Η αισιοδοξία δεν είναι συναίσθημα, είναι χρέος...

Θα είχα και θα είχαμε κάθε καλή δικαιολογία για να είμαι και να είμαστε απαισιόδοξοι για το 2017 τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο: η οικονομική κρίση συνεχίζεται, δίχως να υπάρχει ακόμα κάποιο δυνατό φως στο τούνελ, οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται, οι πόλεμοι μαίνονται, το κλίμα αλλάζει ραγδαίως κι ως συνέπεια όλων αυτών οι πρόσφυγες και μετανάστες ολοένα κι αυξάνονται, μαζί με την τρομοκρατία και τους εκλεγμένους παράφρονες και μισαλλόδοξους που κυβερνούν τον πλανήτη. Θα έπρεπε, συνεπώς, να είναι κάποιος αφελής ή να έχει μόλις έρθει από άλλο πλανήτη για να μην τα βλέπει όλα αυτά και να τρέχει ανέμελα στους μπαξέδες σαν να μην συμβαίνει τίποτα στον ίδιο και στους συνανθρώπους του...

Η αισιοδοξία, ωστόσο, δεν είναι απλώς συναίσθημα, είναι χρέος προς το δώρο που μας έχει δοθεί είτε από τη φύση είτε από τον θεό- αναλόγως τι πιστεύει και δεν πιστεύει κανείς- και το οποίο θα ήταν αγένεια να επιστρέψουμε άθικτο. Γι' αυτό κι έχουμε υποχρέωση κι όχι μόνο δικαίωμα να απαρνηθούμε την απαισιοδοξία και την κατάθλιψη που αυτή φέρνει μαζί της, να αγωνιζόμαστε σαν η μάχη να δίνεται κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις για εμάς, να συμπεριφερόμαστε απέναντι στις αναποδιές σαν να αφορούν κάποιους άλλους, δίχως κυνισμό αλλά με το ρεαλισμό τού ανθρώπου που κυνηγά το ανέφικτο σαν να βρίσκεται σε απόσταση μόνο μιας χεριάς από κοντά του...

Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι οτιδήποτε άλλο από τον θάνατο μπορεί να μας καταστρέψει. Κι αν οι Τραμπ, οι Σόιμπλε ή οι Λε Πεν αυτού του πλανήτη βάζουν εμπόδια στη συναδέλφωση των λαών κι αν οι κάθε άλλου είδους μουτζαχεντίν οποιασδήποτε θρησκείας καλλιεργούν το μίσος για το διαφορετικό κι αν το λούμπεν προλεταριάτο εθίζεται στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων βαριά ευθύνη μας είναι να τους πολεμάμε όχι με τα δικά τους όπλα, γιατί θα γίνουμε το τέρας που απεχθανόμαστε, αλλά με εκείνα που πηγάζουν από την καρδιά κι από την ακλόνητη όσο και υποσυνείδητη πεποίθηση ότι όλοι μας έχουμε μια ξεχωριστή καταγωγή αλλά κι όλοι μας πορευόμαστε προς ένα πολύ συγκεκριμένο πεπρωμένο. Είναι κρίμα, επομένως, το χρόνο που μεσολαβεί να τον σπαταλάμε υποτασσόμενοι στην κακοβουλία κι εστιάζοντας σε αυτά που μας χωρίζουν κι όχι σε εκείνα που μας ενώνουν...

Κατανοώ ότι όλα αυτά ενδεχομένως να διαβάζονται ως ψυχολογία για αρχάριους ή ως συμβουλές ευζωίας σε ανθρώπους που αυτή την ώρα μετρούν μέχρι και την τελευταία τους δεκάρα για να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας, τον ΕΝΦΙΑ κι οποιοδήποτε άλλο χαράτσι. Σας διαβεβαιώ, ωστόσο, ότι δεν σας γράφω από τη βίλα μου στο Μαλιμπού αγναντεύοντας τον ωκεανό, πίνοντας ένα δροσερό μοχίτο κι απολαμβάνοντας τα ωραία κορμιά στην παραλία. Σας γράφω μέσα από τη φρίκη τής καθημερινής πάλης για επιβίωση με αξιοπρέπεια, επενδύοντας κομμάτι τού χρόνου μου συνομιλώντας εμμέσως μαζί σας και γλιτώνοντας με αυτόν τον τρόπο πολλά λεφτά σε ψυχοθεραπεία...

Κι ο γράφων βρίσκεται πολλές φορές ενώπιον του να αφεθεί να ουρλιάξει, να κλάψει, να τα παρατήσει και να αφήσει το κύμα να τον παρασύρει κι όπου τον βγάλει. Πάντοτε όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, κερδίζει μέσα μου η επιλογή τού αγώνα. Ναι, του μάταιου ίσως και ουτοπικού, αλλά του αγώνα όπως κι αν έχει με σκοπό να βγαίνεις όσο γίνεται πιο καθαρός από τη βουτιά σου στη λάσπη. Γιατί μαγκιά δεν είναι η απομόνωση σε κάποιο μοναστήρι και η απευθείας συνδιαλλαγή σου με τον θεό σου, αλλά η παραμονή σου ανάμεσα στους ανθρώπους, γνωρίζοντας ότι όσες φορές θα σε πληγώσουν άλλες τόσες θα τους πληγώσεις. Αυτή είναι η άτυπη συμφωνία που λέγεται ζωή και είναι στο χέρι μας να μην την κάνουμε κι άτιμη. Κι αν το 2017 δεν έχει λεφτά να μας δώσει, χρέος μας είναι να διεκδικούμε ό,τι μας αξίζει δίχως στην πορεία να χάνουμε την ψυχή μας. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, μικρό το κακό. Έχουμε μπροστά μας και το 2018, το 2019, το...

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει τη Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου. Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά σε όλους!


  

Ο Κούλης στο στοιχείο του, έπαιξε μπάλα κόντρα στην εθνική αστέγων...

Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο άθλιος Κούλης και οι συνοδοιπόροι του είναι πως ο ίδιος θα ψηφίσει τα μνημονιακά μέτρα, όποια κι αν είναι αυτά, κι ακόμα περισσότερα προκειμένου να ολοκληρωθεί άμεσα η β' αξιολόγηση. Μόνο που με αυτή του την τοποθέτηση δεν συντάσσεται με το σύνολο των δανειστών, αλλά με τις πιο ακραίες φωνές τους, δηλαδή τον Β. Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Δεν ζούμε μια επανάληψη του πρώτου εξαμήνου τού 2015 γιατί απλούστατα οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει.

Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μόνη της απέναντι στα υπόλοιπα 18 κράτη- μέλη τής Ευρωζώνης κι έχουν ακολουθήσει γεγονότα, όπως το Brexit, και θα ακολουθήσουν άλλα, βλ. γαλλικές εκλογές, που αλλάζουν τα δεδομένα κι αυξάνουν την ανασφάλεια. Ο πρωθυπουργός τής Γαλλίας ήταν η τελευταία προσθήκη σε εκείνους που υπερασπίστηκαν τα κοινωνικά μέτρα που ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως οι μόνοι που μένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους είναι εκείνοι που πολύ σύντομα θα υποχρεωθούν να λογοδοτήσουν στην Ιστορία για τις καταστροφικές επιλογές που έκαναν, καθώς και τα πειθήνια όργανά τους...

Υπάρχουν ακόμα συντάξεις που μπορούν να περικοπούν, υψηλή φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή. Αυτή είναι η μία όψη τής πραγματικότητας. Η άλλη θέλει ο μέσος όρος των συντάξεων στην Ελλάδα να είναι ο μισός σε σχέση με τη Γερμανία, ενώ η φορολόγηση να ξεπερνά το μέσο όρο τής Ε.Ε. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως είναι απαραίτητες παρεμβάσεις και στο συνταξιοδοτικό και στο φορολογικό, όχι όμως τέτοιες που να επιβαρύνουν όσους έχουν ήδη επιβαρυνθεί πολύ από την κρίση. Η εφαρμογή, για παράδειγμα, των κινήτρων για το πλαστικό χρήμα θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα...

Γιατί, επομένως, να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, όπως διακαώς επιθυμούν ο Π. Τόμσεν και το παρεάκι του; Γιατί, επίσης, να κοπούν οριζοντίως συντάξεις όταν έτσι κι αλλιώς έχουν ψηφιστεί περικοπές για όλους μέχρι και το 2019 κι όταν οι νέες θα μπορούσαν να αφορούν μόνο "ρετιρέ" που δεν κατέβαλλαν από την τσέπη τους εισφορές ή που, τέλος πάντων, θα μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς και με λιγότερα χρήματα;...

Στις απαιτήσεις Σόιμπλε δεν υπάρχει άλλη λογική από την ψηφοθηρία- ακόμα παραμυθιάζει τους Γερμανούς πως δώρισαν δισεκατομμύρια στην Ελλάδα και δεν την δάνεισαν με επωφελέστατους για τους ίδιους όρους. Αν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θέλει για πρώτη φορά να είναι ειλικρινής κι όχι υποκριτής οφείλει να απολογηθεί στο γερμανικό λαό γιατί τα υπερκέρδη που αποκόμισε άμεσα κι έμμεσα η χώρα του από τη χώρα μας δεν αναδιανεμήθηκαν με κοινωνική δικαιοσύνη παρά τα καρπώθηκε η γερμανική ολιγαρχία, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί εργαζόμενοι δεν είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται. Όπως, βεβαίως, και θα πρέπει να απολογηθεί για τα υπερβολικά γερμανικά πλεονάσματα, τα οποία αντίκεινται στο Σύμφωνο Σταθερότητας που τόσο αρέσκεται ο ίδιος να επικαλείται όταν είναι να επιβάλλει λιτότητα στον ευρωπαϊκό νότο...

Την ψηφοθηρία Σόιμπλε και την ιδεοληψία τού ΔΝΤ υποστηρίζει ασμένως ο άθλιος Κούλης κι ας έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα στην Ελλάδα, στη Γερμανία κι οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη και στον πλανήτη. Κι ακριβώς γι' αυτή του τη στάση δεν πρόκειται να γίνει πρωθυπουργός. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έπαιξε μπάλα κόντρα στην εθνική ομάδα αστέγων. Στην ουσία παίζει μπάλα με την ομάδα που δημιουργεί άστεγους. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα "ξαφνικά" σίγησαν και οι μέχρι προσφάτως γενναιόδωρες μαζί του δημοσκοπήσεις...    

Μάθατε ΤΑ ΝΕΑ; Πεθαίνουν από το ίδιο τους το δηλητήριο...

Στα χρόνια των μνημονίων έχουν υπάρξει γραφίδες που τα έχουν υπερασπιστεί με όλη τους την καρδιά. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν το ίδιο με αυτό που το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε κατασυκοφάντησε έναν ολόκληρο λαό, χαρακτηρίζοντάς τον συλλήβδην τεμπέλη και καλοπερασάκια. Η ύβρις, ωστόσο, συνοδεύεται πάντοτε από τη νέμεση. Στη Γερμανία η καγκελάριος κι ο υπουργός των Οικονομικών της είναι σήμερα παγιδευμένοι από το λαϊκισμό που οι ίδιοι εξέθρεψαν, βλέποντας την ακροδεξιά να δρέπει τις δάφνες για τη μισαλλοδοξία που εκείνοι έσπειραν...

Στην Ελλάδα, πάλι, κλείνουν το ένα μετά από το άλλο μέσα ενημέρωσης που κατηγορούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ τον μέσο Έλληνα φτωχοδιάβολο που δεν έκοβε απόδειξη για κάθε καφέ που πουλούσε ή που περνούσε μερικά φανάρια με κόκκινο την ίδια ώρα που οι ιδιοκτήτες τους θησαύριζαν προσωπικώς από την προνομιακή τους σχέση με το δημόσιο ταμείο, από τα θαλασσοδάνεια κι από τους εκβιασμούς...

Κι έρχονται τώρα εκείνοι που ισχυρίζονταν πως αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα εφεύρουμε να ζητούν για την πάρτη τους εξαίρεση από μνημονιακές ρυθμίσεις για τις οποίες κάποτε πανηγύριζαν, στο όνομα, βεβαίως, της επιχειρηματικότητας. Ο πάμπλουτος Στ. Ψυχάρης, με τις "οφσόρ" εταιρείες, ζητά κατ' εξαίρεση να ξεπαγώσουν οι λογαριασμοί του και να πληρωθούν πρώτα οι εργαζόμενοί του το δώρο Χριστουγέννων και στη συνέχεια το Δημόσιο, οι πιστωτές του και οι τράπεζες. Αφού ο ραδιούργος εκδότης νοιάζεται τόσο για τους υπαλλήλους του γιατί δεν τραβά χρήματα από τις αμύθητες καταθέσεις του στο εξωτερικό για να τους πληρώσει κι απαιτεί από την κυβέρνηση να παραβιάσει το νόμο;...

Μήπως όλα αυτά δεν γίνονται για τους εργαζόμενους, οι οποίοι αποτελούν διαχρονικά το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, αλλά για να μην πάει φυλακή ο βαρόνος των μίντια με τη διαδικασία τού αυτόφωρου στην περίπτωση μη καταβολής τού δώρου; Μήπως, δηλαδή, και πάλι προτεραιότητα έχουν για τον ίδιο ο εαυτούλης του και τα συμφέροντά του;...

Μακάρι να ξανατυπωθούν τα "ΝΕΑ". Περιμένω πώς και πώς να διαβάσω το επόμενο πύρινο άρθρο τού Γ. Πρετεντέρη κατά τού λαϊκισμού, σε βάρος εκείνων που έζησαν πάνω από τις δυνάμεις τους και τώρα ζητούν διαγραφή χρεών, για το "pacta sunt servanda" και για όλα τα άλλα μνημονιακά κουραφέξαλα με τα οποία έχει ταΐσει τους θαυμαστές του όλα αυτά τα χρόνια. Αν οι νόμοι είναι νόμοι κι οφείλει ο λαός να τους τηρεί ακόμα κι αν είναι άδικοι, τότε φαντάζομαι Γιάννη πως αυτό ισχύει και για τον άνθρωπο που γλείφεις πατόκορφα επί δεκαετίες μήπως και γίνεις μια ημέρα χαλίφης στην θέση τού χαλίφη...

Οφείλεις να γνωρίζεις, ωστόσο, πως όποιος ζει από το ξίφος πεθαίνει κι από αυτό. Κι όταν η προπαγάνδα σου γυρίζει μπούμερανγκ δύσκολα μπορείς να προστατευτείς από το ίδιο σου το δηλητήριο. Πόσω μάλλον όταν εσύ και το Συγκρότημα που υπηρέτησες με γλοιώδικη αφοσίωση δεν διαθέτουν ούτε την ηθική νομιμοποίηση ούτε το λαϊκό έρεισμα για να αποφύγουν τις συνέπειες των αμαρτημάτων τους. Κάτι, δηλαδή, σαν τη ΝΔ του άθλιου Κούλη που τόσο ερωτεύτηκες στα γεράματα, εξέλιξη απολύτως φυσιολογική από τη στιγμή που μοιράζεστε την ίδια αγάπη για τη σαπίλα...    

 

Οι καλλονές έχουν δίκιο, η σωτηρία βρίσκεται στην παγκόσμια ειρήνη...

Το 2001, και με αφορμή τα όσα συνέβησαν στις 11 Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ του Τζ. Μπους ξεκίνησαν τον αποκαλούμενο πόλεμο κατά τής τρομοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρήθηκε σκόπιμο να προταχθεί το αγαθό τής συλλογικής ασφάλειας έναντι των ελευθεριών. Από τότε έχουν περάσει 15 χρόνια, οι Αμερικανοί και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους έχουν εισβάλει επισήμως στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ κι ανεπισήμως σε όλο το τόξο από τη βόρεια Αφρική μέχρι και τη Μέση Ανατολή- ακόμα και στην Ουκρανία-, αλλά ο κόσμος μας δεν έγινε πιο ειρηνικός, μολονότι κατάντησε πολύ πιο ανελεύθερος και μισαλλόδοξος. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" με το οποίο ο Τζ. Μπους, αλλά κι ο Μπ. Ομπάμα, ο οποίος ενέτεινε το ψυχροπολεμικό κλίμα με τη Ρωσία, κέρδισαν την κοινή γνώμη στη χώρα τους και στο εξωτερικό αποδείχθηκε πολύ λιγότερο αποτελεσματικό από όσο αποδεικνύεται στις αμερικανικές ταινίες τής σειράς...

Τι κατάφερε η Δύση με την ιμπεριαλιστική όσο και ισοπεδωτική απέναντι σε άλλους πολιτισμούς και θρησκείες πολιτική της πέρα από το να τη μισήσουν ακόμα περισσότερο εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται γιατί είναι καλύτερες οι κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες δυτικού τύπου, που λειτουργούν ως μαριονέτες πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων, από τις δικές τους πιο ωμές δικτατορίες; Οι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν υποσχεθεί τη δημοκρατία στον αραβικό κόσμο όπως ο Κολόμβος τα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς ινδιάνους κι αντί γι' αυτό παρέδωσαν στην ανθρωπότητα εστίες πολέμου, προσφυγιάς και μετανάστευσης, καθώς και σφηκοφωλιές όπου οι ακραίες συμπεριφορές θεωρούνται ρουτίνα και η τρομοκρατία ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της αδικίας...

Επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά πως ούτε δικαιολογώ ούτε πολύ περισσότερο επικροτώ τον Τούρκο αστυνομικό, για παράδειγμα, που δολοφόνησε τον Ρώσο πρέσβη ή τον φορτηγατζή που παρέσυρε ανθρώπους στο Βερολίνο. Η αντίδραση στην όποια καταπίεση αισθάνεται κάποιος οφείλει να είναι πολύ πιο λελογισμένη από την τυφλή βία. Στη Δύση, ωστόσο, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η σωτηρία μας από τα προσφυγικά ρεύματα ή από την τρομοκρατία, η οποία άλλωστε πολλές φορές γεννάται σε γκέτο στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ, δεν θα έρθει αν ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τα μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια ή στα τουριστικά κέντρα...

Όταν ο τρομοκράτης είναι αποφασισμένος να θυσιάσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα κερδίσει τον παράδεισο και γιατί είναι σε τέτοιο βαθμό πεπεισμένος για το δίκιο του δεν σωζόμαστε ούτε αν σε κάθε γωνιά περιπολεί από ένα στρατιωτικό τάγμα.Τι μας σώζει; Μόνο αυτό που κοροϊδεύουμε όταν το ακούμε από υποψήφιες των καλλιστείων κι ας μην το καταλαβαίνουν και οι ίδιες όταν το εκστομίζουν: η παγκόσμια ειρήνη, η οποία, για να προσθέσω το σκεπτικό των καλλονών, δεν θα κατακτηθεί δίχως πρώτα να έχει εμπεδωθεί η κοινωνική δικαιοσύνη...  

Πολάκης, αλλά "λιγάκης" για την Αριστερά...

Πάνω από όλα (και) στην πολιτική σημασία έχει η ουσία. Ο οποιοσδήποτε πολιτικός οφείλει να αποδεικνύει στην πράξη ότι είναι κάθε λέξη από όσα λέει. Δεν αρκεί, ωστόσο, αυτό για να κερδίσει κάποιος την εκτίμησή μου. Χρειάζεται και η αισθητική του να ταυτίζεται με τις ωραίες ιδέες που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Ο Π. Πολάκης βρίσκεται σχεδόν δύο χρόνια στο υπουργείο Υγείας. Έχω κάθε καλή διάθεση να αποδεχθώ ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του έχει κάνει πολλά για να καταπολεμήσει τα "πιράνχας" που διαχρονικά διεκδικούν μερίδιο από μια πίτα που κάποτε ήταν πολύ μεγαλύτερη, αλλά η οποία και τώρα δεν είναι αμελητέα. Προφανώς, επίσης, αναγνωρίζω τις δημοσιονομικές δυσκολίες κι ότι σε αυτό το περιβάλλον είναι κάτι παραπάνω από θετικό το ότι έχουν προσληφθεί γιατροί και νοσηλευτές...

Μόνο που ο Π. Πολάκης στο δημόσιο λόγο του παρουσιάζεται πολύ πιο επιθετικός από όσο δικαιούται βάσει των έργων του. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως οι πεζοδρομιακές του εκφράσεις θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτές- που δεν γίνονται όχι από ένα μέσο σεμνότυφο αλλά από ένα μέσο πολιτισμένο άνθρωπο-, αυτό θα ήταν δυνατό να συμβεί μόνο αν είχε κατορθώσει να βελτιωνόταν η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία σε τέτοιο βαθμό που να μην προσβαλλόταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όσο, όμως, οι ασθενείς και οι συγγενείς τους αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας καλύτερα ο "πολλά βαρύς" υπουργός να κρατήσει το στιλ του για τους γιδοβοσκούς ψηφοφόρους του στην Κρήτη και μόνο γι' αυτούς...

Αν μη τι άλλο, Αριστερά σημαίνει και ήθος κι αυτό χάνεται όταν ένας υπουργός της συναγωνίζεται σε γραφικότητες καραγκιοζάκους όπως ο αντιπρόεδρος της ΝΔ. Ο Π. Πολάκης είναι πιο έντιμος και λιγότερο τυχοδιώκτης από τον Αδ. Γεωργιάδη. Αυτό, ωστόσο, δεν του δίνει το δικαίωμα να βουλιάζει στη λάσπη μια ολόκληρη ιδεολογία μόνο και μόνο για να αντιπαρατεθεί με έναν ακροδεξιό κλόουν. Οι ιδεολογικές μάχες δεν δίνονται πάντοτε με σμόκιν και κρατώντας στο χέρι ένα κοκτέιλ, αλίμονο όμως αν ο δημόσιος λόγος ενός αυτοαποκαλούμενου Αριστερού στην ουσία περιορίζεται σε ένα διαγωνισμό λαϊκισμού με την αλήθεια σε ρόλο γαρνιτούρας. Οι άνδρες, άλλωστε, δεν φαίνονται από το πόσο λυμένο έχουν το ζωνάρι τους για καυγά ή από το πόσες μπαλωθιές ρίχνουν, αλλά (και) από την ικανότητά τους να διατηρούν την ψυχραιμία τους και στις πιο ακραίες καταστάσεις...

Καλό είναι, επομένως, ο Π. Πολάκης, αν δεν μπορεί να το κάνει ο ίδιος, να βάλει ένα βόδι να του πατά τη γλώσσα προκειμένου να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην αναγέννηση του δημόσιου συστήματος υγείας. Όταν στα δημόσια νοσοκομεία δεν θα λείπει ούτε γάζα, όταν κάθε ασθενής θα έχει κι από ένα προσωπικό γιατρό και νοσηλευτή πάνω από το κεφάλι του κι όταν το φακελάκι θα γινει ιστορικό ανέκδοτο, τότε ας βγει στις τηλεοράσεις κι ας πει και μια κουβέντα παραπάνω. Τότε θα το αξίζει, τώρα όχι...

Στην Κατοχή ο Κούλης δεν θα ήταν πολιτικός κρατούμενος αλλά θείο βρέφος...

Η ΝΔ δεν έχανε ευκαιρία να κατηγορεί την κυβέρνηση πως πετσοκόβει τις συντάξεις, κάνοντας πως λησμονεί ότι αυτό αποτελεί παρακολούθημα του εκβιαστικού μνημονίου που και η ίδια ψήφισε το καλοκαίρι τού 2015 και, βεβαίως, το ότι η ίδια ως κυβέρνηση είχε ψηφίσει και τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, πέρα από όλες τις άλλες μειώσεις. Τότε γιατί δεν ψήφισε την έκτακτη 13η σύνταξη, αφού νοιάζεται τόσο πολύ για τους απόμαχους της ζωής;...

Με ποιο ηθικό δικαίωμα, επομένως, θα πάει αύριο μεθαύριο ο άθλιος Κούλης στα ΚΑΠΗ να καταγγείλει την κυβέρνηση για νέα μείωση ορισμένων συντάξεων, που είναι μνημονιακή υποχρέωση, όταν ο ίδιος δεν στήριξε ένα έκτακτο μέτρο γιατί μπορεί, επαναλαμβάνω μπορεί, να αποφασιστεί από το Eurogroup πως παραβιάζει τη συμφωνία; Και γιατί τόση σπουδή να ασπαστεί μια θέση την οποία σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη ασπάζεται μόνο ο Β. Σόιμπλε;...

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αφού τα έχει ήδη απαντήσει ο ακροδεξιός καραγκιοζάκος που είναι αντιπρόεδρος του άθλιου Κούλη. Αν το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ζητήσει από τους Έλληνες πολίτες να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και ύστερα να το καταψύξουν μήπως κι επιβιώσουν, ο πρόεδρος της ΝΔ θα συμφωνήσει ασμένως. Αν το Βερολίνο απαιτήσει από τον ελληνικό λαό να μην λαμβάνει μισθούς ή συντάξεις παρά μόνο ένα φιλοδώρημα των 100 ευρώ μηνιαίως, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πρόθυμος να το υπερψηφίσει και με τα δυο του χέρια...

Αν η Γερμανία τού ζητήσει να υπογράψει χαρτί που να λέει πως η γενοκτονία που επιχειρήθηκε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν, απλώς, ένα λαθάκι και γι' αυτό δεν συντρέχει κανένας λόγος αποζημίωσης, το άξιο μέλος τής "Αγίας Οικογένειας" θα στάξει και το αίμα του πάνω στο φύλλο προκειμένου να αποδείξει την αφοσίωσή του στο πρωσικό μεγαλείο. Κι όλα αυτά όχι γιατί ο άθλιος Κούλης είναι ένας γερμανόφιλος προδότης, αλλά γιατί είναι ένας πολιτικός που είναι πιο νεοφιλελεύθερος από τους νεοφιλελεύθερους, συν το ότι στο Μόναχο φιλοξενείται ένας κάποιος Μ. Χριστοφοράκος, ο οποίος καλό είναι να μην μιλήσει ποτέ...

Ο υπουργός Οικονομικών τής Γερμανίας είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερο ότι επιδιώκει το Grexit, το οποίο πιστεύει ότι θα τον βοηθήσει να κερδίσει τις εκλογές στη χώρα του το προσεχές φθινόπωρο. Το ερώτημα είναι γιατί ένα κομμάτι τής ελληνικής αντιπολίτευσης έχει επιλέξει συνειδητά να τον σιγοντάρει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, θέτοντας ως προτεραιότητα την πτώση τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, έστω κι αν αυτό σημάνει το απόλυτο βούλιαγμα της ελληνικής οικονομίας. Πώς επιτρέπει στον εαυτό της να γίνει το μακρύ χέρι ενός ιδεοληπτικού λογιστάκου που καταταλαιπωρεί την Ευρώπη επί μία δεκαετία αντί να ορθώσει το όποιο ανάστημά της και να πει πως ναι μεν η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να τηρεί τα συμφωνημένα, όπως άλλωστε τα τηρεί, αλλά εφόσον η Ελλάδα θεωρείται ακόμα ανεξάρτητο κράτος είναι δικαίωμά της να διαχειρίζεται τα πλεονάσματά της όπως η ίδια το επιθυμεί;...

Δεν καταλαβαίνουν ο άθλιος Κούλης ή ο ανύπαρκτος Σταύρος, ο οποίος παριστάνει μάλιστα και τον κεντροαριστερό, πως είναι και για το δικό τους συμφέρον, αν γίνουν ποτέ κυβέρνηση που δεν θα γίνουν, να κυβερνούν όπως οι ίδιοι θέλουν κι όχι ως να είναι απλώς τοποτηρητές σε μια αποικία; Δεν βλέπουν πως όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έχει εξεγερθεί σε βάρος τού νέου πραξικοπήματος που επιχειρεί ο Β. Σόιμπλε εναντίον τής χώρας μας; Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να εξέλθει από την κρίση όρθια και κυρίαρχη κι όχι με τον πληθυσμό της ρημαγμένο και την εθνική της ανεξαρτησία παραχωρημένη στο Δ' Ράιχ. Αναρωτιέμαι όλο κι εντονότερα αν αυτός είναι ο στόχος και τού άθλιου Κούλη...



  

Μπακάληδες που διέλυσαν την Ευρώπη για να κερδίσουν τις εθνικές τους εκλογές θα γράψουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος...

Δεν έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά δεν χρειάζεται να έχεις βγάλει το Χάρβαρντ όπως ο άθλιος Κούλης- τo πέτυχε δίχως να ξέρει τον εμπνευστή τής διάκρισης των εξουσιών, το οποίο από μόνο του είναι ένα κατόρθωμα- για να κατανοείς ότι ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος χρειάζεται ένα θετικό κίνητρο για να αποδώσει καλύτερα. Αυτό σημαίνει πως δεν θα γίνει πιο παραγωγικός αν τον απειλείς, για παράδειγμα, κάθε τόσο πως θα τον απολύσεις, θα του μειώσεις το μισθό ή θα του επιβάλεις έναν έξτρα φόρο, παρά μόνο αν του υποσχεθείς πως θα πάρει αύξηση ή θα λάβει ένα επιπλέον μπόνους στην περίπτωση που είναι πιο αποτελεσματικός...

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα δεν θα ξεχρεώσει ποτέ και η οικονομία της δεν θα επιστρέψει στην ισχυρή, βιώσιμη και κοινωνικώς δίκαιη ανάπτυξη αν οι δανειστές της δεν της επιτρέπουν ούτε καν να βγει λίγο στον αφρό για να πάρει ανάσα. Η εφάπαξ 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης του ΦΠΑ στα πληγέντα από το προσφυγικό νησιά δεν θα σώσουν από μόνα τους το λαό. Ούτε, ωστόσο, θα εκτροχιάσουν το πρόγραμμα και ούτε αυτό σημαίνει πως το ελληνικό χρέος είναι δήθεν βιώσιμο γι' αυτό και η κυβέρνηση το έχει ρίξει στις παροχές...

Με αυτόν τον τρόπο σκέφτονται μόνο μπακάληδες που θέλουν να κερδίσουν τις εθνικές τους εκλογές παριστάνοντας τους αντιλαϊκιστές. Αυτοί, όμως, φαίνεται πως κυβερνούν την Ευρώπη και την οδηγούν στα βράχια, βυθισμένοι όπως είναι στη φαύλη υποκρισία τους. Γιατί τι άλλο από υποκρισία είναι να επιχειρείς να αποσιωπήσεις ότι η συμφωνία τού καλοκαιριού τού 2015 προέβλεπε ξεκάθαρα και την απομείωση του χρέους, την ίδια ώρα που έχεις κάνει σημαία σου πως τα ελάχιστα που μπορεί να κάνει η ελληνική κυβέρνηση για να ανακουφίσει ευπαθείς κατηγορίες τού πληθυσμού παραβιάζουν το τρίτο μνημόνιο;...

Την ίδια στιγμή, εξάλλου, που και το Ευρωκοινοβούλιο συμφώνησε ότι δεν είναι δυνατό η χώρα μας να αποτελεί εξαίρεση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο όσον αφορά την εργασιακή νομοθεσία κάποιοι ηγετίσκοι- γιατί ως τέτοιους θα τους κρίνει η Ιστορία- ζητούν κι άλλο αίμα, μέχρι αυτό να στραγγίξει και πάνω στα απομεινάρια του να οικοδομήσουν μια Ευρώπη που θα θυμίζει τους χειρότερους εφιάλτες όσων την αναγέννησαν μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Ναι, η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει μνημονιακές μεταρρυθμίσεις που κινούνται προς την θετική κατεύθυνση, όπως για τη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης και της απονομής τής Δικαιοσύνης ή για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έχουν λόγο ύπαρξης ή είναι ανίκανοι και πρέπει να απολυθούν, συντάξεις που δικαιολογημένα κόβονται, επαγγελματικές ομάδες που τυγχάνουν ιδιαίτερης φορολογικής αντιμετώπισης δίχως να προσφέρουν όσα θα μπορούσαν στο δημόσιο ταμείο ή γραφειοκρατία που πρέπει να περιοριστεί για να γίνουν επενδύσεις. Όταν, όμως, αφαιρείς από το λαό το δικαίωμα στην αισιοδοξία για το μέλλον του τότε στην ουσία διαλύεις κάθε πιθανότητα να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του...

Όταν ο μέσος Έλληνας σπαταλά την καθημερινότητά του για να εφευρίσκει μεθόδους επιβίωσης, πότε θα βρει χρόνο για να δημιουργήσει και να καινοτομήσει; Φυσικά και υπάρχουν συμπατριώτες μας που δεν αφήνουν τη μαυρίλα να τους καταπλακώσει, αλίμονο ωστόσο αν το κράτος- εθνικό ή υπερεθνικό- επαφίεται στην ατομική δύναμη του χαρακτήρα ενός εκάστου των πολιτών του και δεν τους δίνει τα εφόδια για να μεγαλουργήσουν. Λέω όχι σε ένα κράτος- "πατερούλη", το όχι μου όμως είναι ακόμα πιο βροντώδες στο κράτος- τύραννο που σκοτώνει τα παιδιά του αντί να τους προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια. Με αυτούς που κυβερνούν την Ευρώπη το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι πως θα έχει διαλυθεί μέχρι το τέλος τού 2017. Το πιο απαισιόδοξο δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι...

    

Αυτήν τη φορά το πιστόλι να 'ναι γεμισμένο Αλέξη...

"Είμαστε κατά τής λιτότητας, αλλά μειώστε αφορολόγητο και κόψτε συντάξεις". "Η Ελλάδα επιλέγει το μείγμα των μέτρων, αλλά πάρτε νέα φορομέτρα για πλεονάσματα εις το διηνεκές". "Η χώρα σας δεν είναι αποικία και οι κυβερνήσεις σας ασκούν την οικονομική πολιτική, αλλά ο Τσίπρας έπρεπε να μας ρωτήσει για τη 13η σύνταξη και την αναστολή τού ΦΠΑ στα νησιά". Το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι έχουν αποτύχει με τα ελληνικά προγράμματα από δόλο επιβολής τού νεοφιλελευθερισμού κι από άγνοια γύρω από την ελληνική πραγματικότητα. Δεν έχουν πέσει μέσα σε καμία πρόβλεψή τους για την ελληνική οικονομία, ωστόσο εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να είναι οι φωτεινοί παντογνώστες κι όλοι οι υπόλοιποι ηλίθιοι...

Η κοινωνική συνοχή βρίσκεται στο όριο της διάλυσης, αλλά επιμένουν να απαιτούν ένα δρόμο φτωχοποίησης που προαναγγέλλει τα χειρότερα. Ανεξαρτήτως αν τα αποδεχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα ή όποια άλλη κυβέρνηση, τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% δεν θα "ζήσουν" για να δουν το 2028, όπως ονειρεύεται ο Β. Σόιμπλε. Πολύ πιθανόν να μην "δουν" ούτε το 2018, πάλι ανεξαρτήτως του πώς θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Κι αυτό γιατί οι εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, εφόσον δεν αλλάξουν οι προτεραιότητες του Βερολίνου, θα είναι ραγδαίες εντός τού 2017. Ενδεχομένως να είναι ακόμα κι αν η γερμανική νομενκλατούρα υποχωρήσει, αφού το κουτί τής Πανδώρας έχει ανοίξει κι από μέσα ήδη βγαίνουν δαίμονες διάλυσης...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να υπογράψει τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα δεσμεύει με νέα δημοσιονομικά μέτρα για μετά το 2018. Το ΔΝΤ έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως πρέπει να γίνουν σοβαρότερα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή πως το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Συνεχίζει, όμως, να προτείνει λύσεις τού τύπου "πονάει χέρι, κόβει χέρι"...

Η μείωση του αφορολόγητου, για παράδειγμα, στα 5.000 ευρώ αντί τής επιτάχυνσης της παροχής κινήτρων για τη χρήση πλαστικού χρήματος ή μια νέα οριζόντια μείωση συντάξεων κι όχι στοχευμένη σε εκείνους που έγιναν συνταξιούχοι από τα 45 με "χρυσές" εθελούσιες εξόδους δίχως να καταβάλουν ευρώ από την τσέπη τους για εισφορές απέχουν παρασάγγας από το να επιτευχθεί ο στόχος τής κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος άλλωστε δεν αποτελεί προτεραιότητα από την πλευρά των δανειστών. Το να βγαίνουν, εξάλλου, κάθε τρεις και λίγο "golden boys" αξιωματούχοι των θεσμών και η πολιτική ηγεσία τους και να υμνεί τις θυσίες των Ελλήνων την ίδια ώρα που τους επιβάλλει νέες θυσίες δεν διαφέρει από το σφάξε με αγά μου να αγιάσω...

Όταν ο πρωθυπουργός δηλώνει πως "δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για να δώσουμε σε όσους έχουν ανάγκη", πώς μπορεί να διαφωνήσει ο μέσος πολίτης; Το ερώτημα, ωστόσο, είναι τι γίνεται εφόσον ο συμβιβασμός ΔΝΤ- Γερμανίας είναι βασανιστικά ετεροβαρή εναντίον μας. Ένα είναι σίγουρο: δεν μπορεί να επαναληφθεί η κατάληξη της διαπραγμάτευσης του 2015 γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά ο πολυχρησιμοποιημένος αφορισμός τού Μαρξ για την Ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

Η ευκταία λύση είναι να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση χωρίς η κυβέρνηση να παραβιάσει κάποιες από τις "κόκκινες γραμμές" της. Στην περίπτωση, όμως, που αυτό δεν επιτευχθεί το δημοψήφισμα και η υπογραφή μνημονίου θα ενθουσιάσει μόνο τους παρελθοντολάγνους κι όχι εκείνους που εκτιμούν πως δεν μπορείς να δίνεις τις ίδιες απαντήσεις όταν οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας, εν όψει και των τετ α τετ διαβουλεύσεών του με τη Ανγκ. Μέρκελ τις προσεχείς ημέρες, οφείλει να δείχνει, αν δεν την αισθάνεται πράγματι, σιγουριά για το ότι θα φτάσει στη ρήξη αν οι "εταίροι" εμμείνουν σε αδιέξοδες πολιτικές. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχει επαναλάβει το λάθος τού περασμένου καλοκαιριού, όταν απειλούσε με άδειο "πιστόλι"...

 

     

Ο φασίστας μπορεί να γίνει δημοκράτης, όπως κι ο δημοκράτης φασίστας...

Μπορούν οι άνθρωποι να αλλάξουν; Είναι δυνατό, για παράδειγμα, ένας φασίστας να γίνει δημοκράτης, σύμφωνα και με τη δήλωση Παρασκευόπουλου που άναψε τα αίματα; Ναι, όπως άλλωστε κι ένας δημοκράτης ή, τέλος πάντων, κάποιος που παριστάνει τον δημοκράτη να γίνει φασίστας. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αλλάξουν, αυτή η ζωή θα ήταν ανυπόφορη. Θα γεννιόμασταν όλοι με ορισμένα κουσούρια τα οποία θα έπρεπε να κουβαλάμε για το υπόλοιπο του βίου μας σαν να ήταν ο βράχος τού Σίσυφου. Τα πραγματικά ερωτήματα που ο καθένας μας οφείλει να θέτει στον εαυτό του είναι, πρώτον, αν έχει συνειδητοποιήσει τις ατέλειές του και, δεύτερον, αν έχει την θέληση να τις καταπνίξει. Η αυτογνωσία είναι το ήμισυ του παντός, αλλά δυστυχώς αυτή απουσιάζει από πολλούς που βαυκαλίζονται τους δημοκράτες και τους Αριστερούς...

Τις προάλλες, για παράδειγμα, κόπηκε εκπομπή στην ertopen- ο ραδιοφωνικός σταθμός τής ΠΟΣΠΕΡΤ- γιατί ο παραγωγός διέπραξε το ολέθριο ατόπημα να καλέσει σε αυτή τον Θ. Τζήμερο. Είμαι ο τελευταίος που θα μιλήσει με καλά λόγια γι' αυτόν τον ακροδεξιό νεοφιλελεύθερο ούτε θα θεωρούσα σκόπιμο να φιλοξενήσω κάποιον που εκφράζει ένα απειροελάχιστο κομμάτι τού εκλογικού σώματος. Μόνο που έχει κι εκείνος κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις ιδεοληψίες του, ακόμα και μέσω ενός αριστερού μέσου ενημέρωσης, το οποίο άλλωστε θα έπρεπε να δίνει το καλό παράδειγμα ως προς την ελευθεροτυπία. Φασισμός δεν είναι μόνο τα λόγια και οι πράξεις των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, του Αδ. Γεωργιάδη, του Μ. Βορίδη ή κάποιων τραγοπαπάδων τύπου Σεραφείμ, Ανθιμου ή Αμβρόσιου, αλλά κι όλων εκείνων που απαγορεύουν στο φασισμό να εκφράζεται ελεύθερα, απαντώντας δηλαδή στη μισαλλοδοξία με το ίδιο νόμισμα, με μια εκδικητική μανία που στο τέλος τούς αφήνει όλους τυφλούς...

Οι φασίστες, επομένως, μπορούν να γίνουν δημοκράτες, αρκεί οι δημοκράτες να δίνουν το καλό παράδειγμα και να μην συμπεριφέρονται ως δημοκράτορες. Όχι πως αυτά δεν είναι απαραίτητα, αλλά ο φασισμός δεν θα νικηθεί στα ποινικά δικαστήρια ούτε αν εκλείψουν οι παράγοντες που τον υποθάλπουν, όπως η λιτότητα κι ο ιμπεριαλισμός. Θα τσακιστεί μόνο στο φως τής ημέρας, όταν κάτω από τον ήλιο τού μεσημεριού θα έχει ξεδιπλώσει όλες τις παθογένειές του σε κοινή θέα, ώστε ο μέσος πολίτης, ακόμα κι ο πιο λούμπεν, να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αυτό που του πλασάρεται ως άδολο κι επαναστατικό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια από τις πιο επιτυχημένες κομπίνες όλων των εποχών και παγκοσμίως, της οποίας μάλιστα έχουν πέσει κατά καιρούς θύματα κι ευφυείς άνθρωποι σε κατάσταση απελπισίας. Δεν θα εκλείψει, ωστόσο, ο φασισμός αν απέναντί του στήνουμε εξίσου φασιστικά οδοφράγματα στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας η οποία στην ουσία εκθέτει τον κομπλεξισμό μας κι αποκαλύπτει το ναρκισσισμό μας...

Υπόσχεται να μας σώσει με τα μέτρα που μας κατέστρεψαν...

Δεν ξέρω αν στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές διεξαχθούν, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα εξαρτηθεί από την πολιτική συγκυρία και, κυρίως, από το κατά πόσο η στρατηγική επιλογή που θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας απέναντι στους δανειστές κρίνω πως είναι η καταλληλότερη ή, τουλάχιστον, η πιο κατάλληλη σε σύγκριση με τις επιλογές τής αντιπολίτευσης για την ευημερία τής πλειονότητας του λαού. Θεωρήστε, όμως, σχεδόν βέβαιο- βέβαιος δεν είμαι για τίποτα- πως δεν θα καταψηφίσω τους σημερινούς κυβερνώντες για να ψηφίσω εκείνους που δεν θα λαμβάνουν νεοφιλελεύθερα μέτρα ως προϊόν εκβιασμού, αλλά γιατί θα τα πιστεύουν 100% κι ακόμα παραπάνω, όπως δήλωσε εξ ονόματος της ΝΔ και του άθλιου Κούλη ο νεοφασίστας αντιπρόεδρός του Αδ. Γεωργιάδης...

Δεν θεωρώ, για παράδειγμα, πως η μη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις οποίες δεν θέλει ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να μειωθεί η ανεργία, πόσω μάλλον με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Όποιος γουστάρει ζούγκλες να πάει στον Αμαζόνιο κι ας επιτρέψει στην Ευρώπη να ανασυγκροτήσει το κοινωνικό της κράτος πριν βυθιστεί ακόμα και σε μια πολεμική σύρραξη. Άλλωστε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις, όπως γενικότερα τα εργασιακά δικαιώματα, ωστόσο προκοπή δεν είδαμε...

Κατηγορήθηκε από το θατσερικό ιερατείο ο υπουργός Οικονομίας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, γιατί υποστήριξε πως δεν είναι η υψηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων που αποτρέπει την ανάπτυξη, αλλά άλλοι παράγοντες, κυρίως η έλλειψη ρευστότητας και η γραφειοκρατία θα πρόσθετα. Το Σύνταγμα επιβάλλει ο κάθε πολίτης να φορολογείται με βάση τις δυνάμεις του. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν κατηγορίες που έχουν βγάλει την κρίση αβρόχοις ποσί- βλ. εφοπλιστές- κι άλλες που πληρώνουν το ένα χαράτσι μετά από το άλλο. Οφείλουμε , ωστόσο, να συνειδητοποιήσουμε ότι αυξημένες δαπάνες, φερ' ειπείν, για την Υγεία και την Παιδεία, όπως συμβαίνει με το  προϋπολογισμό τού 2017, δεν πρόκειται να υπάρξουν στο μέλλον αν το δημόσιο ταμείο δεν έχει έσοδα...

Ούτε είναι λύση η πλήρης ιδιωτικοποίηση αγαθών στα οποία ένα πολιτισμένο κράτος οφείλει να παρέχει πρόσβαση σε όλους. Αυτό σημαίνει πως η φορολογία είναι αναγκαία, όχι η υψηλή φορολογία αλλά ούτε και στα πολύ χαμηλά επίπεδα που την ονειρεύονται ο άθλιος Κούλης και οι ομοϊδεάτες του. Δεν μπορεί να είναι η Βουλγαρία και η Ρουμανία το πρότυπο. Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία και Βέλγιο έχουν μεγαλύτερο συντελεστή φορολογίας εισοδήματος επιχειρήσεων από τη χώρα μας, αλλά είναι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες γιατί έχουν επιλύσει εδώ και χρόνια ζητήματα για τα οποία έχουμε αργήσει να δώσουμε απαντήσεις στην Ψωροκώσταινα...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολύ μεγάλο δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η πολυπόθητη επιστροφή στην ανάπτυξη δεν θα έχει κανένα νόημα αν δεν συνδυαστεί με κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτό, μάλιστα, συμφωνούν πλέον κι αρκετοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ακόμα και το ΔΝΤ, μολονότι το τελευταίο θεωρεί αναπόφευκτη τη συνέχιση της λιτότητας αν δεν αποφασιστεί γενναία μείωση του ελληνικού χρέους. Μόνο το Βερολίνο πλέον επιμένει σε μια πολιτική που έχει αποδειχθεί αδιέξοδη και για τις κοινωνίες που απεντάχθηκαν από τα μνημόνια αλλά και για εκείνες που ναι μεν δεν εντάχθηκαν ποτέ σε τέτοιου είδους προγράμματα αλλά όπου ο νεοφιλελευθερισμός κάνει κουμάντο με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνική συνοχή...

Στην Αυστρία, η οποία θεωρείται μια ευημερούσα κοινωνία, την περασμένη Κυριακή ο ακροδεξιός- νεοναζί υποψήφιος για την προεδρία έλαβε το 46% των ψήφων. Φαντάζεστε να λάμβανε ένα αντίστοιχο ποσοστό στη χώρα μας- η οποία έχει πληγεί πολύ περισσότερο από την κρίση- ο Ν. Μιχαλολιάκος τι θα έλεγαν όλοι οι "πολιτισμένοι" εταίροι μας, που μας δείχνουν με το δάχτυλο για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων (όχι πως έχουν άδικο, αλλά την υποκρισία τους να έχουν κλείσει τα δικά τους σύνορα και μην υποδέχονται οι ίδιοι παρά μόνο μερικές εκατοντάδες καυτηριάζω); Φυσικά δεν αισθάνομαι υπερήφανος που οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στην πατρίδα μου φλερτάρουν με διψήφιο εκλογικό ποσοστό και γι' αυτό έχει ευθύνη και η σημερινή κυβέρνηση. Μόνο που όταν ο ιστορικός τού μέλλοντος θελήσει να δώσει μια σύντομη απάντηση γιατί διαλύθηκε η Ενωμένη Ευρώπη αυτή θα είναι "ο νεοφιλελευθερισμός, τί άλλο;"...

Ποιος θα τολμήσει να πει στο λαό πως το Grexit είναι χειρότερο από τη λιτότητα μέχρι και το 2028;...

Μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου και ύστερα από την εκλογική νίκη τού Σεπτεμβρίου του 2015 είχα γράψει πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε μπροστά του μια αποστολή που έμοιαζε σχεδόν αδύνατη, να συγκεράσει δηλαδή ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα- προϊόν ιταμού εκβιασμού με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα χρόνο και κάτι αργότερα ο πρωθυπουργός περιμένει στην ουσία να δει πού θα κάτσει η μπίλια στη διαμάχη ΔΝΤ- Γερμανίας για το χρέος και τα πλεονάσματα, προκειμένου να λάβει τις οριστικές του αποφάσεις για το ποιο δρόμο θα τραβήξουν ο ίδιος και η χώρα...

Η 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης του ΦΠΑ για τα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου προσπαθούν, απλώς, να δώσουν το κλίμα από την πλευρά τής ελληνικής κυβέρνησης για το τι θέλει να γίνει στο τέλος. Υπενθυμίζοντας το λοιδορημένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο αν είχε επιτραπεί στον Αλέξη Τσίπρα να εφαρμόσει πιθανόν να είχαμε ήδη βγει από τα μνημόνια και να είχαμε επιστρέψει στις αγορές, ο πρωθυπουργός πράττει από την πλευρά του ό,τι μπορεί ούτως ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα σημαίνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% για την επόμενη δεκαετία...

Όπως κι αν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να ψηφίσει τέταρτο μνημόνιο. Επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 και με τη λογική πως το τρίτο μνημόνιο που πάλεψε για να αποφύγει θα ήταν και το τελευταίο. Αυτό σημαίνει πως είτε οφείλει να απορρίψει μια νέα επαχθή συμφωνία ή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, λέγοντας όμως αυτήν τη φορά ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως ο μόνος δρόμος μακριά από την εποπτεία προϋποθέτει στην αρχή του το ισχυρό ενδεχόμενο ενός Grexit...

Θα αναρωτηθείτε: "Μήπως, επομένως, είχαν δίκιο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κι όλοι όσοι αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015"; Όχι, γιατί σε οποιαδήποτε μάχη φροντίζεις πρώτα να εξαντλήσεις όλα σου τα όπλα πριν καταφύγεις στην επιλογή με το μεγαλύτερο ρίσκο. Η Ευρώπη, άλλωστε, του καλοκαιριού τού 2015 δεν είναι ίδια με τη σημερινή. Τότε η Μεγάλη Βρετανία δεν είχε αποφασίσει Brexit, οι μεσογειακές χώρες δεν είχαν αντιταχθεί ανοιχτά στη λιτότητα, στη Γαλλία δεν βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας η Μ. Λε Πεν και στη Γερμανία το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ήταν παντοδύναμο. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει σήμερα...

Η Ευρώπη κινδυνεύει άμεσα με διάλυση το 2017. Ο εξαναγκασμός, συνεπώς, της Ελλάδας σε έξοδο μοιάζει όλο και πιο δύσκολη επιλογή για τη γερμανική ηγεσία, η οποία δεν ξέρει καν αν θα είναι στην θέση της στο τέλος τού επόμενου έτους, αλλά ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο αυτό το ενδεχόμενο τρομάζει όλο και λιγότερο την ελληνική κοινωνία. Ποιος θα μπορούσε αυτήν τη στιγμή να την πείσει ότι ύστερα από οκτώ χρόνια ύφεσης πρέπει να πάρει μια νέα βαθιά αναπνοή δέκα χρόνων από τη λήξη τού τρέχοντος προγράμματος το 2018 μέχρι και το 2028, προκειμένου να τερματιστεί η λιτότητα; Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το μπορεί ούτε, βεβαίως, κι ο άθλιος Κούλης, ο οποίος άλλωστε είναι μνημονιακότερος των μνημονίων...

Η αναδιανομή τής φτώχειας, όπως ήταν το κοινωνικό μέρισμα επί Αντ. Σαχλαμαρά και είναι σήμερα η εφάπαξ 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης τού ΦΠΑ σε ορισμένα νησιά, δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από μπαλώματα στην παράγκα. Κανένας λαός, ωστόσο, δεν επιβίωσε δίχως ένα όραμα για το μέλλον του. Γι' αυτό και πλησιάζει για τον Αλέξη Τσίπρα η ώρα τής μεγάλης απόφασης, η οποία και θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και πώς θα αξιολογηθεί ο ίδιος από τον ιστορικό τού μέλλοντος...




   

Βλέπει ο Ερντογάν τον Καμμένο να παλεύει να χωρέσει στα χακί κι ο πόλεμος του φαίνεται όλο και πιο δελεαστικός...

Η εθνική κυριαρχία δεν διασφαλίζεται όταν χιμπαντζήδες με τα μαύρα επισκέπτονται το Καστελόριζο συνοδεία τού υπουργού Άμυνας και βουλευτών τού ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο, με αυτόν τον τρόπο εξάπτονται τα εθνικιστικά πάθη, τα οποία μάλιστα ξεπλένονται κι από την παρουσία τής Αριστεράς. Ο Π. Καμμένος λόγω της θεσμικής του ιδιότητας έχει υποχρέωση να επισκέπτεται όσο το δυνατό συχνότερα ακριτικές στρατιωτικές μονάδες τής χώρας μας. Το να φορά, ωστόσο, τα χακί με τη συχνότητα που τα φορούν οι φλούφληδες χιπστεράδες που δεν έχουν περάσει ούτε καν έξω από στρατόπεδο δεν μαρτυρά ταύτιση με τον απλό φαντάρο, αλλά μια απεγνωσμένη ανάγκη αυτοπροβολής με κάθε μέσο, που στέλνει, όμως, αμφιλεγόμενα μηνύματα στο εξωτερικό. Ο πρωθυπουργός τής Αλβανίας, Εν. Ράμα, είναι ένας επικίνδυνος πολιτικός. Δεν έχει άδικο, όμως, όταν αναρωτιέται δημοσίως γιατί ένας υπουργός Άμυνας σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή όπως στα Βαλκάνια πρέπει να κυκλοφορεί κάθε τρεις και λίγο με στρατιωτική στολή...

Είναι αλήθεια ότι η τουρκική επιθετικότητα κλιμακώνεται κι ότι ο "σουλτάνος" Ρ. Τ. Ερντογάν φλερτάρει επικίνδυνα με τον επεκτατισμό και προς ανατολάς και προς δυσμάς των συνόρων τής χώρας του. Αν, πάντως, έχει σκοπό να προκαλέσει θερμό επεισόδιο ή ακόμα και πόλεμο δεν θα ματαιώσει τα σχέδιά του γιατί τρομάζει βλέποντας τον Π. Καμμένο να παλεύει να χωρέσει στη στολή παραλλαγής. Δεν είμαι αντίθετος στη λελογισμένη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων με όπλα και στην καλύτερη συντήρηση του σημερινού οπλοστασίου τους. Η εθνική κυριαρχία, ωστόσο, δεν πρόκειται να διασφαλιστεί ούτε αν, όπως πρότεινε ο Β. Λεβέντης, κοπούν 200 ευρώ από κάθε σύνταξη για να κατευθυνθούν στο στρατό...

Η Ιστορία θα έπρεπε να μας έχει διδάξει πως οφείλουμε να είμαστε ή, τουλάχιστον, να φαινόμαστε πιο χρήσιμοι στις Μεγάλες Δυνάμεις από όσο οι Τούρκοι. Μόνο έτσι καταφέραμε να εξαπλωθούμε ως νεοελληνικό κράτος και μόνο όταν χάσαμε αυτό το στρατηγικό πλεονέκτημα ζήσαμε τραγωδίες όπως η μικρασιατική καταστροφή. Ούτε ο μεγαλοϊδεατισμός ούτε όμως και η δουλοπρέπεια αποτέλεσαν καλούς συμβούλους...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν συμμερίζομαι τη σπουδή ορισμένων να κλείσει όπως όπως το Κυπριακό με το επιχείρημα πως κάθε επόμενο σχέδιο επίλυσής του είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Πρόκειται για την ίδια κεκαλυμμένη δουλοπρέπεια με την οποία ορισμένοι ζητούν κάθε φορά άμεση υποταγή στα κελεύσματα Σόιμπλε και ΔΝΤ. Τα δικαιώματα κάθε μειονότητας, εν προκειμένω της τουρκοκυπριακής, πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστά με βάση τις επιταγές τού διεθνούς δικαίου, έστω κι αν η Τουρκία το έχει εδώ και δεκαετίες γράψει στα παλιά της παπούτσια όσον αφορά την ελληνική μειονότητα στη Πόλη ή στην Ίμβρο και στην Τένεδο. Από την άλλη, ωστόσο, σε κανένα κράτος τού κόσμου το Σύνταγμά του δεν προβλέπει πως οι μειονότητες θα συγκυβερνούν στο σύνολο της κρατικής επικράτειας σαν να ήταν ισότιμες πληθυσμιακά...

Γιατί, επομένως, θα πρέπει να συμβαίνει αυτό στην υπό ίδρυση νέα Κυπριακή Δημοκρατία και γιατί θα πρέπει να βρίσκονται στο στόχαστρο εκείνοι που αντιστέκονται σε τέτοιου είδους λύσεις; Ύστερα από 42 χρόνια από την εισβολή και κατοχή τής βόρειας Κύπρου οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από ποτέ για την ένωση του νησιού. Αυτό σημαίνει και συμβιβασμούς, κάποιους μάλιστα κι επώδυνους. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν θα συγχωρηθεί η τουρκοποίηση της Κύπρου στο όνομα μιας κακώς νοούμενης ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή, πόσω μάλλον όταν η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία έχει και το δίκιο αλλά και τις γεωπολιτικές- γεωοικονομικές (βλ. φυσικό αέριο) συνθήκες με το μέρος της...

   

Αλίμονο στους λαούς που όταν έχουν ανάγκη από ήρωες αυτοί δεν υπάρχουν...

Τα Δεκεμβριανά του 1944 προετοίμασαν τον εμφύλιο πόλεμο και τα όσα ακολούθησαν τη δολοφονία τού Αλέξη Γρηγορόπουλου στην ουσία προανήγγειλαν την εποχή των μνημονίων. Κι αυτό γιατί η κρίση δεν ξέσπασε όταν το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί από τις αγορές αλλά πολύ καιρό πριν. Κυρίως από τότε που το ιδανικό για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο αντικαταστάθηκε και στην ψυχή τής νεολαίας από το κυνήγι τού χρήματος και της δόξας, από την επικράτηση της ατομικής ευδαιμονίας απέναντι στη συλλογική ευτυχία...

Ξέρω, όλα αυτά διαβάζονται σαν έκθεση για τις πανελλήνιες εξετάσεις, ωστόσο ό,τι συνέβη στη χώρα μετά από το Δεκέμβριο του 2008 εξήγησε αυτό που πριν οκτώ χρόνια έμοιαζε ανεξήγητο, γιατί δηλαδή μια ολόκληρη γενιά ξεσηκώθηκε ύστερα από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός συνομηλίκου της. Όλοι εκείνοι που βγήκαν στους δρόμους- δεν αναφέρομαι στους μπαχαλάκηδες οι οποίοι απλώς αναζητούν αφορμές- βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπάσουν την κοινή τους κατάθλιψη, αυτή που προκαλείται όταν ιδέες όπως η κοινωνική αλληλεγγύη περιφρονούνται από εκείνους που μετρούν την επιτυχία με το πόσες εξωχώριες εταιρείες έχει κάποιος στις Παρθένες Νήσους, το μόνο ίσως παρθένο στον καπιταλισμό...

Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί η σημερινή γενιά των 18άρηδων και των λίγο μεγαλύτερών τους, οι οποίοι σπούδασαν είτε για να μείνουν άνεργοι είτε για να ξενιτευτούν, δεν ξεσηκώνονται όπως το κάνουν πολύ πιο ευνοημένες κοινωνικές ομάδες, για παράδειγμα οι συνδικαλιστές, οι υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καραβανάδες ή οι συνταξιούχοι των άνω των 2.000 ευρώ μηνιαίως. Η επανάσταση, ωστόσο, απαιτεί ταξική συνείδηση, άρα και σχετική εκπαίδευση, την οποία οι νέοι μας δεν έλαβαν ούτε από το σπίτι ούτε από το σχολείο ούτε από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ζήτημα DNA ή κακής φουρνιάς...

Τη δεκαετία τού '60 οι περισσότεροι ήταν φτωχοί, δεν είχαν γνωρίσει τι σημαίνει μεσοαστική ζωή κι επομένως συνιστούσαν προσφορότερο υλικό για εξεγερτική δράση. Οι σημερινοί Έλληνες κάτω των 30 μεγάλωσαν με το πρότυπο του εύκολου πλουτισμού, της χρηματιστηριακής φούσκας, του ανεμπόδιστου τραπεζικού δανεισμού, του λάιφσταϊλ, γενικότερα της δίχως κόπο ζωής. Φυσικά και υπάρχει και η ατομική βούληση, η υποχρέωση του καθενός μας να κλείνει τα αφτιά του στις Σειρήνες για να φτάσει στην πνευματική του Ιθάκη. Δεν αντιλαμβάνομαι, ωστόσο, πώς είναι δυνατό αυτό να αθωώνει όσους μετέτρεψαν το υποτίθεται πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας σε απολίτικα ζόμπι τού ανελέητου κλάμπινγκ και της εφήμερης ικανοποίησης...

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ήταν ήρωας, δεν πολέμησε για κάποιο ανώτερο ιδανικό. Ο τρόπος τής δολοφονίας του, ωστόσο, από έναν τύπο που μπέρδεψε τα Εξάρχεια με το Τέξας συμβολίζει και τη γενικότερη τραγωδία μιας γενιάς που έτυχε να βρεθεί απροστάτευτη στην πορεία μιας σφαίρας που δεν της αναλογούσε. Σαν να μην χάθηκαν ήδη πολλές γενιές σε αυτόν το μαρτυρικό τόπο από πολέμους και διάφορα κυνήγια μαγισσών, έπρεπε να προστεθούν και τα οικονομικά βάρη που οι προηγούμενοι κληροδότησαν στους νεώτερους ως απτή υπενθύμιση της ηθικής τους απαξίωσης. Είναι αλήθεια ότι η τέχνη ανθίζει όταν οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο Μίκης Θεοδωράκης, για παράδειγμα, ήταν δημιουργικός στις φυλακές και στα ξερονήσια και στέρεψε όταν κάθε πόλη και χωριό τής Ελλάδας και της οικουμένης άρχισε να του απονέμει το χρυσό κλειδί...

Γιατί, όμως, δεν παράχθηκαν σπουδαία καλλιτεχνικά έργα την εποχή των μνημονίων, έστω από εκείνους που δεν ανήκουν στην κατηγορία των κρατικοδίαιτων πνευματικών ανθρώπων- διασκεδαστών τής ελίτ; Γιατί ακόμα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, αδυνατεί και τώρα να συλλάβει πως οι καιροί άλλαξαν κι αν θέλει να τους διαμορφώσει η ίδια κι όχι να αφήσει άλλους να το κάνουν γι' αυτή έχει πρώτιστη υποχρέωση να πάψει επιτέλους να θρηνεί για τον πλαστικό παράδεισο που έχασε και να βάλει τα θεμέλια για έναν παράδεισο με σάρκα κι οστά. Μόνο τότε και οι πένες θα κεντήσουν, οι νότες θα κελαηδήσουν και τα πινέλα θα θριαμβεύσουν. Οικτίρουν τους λαούς που χρειάζονται ήρωες κι έχουν δίκιο, ακόμα πιο αξιολύπητοι όμως είναι οι λαοί που όταν τους έχουν ανάγκη αυτοί δεν υπάρχουν...




  

Mamma mia, δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι δεν φταίνε τα δημοψηφίσματα...

Ο Μ. Ρέντσι συνέδεσε το πολιτικό του μέλλον με αμφιλεγόμενες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις κι έχασε το στοίχημα. Κακό τού κεφαλιού του κι όλων εκείνων που τις τελευταίες ημέρες κατηγορούν τον Φιντέλ ως τύραννο γιατί δεν εκλεγόταν- ας μάθουν περισσότερα για τις τοπικές συνελεύσεις και τις αμεσοδημοκρατικές τους διαδικασίες στην Κούβα- αλλά δεν είπαν ποτέ τίποτα για το ότι ο πρωθυπουργός τής Ιταλίας τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια δεν είχε ψηφιστεί ποτέ από τον ιταλικό λαό ούτε είχε κερδίσει την εξουσία επαναστατικώ δικαίω...

Ξέρετε, όμως, από πού φαίνεται περισσότερο η κατάντια τής Ευρώπης; Από το ότι πάνω από 70 χρόνια από την πολεμική νίκη επί του φασισμού οι ηγέτες της πανηγυρίζουν γιατί στην Αυστρία δεν εκλέχτηκε ακροδεξιός πρόεδρος. Έχουν βάλει τόσο χαμηλά τον πήχη τής δημοκρατίας τους που πλέον μοιάζει με κατόρθωμα όταν δεν εκλέγονται σε ύπατα αξιώματα οι υμνητές τού Χίτλερ...

Είναι, μάλιστα, τόσο κοντόφθαλμη η ηγεσία τής Ευρώπης που αντί να δίνει έμφαση στους λόγους που οδήγησαν στο στραπάτσο Ρέντσι, ακόμα και οι πιο προοδευτικές δυνάμεις εστιάζουν στο ότι κακώς συνέδεσε την επικράτηση του "ναι" στο δημοψήφισμα με την παραμονή του στην πρωθυπουργία. Το ίδιο, άλλωστε, είχαν κάνει και με τον Ντ. Κάμερον και το Brexit, όπως και με τον Αλέξη Τσίπρα και το ελληνικό δημοψήφισμα. Ξέρετε, δηλαδή, τι λένε σε απλά ελληνικά οι δήθεν πολέμιοι των ολοκληρωτικών καθεστώτων; "Τι την θέλετε τη δημοκρατία στην πιο γνήσια μορφή της όταν τα αποτελέσματά της μπορεί να μην είναι τα επιδιωκόμενα";

Και κάπως έτσι- με την προσθήκη τής άγριας λιτότητας και της μισαλλοδοξίας- στρώνουν το έδαφος για την επικράτηση των νεοφασιστών. Πιστεύουν ότι αντιγράφοντας την ατζέντα τους θα επιβιώσουν, λησμονώντας πως το λούμπεν προλεταριάτο την ώρα τής κάλπης θα επιλέξει εκείνον που τον δηλητηρίαζε με μίσος από την αρχή, εκτιμώντας τη διαχρονική συνέπεια του ρατσιστικού, λαϊκιστικού λόγου του...

Και σαν τίποτα από όλα αυτά που αποδομούν την Ευρώπη να μην έχει συμβεί το ΔΝΤ, ο Β. Σόιμπλε κι ο άθλιος Κούλης- αυτό το άτυπο νεοφιλελεύθερο ερωτικό τρίγωνο- επιμένουν ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι ακόμα περισσότερη λιτότητα κι απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά, την ίδια στιγμή που παριστάνουν πως είναι οι καλύτεροι πυροσβέστες στον κόσμο όταν έχουν αποδειχθεί άξιοι διάδοχοι του Νέρωνα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εδώ και κάποια χρόνια συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι μισθοί προσεγγίζουν ολοένα και περισσότερο της Βουλγαρίας, οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν, οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία κατέρρευσαν, αλλά όλα αυτά δεν βοήθησαν και πολύ στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της, πόσω μάλλον με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι η γραφειοκρατία, για παράδειγμα, κι όχι οι δήθεν υψηλοί φόροι στο μεγάλο κεφάλαιο- βρίσκονται, άλλωστε, στο μέσο όρο τής Ευρωπαϊκής Ένωσης- που μας κρατά πίσω...

Με λίγα λόγια, οι μητσοτάκειες ιδεοληψίες έχουν εφαρμοστεί στην πράξη κι οδήγησαν στη μεγαλύτερη καταστροφή σε αναπτυγμένη χώρα από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αντί όλοι αυτοί οι τύποι να ζητούν συγγνώμη, έρχονται να μας τάξουν περισσότερο από το φαρμάκι τους για γιατρειά. Με αυτά και με τα άλλα το 2017 μοιάζει όλο και πιο πολύ με το τέλος τής διαδρομής για την Ευρωζώνη, για να μην πω και για την Ευρωπαϊκή Ένωση...

 

Αυτές τις ημέρες κρίνεται αν τον Ιανουάριο θα έχουμε ευρώ... και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα

Τις επόμενες ημέρες δεν κρίνεται "απλώς" το μέλλον τής χώρας μας ή της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρης της Ευρωζώνης, με τις συνέπειες βεβαίως που έχουν όλα αυτά παγκοσμίως. Κι αυτό δεν συμβαίνει επειδή η Ελλάδα είναι ο ομφαλός τής Γης ούτε γιατί το βράδυ τής Κυριακής η Ιταλία μπορεί να μείνει ακυβέρνητη εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης ή η Αυστρία να έχει ακροδεξιό πρόεδρο. Αν όλα αυτά τα ενδεχόμενα δεν ήταν ανοιχτά γι' αυτό το Σαββατοκύριακο, θα ήταν για το επόμενο ή το μεθεπόμενο. Αυτό συμβαίνει όταν επί χρόνια αρνείσαι να δώσεις πραγματικές λύσεις, προτιμώντας να πετάς συνεχώς τη μπάλα στην εξέδρα. Ε, κάποια στιγμή θα μείνεις χωρίς θεατές και θα περιμένεις από τις άδειες καρέκλες να σου επιστρέψουν το τόπι. Κάτι που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν μπορεί να γίνει εκτός από το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε και τους αφιθιονάδος τού νεοφιλελευθερισμού στο ΔΝΤ...

Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να υπογράψει ένα παράλληλο πρόγραμμα με το Ταμείο για μέχρι το 2018, όσο διαρκεί δηλαδή το τρίτο μνημόνιο. Οτιδήποτε το ξεπερνά χρονικώς πρόκειται για τέταρτο μνημόνιο, κάτι που, αν όχι η χώρα, τουλάχιστον η κυβέρνηση δεν είναι δυνατό να το αντέξει. Τι σημαίνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Είναι πολύ απλό: είτε ρήξη είτε εκλογές, τις οποίες περισσότερο από όλους φοβάται ο άθλιος Κούλης. Κι αυτό όχι γιατί δεν συμφωνεί με την πολιτική τής άγριας λιτότητας, αλλά γιατί ξέρει ότι αν υπογράψει ο ίδιος ως πρωθυπουργός ένα τέταρτο μνημόνιο, με τον Αλέξη Τσίπρα να έχει επιλέξει τη ρήξη, ο δρόμος για την επιστροφή τού τελευταίου στην εξουσία, αν υποθέσουμε πως θα είναι ο χαμένος των εκλογών, θα είναι ορθάνοιχτος. Υπό αυτές τις συνθήκες το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης μοιάζει πολύ πιο πιθανό από ό,τι ήταν το αντίστοιχο της αριστερής. Κι αυτό και γιατί, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τον Ιανουάριο του 2015 με το ΣΥΡΙΖΑ, ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει ρεύμα παρά μόνο το "σεξ εκδίκησης" των απογοητευμένων ψηφοφόρων Τσίπρα...

Έτσι κι αλλιώς, σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό σε όλη την Ευρώπη το να κάνεις προβλέψεις για το τι θα γίνει κυριολεκτικώς την επόμενη ημέρα είναι τόσο αξιόπιστο όσο το να ρίξεις τα χαρτιά ή να διαβάσεις το φλιτζάνι. Πιο ξεκάθαρο είναι τι πρέπει να γίνει, κι όχι μόνο για την Ελλάδα: η αέναη διαπραγμάτευση για το αν θα γίνουμε Μπαγκλαντές σε πέντε, σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια δεν αποδυναμώνει μόνο την πιθανότητα ουσιαστικής ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας, αλλά στέλνει το μήνυμα στις αγορές και στους υποψήφιους επενδυτές πως η Ευρωζώνη στο σύνολό της έχει πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης...

Αντί, για παράδειγμα, να έχει τερματιστεί με θετικό αποτέλεσμα εδώ και μήνες, για να μην πω χρόνια, η συζήτηση για την ουσιαστική απομείωση του δημόσιου χρέους λύση δεν δίνεται, η κουβέντα διαιωνίζεται και το πέρασμα σε αναπτυξιακές πολιτικές μοιάζει δυσκολότερο κι από τον διάπλου τού τριγώνου των Βερμούδων. Μόνο που η κλεψύδρα αδειάζει επικινδύνως κι αν δεν δοθούν στέρεες απαντήσεις τώρα, του χρόνου τέτοια ημέρα θα παρευρισκόμαστε στο πρώτο ετήσιο μνημόσυνο του ευρώ με οικοδεσπότες την ακροδεξιά κομπανία που ετοιμάζεται να θριαμβεύσει εκλογικά μέσα στο 2017 αν το καράβι δεν αλλάξει άμεσα και ριζικά πορεία. Ίσως, μάλιστα, γι' αυτό να είναι ήδη αργά...

Δεν γεννιούνται παλικάρια στου νεοφιλελευθερισμού τα παραμύθια...

Κατανοώ το κόμπλεξ κατωτερότητας που αισθάνονται οι φιλελέδες- νεοφιλελέδες κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνδρας τού διαμετρήματος του Φιντέλ Κάστρο. Βλέπετε, ο νεοφιλελευθερισμός είναι ανίκανος να παράγει ήρωες. Ποιος θα θυσιάσει ποτέ τη ζωή του για να μην πληρώνουν φόρους οι πολυεθνικές εταιρείες, για να μπορούν οι τράπεζες να συνεχίζουν να διαθέτουν τοξικά προϊόντα και να διασώζονται με τα χρήματα των φορολογούμενων, για να μην υπάρχει κοινωνικό κράτος, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία παρά μόνο φορολογικοί παράδεισοι για λίγους;...

Ο νεοφιλελευθερισμός γεννήθηκε για να εξυπηρετεί τα χαμερπέστερα των ανθρώπινων ενστίκτων, για το πάση θυσία κέρδος και την απουσία στοιχειώδους αλληλεγγύης σε όποιον δεν τα καταφέρνει να σταθεί όρθιος στη ζούγκλα. Γι' αυτό και για πολλά άλλα ο απλός λαός στην Κούβα και σε όλο τον κόσμο αποχαιρετά με δάκρυα τον Λίντερ Μάξιμο, φωνάζοντας "αντιός κομαντάντε", και γι' αυτό και για πολλά άλλα όταν πέθανε η Θάτσερ οι Βρετανοί κι ο πλανήτης ολόκληρος λησμόνησαν την πολιτική ορθότητα για να βγάλουν από μέσα τους ένα λυτρωτικό "ψόφησε η σκύλα"...

Ο μαρξισμός δεν έχει δώσει όλες τις σωστές απαντήσεις, έχει θέσει ωστόσο όλα τα σωστά ερωτήματα, με βασικότερο το ζήτημα της δίκαιης αναδιανομής και διανομής τού παραγόμενου πλούτου. Αυτή, για παράδειγμα, που δεν επιθυμεί ο άθλιος Κούλης- η Θάτσερ από τα Lidl- όταν αντιτίθεται στην επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ή τάσσεται υπέρ τής περικοπής δαπανών κοινωνικής αλληλεγγύης κι αντίστοιχων για την Υγεία και την Παιδεία. Κι επειδή και οι νεοφιλελέδες καταλαβαίνουν ότι δεν θα έβρισκαν ούτε τη δική τους ψήφο στις εκλογές αν έλεγαν στο πόπολο αυτό που πραγματικά πιστεύουν ότι πρεσβεύει η ιδεοληψία τους, δηλαδή το "γίνε πλούσιος κι εξουσίασε ακόμα κι αν χρειαστεί να πατήσεις επί πτωμάτων", έχουν εφεύρει το ιστορικά αποτυχημένο επιχείρημα πως όταν το μεγάλο κεφάλαιο κερδίζει, κερδίζουν κι όσοι δουλεύουν γι' αυτό.

Αν κάποτε το "ξέπλυμα" γινόταν με τη δημιουργία τής μεσαίας τάξης, η οποία λόγω της έλλειψης ταξικής συνείδησης έδειχνε ικανοποιημένη με τα αποφάγια τού λουκούλλειου συμποσίου τής πλουτοκρατίας, σήμερα ούτε αυτό συμβαίνει. Κι αυτό γιατί η απληστία δεν έχει όρια κι όταν δεν υπάρχουν κανόνες για να την τιθασεύσουν, φτάνουμε στο σημείο το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να διαχειρίζεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ισχυρότερη απόδειξη της αποτυχίας τού νεοφιλελευθερισμού από αυτή...

Από την άλλη, κι ο σοσιαλισμός οφείλει να εξελιχθεί αν δεν θέλει να καταντήσει μουσειακό είδος, το οποίο θα εκτίθεται στο "Σπίτι του Λαού" στον Περισσό κι όπου αλλού πιστεύουν ότι ο Μαρξ κι ο Ένγκελς έγραψαν το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" τους στην ίδια πλάκα που έδωσε ο θεός στον Μωυσή. Σε αυτό το πλαίσιο, το όχημα για να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία δεν μπορεί να είναι η δικτατορία τού προλεταριάτου- με τον αυταρχισμό που "προσωποποιήθηκε" στη Σοβιετική Ένωση και στους "δορυφόρους" της-, αλλά η άμεση δημοκρατία. Όταν οι πολίτες πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη, την οποία τώρα οικειοθελώς πασάρουν στους πολιτικούς για να έχουν κάποιους να γιαουρτώνουν, για την τύχη τους αυτομάτως ξεπροβάλλει το συλλογικό πάνω από το ατομικό, ουσιώδες για να φτάσουμε μια ημέρα στο σοσιαλιστικό πρότυπο ανθρώπου.

Κι επειδή αυτό είναι αδύνατο να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη και δίχως προεργασία, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει από τα χαμηλά- από το πού θα μπει ένας κάδος απορριμμάτων στο οικοδομικό μας τετράγωνο- πριν φτάσουμε στα ψηλά, δηλαδή ακόμα και στην πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση της χώρας, της ηπείρου, της Γης. Ουτοπία; Πώς θα ξέρεις αν δεν δοκιμάσεις; Το ίδιο, άλλωστε, θα είχαν πει, γελώντας ταυτοχρόνως, και οι φίλοι του στον Φιντέλ όταν τους ανακοίνωσε πως με 80 άνδρες θα ρίξει μια αμερικανοκίνητη δικτατορία σε ένα νησάκι ούτε εκατό ναυτικά μίλια από τη Φλόριντα...





  

Πόρνες και φτώχεια μόνο στην Κούβα είδα στη ζωή μου...

Διασκεδάζω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και οι συνοδοιπόροι τους- παραπλανηθέντες ή μη- για να πείσουν ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας. Από τα πιο "πετυχημένα" είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πόρνες και φτωχοί. Πραγματικά ανήκουστο για το δυτικό πολιτισμό μας! Ποιος είδε ποτέ πόρνες ή φτωχούς στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή στις ΗΠΑ; Για να μην πάω μακριά, μην παρασύρεστε από τις γυναίκες που κάνουν πιάτσα στη Συγγρού και στην Καβάλας ή από τους άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια της Σταδίου ή της Πανεπιστημίου. Δεν το κάνουν από ανάγκη, αφού ο καπιταλισμός τούς παρέχει όλα τα εφόδια για να είναι ευτυχισμένοι. Το κάνουν γιατί είναι τεμπέληδες ή από προσωπικό βίτσιο, ίσως γιατί δεν αντέχουν τόση καπιταλιστική ευτυχία και θέλουν κάπως να μετριάσουν τη χαρά τους. Ούτε, βεβαίως, στα καπιταλιστικά καθεστώτα ενδημούν η γενικότερη εξαθλίωση, η ανεργία, η εργασία- δουλεία ή η διαφθορά. Το μόνο μέρος που γνώρισε όλα αυτά τα δεινά η ανθρωπότητα είναι στην Κούβα...

Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι δεν επαναστάτησαν στη ζωή τους ούτε γιατί ο σερβιτόρος τούς έφερε λουκάνικο ενώ είχαν παραγγείλει κοτόπουλο λένε, ανάμεσα σε άλλα, πως ο Φιντέλ ήταν μια στιγμή επαναστάτης και 50 χρόνια τύραννος. Λες και το να ρίξεις μια αμερικανοκίνητη- μαφιόζικη δικτατορία με 80 άνδρες είναι περίπατος στο πάρκο ή το να αντιστέκεσαι σε μια υπερδύναμη που βρίσκεται τόσο κοντά σου, σου έχει επιβάλει εμπάργκο, έχει επιχειρήσει να σε ανατρέψει και να σε δολοφονήσει τουλάχιστον 630 φορές είναι στιγμιαίο κι όχι διαχρονικό κατόρθωμα. Επαναλαμβάνω ότι η κομμουνιστική Κούβα δεν είναι άμωμη, όπως άλλωστε κι ο Φιντέλ. Ποιου η ζωή, ωστόσο, είναι τέλεια κάτω από το μεγεθυντικό φακό; Και πώς είναι δυνατό να απαξιώνεις ένα καθεστώς τού οποίου τα ελαττώματα η καπιταλιστική Δύση τα παρουσιάζει σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό;...

Αν δεν υπήρχε, άλλωστε, το Χόλιγουντ να μας πλασάρει ένα αμερικανικό όνειρο που ζουν λίγοι, πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο οι ΗΠΑ θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστες. Ευτυχώς που ιδίως τα τελευταία χρόνια τόσο ο αμερικανικός κινηματογράφος όσο και η αμερικανική τηλεόραση έχουν αποφασίσει να παραμερίσουν την εξωραϊσμένη εικόνα και μας έχουν παρουσιάσει την Αμερική όπως πραγματικά είναι, μια βαθιά διχασμένη κοινωνία που κινητροδοτείται από το πάθος για χρήμα κι εξουσία, βρόμικη δηλαδή. Ίσως από τα μεγαλύτερα λάθη τού Φιντέλ να ήταν πως δεν χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές προπαγάνδας παρά περιορίστηκε στο ούτως ή άλλως διόλου ευκαταφρόνητο προσωπικό του επικοινωνιακό χάρισμα.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πείσει ευκολότερα τον πλανήτη ότι ένα καθεστώς που επιβιώνει από απόπειρες ανατροπής του, από εμπάργκο ή την κατάρρευση του βασικότερου χρηματοδότη του, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, μάλλον διαθέτει στερεότερα θεμέλια από αυτά που παρουσιάζουν οι αντίπαλοί του. Ο κουβανικός κι όχι μόνο λαός αγαπά τον Φιντέλ γιατί ο Φιντέλ τον αγάπησε. Πού να τα εξηγείς, ωστόσο, όλα αυτά στους θατσερικούς υπέρμαχους του "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα"; Ας τους να δουν άλλη μια χαζή αμερικανική ταινία γυρισμένη σε κάποιο πλούσιο προάστιο, μακριά από τα γκέτο όπου ο καπιταλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο...





  

Η Γερμανία αυτοπαγιδεύτηκε ξανά από τη δύναμή της και ξέρουμε τι έγινε τις άλλες δύο φορές...

Οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα χύσουν πολύ μελάνι για τις εποχές που ζούμε και οι οποίες ομοιάζουν όλο και περισσότερο με προπολεμικές: η Ευρώπη αντί να ολοκληρώνεται, διασπάται κι όποιος δεν το βλέπει ανήκει σε αυτούς που στρώνουν το έδαφος για την ολική επικράτηση του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας εντός τού 2017. Κι όμως, την ώρα που η ήπειρός μας παρασύρεται στο βούρκο τού νεοφιλελευθερισμού και του νεοφασισμού, στην Ψωροκώσταινα όλοι αναρωτιούνται αν θα έχουμε σύντομα εκλογές. Εδώ δεν ξέρουμε αν θα ολοκληρωθεί σε λίγες ημέρες η δεύτερη αξιολόγηση, αν θα υπάρξει μια κάποια συμφωνία για το χρέος, αν θα μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση, αν θα υπάρχει κυβέρνηση στην Ιταλία κι αν στις προεδρικές εκλογές τής Αυστρίας επικρατήσει η ακροδεξιά και κάποιοι απασχολούν το μυαλό τους με το αν θα στηθούν κάλπες στον πιο αδύναμο κρίκο τής Ευρωζώνης. Λες κι αυτό θα έχει καμιά σημασία όταν γύρω μας θα βαρούν τα κανόνια...

Κι ερωτώ: τι σημασία θα έχει ποιος θα κυβερνά την Ελλάδα αν στο μεταξύ οι κοινωνικές εντάσεις στην Ευρώπη μετουσιωθούν σε εθνικιστικές έριδες με απρόβλεπτες συνέπειες; Η ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο κρέμεται από μια κλωστή, η απελευθέρωση παλιών δαιμονίων μπορεί να εξαρτάται από ένα τυχαίο γεγονός κι εμείς αναρωτιόμαστε αν σωθεί το σπίτι μας την ώρα που θα έχει καεί το χωριό μας...

Στο μεταξύ, η επικράτηση του νεοθατσερικού Φρ. Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές τής γαλλικής δεξιάς κάνει ακόμα πιθανότερο το σενάριο νικήτρια των προεδρικών εκλογών να είναι η Μ. Λε Πεν. Γιατί, για παράδειγμα, ο Γάλλος πολίτης να επιλέξει την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών του σχέσεων από την έξοδο από την ΕΕ; Γιατί να θεωρήσει πως η φιλοπόλεμη ρητορική Φιγιόν του εξασφαλίζει περισσότερο την τάξη και την ασφάλεια από το κλείσιμο των συνόρων που του τάζει η αντίπαλός του;...

Όταν και οι δύο δρόμοι οδηγούν στην ίδια πλατεία επιλέγεις αυτόν που θα σε πάει γρηγορότερα εκεί. Όταν, επομένως, έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο ταξικό και στο εθνικό- θρησκευτικό μίσος στην ουσία έχεις καταδικάσει τον εαυτό σου στην καταστροφή που καταφτάνει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και γι' αυτό, βεβαίως, και είναι μεγάλη και η ευθύνη τής γαλλικής Αριστεράς, που υποβίβασε την κυβερνητική της πολιτική σε παρακολούθημα των πιο αντεργατικών επιδιώξεων...

Υπάρχει και η αισιόδοξη οπτική σε όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη τις προβλέψεις επιστημόνων όπως ο Στίβεν Χόκινγκ, οι οποίοι έχουν προειδοποιήσει, με βάση την περιβαλλοντική ζημιά που έχουμε προκαλέσει στη Γη, πως έτσι κι αλλιώς η ανθρωπότητα θα πρέπει να μετοικήσει αργά ή γρήγορα σε άλλον πλανήτη αν θέλει να επιβιώσει. Υπό αυτή την έννοια ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα κάνει τίποτα περισσότερο από το να φέρει πιο κοντά έναν προδιαγεγραμμένο Αρμαγεδδώνα...

Είναι αυτός, όμως, τρόπος για να σκέφτονται οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και, κυρίως, αυτές που έχουν αυτοανακηρυχθεί ηγέτιδες; Όχι βεβαίως, γι' αυτό και οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα αφιερώσουν ειδικό κι εκτεταμένο κεφάλαιο στις ευθύνες τού διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, που αντί να αντιγράφει τον Μπίσμαρκ, τον Αντενάουερ ή τον Βίλι Μπραντ μιμείται τις αδιέξοδες αυταπάτες παγκόσμιας κυριαρχίας τού κάιζερ Γουλιέλμου του ΙΙ και των Γερμανών πολιτικών των δύο δεκαετιών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρώπη γι' άλλη μια φορά- τρίτη μέσα σε έναν αιώνα- ετοιμάζεται να πληρώσει το μάρμαρο για τον αυτοεγκλωβισμό τού Βερολίνου στις ψευδαισθήσεις που γεννά η αλόγιστη δύναμή του. Κι εμείς στο Ελλαδιστάν επικεντρωνόμαστε εξαιτίας τού κοινωνικού αυτισμού μας στο αν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο. Να γελάς ή να κλαις;...

Όταν οι Τραμπ κρίνουν τους Φιντέλ η Ιστορία καγχάζει...

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές τής οποίας επικράτησε, λόγω του εκλογικού της συστήματος, ο δεύτερος σε ψήφους. Πρόκειται για το ίδιο κράτος που παραδίδει από καθέδρας σε σχεδόν καθημερινή βάση μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά ακόμα οι αστυνομικοί του σκοτώνουν μαύρους χωρίς λόγο κι αιτία, συντηρεί κολαστήρια όπως το Γκουαντάναμο, διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους που προκαλούν μεγάλα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα, δημιουργεί τέρατα του Φράνκενσταϊν τύπου Μπιν Λάντεν και ISIS που αργότερα γίνονται ανεξέλεγκτα, σε αυτό οι ταξικές ανισότητες γιγαντώνονται εξαιτίας τής ασύδοτης παγκοσμιοποίησης που εισήγαγε στον πλανήτη κι εκεί εκτελούνται ακόμα θανατικές ποινές. Την ξέρετε πολύ καλά αυτήν τη χώρα, είναι η αυτοαποκαλούμενη μεγαλύτερη δημοκρατία τού κόσμου, οι ΗΠΑ, της οποίας ο νέος πρόεδρος, τον οποίο οι κρυπτοφασίστες αποκαλούν αντισυστημικό αντί για μισαλλόδοξο του κερατά όπως πραγματικά είναι, πανηγυρίζει για τον θάνατο ενός ανθρώπου που για πάνω από μισό αιώνα υπήρξε ένα ενοχλητικό σπυρί στον κώλο τής υπερδύναμης. Γι' αυτό και η τελευταία τον τρέμει ακόμα κι αποτεφρωμένο...

Ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν άγιος. Κανένας, άλλωστε, από τους θαυμαστές ή τους επικριτές του δεν είναι. Φυλάκισε κι οδήγησε στην εξορία πολιτικούς του αντιπάλους κι ομοφυλόφιλους. Ούτε η επανάστασή του μπόρεσε να πετύχει όλα όσα υποσχέθηκε. Καμία επανάσταση, άλλωστε, δεν το έχει επιτύχει μέχρι σήμερα. Όλα όσα κατόρθωσε, ωστόσο, την ίδια ώρα που για πάνω από 50 χρόνια είχε επιβληθεί εμπάργκο στην Κούβα από τη μεγαλύτερη δύναμη του πλανήτη, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των εκατό ναυτικών μιλίων, μοιάζουν απίστευτα: δίχως να επιβάλει φόρους και διανέμοντας εκατοντάδες επιδόματα εξασφάλισε μια όχι πλουσιοπάροχη αλλά αξιοπρεπή και, προπάντων, ευτυχισμένη διαβίωση στους συμπατριώτες του, προσφέροντάς τους, πέρα από όλα τα άλλα, ένα σύστημα υγείας και σχολική εκπαίδευση που αποτελούν κι εξαγώγιμα προϊόντα. Στην κομμουνιστική Κούβα δεν υπάρχουν άστεγοι κι άνθρωποι χωρίς ιατρική περίθαλψη και παιδιά που να μην πηγαίνουν σχολείο. Μπορεί και η καπιταλιστική Δύση να υπερηφανεύεται για κάτι παρόμοιο;...

Φυσικά μια επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να εξελίσσεται, αν μη τι άλλο να αντιλαμβάνεται τα λάθη που ΄χουν γίνει, να τα διορθώνει και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίζεται. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά διαβάζονται σαν κινεζικά στον Περισσό και, γενικότερα, στην εξωπραγματική Αριστερά, αποτελούν ωστόσο προϋποθέσεις sine qua non ώστε ο σοσιαλισμός να μην καταντήσει μουσειακό είδος αλλά να εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις και, κυρίως, να δημιουργεί οράματα κι όχι ψευδαισθήσεις και στον 21ο αιώνα. Όπως κι αν έχει, το αν είναι κάποιος δικτάτορας και τύραννος- όπως θέλει τον Φιντέλ η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία- φαίνεται κι από το εξόδιο χειροκρότημα. Πόσοι έκλαψαν όταν πέθαναν νάνοι όπως ο Ρ. Ρέιγκαν, η Μ. Θάτσερ ή πόσοι θα κλάψουν όταν πεθάνει ο Ντ. Τραμπ και πόσοι κλαίνε τούτες τις ημέρες τον Λίντερ Μάξιμο στην πατρίδα του κι απανταχού της Γης; Απαντήστε σε αυτήν την ερώτηση και τότε θα έχετε ξεδιαλύνει μέσα σας ποιοι είναι πραγματικοί επαναστάτες και ποιοι λακέδες τού μεγάλου κεφαλαίου...



 

   

Για την πιο δυνατή γυναίκα τού κόσμου, την αδερφή μου...

Δυνατοί δεν είναι εκείνοι που μετακινούν αυτοκίνητα με τα μαλλιά τους ή σηκώνουν εκατό κιλά με το ένα χέρι. Τους βγαζω το καπέλο για τη σωματική τους ρώμη, αλλά μπροστά σε εκείνους που έχουν τη δύναμη να μην λυγίζουν σε κάθε αναποδιά- ακόμα κι αν έχουν μαζευτεί πολλές- που βάζει στο δρόμο τους η ζωή δεν αξίζουν και πολλά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Εύα Συμεωνίδη, η αδερφή μου. Θα έγραφα αυτό το κείμενο για εκείνη ακόμα κι αν δεν είχαμε τόσο στενή συγγένεια κι ούτε αυτή η σχέση με κάνει να μεροληπτώ υπέρ της. Ίσως, μάλιστα, αν δεν ήταν αδερφή μου και δεν ήξερα πόσο εκείνη δεν επιθυμεί τα φώτα να πέφτουν πάνω της να ήμουν ακόμα πιο αποθεωτικός, έχοντας πάντοτε ως κριτήριο κάθε γήινη αντικειμενικότητα...

Ο θάνατος δοκιμάζει και τις δυνατότερες ψυχές. Όταν βρεθείς ενώπιος ενωπίω μαζί του δεν υπάρχουν δίχτυα ασφαλείας, είσαι εσύ κι αυτός, ο οποίος επιχειρεί να εξευτελίσει κάθε όριο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν λογαριάζει το παρελθόν σου, βρίσκεται εκεί για να σε ταπεινώσει, για να σε κάνει να ουρλιάξεις "φτάνει πια, παραδίνομαι, κάνε με ό,τι θες, θα γίνω σκλάβος σου αρκείς να αφήσεις ήσυχο εμένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα". Σε κάτι τέτοιες στιγμές δοκιμάζεται αν ο πρότερος έντιμος βίος οφειλόταν στις ασυννέφιαστες ημέρες ή στη βαθιά πεποίθηση ότι είσαι άνθρωπος κι ό,τι πράττεις σε αυτή τη ζωή αφήνει βαθύ αποτύπωμα στους συνανθρώπους σου και στην αιωνιότητα και γι' αυτό πρέπει να φανείς αντάξιος της ιδιότητας που κουβαλάς μαζί σου ως προσωρινό δώρο από τη φύση...

Η μαγκιά βρίσκεται στο να αντιγυρίσεις το στοίχημα στο χάρο: να του πεις, κοιτώντας τον στα μάτια, πως δεν θα υποκύψεις στο κάλεσμά του, πως εκείνος μπορεί να μοιράζει όσα προπαγανδιστικά φυλλάδια παραίτησης θέλει αλλά δεν θα μπεις καν στον κόπο να τα μαζέψεις από το πάτωμα. Να συνεχίζεις τη ζωή σου με τη μεγαλύτερη σοφία που σου χαρίζει και το πιο πρόσφατο μάθημα θνητότητας κι εφήμερου που έλαβες, αλλά να τη συνεχίζεις ακριβώς όπως ονειρευόσουν και πριν να τη ζήσεις. Εκεί κρύβεται το μεγαλείο ψυχής κι εκεί ακριβώς θριαμβεύει η καρτερία για την επόμενη ημέρα που ξημερώνει πάνω στην θλίψη για την ημέρα που η δίψα για ένα χαμόγελο ηττήθηκε από το κλάμα τού αποχαιρετισμού...

Η αδερφή μου έχασε την μητέρα της πριν κλείσει τα τριάντα και τον σύζυγό της πολύ πριν πάρει τη στροφή για τα σαράντα κι όμως κατορθώνει να συμπεριφέρεται σαν εκείνος που υποφέρει αυτόν τον πόνο να είναι κάποιος τρίτος εξωτερικός παρατηρητής κι όχι η ίδια. Προφανώς κι επιθυμεί να είναι δυνατή και για τους άλλους, ο βουβός της θρήνος μπορεί να είναι πολύ πιο ηχηρός από την πιο εκφρασμένη οιμωγή. Καθένας μας, επίσης, από κάπου κρατιέται για να μην πέσει από το βέρτιγκο που προκαλούν τα πάθη στους ανθρώπους. Το θάρρος, ωστόσο, να δίνεις με τη στωικότητά σου παρηγοριά στον άλλο όταν εσύ την έχεις περισσότερο ανάγκη, τουλάχιστον στην θεωρία, δεν είναι χάρισμα που το αγοράζεις στο σούπερ μάρκετ.

Πηγάζει από μια έμφυτη ροπή προς την υπομονή, που καλλιεργήθηκε από μια οικογένεια που στέκεται ενωμένη απέναντι στις σειρήνες τής αποσύνθεσης, που ακόμα κι αν κάποια από τα μέλη της ξεκουράζονται πλέον στον βαθύ αιώνιο ύπνο εφευρίσκει την ευτυχία μέσα από τα συντρίμμια τής δυστυχίας και πιάνει το μίτο από την αρχή. Ο πατέρας μου τρέχει όταν ο βίος των πολλών θα τον ήθελε χωμένο σε ένα καφενείο να κλαίει τη μοίρα του ρίχνοντας ζάρια ή παίζοντας χαρτιά. Η αδερφή μου γελά όταν οι δέκα εντολές μιας στενόμυαλης κοινωνίας ενδεχομένως να απαιτούσαν από εκείνη την υποταγή στην απαισιοδοξία. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα που δεν είναι απαραίτητο να δημοσιευτούν, αισθάνομαι πολύ τυχερός. Γιατί δεν χρειάζεται να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες, να μελετήσω την Ιστορία για να αντιγράψω πολυδιαφημισμένα πρότυπα ζωής. Τα έχω στο σπίτι μου...  







 

Συγχώρα τον Κωστή, μην καταδεχθείς να σε συγχωρήσει...

Τα γράμματα ξεκίνησαν απεργία πείνας σ' ένδειξη διαμαρτυρίας,
αρνούνται να σχηματίσουν λέξεις ευτυχίας όταν το χώμα καρτερά το παλικάρι.

Κι αυτές που ήδη σχηματίστηκαν, χάθηκαν στο μαγγανοπήγαδο κι ούτε σκοινί ούτε κουβάς για να ξανάβρουν το φως.

Κιότεψαν οι προτάσεις, ικέτεψαν τα δάκρυα να φέρουν πίσω τα κορμιά τους από φωνήεντα και σύμφωνα.

"Δεν θα σας καλέσουμε ξανά, δεν θα ζητήσουμε άλλη βοήθεια., αρκεί να μας τα φέρετε πίσω", ψιθύρισαν με κόντρα τον άνεμο και φόρτσα την θλίψη.

Μάταιο, όμως, το έλεος που ζητανεύει η λογική,

απρόσφορο να εκλιπαρείς αυτό που θα 'ρθει έτσι κι αλλιώς να σε 'βρει σαν τιμωρία που δεν άξιζες να υποστείς.

"Συνηθίστε την απώλεια, κάντε τη φίλη σας κι ας έρχεται ως εχθρός", συμβουλεύει η λύπη που 'γινε ποτάμι για να 'χει κάπου να εκβάλει.

Ρουτίνα ντύνεται ο θάνατος για ν' αθωώνονται οι θεοί,

μα μόνο η ερημιά τού ουρανού μπορεί να τους δώσει συγχωροχάρτι.

Γητεύει ο χάρος τις ψυχές που βρίσκει ευτυχισμένες,

εύκολη λεία για το μακάβριο δείπνο τού ζηλιάρη δολοφόνου.

Και πόσο θανάσιμος εχθρός του τα αισθήματα που αγκαλιάζουν τη συμπόνια.

Στέλνει την απελπισιά για να τα αποδιώξει, σπέρνει τη διχόνοια για να νικήσει τη σφιγμένη γροθιά.

Διαψεύδει την ελπίδα, συκοφαντεί την ευγνωμοσύνη, χλευάζει το χέρι που κρατά κάποιο ξένο σαν να 'ναι δικό του.

Ομολογεί αδυναμία μπρος στην πίστη στην αθανασία τής Καλοσύνης,

πλαγιάζει με τη λησμονιά για ν' αποκτήσει απογόνους η αδικία,

μα εκείνη χρόνια είναι ερωτευμένη με τη ζωή που περνά, προσπερνά κι όμως δεν ξεχνά τα χρόνια που ευεργετήθηκαν από το φως.

Και τότε οι λέξεις ξαναβρίσκουν πληγωμένα τα μέλη τους, ενώνονται πάλι κάτω απ' τον ήλιο τής μνήμης, σε μια γιορτή που ορκίζεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ, όπως τέλος δεν έχει η Αγάπη που δεν υποσχέθηκε ποτέ στο χρόνο πως θα σβήσει, γιατί ψέματα δεν λέει όποιος την αλήθεια υποσχέθηκε να υπηρετεί...

Υ.Γ.: Μακάρι Κωστή να βρεις τον πλάστη σου, αλλά μην είσαι επιεικής μαζί του: συγχώρεσέ τον, μην καταδεχθείς να σε συγχωρήσει...

Ο Αριστερός εύχεται ο Πλεύρης να σωθεί από Πακιστανό γιατρό, ο φασισταριστερός τον θέλει νεκρό...

Όσοι αποκαλούν συλλήβδην φονιάδες τούς Αμερικανούς, καίνε ελληνικές σημαίες ή εύχονται μέσω διαδικτύου να πεθάνει ο Θ. Πλεύρης δεν είναι Αριστεροί. Οι ίδιοι, βεβαίως, μπορεί να πιστεύουν τα ακριβώς αντίθετα για τον εαυτό τους και να θεωρούν τη "μεγαλειότητά" τους ως το μοναδικό πραγματικό φορέα τής αριστεροσύνης, που όμως στο μυαλό τους μοιάζει περισσότερο με μεταδοτική ασθένεια παρά με ιδεολογία. Πραγματικός Αριστερός δεν είναι αυτός που ετεροπροσδιορίζεται και, μάλιστα, από το μίσος, αλλά εκείνος που πολεμά την αδικία δίχως ωστόσο να πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός που γνωρίζει την αλήθεια κι άρα να δικαιούται να αντιμετωπίζει ακόμα και με τη βία εκείνον που έχει διαφορετική άποψη από τη δική του...

Ο διεθνισμός δεν υπαγορεύει το κάψιμο σημαιών ούτε η αντιπάθεια προς την ακροδεξιά, το ρατσισμό και τον εθνικισμό την θανάτωση όσων ασπάζονται τέτοιου είδους ιδεοληψίες. Αν με έναν αναπτήρα ή ένα πιστόλι γλιτώναμε από τέτοιες κοινωνικές μάστιγες, αυτά θα ήταν παράνομα. Η εξωπραγματική Αριστερά έχει μπερδέψει εδώ και δεκαετίες τη μάχη κατά τού συστήματος με μια επαναστατική γυμναστική που δαιμονοποιεί και δεν εξανθρωπίζει...

Ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, χρώματος ή σεξουαλικής κατεύθυνσης κι όχι καίγοντας σύμβολα ενός παρηκμασμένου συστήματος. Ο πλανήτης μας θα γίνει πιο όμορφος όταν δεν θα βασίζουμε την ευτυχία μας σε αυτόν πάνω στους τάφους των ιδεολογικών μας αντιπάλων, όταν η "εκδίκησή" μας, για παράδειγμα, θα περιορίζεται στην ευχή αυτός που θα σώσει τον Θ. Πλεύρη να είναι ένας Πακιστανός χειρουργός...

Τώρα που η Αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση έχει φτάσει η ιστορική στιγμή να απαλλαγεί άπαξ διά παντός από το μίασμα του αριστερίστικου φασισμού, ο οποίος ανταποδίδει με μίσος κι εκδικητικότητα την ψυχολογική και σωματική βία που υφίσταται, τουλάχιστον όσον αφορά εκείνους που ανεβαίνουν στα Εξάρχεια από το Πέραμα για να τα σπάσουν και δεν κατεβαίνουν από την Εκάλη και τη Δροσιά με τη λιμουζίνα τής μαμάς και του μπαμπά. Κανένας καλύτερος κόσμος δεν θα είναι εφικτός όσο απαντάμε στις παθογένειες του υπάρχοντος με τα ίδια υλικά. Αν μη τι άλλο η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όποτε η λούμπεν βία κατέστη κυρίαρχο όπλο των αδικημένων οι κοινωνίες στράφηκαν σαν τις χελώνες προς τα μέσα, συντηρητικοποιήθηκαν και δεν επαναστάτησαν...

Εκμεταλλευόμενοι τις ανισότητες που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός ξεμύτισαν από τις τρύπες τους ακόμα και οι φονιάδες τής "17 Νοέμβρη", οι οποίοι διψούν για ιστορική δικαίωση αντί να παραδεχθούν το κακό που έκαναν στην Αριστερά με το βιασμό των επιχειρημάτων της. Από τα κελιά τους ο ένας κατηγορεί τον άλλο για το ποιος είναι μεγαλύτερος πράκτορας, αντιλαμβανόμενοι ακόμα και τώρα τον κόσμο σαν ένα γουέστερν με τους καλούς καουμπόηδες και τους κακούς ινδιάνους ή, έστω, το αντίστροφο. Πόση ειρωνεία κρύβεται αλήθεια στο να βλέπεις τους πάντες σαν όργανα της CIA, αλλά να συλλαμβάνεις τις κοινωνικές εξελίξεις με τον παιδιάστικο τρόπο μιας μέσης αμερικανικής ταινίας;...  

Στο αυτιστικό σύμπαν τής ναρκισσευόμενης Αριστεράς τής ψευδο-ουτοπίας τα επιχειρήματα ομοιάζουν ανατριχιαστικά με εκείνα που χρησιμοποιούν τύποι όπως ο Τζ. Μπους ή ο Ντ. Τραμπ: "αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας". Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατούν, επίσης, να κατανοήσουν ότι δεν μπορείς να δίνεις τις ίδιες απαντήσεις όταν οι ερωτήσεις έχουν αλλάξει και να ονομάζεις την αφέλειά σου ιδεολογική συνέπεια. Ναι, ορισμένες σταθερές δεν έχουν αλλάξει, όπως η άδικη κατανομή τού πλούτου, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η διαφθορά, ο προσηλυτισμός στην εξουσία. Από την άλλη, ωστόσο, το να χαρακτηρίζεις προδοτική οποιαδήποτε αναδίπλωση, ακόμα κι όταν είναι τακτική κι όχι στρατηγική, σημαίνει να υπερηφανεύεσαι γιατί κράτησες το αμπέχονό σου καθαρό αφού δεν ρίχτηκες στη μάχη...

Το να κρύβεσαι στα θεωρεία και να κατεβαίνεις από αυτά μόνο και μόνο για να πετάξεις ντομάτες σε αυτούς που βρίσκονται στη σκηνή είναι τόσο γενναίο όσο το να κάνεις γκριμάτσες σε ένα λιοντάρι από την ασφάλεια που σου προσφέρει το ότι είναι κλεισμένο σε ένα κλουβί τού ζωολογικού κήπου. Την επόμενη φορά, επομένως, που οι αριστεριστές θα αναζητήσουν προδότες ας έχουν κι έναν καθρέφτη μαζί τους. Αυτός μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν τη λύση τού μυστηρίου, εκτός αν η πνευματική τους τύφλωση είναι πλέον ολική...

Μέρκελ- Σόιμπλε οδηγούν το λαό τους σε νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών...

Αν η σοβαρότερη απειλή για τη δημοκρατία περιοριζόταν στους 300 γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα κι άλλες πόλεις τής χώρας κάθε τόσο θα ήμουν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν το γράφω γιατί θέλω να αθωώσω κάποια κακομαθημένα, στην πλειονότητά τους, κωλόπαιδα των βορείων και νοτίων προαστίων που πολεμούν δήθεν το σύστημα καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία μακριά από τα σπίτια τους. Ούτε έχει τόση σημασία να υπενθυμίσω τη ρητορική τού πάλαι ποτέ δικομματισμού και των διαπλεκόμενων μίντια πως τους έβαζε ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και να επικρατήσει ο μαρξισμός- λενινισμός...

Όλα αυτά τα "καλόπαιδα" πρέπει να συλληφθούν και να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα στη μπουζού μέχρι να αντιληφθούν ότι το κατεστημένο ενδυναμώνεται από το λούμπεν κύμα βίας και δεν αποδυναμώνεται. Αν στόχος είναι να τρομάξουν οι αστοί και μόνο, αυτός επιτυγχάνεται. Μόνο που ο κόσμος δεν αλλάζει από τους φοβισμένους και τους βιαιομανείς, αλλά από εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε παραθυράκι του για να φέρουν λίγο καθαρό αέρα κι όχι ποτισμένο από μολότοφ στις ζωές μας...

Ωστόσο, η δημοκρατία, έστω σε αυτή την κουτσουρουμένη κοινοβουλευτική της μορφή κι όχι αυτή που τόσο ύμνησε ο Μπαράκ Ομπάμα της κλασικής Αθήνας, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού, του απομονωτισμού και του λαϊκισμού, που αποτελούν παράγωγα ενός σχεδόν παντελώς αρρύθμιστου και ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που διεύρυνε τις ταξικές ανισότητες, όπερ και τα μεταναστευτικά ρεύματα, και προκάλεσε πολέμους, όπερ και προσφυγικά κύματα. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στα περισσότερα τουλάχιστον από όσα κομμουνιστικά είπε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ στην ομιλία του στο "Σταύρος Νιάρχος", έστω κι αν ο ίδιος θα μπορούσε να αγωνιστεί πολύ σκληρότερα την τελευταία οκταετία για να υλοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις αναγκαίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης μεταρρυθμίσεις...

Όπως κι αν έχει, όμως, ο διάδοχός του στο Λευκό Οίκο και μια σειρά πολιτικών στην Ευρώπη που ευελπιστούν να αναλάβουν κεντρικότερο ρόλο το 2017 κομίζουν επικίνδυνες ιδεοληψίες επενδυμένες με τη στολή μιας μουχλιασμένης αντισυμβατικότητας. Υπερβολές; Το ίδιο θα μου λέγατε τέτοιες ημέρες το 2015 αν σας έγραφα πως σε ένα χρόνο από τότε η Μεγάλη Βρετανία θα έβγαινε από την ΕΕ κι ο Ντ. Τραμπ θα ήταν ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος...

Έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για τη βιωσιμότητα της δημοκρατίας, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να επιλέγει αυτό το θέμα για να συνδιαλλαγεί με τον ιστορικό τού μέλλοντος, η πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών να κάνει έκκληση για παύση τής λιτότητας τουλάχιστον για ένα χρόνο κι όμως το δίδυμο της συμφοράς Μέρκελ- Σόιμπλε να επιμένει σε ένα μοντέλο το οποίο διαλύει την Ευρώπη, αποδομεί κοινωνίες κι αποκτηνώνει λαούς. Κι αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού προσεχούς φθινοπώρου, σε ένα χρόνο δηλαδή από τώρα...

Κατά τα άλλα, η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα κατά τού λαϊκισμού σαν οι ίδιοι να είναι απρόσβλητοι από αυτή την ασθένεια κι όχι οι πιο αρρωστημένοι φορείς της. Αν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο ενδεχομένως να διασωθούν πολιτικώς και να κρατήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρώς υπόψη πως θα ηγεμονεύουν πάνω σε ερείπια, θα εξουσιάζουν σκλάβους κι όχι πολίτες και θα είναι εκείνοι στους οποίους θα χρεώσει η Ιστορία έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αν τον χάσουν να περιμένουν από τους νικητές, δυστυχώς για τον γερμανικό λαό, την εκδικητικότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, όπως το 1919, κι όχι τη γενναιοδωρία τής διαγραφής χρέους, όπως το 1953. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι...






  

Οι άνθρωποι προδίδουν, όχι οι ιδέες...

Οι άνθρωποι μπορούν να προδίδουν ιδανικά, αυτό ωστόσο απαξιώνει τους προδότες κι όχι τα οράματα. Εκείνοι που δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ στη ζωή τους για κάτι που υπερβαίνει τα ατομικά τους συμφέροντα ή που, ακόμα χειρότερα, συνεργάστηκαν με τους καταπιεστές τους ενθουσιάζονται με το να κατηγορούν αυτούς που κάποτε αγωνίστηκαν και σήμερα τοκίζουν ακόμα τον αγώνα τής νιότης τους. Με αηδιάζουν και οι μεν και οι δε, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" ή η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν αιτήματα του πεταματού μόνο και μόνο γιατί έπεσαν θύμα κακοποίησης. Άλλωστε για κάθε Δαμανάκη, Λαλιώτη ή Μπίστη που εξαργύρωσαν με χρήμα κι εξουσία την επαναστατική τους νεότητα υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες αγωνιστές που δεν αντάλλαξαν στο γιουσουρούμ την ανδρεία τους, δεν ζήτησαν να τους στήσουν προτομές ούτε θα πρέπει να απολογούνται πως μαζί τα έφαγαν στα "χρυσά" χρόνια τής μεταπολίτευσης...

Συμμερίζομαι την αμηχανία τής Αριστεράς για τις φετινές εκδηλώσεις μνήμης, οι οποίες συνέπεσαν με την παρουσία στην Αθήνα του Μπαράκ Ομπάμα. Πώς να φωνάξεις "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" όταν μία ημέρα πριν χειροκροτούσες τον πρόεδρό τους και δικαίως όταν μιλούσε για δημοκρατία και καυτηρίαζε το ότι ένας διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας βγάζει σε μία ημέρα όσα ένας εργαζόμενος σε ένα χρόνο; Η ιστορική ευθύνη των ΗΠΑ για το μετεμφυλιακό κράτος των διώξεων και του αυταρχισμού είναι δεδομένη. Την είχε παραδεχθεί, άλλωστε, κι ο Μπ. Κλίντον όταν είχε έρθει στην Ελλάδα το 1999...

Φυσικά και με μια συγγνώμη δεν γυρίζουν πίσω οι ζωές που χάθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και βασανίστηκαν στα ξερονήσια ή στις φυλακές. Η κοινή ζωή, ωστόσο, των λαών προχωρά, τουλάχιστον για όσους από εμάς δεν ανήκουμε ή δεν ψηφίζουμε ΚΚΕ, το οποίο θυμάται να πολεμήσει στους δρόμους τον ιμπεριαλισμό μόνο όταν έρχεται ο Αμερικανός πρόεδρος κι όχι ο Ρώσος. Κι όποιος πιστεύει ότι αν απλώς καταργήσει το μέλλον στο δικό του σπίτι τού λαού αυτό θα πάψε να υφίσταται, μάλλον πρέπει να διαβάσει περισσότερα για τον αυτισμό...  

Ο Αλέξης Τσίπρας θύμισε τις προάλλες πως η πείνα, η φτώχεια και η ανεργία γεννούν δικτατορίες. Μόνο που στον 21ο αιώνα μπορούν να προκαλέσουν και δημοκρατικώς εκλεγμένες τερατογενέσεις παρόμοιες με αυτές στις ΗΠΑ, όπου Ντ. Τραμπ και Χ. Κλίντον ανταγωνίστηκαν για το ποιος θα είναι αυτός που θα εξαλείψει λιγότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Σε ενάμισι μήνα ξημερώνει το 2017 και μαζί του ένα σπιράλ γεγονότων που είτε θα συγκολλήσουν το σπασμένο γυαλί στην Ευρώπη κι όχι μόνο είτε θα μας οδηγήσουν στην παγίωση του εθνικισμού και του λαϊκισμού ως των πολιτικών τάσεων της εποχής τής ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης...

Το ότι εν έτει 2016 υπάρχουν ακόμα πολλοί συνάνθρωποί μας που δεν έχουν ούτε ψωμί ούτε παιδεία ούτε ελευθερία τα καθιστά εξ ορισμού διαχρονικά αιτήματα. Κι αν κάποιοι έφτυσαν πάνω τους, αποθεώνοντας το νεοφιλελευθερισμό και στρώνοντας το δρόμο στο χάος, αυτοί θα είναι υπόλογοι στα παιδιά τους και στον ιστορικό τού μέλλοντος κι όχι οι ιδέες με τις οποίες πίστεψαν ότι είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή αλλά παραμένουν ολοζώντανες να στοιχειώνουν τις εξωχώριες καταθέσεις τους...