Ούτε ιδεολόγοι ούτε κορόιδα...

Τύφλα να έχουν η Γέφυρα των Στεναγμών στη Βενετία ή το Τείχος των Δακρύων στην Ιερουσαλήμ μπροστά στους δακρυγόνες αδένες που θα ανοίξουν στην Κουμουνδούρου και στην Πατησίων αν ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία αποφασίσει να κάνει στροφή στην καριέρα του διεκδικώντας ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας κι όχι την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών και των στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς προσμένουν να τους διασώσει κι αν δεν το κάνει θα έχει πάει χαμένος κι όλος ο αυτοεξευτελισμός τους (και) των τελευταίων μηνών. Γιατί τι άλλο από αυτοεξευτελισμός είναι να σε φτύνουν συνέχεια κι εσύ να παριστάνεις πως ρίχνει καταιγίδα;...

Όταν βλέπεις, για παράδειγμα, τον Π. Πολάκη να κάθεται δίπλα δίπλα με τον Αλ. Χαρίτση καταλαβαίνεις και το μέγεθος της απόγνωσης αμφοτέρων των ανδρών, είτε συχνάζουν πάνω είτε κάτω από τα 300 μέτρα. Αν μη τι άλλο, πάντως, η "Ιθάκη" δεν μας δίνει μόνο το ταξίδι, που θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός, αλλά και τη δυνατότητα να αξιολογήσουμε πόσο χαμηλού ηθικού αναστήματος ήταν όλοι εκείνοι που μας πουλούσαν ηθικό πλεονέκτημα σαν να ήταν χύτρες ταχύτητας. Κι αν δεν έκλεψαν όπως η συμμορία που μας κυβερνά τα τελευταία εξίμισι χρόνια δεν έκαναν και πολλά για να διασφαλίσουν ότι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής χώρας θα πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Και τώρα απολογούνται και για τα λίγα που έκαναν για να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Την ερχόμενη Τετάρτη θα παρελάσουν στο Παλλάς όλα τα πολιτικά ορφανά τού Αλέξη για να διαπιστώσει αυτοπροσώπως πόσο πρόθυμα είναι να κάνουν τα πάντα για να διασωθούν. Τα πάντα εκτός από το να παραιτηθούν από το βουλευτικό τους αξίωμα, τουλάχιστον όχι αν δεν εξασφαλίσουν πρώτα εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Τσίπρα. Δεν είναι, άλλωστε, ούτε ιδεολόγοι ούτε κορόιδα. Είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο οι πολίτες έχουν σιχαθεί την πολιτική...

 

Αναποφάσιστοι αποφασισμένοι...

Όταν δεν ξέρουμε ποια κόμματα και με ποιες ηγεσίες θα κατέλθουν στις επόμενες εκλογές είναι λογικό τα δημοσκοπικά ποσοστά των αναποφάσιστων να σπάνε ρεκόρ. Συνοπτικά, δεν είμαστε βέβαιοι ποιον πρόεδρο θα έχει το ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι κόμματα- γάτες Σρέντινγκερ μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία, ενώ αβέβαιο είναι κι αν θα υπάρξει κόμμα Σαμαρά. Ούτε καν πως η ΝΔ θα κατεβεί με τον Κ. Μητσοτάκη, τουλάχιστον στις δεύτερες εκλογές, είμαστε σίγουροι...

Αυτή είναι, όμως, μόνο η μισή εικόνα. Το υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων δεν σχετίζεται μόνο με την πολιτική ρευστότητα αλλά και με την πολιτική φαυλότητα. Όταν, για παράδειγμα, οι πολίτες βλέπουν να προστατεύονται από την κυβερνητική πλειοψηφία στην εξεταστική επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ μάρτυρες- καθ' έξιν νικητές τυχερών παιχνιδιών πώς να θεωρήσουν ότι η ψήφος τους μετράει; Ή όταν διαβάζουν το πόνημα ενός πρώην πρωθυπουργού με το οποίο ταυτίζει την πολιτική με την ίντριγκα, το κουτσομπολιό και την απαξίωση;...

Φυσικά και η πολιτική δεν είναι μόνο η παρακμή της ούτε όσοι υπηρετούν αυτή τη μορφή της, την έμπλεη βυζαντινισμών, δικαιούνται να είναι οι μοναδικοί εκφραστές δημόσιου λόγου και πρότυπα δημόσιου ήθους. Όσοι, επομένως, πιστεύουν ότι οι πολίτες θα επιλέξουν πολιτικούς- χωριά Ποτέμκιν, χωρίς βάθος δηλαδή και ουσία, ή πολιτικούς γυρολόγους που αναζητούν προσωπική διάσωση με περιτύλιγμα όμορφες ιδέες σύντομα θα βρεθούν προ μεγάλων εκπλήξεων. Από τον μόνο του οποίου ο λόγος πραγματικά έχει αξία, από το λαό...

 

Τόσο προοδευτικός όσο είναι σοσιαλιστής ο Μητσοτάκης...

Η προσπάθεια Τσίπρα να πετάξει στα σκυλιά όσους από τους πρώην συντρόφους του θεωρεί καμένους από την κοινωνία ή αυριανούς επικίνδυνους πολιτικούς του αντιπάλους είναι ολοφάνερη. Το ότι πετά ακόμα και φίλους δεκαετιών στα σκυλιά προκειμένου να υπηρετήσει το νέο του αφήγημα είναι "απλώς" δείγμα τής αφιλίας τού ανδρός. Υπενθυμίζω, πάντως, πως αυτοί που τα αφήνουν όλα πίσω τους κι αναζητούν νέες θάλασσες κάπου αλλού, εκεί που δεν τους ξέρουν καλά, είναι συνήθως οι απατεώνες...

Ο Αλέξης, όμως, δεν πετάει στα σκουπίδια μόνο συνεργάτες του ετών. Κάποιοι, άλλωστε, ανάμεσά τους κουβαλούν τις δικές τους αμαρτίες. Πετάει και τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων που τον ψήφισαν έστω και μια φορά στη ζωή τους, τους οποίους θέλει τώρα να αντικαταστήσει με εκείνους που τον πετροβολούσαν πριν μια δεκαετία. Κι αυτό είναι πολύ πιο άτιμο γιατί πολλοί από εκείνους που τον υπερασπίζονταν στους συγγενείς, στους φίλους και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόσμεναν σε καμία ανταμοιβή ούτε κι έλαβαν κάποια...

Καταλαβαίνω πως ο Τσίπρας έχει στηρίξει πολλά στο μιθριδατισμό μας, στη μνήμη χρυσόψαρου και στην ανάγκη μας να υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους ακόμα και τα λάθη μας. Φρόντισε, άλλωστε, να καλύψει τα ίχνη του για τα όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια... 

Αν, όμως, όλοι οι υπόλοιποι δικαιούνται να αναρωτιούνται γιατί δεν υπάρχει αντιπολίτευση, εκείνος δεν το δικαιούται. Είναι ο ολετήρας της, που έχει μάλιστα το θράσος να θέλει να χτίσει πάνω στα ερείπια που ο ίδιος άφησε πίσω του. Αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο προοδευτικός όσο σοσιαλιστής είναι ο Μητσοτάκης...  

Η σκηνοθεσία της ωριμότητας...

Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσοι ανάμεσά μας είμαστε οι ίδιοι με αυτούς που ήμασταν πριν πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια; Αλλάζουμε όχι μόνο γιατί συμβιβαζόμαστε αλλά και γιατί προσπαθούμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας για να γινόμαστε καλύτεροι για τους ίδιους και τους άλλους γύρω μας. Αν μέναμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι αν μη τι άλλο θα ήμασταν βαρετοί και για μας τους ίδιους...

Είναι πολύ διαφορετικό, ωστόσο, να αλλάζεις ανεπαισθήτως, δίχως να το επιδιώκεις κι άλλο να προσλαμβάνεις ειδικούς για να αρέσεις σε άλλους κι ας μην αρέσεις στον εαυτό σου. Στην τελευταία περίπτωση δεν αποδεικνύεις ωριμότητα αλλά τυχοδιωκτισμό, δεν δείχνεις πως έχεις μάθει από τα λάθη σου αλλά πως τα έχεις προσαρμόσει στις ανάγκες τής ολιγαρχίας και των δημοσκοπικών εταιρειών. Με λίγα λόγια, είσαι ένας ηθοποιός που ερμηνεύεις ένα ρόλο που πιστεύεις ότι θα σου κόψει εισιτήρια αλλά δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και βιωματικό...

Ο συγγραφέας τής "ΠαραμΙθάκης", δίχως να λάβουμε υπόψη πόσα στοιχεία της είναι βιογραφικά και πόσα μυθοπλασία, αποδομεί σχεδόν όλους εκείνους με τους οποίους συνεργάστηκε στην πολιτική του καριέρα. Ακόμα και γι' αυτούς, όμως, που το κάνει δικαίως το κάνει με τόσο μεγάλη καθυστέρηση που στο τέλος δεν έχει καμία σημασία... 

Όπως κι αν έχει, έχει βάλει το μεγαλύτερο αυτογκόλ τής πολιτικής του καριέρας και το πιο τραγικό είναι πως δεν του έχει μείνει κανένας πια για να τον μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο των δικών του ασύλληπτων ευθυνών για το ότι η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση τα τελευταία εξίμισι χρόνια...

 

Η μεγαλύτερη συνωμοσία εναντίον μας είναι οι αυταπάτες μας...

Ο κόσμος δεν χωρίζεται ανάμεσα σε αυτούς που λατρεύουν και σε εκείνους που μισούν ένα πολιτικό κόμμα ή έναν πολιτικό αρχηγό. Υπάρχει και η μέση γραμμή τής λελογισμένης υποστήριξης ή της εποικοδομητικής κριτικής, με επιχειρήματα κι όχι στον αέρα, με σκεπτικισμό κι όχι με προσωπολατρία. 

Αυτονόητα όλα αυτά; Δεν νομίζω, ιδίως σε μια χώρα όπου οι κάθετοι διαχωρισμοί στα καφενεία έχουν μεταφερθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί όπου ο καθένας μας πίσω από την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου "πυροβολεί" με όρους προσωπικής βεντέτας κι όχι ανταλλαγής σκέψεων και ιδεών...

Όσο, επίσης, παράξενα κι αν ηχεί αυτό στα αφιονισμένα πλήθη που λειτουργούν με όρους απόλυτου κακού κι απόλυτου καλού, υπάρχουν κι άνθρωποι που αλλάζουν γνώμη για πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς αυτό να συνδέεται με ωφελιμιστικά κίνητρα. Μπορεί, για παράδειγμα, να πάψει να εκφράζει τον οποιονδήποτε ένα κόμμα ή ένας αρχηγός γιατί αλλιώς τα περίμενε- και με δική του ευθύνη ή αφέλεια ενδεχομένως- κι αλλιώς του ήρθαν κι όχι γιατί δεν πήρε κάποιο αξίωμα ή γιατί πληρώθηκε από κάποιον άλλο για να το κάνει. Αυτονόητα όλα αυτά; Δεν νομίζω, ιδίως σε μια χώρα που δεν ξεχωρίζουμε τίποτα άλλο από το άσπρο ή το μαύρο...

Αν ήμουν πρόεδρος ενός κόμματος από το οποίο κυρίως αποχωρούν μέλη και στελέχη και πολλοί λιγότεροι έρχονται μια αυτοκριτική θα την έκανα και δεν θα αναζητούσα απλώς συνωμοσίες εναντίον μου ούτε θα αποκοιμιόμουν από τις κολακείες εκείνων που είτε τις πιστεύουν με όρους μεσσιανισμού είτε τις ασπάζονται από ιδιοτελή κίνητρα. Όταν είναι στραβός ο γιαλός δεν φταίνε μόνο οι δημοσκόποι. Ενδεχομένως να ευθύνεται και το καράβι, ίσως κι ο καπετάνιος, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν γίνουν όλα αυτά αντιληπτά θα σταματήσει κάπου εδώ και η καταμέτρηση από κεράκια στην τούρτα. Και θα είναι πολύ κρίμα. Και γι' αυτούς που πίστεψαν και για εκείνον που τον πίστεψαν...

 

Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αμερικανικό...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης είχε αναλάβει την εξουσία, το 2019, είχε τονίσει από το βήμα τής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ πως τα ορυκτά καύσιμα ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα. Τότε, βλέπετε, είχε στο μυαλό του να πουλήσει τη βίαιη απολιγνιτοποίηση της δυτικής Μακεδονίας, η οποία δεν σήμαινε ΑΠΕ αλλά αεριοποίηση σε όφελος γερμανικών συμφερόντων. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όμως, έχει γίνει πιο Ντόναλντ Τραμπ κι από τον Ντόναλντ Τραμπ. Μόνο "drill baby, drill" δεν μας έχει πει αλλά αν περιμένουμε λίγο ακόμα θα το εκστομίσει κι αυτό...

Φυσικά κι αντιλαμβάνομαι ότι η αλλαγή στάσης του (και) στα ενεργειακά ζητήματα σχετίζεται με το ότι στις ΗΠΑ κυβερνά άλλος σερίφης εδώ και περίπου ένα χρόνο. Αυτό που δυσκολεύομαι, ωστόσο, να αντιληφθώ είναι γιατί η Ελλάδα πρέπει να λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Ουάσιγκτον, εγκαταλείποντας μάλιστα συμμαχίες που κι αυτές φυσικά είναι αποικιοκρατικές- όπως με την Cosco στο λιμάνι τού Πειραιά-, αλλά τουλάχιστον δεν μας κατατάσσουν στους δεδομένους για κανέναν... 

Μόνο αν ο Μητσοτάκης έχει λάβει ισχυρές δεσμεύσεις πως τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό θα επιλυθούν προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων θα μπορούσα να το δικαιολογήσω. Ο τελευταίος, πάντως, που πίστεψε κάτι τέτοιο ήταν ο ταξίαρχος Ιωαννίδης κι ακόμα το 37% της Κύπρου είναι κατεχόμενο...

Η δημόσια αντιπαράθεση ΗΠΑ- Κίνας για τα λιμάνια τού Πειραιά και της Ελευσίνας αν μη τι άλλο αποδεικνύει και το πώς αντιμετωπίζεται η Ελλάδα από τις μεγάλες δυνάμεις, ως "πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι". Σκεφτείτε απλώς αν θα ασκείτο η ίδια πίεση στον Τ. Ερντογάν για παρόμοιο ζήτημα και, κυρίως, πώς θα αντιδρούσε ο πρόεδρος της Τουρκίας. 

Πιθανότατα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη θα συνομιλούσε με τον Τραμπ και Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο με τον Σι Τζινπίγκ. Αλλά εδώ δεν μπορούμε ούτε να προσάγουμε βιαίως τον Φραπέ, θα ασκήσουμε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική;...

  

  

12 ναυτικά μίλια= Πόλεμος...

Ο πατριωτισμός είναι της μόδας. Σε βαθμό, μάλιστα, που παρατηρείται και μια πλειοδοσία τόσο από το δεξιό πολιτικό ημισφαίριο- αναμενόμενο- όσο όμως κι από το αριστερό. Κι όταν η εξωτερική πολιτική αντιμετωπίζεται με δημοσκοπικούς όρους η δημοκοπία γίνεται επικίνδυνη για τα πραγματικά μας εθνικά συμφέροντα, τα οποία δυσκολεύομαι να φανταστώ πως ταυτίζονται με πολεμικές επιχειρήσεις. Η Μεγάλη Ιδέα έχει εξαντλήσει τα όριά της εδώ κι έναν αιώνα κι όσοι πλειοδοτούν στην αναγέννησή της κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό...

Γίνομαι συγκεκριμένος: η αύξηση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο πάντως δεν έχει υπογράψει η Τουρκία και το οποίο υπόκειται και στην αρχή τής αναλογικότητας. Όσοι από το πολιτικό μας προσωπικό επιθυμούν να το ασκήσουμε αυθωρεί και παραχρήμα οφείλουν να πουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως αυτό σημαίνει και πόλεμο με την Τουρκία. Αν δεν το πουν είναι είτε δημαγωγοί είτε ανίδεοι. Και τα δύο ή έστω ένα από αυτά τα δύο είναι εν δυνάμει καταστροφικό...

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι καμία ελληνική κυβέρνηση- είτε εθεωρείτο περισσότερο είτε λιγότερο πατριωτική- δεν αύξησε τα χωρικά μας ύδατα. Ούτε καν μπήκε στη διαδικασία σχετικής συζήτησης με την Άγκυρα. 

Στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση- υπό την πίεση φυσικά και του ξένου παράγοντα- έχει δύο επιλογές: είτε να διαπραγματευτεί με τη γείτονα είτε να εμπλακεί σε πόλεμο. Νομίζω πως οι ανάγκες τής κοινωνικής πλειονότητας είναι άλλες κι όχι έξι ναυτικά μίλια παραπάνω στο Αιγαίο. Φοβάμαι, όμως, πως κανένα κόμμα δεν πρόκειται να σας το πει. Φοβάμαι πως όλοι, περισσότερο ή λιγότερο, θωπεύουν εθνικιστικά αντανακλαστικά, ένα παιχνίδι που μπορεί να είναι και παιχνίδι με τη φωτιά...  

 

 

Ε, όχι, δεν θα πολεμήσουμε και στο Ταλίν για να μην πέσει ο Μητσοτάκης...

Τα φέρετρα του Ν. Δένδια και η ακυβερνησία τού Κ. Τασούλα έχουν μία κοινή συνισταμένη κι αυτή λέγεται φόβος. Μια κοινωνία στην οποία "υπόσχονται" νεκρούς από έναν Γ' Παγκόσμιο πόλεμο και πως δεν θα έχει κυβέρνηση αν δεν δώσει ξανά αυτοδυναμία στον Κυρ. Μητσοτάκη είναι και μια κοινωνία που αποδέχεται τη σημερινή της εξαθλίωση σε όλους τους τομείς με τη στωικότητα ενός πιστού που ανέχεται τα πάντα σε αυτήν τη ζωή με την προσδοκία τής βασιλείας των ουρανών. Μια κοινωνία στην οποία οι πόλεμοι και η πολιτική αστάθεια παρουσιάζονται σαν φυσικά φαινόμενα κι όχι ως ανθρώπινα δημιουργήματα είναι ικανή να απορροφήσει την ταπείνωσή της ως δίκαιο μαρτύριο, τον αυτοεξευτελισμό της ως αναπόδραστη τιμωρία...  

Αν η Ευρώπη δεν θέλει να πολεμήσει με τη Ρωσία μπορεί, πολύ απλά, να απαιτήσει να γίνουν εκλογές στην Ουκρανία για να δούμε πόσο δημοφιλές είναι το διεφθαρμένο καθεστώς Ζελένσκι. Αντί να συνεχίσουμε να το προμηθεύουμε και με όπλα ας το υποχρεώσουμε τουλάχιστον να καθίσει στα σοβαρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ώστε να μην οδηγηθούμε και στην ενεργειακή χρεοκοπία επειδή το καλομαθημένο παιδί τής Δύσης πιστεύει ότι αξίζει να μας σύρει σε μια νέα παγκόσμια καταστροφή αρκεί να μην παραχωρήσει το ρωσόφωνο Ντονιέτσκ. 

Ούτε θα πάμε να πολεμήσουμε στις βαλτικές χώρες για να ικανοποιήσουμε τις δικές τους διαχρονικές ρωσοφοβίες. Καταδικάζουμε και δικαίως τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά υπάρχει κι ένα όριο στο τι πρέπει να κάνουμε για να τερματιστεί. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι ο πυρηνικός όλεθρος...

Παρομοίως, το να μιλάς για ακυβερνησία ενάμισι χρόνο πριν τις εκλογές χωρίς να ξέρεις ποια κόμματα θα κατεβούν στις κάλπες και, κυρίως, ποιο θα είναι το αποτέλεσμά τους είναι, το λιγότερο, κουτοπονηριά. Στο τέλος τής ημέρας θα είναι η κρίση τού λαού αυτή που θα λύσει το γόρδιο δεσμό κι όσοι επιχειρούν να την προεξοφλήσουν είναι κι εκείνοι που την τρέμουν πιο πολύ... 

Αν μη τι άλλο, είναι και μια έμμεση παραδοχή ότι όχι μόνο δεν υπάρχει το 41% των βουλευτικών τού 2023 αλλά ούτε καν το 28% των ευρωεκλογών τού 2024. Η ουσία είναι πως η νέα μεταπολίτευση έρχεται και οι παλιοί παίκτες- κόμματα και πρόσωπα- φοβούνται και δικαίως την αποστρατεία τους...  

  

Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο...

Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο. Ούτε φέτος. Συνειδητά. Μπορεί να πάω του χρόνου, αλλά δεν το νομίζω. Όπως δεν πηγαίνω πλέον και στις εθνικές παρελάσεις, σε οτιδήποτε δηλαδή έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά φολκλόρ κι όχι ουσίας. Γιατί αν κρατούσαμε την ουσία- επί παραδείγματι τον αγώνα για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία- θα αγωνιζόμασταν γι' αυτές τις αξίες σε καθημερινή βάση και δεν θα τις αντιμετωπίζαμε ως αφορμές για βραδινή πεζοπορία υπό τους ήχους τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη και στη συνέχεια με παϊδάκια στην ταβέρνα για να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν και ποιοι δεν γίναμε ποτέ. Το Πολυτεχνείο ζει για το τριήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, όπως και η 28η Οκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου αλλά τις επόμενες ημέρες η επαφή μας με τον ηρωισμό των άλλων δεν μας έχει κάνει ούτε γενναιότερους ούτε πιο ελεύθερους ούτε πιο δημοκράτες...

Φυσικά κι αναγνωρίζω τον ηρωισμό όσων βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973, ανεξαρτήτως του αν στη συνέχεια της ζωής τους τίμησαν τα αγωνιστικά τους νιάτα είτε όχι. Βεβαίως και είναι, επίσης, συγκινητικό που ύστερα από 52 χρόνια συνέρρευσαν χιλιάδες πολίτες, πολλοί από αυτούς αγέννητοι τότε, για να αφήσουν ένα λουλούδι ή για να διαδηλώσουν ως την αμερικανική πρεσβεία. 

Εμφανίστηκαν, όμως, ξανά κι άνθρωποι η σχέση των οποίων με τη δημοκρατία είναι επιδερμική ή μόνο ταμπέλας. Στην ουσία πρόκειται για παράσιτά της, δεξιά κι αριστερά, τα οποία πίνουν το αίμα της και ξερνούν ιδέες κι οράματα όπως οι στρατοκόποι τα πολεμικά τους εφόδια...

Η δημοκρατία είναι μια καθημερινή άσκηση που όταν γίνεται κατά τη διάρκεια αυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων συνοδεία βασανιστηρίων ή κι εκτελέσεων απαιτεί, αν μη τι άλλο, γενναιότητα. Η δημοκρατία είναι, όμως, καθημερινή άσκηση ανεξαρτήτως πολιτικού καθεστώτος και δεν αφορά μόνο τη δημόσια παρουσία μας αλλά κι αυτή που δεν καλύπτεται από τους προβολείς... 

Ο σεβασμός στην πλειοψηφία, στα δικαιώματα της μειοψηφίας, σε όσα λέει ή γράφει κάποιος άλλος και τα οποία δεν μας βρίσκουν σύμφωνους είναι από μόνα τους πολύ βαρύ καθήκον. Κι ας μην έχει η μη τήρησή τους ως συνέπεια τη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα. 

Είναι τόσο βαρύ, μάλιστα, που είναι αδύνατο να το παραλείψουμε και να θεωρούμε εαυτούς δημοκράτες μόνο και μόνο επειδή καταθέσαμε ένα στεφάνι ή συμμετείχαμε σε μια πορεία. Γι' αυτό ίσως να είναι προτιμότερο να γράφουμε, να φωνάζουμε και να το εννοούμε πως "το Πολυτεχνείο ζει" στις 18 Νοεμβρίου από ό,τι είναι αν το κάνουμε στις 17...

 

Η Αριστερά που σνομπάρει είναι η Αριστερά που σνομπάρεται...

Δεν παρακολούθησα τη συζήτηση του Γιάννη Μπέζου με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Όχι γιατί δεν το ήθελα ή γιατί την θεωρούσα ανίερη, απλώς δεν έτυχε, ακόμα τουλάχιστον. Και σας διαβεβαιώ ότι αν κάποιος με προσκαλούσε να συζητήσω με τον πρωθυπουργό θα το αποδεχόμουν ασμένως κι ας μην είχα και τη δημοσιογραφική ιδιότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία δεν είναι να αναπαράγουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας με ανθρώπους που κατά βάση συμφωνούμε αλλά να κινούμαστε και πέρα από τα eco chamber που πολλές φορές μας φυλακίζουν...

Ένας πολύ σοβαρός λόγος, άλλωστε, που όταν λες σήμερα σε κάποιον πως είσαι Αριστερός σε κοιτάζει σαν να του είπες πως είσαι ταυτοχρόνως ναρκομανής, αλκοολικός κι εθισμένος στον τζόγο είναι και το ότι η Αριστερά μετατράπηκε σε ένα δόγμα, οποιαδήποτε παρεκτροπή από το οποίο θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως. Τα ξέρουμε όλα, είμαστε οι μόνοι που έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες και το απόλυτο δίκιο με το μέρος μας. Και κάπως έτσι υπερασπιζόμαστε ακόμα κι απολυταρχικά καθεστώτα που έχουν τόση σχέση με το σοσιαλισμό όση και η Θάτσερ...

Η Αριστερά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί πολλούς, μπορεί να μάθει πολλά κι από τον Μητσοτάκη. Κι όχι μόνο στον τομέα τής επικοινωνίας όπου αριστεύει έχοντας δίπλα του σπουδαίους επαγγελματίες τους οποίους ακούει και δεν κάνει του κεφαλιού του πιστεύοντας ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Η πολιτική του ηγεμονία είναι πολύ απλοϊκό να πιστεύουμε ότι στηρίχθηκε μόνο στην ολιγαρχία και στα μέσα ενημέρωσής της. Βασίστηκε και στο ότι κατανόησε τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας καθημαγμένης από τα μνημόνια και, σε ρητορικό επίπεδο τουλάχιστον, έδωσε απαντήσεις, όπως με τις μειώσεις φόρων που αφορούν και τους μικρομεσαίους. 

Η Αριστερά, όμως, σνόμπαρε και τα εκατομμύρια ευρώ που μοιράστηκαν και στους μικρομεσαίους λόγω covid κι από το Ταμείο Ανάκαμψης. Στην ουσία σνόμπαρε και το λαό κι όχι για πρώτη φορά. Και τώρα ο λαός την σνομπάρει. Κι όχι άδικα...  

 

 

Στον επόμενο τόνο η Συμφωνία των Πρεσπών θα γίνει προδοτική...

Ακόμα και σήμερα αν συνομιλήσεις με κάποιον αμετανόητο τσιπρικό θα σου πει πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη τού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως δεν υπερασπίστηκε όσο θα έπρεπε το κυβερνητικό του έργο. Κι ως ένα βαθμό θα έχει δίκιο αφού το τελικό ισοζύγιο ήταν θετικό, μολονότι ούτε η πρώτη φορά Αριστερά προχώρησε σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα κατοχύρωναν την κοινωνική δικαιοσύνη, την αναδιανομή τού πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για παραγωγή νέου. Τι να την κάνεις, όμως, την υπεράσπιση της κυβέρνησης Τσίπρα όταν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας την αποδομεί (και) ο ίδιος στο βιβλίο του; Μόνο πως η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν προδοτική φαίνεται πως δεν έχει γράψει...

Ο μεγαλύτερος ένοχος για το ότι η χώρα έχει αναιμική αντιπολίτευση και την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης είναι ο Τσίπρας. Αυτός την άφησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές, αυτός υπονόμευσε τον διάδοχό του κι εργαλειοποίησε τον διάδοχο του διαδόχου του... 

Φυσικά μεγαλύτερο θύμα αυτής της κατάστασης είναι η κοινωνική πλειονότητα αλλά ακόμα μεγαλύτερα όσοι κι όσες περάσαμε την τελευταία δεκαετία τής ζωής μας επιχειρηματολογώντας, για παράδειγμα, για το πρώτο εξάμηνο του 2015, για τις τηλεοπτικές άδειες ή για τη Novartis με επιχειρήματα που αυτός ο οποίος τα χρησιμοποιούσε δεν τα πίστευε. Κι αυτό είναι ένα συλλογικό τραύμα το οποίο αν με κάποιο τρόπο δεν επουλώσει ο πρώην πρωθυπουργός το "πρώην" θα τον συνοδεύει για πάντα...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023 ήταν η αναξιοπιστία, όχι μόνο του αρχηγού του αλλά και του αρχηγού του. Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι πώς αυτό το κυρίαρχο λαϊκό συναίσθημα για τον Τσίπρα θα ανατραπεί όταν με αυτά που έχουν διαρρεύσει από το βιβλίο του το επιτείνει; 

Γιατί να πιστέψουμε ξανά έναν πολιτικό ο οποίος στην ουσία αποδομεί τον εαυτό του προκειμένου να γοητεύσει ακροατήρια που τον θεωρούσαν ήδη αναξιόπιστο; Το μόνο που θα καταφέρει στο τέλος κι αργά ή γρήγορα θα είναι να προκαλέσει τη δυσφορία κι εκείνων που πιστεύουν ακόμα ότι δεν είναι διαφορετικός από το 2015, απλώς ωριμότερος...

  

   

Μόνο η Μαρία μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο αλλά από μόνο του δεν φτάνει...

Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι το μοναδικό δημόσιο πρόσωπο το οποίο προκαλεί δικαιολογημένα συναισθήματα συμπάθειας στην κοινή γνώμη. Αν δεν ήταν για το πείσμα της, καθώς και για το πείσμα ανθρώπων όπως ο Πάνος Ρούτσι, η κυβέρνηση θα είχε κουκουλώσει εδώ και πολύ καιρό τα Τέμπη αφού είναι ευλογημένη με μια "θεσμική" αντιπολίτευση η οποία λειτουργεί απέναντι σε μια επί της ουσίας εγκληματική οργάνωση με όρους αστικής ευγένειας... 

Ας μην γελιόμαστε όμως, φρόντισαν με το μπάζωμα- ξεμπάζωμα να καλύψουν τα ίχνη τους από τις πρώτες ώρες τού δυστυχήματος. Δεν θα μάθουμε, συνεπώς, ποτέ επισήμως και δικαστικώς τι προκάλεσε την έκρηξη...

Η Μαρία Καρυστιανού, όμως, είναι το μοναδικό δημόσιο πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να νικήσει τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη αν γίνονταν εκλογές την Κυριακή. Κανένα άλλο. Αν, επομένως, η αγωνία μας είναι αυτή, η Μαρία των Τεμπών είναι η καταλληλότερη υποψήφια πρωθυπουργός και ουδείς άλλος... 

Αν, όμως, δεν ενδιαφερόμαστε μόνο για να φύγει ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός από το Μαξίμου αλλά και για αλλαγή προτύπου εξουσίας επί το προοδευτικότερο η απάντηση που οφείλουμε να δώσουμε γίνεται πολύ πιο σύνθετη. Κι αυτό γιατί η Καρυστιανού μπορεί να έχει την πολιτική βούληση για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο κράτος δικαίου αλλά ούτε μόνη της μπορεί ούτε θα έχει αξία για όσους δηλώνουμε προοδευτικοί αν συνοδοιπόροι της είναι σχεδόν αποκλειστικώς ορφανά τού καραμανλισμού ή και δεξιότεροι...

Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κατά πάσα πιθανότητα συνεργασίας. Τα σενάρια για τη σύνθεσή της είναι ήδη πολλά και θα παραμείνουν πολλά όσο οι κάλπες προσδιορίζονται για την άνοιξη του 2027. Κανείς δεν θέλει να "καεί" τόσο νωρίς. Να είστε σίγουροι, όμως, ότι αν για οποιοδήποτε λόγο επισπευστούν οι εκλογικές εξελίξεις, μέσα σε μία εβδομάδα το πολύ θα έχουν σχηματιστεί οι παρατάξεις που θα κατέλθουν. Τα κουκιά είναι πολύ πιο μετρημένα από όσο φαίνεται με γυμνό μάτι και οι συμμαχίες είτε επικράτησης είτε επιβίωσης σχεδόν ήδη διαμορφωμένες...

Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί αν και πολύ θα το θέλαμε...

Και οι πέτρες σε αυτήν τη χώρα έχουν αντιληφθεί τα κυκλώματα που έδρασαν επί καθεστώτος Μητσοτάκη και ξεζούμισαν τις επιδοτήσεις τού ΟΠΕΚΕΠΕ. Το ότι, όμως, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έπιασε δουλειά τα τελευταία χρόνια δεν σημαίνει πως τα προηγούμενα όλα πήγαιναν καλά με τις κοινοτικές επιδοτήσεις για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, ιδίως επί ΠΑΣΟΚ, παπανδρεϊκού και σημιτικού. Είτε για τους πραγματικούς αγρότες και κτηνοτρόφους είτε για τους γιαλαντζί τους οποίους οι αστοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν και γι' αυτό τιμούν αδιακρίτως...

Καμία αντίρρηση, η ΕΕ είναι ένα νεοφιλελεύθερο κλαμπ το οποίο εξυπηρετεί κατά βάση τα συμφέροντα της γερμανικής και της γαλλικής άρχουσας τάξης. Μόνο που από το 1981 που γίναμε κράτος- μέλος της έχει διατεθεί ένα συνολικό ποσό στη χώρα- αφήνω στην άκρη τα μνημονιακά δανεικά- το οποίο αν είχε αξιοποιηθεί θα έπρεπε η Ελλάδα σήμερα να βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με τα πιο προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. 

Δεν είμαστε όμως και γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι κατά καιρούς κυβερνήσεις. Το τάγκο τής διαφθοράς δεν χορεύεται από έναν μόνο κι ως προς τις αγροτικές επιδοτήσεις χορεύτηκε κι από πολλούς αγρότες και κτηνοτρόφους. Η ιστορία των αγροτικών συνεταιρισμών είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα...

Το να πιστέψω, επομένως, ότι η χώρα θα ξεμπερδέψει με το πελατειακό κράτος γιατί θα το υποσχεθεί κάποιος πολιτικός αρχηγός θα ήταν τόσο συνετό όσο και το να εμπιστευτώ το μέλλον μου στον Άγιο Βασίλη. Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς μεταξύ μας: θέλουμε μια κυβέρνηση που θα κάνει ρουσφέτια και δωράκια και σε εμάς κι όχι μια κυβέρνηση που θα προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Και μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά πολύ θα θέλαμε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο και χωρίς τύψεις κι ενοχές...

Το μέλλον τους θα έχει πολλή ξηρασία...

Κάποιοι στη Νέα Αριστερά είναι πολύ Αριστεροί και δεν θέλουν να βάλουν ούτε μια σταλιά νερό στο αριστερό κρασί τους κι αποδοκιμάζουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τύπου Στάρμερ και Σολτς μολονότι στο πρόσφατο παρελθόν συγκυβέρνησαν με τον Π. Καμμένο κι εφάρμοσαν ένα όχι και τόσο αριστερό μνημόνιο. Γι' αυτό κι αποτάσσουν οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Τσίπρα γιατί είναι πολύ δεξιά κόμματα για το δικό τους αριστερόμετρο. Φταίει, συνεπώς, ο γράφων αν επισημάνει πως το μόνο πράγμα που ξέρουν ορισμένοι άνθρωποι είναι να διασπούν και να υποκρίνονται;...

Οι τσακαλώτοι και οι σακελλαρίδηδες, πάντως, είναι οι πιο συνειδητοποιημένοι ως προς το ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν θα τους πάρει στη βάρκα του. Οι πιο μοιραίοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία θα περιμαζέψει το ναυάγιό τους κι όχι μόνο δεν έχουν καταστρώσει ένα plan B αλλά έσπευσαν να δηλώσουν διαθέσιμοι χωρίς να τους ζητηθεί. Αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα δώσουν τη μάχη, έστω για την τιμή των όπλων, ή θα αποθησαυρίσουν όσα περισσότερα μπορούν από την κρατική χρηματοδότηση γιατί το μέλλον τους θα έχει πολλή ξηρασία...

Όλος αυτός ο συρφετός συμφεροντολόγων που χρησιμοποιούν την ιδεολογία όπως οι έμποροι τα προικιά τους έχει απαξιωθεί πλήρως από την ελληνική κοινωνία, η οποία ουδόλως ενδιαφέρεται αν θα ενωθούν το 2% με το 1% ή αν διασπαστούν ξανά. Φρόντισαν οι ίδιοι να απαξιώσουν ό,τι καλό έκαναν για τη χώρα και το λαό της, ας μην αναζητούν επομένως συνωμοσίες και δράκους για να αποδώσουν σε αυτούς την παρακμή τους. Στενοχωριέμαι μόνο για τους πολλούς γνήσιους αγωνιστές τής Αριστεράς, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εκ των οποίων έζησαν για να δουν μια ακόμα τραγωδία μετά την ήττα τού εμφυλίου και την πτώση τού υπαρκτού σοσιαλισμού γιατί οι ηγεσίες τους αποδείχθηκαν πολύ κατώτερες των ιδανικών τους...  

  

   

Αυτός ο φούρνος αυτά τα καρβέλια βγάζει...

Ο Αντ. Σαμαράς έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο Κ. Μητσοτάκης έχει μετατρέψει τη ΝΔ σε σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Λέει, όμως, τη μισή αλήθεια γιατί την έχει κάνει και ΛΑΟΣ και με αυτόν τον τρόπο έχει κατορθώσει να κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις από το 2016 και στις εκλογές από το 2019. Είναι αρκετά πιθανό, εξάλλου, αν ψηφίσει το ίδιο εκλογικό σώμα με αυτό του 2023 να τον ξαναεκλέξει πρωθυπουργό γιατί κανένας άλλος δεν συνδυάζει καλύτερα θεσμική σοβαροφάνεια με ακροδεξιά ρητορική από τον ίδιο, ένας συνδυασμός δηλαδή που αποδεικνύεται νικηφόρος...

Στην καλύτερη περίπτωση το ίδιο εκλογικό σώμα και κουρασμένο από μια πιθανή οκταετία Μητσοτάκη να επιλέξει κάποιον άλλο που του μοιάζει. Πολύ δύσκολα, όμως, θα λάβει μια απόφαση ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών όπου το "There Is No Alternative" κυριαρχεί και η παραίτηση θεωρείται το καλύτερο επιχείρημα. Για να εμπλουτιστεί, όμως, αυτή η εκλογική βάση με τον πραγματικό πληθυσμό κι όχι με τους κομματικά εξαρτώμενους δεν αρκεί η καταδίκη τού συστήματος. Απαιτείται κι οραματικός λόγος με στοιχεία ρεαλισμού και, κυρίως, αξιοπιστίας...

Αυτό που σίγουρα δεν έχει ανάγκη ο τόπος είναι τη νεκρανάσταση ξοφλημένων πολιτικών με λόγο ο οποίος είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συντηρητικός και στη χειρότερη χρυσαυγίτικος. Αν η πολιτική παρακαταθήκη Σαμαρά είναι ο φιλιππικός του κατά τής ισότητας στο γάμο, τότε καλύτερα να μείνει στα ιστορικά βιβλία. Έτσι κι αλλιώς η μόνη πραγματική υπηρεσία του θα είναι να συνδράμει στην πτώση τού καθεστώτος Μητσοτάκη. Μπορεί, πάντως, από την άλλη και να μην είναι λίγο...

  

Ψηφίστε με αύριο γιατί είχα ήθος το '15 που έχασα το '24...

Κατά κοινή ομολογία η δημοσκοπική βελόνα τού ΠΑΣΟΚ θα είχε ξεκολλήσει, έστω και προσωρινά, αν τον Οκτώβριο του 2024 δεν είχε επανεκλεγεί ο Ν. Ανδρουλάκης αλλά κάποιος άλλος από τους ανθυποψηφίους του. Όχι πως το πάλαι ποτέ Κίνημα έχει μόνο πρόβλημα ηγεσίας αλλά, όπως και να το κάνουμε, έχει σίγουρα και πρόβλημα ηγεσίας... 

Όπως κι αν έχει, πάντως, στη Χαριλάου Τρικούπη δεν απέκλεισαν κανέναν υποψήφιο, πολλώ δε μάλλον τον πρόεδρό τους από τη δυνατότητα να είναι υποψήφιος. Τήρησαν τους κανόνες τής εσωκομματικής δημοκρατίας και νικητής αναδείχθηκε αυτός που είχε και μάλλον έχει ακόμα τη μεγαλύτερη επιρροή στον εσωκομματικό μηχανισμό γιατί, κακά τα ψέματα, αυτοί οι μηχανισμοί είναι που κατά βάση κρίνουν τέτοιου είδους μάχες...

Το Σεπτέμβριο του 2023 η κοινωνία αποφάσισε να αψηφήσει τον άτυπο κανόνα πως οι αρχηγοί εκλέγονται από στενότερους ή ευρύτερους πυρήνες τής κομματικής γραφειοκρατίας. Επέλεξε για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κι αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιον που δεν προερχόταν από τον κομματικό σωλήνα, ανεξαρτήτως αν κι εκείνος στηρίχθηκε από μέρος του για να εκλεγεί... 

Ο κομματικός σωλήνας, ωστόσο, αποφάσισε να εκδικηθεί τη βάση και την επιλογή της όταν διαπίστωσε ότι στο προεδρικό γραφείο δεν καθόταν πλέον κάποιος που αγόταν και φερόταν ή κάποιος αχυράνθρωπος. Κι εκεί που τσιπρικοί, τσακαλωτικοί, αχτσιογλικοί, πολακικοί δεν ήθελαν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο συμμάχησαν για να διώξουν τον αποσυνάγωγο Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος δεν είχε μεγαλώσει τραγουδώντας θούριους μεταξύ κοψιδιού και ρετσίνας...

Φυσικά και κανένας αρχηγός δεν εκλέγεται για πάντα ή δεν πρέπει και να υπόκειται και στη διαδικασία τής καθαίρεσης. Έστω κι αν εν προκειμένω επρόκειτο για τον τραγέλαφο το ένα τρίτο να ψηφίζει τηλεφωνικά από την παραλία... 

Σε κανένα δημοκρατικό κόμμα, ωστόσο, του κόσμου δεν αποκλείεται ο καθαιρεθείς πρόεδρός του από το να είναι ξανά υποψήφιος εκτός αν έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για σοβαρό κακούργημα, όπως ο εκ προμελέτης φόνος, και πάντως όχι γιατί έστειλε ένα εξώδικο. Εκείνη την ημέρα, συνεπώς, την 8η Νοεμβρίου 2024, και στο συνέδριο του μπουζουξίδικου ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε αμετάκλητα να είναι ένα δημοκρατικό, προοδευτικό κόμμα...

Όλα αυτά συνέβησαν σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέξη Τσίπρα. Κανένας στην Κουμουνδούρου δεν θα τολμούσε να ξεπεράσει τα όρια του σταλινοφασισμού αν το πραξικόπημα δεν είχε τις πλάτες τού πρώην πρωθυπουργού. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον ειρωνικό όσοι αποκαλούν "περσινά ξινά σταφύλια" τα γεγονότα τού 2024, όταν η χώρα έχασε την αξιωματική της αντιπολίτευση γιατί ένας συνταξιούχος πολιτικός ήθελε να επανέλθει, να μιλούν για την αναγκαιότητα να μάθουμε τι πραγματικά συνέβη το 2015... 

Ήθος, άλλωστε, δεν είναι μόνο να μην πλουτίζεις έχοντας ασκήσει εξουσία αλλά και να μην ραδιουργείς σε βάρος τού διαδόχου σου γιατί δεν αντέχεις την αποστρατεία. Ήθος είναι, επίσης, να δώσεις στοιχεία για το ποιοι και με ποια ποσά χρηματοδοτούν το πρότζεκτ "Ιθάκη" όταν, σε αντίθεση με το Κίνημα Δημοκρατίας που έχει μέλη και στελέχη που συνεισφέρουν κι από το υστέρημά τους, εσύ δεν έχεις παρά μια μωροφιλοδοξία η οποία τυγχάνει άπλετης μιντιακής υποστήριξης. 

Ήθος είναι, επίσης, να μην χρησιμοποιείς τον διάδοχο του διαδόχου σου ως παρένθετη μητέρα και να επιτρέπεις να αυτοεξευτελίζονται οι βουλευτές τού πρώην κόμματός σου που αναζητούν σε σένα σανίδα σωτηρίας. Εν τέλει, το όποιο ηθικό πλεονέκτημα της "πρώτης φοράς Αριστεράς" πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2024. Το αν υπήρχε, επομένως, το 2015 είναι παντελώς αδιάφορο...   

 

 

Οι κωφεύοντες δεν σε ακούνε ούτε όταν ουρλιάζεις...

Εδώ και πολλά χρόνια η αντιπολίτευση χτίζει τις δικαιολογίες της για τις αποτυχίες της σε ένα αληθινό γεγονός, στη μιντιακή κυριαρχία τού καθεστώτος Μητσοτάκη. Πράγματι, κανένας άλλος πολιτικός δεν είχε απολαύσει την ασυλία που απόλαυσε κι εν μέρει απολαμβάνει ακόμα ο νυν πρωθυπουργός κι από την εποχή που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ένα δέκατο των σκανδάλων για τα οποία ευθύνεται να είχε συμβεί επί διακυβέρνησης Τσίπρα τα κυρίαρχα μέσα θα ζητούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ την παραίτηση Μητσοτάκη και τη σταύρωσή του στην πλατεία Συντάγματος...

Αυτή είναι, όμως, μόνο η μισή αλήθεια. Και το 2015, άλλωστε, ούρλιαζαν οι λύκοι πως οι συριζαίοι θα έβγαζαν τη χώρα από το ευρώ αλλά ο λαός στοιχήθηκε με την ελπίδα που ερχόταν, αν και σκόνταψε στην πορεία. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε ένα αφήγημα που ακουμπούσε στο μυαλό και στην καρδιά τής κοινωνικής πλειοψηφίας. Φυσικά και με λαϊκίστικες προεκτάσεις αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλούσε γενικά κι αφηρημένα για Ιθάκες, νέες θάλασσες και πράσινα άλογα...

Θα ήμουν αφελής αν πίστευα στη διαφάνεια των νέων τεχνολογιών σε μια εποχή που τα προσωπικά δεδομένα είναι το νέο Ελντοράντο. Από την άλλη, όμως, προσφέρουν σε όλους μας πολύ περισσότερες ευκαιρίες και για να ενημερωνόμαστε και για να προβάλλουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας. Το πρόβλημα είναι πως η μόρφωσή μας βρίσκεται ένα στάδιο πίσω με συνέπεια να μην μπορούμε να φιλτράρουμε όσα μαθαίνουμε όπως θα έπρεπε. 

Αφήστε που ζούμε σε eco chambers στα οποία η διάδρασή μας περιορίζεται, κατά βάση, με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε πολλές κοινές ανησυχίες κι αντιλήψεις. Όλα αυτά, ωστόσο, είναι προβλήματα που επιλύονται από όσους θέλουν να τα επιλύσουν, να ζυμώνονται με την κοινωνία κι όχι να την γαλουχούν, να την ακούνε κι όχι να της επιβάλλονται αφ' υψηλού, να την βοηθούν κι όχι απλώς να ικανοποιούν το υπερεγώ τους...

 

Η ελπίδα έρχεται αλλά δεν τους αφορά...

Ο Ζόραν Μαμντάνι μοιάζει με τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Σ. Φάμελλο, τον Αλ. Χαρίτση, την Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Γ. Βαρουφάκη όσο κι ο Ντ. Τραμπ με τον Μαχάτμα Γκάντι. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι στην καταγωγή ή στο θρήσκευμα του νέου (;) δημάρχου τής Νέας Υόρκης. Ποιος, για παράδειγμα, από όλους αυτούς τους κυρίους δημιούργησε ένα λαϊκό κίνημα από το μηδέν, έχει χτυπήσει τις πόρτες των σπιτιών των υποψήφιων ψηφοφόρων του, έχει προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για ρεαλιστικά προβλήματα και, κυρίως, έχει δείξει την πυγμή για να τις υλοποιήσει;...

"Μα, δηλώνει σοσιαλιστής, όπως κι εμείς", τους ακούω να ισχυρίζονται. Ναι, μόνο που αυτός ο σοσιαλιστής ακολούθησε κατά την προεκλογική του εκστρατεία όλες τις συνταγές τής "μετά- πολιτικής" που τόσο κάνει πολλούς ακραιφνείς Αριστερούς να βγάζουν φλύκταινες στη χώρα μας. Από τη χρήση των νέων τεχνολογιών ως την προσωπική επαφή με τους ψηφοφόρους πήρε το εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστογενούς πολιτευτή και το έσκισε σελίδα τη σελίδα, δεσμευόμενος για τρία τέσσερα συγκεκριμένα πράγματα κι όχι για μια Νέα Υόρκη χωρίς τάξεις και ιδιοκτησία. Κι όλα αυτά έγιναν μέρα μεσημέρι...

Καταλαβαίνω γιατί πολλοί θέλουν να εμφανίζονται ως η ελληνική εκδοχή τού Μαμντάνι, είτε του μοιάζουν είτε όχι. Επειδή, όμως, ακόμα δεν τον είδαμε μεσσία τον βαφτίσαμε κι έχουμε δει πολλούς μεσσίες να αποδεικνύονται θνητοί ας συγκρατήσουν ορισμένοι τον ενθουσιασμό τους για να μην τους γυρίσει μπούμερανγκ. Δεν έχουμε ξεχάσει, άλλωστε, ούτε την "ελπίδα" Ομπάμα ούτε την "ελπίδα που έρχεται" και δεν έφτασε ποτέ όπως είχε υποσχεθεί... 

 

 

Κιμ, ιδού ο στρατός σου...

Η πρέσβης των ΗΠΑ, η οποία θα μπορούσε και η ίδια να ήταν "σκυλί τής νύχτας" αν ήξερε καλύτερα ελληνικά, κάνει ντεμπούτο σε μπουζουξίδικο στο οποίο προσέρχεται η ελληνική ολιγαρχία. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο παράδειγμα για την κατάσταση αυτήν τη στιγμή στη χώρα: η πολιτική κι επιχειρηματική της ελίτ τρέχει πίσω από τα φουστάνια τής εκλεκτής Τραμπ αποδεικνύοντας ότι δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε μπανανία...

Αν ο Αμερικανός πρόεδρος ενδιαφερόταν για την Ελλάδα θα γνώριζε- το λιγότερο- το όνομα του πρωθυπουργού της και δεν θα μας έστελνε την πρώην γκόμενα του γιου του η οποία μπορεί να γνωρίζει από εξωτερική πολιτική όσα και η Ελένη Μενεγάκη. Το ότι, από την άλλη, η άρχουσα- τρομάρα μας- τάξη έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά της υπό τις μελωδίες καψουροτράγουδων μαρτυρά πως το βλαχομπαρόκ τής Ψωροκώσταινας δεν έχει ακόμα σβήσει ύστερα από σχεδόν δύο αιώνες από τη σύσταση του ελληνικού κράτους... 

Τα ακριβά κοστούμια συνήθως συνοδεύονται από φτηνή αισθητική κι αυτό είδαμε να συγκεντρώνεται και το βράδυ τού Σαββάτου. Μια σύναξη κρατικοδίαιτων παλαιόπλουτων και νεόπλουτων μαζί με τις μαριονέτες τους στα υπουργεία και στη Βουλή...

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν κομμάτι μιας επιθεώρησης στο Δελφινάριο, μόνο που πίσω από την κωμωδία ελλοχεύει το δράμα μιας χώρας που κινδυνεύει με νέο εδαφικό ακρωτηριασμό εξαιτίας μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται με βάση τις μπίζνες τού επικεφαλής της. Την ώρα που η Τουρκία δυναμώνει σε όλα τα μέτωπα εμείς χορεύουμε τσιφτετέλια στους ρυθμούς των αρκουδιάρηδων. Μην απορήσετε, συνεπώς, όταν σταματήσει ξαφνικά η μουσική να μην βρούμε καρέκλα να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τα νέα εθνικά μας σύνορα... 

 

Σύντεκνοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Και μόνο ότι άνθρωποι τον 21ο αιώνα σκοτώνουν για την τιμή τους θα έκανε την ιδέα ενός μετεωρίτη που θα κατέστρεφε τη γη πολύ ελκυστική. Επειδή, όμως, η ΝΑΣΑ φροντίζει αυτό να μην συμβεί θα συνεχίσουμε να βλέπουμε αίμα να χύνεται για την "τιμή" τής οικογένειας, της πατρίδας, της ομάδας, του κόμματος ή οτιδήποτε άλλου τέλος πάντων είναι τόσο σημαντικό για μας ώστε να αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί δεν είναι και τόσο για κάποιον άλλο. Σε βαθμό, μάλιστα, να ηρωοποιούμε πράξεις οι οποίες στην πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι η εξέλιξη είναι μια πολύ δύσκολη κι επώδυνη διαδικασία και δεν την έχουμε ακολουθήσει όλοι. Ενδεχομένως κι ο γράφων, για να μην βγάζω την ουρά μου απέξω...

Το να εστιάζουμε στην Κρήτη για την κουλτούρα τής βεντέτας, των όπλων ή της ζωοκλοπής περιγράφει μόνο ένα μικρό κομμάτι τής ιστορίας. Δεν υπάρχει μικρόκοσμος που να μην κουβαλά τη δική του διαστρεβλωμένη εκδοχή τής αξίας τής παράδοσης, την οποία εξωραΐζει για να μην την αποκαλέσει συντήρηση ή οπισθοδρόμηση... 

Στο όνομα της διατήρησης ενός δήθεν αγνού κι ενάρετου παρελθόντος είμαστε πρόθυμοι να διαπράξουμε και το πιο χυδαίο έγκλημα, το οποίο υπό άλλες περιστάσεις θα μας έβγαζε από τα ρούχα μας. Παριστάνουμε ότι κάνουμε καριέρες αγίων και οι γύρω μας διαβόλων όταν οι δόσεις αγιότητας και διαβολικότητας που μας αναλογούν είναι εντελώς μπερδεμένες και κάποιες φορές αδιαχώριστες...

Στο τέλος τής ημέρας όλα καταλήγουν στα υπερτροφικά εγώ μας για τα οποία μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και στη συνέχεια να τα ντύσουμε με χίλιες δικαιολογίες. Άλλος την σκότωσε γιατί την αγαπούσε, άλλος γιατί του έσκισε τη σημαία κι άλλος γιατί του έβρισε τα θεία... 

Προβάλλουμε στους άλλους τα δικά μας σύνδρομα μήπως κι αποφύγουμε την αυτοκριτική, εντοπίζουμε τους εχθρούς πριν ανακαλύψουμε τους λόγους τής έχθρας μας, νοηματοδοτούμε τη μιζέρια μας σπέρνοντας μισαλλοδοξία. Αν όλα αυτά νομίζετε πως ευδοκιμούν μόνο στην Κρήτη μάλλον γνωρίζετε για την αυλή σας πολύ λιγότερα από όσα θα έπρεπε να ξέρετε...

 

 

Φρέσκα σταφύλια τον Γενάρη...

Ακούω από τώρα την ηχώ τού πεσμένου στο γκρεμό Σ. Φάμελλου να λέει "ναι, αλλά επέστρεψα την αξιοπιστία στην Κουμουνδούρου". Μόνο που ο καλύτερος κριτής για το αν συνέβη πράγματι αυτό δεν είναι ο καθρέφτης μας αλλά ο λαός. 

Κι ο λαός ήδη δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ, στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, ποσοστά κάτω τού 3% τα οποία θεωρείται πολύ δύσκολο ως αδύνατο να αβγατίσουν ακόμα κι αν προχωρήσει η αναπόφευκτη ένωση με τη Νέα Αριστερά. Για την ιστορία, υπενθυμίζω ότι ο "αναξιόπιστος" ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στο 15% και στη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές του 2024...

Την ίδια ώρα, η ανακοίνωση του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Τσίπρα- πόσο βαρύγδουπα ντύνουμε το τίποτα για να ακούγεται σπουδαίο- επιβεβαιώνει την απουσία διάθεσης της πραγματικής κοινωνίας να ασχοληθεί με τα κοινά. Εκτός αν θεωρήσουμε αντιπροσωπευτικό της δείγμα ανθρώπους που επιβραβεύτηκαν για τον κομβικό τους ρόλο σε ένα πραξικόπημα ή ξεθωριασμένα στελέχη μιας προ δεκαετίας κυβέρνησης που έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όση κι ο Γ. Στουρνάρας με το σοσιαλισμό. Για τον οποίο, άλλωστε, όλοι παλεύουμε, έστω κι αν τον αποκαλούμε πλέον δημοκρατικό καπιταλισμό για να μην ενοχλούνται οι ολιγάρχες νεόκοποι φίλοι μας...

Όπως κι αν έχει, όλα αυτά είναι τόσο φρέσκα όσο τα σταφύλια τον Γενάρη. Κι αργά ή γρήγορα, λιγότερο ή περισσότερο επώδυνα θα το αντιληφθούν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ο ίδιος επαναστάτης τού 2015, απλώς πιο ώριμος και με περισσότερες εμπειρίες. Σε αυτούς τους ονειροπόλους στηρίζεται σήμερα για να πιάσει ένα δημοσκοπικό 10%, αφού οι κεντρώοι δεν τον εμπιστεύονται ή και τον αντιπαθούν. Αυτοί είναι και οι πρώτοι που θα πέσουν από τα σύννεφα όταν καταλάβουν ότι οι νέες θάλασσες στις οποίες θέλει να τους παρασύρει είναι ο δικός του βάλτος στον οποίο τον οδήγησε η ματαιοδοξία του...

  

Ναι, να πάει το όριο εισόδου στο 5% για να μην γίνουμε Βαϊμάρη...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει εργαλειοποιήσει τον πατριωτισμό μόνο ως τελευταίο καταφύγιο, κατά τη γνωστή ρήση. Στην πραγματικότητα το έχει κάνει από την εποχή που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κι έπαιζε παιχνιδάκια με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα ήταν, μάλιστα, αστείο αν δεν ήταν προδοτικό: ο πρωθυπουργός που έχει συμφωνήσει μόνος του με τον Τ. Ερντογάν για τη μοιρασιά τού Αιγαίου να στέλνει τον αναρίθμητο στρατό των τρολ του να κοπιάρει τον Ντ. Τραμπ ακόμα και στη φρασεολογία για έναν εθνικισμό που μπάζει από παντού απληστία...

 Όπως είναι, όμως, λογικό η πιστή αντιγραφή, όταν δεν προσαρμόζεται στα διαφορετικά δεδομένα κάθε χώρας, κάποιες φορές οδηγεί στα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το να χαρακτηρίζεις δημοσίως έναν άνθρωπο κακό και υστερικό, όπως αρκετές φορές κάνει ο πρόεδρός τους, μπορεί να έχει και το γούστο του. Όταν, όμως, ο Αδ. Γεωργιάδης χρησιμοποιεί τα ίδια επίθετα για την Ζ. Κωνσταντοπούλου τότε η χυδαιότητα συμπεριλαμβάνει κι έναν αδιόρατο για τον ίδιο τον εκφορέα της αυτοσαρκασμό...

Το υποθέταμε από το βράδυ των εκλογών τού Ιουνίου του 2023 πόσο δυσλειτουργική θα ήταν η μόλις εκλεγείσα τότε Βουλή με τόσους πολλούς αρχηγίσκους κι αυτό αποδείχθηκε στην πορεία. Συνεπώς δεν με βρίσκει αντίθετο μια αύξηση του ορίου εισόδου στο Κοινοβούλιο στο 5%, χωρίς όμως το μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα το οποίο είναι και η επιτομή τής ληστείας τής λαϊκής ψήφου. Η Ελλάδα το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι μια επανάληψη της αυτοκαταστροφικής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης στο όνομα μιας απλής αναλογικής που έχει αρκετές φορές αποδείξει το κομματικό της σύστημα ότι δεν έχει την ωριμότητα για να διαχειριστεί επ' εθνική ωφελεία... 

Το να είσαι Αριστερός σήμερα σημαίνει ότι δεν ξέρεις το λαό σου...

Ο Ανδρ. Δρυμιώτης και τα υπόλοιπα μαντρόσκυλα του καταρρέοντος καθεστώτος κάνουν τη δουλειά τους: στιγματίζουν και διαιρούν ώστε ο προστάτης τους να κυβερνά για πάντα. Όσο, όμως, και να το προσπαθούν, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί... 

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ήδη ένας "κουτσός" πρωθυπουργός ο οποίος χάνει γοργά και την υποστήριξη του κόμματός του. Όσο για την κοινωνική πλειονότητα, αυτή εδώ και πολύ καιρό αναζητά τον αντικαταστάτη του...

Για να μπορούν, όμως, να γίνονται έστω ανεκτές δηλώσεις τού τύπου "το να είσαι Αριστερός σημαίνει ότι δεν αγαπάς την Ελλάδα" και το ημερολόγιο να μην γράφει 1950, 1960, 1970 ή και 1980 η ευθύνη και της ίδιας τής Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη. Όπως είναι μεγάλες και οι ευθύνες τής woke ατζέντας με τις δικές της υπερβολές για το ότι ο δικαιωματισμός για πολλούς θεωρείται ασθένεια. Αντιλήψεις όπως ότι το "Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του", "δεν υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων" ή πως "οι φοιτητές πρέπει να αποκαλούνται τα φοιτητά" έχουν δώσει πάτημα στους φύσει μισαλλόδοξους να διαδώσουν την αρρώστια τους και στον μέσο νοικοκυραίο...

Ακόμα και η πολυφορεμένη χρήση τού όρου "κυρ Παντελήδες" από τους "νόμιμους ιδιοκτήτες τής Αριστεράς" είναι βέβαιο ότι δεν οδηγεί στην απολουμπενοποίηση των μαζών. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, τις σπρώχνει στην αγκαλιά των πιο ακραίων ιδεών. Και ύστερα η Αριστερά αναρωτιέται γιατί της έχει γυρίσει την πλάτη και η εργατική τάξη... 

Όχι, ο λαός δεν είναι άγιος, όπως τον θέλει η αριστερή ορθοδοξία. Δεν είναι, όμως, και κοπάδι το οποίο αν δεν έρχεται προς το μέρος μας είναι δική του ευθύνη κι όχι και δική μας. Αφήστε που οι τελευταίοι που μπορούν να τον πείσουν για τα δίκια τής Αριστεράς είναι όσοι την εξευτέλισαν την τελευταία δεκαετία με τις πράξεις τους και τώρα την έχουν εγκαταλείψει γιατί δεν ταιριάζει με το rebrabnding τους... 

Ο "τυφώνας Μαρία" κάνει όλα τα υπόλοιπα ασήμαντα...

Δεν έχω καλά νέα για το κόμμα που αποφάσισε να προσχωρήσει σε ένα άτομο. Το άτομο δεν φαίνεται να επιθυμεί την προσχώρηση του κόμματος παρά μόνο πολύ λίγων εξ αυτών και οι οποίοι θα βρίσκονται πίσω από την κουρτίνα για να μην τρομάζουν τον κόσμο. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να βρουν πώς θα επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις, οι οποίες είναι κι ελάχιστες. Θα κρατήσουν για αρχηγό τον Σωκράτη που σιγοπίνει το κώνειο; 

Θα τον καθαιρέσουν- έχουν το know how- για να κάνουν αρχηγό τον αψύ Κρητικό, ο οποίος τουλάχιστον δεν είναι άχρωμος, άοσμος κι άγευστος, αν και κουτσαβάκης; Θα ενωθούν κομμάτια τού ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς μήπως και φτάσουν το 3%; Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης πάει το όριο στο 5% ζήτω που καήκανε...

Τίποτα από όλα αυτά, πάντως, δεν θα έχει νόημα- συμπεριλαμβανομένου τού rebranding- αν η Μαρία Καρυστιανού κάνει κόμμα, αφού θα τους πάρει όλους στην αντιπολίτευση παραμάζωμα, αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Οι πολίτες είναι εξοργισμένοι και δεν βλέπουν κανένα κόμμα από τα σημερινά να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της οργής τους. Γι' αυτό και πολύ πρόθυμα θα στοιχηθούν πίσω από μια γυναίκα- σύμβολο για τον αγώνα της για δικαιοσύνη...

Φυσικά αν η Καρυστιανού αποφασίσει να προχωρήσει στο επόμενο βήμα θα κριθεί και για πολλά άλλα πράγματα, πέρα από τα Τέμπη. Σε προσωπικό επίπεδο δεν θα μπορούσα, για παράδειγμα, να στηρίξω ένα συντηρητικό κόμμα στελεχωμένο από κατά βάση δεξιούς και φθαρμένους πολιτικούς το οποίο δεν θα έχει και πολλά να μου πει για το πώς θα πορευτεί η χώρα στο μέλλον. Αλίμονο, όμως, αν δεν έβλεπα το ρεύμα που έχει η Καρυστιανού στην κοινωνία, το μόνο πραγματικό ρεύμα αυτή τη στιγμή που δεν βασίζεται σε ολιγάρχες και προέρχεται πράγματι από τα κάτω... 

Η νέα μεταπολίτευση δεν αναζητά έναν λιγότερο διεφθαρμένο Μητσοτάκη...

Λίγοι αμφιβάλλουν και στο εσωτερικό τής ΝΔ πως το κόμμα θα πάει καλύτερα στις εκλογές με πρόεδρο τον Ν. Δένδια. Όπως και λίγοι αμφισβητούν την εκτίμηση πως ο Κ. Μητσοτάκης είναι τελειωμένος και πολύ δύσκολα θα τα καταφέρει να φτάσει μέχρι την άνοιξη του 2027, όταν και προγραμματίζει να στήσει κάλπες. Η δυσωδία που βγαίνει από τα έγκατα του νεοδημοκρατικού κυβερνητισμού, τα σκάνδαλα και τις εθνικές υποχωρήσεις θυμίζει πολύ τις τελευταίες ημέρες τής Πομπηίας, το 1989 για τον Ανδρ. Παπανδρέου και το 2004 για τον Κ. Σημίτη...

Λίγοι, επίσης, εκτιμούν πως ο Δένδιας δεν θα ήταν πιο έντιμος πρωθυπουργός από τον Μητσοτάκη, ο οποίος δεν είναι άλλωστε όργανο της ολιγαρχίας αλλά κι ο ίδιος κομμάτι της που κάνει τις δικές του μπίζνες. Αυτό είναι, ωστόσο, το ζητούμενο; Να αντικατασταθεί κάποιος που αυτονομήθηκε από τους υπόλοιπους ολιγάρχες από κάποιον που είναι ο εκλεκτός τους; Τι θα αλλάξει προς το προοδευτικότερο και δικαιότερο σε αυτήν τη χώρα από μια συστημική εναλλαγή που ίσως να είναι λιγότερο διεφθαρμένη αλλά σε καμία περίπτωση επαναστατική;...

Η Ελλάδα βρίσκεται λίγο πριν μια νέα μεταπολίτευση, η οποία εύχομαι να φτάσει χωρίς να έχει προηγηθεί μια κυπριακή ή άλλη εθνική τραγωδία, όπως συνέβη το 1974. Σε αυτή τη νέα εποχή, συνεπώς, δυσκολεύομαι να βρω θέση για τα κόμματα της προηγούμενης. Προφανώς και θα υπάρχει ένας κεντροδεξιός κι ένας κεντροαριστερός πόλος αλλά ιδίως στην εποχή τής παρακμής των ιδεολογικών πρακτικών είναι κυρίως τα πρόσωπα που θα μπορέσουν είτε να εγγυηθούν το μέλλον είτε να το διακινδυνεύσουν... 

Φυσικά και κατά την προηγούμενη πεντηκονταετία βρήκαν και πρωταγωνιστική θέση πολιτικοί που είχαν σημαδέψει και την προδικτατορική περίοδο. Το κατάφεραν, ωστόσο, έχοντας στο οπλοστάσιό τους πειστικά νέα αφηγήματα και νέα πρόσωπα για να τα εφαρμόσουν. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν το πέτυχαν κυκλοφορώντας απομνημονεύματα αγιοποίησης του πρότερου εαυτού τους που δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι αλλιώς δεν θα τον μασκάρευαν... 

 

  

Οι Αμερικάνοι δεν είναι πλέον φονιάδες, είναι φίλοι μας...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως οι εγχώριες πολιτικές εξελίξεις θα περάσουν και μέσα από το Λευκό Οίκο του Ντ. Τραμπ. Κάποιοι μπορεί να πούνε πως μια τέτοια σκέψη είναι κατάλοιπο προηγούμενων σκοτεινών δεκαετιών, όταν πρωθυπουργούς διόριζε η Ουάσιγκτον κι όχι ο ελληνικός λαός. 

Δεν προκύπτει πως η νέα πρέσβης των ΗΠΑ θα ορίσει τον νέο επικεφαλής τής ελληνικής κυβέρνησης, σαν άλλος Πιουριφόι. Δεν αποκλείεται, ωστόσο, τα ελληνοτουρκικά να κρίνουν πολλά, όπως και το χρόνο των εκλογών...

Θρυαλλίδα είναι πιθανό να αποτελέσει η φόρα Τραμπ, μετά τη Μέση Ανατολή κι ενδεχομένως το ουκρανικό, να φέρει στο ίδιο τραπέζι Ελλάδα και Τουρκία για να επιλύσουν τις συνοριακές τους διαφορές. Κι επειδή ο Αλ. Τσίπρας από το "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" έχει περάσει στο "οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας" έσπευσε να δημοσιεύσει σχετικό άρθρο στην εφημερίδα που διευθύνει ο Αλ. Παπαχελάς και η οποία βλέπει διαχρονικά με φιλία την άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Το καλό rebranding, άλλωστε, θέλει και καλές δημόσιες σχέσεις και με την υπερδύναμη...

Κανείς δεν θα έπρεπε να είναι αντίθετος σε μια συμφωνία με την Τουρκία. Για να μπορέσει, όμως, να είναι δίκαιη και βιώσιμη πρέπει να έχει και τη στήριξη του συνόλου τού κοινοβουλευτικού, τουλάχιστον, κομματικού συστήματος. Αυτό προϋποθέτει συμφωνία πολιτικών αρχηγών, εθνική συνεννόηση και διπλωματική συνεργασία. Πόσο πιθανό είναι, όμως, να δούμε κάτι τέτοιο, ιδίως όσο πλησιάζουν οι εκλογές; Γι' αυτό και καλοδεχούμενη η όποια πρωτοβουλία τού Αμερικανού προέδρου, ωστόσο τον Κ. Μητσοτάκη δυσκολεύομαι να τον εμπιστευτώ να κλείσει μόνος του μια συμφωνία που θα είναι εθνικώς επωφελής. Πώς να συμβεί αυτό όταν δεν θα είναι προτεραιότητά του;...   

Στο Μαξίμου όχι, στο Ειδικό Δικαστήριο ίσως...

Δεν θα προσβάλω τη νοημοσύνη σας επιχειρώντας να εξηγήσω γιατί η κυβερνητική τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα ενός υπό κατάρρευση πρωθυπουργού. Όταν υποτίθεται πως επιλύεις ένα πρόβλημα που ποτέ δεν υπήρξε- κανένας και ποτέ δεν βανδάλισε το Μνημείο- είναι προφανές ότι απαντάς σε πολλά ερωτήματα και, πάντως, σίγουρα όχι στην προστασία τού κενοταφίου. Το ότι, όμως, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έδωσε την ευκαιρία για μια ακόμα φορά στον Κ. Μητσοτάκη να κάνει ένα σόου σταθερότητας κι εθνικής ενότητας είναι μια ακόμα επιβεβαίωση της δικής της ανικανότητας να αντιμετωπίσει τη φαυλοκρατία...

Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να είναι πρωθυπουργός μετά τις επόμενες εκλογές, ιδίως αν ο Αντ, Σαμαράς προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος. Δεν ξέρω αν ο επικεφαλής τής κυβέρνησης θα προέρχεται από τη ΝΔ ή από κάποιο άλλο κόμμα ή θα είναι εξωκοινοβουλευτικός, αλλά τα επόμενα χρόνια αυτό που θα απασχολεί τον σημερινό πρωθυπουργό θα είναι πώς θα αποφύγει το Ειδικό Δικαστήριο. Κι αν με ρωτήσετε για ποια αδικήματα, θα σας απαντήσω "ξέρει αυτός πολύ καλύτερα από όλους μας. Και για πράγματα που ακόμα δεν ξέρουμε"...

Είναι πιο εύκολο να προβλέψεις τα νούμερα του τζόκερ από το ποιοι θα αποτελούν την επόμενη κυβέρνηση. Θα καλούσα, μάλιστα, όσους προεξοφλούν συγκυβερνήσεις κομμάτων να μην είναι σίγουροι ούτε για τα κόμματα ούτε για τα πρόσωπα που θα την αποτελούν. Υπάρχει, άλλωστε, ένας πολύ κομβικός παράγοντας που θα έχει μεσολαβήσει κι αυτός δεν είναι άλλος από τον κυρίαρχο λαό. Αυτός είναι που στο τέλος θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του... 

  

 

Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα μεγαλοφυΐες που δεν έγιναν ποτέ πρωθυπουργοί...

Η ευφυΐα είναι προτέρημα, αλλά είναι και δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία σε βοηθά να αντιλαμβάνεσαι γρήγορα καταστάσεις και να λαμβάνεις τις ορθότερες αποφάσεις, από την άλλη ωστόσο γεννά και μια αλαζονεία που γίνεται αντίβαρο στην ορθή κρίση. Σε ακραίες μορφές, μάλιστα, καταλήγει σε μειονέκτημα όταν αρχίζεις να πιστεύεις ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να συνεισφέρει κάτι θετικό γιατί όλοι υπολείπονται από σένα σε νιονιό. Άλλοι το λένε αλαζονεία τής ευφυΐας, κάποιοι το αποκαλούν και ναρκισσισμό...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ευφυής. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολύ ευφυής και δεν αποκλείεται κάποια ημέρα να γίνει πρωθυπουργός. Από την πολιτική ζωή τής χώρας, ωστόσο, πέρασαν κι άλλοι ευφυείς πολιτικοί οι οποίοι δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν εκλογές ή να αναρριχηθούν με άλλον τρόπο σε αυτό το αξίωμα. 

Κατά συνέπεια, η ευφυΐα είναι σαφώς χρήσιμη, δεν αρκεί από μόνη της όμως για να γίνεις πραγματικός ηγέτης. Οι πραγματικοί ηγέτες δεν τα ξέρουν όλα, επιλέγουν συνεργάτες που μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια σε γνώσεις και ικανότητες και τους οποίους ακούνε, επιβάλλονται όχι μόνο με την πυγμή αλλά και με τη διπλωματία και, κυρίως, διορθώνουν τα λάθη τους ώστε να μην τα επαναλαμβάνουν. Με λίγα λόγια, ο Κασσελάκης έχει πολλά να μάθει ακόμα...

Στο Κίνημα Δημοκρατίας μαίνεται εδώ και πολύ καιρό ένας εμφύλιος ο οποίος δεν έχει ιδεολογικά- πολιτικά χαρακτηριστικά- η τελευταία σχετική αντιπαράθεση αφορούσε την ένταξη στους Ευρωπαίους Δημοκράτες- αλλά ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών. Έχουν στηθεί βιλαέτια, έχουν βγει γάντια και οι μπουνιές πέφτουν γυμνές κι ορισμένες φορές και κάτω από τη μέση. Σε αυτό τον πόλεμο φατριών δεν υπάρχουν μόνο αθώοι ούτε μόνο ένοχοι. Οι περισσότεροι θέλουν και κάτι, το οποίο τις πιο πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με προσφορά αλλά κυρίως με προσωπικό βόλεμα ή των κολλητών τους...

Η άμεση δημοκρατία είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα σε μια χώρα που είναι εθισμένη στη φεουδαρχία. Όταν, όμως, έχεις επιλέξει να πορευτείς με αυτό το όχημα- πολλώ δε μάλλον όταν έχεις πέσει ο ίδιος θύμα αντιδημοκρατικών διαδικασιών- τότε δεν μπορείς να επιλέγεις να την επικαλείσαι και να την υλοποιείς μόνο όταν σε βολεύει. 

Πράγματι, για παράδειγμα, το καταστατικό τού Κινήματος Δημοκρατίας είναι ελλιπές, δυσλειτουργικό και σε αρκετά σημεία παρωχημένο. Αν δεν σου αρέσει, όμως, το αλλάζεις, δεν το παραβιάζεις. Κι αν δεν σου αρέσουν οι συνεργάτες σου, τους αλλάζεις, δεν τους θες μόνο για χειροκροτητές τής μεγαλοφυΐας σου. Κι αν δεν σου αρέσουν τα στελέχη σου, αναζητάς άλλα καλύτερα, αλλά ούτε πετάς στον κάλαθο των αχρήστων τα σημερινά ούτε τα αφήνεις χωρίς συγκεκριμένες αρμοδιότητες κι άρα ευθύνες λογοδοσίας...

Οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές σπανίως γίνονται πολύ καλοί προπονητές. Ο εγωισμός τους είναι πολύ μεγάλος για να είναι σε θέση να μπαίνουν στα παπούτσια νεαρών ποδοσφαιριστών οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν τα ίδια χαρίσματα με εκείνους. Γι' αυτό και σπουδαίοι προπονητές δεν είναι απαραιτήτως οι ευφυέστεροι αλλά εκείνοι που γνωρίζουν πώς να αξιοποιούν στο έπακρο τις δυνατότητες των παικτών τους. Κρατώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στην πειθώ και στην επιβολή, στο μαστίγιο και στο καρότο, στον παρορμητισμό και στον έλεγχο των συναισθημάτων... 

Ο Κασσελάκης, συνεπώς, μπορεί κάποια ημέρα να γίνει πολύ καλός προπονητής κι άσος στη διαχείριση κρίσεων. Διαθέτει σίγουρα τις ικανότητες για να το πετύχει. Όποιος, όμως, του λέει πως είναι έτοιμος και τώρα για να κυβερνήσει είτε δεν τον συμβουλεύει σωστά είτε δεν επιθυμεί να τον δει ποτέ πρωθυπουργό...    

    

   

Να τρώτε το λουκάνικο που σας πειράζει λιγότερο το στομάχι...

Εργάζονται ή προσφέρουν εθελοντική εργασία για κόμματα κι άνθρωποι με αξία κι αξίες. Έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς και μπορώ να το πιστοποιήσω. Φοβάμαι, όμως, πως δεν είναι εκείνοι που δίνουν τη γενική εικόνα για το πώς λειτουργούν σήμερα οι παρατάξεις στη χώρα μας. Αντιθέτως, αυτή δίνεται κατά βάση από ανθρώπους που είναι εθισμένοι στην ίντριγκα, στην καμαρίλα, στο κουτσομπολιό και στη μεγέθυνση του τίποτα σε σοβαρό...

Στις επόμενες εκλογές οι περισσότεροι εκτιμούν πως η αποχή θα σπάσει κάθε προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ. Όταν το γενικό αίσθημα είναι πως "όλοι ίδιοι είναι, ακόμα κι αυτοί που θεωρήσαμε πως ήταν διαφορετικοί" μόνο έκπληξη δεν θα προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη... 

Κι αν περιμένετε από τον γράφοντα κάποιο κείμενο υπέρ τής συμμετοχής δεν θα το διαβάσετε. Λυπάμαι, αλλά γνωρίζοντας πώς γίνονται τα λουκάνικα δεν μπορώ να σας προσκαλέσω σε κάποια δοκιμή τους. Φάτε αυτό που σας πειράζει λιγότερο το στομάχι, αυτή είναι η μόνη έντιμη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω...

"Μα, πώς είσαι τόσο απόλυτος; Δεν υπάρχουν και κάποιοι νέοι, άφθαρτοι πολιτικοί, με ένσημα στην πραγματική οικονομία κι όχι στον κομματικό σωλήνα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά"; Η απορία σας είναι εύλογη. 

Θα σας στενοχωρήσω, όμως, και πάλι: ένας κούκος, όσο χαρισματικός κι αν είναι, δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Ιδίως όταν ο μηχανισμός του είναι σάπιος, κυρίως στην ψυχή. Ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι τού άλλου με κάθε ευκαιρία, ομάδες κι ομαδούλες ανταγωνίζονται ποια είναι καλύτερη από την άλλη στα πισώπλατα μαχαιρώματα, νυν που θέλουν να γίνουν πρώην και πρώην που θέλουν να ξαναγίνουν νυν, ο αυριανισμός στο επίκεντρο και η ιδεολογία και η παραγωγή πολιτικών στο περιθώριο...    

Μπορείτε, συνεπώς, να συνεχίσετε την επανάσταση χωρίς εμένα. Φτάστε το ξεκατίνιασμα μέχρι τον πάτο τού βαρελιού, την ιουδαιοχριστιανική ηθική τού μέσου όρου ως την απόλυτη υποκρισία της, την αρχομανία σας μέχρι την οριστική της ταύτιση με την πιο γελοία ματαιοδοξία. Αν με αναζητήσετε, θα βρίσκομαι πάντα εκεί που οι επαναστάσεις γεννιούνται, ποτέ εκεί που μετατρέπονται σε χλεύη των ηττημένων...  

 

Την ίδια στιγμή που ο Τσίπρας δεν κατέστη αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ έπεφτε νεκρός...

Την ίδια στιγμή που ο Σωκράτης που σιγοπίνει το κώνειο, οι βουλευτές και τα στελέχη τού κόμματός του ξεστόμισαν πως ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ έπεφτε νεκρός. Όταν αντί να περιχαρακώνεις το χώρο σου εσύ λες στους ψηφοφόρους σου επί της ουσίας "πήγαινε κι αλλού αν θες" ο ψηφοφόρος θα το σκεφτεί πολύ σοβαρά να πάει. Ιδίως αν στο "αλλού" βρίσκεται ένας σαφώς πιο χαρισματικός πολιτικός από τον Φάμελλο...

Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με το να μην βάλει απέναντί του τον Τσίπρα επέλεξε να διατηρήσει αυτή του την ιδιότητα για λίγους μήνες ακόμα γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έχανε νωρίτερα την Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Φαίνεται πως ακόμα κι ο ίδιος δεν πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσει το ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή ώστε να δώσει τη μάχη κι ό,τι βγει. Έριξε λευκή πετσέτα κι απλώς ευελπιστεί πως ο μεσσίας που δεν του αρέσει να τον αποκαλούν μεσσία θα περιμαζέψει και το δικό του ναυάγιο...

Όπως κι αν έχει, ο Τσίπρας δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει- ακόμα και στις πρώτες δημοσκοπήσεις στις οποίες θα καταγραφεί το όποιο κόμμα του- το 17,85% του Ιουνίου του 2023 το οποίο έχει διασπαρεί σε πολλές κατευθύνσεις. Ούτε έχει τη δυνατότητα να περιμένει μέχρι την άνοιξη για να γνωστοποιήσει τις προθέσεις του, ανεξαρτήτως πότε θα γίνουν εκλογές. 

Το μεσοδιάστημα δεν μπορεί να γεμίσει ούτε με ανακοινώσεις επιστημονικών συμβουλίων ούτε με συνεντεύξεις σε φιλικά μέσα ούτε με βιβλία ούτε με περιοδείες. Κι όπως αναγκάστηκε να επισπεύσει σε σχέση με το αρχικό πλάνο την παραίτησή του από την Κ.Ο. το ίδιο θα αναγκαστεί να πράξει και με το κόμμα. Αν του έχει απομείνει έστω κι ένας συνεργάτης με λίγο πολιτικό μυαλό στο κεφάλι του...

 

Κι εγώ την Κεραμέως θα έπαιρνα για δικηγόρο...

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε το 2019 η Ν. Κεραμέως για τη μη ίδρυση Νομικής Σχολής στην Πάτρα, ο υπερκορεσμός δηλαδή στην παραγωγή δικηγόρων, ήταν λογικό, αν και η πολιτεία πρέπει να δίνει τη δυνατότητα σε όλο και περισσότερους μαθητές να ακολουθούν τα όνειρά τους. Ύστερα, όμως, από έξι χρόνια και την ίδρυση ιδιωτικών Νομικών το αφήγημα άλλαξε. Τώρα δεν μας πειράζει να βγάζουμε δικηγόρους με τη σέσουλα, αρκεί να λειτουργεί ο ανταγωνισμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα...

Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο ότι όποιος αλλάζει επιχειρήματα για τα ίδια θέματα μάλλον αντιλαμβάνεται την αδυναμία των προηγούμενων κι αναζητά διαφυγή σε νέα μυθεύματα. Αναρωτιέμαι, όμως, για ποιο σοβαρό ανταγωνισμό μιλάμε όταν μια ματιά να ρίξει κάποιος που σπουδάζει ή έχει σπουδάσει στις Νομικές Σχολές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής στα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών ΙΕΚ που βαφτίστηκαν πανεπιστήμια καταλαβαίνει αμέσως το μέγεθος της εξαπάτησης. 

Μαθήματα που θα ταίριαζαν σε ένα διήμερο συνέδριο ευζωίας σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί εξομοιώνονται με μαθήματα εφάμιλλα του Συνταγματικού, του Ποινικού και του Αστικού Δικαίου τα οποία διδάσκονται από κορυφαίους πανεπιστημιακούς. Για να μην αναφερθώ στις εγκαταστάσεις ή στους καθηγητές- τους περισσότερους τουλάχιστον- που θα διδάξουν αυτά τα "μαθήματα" στα ιδιωτικά ΙΕΚ...

Δεν είναι τυχαίο πως η παράδοση της παιδείας στους σχολάρχες και των εργαζόμενων στους εργοδότες έχουν και την υπογραφή τής Ν. Κεραμέως, στην οποία πιστώνω ότι είναι μια πολύ καλή δικηγόρος: μπορεί να κάνει το μαύρο να φαίνεται άσπρο και να μοιάζει σαν να έχει όλα τα δίκια με το μέρος της. Η πρώην υπουργός Παιδείας και νυν Εργασίας είναι πραγματικό asset για τον Κ. Μητσοτάκη. Ποιος ξέρει, ίσως αύριο μεθαύριο να την χρειαστεί και σε προσωπικό επίπεδο αν η μπόχα από τα σκάνδαλα της κυβέρνησής του θα είναι αδύνατο να πνιγεί ακόμα κι από τους αρμούς τής εξουσίας που ελέγχει σε πολύ μεγάλο βαθμό...

  

  

Πού να κάνεις επανάσταση ύστερα από 13 ώρες στο μαγκανοπήγαδο;...

Οι βουλευτές τής ΝΔ που θα ψηφίσουν το 13ωρο οφείλουν πρώτοι από όλους να συμμορφωθούν για να δώσουν το καλό παράδειγμα: να βρίσκονται, δηλαδή, στη Βουλή πέντε ημέρες την εβδομάδα- και Σάββατα αν χρειάζεται- από τις εννέα το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Φυσικά στο ωράριό τους δεν θα συμπεριλαμβάνονται ο χρόνος που απαιτείται για να πάνε και να φύγουν από το Κοινοβούλιο με κρατικό αυτοκίνητο που οδηγεί ο αστυνομικός τους ούτε η παρουσία τους στο κυλικείο ή στο εντευκτήριο. Ας τα δοκιμάσουν όλα αυτά για μια εβδομάδα κι αν μετά θα έχουν μετανιώσει για την επιλογή τους να προσθέσουν ένα ακόμα λιθαράκι στον εργασιακό μεσαίωνα μπορούν και να ζητήσουν την αναίρεση του νέου εκτρώματος Κεραμέως για χάρη των μεγαλοεργοδοτών στον τουρισμό και στον επισιτισμό...

Και στα εργασιακά το καθεστώς Μητσοτάκη επιβάλλει το δόγμα τού σοκ. Κανείς δεν κατάλαβε πότε περάσαμε από το δεκάωρο για να μαζεύουμε ελιές, όπως έλεγε ο Κ. Χατζηδάκης, στο 13ωρο ώστε οι εξουθενωμένοι εργαζόμενοι γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους τρεις από τις επτά ημέρες τής εβδομάδας κι αυτό να χαρακτηρίζεται και δημογραφική πολιτική, πέρα από όλα τα άλλα. Αντί να συζητάμε το 35ωρο με τις ίδιες αποδοχές καταργούμε ακόμα και το δικαίωμα της 11ωρης ανάπαυσης. Ούτε η Θάτσερ θα τολμούσε να νομοθετήσει κάτι παρόμοιο...

Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ βαθύτερο από την εργασιακή επισφάλεια και την ανεργία οι αριθμοί τής οποίας μασκαρεύονται πίσω από τον αποκλεισμό των μακροχρόνια άνεργων, τη φυγή πολλών στο εξωτερικό και το δημογραφικό. Ο εξαντλημένος πολίτης είναι ο ανενεργός πολίτης. Ο επισφαλής πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης και, συνεπώς, ο καλύτερος πελάτης των φεουδαρχών... 

Αν στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης πρέπει να δουλεύουμε από νύχτα σε νύχτα επί καθημερινής βάσης είναι προφανές ότι κάποιοι εμπαίζουν τη φυσική μας νοημοσύνη. Και το κάνουν ομολογουμένως καλά... 

 

Κάψαμε το σπίτι μας αγάπη μου για να φτιάξει ο Αλέξης το δικό του...

Μόνο σαμπάνιες που δεν έχουν ανοίξει στην Κουμουνδούρου για το ότι ο Αλ. Τσίπρας τους εγκατέλειψε. Πιστεύουν ότι θα τους πάρει μαζί του στις νέες θάλασσες κι αυτό πράγματι μπορεί να συμβεί αν τα βρει σκούρα στο recruiting στελεχών που να είναι πιο άφθαρτοι από τον Αλ. Φλαμπουράρη, τον Γ. Δραγασάκη και την Ολ. Γεροβασίλη, που θα τα βρει σκούρα. 

Κι αυτό γιατί, ύστερα κι από όσα συνέβησαν στο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δύο χρόνια, δεν είναι και πολλοί οι νέοι, ταλαντούχοι και μορφωμένοι άνθρωποι που θέλουν να εμπλακούν στο βάλτο που λέγεται ελληνική πολιτική ζωή. Πολλώ δε μάλλον να συμπορευτούν με έναν πολιτικάντη που λατρεύει την ίντριγκα περισσότερο από την αλήθεια...

Όπως κι αν έχει, ο Τσίπρας δεν θέλει τους παλιούς συντρόφους του, σχεδόν κανέναν του. Στην πραγματικότητα, δεν επιθυμεί να βάλει στη βιτρίνα ούτε αυτούς που τώρα διαρρέονται ως συνεργάτες του. Στην ουσία αντιγράφει τον Στέφανο Κασσελάκη και το Κίνημα Δημοκρατίας, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν ούτε μνημόνια ούτε πραξικοπήματα σε μπουζουξίδικα για να βρει την πρώτη μαγιά υποστηρικτών του που θα έχουν τη διάθεση να φτιάξουν ένα αδιαμεσολάβητο κόμμα από το μηδέν. Με λίγα λόγια, κάποιοι ή και πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ έκαψαν το σπίτι τους για να μπορέσει να χτίσει ο Αλέξης το δικό του πάνω στα ερείπιά τους...

Από όλο αυτό το συρφετό- κόμμα Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά- ένα κόμμα θα κατεβεί στις εκλογές. Όποιο κι αν είναι αυτό, όμως, δεν πρόκειται να φτάσει το 10% κι ενδεχομένως να τα παραλέω και το ποσοστό να είναι ακόμα μικρότερο. Όταν έχεις απογοητεύσει και τους μισούς από αυτούς που μέχρι το 2023 έπιναν νερό στο όνομά σου είναι ουτοπικό να πιστεύεις ότι θα τους αντικαταστήσεις με εκείνους που δεν έπαψαν ποτέ να σε μισούν 

Ο Τσίπρας, άλλωστε, δεν έχει περιθώριο μέχρι την άνοιξη να βασανίζει τους πρώην συντρόφους του για το αν θα τους μαζέψει στο κότερό του ή όχι. Κι όσοι μείνουν στην απέξω θα αρχίσουν να κελαηδάνε ακόμα και για το "ιερό δισκοπότηρο" του 2015- 2019...  

 

  

Ο γνωστός- άγνωστος φασίστας...

Την ίδια ώρα κατά την οποία πρώην Αριστεροί διαγκωνίζονται ποιος είναι πιο κεντροαριστερός ο Κ. Μητσοτάκης στοχεύει εκεί που πραγματικά βαρούν τα όργανα κι όχι εκεί που χορεύει η νύφη. Σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ακροδεξιά και τώρα ονομάζουμε alt right για να μυρίζει πιο όμορφα η μπόχα... 

Η ΝΔ χάνει κυρίως προς τα δεξιά της κι εν αναμονή ενός κόμματος Σαμαρά ο πρωθυπουργός πασχίζει να περιχαρακώσει το σκληρό δεξιό του ακροατήριο που δεν του πολυαρέσει να κυβερνά το ΠΑΣΟΚ, όπως συμβαίνει σήμερα. Η ρητορική περί στρατού, συνεπώς, στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι κάποιος μητσοτακικός πανικός μπροστά στην κατάρρευση, όπως τόσο αφελώς πιστεύουν οι μυρωδιάδες τής Αριστεράς. Είναι ένα ακόμα χάιδεμα στην πλάτη στον φασίστα που όλοι κρύβουμε μέσα μας...

Φυσικά κι ο Μητσοτάκης φοβάται την εμπλοκή τού λαϊκού παράγοντα. Όποτε αυτός ενεργοποιήθηκε, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα τελευταία χρόνια τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη τον περασμένο Φεβρουάριο και την απεργία πείνας τού Πάνου Ρούτσι, υποχρεώθηκε σε οπισθοχωρήσεις. Γι' αυτό κι έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η απάντηση θα έρθει από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, μολονότι ορισμένοι συνομιλούν μόνο με τα πάνω. Αν, όμως, ο λαός συρθεί πάλι πίσω από δημαγωγικές κορόνες και ψεύτικες υποσχέσεις θα έχουμε χάσει μια ακόμα ευκαιρία για πραγματική αλλαγή...

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να ξημερώσει. Το να βγει, ωστόσο, ο ήλιος δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός μας και για να συμβεί, όπως κι αν έχει, θα χρειαστούν πολλά χέρια. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας χρειάζονται βρόμικα χέρια, είτε έχουν βουτήξει το χέρι τους στο μέλι είτε στα πραξικοπήματα. Αλίμονο αν αντικαταστήσουμε τον διεφθαρμένο Μητσοτάκη με έναν πιο έντιμο διαχειριστικά Μητσοτάκη. Θα έχουμε κάνει μια μεγάλη τρύπα στο νερό...  

 

  

Ο Αδωνις κλέβει εκκλησία...

Όσο η ΝΔ χάνει ψήφους προς τα δεξιά της όλο και θα σκληραίνουν ο λόγος και οι πράξεις τής κυβέρνησης ,Μητσοτάκη. Κι αν, μάλιστα, κάνει κόμμα κι ο Αντ. Σαμαράς όλη η δεξιά πολυκατοικία θα περνά κάθε ημέρα από την αμερικανική πρεσβεία για να υποβάλλει τα σέβη της στον Ντ. Τραμπ... 

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως λογικό να έχει δοθεί από τον πρωθυπουργό πρώτο τραπέζι πίστα στον Αδ. Γεωργιάδη και στον Θ. Πλεύρη. Εκεί θα βλέπαμε και τον Μ. Βορίδη αλλά έχει κάποιες παραγεγραμμένες φουρτούνες με τον ΟΠΕΚΕΠΕ...

Φυσικά ο υπουργός Υγείας είναι μια κατηγορία μόνος του, αλλά κι αυτός που αντιγράφει καλύτερα τον Τραμπ ανάμεσα στο ακροδεξιό τσίρκο. Φροντίζει, μάλιστα, να το αποδεικνύει σε κάθε δημόσια παρουσία του κατά την οποία η αλήθεια λάμπει διά της απουσίας της. Αυτό, όμως, δεν έχει καμία σημασία αφού χάρη στο επικοινωνιακό του τάλαντο αλλά και στην εργατικότητά του- για να είμαι δίκαιος- μπορεί να πλασάρει το μεγαλύτερο ψέμα ως την πιστότερη απεικόνιση της πραγματικότητας και να ψέγει, μάλιστα, τους πολιτικούς του αντιπάλους με έναν τρόπο που αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει να πιστεύεις ότι έχει όλα τα δίκια με το μέρος του...

Από την άλλη, ο Άδωνις κλέβει εκκλησία με την αντιπολίτευση που έχει απέναντί του, η οποία αναλώνεται σε τσιτάτα κι αφορισμούς για να κρύβει πόσο αδιάβαστη κι απροετοίμαστη είναι για να αντεπεξέρχεται στους επικοινωνιακούς τακτικισμούς. Η πολιτική μπορεί να μην έχει τις δυσκολίες τής πυρηνικής φυσικής αλλά απαιτεί κι αυτή ταλέντο και δουλειά που οι περισσότεροι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές ούτε έχουν τις δεξιότητες ούτε διάθεση για να αποκτήσουν... 

Το κυριότερο, δεν έχουν ούτε την απαραίτητη επαφή με την κοινωνία η οποία είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τους ψηφοφόρους τους και την οποία είναι αδύνατο να προσεγγίσεις μόνο με δυο καφέδες στο πόδι. Όσο, συνεπώς, σνομπάρεις τις φοβίες της και δεν τις αντιμετωπίζεις παρά μόνο με αποφθέγματα η ακροδεξιά θα έχει προλάβει να μας μπαστακωθεί για χρόνια...  

Θέλετε κυβέρνηση ή δικαιοσύνη;...

 Έπρεπε  να φτάσει κοντά στο θάνατο ένας άνθρωπος, να τον στηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία τού ελληνικού λαού κι ο αρχιδελφίνος Μητσοτάκη για να πέσει μια αυτονόητη σταγόνα δικαιοσύνης σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό τής σήψης στην οποία βρισκόμαστε και την οποία, ως επί το πλείστον, ανεχόμαστε. Αν για να προχωρήσει μια εκταφή νεκρού που ζητά ο πατέρας του πρέπει ο χαροκαμένος γονιός να κάνει απεργία πείνας επί ημέρες πώς να μην μας κυβερνά η διαφθορά;...

Μια γρήγορη ματιά στην επικαιρότητα κι ο οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της σαπίλας: καλοταϊσμένοι κι αδιευκρίνιστοι υπουργοί να αμφισβητούν τον αγώνα τού Πάνου Ρούτσι, καταθέσεις στην εξεταστική τού ΟΠΕΚΕΠΕ όπου ο ένας φαύλος δίνει τον άλλο για να σώσει το τομάρι του, ιδιωτικά κολέγια που βαφτίζονται πανεπιστήμια χωρίς καθηγητές, με προγράμματα σπουδών τής πλάκας κι εγκαταστάσεις σε ορόφους πολυκατοικιών, ένα νομοσχέδιο που καθιερώνει το 13ωρο εργασίας κι ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα... 

Η κοινωνία ζαλισμένη δεν ξέρει για ποιο πράγμα να πρωτοξεσπάσει κι έτσι μένει αμήχανη να συσσωρεύει οργή μέχρι το τελικό μπαμ. Κι όταν, αναπόφευκτα, συμβεί θα μας μιλάνε και πάλι για σταθερότητα και για τον κίνδυνο ακυβερνησίας. Λες και δεν μπορούν κι άλλοι να είναι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτούς που σήμερα κυβερνούν...

Τι να περιμένεις, όμως, από ένα σύστημα εξουσίας που αισθάνεται καλά με τον εαυτό του γιατί, όπως είπε η Ευρωπαία Εισαγγελέας, είναι κι άλλοι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτό; Φυσικά όχι και πολλά, μόνο που για να ξεμπερδεύουμε με δαύτους δεν αρκεί να τους αντικαταστήσουμε με "καλύτερους κι ωριμότερους διαχειριστές". Χρειάζεται μια επανάσταση νοοτροπιών η οποία, όμως, δεν θα συμβεί ποτέ όσο τρέχουμε από το ένα βουλευτικό γραφείο στο άλλο για μικροεξυπηρετησούλες που καταλήγουν να αναπαράγουν τον κοτζαμπασισμό...

 

 

Προλαβαίνει και το 24ωρο...

13 ώρες δουλειάς και 11 ώρες ψυχοθεραπείας για να αντέχεις τις υπόλοιπες. Αυτή είναι η επιλογή τής κυβέρνησης για τους εργαζόμενους, τουλάχιστον ορισμένων ειδικοτήτων. Κι αυτό στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης όπου θα έπρεπε να συζητάμε για λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερες ώρες ανάπαυσης. Το νέο, όμως, αντεργατικό νομοσχέδιο που έφερε η Μητσοτάκης Α.Ε. στη Βουλή αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσα βήματα πίσω έχουν γίνει τα τελευταία έξι χρόνια και στα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης...

Φυσικά κι ο πρωθυπουργός και η αρμόδια υπουργός Κεραμέως που τρέχει όλα τα πρότζεκτ των ολιγαρχών γνωρίζουν ότι εργοδότης κι εργαζόμενος δεν έχουν την ίδια ισχύ. Κι αυτό μολονότι ο Μητσοτάκης δεν έχει, επί της ουσίας, εργαστεί ποτέ στη ζωή του στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς και ξέρουν, επίσης, ότι ο αρρύθμιστος καπιταλισμός παράγει κι αναπαράγει ανισότητες. Αυτός ο αρρύθμιστος καπιταλισμός, όμως, τους συντηρεί κι αυτόν τον αρρύθμιστο καπιταλισμό θα υπηρετήσουν μέχρι να πάρουν πόδι...

Και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση; Τι κάνει η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση; Ο Ν. Ανδρουλάκης ψάχνει αφορμές για να διαγράψει Δούκα- Γερουλάνο, στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΕΑΡ παρακαλάνε τον Αλ. Τσίπρα να τους περιμαζέψει και η ακροδεξιά ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον δικό της μεσσία, τον Αντ. Σαμαρά. Κοινώς, ο Μητσοτάκης παίζει μπαλίτσα μόνος του. Γιατί, συνεπώς, να μην το κάνει μέχρι και τα μέσα τού 2027 αφού το μπορεί; Προλαβαίνει, άλλωστε, να καθιερώσει και την 24ωρη εργασία με μικρά διαλείμματα- μικρά όμως- για λίγο ύπνο για τους σκλάβους... 

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον αδίστακτο αριβίστα...

Η πολιτική μας ζωή είναι γεμάτη από αδίστακτους αριβίστες. Όχι μόνο σήμερα, διαχρονικά. Ελάχιστοι, όμως, φτάνουν σε μακιαβελισμό τον Αλ. Τσίπρα. Όταν το καλοκαίρι τού 2023 υπέβαλε την παραίτησή του ύστερα από την εκλογική συντριβή όσοι πιστέψαμε στην πρώτη φορά Αριστερά παγώσαμε γνωρίζοντας ότι ΣΥΡΙΖΑ= Τσίπρας... 

Ξεκινούσε μια νέα τετραετία Μητσοτάκη για την οποία φοβόμασταν- όπως κι αποδεικνύεται- πως θα ήταν πολύ πιο αλαζονική από την πρώτη. Τότε ο Αλέξης ακόμα και στην πτώση του απέπνεε μια αξιοπρέπεια, την οποία δεν έδειξαν πολλοί συνυπεύθυνοι για το βατερλό οι οποίοι και δεν παραιτήθηκαν. Κι όταν δήλωσε πως παραμερίζει για να περάσει το νέο πολλοί αφελείς- ανάμεσά τους κι ο γράφων- τον πιστέψαμε, κλείνοντας τα μάτια σε όλα τα σημάδια που έδειχναν πως ήταν άλλος από αυτόν που φαινόταν...

Ο Τσίπρας δεν παραμέρισε ποτέ για να περάσει το νέο. Έκανε λίγο πίσω για να ξεχαστούν οι τεράστιες ευθύνες του για την απαξίωση της Αριστεράς κι άρχισε τις δολοπλοκίες: αξιοποίησε τον Στέφανο Κασσελάκη για να διώξει την Ομπρέλα και στη συνέχεια τον υπονόμευσε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα έπαιζε το ρόλο τού αχυρανθρώπου. 

Απαίτησε την τοποθέτηση αντιπροέδρων για να τον ελέγχει καλύτερα αλλά το "αμερικανάκι" δεν το δέχθηκε. Πριν το συνέδριο έλεγε σε φίλους του πως ο "γκέι λίμπεραλ" θα βγει τέταρτος αλλά κράτησε τη δεύτερη θέση μολονότι το μισό κόμμα- συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη- είτε έκανε λευκή απεργία είτε μοίραζε ψηφοδέλτια της Νέας Αριστεράς και του ΚΚΕ...

Το αποτέλεσμα, ωστόσο, των ευρωεκλογών τούς έδινε πάτημα να ισχυριστούν πως δεν ήταν και τόσο καλό. Άλλο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναδεί το 14,9%. Και τότε τα γρανάζια τής συνωμοσίας τέθηκαν σε λειτουργία, σε σενάριο και σκηνοθεσία Τσίπρα και σε πρωταγωνιστικούς ρόλους είτε υποτακτικούς του είτε χρήσιμους ηλίθιους, όπως ο Π. Πολάκης, που κι εκείνος ήθελε τον Κασσελάκη μαριονέτα του. Η συνέχεια είναι πασίγνωστη: καθαίρεση, πραξικόπημα στο μπουζουξίδικο και παράδοση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα τσούρμο ανεπάγγελτων γραφειοκρατών που έχουν τόση σχέση με την κοινωνία όση κι ένα γουρούνι με την ενόργανη γυμναστική...

Το έξυπνο πουλί, πάντως, από τη μύτη πιάνεται κι ο Τσίπρας από τους πρώην συνεργάτες του που θα αφήσει στην απέξω και οι οποίοι ξέρουν πολύ περισσότερα για το βίο και την πολιτεία του από τον Κασσελάκη. Άνθρωποι που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαν λειτουργήσει κι ως ασπίδες του και οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να αποστρατευτούν για το μεγαλείο τού άφιλου φίλου τους. Με λίγα λόγια, τώρα ξεκινούν τα δύσκολα για τον αδίστακτο αριβίστα... 

Αδίστακτοι...

Έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση ότι είναι μικρότερο το πολιτικό κόστος από το θάνατο του Πάνου Ρούτσι σε σύγκριση με το να εξεταστούν τα οστά τού παιδιού του; Στην παρούσα φάση προτιμώ να πιστεύω ότι στο Μαξίμου εκτιμούν πως ο γενναίος πατέρας δεν θα φτάσει μέχρι τέλους ή πως με την προπαγάνδα τους θα πείσουν κι αυτήν τη φορά ότι όλοι οι άλλοι είναι απατεώνες εκτός από τους ίδιους. Δεν τρέφω, ωστόσο, καμία αυταπάτη για τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα. Αυτά ήταν ανύπαρκτα από την πρώτη στιγμή, ήδη από την εντολή μπαζώματος του χώρου τού δυστυχήματος...

Υπάρχει, πάντως, κι ένα ακόμα κυνικότερο ενδεχόμενο: να έχουν υπολογίσει πως η αναπόφευκτη κοινωνική έκρηξη τους βολεύει καλύτερα για να παίξουν το χαρτί τής σταθερότητας. Στην ψευδαίσθηση μεγαλείου που τον διακατέχει ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί και να πιστεύει ότι είναι ο Ντε Γκωλ, ο οποίος κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία αμέσως μετά το Μάη τού 1968. Εν προκειμένω, μια καμένη Αθήνα ενδεχομένως και να είναι βάλσαμο για τη δημοσκοπική φθορά του πρωθυπουργού...

Φυσικά και η αντιπολίτευση αξιοποιεί ή εργαλειοποιεί τον Ρούτσι, είτε του συμπαραστέκεται είτε όχι. Το ίδιο έκανε και η ΝΔ στη Μάνδρα, στο Μάτι και στις Πρέσπες, επομένως είναι υποκριτικό να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα.  Από την άλλη, το λαϊκό συναίσθημα είναι 100% αληθινό, οι άνθρωποι που περνούν κατά εκατοντάδες κάθε ημέρα από το Σύνταγμα για να σφίξουν το χέρι τού Πάνου δεν το κάνουν γιατί θέλουν να κερδίσουν ψήφους. Το πράττουν γιατί το θεωρούν αυτονόητο. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε πόσα άλλα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα τα τελευταία έξι χρόνια τότε καμία προπαγάνδα δεν τους σώζει...

 

Free Palestine, free Israel...

Μία από τις εργασίες που κλήθηκα να διεκπεραιώσω όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στη δημοσιογραφία στο Κάρντιφ ήταν και το πώς μπορείς να καλύπτεις μια πολεμική αναμέτρηση έχοντας ως στόχο την ειρηνική επίλυσή της. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σήμαινε κουκούλωμα ή εξωραϊσμό τής αλήθειας. 

Καμία συμβίωση, άλλωστε, δεν είναι μακράς διαρκείας αν βασίζεται στο στρουθοκαμηλισμό. Από την άλλη, ωστόσο, δεν φτάνεις ποτέ στην ειρήνη αν βλέπεις μόνο αγίους και διαβόλους, ήρωες και προδότες, καλούς και κακούς. Είναι όλοι τους άνθρωποι και κάποιοι από αυτούς διαπράττουν εγκλήματα...

Στη Γάζα συντελείται, εδώ και πολλούς μήνες, μια γενοκτονία. Και, μάλιστα, σε αντίθεση με τις γενοκτονίες των Ποντίων ή των Αρμενίων αυτή διεξάγεται σε απευθείας μετάδοση στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Χωρίς ναι μεν αλλά, δίχως εισαγωγικά και περιστροφές γινόμαστε μάρτυρες σε καθημερινή βάση μιας θηριωδίας. Όταν σκοτώνονται κατά χιλιάδες με βόμβες ή από ασιτία ακόμα και γυναικόπαιδα, όταν εκπεφρασμένος στόχος τής κυβέρνησης του Ισραήλ είναι η μετατόπιση πληθυσμού για να μετατραπεί η περιοχή σε ριβιέρα κι όταν συλλαμβάνεται στολίσκος σε διεθνή ύδατα οι παραβιάσεις τού διεθνούς δικαίου είναι τόσες πολλές ώστε ο Βλ. Πούτιν ή, παλιότερα, ο Μιλόσεβιτς να μοιάζουν με την Μητέρα Τερέζα μπροστά στον Μπ. Νετανιάχου...

Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνει πως οι Εβραίοι δεν δικαιούνται να έχουν το κράτος τους, πως οι ίδιοι δεν έχουν υποστεί διώξεις ανά τους αιώνες- με κορυφαίο παράδειγμα, βεβαίως, το Ολοκαύτωμα-, ή πως η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση που επίσης σκοτώνει γυναικόπαιδα. Κανένας απελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία στην περίπτωση που κάποιος δολοφονήσει τον πατέρα, την αδερφή ή την γυναίκα μου αν οι τελευταίοι δεν είναι στρατιώτες τού κατακτητή. 

Γι' αυτό κι όποιος αγαπάει την ειρήνη κι όχι α λα καρτ οφείλει να στέκεται δημοσίως υπέρ τής ύπαρξης δύο κρατών, του ισραηλινού και του παλαιστινιακού, δίχως να στιγματίζει κανέναν από τους δύο λαούς εν συνόλω. Ο φασισμός κρύβεται και στις αγνότερες των προθέσεων, ο ανθρωπισμός μας για να είναι διαυγής δεν χωρά αποκλεισμούς... 

 

Αυτή τη φορά να βουτήξουμε την οργή στο μυαλό μας...

Η κοινωνία βρίσκεται μια αφορμή πριν την έκρηξη. Κι αν την εποχή των μνημονίων αυτό οφειλόταν στη βίαιη φτωχοποίησή της, σήμερα συνδέεται με τη βίαιη απαξίωση της νοημοσύνης της. Πόσοι πιστεύουν, για παράδειγμα, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ευθύνεται για τις υποκλοπές, για τη συγκάλυψη των Τεμπών ή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ; 

Ακόμα κι εκείνοι που εξακολουθούν να την στηρίζουν στις δημοσκοπήσεις παραδέχονται ότι στα ζητήματα διαφθοράς παίρνει κάτω από το μηδέν. Όπως, όμως, επίσης θα έπρεπε να μας διδάξει η εποχή των μνημονίων, η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ναι μεν θεμιτή αλλά γίνεται κι εύκολα χειραγωγήσιμη από δημοκόπους...

Η οργή είναι το πρώτο βήμα για να φτάσουμε στη δικαιοσύνη. Κανένας λαός, όμως, δεν μπορεί να κυβερνηθεί με αυτό το συναίσθημα ως προμετωπίδα. Ούτε, φυσικά, μπορούν να επισυμβούν οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που επιθυμούμε μόνο με τη βούληση κι όχι και με τη γνώση και την ψυχραιμία. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε σε συνθήκες οχλοκρατίας από τις οποίες ο μόνος κερδισμένος θα είναι στο τέλος ο Μητσοτάκης...

Δεν είμαι σίγουρός ότι κι αυτήν τη φορά οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα καθοριστούν από το θυμικό κι όχι από το λογικό. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε μαθήματα τα παθήματα της προηγούμενης δεκαετίας ώστε να αποφύγουμε τα λάθη της... 

Κι αν ο ελιτισμός έχει αποδείξει το ταβάνι του αυτή την εξαετία, το ίδιο είχε κάνει κι ο λαϊκισμός την προηγούμενη. Είναι, πάντως, πολύ πιο εύκολο να συμφωνήσουμε ότι ο μακιαβελισμός τού προσαρμόζω το πολιτικό προφίλ μου στο πού φυσάει ο άνεμος δεν είναι δείγμα τόσο ευφυΐας όσο αμοραλισμού... 

 

 

Για να μην τρώμε τοστάκια Κατσέλη και τα περνάμε για χαβιάρι...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυτοκαταδίκη για την προοδευτική παράταξη από τη συνεχιζόμενη συζήτηση περί συνεργασιών. Αν μη τι άλλο, μαρτυρά ηττοπάθεια, έλλειμμα ηγεσίας κι αυτοπεποίθησης. Η όλη κουβέντα, άλλωστε, πως αυτοί που έχουμε δεν μας κάνουν, να έρθουν καλύτεροι, οι οποίοι μάλιστα δεν μας έκαναν πριν είναι αυτοκαταστροφική. Σε αυτό το πλαίσιο, όποιος επιδιώκει να επεκτείνει τον κατακερματισμό τής παράταξης όχι μόνο δεν λειτουργεί ως σωτήρας της αλλά βάζει ένα ακόμα λιθαράκι- από τα πολλά που έχει ήδη βάλει- στη διάλυσή της προς όφελος της επελαύνουσας ακροδεξιάς...

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως δεν πρέπει να γίνονται συζητήσεις, ημερίδες ή συνέδρια, όποιος ωστόσο θεωρεί πως πρωτεύον είναι η συγκρότηση προοδευτικού ψηφοδελτίου μάλλον βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πετύχει την προσωπική του διάσωση. Αν αυτή τη στιγμή καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά και η διαδικασία αναλωθεί στο ποιος θα είναι πρόεδρος, ποιος αντιπρόεδρος και ποιος γραμματέας θα απογοητευτούν ακόμα κι εκείνοι που ομνύουν στις συγκολλήσεις, αφού βεβαίως πρώτα υπερασπίστηκαν με πάθος τις αποκολλήσεις. Ιδίως όταν δεν έχουμε εκλογές σε μία εβδομάδα ή σε ένα μήνα μια τέτοια πρεμούρα μόνο κακό κάνει, εκτός βεβαίως αν στόχος είναι η έλευση του από μηχανής θεού που θα δώσει τη λύση στο δράμα...

Τη μάχη τής κεντροαριστεράς και, στη συνέχεια, της εξουσίας δεν θα την κερδίσει ούτε ο πιο φοβισμένος ούτε ο πιο ενωτικός, αλλά αυτός που θα αποδειχθεί ο ισχυρός τής φυλής, το "alpha male", όσο κι αν σοκάρει αυτό τους πιο κοινωνικά ευαίσθητους. Οι λαοί, ειδικά σε πολεμικές περιόδους όπως η σημερινή σε πολλά μέτωπα και οικονομικής κρίσης, δεν αναζητούν ούτε τον πιο συνθετικό ούτε τον πιο συγκαταβατικό ούτε τον πιο πράο και ήρεμο. 

Κι αν οι Τραμπ, οι Πούτιν, οι Ερντογάν κι όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες αυτού του κόσμου δεν μας αρέσουν- και καλώς δεν μας αρέσουν- απέναντί τους δεν μπορούμε να στήνουμε ψοφοδεή ανθρωπάκια αλλά ηγέτες με το μαχαίρι στο στόμα και το όπλο παρά πόδα. Διαφορετικά, θα τρώμε τοστάκια Κατσέλη μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και θα νιώθουμε κι ευτυχείς...  

Αν γεννήθηκες ή έγινες πλούσιος πρέπει να είσαι βουλευτής...

Αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει μια σούμα τής περιουσίας του πρωθυπουργού, των υπουργών, των πολιτικών αρχηγών και των βουλευτών το ποσό που θα εξαχθεί ενδεχομένως να κάνει ακόμα και τον Τ. Μπέζος να αισθανθεί φτωχός. Αν μη τι άλλο, προκύπτουν δύο εύκολα συμπεράσματα: είτε πρέπει να είσαι πλούσιος για να ασχοληθείς με την πολιτική είτε γίνεσαι πλούσιος όταν έχεις ασχοληθεί με την πολιτική. Ελπίζω για τους εθνικούς μας αντιπροσώπους να ισχύει το πρώτο, αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος για πολλούς από αυτούς...

Όσο η πολιτική παραμένει ένα πολύ ακριβό σπορ και οι κανόνες της είναι κομμένοι και ραμμένοι για όσους διαθέτουν επαγγελματικά πελατολόγια ή φραγκάτους χορηγούς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα μοιάζει περισσότερο με κοστουμαρισμένη ολιγαρχία. Ποιος, όμως, θα τολμήσει από αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι να αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού που τον βολεύουν ώστε να μπορεί ο φτωχός να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων επί ίσοις όροις με τον πλούσιο; 

Μάλλον κανείς, γι' αυτό και στον αιώνα τής τεχνητής νοημοσύνης θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με κοινοβουλευτικές δομές τής εποχής τής φεουδαρχίας. Έτσι κι αλλιώς νέου τύπου φεουδάρχες μάς κυβερνούν και σήμερα...

Φυσικά και η πραγματική δημοκρατία είναι δύσκολο άθλημα. Απαιτεί καταρτισμένους, συνειδητοποιημένους πολίτες που δεν θα ψηφίζουν με βάση το ατομικό αλλά το κοινωνικό συμφέρον κι αυτό δεν επιτυγχάνεται από τη μία ημέρα στην άλλη. Οφείλουμε, όμως, και με αφορμή την επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση να απαιτήσουμε από τα κοινοβουλευτικά κόμματα μεγαλύτερη εμβάθυνση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στους θεσμούς τής άμεσης δημοκρατίας... 

Θα ήμουν, ωστόσο, και πολύ αφελής αν πίστευα ότι αυτό μπορεί να γίνει από την παρούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που συμπεριφέρεται στο κράτος δικαίου με τον ίδιο σεβασμό που δείχνει ένας μεθυσμένος στα κόκκινα φανάρια. Ιδού, όμως, πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί να το αποδείξουν και στην πράξη. Ίσως, πάλι, να είμαι το ίδιο αφελής αν βασιστώ σε αυτήν την προσδοκία...

  

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα μας το μεγαλύτερο καρκίνωμα...

Είναι γνωστό ότι δύσκολα μαθαίνεις νέα κόλπα σε έναν γέρικο σκύλο και πως πιο εύκολα αλλάζεις δέρμα παρά χούγια. Όταν, για παράδειγμα, έχεις μεγαλώσει με το φραξιονισμό και την καμαρίλα κι αντιλαμβάνεσαι την ενασχόληση με τα κοινά ως εναλλακτική τής ψυχοθεραπείας κι όχι ως συμβολή για τη βελτίωση της ζωής των πολλών τότε δεν πρόκειται να γίνεις καλύτερος μόνο και μόνο γιατί άλλαξες φανέλα. Αντιθέτως, τραβάς προς τα πίσω κι εκείνους που κοιτάνε μπροστά με ιδέες και προτάσεις που δεν μοιάζουν με τις πρακτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα...

Για αρκετούς, μάλιστα, η επιτροπή δεοντολογίας ενός κόμματος μοιάζει να είναι αυτοσκοπός τής κομματικής ενασχόλησης. Διαφορετικά δεν εξηγείται η σπατάλη χρόνου για τη συγγραφή επιστολών για το ότι "ο Μήτσος με είπε γριά", "η Κατίνα με στραβοκοίταξε", "ο Τάκης και η Σούλα είναι κακοί άνθρωποι". Κατά τα άλλα, ενοχλούνται όταν τους κάνεις λόγο για συριζίλα που πρέπει να αποβληθεί πριν η γάγγραινα φτάσει στο απροχώρητο...

Πολλοί με ρωτάνε γιατί το Κίνημα Δημοκρατίας μένει κολλημένο σε ποσοστά πέριξ τού 3%. Οι αιτίες είναι αρκετές, καμία όμως πιο πειστική από το ότι εξακολουθεί να θυμίζει τον τοξικό για την ελληνική κοινωνία ΣΥΡΙΖΑ, στα πρόσωπα και κυρίως στις νοοτροπίες. Φυσικά ούτε η ηγεσία είναι απαλλαγμένη λαθών- δεν βρίσκω το λόγο, π.χ., για τον οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης δεν κόβει μαχαίρι τη συζήτηση όταν τον ρωτάνε στα κανάλια για τον Αλ. Τσίπρα-, αλλά ο πόλεμος ομάδων με ελάχιστες αν όχι καμία ιδεολογική διαφοροποίηση που φτιασιδώνεται πίσω από τερατολογίες τού ενός για τον άλλο θυμίζει Κουμουνδούρου στην έσχατη κατάντια της. Γι' αυτό και είμαι πολύ αισιόδοξος για την προσωπική πολιτική προοπτική Κασσελάκη- ο ίδιος τρέχει με εκατό όταν πολλοί άλλοι στο κόμμα του κι εκτός κόμματος σέρνονται-, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για το μέλλον στελεχών που κάθε τρεις και λίγο εκβιάζουν για την προσοχή τού αρχηγού ή που φραξιονίζουν για τον έλεγχο ενός κόμματος που χωρίς τον Κασσελάκη θα είναι ένα κέλυφος αδειανό με δημοτικές και περιφερειακές οργανώσεις χωρίς καμία κοινωνική αντιστοίχιση... 

 

 

Κακό έργο το προβλέψιμο έργο...

Τίποτα από όλα όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και θα συμβούν από εδώ και πέρα δεν μου προξενεί εντύπωση. Τίποτα απολύτως. Κι όχι μόνο σε μένα αλλά σε πολλούς που παρακολουθήσαμε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα των τελευταίων ετών... 

Ποιος, για παράδειγμα, από τους γνωρίζοντες- ακόμα κι ανάμεσα σε όσους τον υποστηρίζουν- μπορεί να ισχυριστεί με το χέρι στην καρδιά πως η στάση τού Αλ. Τσίπρα απέναντι στο κόμμα με το οποίο έγινε πρωθυπουργός είναι έντιμη; Είναι απολύτως μακιαβελική κι αποδεικνύει αυτό που αρκετοί ξέρουμε από την εποχή Κασσελάκη: ο Τσίπρας επιθυμεί τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή και χωρίς να κουβαλά τη ρετσινιά τού διασπαστή, όπως στην πραγματικότητα είναι...

Όπως δεν είναι, επίσης, έντιμη η στάση των βουλευτών και των στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και δημοσίως ισχυρίζονται πως παραμένουν στο κόμμα αλλά αν ο Τσίπρας φτιάξει δικό του θα πάνε σε αυτό. Δεν μένεις με την γυναίκα ή με τον άντρα σου μέχρι να βρεθεί καλύτερος ή καλύτερη ή, τουλάχιστον, δεν υπερηφανεύεσαι γι' αυτό, έτσι δεν είναι; Το μόνο που αποκαλύπτει είναι αγωνία για την ατομική πολιτική επιβίωση. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μιλούσε ακόμα και για τυχοδιωκτισμό που έχει τόση σχέση με τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς όση και το πραξικόπημα στο μπουζουξίδικο...

Φυσικά υπάρχει και η πιο τραγική περίπτωση, η οποία ακούει στο όνομα Σωκράτης Φάμελλος. Δεν αμφιβάλλω πως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα ζητήσει εξηγήσεις από τον Τσίπρα. Θα το κάνει, κατά πάσα πιθανότητα, όταν θα επισημοποιηθεί ο γάμος των πραξικοπηματιών με τους αποστάτες και θα νιώσει λίγο πιο ισχυρός. 

Πείτε μου, όμως, εσείς πόσο θλιβερό είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος να εξακολουθεί να κρατά το κεφάλι του μέσα στην άμμο γιατί φοβάται πως αν το βγάλει δεν θα έχει ούτε προεδρία ούτε κόμμα. Τώρα, μάλιστα, μιλά για πανελλαδική καμπάνια για την προοδευτική Ελλάδα και για προοδευτικές συνεργασίες. 

Ποιος; Αυτός που μαζί με άλλους έδιωξαν πριν ένα χρόνο την πλειοψηφία των μελών τού κόμματός τους. Ως παλιοί κομμουνιστές, ωστόσο, οι περισσότεροι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι χτίζουν τείχη γκρεμίζονται με αυτά και δεν έχουν καμία τύχη στη νέα εποχή... 

 

Make Hitler Great Again...

Στο τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου η ανθρωπότητα κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη κι ένιωθε μόνο ντροπή. Και εκείνοι που τον προκάλεσαν κι αυτοί που τον άφησαν να συμβεί. Είχαν επιβάλει και είχαν επιτρέψει αντιστοίχως την κανονικοποίηση της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού, της βαρβαρότητας και του φασισμού. Γι' αυτό κι αποφάσισαν να οικοδομήσουν οργανισμούς, θεσμούς και διεθνές δίκαιο που να εξασφάλιζαν όσο γίνεται περισσότερο ότι δεν θα ξαναδούμε σε αυτόν τον πλανήτη το δίκαιο του ισχυρού να δημιουργεί ωκεανούς αίματος...

Ο Ντ. Τραμπ δεν είναι ο πρώτος που παραβιάζει αυτό το πλέγμα κανόνων προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ιμπεριαλιστικές του ονειρώξεις. Ιδίως οι αμερικανικές κυβερνήσεις έκαναν λάστιχο το διεθνές δίκαιο, στήριξαν πραξικοπήματα, εισέβαλαν σε κράτη, εφάρμοσαν δύο μέτρα και δύο σταθμά για παρόμοιες περιπτώσεις. 

Ακόμα κι όταν έκαναν όλα αυτά επιχειρηματολογούσαν χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα ή άλλοθι την ελευθερία και τη δημοκρατία. Ποτέ το διαχωρισμό και το μίσος, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Το ότι ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ τα γράφει όλα αυτά στα ξανθά του τα μαλλιά λέει περισσότερα για τη μετάλλαξη των λαών και λιγότερα για τον ίδιο...

Έχουμε αποδεχθεί ως αληθινή κάθε συνωμοσία θεωρίας, έχουμε στοχοποιήσει κάθε μειονότητα κι ευπαθή ομάδα, έχουμε ξεπλύνει κάθε απατεώνα κι έχουμε στιγματίσει οποιαδήποτε προσπάθεια ενίσχυσης των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχουν τσαρλατάνοι οι οποίοι εργαλειοποιούν πανανθρώπινες ιδέες κι αξίες προς ίδιον όφελος ή που τις φτάνουν στα άκρα κι έτσι χάνουν το δίκιο τους. Ακόμα κι αυτοί, ωστόσο, οι οποίοι, για παράδειγμα, μιλούν για ανοιχτά σύνορα είναι πολύ πιο ακίνδυνοι από εκείνους που καλούν στην τοποθέτηση ναρκών σε αυτά. Μπορεί να είναι ουτοπικό να ισχυρίζεσαι πως δεν θα διασαλευτεί η κοινωνική συνοχή από την αθρόα είσοδο παράτυπων μεταναστών, είναι όμως πολύ μικρότερο το κακό από το να τα βάζεις με τον ικέτη τής Γης αντί γι' αυτούς που τον εξωθούν στο να εγκαταλείψει το σπίτι του... 

Ο Τραμπ κάποια στιγμή θα πάψει να είναι πρόεδρος. Ο ίδιος, ωστόσο, και οι αντιγραφείς του και στη χώρα μας έχουν ρίξει τη σπορά τού μίσους, οι καιροί τους ευνοούν και οι ανθοί που θα βγουν δεν μπορεί παρά να είναι του κακού...   

 

 

Εθνικό είναι το μητσοτακικό...

Οι ευθύνες τής Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας για όσα συμβαίνουν και σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι τεράστιες. Πέρα από όλα τα άλλα, έβαλαν συνοριακές γραμμές πάνω στο χάρτη που δεν βασίζονταν στις συνθήκες τού πεδίου παρά μόνο στα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, βεβαίως, η ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ- προφανώς και δίκαιο, ιδίως μετά το Ολοκαύτωμα- χωρίς όμως να λογαριάζεται πως στα ίδια μέρη ζούσε κι ένας άλλος λαός επί αιώνες...

Το Λονδίνο και το Παρίσι δεν αναγνωρίζουν σήμερα το κράτος τής Παλαιστίνης καθοδηγούμενα από κάποια αίσθηση δικαίου κι ανθρωπισμού αλλά εξαιτίας τής αφόρητης πίεσης που τους ασκούνται από την κοινή γνώμη. Έπρεπε η ανθρωπότητα να βιώνει ξανά μία γενοκτονία για να αλλάξουν πολιτικές δεκαετιών κι αυτό λέει πολλά από μόνο του... 

Το ότι, όμως, ακόμα και τώρα η Αθήνα δεν συμπαρατάσσεται με τα περισσότερα κράτη επικαλούμενη διπλωματικούς λόγους κι εθνικά συμφέροντα αποκαλύπτει περισσότερα για τον τρόπο που ασκείται η δική μας εξωτερική πολιτική: εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον τής οικογένειας Μητσοτάκη και σωστή πλευρά τής Ιστορίας αυτή που κάθεται η αμερικανική κυβέρνηση...

Σε σχέση, μάλιστα, με τα ελληνοτουρκικά το πρόβλημα δεν είναι ο πρωθυπουργός μας να συνομιλεί με τον πρόεδρο της Τουρκίας, όταν τέλος πάντων ο τελευταίος καταδέχεται να το κάνει κι όχι να τον σνομπάρει, όπως συνέβη στη Νέα Υόρκη. Ούτε να συζητά μαζί του για μια συμφωνία δούναι και λαβείν για ήρεμα νερά στο Αιγαίο μόνιμα κι όχι πρόσκαιρα. Είναι πρόβλημα, ωστόσο, όταν δεν διαπραγματεύεσαι με βάση το εθνικό αλλά το ιδιωτικό, οικογενειακό κι αμερικανικό συμφέρον. Υπάρχει ειδικό άρθρο γι' αυτό στον Ποινικό Κώδικα, της εσχάτης προδοσίας...  

 

 

Αυτός που θα φάει το ξύλο το βράδυ των εκλογών δικαιούται να παίρνει και καμιά απόφαση μόνος του...

Καμία αντίρρηση, η πολιτική δεν είναι σέξι, ιδίως για τη γενιά τού Instagram αλλά και των μνημονίων και των Τεμπών που προσελκύεται περισσότερο από την εικόνα και και τις πράξεις και πολύ λιγότερο από τα λόγια και τις θεωρίες. Κακώς, πολύ κακώς γιατί η νεολαία είναι αυτή που έχει περισσότερα χρόνια μπροστά της σε αυτόν τον πλανήτη και θα όφειλε να βρίσκεται στην πρωτοπορία τής πολιτικοποίησης κι όχι στην αποστρατεία τής ιδιωτείας. Φταίει, όμως, αποκλειστικώς ο ωχαδερφισμός των νέων για την κρίση τού κομματικού φαινομένου ή και το ότι τα κόμματα έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο κομμάτι τής κοινωνίας παρά μόνο ένα μικρό μέρος της, το οποίο ακόμα κι αυτό περιδινίζεται γύρω από προσωπικές αντιπαραθέσεις κι όχι από την παραγωγή πολιτικών;...

Οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ή οι εισοδηματίες προφανώς και δεν αποτελούν τον κοινωνικό μέσο όρο, αποτελούν ωστόσο το μέσο όρο των ενεργών μελών ενός κόμματος. Κι όταν έχουμε χρόνο και σχετικό χρήμα η ακρίβεια, η ανεργία, οι πόλεμοι, οι λιμοί και οι καταποντισμοί μάς αφορούν πολύ λιγότερο από την "αντικαταστατική συμπεριφορά τού Μήτσου και του Τάκη", με αποτέλεσμα ο πολιτικός αυτισμός των μικρομεσαίων στελεχών να γίνεται αποκλειστικός λόγος ύπαρξης των κομματικών γραφείων. Σε αυτό το πλαίσιο η άμεση δημοκρατία είναι τόσο λειτουργική όσο κι ένα αεροπλανοφόρο σε μπανιέρα...

Το βράδυ των εκλογών θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και δεν θα είναι μόνο κόμματα, θα είναι και πρόσωπα. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι θα εστιάσουμε στα πρόσωπα, δηλαδή στους αρχηγούς. Το βράδυ των εκλογών κανείς δεν θα πει, για παράδειγμα, "έχασε το Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ, η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ο Τομέας Παιδείας του Κινήματος Δημοκρατίας". Θα πούμε "έχασε ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Κασσελάκης"... 

Ούτε, άλλωστε, τα ηττημένα μικρομεσαία στελέχη ή και τα μεγαλοστελέχη θα αποφύγουν την κριτική στους ηγέτες τους, προθυμοποιούμενα να αναλάβουν τα ίδια ισότιμο μερίδιο ευθύνης. Για όλους αυτούς τους λόγους η άμεση δημοκρατία βρίσκει το όριό της στο ποιος θα πάρει στο τέλος τον μουτζούρη. Κι αυτός που θα τον πάρει δικαιούται στο μεσοδιάστημα να πάρει πάνω του τις κορυφαίες αποφάσεις. 

Δεν είναι και τόσο δημοκρατικό; Μπορεί, αλλά δημοκρατία σημαίνει κι ευθύνη. Αυτή που είμαι βέβαιος ότι θα διώξουν από πάνω τους το βράδυ των εκλογών αρκετοί από αυτούς που σήμερα βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ τής δημοκρατίας και κατά των περιορισμών της... 

 

Η Ελλάδα μόνο στα γήπεδα επιτρέπεται να αναστενάζει...

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πατέρας ενός νεκρού παιδιού αναγκάζεται να κάνει απεργία πείνας και δίψας προκειμένου να εκταφούν τα οστά του μήπως και μάθουμε την αλήθεια. Αν ο Σοφοκλής έγραφε στις ημέρες μας θα είχε ήδη κάνει το προσχέδιο της νέας του τραγωδίας σε έναν τόπο όπου ο ηρωισμός θεωρείται προϋπόθεση της ελευθερίας και η αυτοθυσία της δικαιοσύνης. Η Ελλάδα του Κ. Μητσοτάκη είναι ένα κράτος ντροπής που δεν μπορεί να εκστομίσει ούτε τη λέξη "γενοκτονία" για το θάνατο και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στη Γάζα και το βίαιο εκπατρισμό ενός ολόκληρου λαού, το αυτόβουλο θύμα- ας μην ξεχνάμε ότι έχει κερδίσει εκλογές- ενός πρωθυπουργού που κυβερνά με όρους μαφίας η οποία δεν λογοδοτεί σε κανέναν...

Τι κάνουμε συνεπώς; Καθόμαστε αμήχανα στα αβγά μας γιατί και οι προηγούμενοι σωτήρες δεν έσπασαν αβγά; Σιωπούμε αντί να είμαστε παρόντες την ίδια ώρα που λοιδορούμε τους παρόντες; Παριστάνουμε ότι αγνοούμε τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού παρά και τις σχετικές σπουδές μας γιατί η εμπάθειά μας είναι υψηλότερο ιδανικό; Αποθεώνουμε τους απόντες από τους αγώνες αλλά παρόντες στα γήπεδα γιατί έτσι νομίζουμε πως εκδικούμαστε αυτούς που δεν αναγνώρισαν το μεγαλείο μας;...

Αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει ούτε από εκείνους που παραδίδουν διαπιστευτήρια συστημικότητας- παλαιότερους και νεόκοπους- ούτε από τους αντισυστημικούς κενού περιεχομένου ούτε από αυτούς που σχεδιάζουν να αποκομίσουν πρωθυπουργίες για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Θα πέσει από το λαό ο οποίος την ώρα τής κρίσης θα δώσει ένα αποτέλεσμα που δεν θα έχει καμία σχέση με τα σενάρια που κατασκευάζονται πίσω από κλειστές πόρτες και τα οποία δεν λογαριάζουν τον ξενοδόχο. Οι εκλογές δεν γίνονται τη επόμενη Κυριακή ούτε τον επόμενο μήνα κι όποιος χτίζει στρατηγική σαν να ήταν τακτική κινδυνεύει όχι μόνο να καεί στην προπόνηση αλλά την κρίσιμη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι αυτή που πίστευε ως προσωρινή αποστρατεία είναι οριστική, τελεσίδικη κι αμετάκλητη...

 

ΠΑΣΟΚ, το πρώιμο στάδιο του μητσοτακισμού...

Φυσικά και οι Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Κυρανάκης και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις έχουν τη χρησιμότητά τους στον Κ. Μητσοτάκη. Του δίνουν το μισαλλόδοξο λούστρο (sic) που έχει ανάγκη για να μην του φεύγει το σκληρό δεξιό του ποίμνιο, ιδίως αυτό που δεν έχει προλάβει ακόμα- όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό- να τσιμπήσει το μεζέ του από το δημόσιο ταμείο. Σαφώς, όμως, και χρησιμότερο είναι το σημιτικό ΠΑΣΟΚ που έχει αγκαλιάσει και του προσφέρει το άλλοθι να περνά τις πιο νεοφιλελεύθερες και ταξικές πολιτικές σαν να ήταν μια πιο εκσυγχρονισμένη διάσταση της σοσιαλδημοκρατίας. Στην ουσία λειτουργούν ως οι αυτοφωράκηδες της μητσοτακικής διαφθοράς υπουργοί όπως ο Κ. Πιερρακάκης- πέρασε αβρόχοις ποσί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια-, ο Γ. Φλωρίδης- έχει μετατρέψει τον Ποινικό Κώδικα σε "πλυντήριο" κάθε νεοδημοκρατικού αμαρτήματος- ή ο Γ. Γεραπετρίτης με τον οποίο ξυπνάμε κάθε πρωί κι ελέγχουμε να δούμε αν το Καστελόριζο παραμένει ελληνικό έδαφος...

Ο Ανδρ. Λοβέρδος είναι ο τελευταίος χρονικά αλλά δεν θα είναι κι ο τελευταίος μελλοντικά που θα έχει κάνει τη διαδρομή ΚΚΕ- ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Κι αν, όπως έλεγε ο Τσέρτσιλ, το να μην είσαι κομμουνιστής στα είκοσί σου χρόνια σημαίνει πως είσαι άνθρωπος χωρίς καρδιά το ότι κάποιοι δεν είναι και στα σαράντα, στα εξήντα ή στα εβδομήντα τους δεν τους κάνει απαραιτήτως ιδιοφυείς. 

Ενδεχομένως να είναι και καιροσκόποι που αναζητούν την εξουσία περισσότερο από όσο τους ενδιαφέρει η ιδεολογία. Αν και στην περίπτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ και της σημερινής ΝΔ η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι στο ποιος κρατά την κουτάλα. Καμία άλλη...

Όταν την εποχή των μνημονίων τα "πράσινα" στελέχη εγκατέλειπαν μαζικά το πλοίο κατευθυνόμενα κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο της Χαριλάου Τρικούπη ήταν πως "έφυγαν οι λαθρεπιβάτες και παραμείναμε οι γνήσιοι πασόκοι". Πάνω κάτω τα ίδια ισχυρίζεται και σήμερα για όσους κατευθύνονται κατά βάση στη ΝΔ. 

Και τότε, ωστόσο, και τώρα λέει τη μισή αλήθεια: προφανώς και υπήρχαν και υπάρχουν οπορτουνιστές, μόνο που το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τολμήσει ακόμα να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να απαντήσει στο ερώτημα γιατί οι πολίτες δεν το αγαπάνε πια και οι περισσότεροι από όσους δηλώνουν πως θα το ψηφίσουν το κάνουν είτε σε ανάμνηση του Ανδρ. Παπανδρέου είτε στη λογική τού "μη χείρον βέλτιστον". Στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον ετεροπροσδιορισμό κι αυτή τη στιγμή για πολύ κόσμο το ΠΑΣΟΚ είναι είτε τα τσικό είτε τα ΚΑΠΗ της ΝΔ, αναλόγως της ηλικίας των στελεχών του που το εγκαταλείπουν. Κοινώς, ένα κόμμα που όσο η κυβέρνηση είναι πασοκογενής δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως φυτώριο ή γηροκομείο στελεχών Μητσοτάκη...