λίγων ισχυρών. Ο Κ. Μητσοτάκης κατανοεί ότι ιδίως στην οικονομία το επικοινωνιακό αμπαλάζ έχει κοντά ποδάρια- όλοι μας θα αντιληφθούμε το άδειασμα της τσέπης μας αργά ή γρήγορα, ακόμα κι εκείνοι που τώρα χαίρονται γιατί μπορούν να πιουν μια μπύρα στην πλατεία υπό την επίβλεψη των ΜΑΤ. Γι' αυτό και συνειδητοποιεί ότι οι εκλογές το συντομότερο δυνατό είναι η μόνη του διέξοδος για να υφαρπάξει την ψήφο των φοβισμένων πολιτών πριν μας καταπιεί ο νέος Αρμαγεδδών, για τον οποίο σε σημαντικό βαθμό ευθύνεται ο ίδιος...

Πόσο αγάπησαν τώρα όλοι τον Έλληνα τουρίστα...

Θα ήταν επιθυμητό να μην είχαμε βάλει όλα μας τα αβγά σε ένα καλάθι και να μην τρέμαμε τώρα για τις συνέπειες του κοροναΐού στον τουρισμό. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη μόνο της πολιτείας, αλλά και των επιχειρηματιών που επιθυμούν με χαμηλό κόστος να επιτυγχάνουν υπερκέρδη, σε βάρος και των συμπατριωτών τους, τους οποίους τώρα καλούν να δείξουν πατριωτικό καθήκον και να ταξιδέψουν εντός των συνόρων για να περιορίσουν τη χασούρα από το εξωτερικό. Πρόκειται για τους ίδιους επιχειρηματίες που έχουν τρελαθεί στο αφορολόγητο- πόσοι, για παράδειγμα, κόβουν αποδείξεις;- και υπερκοστολογημένο- θυμηθείτε πόσα δίνετε για μια τρύπα- τάλιρο τα προηγούμενα χρόνια και τώρα απαιτούν από τον φορολογούμενο να τους αποζημιώσει...

Φυσικά και πρέπει να ενισχυθεί ο τουρισμός, αφού από αυτόν εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα εκατοντάδες χιλιάδες μεροκαματιάρηδες. Γι' αυτό ακριβώς, όμως, κάθε κρατικό ευρώ που πηγαίνει στους επιχειρηματίες, κατά προτεραιότητα στους μικρομεσαίους, πρέπει να συνοδεύεται από την υποχρέωση τήρησης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Δεν είναι δυνατό κάποιοι να χρησιμοποιούν σκλάβους πολυτελείας για ένα εξάμηνο- και τώρα να γίνονται κρατικώς επιδοτούμενοι- προκειμένου μόνο οι ίδιοι να ζουν σαν πασάδες όλο το χρόνο...

Βεβαίως και δεν είναι όλοι οι τουριστικοί επιχειρηματίες απατεώνες, αλλά σε μια εποχή που δοκιμάζεται κάθε μικρομεσαίο νοικοκυριό είναι λογικό και να απαιτεί τα χρήματά του- ιδίως αυτά που βρίσκονται στο "μαξιλαράκι" των 37 δισ. ευρώ και συγκεντρώθηκαν με το αίμα του- να ξοδεύεται με τη μέγιστη δυνατή σύνεση. Από τη στιγμή, μάλιστα, που το συνάλλαγμα φέτος θα είναι σαφώς μειωμένο η κατανάλωση των Ελλήνων είναι που θα επιλύσει πολλά προβλήματα. Και το δυνατό το συντομότερο να καθίσουν όλα τα κόμματα σε ένα τραπέζι ώστε η χώρα να μην απειληθεί ξανά στο μέλλον από καταστροφή γιατί έχει επενδύσει τα πάντα σε έναν τόσο επισφαλή τομέα όπως ο τουρισμός...



  

Ο σκοπός δεν αγιάζει τους Ρασπούτιν...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε υπουργό τον Δημ. Παπαγγελόπουλο το 2015 γιατί ο τελευταίος είναι καραμανλικός, αλλά γιατί ήθελε έναν άνθρωπο με επιρροή στο χώρο τής Δικαιοσύνης προκειμένου να προχωρήσει η κάθαρση και η τιμωρία των διεφθαρμένων, όπως είχε υποσχεθεί στο λαό. Κι αυτό είναι το μεγάλο του σφάλμα στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί όσο κι αν είναι καλές οι προθέσεις σου υπάρχει κι αυτή η άτιμη η διάκριση των εξουσιών που απαγορεύει στην εκτελεστική εξουσία να αναμειγνύεται στη δικαστική. Ακόμα κι όταν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι το έκαναν επί δεκαετίες- και συνεχίζουν σήμερα- να παρεμβαίνουν, να εκβιάζουν και να απειλούν για να επιτυγχάνουν συγκαλύψεις για τους ίδιους και τους χρηματοδότες τους, εσύ δεν δικαιούσαι να αντιγράφεις τις μεθόδους τους, έστω κι αν αποσκοπείς σε κάτι ευγενέστερο από το κουκούλωμα...

Το ίδιο συμπέρασμα θα εξαγόταν ακόμα κι αν ο Δημ. Παπαγγελόπουλος είχε κατορθώσει να τεκμηριώσει την ενοχή πολιτικών για το σκάνδαλο Novartis ή είχε φέρει στο δημόσιο ταμείο δισεκατομμύρια ευρώ από τις διάφορες λίστες φοροδιαφυγής. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, στο οποίο αναφέρθηκε πολλάκις κατά την απολογία του στη Βουλή ο πρώην υπουργός, δεν βασίζεται στο σκοπό που αγιάζει τα μέσα. Δεν εμπεριέχει τίποτα το μακιαβελικό ή το ρασπουτινικό. Σε διαφορετική περίπτωση, θα θεωρούσαμε ηθικά και τα βασανιστήρια, για παράδειγμα, σε βάρος τρομοκρατών...

Όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί δεν υπάρχει σκάνδαλο Novartis ούτε γιατί οι παρεμβάσεις Παπαγγελόπουλου έχουν την ίδια ηθική απαξία. Τα γράφω γιατί η Αριστερά έχει χρέος να μην μιμείται το τέρας που δικαίως καταδικάζει...

Κι αν ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι Αριστερός για να φέρει αυτό το ηθικό βάρος, οφείλουν να το θυμούνται οι Αριστεροί τής αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ξαναγίνουν κυβέρνηση. Τη δεύτερη φορά Αριστερά ο έλεγχος των αρμών τής εξουσίας θα είναι ασυγχώρητος, ακόμα κι αν στεφθεί με μεγαλύτερη επιτυχία σε σχέση με την πρώτη φορά...

Στην Ευρώπη οι αφορισμοί διδάσκονται στο μάθημα της Ιστορίας και χωρίς κάμερες...

Δεν περνά ημέρα που να μην μας υπενθυμίζει πως ζούμε σε Ψωροκώσταινα. Το ότι γλιτώσαμε από τον κοροναΐό, μαζί με "υπερδυνάμεις" όπως η Αλβανία και το Μαυροβούνιο, μας υπενθύμισε πως είμαστε περισσότερο Βαλκάνια από όσο είμαστε Ευρώπη. Και το ότι οι παπάδες κι ο δημόσιος βίος μας ασχολείται ακόμα με αφορισμούς μάς υπενθυμίζει πως ο μεσαίωνας σε αυτόν τον τόπο δεν απέχει και πολύ από το 2020. Κατά τα άλλα, για να γίνει ο κλαυσίγελως ακόμα πιο ηχηρός, μας απασχολεί παραλλήλως και η ζωντανή αναμετάδοση μαθημάτων γιατί έχουμε επιλύσει όλα τα άλλα ζητήματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση της νέας γενιάς...

Και μόνο ότι το υπουργείο εξακολουθεί να ονομάζεται Παιδείας και Θρησκευμάτων καταδεικνύει την πνευματική μας υστέρηση έναντι του διαχωρισμού κράτους, εκκλησίας κι εκπαίδευσης. Τις προάλλες, μάλιστα, η εκκλησία εξέφρασε αρνητική γνώμη για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, ενώ ακόμα δεν μπορεί να κατανοήσει πως το κρασί και το ψωμί που δίνει στους πιστούς της για μετάληψη δεν είναι προφανώς το αίμα και το σώμα τού Ιησού κι επομένως μπορεί να στείλει πολλούς στον τάφο. Όταν, συνεπώς, αυτή η χώρα δεν μπορεί να κλείσει συζητήσεις οι οποίες στην προηγμένη Ευρώπη ανήκουν στο μάθημα της Ιστορίας πώς θα κατορθώσει να συγχρονίσει κάποια στιγμή το βήμα της μαζί της;...

Είναι, πάντως, λογικό η δεξιά τού κυρίου να έχει αποθρασυνθεί με κυβέρνηση ΝΔ όταν και η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων και να επαναφέρει την εκκλησία αποκλειστικώς στα πνευματικά της καθήκοντα. Ο πρώην Αιγιαλείας Αμβρόσιος είναι απλώς μία γραφική απεικόνιση του σκοταδισμού που διαπνέει σχεδόν το σύνολο της ιεραρχίας...

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν φωτισμένοι παπάδες και ιεράρχες, αλλά η πλειονότητά τους φαίνεται να πιστεύει ότι η γη είναι επίπεδη, ότι δεν υπάρχουν άλλοι γαλαξίες, ότι ο Τ. Σόρος κι ο Μπ. Γκέιτς είναι αντιπρόσωποι του διαβόλου και το δίκτυο 5G έχει έρθει για να μας αφανίσει. Αλήθεια, σε αυτόν τον πυροβολημένο συρφετό θα επιτρέπουμε να παρεμβαίνει στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς; Αρκετά δεν καταστραφήκαμε οι προηγούμενες; Κατά τα λοιπά, μένουμε Ευρώπη...

Αν θες να αλλάξεις τον άνθρωπο, άλλαξε τις συνθήκες τής ζωής του...

Όλα, μα όλα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι και πολλά περισσότερα από μία θεατρική παράσταση, άλλοτε καλοπαιγμένη κι άλλοτε κακοπαιγμένη. Ακόμα κι όταν βρισκόμαστε μόνοι μας μπροστά στον καθρέφτη υποδυόμαστε έναν εαυτό την ολότητα του οποίου δεν θα κατανοήσουμε ποτέ.

Γι' αυτό και ουδόλως με παραξενεύει η θεατρική παράσταση της εισαγγελέα στην υπόθεση Τοπαλούδη. Ο νόμος και οι ποινές του δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον Ποινικό Κώδικα, αλλά συνδέονται και με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ανεξαρτήτως αν πολλές φορές είναι δύσκολο να χαραχθούν τα όρια ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στο λαϊκισμό...

Με αφορμή τούς δολοφόνους τής Ελένης Τοπαλούδη κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσουν ξανά υπέρ τής θανατικής ποινής. Λες και το κράτος πρέπει να εκπέσει στο στάτους τού φονιά για να απονείμει δικαιοσύνη...

Η δίκαιη κι αναλογική τιμωρία, όμως, όχι μόνο δεν μπορεί να φτάνει έως την θανάτωση του ένοχου, αλλά ούτε κι ως την ισόβια κάθειρξή του, όποιο κι αν ήταν το αδίκημά του. Αν θέλουμε να μιλάμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα και να το εννοούμε κανείς δεν σωφρονίζεται αν γνωρίζει ότι θα περάσει το υπόλοιπο του βίου του στη φυλακή. Τα κράτη και οι κοινωνίες που εκδικούνται στην ουσία αυτοπυροβολούνται, αναζωπυρώνοντας το μίσος από το οποίο υποτίθεται πως επιθυμούν να απομακρυνθούν...

Όλα αυτά φυσικά και δεν σημαίνουν πως η φυλακή πρέπει να είναι ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, όπως συμβαίνει στη Σκανδιναβία για παράδειγμα. Αυτός που έχει παραβιάσει το νόμο και τους ηθικούς κώδικες οφείλει να αισθανθεί πάνω του τον πέλεκυ της τιμωρίας, αναλόγως με το αδίκημά του.

Αλίμονο, όμως, αν ως τιμωρία εννοούμε τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές τής χώρας, οι οποίες θα μπορούσαν να μετατρέψουν σε εγκληματία και τον πιο νομοταγή πολίτη. Μέτρον άριστον...

   

Σοσιαλισμό έχουμε μόνο για τους φίλους Μητσοτάκη...

Ο Κ. Μητσοτάκης γυρνά στο κέντρο τής Αθήνας και ρωτά- όταν δεν φωτογραφίζεται να ανάβει κεράκια ως πιστός φαρισαίος- καταστηματάρχες κι εργαζόμενους πώς τα πάνε. Το ενδιαφέρον του θα ήταν πραγματικό αν την ίδια ώρα υπουργοί του δεν έλεγαν πως δεν χρειαζόμαστε λεφτά για να μην γίνουμε 300 κιλά, πως οι έμποροι είναι ψεύτες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν γίνει ζόμπι και είναι μπαταχτσήδες και πως, εν τέλει, καπιταλισμό έχουμε. Αν ήθελαν να είναι ειλικρινείς, θα έλεγαν βεβαίως πως οι μικρομεσαίοι έχουν καπιταλισμό, αλλά οι πλούσιοι σοσιαλισμό, γι' αυτό και οι τελευταίοι- αεροπορικές εταιρείες, Fraport, μιντιάρχες, κλινικάρχες, μεγαλοεργολάβοι κ.λπ.- επιδοτούνται και με το παραπάνω...

Φυσικά και είναι ψευδοεπιχείρημα πως διασώζονται οι μεγάλοι παίκτες για να διασωθούν οι χιλιάδες θέσεις εργασίας τους. Θα μετρήσουμε το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα πόσοι μικρομεσαίοι θα μείνουν άνεργοι και πόσες θέσεις εργασίας θα διασωθούν στις μεγάλες εταιρείες, που έτσι κι αλλιώς θα προβούν σε μαζικές απολύσεις, και θα κάνουμε την αναπόφευκτη σύγκριση...

Αφήστε που αν, για παράδειγμα, καταρρεύσει η Aegean υπάρχουν ή θα δημιουργηθούν κι άλλες εταιρείες να πάρουν την θέση της. Οι αεροπορικές συνδέσεις μιας τουριστικής χώρας όπως η Ελλάδα είναι πολύ νόστιμο φιλέτο για να αφεθεί στην τύχη του. Αυτό, επομένως, που συμβαίνει είναι πως ο Κ. Μητσοτάκης διασώζει φίλους του κι όχι τη χώρα και το λαό της...

Το "καπιταλισμό έχουμε" των τιμητών τού νεοφιλελευθερισμού είτε θα εφαρμόζεται για όλους είτε θα αποδεικνύει υποκρισία και μισανθρωπισμό. Οι τράπεζες, για παράδειγμα, που δεν δανειοδοτούν μικρομεσαίους είναι οι ίδιες που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί τρεις φορές από τους μικρομεσαίους που δεν δανειοδοτούν...

Η κυβέρνηση, όμως, έχει ήδη θέσει σε εφαρμογή την οικονομική ανοσία τής αγέλης και τώρα είναι παγιδευμένη από τις επιλογές της. Αν ο Κ. Μητσοτάκης πάει σε εκλογές το καλοκαίρι θα αποδειχθεί ο τυχοδιωκτισμός του, αν το αφήσει για αργότερα θα είναι πολύ αργά για τον ίδιο έτσι κι αλλιώς για να διασωθεί...

Οι Αριστεροί να μένουν σε τρώγλες, το σπίτι τού Βολταίρου είναι κατειλημμένο...

Το ερώτημα είναι τόσο παλιό όσο και η πάλη των τάξεων: μπορεί ένας Αριστερός να είναι πλούσιος; Αν ζούσαμε σε ένα πραγματικά σοσιαλιστικό καθεστώς, κι όχι σε αυτά που ακόμα θαυμάζουν στον Περισσό, η απάντηση θα ήταν και πάλι καταφατική εφόσον εκπληρώνονταν οι κανόνες τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Ζούμε, έτσι κι αλλιώς, σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς και κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει τον οποιονδήποτε να παίξει με άλλους κανόνες μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι οι ιδέες του δεν είναι σωστές.

Επομένως, το σωστό ερώτημα στον καπιταλισμό είναι αν κάποιος έχει πλουτίσει με παράνομα ή ανήθικα μέσα. Κι αν έχει πλουτίσει και είναι Αριστερός, τότε είναι δύο φορές υπόλογος γιατί έχει σκυλεύσει την ιδεολογία του...

Σύμφωνα με τη λογική ορισμένων κουτοπόνηρων, οι Αριστεροί πρέπει να μένουν σε τρώγλες, ενώ οι δεξιοί μπορούν να μένουν στο σπίτι τού Βολταίρου, όπως καλή ώρα ο πρωθυπουργός μας και η σύζυγός του, ακόμα κι αν δεν μας έχουν διευκρινίσει ακόμα πού βρήκαν τα λεφτά για μια τόσο ακριβή αγορά. Με βάση τον ίδιο τρόπο σκέψης, υπουργοί τής ΝΔ δικαιούνται να έχουν δεκάδες ακίνητα κι οφσόρ και να χρωστούν στις τράπεζες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ενώ τα οκτώ ακίνητα Παπαδημούλη, που τα απόκτησε χάρη στην περιουσία τής συζύγου του και τον παχυλό μισθό τού ευρωβουλευτή και δεν τα έκρυψε πίσω από οφσόρ κι αχυράνθρωπους, είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Αν είναι έτσι, ας βάλει η δεξιά μας κυβέρνηση ένα περιουσιακό πλαφόν πάνω από το οποίο δεν επιτρέπεται να περάσει κανείς Αριστερός αλλιώς θα γίνεται αυτομάτως υποκριτής ή κι εγκληματίας...

Μέσα από τη στοχοποίηση Παπαδημούλη- υπενθυμίζω, επίσης, ότι οι βουλευτές κι ευρωβουλευτές τής Αριστεράς δίνουν μέρος ή και το σύνολο των αποδοχών τους στα κόμματά τους και σε κοινωνικές δράσεις- η δεξιά παραδέχεται για μια ακόμα φορά εμμέσως το ηθικό της υστέρημα. Ομολογεί ότι η Αριστερά έχει ανώτερους αξιακούς κανόνες, τους οποίους βεβαίως και δεν τηρούν πάντοτε οι Αριστεροί ή αρκετοί από αυτούς, αλλά αυτοί υπάρχουν κι εύκολα αντιπαραβάλλονται με το "ο καθένας για την πάρτη του" και το "πλουτισμός με κάθε κόστος" τού νεοφιλελευθερισμού. Θα μπορούσε κανείς και να το αποκαλέσει το αιώνιο κόμπλεξ ηθικής κατωτερότητας αυτών που συνδέουν την ευτυχία αποκλειστικώς με το χρήμα και την εξουσία, συνήθως κληρονομικώ δικαίω...

Ο Μεγάλος Αδελφός παραμεγάλωσε...

Το να υποστηρίζεις πως οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αξιολογούνται, εύκολα λέγεται, αλλά δύσκολα γίνεται, αν θες βεβαίως να είσαι δίκαιος κι όχι να ισχυρίζεσαι πως αξιολογείς για να αξιολογείς. Θεωρητικώς θα μπορούσαν να αξιολογούνται από τους μαθητές, τους γονείς των μαθητών, τους συναδέλφους κι από μία ανεξάρτητη επιτροπή. Στην πράξη, όμως, οι μαθητές θα απορρίπτουν όχι μόνο τους κακούς καθηγητές, αλλά κι αυτούς που είναι αυστηροί μαζί τους, οι γονείς θα επαφίενται στην άποψη των κακομαθημένων κανακάρηδών τους, οι συνάδελφοι θα βρουν ευκαιρία για ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών και η ανεξάρτητη επιτροπή είναι αδύνατο να φτάσει σε ασφαλές συμπέρασμα όσες φορές κι αν επισκεφτεί κάποια τάξη...

Ούτε είναι, φυσικά, λύση να βρίσκεται ένας επίτροπος σε κάθε τάξη κάθε στιγμή τής ημέρας ή να βάλουμε κάμερες στις τάξεις και σε μια άλλη αίθουσα να βρίσκονται επόπτες να αξιολογούν, λες και οι καθηγητές είναι διαιτητές και πρέπει να έχουμε το VAR για να κρίνει τις φάσεις. Το ποια είναι καλή διδασκαλία δεν είναι άσπρο μαύρο, όπως ένα οφσάιντ, αφήστε που και για το τελευταίο υπάρχουν ενστάσεις. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσο "όμορφη" θα είναι μια κοινωνία όπου οι εργοδότες μας θα έχουν μία κάμερα πάνω από το κεφάλι μας όλη την ώρα για να αξιολογούν αν είμαστε καλοί, κακοί ή τεμπέληδες...

Ποιος από εμάς είναι αψεγάδιαστος αν μπουν κάτω από το μικροσκοπικό φακό όλες του οι πράξεις; Και ποιος από εμάς θα είναι αληθινός αν λειτουργεί στην εργασία του ως ήρωας ριάλιτι παιχνιδιού που πρέπει να πιάσει κάποιους στόχους; Εν προκειμένω, ο καλός δάσκαλος κρίνεται σε βάθος χρόνου, ούτε καν από το αν οι μαθητές του περάσουν σε κάποιες εξετάσεις ή γίνουν πλούσιοι και ισχυροί. Ο καλός δάσκαλος συνδιαμορφώνει ανθρώπους, όχι πειθήνια και υπάκουα ρομποτάκια, όπως μας θέλει ο νεοφιλελευθερισμός...

Σε όποιον του αρέσει να προσβάλλεται μπορεί να προσβληθεί με τα πάντα...

Παρά τα ευχολόγια και τους ύμνους, για παράδειγμα με αφορμή τη γιορτή τής μητέρας, η θέση τής γυναίκας στην κοινωνία μας δεν είναι στην πράξη ισότιμη με αυτή του άνδρα. Οι προκαταλήψεις και οι διαφοροποιήσεις, όπως στις εργασιακές αποδοχές, παραμένουν, μολονότι βαίνουν μειούμενες. Γι' αυτό και είναι ακόμα, δυστυχώς, απαραίτητες οι ποσοστώσεις σε διάφορες περιπτώσεις ούτως ώστε ο νόμος να επιβάλλει την αναλογική ισότητα που αρνείται στο γυναικείο πληθυσμό ο ανδροκρατούμενος κόσμος μας...

Από την άλλη, όμως, το γυναικείο κίνημα και οι πρόθυμοι συμπαραστάτες του αρκετές φορές χάνουν το δίκιο τους επιλέγοντας την πολιτική ορθότητα να καθορίζει το σύνολο των τοποθετήσεών τους. Όποιος επιλέγει ως στάση ζωής να προσβάλλεται μπορεί να προσβληθεί με τα πάντα, ακόμα και με την περιλάλητη διαφήμιση της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, η οποία δεν μου άρεσε λόγω του δασκαλίστικου ύφους της, αλλά δεν θα ζητούσα ποτέ την απαγόρευσή της. Θα μπορούσε να πιέζει τον Χρήστο Λούλη να βγει στην πλατεία ο κολλητός του κι όχι η κοπέλα του ή θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί μια γυναίκα που θα την πίεζε το αγόρι της και τότε κάποιοι ενδεχομένως να έκαναν τη συζήτηση για το αν οι άνδρες προβάλλονται στερεοτυπικά ως ανεύθυνοι σε σχέση με τις πιο γειωμένες γυναίκες κι επομένως εκείνες στερούνται φαντασίας κι επαναστατικής διάθεσης...

Η υπερβολή δεν βοήθησε τις γυναίκες ούτε στην περίπτωση του κινήματος "Me too", όταν οι καταγγελίες για σεξουαλική εκμετάλλευση για την προώθηση της καριέρας τους ύστερα από δύο και τρεις δεκαετίες κι από καλλιτέχνιδες με λίγο ταλέντο είναι λογικό να αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό. Δεν αντιλέγω πως υπάρχει γυναικεία θυματοποίηση κι αρκετές ένιωσαν πιο έντονη την ανδρική βία πάνω τους κατά τις ημέρες τού εγκλεισμού. Το κυνήγι, ωστόσο, της αυτοθυματοποίησης δεν οδηγεί στην ισότητα, αλλά στην αυτοπεριθωριοποίηση...

Αυτοί που μας φτωχαίνουν είναι κι αυτοί που μας διχάζουν...

Στην πλακέτα που εγκαινίασε ο σκυλευτής νεκρών Κ. Μητσοτάκης αναφέρεται πως οι υπάλληλοι της Marfin που έχασαν τη ζωή τους έπεσαν θύματα της τυφλής βίας που γεννά ο διχασμός. Την 5η Μαΐου, ωστόσο, του 2010 αυτή η χώρα γνώρισε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της εθνικής ενότητας όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από την Αθήνα έως την Αλεξανδρούπολη διαδήλωσαν σε βάρος πολιτικών που πράγματι γεννούσαν βία και διχασμό. Κι αυτού, ακριβώς, του μεγέθους τις διαδηλώσεις φοβούνται και τώρα εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι με τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τους θα φτωχοποιήσουν εκ νέου το λαό...

Κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος με τις γεμάτες πλατείες. Ο ιός δεν έχει πεθάνει και δεν μείναμε δύο μήνες στα σπίτια μας για να τα γκρεμίσουμε όλα την επόμενη ημέρα. Η τελευταία, όμως, που δικαιούται να κατηγορεί τους άλλους- και τους πολιτικούς της αντιπάλους- για τη συμπεριφορά τους είναι η κυβέρνηση. Αυτοί που έκλειναν το μάτι στις εκκλησίες, που διοργάνωναν φιέστες με τραγουδίστριες κι ανοίγουν τα σχολεία δεν δικαιούνται διά να ομιλούν, αν δεν θέλουν να υποπέσουν ξανά στο αμάρτημα της υποκρισίας...

Ο πρωθυπουργός έχει χτίσει ένα πολιτικό αφήγημα σωτήρα μας από τον θάνατο λόγω κοροναΐού προκειμένου να καλλιεργήσει το έδαφος για εκλογές, εκμεταλλευόμενος τη συσπείρωση γύρω από τη σημαία σε κρίσιμες στιγμές και τη συνετή στάση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και μολονότι η Ελλάδα είναι Ψωροκώσταινα κι όχι χώρα τράνζιτ, σε αντίθεση με τα κράτη που χτυπήθηκαν περισσότερο από την πανδημία, καθυστέρησε και καθυστερεί να επαναφέρει την κανονικότητα με αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις.

Είναι διαφορετικό, για παράδειγμα, να επιτρέπεις στους νέους να μαζεύονται στις πλατείες κι άλλο να στέλνεις εκπαιδευτικούς που ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι πάνω από τα 50 πίσω στα σχολεία ή να λες στους ηλικιωμένους πιστούς πως μπορούν να κοινωνούν άφοβα. Φυσικό επόμενο είναι, συνεπώς, οι νέοι να ξεχυθούν στους δρόμους και να μην μπορεί τώρα να τους μαζέψει ο "Μωυσής", ο οποίος πολύ θα στενοχωρηθεί αν η Ευρώπη αποδειχθεί γαλαντόμα και δεν του προσφέρει άλλοθι για ένα νέο μνημόνιο...

Να στείλουν τα ΜΑΤ και στα σχολεία...

Δεν θα κατηγορούσα τον οποιονδήποτε για υποκρισία, αν απλώς είχε διαφορετική άποψη από τη δική μου. Η υποκρισία εκκινά όταν αντιμετωπίζεις παρόμοιες καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Αν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση δεν έστελνε τα ΜΑΤ μόνο στην πλατεία τής Αγίας Παρασκευής, αλλά κι όπου αλλού έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες παραβίασης της νομοθεσίας για τον κοροναΐό, όπως για παράδειγμα σε ορισμένες εκκλησίες, σε κάποιες απεργιακές συγκεντρώσεις ή στο φορτηγό με την Αλκ. Πρωτοψάλτη. Όταν κάνεις επικοινωνιακή σου σημαία το νόμο, την τάξη και την ασφάλεια τότε τα εφαρμόζεις παντού και δεν δημιουργείς νέα άβατα τύπου Εξαρχείων, αλλιώς δεν διαφέρεις από τους γραμματείς και τους φαρισαίους...

Κι αν, επίσης, η κυβέρνηση δεν ήθελε να την κατηγορούν για υποκρισία δεν θα είχε προκρίνει το ανούσιο άνοιγμα των σχολείων την επόμενη εβδομάδα, όπου θα συμβαίνει με τη σφραγίδα τού νόμου αυτήν τη φορά αυτό που γίνεται σήμερα στις διάφορες πλατείες τής χώρας. Οι μόνοι ωφελημένοι από αυτό το αχρείαστο ρίσκο στο όνομα μιας ψευδεπίγραφής επιστροφής στην κανονικότητα- αλήθεια, με ΜΑΤ σε βάρος τής νεολαίας την εννοούν στο Μαξίμου;- είναι οι ιδιώτες σχολάρχες που δεν θα χάσουν τα δίδακτρα του τελευταίου τριμήνου; Κι αν ανοίγουν τα σχολεία γιατί να μην ανοίξουν τα καφέ και τα μπαρ; Η κυβέρνηση έχει πέσει μέσα στο λάκκο με την κολοκυθιά που η ίδια επέλεξε να παίξει στις πλάτες μας...

Με αφορμή, εξάλλου, το κωμικοτραγικό ο ίδιος υπουργός που έκλεισε το φάκελο πριν μια δεκαετία, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, να τον ανοίγει σήμερα για να εξυπηρετήσει την ανάγκη τής δεξιάς για δημιουργία ηρώων, αναρωτιέμαι πότε η ΕΛ.ΑΣ. θα αποκτήσει την επιχειρησιακή της ανεξαρτησία από την πολιτική της ηγεσία. Θα πρέπει να παρεμβαίνει ο όποιος υπουργός για να κάνει ή για να μην κάνει τη δουλειά της;...

Κι ως πότε θα αποκρύβουν οι μεταχρονολογημένοι τιμητές των νεκρών τής Marfin πως κάποιοι από τους ενόχους- οι υπεύθυνοι της τράπεζας που απειλούσαν με απόλυση τους εργαζόμενους αν δεν γίνονταν απεργοσπάστες και οι οποίοι δεν τηρούσαν κανένα κανόνα πυρασφάλειας- έχουν βρεθεί και τιμωρηθεί; Όλα, μα όλα για την επικοινωνία πια, ακόμα και οι νεκροί που ποτέ τους οι σκυλευτές τους δεν αποζημίωσαν τους συγγενείς τους;...

Ντροπή δεν είναι ο δικαιωματισμός, αλλά ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός...

Όσο η ΝΔ βρισκόταν στην αντιπολίτευση χαρακτήριζε ιδεοληψίες το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τη μετεγκατάσταση αιτούντων άσυλο από τα νησιά στην ενδοχώρα ή την τοποθέτησή τους σε ξενώνες και διαμερίσματα. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά κάτι έχει καταλάβει κι έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί της. Και με το νέο νομοσχέδιο, ωστόσο, του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής (ναι, αυτού που είχε καταργήσει) επιμένει σε διαδικασίες δήθεν επιτάχυνσης της απονομής ή μη ασύλου, οι οποίες ωστόσο στην πράξη, όπως έχει αποδειχθεί την τελευταία δεκαετία, καθυστερούν περισσότερο τη διαδικασία...

Η συστηματική παραβίαση του ενωσιακού και διεθνούς δικαίου, όσο κι αν εξακολουθεί να τη νομοθετεί η κυβέρνηση, δεν πρόκειται ούτε να αποτρέψει πρόσφυγες και μετανάστες να εισέρχονται στην Ελλάδα ούτε θα αυξήσει τον αριθμό των επιστροφών τους. Αντιθέτως, θα δώσει ένα ακόμα επιχείρημα στις Βρυξέλλες να μας βάζουν στον ίδιο σάκο με την Ουγγαρία, την Πολωνία κι άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν τους ικέτες τής Γης ως δημόσιο κίνδυνο...

Ούτε, βεβαίως, τα αφρόδιχτα στο Αιγαίο ή τα μυστικά κονδύλια θα λύσουν το πρόβλημα. Το μεταναστευτικό είναι και πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας, δεν είναι όμως πρωτίστως τέτοιο. Αν ήταν, άλλωστε, αυτή η κυβέρνηση δεν θα έσπευδε να διορθώσει το λάθος της και να το διαχωρίσει από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη...

Η φυλάκιση υποψήφιων προσφύγων σαν να είναι εγκληματίες, η μη παροχή μεταφραστή ή και δικηγόρου, οι σύντομες προθεσμίες ή η μη δυνατότητα αυτοπρόσωπης υπεράσπισης του αιτήματος ασύλου εκθέτουν, πάνω από όλα, τον ανθρωπισμό μας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν επιλέξει να είναι πρόσφυγες ή μετανάστες, τους οδήγησε η ανάγκη.

Ούτε εμείς, εξάλλου, επιλέξαμε να είμαστε Έλληνες, απλώς έτυχε να γεννηθούμε σε αυτή τη γωνιά τού πλανήτη. Ντροπή, συνεπώς, δεν είναι ο δικαιωματισμός, αλλά ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός, η υπερηφάνεια δηλαδή για μια τυχαιότητα και το μίσος για τους άλλους που επίσης έτυχε να γεννηθούν αλλού. Δεν υπάρχουν Έλληνες και ξένοι όταν κάποιος βρίσκεται ικέτης, αλλά άνθρωποι κι άνθρωποι. Κι όποιοι δεν το καταλαβαίνουν, υπηρετούν καλύτερα από τον καθένα το φασισμό...

Αν δεν υπήρχε μνημόνιο, δεν θα υπήρχε η Marfin...

Από το Μάιο του 2010, όταν σκοτώθηκαν οι τρεις υπάλληλοι της Marfin, μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015 κι από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι και σήμερα κυβέρνησαν και κυβερνούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ούτε, όμως, αυτό το εκτεταμένο χρονικό διάστημα έχουν βρεθεί οι δολοφόνοι. Όπως, άλλωστε, δεν έχει εξαρθρωθεί κι ο Ρουβικώνας- που δεν είναι, πάντως, δολοφονική οργάνωση-, όπως έλεγε η σημερινή κυβέρνηση προεκλογικώς πως θα έπραττε ούτε έχουν σταματήσει οι εμπρηστικές επιθέσεις στα Εξάρχεια. Αν ίσχυε, επομένως, η κατηγορία τού πάλαι ποτέ δικομματισμού για το ΣΥΡΙΖΑ πως χαϊδεύει ή και υποθάλπει ακραία στοιχεία, πόσο παραπάνω ισχύει αυτό για δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει τη χώρα πολύ περισσότερα χρόνια και οι τρομοκρατικές δράσεις επί ημερών τους είναι απειράριθμες;...

Υπενθυμίζω ότι οι υπάλληλοι της Marfin δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου- του μεγαλύτερου τα τελευταία δέκα χρόνια- που πραγματοποιήθηκε κατά του πρώτου μνημονίου. Αν, συνεπώς, οι τότε κυβερνώντες δεν είχαν νομοθετήσει την απότομη και σχεδόν ολική φτωχοποίηση του ελληνικού λαού ούτε οι Έλληνες θα έβγαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους ούτε θα έβρισκαν την ευκαιρία κάποιοι ελάχιστοι με μηδενικό σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή να εκδηλώσουν τα πιο χυδαία τους ένστικτα. Και ούτε, φυσικά, θα έβρισκε την ευκαιρία το τότε και σημερινό κατεστημένο να στιγματίσει ένα ολόκληρο κίνημα που ζητούσε κοινωνική δικαιοσύνη και δεν συναινούσε στη δική του δολοφονία...

Όπως και τότε έτσι και σήμερα γίνεται προσπάθεια από τους κυβερνώντες να μας πείσουν πως πρέπει να ξεπεράσουμε το διχασμό και να στηρίξουμε την εθνική ενότητα. Με αυτό, βεβαίως, εννοούσαν κι εννοούν τη δική τους αντίληψη πραγμάτων στην οποία οι υπόλοιποι πρέπει να ομονοήσουμε γιατί αλλιώς είμαστε κοινωνικώς ανεύθυνοι.

Σήμερα, δηλαδή, πρέπει να βγάλουμε το σκασμό και να μην λέμε κουβέντα για τις απολύσεις, τη μισή δουλειά και το μισό μισθό, τα λουκέτα, τον εργασιακό μεσαίωνα, τα δώρα εκατομμυρίων ευρώ στους κολλλητούς, τα περιβαλλοντοκτόνα νομοσχέδια, την οικονομική ανοσία τής αγέλης ή την επιστροφή τής εκπαίδευσης σε ξεπερασμένες πρακτικές. Η κυβέρνηση αρνήθηκε να ενισχύσει εμπροσθοβαρώς πρόσωπα, οικογένειες κι επιχειρήσεις με το επιχείρημα πως θα χρειαστούμε λεφτά αργότερα και τώρα θα τα δώσει μόνο σε όσους καταφέρουν να σταθούν όρθιοι- άγνωστο πώς- με ίδια μέσα. Όπως και το 2010, όμως, έτσι και τώρα ο λαός θα ξεσηκωθεί. Και τώρα είμαστε πολύ πιο ψυλιασμένοι για τις προβοκάτσιες...

Να τρώνε λιγνίτη στη δυτική Μακεδονία όταν δεν θα έχουν ψωμί...

Η πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι δύσκολο να βρεθεί και στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να εξαλειφθεί στη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας κι επομένως καθίσταται ασύμφορη ως επιλογή από τις κυβερνήσεις, αφού δεν διαθέτει πολιτικά οφέλη. Αντιθέτως, η πρόσκαιρη οικονομική ζημιά σε αυτούς που πλήττονται άμεσα από την αναγκαιότητα αλλαγής τού παραγωγικού- ενεργειακού μοντέλου είναι μεγάλη κι άμεσα μετρήσιμη η δυσαρέσκειά τους στις κάλπες...

Είναι αλήθεια ότι οι περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις καθυστερούν πολύ στη χώρα μας και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και το ΣτΕ είναι περισσότερο ανελαστικό από όσο ίσως θα έπρεπε για την προστασία τού περιβάλλοντος. Η εύρεση, άλλωστε, της χρυσή τομής προκειμένου να επιτυγχάνουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι εύκολη υπόθεση μόνο στην θεωρία. Μόνο που το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο που ψηφίζεται την Τρίτη στη Βουλή περιέχει σωρεία φωτογραφικών διατάξεων για μεγαλύτερα και μικρότερα συμφέροντα για να θεωρηθεί πως έχει βρει αυτό το ενδιάμεσο έδαφος που απαιτείται ώστε να μην έχουμε από μία πανδημία κάθε χρόνο, αλλά και να μην πεθαίνουν από ασιτία εκατομμύρια άνθρωποι σε έναν πλανήτη ο πληθυσμός τού οποίου ακολουθεί αυξητική τάση...

Το δίλημμα, ωστόσο, της βιώσιμης ανάπτυξης μπορεί και να είναι το ψευτοδίλημμα που θέτει ο καπιταλισμός για να μην απαντήσει στο ουσιαστικότερο αίτημα της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και των ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Αν οι πλούσιοι συνεχίσουν να καρπώνονται τη συντριπτική μερίδα τού παγκόσμιου πλούτου, είναι αδύνατο να απαντήσουμε με ακρίβεια στο ερώτημα του κατά πόσο πρέπει να θυσιάσουμε κι άλλο το φυσικό πλούτο για να επιβιώσουμε. Μόνο η κοινωνική δικαιοσύνη θα μπορέσει να βάλει τα πραγματικά όρια της βιώσιμης ανάπτυξης. Αν, για παράδειγμα, δεν δοθεί η δυνατότητα στους κατοίκους τής δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης να σταθούν στα πόδια τους χωρίς το λιγνίτη είναι εύκολο από την Αθήνα να τους παροτρύνουμε, σαν άλλες Μαρίες Αντουανέτες, να τρώνε παντεσπάνι παριστάνοντας τους οικολόγους από απόσταση ασφαλείας...

Μαθήματα εκ του Περισσού που για το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εκ του περισσού...

Η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΚΚΕ ήταν παράνομη, με βάση τη νομοθεσία για τον κοροναΐό. Το ίδιο παράνομα ήταν, ωστόσο, κάποτε και το οκτάωρο, η απεργία σε οποιαδήποτε μορφή της, η συνδικαλιστική εκπροσώπηση, οι άδειες, οι στοιχειώδεις κανόνες εργασιακής ασφάλειας. Φυσικά κι ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει μόνο και μόνο χάρη στην ικανότητα του Περισσού να διοργανώνει επιτυχημένες συγκεντρώσεις. Από την άλλη, όμως, οι ελιτίστες τού ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουν ότι αν θέλουν να αλλάξει αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν βγουν από τα γραφεία τους στην Κουμουνδούρου κι όπου αλλού κι αν δεν βρέξουν τα μαλθακοποιημένα από την άσκηση εξουσίας ποδαράκια τους...

Δεν είναι κακό να αντιγράφεις από τους καλύτερους. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ζηλεύει το σταλινισμό και τη δυσανεξία στην κυβερνητική ευθύνη τού ΚΚΕ, εν τούτοις έχει πολλά να μάθει από την οργάνωσή του. Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν χρειάζεται ακούνητα, αμίλητα στρατιωτάκια που απλώς θα εκτελούν τις εντολές τής ηγεσίας και θα υπακούουν σε δόγματα που απέτυχαν στην πράξη. Από την άλλη, όμως, αυτή η περιλάλητη διείσδυση στην κοινωνία και στις οργανωμένες μορφές της δεν θα γίνει ποτέ όσο στην Κουμουνδούρου ασχολούνται ακόμα κι εν μέσω κοροναΐού κυρίως με τη συγκρότηση κι ενίσχυση συνιστωσών ενόψει ενός συνεδρίου που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σήμερα πότε θα πραγματοποιηθεί...

Όσο οι σταλινιστές κάνουν κουμάντο στο ΚΚΕ δεν πρόκειται να συναινέσουν σε ένα προοδευτικό μέτωπο απέναντι στο νεοφιλελεύθερο νεοσυντηρητισμό τής ΝΔ. Κι αυτό είναι κρίμα γιατί ο Περισσός θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος σύμμαχος για το ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το ΚΙΝΑΛ, που κάνει τώρα δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα στην κατεύθυνση της συνεννόησης, ξεπερνώντας με δυσκολίες το μικρομεγαλισμό του...

Όπως κι αν έχει, η ιδεολογική καθαρότητα σε έναν σύνθετο, καπιταλιστικό κόσμο μοιάζει με ουτοπία. Κι όσο κάποιοι στην Αριστερά την έχουν ως αυτοσκοπό ο Κυριάκος θα συνεχίζει αμέριμνος να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους...