Αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν θα χρειαστεί τον Μεγαλέξανδρο...

Αυτός ο Σεπτέμβριος δεν θα είναι ίδιος με τους προηγούμενους. Ούτε οι μήνες που θα ακολουθήσουν θα είναι παρόμοιοι με τους αντίστοιχους των προηγούμενων έξι χρόνων και δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να το αντιληφθείς. Οι πολιτικές τεκτονικές πλάκες μετακινούνται πολύ πιο γρήγορα από αυτές που φέρνουν την Αφρική δίπλα στην Ευρώπη και είναι πολύ δύσκολο πλέον να μπορέσει να τις συγκρατήσει ο Κ. Μητσοτάκης. Αν, μάλιστα, δεν του είχε κάνει το μεγάλο δώρο ο Αλ. Τσίπρας να σκέφτεται την επιστροφή του τότε θα ήταν κι απίθανο για τον πρωθυπουργό να επιστρέψει...

Φυσικά και δεν αποκλείω οι εκλογές να γίνουν στην ώρα τους, δηλαδή το 2027. Γίνεται, όμως, όλο και δυσκολότερο για τον Μητσοτάκη να ελέγχει την ατζέντα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που τα κατάφερνε μέχρι τώρα. Και δεν είναι μόνο γιατί ένας ένας οι ολιγάρχες κρατούν αποστάσεις. Είναι, κυρίως, γιατί καταρρέουν σχεδόν σαν ντόμινο όλες οι δήθεν μεταρρυθμίσεις τής θητείας του. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την παιδεία όπου δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να τον έχουν κατηγορήσει η αντιπολίτευση και οι συνδικαλιστές από το 2019 μέχρι σήμερα και να μην έχουν δικαιωθεί, με τελευταίο "κρούσμα" την επιβεβαίωση ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν ήταν τίποτα άλλο από δωράκι στους σχολάρχες κολλητούς του και σε όσους θέλουν να αγοράζουν την αριστεία τους...

Ωραία, θα μου πείτε, θα πέσει ο Μητσοτάκης. Και ποιος θα τον διαδεχθεί; Δεν είμαι ταξιδιώτης τού χρόνου για να σας δώσω απάντηση αλλά νομίζω πως γράφω εκ του ασφαλούς αν σας πω ότι η σωστή ερώτηση είναι "ποιοι" κι όχι "ποιος". Όπως κι ότι ο λαός αποδεικνύεται συχνά σοφότερος από όσο πιστεύουμε και λύνει τους γόρδιους δεσμούς πολύ πιο εύκολα από τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Και σίγουρα πολύ πιο δημοκρατικά...

 

Αυτή είναι η Αριστερά μου αλλά αν δεν σας αρέσει έχω κι άλλη...

Τι είναι πιο αριστερό; Ο δημοκρατικός ή ο συμμετοχικός καπιταλισμός; Φυσικά και η ερώτηση είναι ρητορική αφού ο καθένας μπορεί στους παραπάνω όρους να εντάξει ό,τι πιστεύει ή ό,τι τον βολεύει και να θεωρηθεί πως καλύπτεται με τον έναν ή και με τους δύο. Σας έχω μία ακόμα ερώτηση, αυτή τη φορά όχι και τόσο ρητορική: τι είναι πιο αριστερό; Να εφαρμόζεις το νεοφιλελευθερισμό, όπως συνέβη και με το τρίτο μνημόνιο, ή να συμμετέχεις στην ίδια ευρωομάδα με το κόμμα τού νεοφιλελεύθερου προέδρου τής Γαλλίας χωρίς όμως στο πρόγραμμά σου να έχεις εντάξει καμία από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Μακρόν;...

Πριν ενάμισι περίπου χρόνο ο σημερινός διευθυντής τού πολιτικού γραφείου τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος Τύπου κι ο υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού είχαν προτείνει το κόμμα να ενταχθεί στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές. Και δεν ήταν και δεν είναι οι μόνοι στην Κουμουνδούρου που έβλεπαν και βλέπουν θετικά αυτό το ενδεχόμενο. Υπενθυμίζω πως για τη "γνήσια Αριστερά" η σοσιαλδημοκρατία είναι η άλλη όψη τού νεοφιλελευθερισμού κι όχι ιδεολογία που θα φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη στον πλανήτη...

Σας μπέρδεψα; Μάλλον, αλλά έτσι μπερδεμένος είναι κι ο κόσμος μας από την εποχή τής κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και ιδίως στην Ελλάδα από το 2015, όταν αυτοί που υπόσχονταν την επανάσταση συμβιβάστηκαν με το σύστημα αφήνοντας μιας κοινωνία αμήχανή και μετέωρη. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, το να σας γράψω πως είμαι Αριστερός εν έτει 2025 είναι τόσο γενικό κι αφηρημένο όσο και το απόφθεγμα "αυτές είναι οι ιδέες μου αλλά αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες". 

Άλλος μπορεί να με χαρακτηρίσει δεξιό γιατί δεν έχω περπατήσει στους δρόμους τής Γένοβας, άλλος γιατί δεν μου αρέσει το κάμπινγκ κι άλλος γιατί δεν δίνω τα μισά ή και περισσότερα από όσα βγάζω στους φτωχούς και καταφρονεμένους. Με λίγα λόγια, ο καθένας μας βάζει και διαφορετικό πήχη στο αριστερόμετρό του. 

Ας συμφωνήσουμε, ωστόσο, σε ένα κοινό κριτήριο κι ας είναι αυτό ο δείκτης υποκρισίας μας. Όπως, για παράδειγμα, να μην παριστάνεις τον υπερασπιστή τού κράτους δικαίου όταν έχεις υποκινήσει ένα πραξικόπημα ή τον πολέμιο των ολιγαρχών όταν αποδέχεσαι να γίνεις ο χρήσιμος ηλίθιός τους...  

  

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα θετικές σκέψεις κι άδεια από λεφτά...

Η αισιοδοξία δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, είναι και μια στάση ζωής. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσο ωφελεί να είσαι παγιδευμένος κάτω από μπάζα ύστερα από ένα σεισμό και να σκέφτεσαι την κηδεία σου αντί για τρόπους με τους οποίους μπορεί και να τη γλιτώσεις. Από την άλλη, βεβαίως, αν βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση αλλά παρηγοριέσαι σκρολάροντας τις ευτυχισμένες στιγμές φίλων σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενδεχομένως να φύγεις από το μάταιο τούτο κόσμο με ένα χαμόγελο στα χείλη και με θετικότητα αλλά μάλλον δεν θα μάθεις ποτέ αν θα μπορούσες να ξεφύγεις του κινδύνου και να ευχαριστιόσουν μερικές ακόμα δεκαετίες σε αυτόν τον πλανήτη. Έστω κι αν θυσίαζες λίγες ώρες θετικής ενέργειας...

Τα ηλιοβασιλέματα Σκέρτσου ή "τα καλά νέα τής εβδομάδας" που αναρτά κάθε Κυριακή ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι απλώς τα παντεσπάνια μιας ελίτ που δεν γνωρίζει πως οι πολλοί τρώνε πλαστικό ψωμί λίγο καλύτερο από τις κατοχικές μπομπότες. Είναι το καλοστημένο μαστούρωμα ενός ολόκληρου λαού με ευχάριστα νέα ώστε να ξεχνά τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ποιος ξέρει, η επόμενη ιδέα Γκρίνμπεργκ να είναι η δημιουργία ενός ψευδοντοκιμαντέρ γύρω από τις ζωές των rich and famous πρωθυπουργού και υπουργών, μια σαπουνόπερα για να βλέπουν οι μάζες πόσο ωραία είναι η ζωή και πόσο μίζερο να την περιορίζεις σε 50 τετραγωνικά μέτρα για τα οποία πληρώνεις ενοίκιο σαν να σου έχουν παραχωρήσει τις Βερσαλίες...

Την ίδια ώρα χτίζεται μεθοδικά και το επιχείρημα του "εχθρού λαού" μήπως και στρωθεί ο δρόμος τής επιστροφής ανεύθυνων αποτυχημένων. Προφανώς κι ο Κ. Μητσοτάκης έχει κερδίσει βουλευτικές εκλογές, δεν αυτοδιορίστηκε πρωθυπουργός. Για να τα καταφέρει ξόδεψε πολύ περισσότερα εκατομμύρια ευρώ στην επικοινωνία από τους αντιπάλους του, κυρίως όμως και ιδίως πριν κατακτήσει την εξουσία είχε φροντίσει να παρουσιάσει στο πόπολο ένα αξιόπιστο θετικό αφήγημα κι όχι μια πλειοδοσία παροχών... 

Τα περισσότερα για τα οποία δεσμεύτηκε δεν τα υλοποίησε, είχε ωστόσο δημοσιοποιήσει το όραμά του για την Ελλάδα τού 2030, μακριά από τη στενωπό τής χρεοκοπίας και των μνημονίων. Ας το έχει αυτό υπόψη η αντιπολίτευση πριν ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ γιατί αν είναι να υποσχεθεί, για παράδειγμα, πως θα επαναφέρει το 13ο και το 14ο μισθό στο Δημόσιο μπορεί στην επόμενη στροφή να διαπιστώσει ότι θα έχει υλοποιηθεί ως προεκλογικό δώρο από αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι...  

  

Ας συμμαχούσαμε και με τον Χίτλερ...

Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει περάσει προ πολλού ακόμα και το ακρότατο όριο της αναλογικής απάντησης στις τρομοκρατικές επιθέσεις τής 7ης Οκτωβρίου 2023. Το ότι δεν μπορούν να την υπερασπιστούν πια ακόμα και πολύ πρόθυμες και στο πρόσφατο παρελθόν να το κάνουν δυτικές κυβερνήσεις μιλά από μόνο του. Αν ο Μπ. Νετανιάχου συνεχίσει τη γενοκτονία σε λίγο δεν θα μπορεί να τον υπερασπιστεί ούτε η Γερμανία, παρά το άγος τού ναζισμού στις πλάτες της...

Μια κυβέρνηση, ωστόσο, στα νοτιοανατολικά τής Ευρώπης εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα, δήθεν για γεωστρατηγικούς λόγους κι όχι γιατί έχει αυτοαναγορευτεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, πρωθύστερα επιχειρήματα για να δικαιολογηθεί, όπως το ότι γειτονικά κράτη συνάπτουν συμμαχίες με την Τουρκία κι επομένως πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανή τη συμμαχία με το Ισραήλ. Μόνο που πέρα από τους στοιχειώδεις ανθρωπιστικούς λόγους που θα όφειλαν από μόνοι τους να λειτουργούν ως καμπάνες, κανείς δεν μας έχει εξηγήσει από το Μαξίμου ή από τη Βασιλίσσης Σοφίας γιατί, για παράδειγμα, η Λιβύη και η Αίγυπτος μας άφησαν στα κρύα του λουτρού για χάρη τής Άγκυρας...

Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να στηρίζει το Ισραήλ στη γενοκτονική του μανία, η οποία πρώτα και κύρια προσβάλλει τους έξι εκατομμύρια νεκρούς τού Ολοκαυτώματος, ακόμα κι αν ο Νετανιάχου μας υποσχόταν την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Αν ήταν έτσι, κακώς δεν συμπαραταχθήκαμε και με τον Χίτλερ στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος εμπνεόταν από το αρχαιοελληνικό κάλλος... 

Την ώρα που το εβραϊκό κράτος επιχειρεί να βάλει την οριστική ταφόπλακα στην αναγνώριση παλαιστινιακού αντιστοίχου του η μόνη στάση που μπορεί να μας απαλλάξει από την αιώνια ντροπή είναι να σταθούμε απέναντί του χωρίς ναι μεν αλλά. Οποιαδήποτε άλλη στάση θα μας απαξιώνει και στις επόμενες γενιές... 

  

Είτε είσαι κυβερνητική δύναμη είτε φοβάσαι την αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή...

Προφανώς και το καθεστώς Μητσοτάκη με τα εξαπτέρυγά του δεν σχεδιάζουν αλλαγή τού εκλογικού νόμου γιατί νοιάζονται για το καλό τής δημοκρατίας. Δεν μπορείς, άλλωστε, να ισχυρίζεσαι πως σε ενδιαφέρει η καλύτερη λειτουργία των θεσμών την ίδια ώρα που προχωράς στην επανεγκατάσταση στο Μαξίμου του ανιψιού σου στον οποίο χρέωσες τις παρακολουθήσεις φίλων κι εχθρών για να αποποιηθείς της δικής σου ευθύνης. Οφείλουμε, όμως, παραλλήλως να αναγνωρίσουμε ότι η σημερινή πολυκομματική Βουλή μόνο το σεβασμό στους θεσμούς δεν προκαλεί στην κοινωνική πλειονότητα...

Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς έχει καταφέρει να περάσει την προπαγάνδα πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μπορεί να μην θεωρώ, για παράδειγμα, τον Ν. Ανδρουλάκη χαρισματικό αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι για τη δουλειά τού πρωθυπουργού είναι ικανός μόνο όποιος κάνει οικογενειακές μπίζνες ακόμα και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Από την άλλη, ωστόσο, ο κατακερματισμός τής αντιπολίτευσης δεν βοηθά στο να ικανοποιηθεί η όλο και διογκούμενη λαϊκή απαίτηση για αλλαγή στο τιμόνι τής εξουσίας...

Σε αυτό το πλαίσιο η αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή, το οποίο ο Μητσοτάκης επιθυμεί για να συσπειρώσει φυγόκεντρες δεξιές δυνάμεις, μπορεί στο τέλος να αποδειχθεί η θηλιά στο λαιμό του αφού εκ των πραγμάτων θα αναδιατάξει τις δυνάμεις και στα κεντροαριστερά του. Μπορεί κι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση η αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με φοβικότητα... 

Όσοι, άλλωστε, θα μείνουν εκτός Βουλής αν το όριο φτάσει στο 5% ή και παραπάνω είναι πολύ πιθανό να τους συμβεί το ίδιο ακόμα κι αν παραμείνει στο 3%. Δεν είναι δυνατό, άλλωστε, να αυτοπαρουσιάζεσαι ως κυβερνητική δύναμη και να σε απασχολεί κάτι τέτοιο. Εκτός αν είσαι κατά φαντασία κυβερνητική δύναμη...

 

Ναι, καρυδότσουφλο, αλλά είναι το μόνο που έχουμε...

Είναι τόσο πιθανό η Ρωσία να επιτεθεί στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Ρώμη ή στην Αθήνα όσο κι ο Κ. Μητσοτάκης να δωρίσει μέρος, έστω, της περιουσίας του σε αυτούς που φτωχοποίησε τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν νομίζω, έτσι κι αλλιώς, πως ο Βλ. Πούτιν θεωρούσε μέχρι πρότινος τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα γεωστρατηγική απειλή για τα συμφέροντα της χώρας του. 

Ούτε τώρα τις θεωρεί στην πραγματικότητα κι ο τρόπος που οι ευρωπαίοι ηγέτες προσκύνησαν τον Ντ. Τραμπ δεν νομίζω πως τον τρόμαξε. Τότε γιατί η Ευρώπη εξοπλίζεται σαν να μην υπάρχει αύριο; Ρωτήστε αυτούς που θα θησαυρίσουν από τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα κι αν δεν τους ξέρετε, ζητήστε από το Μαξίμου να σας τους κατονομάσει...

Το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα είχε κρυφτεί τις προηγούμενες δεκαετίες πίσω από τους πιο χαρισματικούς του ηγέτες από τους σημερινούς, την πολεμική κάλυψη των ΗΠΑ και το ότι κοιμώμενοι γίγαντες όπως η Κίνα και η Ινδία δεν είχαν ή δεν μπορούσαν να δείξουν επεκτατικές διαθέσεις, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Γι' αυτό και το να πιστεύουμε ότι αν καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο Χ. Κολ κι όχι ο Φρ. Μερτς ή πρόεδρος της Γαλλίας ο Φρ. Μιτεράν κι όχι ο Εμ. Μακρόν η Ευρώπη σήμερα θα έπαιζε μπαλίτσα στο ουκρανικό αποτελεί μάλλον μια επιφανειακή προσέγγιση. Το πρόβλημα είναι δομικό και δευτερευόντως ζήτημα προσώπων...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως προτείνει το ΚΚΕ όταν δεν είναι πολύ πιθανό αυτό να συμβεί, όπως το 2015; Όχι, είναι προτιμότερο να κρεμιέσαι από ένα καρυδότσουφλο στη μέση τού ωκεανού από το να θαλασσοπνίγεσαι χωρίς τίποτα και κανέναν δίπλα σου. Από την άλλη, βεβαίως, με το καρυδότσουφλο δεν πρόκειται να πας μακριά. Είτε, λοιπόν, θα κάνεις ό,τι μπορείς για να επιβιώσεις και στη συνέχεια να σταθείς αυτόνομα στα δικά σου πόδια με την κοινωνία όρθια κι όχι τις πολεμικές βιομηχανίες είτε θα παραμένεις εσαεί ικέτης τού πρώτου πλοίου που θα περάσει με αμερικανική, ρωσική ή κινεζική σημαία να κυματίζει στην πλώρη του...

 

 

Σιγά τα αίματα...

Έχω συναντήσει πολλές αγελάδες αλλά ποτέ καμία που να θεωρούσα ιερή, όσα επιτεύγματα κι αν είχε συμπεριλάβει στο βιογραφικό της. Ενδεχομένως κι από φθόνο αλλά θέλω να πιστεύω κυρίως γιατί κανένας ζωντανός οργανισμός δεν έχει καταφέρει ακόμα να φτάσει στην τελειότητα ώστε να είναι άδικη η όποια κριτική δέχεται. Το τι είναι τέλειο, άλλωστε, για μένα και για σένα αναγνώστη μου δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται...

Από την άλλη, βεβαίως, μπορούμε να είμαστε απολύτως αυστηροί κι απέναντι στα είδωλά μας, υπό μία ωστόσο πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να εφαρμόζουμε τον ίδιο βαθμό αυστηρότητας απέναντι σε όλους και, κατά βάση, απέναντι στον εαυτό μας. Δεν αμφιβάλλω πως πολλοί ανάμεσά σας εφαρμόζουν αυτό το χρυσό κανόνα. Δεν αμφιβάλλω, όμως, επίσης και για το ότι αρκετοί είστε έτοιμοι- και είμαι έτοιμος- να κατασπαράξετε ένα δημόσιο πρόσωπο για μια ενέργειά του που μπορεί να μην σας βρίσκει και μπορεί και να μην με βρίσκει σύμφωνο αλλά δεν είναι και του θανατά την ίδια ώρα που χαμηλώνετε και χαμηλώνω τον πήχη των ηθικών υποχρεώσεων όταν κάτι μας αφορά άμεσα...

Δεν ξέρω γιατί η Μαρία Φαραντούρη αφιέρωσε το "Της αγάπης αίματα" στην Λ. Μενδώνη κι αν οι προθέσεις της ήταν φιλικές ή υστερόβουλες. Από τη στιγμή, εξάλλου, που είναι δημόσιο πρόσωπο είναι λογικό να υπόκειται στη βάσανο και της σκληρής κριτικής. 

Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να συγκρίνεται η αφιέρωσή της με το τι έκαναν άλλοι τραγουδιστές επί χούντας η λογική απόσταση είναι τεράστια. Εκτός αν πιστεύουμε ότι η Μενδώνη στο γραφείο της στα πρώην κρατητήρια του ΕΑΤ ΕΣΑ χτυπά το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα και οι υπόλοιποι μετράμε τους χτύπους και το αίμα... 

Κι αν όσοι κάνουν αυτά τα νοητικά άλματα είναι τέρατα ηθικής μπορώ να τους δώσω ένα δίκιο να ζητούν τα ίδια υψηλά στάνταρ κι από τους άλλους. Αν δεν είναι όμως ας ξελασκάρουν λίγο το ηθικόμετρο γιατί οι βελόνες του έχουν ταρακουνηθεί από την υποκρισία...

 

Χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει για τα βατράχια αν οι βούβαλοι αποφασίζουν για το μέλλον τους δίχως καν την πρόφαση ενός διεθνούς οργανισμού ή του διεθνούς δικαίου. Το ότι ΗΠΑ και Ρωσία καθορίζουν το μέλλον τής Ουκρανίας χωρίς την Ουκρανία είναι τόσο ασφαλές και για τα εθνικά μας συμφέροντα όσο και η πιθανότητα ΗΠΑ και Τουρκία να αποφασίσουν για το μέλλον τής Κύπρου χωρίς την Κύπρο. Οι μεγάλες δυνάμεις είναι φύσει ιμπεριαλιστικές, το να παριστάνουμε πως υπάρχουν ανάμεσά τους καλές και κακές για τα ελληνικά συμφέροντα είναι σαν να πιστεύουμε ότι το λιοντάρι θα επιλέξει να φάει την καμηλοπάρδαλη από το ελάφι κι όχι και τα δύο...

Όποιος επιχαίρει για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 μάλλον θεωρεί πως η Κύπρος κείται μακράν. Όποιος, όμως, επίσης, θεωρεί πως η Μόσχα δεν θα αντιδρούσε στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ έχει και την αφέλεια πως οι ΗΠΑ δεν θα αντιδρούσαν αν το Μεξικό εντασσόταν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, την αντίστοιχη ασιατική ΕΕ υπό την υψηλή προστασία τής Ρωσίας και της Κίνας. Φυσικά και σε θεωρητικό επίπεδο οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όπως, όμως, κι εμείς μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και οι Ουκρανοί αποδέχθηκαν να εμπλακούν σε έναν πόλεμο που αναπόφευκτα θα τους οδηγούσε στη συντριβή μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν πρόσκαιρα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων...

Το να παριστάνουμε τους σοκαρισμένους για το ότι οι ισχυροί τού πλανήτη τον μοιράζουν σε μια σύνοδο κορυφής είναι σαν να ξέρουμε μόνο ότι η Γιάλτα είναι ένα όμορφο παραλιακό θέρετρο της Κριμαίας κι όχι κι ο διαμορφωτής των μεταπολεμικών γεωπολιτικών συσχετισμών. Φυσικά και δεν μπορούμε να το επικροτούμε αλλά αν ύστερα από 80 χρόνια από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου το μόνο που έχει να παρουσιάσει η Ευρώπη ως αντιστάθμισμα στον αμερικανικό και στο ρωσικό ιμπεριαλισμό είναι η Ούρ. φον ντερ Λάιεν μάλλον απέχουμε πολύ ακόμα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία πριν τριάμισι χρόνια, της έχω νέα: Κυριάκο χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

 

Πουλήστε όραμα και θα νικήσετε τις παροχές...

Το πολιτικό τέλος τού Κ. Μητσοτάκη έχει προεξοφληθεί τόσες πολλές φορές που μια ακόμα προεξόφλησή του θα μπορούσε να θεωρηθεί και κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι αλήθεια, άλλωστε, ότι ο πρωθυπουργός, για διάφορους λόγους, έχει αποδειχθεί επτάψυχος. 

Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι θα τα καταφέρει κι αυτήν τη φορά, όσα δισ. ευρώ σε παροχές κι αν ανακοινώσει στη ΔΕΘ, όσους λαγούς από το καπέλο κι αν βγάλει ο Στ. Γκρίνμπεργκ. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι μπορείς να εξαπατάς λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο αλλά όχι κι όλους για πάντα...

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, ωστόσο, πιθανή αποχώρηση Μητσοτάκη δεν προεξοφλεί και το τέλος τής ΝΔ. Οι ολιγάρχες, άλλωστε, στο εσωτερικό τού κυβερνώντος κόμματος αναζητούν πρωτίστως διάδοχη κατάσταση και δευτερευόντως σε ξοφλημένους τής πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς. Όπως κι αν έχει, το ζητούμενο δεν είναι να αντικαταστήσουμε ένα διεφθαρμένο καθεστώς με έναν καλύτερο συστημικό διαχειριστή αλλά με ένα συλλογικό υποκείμενο χωρίς εξαρτήσεις και με την πολιτική βούληση να σπάσει αβγά...

Δεν χρειαζόμασταν τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή τις ανεμογεννήτριες στα καμένα για να εμπεδώσουμε ότι η οικογένεια που εξουσιάζει τη χώρα είναι χωμένη στη διαπλοκή. Πέρα από ελάχιστους που μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι σαν τον Μωυσή αλλά ο Μωυσής ο ίδιος, οι περισσότεροι δεν τον ψήφισαν ποτέ πιστεύοντας ότι είναι έντιμος. 

Σε αντίθεση, όμως, με τους πολιτικούς του αντιπάλους για να καταλάβει την εξουσία παρουσίασε ένα όραμα για τη χώρα κι όχι μια μπακαλίστικη νοοτροπία τού "θα αυξήσω τόσο το επίδομα και θα επιδοτήσω τόσο τη στέγη". Δεν έχει σημασία που αρκετά από αυτά που υποσχέθηκε δεν τα εφάρμοσε. Σημασία έχει πως πούλησε στους ψηφοφόρους ένα θετικό αφήγημα για την Ελλάδα τού μέλλοντος. Γι' αυτό και οι πολιτικοί του αντίπαλοι αν θέλει να έχει νόημα η  άνοδός τους στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβριο οφείλουν να μας παρουσιάσουν τη δική τους στρατηγική για την Ελλάδα τού 2030 κι όχι απλώς να περιοριστούν σε μια παροχολογία που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν αφού βρίσκονται στην αντιπολίτευση...

 

 

Οι φωτιές σβήνουν πρώτα στον καθρέφτη μας...

Όποιος υποτιμά το 112 υποτιμά την ανθρώπινη ζωή. Όποιος, όμως, το χρησιμοποιεί σαν φύλλο συκής για τις δικές του ανεπάρκειες υποτιμά τη νοημοσύνη των πολλών. Η Πάτρα, η Χίος, η Πρέβεζα κι άλλες περιοχές πιθανόν να μην σώζονταν ακόμα κι αν είχαν ανανεωθεί οι συμβάσεις εποχιακών πυροσβεστών, είχαν μονιμοποιηθεί άλλοι ή είχαν προσληφθεί επιπλέον. Άντε να πείσεις, όμως, μέσα στον ορυμαγδό σκανδάλων διαφθοράς για τα οποία είσαι υπαίτιος πως έχεις κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να σώσεις ζωές και περιουσίες από τον πύρινο όλεθρο...

Αν ήμουν αισιόδοξος θα σας έγραφα πως οφείλουμε να διατηρήσουμε όσους πνεύμονες ζωής έχουν απομείνει για τις επόμενες γενιές αλλά δεν ξέρω πόσες επόμενες γενιές θα προλάβουν να μας διαδεχθούν, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί, πέρα φυσικά από εξωγενείς παράγοντες, οι περισσότεροι από όσους βάζουν τα καλά τους για να πάνε στην εκκλησιά, υψώνουν τη σημαία στο μπαλκόνι κι ορκίζονται στην αγία ελληνική οικογένεια την ώρα που στα σπίτια τους ελλοχεύει η αηδία δεν κάνουν και πάρα πολλά για να προστατεύσουν το περιβάλλον. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει και συμπυκνώνεται στη φράση "τι με νοιάζει το δάσος όταν μπορώ να φτιάξω ένα πολύ ωραίο εξοχικό σε αυτό ή πάνω ακριβώς στο κύμα γιατί αν το φτιάξω στα εκατό μέτρα μπορεί και να μου πέσει η κοιλιά που έφτιαξα με τόσες θυσίες στα σουβλατζίδικα";...

Θα μου φαινόταν παράδοξο αν δεν γνώριζα την παροιμιώδη μας αφοσίωση στο εφήμερο και στην αρπαχτή το ότι ενώ είμαστε από τις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κλιματική κρίση η οικολογική μας συνείδηση μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη χορτοφαγική ενός πεινασμένου γύπα. Ακόμα και τα "πράσινα" κόμματα δεν φτουράνε στη χώρα που τα καλοκαίρια καιγόμαστε και τους χειμώνες πνιγόμαστε και, μάλιστα, γελάμε με τους κουτόφραγκους που κάνουν διαδηλώσεις για τη Γη κι όχι για την απελευθέρωση κάποιου τρομοκράτη... 

Όλα αυτά, φυσικά, μέχρι να καεί το δικό μας σπίτι ή το δικό μας, φευ, παιδί. Αλλά και τότε έχουμε τη λύση στο στόμα: "Μητσοτάκη γαμιέσαι". Όχι πως ο πρωθυπουργός είναι άμοιρος ευθυνών, κάθε άλλο, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι πολύ βολικότερος στόχος από τον καθρέφτη μας...  

 

Ζήτω το έθνος, δώσε μου 13 ευρώ για τα γεμιστά...

Μικρή σημασία έχει αν γέννησε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα, αν δηλαδή οι τιμές στους τουριστικούς προορισμούς είναι υψηλές γιατί τα εστιατόρια και τα υπόλοιπα μαγαζιά είναι άδεια ή αν τα εστιατόρια είναι άδεια γιατί οι τιμές είναι υψηλές. Η ουσία είναι μία, το ελληνικό τουριστικό προϊόν φθίνει κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι η μέση ελληνική οικογένεια δυσκολεύεται στην καθημερινότητά της. Στηρίχθηκε στην αρπαχτή, στις κάποτε παχιές ελληνικές κι ευρωπαϊκές αγελάδες κι αργοπεθαίνει κι εξαιτίας αυτής της παράλογης λογικής...

Εθνική συνείδηση δεν σημαίνει μόνο να συμμετέχεις στις παρελάσεις, να υψώνεις στο μπαλκόνι την ελληνική σημαία και να επαναλαμβάνεις κάθε μία ώρα πως δίχως την Ελλάδα δεν θα υπήρχε δυτικός πολιτισμός. Σημαίνει, επίσης, και να μην χρεώνεις 13 ευρώ τα γεμιστά, 50 ευρώ το σετ τις ξαπλώστρες και 100 ευρώ μια τρύπα με θέα στην αποχέτευση. Ούτε μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα σε κάποιον που εργάζεται 12 μήνες το χρόνο για να βγάζει τα προς το ζην πως εσύ τον υπερχρεώνεις για μέτριες υπηρεσίες γιατί θέλεις έξι μήνες να πίνεις τις ποτάρες σου και να κάνεις τις ταξιδάρες σου περιμένοντας την έναρξη της νέας σεζόν...

Όσο υπάρχει ήλιος που να είναι υποφερτός υπό σκιά, θάλασσα σχετικώς καθαρή από τα σκουπίδια που παράγουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, καλή διάθεση και ρετσίνα ο τουρισμός θα συνεχίσει να αποτελεί τη βαριά μας βιομηχανία. Η Ελλάδα, όμως, ερημοποιείται κι όχι μόνο γιατί τα καλύτερα μυαλά της την εγκαταλείπουν αφού τα φράγκα καταλήγουν στους Φραπέδες και στους Χασάπηδες, αλλά και λόγω της κλιματικής κρίσης. 

Πέρα, συνεπώς, από την αντιστροφή της μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και πώς θα τα βγάζουμε πέρα όταν, για παράδειγμα, ο θεσσαλικός κάμπος θα είναι Σαχάρα και το νερό σπανιότερο κι από το νεοδύμιο; Τι ζητάω, όμως, κι εγώ όταν το πολιτικό μας προσωπικό δεν μπορεί να δει μακρύτερα από τις επόμενες εκλογές;...  

  

 

Με το "καλά να πάθει" έχουμε ήδη γίνει το τέρας που πολεμάμε...

Ο Αντ. Σαμαράς έχτισε την πολιτική του καριέρα πάνω στη μισαλλοδοξία, στον εθνικισμό, στον πελατειασμό και στη διαπλοκή. Έχει, επίσης, κι ο ίδιος τις δικές του ευθύνες για την κατάντια τού ΕΣΥ όντας και πρωθυπουργός για δυόμισι χρόνια. Σημαίνουν όλα αυτά πως η κόρη του έπρεπε να θυσιαστεί για να επιτευχθεί μια σαδιστική θεία δίκη; Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο ενδεχομένως και να τρομάξει όταν κάποια στιγμή καταλάβει πόσο μοιάζει με το τέρας που υποτίθεται πως πολεμάει...

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εκφράζεται. Δεν είναι, όμως, όλοι εξοικειωμένοι με τις απαιτήσεις τού δημόσιου λόγου, θα έλεγα αντιθέτως πως τους περισσότερους τους χαρακτηρίζει η πλήρης άγνοια γιατί απλούστατα δεν τους χρειάζεται στον εργασιακό τους βίο. Υπό αυτή την έννοια έχει λογική να εκφράζονται δημοσίως με τον ίδιο τρόπο που μιλούν στον κολλητό τους στην καφετέρια ή με κάποιον με τον οποίο έχουν θυμώσει πρόσωπο με πρόσωπο. 

Είναι ανεπίτρεπτο, ωστόσο, να επιδιώκουν από ανθρώπους που έχουν επαγγελματική εμπειρία στο δημόσιο λόγο να συμπεριφέρονται είτε σαν τσιρλίντερ είτε σαν χούλιγκαν. Απλούστατα ο καθένας είναι υπόλογος για όσα λέει και γράφει κι αν αυτά κάποιες φορές εμπίπτουν στην ποινική νομοθεσία οφείλει και να είναι έτοιμος να δέχεται τις συνέπειες. Οι τζάμπα μάγκες δεν (θα έπρεπε να) ευδοκιμούν ούτε στην ιντερνετόσφαιρα...

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που δεν τρώγεται ούτε κρύο ούτε ζεστό ούτε και χλιαρό. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές. Σε διαφορετική περίπτωση ας επαναφέρουμε τη θανατική ποινή, ας καθιερώσουμε τη συλλογική- κάποιοι το έχουν κάνει ήδη σε σχέση με τους Ισραηλινούς- και την οικογενειακή ευθύνη κι ας πορευόμαστε με αρχές κι αξίες που όταν οι άλλοι τις καταπατούν είναι ολέθριο σφάλμα κι όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι αυτοσυγχωρούμαστε και προχωράμε... 

Η Λένα Σαμαρά αξίζει να αναπαυτεί εν ειρήνη. Όπως αξίζει και σε κάθε άνθρωπο, ό,τι κι αν έχει πράξει στη ζωή του, αφού τα κρίματά μας δεν μπορούν να να τα φάνε ούτε τα σκουλήκια που θα καταβροχθίσουν τα κορμιά μας...

 

Δώσε και σε μένα Κυριάκο μια Φεράρι κι όλα καλά...

Μπορεί η Λάουρα Κοβέσι και η Μαρία Καρυστιανού να αποδειχθούν οι μεγαλύτερες απάτες από συστάσεως ΕΕ κι ελληνικού κράτους αντιστοίχως. Δεν προκύπτει από κάπου κάτι τέτοιο, αλλά για χάρη των μητσοτακοφρουρών ας το αποδεχθούμε ως βάση συζήτησης. 

Υπάρχει, όμως, μεγαλύτερη απόδειξη και των ποινικών ευθυνών τού πρωθυπουργού και των υπουργών του για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα Τέμπη από τον τρόπο που τα διαχειρίστηκαν; Ελέγχουν όλους τους αρμούς τής εξουσίας αλλά δεν τόλμησαν να παραπέμψουν για κακουργήματα τους πιθανούς ενόχους. Τι χρεία έχουμε άλλων αποδείξεων;...

Πριν μια δεκαετία αυτοί που τα τελευταία έξι χρόνια έχουν βυθιστεί στο μέλι και δεν λένε να ξεκολλήσουν έβγαιναν στους δρόμους για να μείνουμε Ευρώπη. Είναι οι ίδιοι που σήμερα πολύ θα ήθελαν να μην υπάρχουν ευρωπαϊκή εισαγγελία ή ευρωπαϊκοί ιστότοποι όπως το Politico παρά μόνο η εισαγγελία τού Αρείου Πάγου κι ο ΣΚΑΙ για να μην κουνιέται φύλλο κι όποιο κουνηθεί να ξεπαστρεύεται σαν γραφικό. Ο ευρωπαϊσμός τους φτάνει ως την αφαίμαξη κοινοτικών κονδυλίων, ο φιλελευθερισμός τους ως το Πρώτο Θέμα κι ο μεταρρυθμιστικός τους οίστρος ως τη δίωξη οποιασδήποτε ενοχλητικής για το καθεστώς τους φωνής...

Το ότι η κυβερνητική αντεπίθεση εστιάζει στην παροχολογία τής ΔΕΘ αποδεικνύει και το σε πόσο χαμηλή υπόληψη έχουν την κοινωνική μας συνείδηση και το δημοκρατικό μας ήθος. Και πολύ καλά κάνουν αφού τα δισεκατομμύρια ευρώ με αφορμή την πανδημία ήταν ικανά το 2023 να σκεπάσουν τα Τέμπη και τις υποκλοπές. 

"Δώσε και σε μένα μπάρμπα μια Φεράρι και δεν πειράζει αν 57 ψυχές δεν βρουν ποτέ δικαίωση ή σε κάποιους άλλους δώσεις και μια Μαζεράτι και μια Λαμποργκίνι. Στα ελληνοπρεπή αρχίδια μου, ιδίως Κυριάκο αν σκοτώσεις ακόμα περισσότερους μαύρους στη θάλασσα για να νιώσω ασφαλής "...  

Αν η παρένθετη μητέρα διεκδικήσει το παιδί από επαρκής θα γίνει λίγη...

Ξέρετε πώς αποκαλούν κάποιοι- όσοι έχουν απομείνει- στην Κουμουνδούρου τον Σ. Φάμελλο; Παρένθετη μητέρα, για προφανείς λόγους. Είναι προσβλητικό να το αναπαράξω; Πρώτον, όχι γιατί δεν τον έχω αποκαλέσει ο ίδιος με αυτόν τον τρόπο, αν και θα μπορούσα. Δεύτερον, αυτός ο χαρακτηρισμός περιγράφει με έναν πολύ παραστατικό τρόπο το στάτους τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ: "Διώξαμε τον αχειραγώγητο και βάλαμε εσένα που σε θεωρούμε διαχειρίσιμο για να ζεστάνεις την καρέκλα μέχρι να επιστρέψει ο Αλέξης"...

Όταν ανέφερα στο ρεπορτάζ για το μέσο ενημέρωσης που εργαζόμουν αυτόν το χαρακτηρισμό ο τότε εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Καραμέρος με αποκάλεσε απαράδεκτο κι αναρωτήθηκε πότε άλλοτε έχει χρησιμοποιηθεί κάτι τέτοιο στο πολιτικό ρεπορτάζ. Η αυθόρμητη απάντησή μου ήταν πως όλα όσα έγιναν στην  πρώην αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουν προηγούμενο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία τού τόπου έτσι κι αλλιώς. Όπως κι αν έχει, το μόνο που με παραξενεύει με όλο το ντόρο που σηκώθηκε για το παραπολιτικό τού "Documento" είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Σωκράτης είναι χαρισματικός και τον υποτιμούν όσοι ισχυρίζονται πως μπορεί να μιλάει επί μία ώρα και να μην σου μένει τίποτα στο τέλος...

Δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια και ηγέτες στις πίστες μπουζουξίδικων, όσες φασόν αγιογραφίες κι αν αποσταλούν από τα κεντρικά. Άσε που θα πάνε χαμένες και οι ίδιοι μηχανορράφοι θα αρχίσουν να γράφουν τα ακριβώς αντίθετα έτσι κι ο σύντροφος Σωκράτης κάνει το λάθος και πατήσει πόδι στον συγγραφέα τού Σουνίου, ο οποίος όταν έλεγε πως παραμέρισε για να περάσει το καινούριο εννοούσε πως έφυγε ο Δόκτωρ Τζέκιλ για να έρθει ο Μίστερ Χάιντ. 

Ο Σωκράτης είχε προγραμματιστεί να πιει το κώνειο από την ημέρα που επιλέχθηκε για παρένθετη μητέρα. Όπως θα έλεγε κι ο ορίτζιναλ συνονόματος φιλόσοφος, "είναι καλύτερα να υποφέρεις την αδικία από το να την κάνεις"...    

  

Το Σουδάν κείται μακράν...

Ας μην είμαστε άδικοι, μπορεί η Σ. Βούλτεψη κι όλοι όσοι επικαλούνται το ίδιο επιχείρημα να κοιμούνται και να ξυπνάνε έχοντας στο νου και στην καρδιά τους τα παιδιά που λιμοκτονούν στο Σουδάν. Δεν έχω βάλει κοντέρ στον ανθρωπισμό κανενός για να μπορώ να μιλάω με σιγουριά για ειλικρινή ή υποκριτικά συναισθήματα. Όπως κι αν έχει, όμως, η Βούλτεψη και η κάθε Βούλτεψη έχουν κι ένα δίκιο για το πόσο επιλεκτικοί είμαστε στο τι μας συγκλονίζει και τι μας αφήνει αδιάφορους...

Φυσικά υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Το παλαιστινιακό δράμα, για παράδειγμα, δεν είναι χθεσινό, διαρκεί δεκαετίες κι αν τώρα ζούμε μια κορύφωσή του αυτό δεν σημαίνει πως εμείς ως λαός που έχει υποστεί το ζυγό τού κατακτητή δεν είναι λογικό να αισθανόμαστε διαχρονικά αλληλέγγυοι όταν βλέπουμε να εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας μιας τέτοιας έκτασης τραγωδία. Είναι, άλλωστε, πολύ πιο φυσιολογικό από το να θρηνούμε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 κάθε τρεις και λίγο μόνο και μόνο γιατί χτύπησε την παγκόσμια υπερδύναμη που με την υπεροπλία της και στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς την έχει κάνει σημαία τού ιμπεριαλισμού της. Η ευαισθησία μας, εξάλλου, δεν είναι τιμητικό να συναρτάται αποκλειστικώς με τη στατιστική, με τον αριθμό δηλαδή των νεκρών ή με τη σπανιότητα ενός γεγονότος...

Το ότι κράτη που μέχρι πρότινος σφύριζαν αδιάφορα για τη γενοκτονία στη Γάζα τώρα κινητοποιούνται προφανώς και είναι ευχάριστο, αλίμονο όμως αν δίνουμε ανθρωπιστικές διαστάσεις στην ανάγνωση της γεωπολιτικής ή και των αποτελεσμάτων που έχει η άσκηση λαϊκής πίεσης στις κυβερνήσεις. Κι από την άλλη, οι εγχώριοι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματά τους θα έπρεπε να κρίνονται πολύ περισσότερο από τη δική τους άσκηση πολιτικής παρά για τα όσα πράττουν τα αδελφά ευρωπαϊκά τους κόμματα... 

Σε μια εποχή, άλλωστε, που οι ιδεολογίες έχουν καταντήσει εμπορεύματα στα στόματα δημοκόπων οι πράξεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη επαναστατική διάσταση. Είμαστε, εξάλλου, κυρίως ό,τι κάνουμε και πολύ λιγότερο ό,τι λέμε...    

 

Πες μου για ποιον μιλάμε για να σου πω την ηθική μου...

Μην αυταπατάστε. Τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι "απλώς" κακές στιγμές τού καθεστώτος Μητσοτάκη που ανήκουν στο παρελθόν. Ήταν, είναι και θα είναι η καθημερινότητα ενός συστήματος εξουσίας που χάρη στα πελατειακά του δίκτυα σιτίζεται πλουσιοπάροχα αλλά φροντίζει να πετάει και κάνα μπριζολάκι στην εκλογική μάζα για να διασφαλίζει την επιβίωσή του... 

Μπορεί, για παράδειγμα, στη φούσκα τού real estate και της κατασκευής ακινήτων κάποιοι να κονομάνε χοντρά αλλά βγάζουν μεροκάματα κι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κυκλώματα και παλεύουν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Πείτε τον συμμετοχικό καπιταλισμό, πείτε τον και καπιταλισμό τού ξεπλύματος αλλά στο τέλος τής ημέρας πολλοί νιώθουν ικανοποιημένοι...

Αυτό το σύστημα εξουσίας στηρίζεται στην απογοήτευση ή κι απελπισία τής κοινωνικής πλειονότητας. Σε τι και σε ποιον να πιστέψει όταν έχει δοκιμάσει τα πάντα και της έχουν βγει ελαττωματικά; Κυρίως, όμως, βασίζεται στην ψευδαίσθηση πως λίγοι κι εκλεκτοί διαθέτουν την επάρκεια να κυβερνούν και οι υπόλοιποι είμαστε όπως οι πασαδόροι στο βόλεϊ ή οι σερβιτόροι στα εστιατόρια. Ο μύθος τού μεσσία και της αυθεντίας έχει αλλάξει μορφές κατά το διάβα των αιώνων αλλά η φιλοσοφία παραμένει ίδια: "θα σας τάζουμε έναν  καλύτερο κόσμο κι εσείς θα μας ακολουθείτε ακόμα και στο γκρεμό"...

Κι όλο αυτό θα συνεχίζεται μέχρι να χτυπήσει τη Γη μετεωρίτης. Εκτός αν αποφασίσουμε να κάνουμε μια βαθιά τομή στην ηθική μας κι αυτή να μην ακολουθεί δύο ή περισσότερες ταχύτητες, δύο ή περισσότερα σταθμά. Σκεφτείτε μόνο πόσο αυστηροί είστε και είμαι απέναντι σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους αντιπαθούμε και πόσο ελαστικοί σε αυτούς που συμπαθούμε για πράξεις που είναι λίγο ή πολύ παρόμοιες. Αν δεν είμαστε, όμως, διατεθειμένοι να οργιζόμαστε ανεξαρτήτως συμπαθειών δεν θα μπορέσουμε ποτέ και να κυβερνήσουμε ή να κυβερνηθούμε με όρους ισότητας και δικαιοσύνης. Ίσως, επομένως, ο μετεωρίτης να είναι μια κάποια λύσις...  

 

 

Αν τελειώσουμε μόνο με τον Μητσοτάκη θα έχουμε κάνει μισή δουλειά...

Υπάρχει κι ένα καλό όταν ένα καθεστώς σε κυβερνά επί χρόνια: οι ιδεοληψίες του δοκιμάζονται στην πράξη κι αποδεικνύονται φενάκη. Κι αν για το μεταναστευτικό θα αποδειχθεί σε δύο μήνες ότι δεν θα έχει επιλυθεί επειδή εμείς αποφασίσαμε να μην εφαρμόζουμε το διεθνές δίκαιο, στα πανεπιστήμια έχει ήδη καταστεί πασίδηλο ότι οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες πήγαν κουβά. Ποιος θυμάται σήμερα την πανεπιστημιακή αστυνομία ή ποιος πέφτει από τα σύννεφα για το ότι τα πρώτα, τρομάρα τους, πανεπιστήμια που αναγνωρίστηκαν ήταν τα ΙΕΚ των χορηγών Μητσοτάκη ενώ το Χάρβαρντ και η Σορβόννη δεν ενδιαφέρθηκαν να επενδύσουν στην Κολομβία της Ευρώπης;...

Μέσα στον κακό χαμό για τον ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση πέρασε την προηγούμενη εβδομάδα ένα νόμο με τον οποίο οι φοιτητές αντιμετωπίζονται σαν να είναι επικίνδυνοι κρατούμενοι ή στρατιώτες. Στην ουσία ποινικοποιείται η ελευθερία έκφρασης με το πρόσχημα των λίγων μπαχαλάκηδων οι οποίοι θα μπορούσαν και σήμερα να συλληφθούν αν υπήρχε η στοιχειώδης πολιτική βούληση... 

Την ώρα που οι εγκληματίες τού λευκού κολάρου με βουλευτική ασυλία αμνηστεύονται στιγματίζεται το πιο προοδευτικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας. Για ευνόητους λόγους φυσικά αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι το πρώτο διεφθαρμένο κι αυταρχικό καθεστώς που ακολουθεί αυτή τη στρατηγική...

Φυσικά κι ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν θα αντιμετώπιζε τη βία ή ότι τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου δεν θα ασχολούνταν με τη μπανανία του. Ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί την προπαγάνδα για τους πολλούς και το δημόσιο χρήμα για τους λίγους κι αυτό είναι ένα σχέδιο που υλοποιεί από την πρώτη του ημέρα στην πρωθυπουργία όταν με το επιτελικό κράτος συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο γραφείο του... 

Τώρα, μάλιστα, ζητά από την αντιπολίτευση συνεννόηση, στην ουσία απειλώντας την πως αν δεν επιδείξει καλή διάθεση θα μιλήσει το Predator. Δεν έχει κανένα νόημα, συνεπώς, να τελειώσουμε με τον Μητσοτάκη αν δεν τελειώσουμε και με τα υποζύγιά του τα οποία είναι το ίδιο συμβιβασμένα... 

  

 

It takes a democratic man to wear democratic boots...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η χώρα χρειάζεται το στήσιμο ενός δημοκρατικού αναχώματος απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη, το οποίο παρακολουθεί, στερεί στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ελέγχει ασφυκτικά τη νομοθετική και δικαστική εξουσία και λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρεία με προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του οικογενειακού συμφέροντος έναντι του λαϊκού κι εθνικού. Για να στήσεις, ωστόσο, αυτό το δημοκρατικό ανάχωμα οφείλεις να έχεις αποδείξει τα δικά σου δημοκρατικά διαπιστευτήρια. Είναι αυτονόητο ότι αυτά δεν υφίστανται στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά που έχουν στην καμπούρα τους το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου και την αποστασία αντιστοίχως...

Είναι προφανές, προφανέστατο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αυτόνομο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ ή Νέας Αριστεράς στις επόμενες εκλογές. Ήδη, άλλωστε, και υπό τον μπαμπούλα τού κόμματος Τσίπρα στην ουσία λειτουργούν ως ενιαία Κοινοβουλευτική Ομάδα. 

Και γιατί όχι άλλωστε αφού ουδέποτε υπήρξαν πολιτικοί οι λόγοι απόσχισης των μεν από τους δε. Όπως και δεν είναι ιδεολογικές οι αιτίες που τους φέρνουν πάλι κοντά. Λέγεται πολιτική επιβίωση κι αφορά κυρίως τα ορφανά τού Αλέξη που μέτρησαν κατά μόνας το πολιτικό τους μπόι και το αποτέλεσμα καταγράφηκε στο μέγεθος νάνου...

Κι ο ίδιος ο Αλέξης κύριε; Πού βρίσκεται, τι κάνει την ώρα που γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα πραξικοπήματος; Αυτήν τη φορά δεν στέκεται πίσω από την κουίντα να μετακινεί τις μαριονέτες, στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται πουθενά... 

Δεν μιλά, δεν αντιδρά, δεν, δεν, δεν γιατί είναι αντίθετη προς το rebranding οποιαδήποτε εμπλοκή του σε ζητήματα που διχάζουν την κοινωνία. Παίρνει θέση ουδέτερου παρατηρητή που ευελπιστεί πως κάποια στιγμή θα τον καλέσει η ιστορία να λύσει το γόρδιο δεσμό. Μπορεί και να συμβεί, μπορεί όμως και να καταλήξει Βαγγ. Βενιζέλος έχοντας περάσει κι από το στάδιο του Τσιριμώκου...

 

 

Μόνο τα καθαρά χέρια μπορούν να διασώσουν την Γ' Ελληνική Δημοκρατία...

Ο τραγέλαφος του "μένω- φεύγω" από την ψηφοφορία για την προανακριτική είναι αδιάψευστος μάρτυρας του ποιον φοβάται περισσότερο από όλους ο Κ. Μητσοτάκης. Κι αυτός δεν είναι η κατακερματισμένη αντιπολίτευση αλλά η Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Ο πρωθυπουργός ανησυχεί πιο πολύ για τη ΝΔ και, κυρίως, για τους ολιγάρχες οι οποίοι στηρίζουν τους δελφίνους του...

Πότε θα γίνουν εκλογές; Με ποιον θα συγκυβερνήσει ο Μητσοτάκης ή θα έχουμε άλλον πρωθυπουργό; Θα ξεχωρίσει κάποιο κόμμα τής αντιπολίτευσης; Αν έπαιρνα από ένα ευρώ κάθε φορά που μου έχουν κάνει αυτές τις ερωτήσεις σήμερα θα σας έγραφα από το Πουέρτο Ρίκο. Μπορεί το "δεν ξέρω" να μην σας καλύπτει αλλά, όπως κι αν έχει, δεν καλύπτει πολύ κόσμο και το σημερινό κομματικό σύστημα, για διαφορετικούς λόγους για κάθε κόμμα κι όχι πάντα δικαίως. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι, όμως, πως ο Μητσοτάκης κινδυνεύει περισσότερο από ένα υποκινούμενο από την ολιγαρχία εσωκομματικό πραξικόπημα παρά από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα...

Κι αν στη διήμερη συνεδρίαση για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αποδείχθηκε πόσο αδύναμα είναι τα υπερασπιστικά κυβερνητικά επιχειρήματα και πόσο μετέωρη η κυβερνητική πλειοψηφία, το ίδιο συνέβη και για την αντιπολίτευση η οποία για μια ακόμα φορά διαγκωνίστηκε μεταξύ της για το ποιο κόμμα θα κάνει την πιο πικάντικη πρόταση ή ευφυολόγημα παρά για να πολεμήσει ένα διεφθαρμένο καθεστώς. Μόνο τα νεογέννητα μπορεί να πιστέψουν ότι αν συγκροτείτο προανακριτική επιτροπή ή αν η δικογραφία έφτανε στους φυσικούς δικαστές θα μαθαίναμε την αλήθεια... 

Η Μητσοτάκης Α.Ε. ελέγχει κάθε αρμό τής εξουσίας, έχει ανοσία στην αλήθεια. Το να κορδώνεσαι, συνεπώς, περισσότερο από τον ανταγωνιστή σου στη μάχη για το 10% ή για την είσοδο στη Βουλή δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία όταν η χώρα χρειάζεται άμεσα μια κυβέρνηση "καθαρών χεριών" στην οποία να συμμετέχουν μόνο όσοι δεν έχουν διαχειριστεί ποτέ δημόσιο χρήμα. Όχι γιατί όσοι το έχουν διαχειριστεί είναι απαραιτήτως διεφθαρμένοι αλλά γιατί κανένας τους δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν βλέπω άλλον τρόπο για να διασωθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία και να μην πάμε σε εκλογές με πολύ μεγάλη αποχή... 

 

 

Μπείτε σε προποτζίδικο και θα καταλάβετε πολλά και για τον ΟΠΕΚΕΠΕ...

Ποια θα ήταν η πρώτη σας αντίδραση αν βλέπατε μπροστά σας ένα πτώμα και κάποιον να κρατά ένα πιστόλι που κάπνιζε ακόμα; Θα ζητούσατε να συλληφθεί από κάποιο όργανο της τάξης ως βασικός ύποπτος για το φόνο ή θα προτείνατε να διερευνηθούν οι διαχρονικές παθογένειες που οδηγούν έναν άνθρωπο να δολοφονήσει έναν συνάνθρωπό του; 

Η απάντηση είναι αυτονόητη για όποιον έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του και, κυρίως, δεν είναι αυτουργός ή συνεργός στο έγκλημα. Δεν είναι, όμως, για το καθεστώς Μητσοτάκη. Ακριβώς γιατί στην καλύτερη περίπτωση είναι συνεργός και στη χειρότερη αυτουργός όλων των σκανδάλων των τελευταίων έξι χρόνων...

Ο πρωθυπουργός, πάντως, έχει κι ένα δίκιο όταν κάνει λόγο και για τις ευθύνες τής κοινωνίας ως προς τα σκάνδαλα, ιδίως αυτά διασπάθισης κοινοτικών κονδυλίων. Τα μόνα μαγαζιά που είναι συνεχώς γεμάτα είναι τα προποτζίδικα κι αυτό λέει πολλά για το πόσο θέλουμε να μοχθούμε για να πλουτίσουμε ή για το πόσο επιθυμούμε να πλουτίσουμε δίχως να μοχθήσουμε. Κι αν ο Φραπές κι ο Χασάπης μπορεί να έχουν αποκτήσει εμβληματικές διαστάσεις στο συλλογικό μας υποσυνείδητο για το τι συνιστά διαφθορά, εν τούτοις οι περισσότεροι εξ ημών όλο και κάποιον φτωχοφραπέ ή φτωχοχασάπη θα έχουμε στον περίγυρό μας, αν δεν ανήκουμε και οι ίδιοι σε αυτήν την κατηγορία...

Κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν θα καταδικαστεί για τον ΟΠΕΚΕΠΕ κι αυτή είναι μια πρόβλεψη που αν παιζόταν στο στοίχημα δεν θα μου απέφερε ιδιαίτερα κέρδη. Κι αυτό είτε αν είχε συγκροτηθεί προανακριτική είτε αν είχαν επιληφθεί απευθείας οι φυσικοί δικαστές. 

Βεβαίως αυτό το πλυντήριο ευθυνών σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στη διαπλοκή εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Δεν ευθύνεται, ωστόσο, μόνο το βαθύ κράτος αλλά κι ο μιθριδατισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας που όταν είναι και η ίδια διεφθαρμένη νιώθει συμπάθεια για τους διεφθαρμένους ή αν δεν είναι αισθάνεται παραιτημένη ως προς οποιαδήποτε διεκδίκηση δικαιοσύνης, εξαντλώντας τη μαχητικότητά της πάνω σε Ισραηλινούς τουρίστες τούς οποίους μέσα στον αταβιστικό αριστερισμό της θεωρεί συλλογικώς είτε δολοφόνους είτε Εβραίους σιωνιστές...   

 

Ο νάνος που παριστάνει τον γίγαντα με πήλινα πόδια...

Δεν χρειαζόταν να πληροφορηθούμε τη διπλωματική ήττα τής Ευρώπης από τις ΗΠΑ και για τους δασμούς για να επιβεβαιώσουμε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ένας χάρτινος πύργος. Εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα την κρίση τού ευρώ, είχε περιέλθει σε τέλμα το οποίο γιγαντώθηκε με μια ανεξέλεγκτη διεύρυνση που το γέμισε με δούρειους ίππους, ιδίως της Ρωσίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ενδυνάμωσε. Κι αν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί τα PIGS- ανάμεσά τους και η Ελλάδα- ως αποδιοπομπαίοι τράγοι ή δεν ήταν τα κάθε λογής ευρωπαϊκά κονδύλια πάνω στα οποία στηρίζονται ολόκληρα κρατικά συστήματα εξουσίας- το βλέπουμε εδώ και με τον ΟΠΕΚΕΠΕ- η ευρωπαϊκή ιδέα θα ήταν τόσο δημοφιλής στους λαούς της όσο ένας οπαδός τού Παναθηναϊκού στο Πασαλιμάνι...

Την ίδια ώρα κατά την οποία στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο κατοικοεδρεύει μια γραφειοκρατία που σιτίζεται πλουσιοπάροχα κι επομένως έχει κάθε λόγο να πιστεύει στο ευρωπαϊκό όνειρο αφού με αυτό γεμίζει τους λογαριασμούς της οι ευρωπαϊκοί λαοί παραδίδονται στην ακροδεξιά ακριβώς γιατί είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που δεν τους παραμυθιάζει για την εξέλιξη της ΕΕ. Φυσικά και δεν ασπάζομαι το ξενοφοβικό, μισαλλόδοξο και ρατσιστικό περιεχόμενο της επιφανειακής ρητορικής της αλλά αν η Αριστερά- ευρωπαϊκή κι ελληνική- δεν σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει θα εξακολουθεί να χάνει ψηφοφόρους από προνομιακά της ακροατήρια με τον ίδιο τρόπο που τα κέρδισε ο Ντ. Τραμπ στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού... 

Η Ευρώπη δεν θα αποτελέσει ποτέ μια ενιαία πολιτική οντότητα γιατί ο Έλληνας ή ο Γερμανός θα αισθάνεται πρώτα Έλληνας ή Γερμανός και μετά ευρωπαίος. Κι όποια προσπάθεια γίνει για να αλλάξει αυτό άνωθεν το μόνο που θα πετύχει θα είναι την ακόμα μεγαλύτερη κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου...

Αν οι περισσότεροι Έλληνες γνώριζαν πόσα τσεπώνει ένας μέσος ευρωπαίος γραφειοκράτης τα ποσοστά στήριξης της ΕΕ θα είχαν πέσει στο ναδίρ, ενδεχομένως χαμηλότερα κι από την περίοδο της μνημονιακής κρίσης. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός, άλλωστε, θα εξοικονομούσε ουκ ολίγους πόρους αν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια ή αν δεν ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου στη business class. 

Όχι μόνο, όμως, δεν συμβαίνει αυτό αλλά εισερχόμαστε σε μια πολεμική οικονομία προς αντιμετώπιση ενός εχθρού ο οποίος, στην ουσία, δεν μας απειλεί, τη Ρωσία. Ούτε καν η Ουκρανία θα απειλείτο αν κάποιοι δεν προβόκαραν την εισβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο μαλακό υπογάστριο της ρωσικής αρκούδας. Με αυτά και με άλλα, είναι χίλιες φορές προτιμότερο η Ευρώπη να ενισχύσει την αναπτυξιακή και κοινωνική της πολιτική από το να παριστάνει τον γίγαντα που ουδέποτε υπήρξε ως σύνολο και ουδέποτε θα γίνει...   

 

  

Ο Γκέμπελς σήμερα δημοσιογραφεί, δεν προπαγανδίζει...

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχηγία τής ΝΔ ο Κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι δεν αρκούσε να έχει στη διάθεσή του ΜΜΕ που θα προπαγάνδιζαν τις θέσεις του. Στην εποχή μας οι ανακοινώσεις των γραφείων Τύπου των κομμάτων όσο καλογραμμένες κι αν είναι- συνήθως δεν είναι- δεν πείθουν από μόνες τους ακόμα κι αν λένε την αλήθεια, παρά μόνο τους κομματικούς ταλιμπάν που είναι διατεθειμένοι να πειστούν κι ότι ο αρχηγός τους περπατά πάνω στο νερό. Η σύγχρονη προπαγάνδα γίνεται πολύ πιο ύπουλα, και μέσω δήθεν ανεξάρτητων φωνών- δημοσιογράφων και "δημοσιογράφων", πολιτικών αναλυτών και "πολιτικών αναλυτών"- πρόθυμων με τα κατάλληλα οικονομικά ανταλλάγματα να πείσουν εκ μέρους των χορηγών τους δίχως να παρουσιάζονται ως όργανα των χρηματοδοτών τους...

Στο Μαξίμου, σε υπουργεία και σε νεοδημοκρατικά βουλευτικά γραφεία απασχολείται ή "απασχολείται" μια ολόκληρη στρατιά δημοσιογράφων ή "δημοσιογράφων" που τους βλέπετε και στα τηλεοπτικά πάνελ, τους ακούτε στα ραδιόφωνα ή διαβάζετε τις αναλύσεις τους για το πόσο σπουδαίο έργο κάνει αυτή η κυβέρνηση. Για τους περισσότερους τουλάχιστον δεν αμφιβάλλω πως το πιστεύουν αλλά είναι στοιχειώδης εντιμότητα να παρουσιάζονται στους τηλεθεατές, ακροατές ή αναγνώστες με το πραγματικό τους πρόσωπο κι όχι με τη μάσκα τού αντικειμενικού παρατηρητή. Ιδίως όταν κάποιοι από αυτούς δεν βγάζουν απλώς τις υποχρεώσεις τού μήνα αλλά κερδίζουν το τζόκερ σε τακτική βάση...

Φυσικά ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν ανακάλυψαν τον τροχό. Επί Σημίτη, για παράδειγμα, δυσκολευόσουν να βρεις πού σταματούσε η ιδιότητα του διευθυντή γραφείου Τύπου και πού ξεκινούσε αυτή του δημοσιογράφου. Για να μην σημειώσω πως στο εξωτερικό όταν ένας δημοσιογράφος διασχίζει το Ρουβίκωνα και κάνει πλέον δημόσιες σχέσεις όχι μόνο αυτό γίνεται φανερά αλλά είναι και πολύ δύσκολο ως απίθανο να επιστρέψει στην προτεραία του ιδιότητα. Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα όπου είσαι ό,τι δηλώσεις και, κυρίως, δεν έχεις καμία ευθύνη για οτιδήποτε αν οι πλάτες σου φτάνουν πολύ ψηλά...  

 

  

Πες μου τη φυλή σου να σου πω τον ανθρωπισμό μου...

Δεν ξέρω πόσοι από τους Ισραηλινούς επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου που παρεμποδίστηκε από το να δέσει στη Σύρο στηρίζουν τη γενοκτονία στη Γάζα. Μπορεί κι όλοι τους, μόνο που αυτό δεν το ήξεραν όσοι τους παρεμπόδισαν να σταθμεύσουν ούτε και δικαιούνται να το γνώριζαν... 

Ούτε και είναι δημοκρατικό επιχείρημα το ότι δεν μπορείς να κάνεις διακοπές όταν η χώρα σου διαπράττει γενοκτονία. Μου θυμίζει αυτό που λένε οι ακροδεξιοί για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες: "γιατί δεν μένετε στην πατρίδα σας να πολεμήσετε γι' αυτή και τις ζωές σας";...

Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογείται η ένταση της κριτικής που ασκείται στους κατοίκους τής Σύρου από εκείνους που ξεπλένουν μια γενοκτονία. Τουλάχιστον οι επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου δεν έχασαν κανένα γεύμα τους, σε αντίθεση με τους κατοίκους τής Γάζας που λιμοκτονούν και τους βομβαρδίζουν ακόμα κι όταν συγκεντρώνονται για να λάβουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα ποτήρι νερό... 

Ούτε ξεπλένεται αυτή η απανθρωπιά με την επίκληση των εθνικών μας συμφερόντων, της τρομοκρατίας τής Χαμάς ή των διαδόχων τού ISIS που κυβερνούν τη Συρία. Όχι γιατί όλα αυτά δεν ισχύουν αλλά γιατί υπάρχουν κι όρια και "κόκκινες γραμμές" που δεν μπορεί να παρακάμπτει ιδίως μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει ακόμα ανοιχτή την πληγή τής Κύπρου...

Ο ανθρωπισμός μας, πάντως, δεν γίνεται να είναι ούτε α λα καρτ ούτε με βάση φυλετικές συμπάθειες κι αντιπάθειες. Θα μπλοκάραμε, για παράδειγμα, ένα κρουαζιερόπλοιο με Ρώσους ή Τούρκους γιατί οι χώρες τους έχουν εισβάλει στην Ουκρανία ή στην Κύπρο αντιστοίχως;... 

Ή, μήπως, έχουμε την αυταπάτη πως οι πόλεμοι γίνονται με γαρύφαλλα κι επειδή σκοτώνονται άνθρωποι με σφαίρες κι όχι με τη στέρηση φαγητού ο θάνατός τους είναι λιγότερο απάνθρωπος; Με λίγα λόγια, ο ανθρωπισμός είναι μια καθημερινή άσκηση που για να είναι επιτυχημένη δεν πρέπει να διακρίνεται από την υποκρισία. Αλλιώς είναι μια ακόμα επαναστατική γυμναστική τού πληκτρολογίου και του πεζοδρομίου...

  

Ευχαριστούμε μεταπολίτευση κι αντίο...

Η Ελλάδα τα τελευταία 51 χρόνια- με τα σκαμπανεβάσματά της- ζει τη λιγότερο ταραχώδη περίοδο της ιστορίας της ως ενιαίου κράτους. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ήρεμα τα έτη από το 1974 μέχρι και σήμερα- ως και χρεοκοπία βιώσαμε-, αλλά και μόνο το ότι σήμερα κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση είναι δύο κόμματα που ιδρύθηκαν εκείνη τη χρονιά μαρτυρά πολλά για τη σταθερότητα της αποκαλούμενης μεταπολίτευσης. Είμαστε ευγνώμονες για το πολιτειακό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε μετά την πτώση τής χούντας των συνταγματαρχών αλλά έχει φτάσει η ώρα να το βάλουμε στο μουσείο. Έχει πολυκαιρίσει το πτώμα κι έχει αρχίσει να βρομάει πολύ άσχημα...

Είναι αλήθεια ότι το τέλος τής μεταπολίτευσης θα μπορούσε να είχε έρθει πριν μια δεκαετία, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ένα τρίτο κόμμα, πέρα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων κι όχι γιατί ψήφισε κι εφάρμοσε μνημόνιο. Τη δεδομένη στιγμή δεν είχε άλλη επιλογή. 

Αποδείχθηκε, όμως, ανεπαρκής στο να περάσει από τη διαμαρτυρία στη συγκρότηση παράταξης, σε αντίθεση με τη μετάβαση που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου. Στην Κουμουνδούρου αρκετοί πίστεψαν ότι η κοινωνική πλειοψηφία είχε ασπαστεί το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο κι όχι ότι αναζητούσε αποκούμπι απέναντι σε όσους είχαν προδώσει την εμπιστοσύνη της...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πιστέψει ότι οι περισσότεροι Έλληνες έγιναν ριζοσπάστες Αριστεροί και πολύ καλά έκανε. Ενώ, όμως, είχε αναγνωρίσει εγκαίρως το πρόβλημα δεν έδειξε ποτέ το θάρρος να το αντιμετωπίσει. 

Οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα για να διαχειριστεί τους τότε εσωκομματικούς του αντιπάλους αλλά υποτάχθηκε στους επόμενους στη σειρά με τις γνωστές συνέπειες. Είναι πολύ αργά, συνεπώς, για να ζητά δεύτερη ευκαιρία. Την είχε το 2019 και την πέταξε στα σκουπίδια. Πώς να μην ανήκει, λοιπόν, κι εκείνος στη φύρα τής μεταπολίτευσης που πρέπει να πεταχτεί για να πάμε παρακάτω;...  

 

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, είναι επάγγελμα κι όχι πάντα νόμιμο...

Προφανώς κι ο Κ. Μητσοτάκης αναζητά να διαχύσει όπου μπορεί τις ευθύνες (και) για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύει και η εξεταστική από το 1998. Κακά τα ψέματα όμως, αυτή η αναγκαιότητα είναι κι ευκολία ταυτοχρόνως όταν αξιωματική αντιπολίτευση από σπόντα είναι το πολυδιεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει τόσο βαθιές ρίζες στο δημόσιο μηχανισμό που αυτές δεν έχουν ξεριζωθεί μολονότι έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που κυβέρνησε. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον παραιτηθέντα λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ γραμματέα τής Νομαρχιακής Ηρακλείου, του νομού στον οποίο μεγάλωσε κι ο Ν. Ανδρουλάκης, ή και το μισό και πλέον σημερινό υπουργικό συμβούλιο που κάποτε λιαζόταν κάτω από τον πράσινο ήλιο...

Την τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε κάποια ιδεολογία ο Νίκος Γκάλης έπαιζε μπάσκετ, ο Μάικλ Τζάκσον μεσουρανούσε κι όλοι βλέπαμε "Τόλμη και Γοητεία". Από τότε έχει κυλήσει πολλή μίζα στο αυλάκι με συνέπεια το πάλαι ποτέ Κίνημα να μετατραπεί σε γραφείο εξυπηρέτησης κλακαδόρων που με τη σειρά τους αναπαρήγαγαν ένα σύστημα εξουσίας το οποίο μας οδήγησε στη χρεοκοπία... 

Σήμερα, εξάλλου, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια χρήσιμη τσόντα τής ολιγαρχίας σε μια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ με ή χωρίς Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Κι αν ο Ανδρουλάκης βρει το σθένος να αντικρούσει τους πολυποίκιλους εκβιασμούς που δέχεται και να αντιπαλέψει μια τέτοια εξέλιξη θα αντικατασταθεί. Είτε πριν είτε μετά τις εκλογές, όποτε είναι πιο βολικά για τους νόμιμους ιδιοκτήτες τής χώρας...

Φυσικά και δεν παραγνωρίζω τη συμβολή τού ΠΑΣΟΚ στην πραγματική αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μόνο που η δόξα τού παρελθόντος δεν μπορεί να μας τυφλώνει και να μην βλέπουμε τη σαπίλα τού παρόντος. Αν είναι πασοκτζήδες μπλεγμένοι και στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ- που καταπώς φαίνεται είναι- πόσα περισσότερα θα φάνε αν τους ξανακάνουμε υπουργούς, γενικούς γραμματείς, διευθυντές υπουργείων και γενικότερα δερβέναγες στη δημόσια διοίκηση; Γι' αυτό και δεν θα τους ξανακάνουμε...

Άλλο η συνεκμετάλλευση Ελλάδας- Τουρκίας κι άλλο Μητσοτάκη- Ερντογάν...

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Κ. Μητσοτάκης απευθύνθηκε στους ευρωπαίους ομολόγους του ζητώντας τους στήριξη στα εθνικά μας θέματα, από τα ελληνοτουρκικά και το λιβυκό ως το μεταναστευτικό και το κυπριακό; Για να μην αναφερθώ στη μηδενική του διαβούλευση με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Αν τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά θα το καταλάβαινα. Δεν πηγαίνουν, όμως, έτσι δεν είναι;...

Ούτε, βεβαίως, μπορεί να ισχύει το επιχείρημα πως η κυβέρνηση είναι αυτοδύναμη και μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Οι όποιες παραχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή και στην εθνική μας κυριαρχία δεν θα έχουν ημερομηνία λήξης το 2027 αλλά θα μας δεσμεύουν για πάντα. Είναι, άλλωστε, προφανές ότι η παράταξη που παραπονιόταν για το ότι δεν είχε ενημέρωση σε κάθε φάση που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών- με την οποία δεν χάθηκε ούτε σπιθαμή εθνικής γης- δεν δικαιούται να επικαλείται επιχειρήματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των εκλογικών κύκλων...

Είναι φανερό, ολοφάνερο ότι ο πρωθυπουργός διεξάγει μια Ι.Χ. εξωτερική πολιτική η οποία δεν έχει ως προτεραιότητα την επίτευξη των εθνικών μας συμφερόντων. Κι αν είναι, επίσης, λογικό η όποια διαπραγμάτευση να εμπεριέχει και συμβιβασμούς αυτοί δεν μπορούν να προχωρήσουν δίχως τη συνευθύνη τής πλειονότητας του κοινοβουλευτικού πολιτικού μας συστήματος αν θέλουμε να είναι και δίκαιοι και βιώσιμοι. Δυσκολεύομαι, άλλωστε, να φανταστώ πώς μια συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, για παράδειγμα, με όρους και προϋποθέσεις που θα εξυπηρετούν κατά βάση τη φαμίλια θα βρει 151 ψήφους στη Βουλή... 

   

Εθνάρχης χωρίς το κατάλληλο δίλημμα...

Στις δημοκρατίες υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο ένας πρωθυπουργός γίνεται πρώην. Αυτός ο λόγος λέγεται λαός ο οποίος κάνει μια συγκεκριμένη επιλογή. Φυσικά στις δημοκρατίες ο οποιοσδήποτε πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει ξανά τις δυνάμεις του, ιδίως αν θεωρεί πως όσοι τον διαδέχθηκαν δεν είναι ισάξιοί του. 

Σε αυτό το πλαίσιο, οι εν ζωή ευρισκόμενοι πρώην- Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας- μπορούν να αναλάβουν είτε οι ίδιοι είτε δι' αντιπροσώπων όποια πρωτοβουλία επιθυμούν για να πέσει το καθεστώς Μητσοτάκη. Για να γίνουν, ωστόσο, πειστικότεροι οφείλουν πρώτα να κάνουν την αυτοκριτική τους...

Ανάμεσα σε άλλα, ο Κ. Καραμανλής πρέπει να μας εξηγήσει γιατί κυβέρνησε με τον αυτόματο πιλότο, ανέστησε το "γαλάζιο" κράτος και παρέδωσε μια χρεοκοπημένη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου γιατί έλεγε πως λεφτά υπάρχουν ενώ ήξερε ότι δεν υπάρχουν και γιατί δεν αξιοποίησε τη δεινή θέση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών για να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία. Ο Αντ. Σαμαράς γιατί σταμάτησε από τα μέσα τού 2014 να εκπληρώνει τις δεσμεύσεις του στους δανειστές, άφησε την πέμπτη αξιολόγηση στη μέση και τη χώρα με ένα τεράστιο χρηματοδοτικό κενό κι άδεια ταμεία μόνο και μόνο για να παγιδέψει τον αντίπαλό του και να προκαλέσει την αριστερή παρένθεση...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, έχει αποφασίσει να εστιάσει στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών τής 6ης Ιουλίου 2015. Ούτε στο δημοψήφισμα μια ημέρα πριν ούτε στην "kolotoumba" μια εβδομάδα μετά. Σε γεγονότα, δηλαδή, που όπως κι αν έχει κρίθηκαν στις εκλογές τού 2019 οριστικώς κι αμετάκλητα. Δεν μας έχει πει κουβέντα, όμως, ούτε για τα αίτια της συντριβής τού 2023 ούτε για τις ενέργειές του που οδήγησαν στο φάγωμα του διαδόχου του μολονότι μας έλεγε πως θα κάνει χώρο για να περάσει το καινούριο...

Οι συστημικοί αναδιαμορφωτές τού πρώην αντισυστημικού Τσίπρα μάς τον πλασάρουν ως έναν νέο Κων. Καραμανλή που από σκληρός δεξιός έγινε μετά τη μεταπολίτευση ένας πιο μετριοπαθής κεντροδεξιός και με σοσιαλιστικές τάσεις. Δεν θα τα κατάφερνε, όμως, αν δεν υπήρχε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που έκανε πλειοψηφική τη μετάβαση από τη στρατιωτική στην πολιτική δεξιά... 

Σήμερα το δίλημμα θα μπορούσε να είναι "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" μόνο που αμφιβάλλω για την απήχησή του στις μάζες κι όχι μόνο γιατί ο πρώτος έχει χάσει ήδη πέντε, έξι φορές από τον δεύτερο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως ο Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να πήγαινε με αυτό το δίλημμα στις εκλογές ώστε να επανασυσπειρώσει το ακροατήριό του. Κοντολογίς, σκούρα τα πράγματα Αλέξη...

 

 

Ο λαός αναζητά αντί- Μητσοτάκη, όχι συνασπισμό αποτυχημένων...

Το Κίνημα Δημοκρατίας προέκυψε από πολίτες που αποκλείστηκαν πραξικοπηματικά από ένα συνέδριο σε μπουζουξίδικο. Το Κίνημα Δημοκρατίας, ωστόσο, δεν πρόκειται να έχει μέλλον αν βασιστεί σε αυτόν τον κορμό και δεν απλωθεί, όσο κι αν αυτό προφανώς και στενοχωρεί κι ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για τον Στέφανο Κασσελάκη. 

Ξέρετε γιατί; Γιατί η κοινωνική πλειοψηφία είτε αγνοεί είτε αδιαφορεί για τα όσα συνέβησαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Στη χειρότερη, μάλιστα, περίπτωση θεωρεί πως αυτό το κόμμα κι όσοι σχετίζονται ή σχετίστηκαν με την Κουμουνδούρου εκπέμπουν τοξικότητα. Αίσθηση που φυσικά δεν αποδυναμώνεται- κάθε άλλο μάλιστα- όταν παρακολουθούν δημόσια ξεκατινιάσματα για ψύλλου πήδημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα κι από στελέχη- νυν και πρώην- τα οποία θεωρούσε μέχρι πρότινος σοβαρά...

Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως το Κίνημα Δημοκρατίας θα ορθοποδήσει μόνο όταν προχωρήσει σε βάθος η αποσυριζοποίησή του, τόσο σε πρόσωπα όσο, κυρίως, σε νοοτροπίες. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, κάποιοι να αποχωρούν καταγγέλλοντας ως φράξια την ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ και ύστερα να υπογράφουν ως Αριστεροί Δημοκράτες. Τι διαφορά έχουν από την Αριστερή Πλατφόρμα, τους 53+, την Ομπρέλα και δεν συμμαζεύεται;... 

Ούτε είναι λογικό ο Κασσελάκης να είναι την μία ημέρα ο ηγέτης τού 21ου αιώνα και την επομένη της απομάκρυνσης από το στενό του κύκλο να είναι πολιτικό μηδενικό. Είτε ήταν από την αρχή πολιτικό μηδενικό είτε είναι πολιτικά μηδενικά όσοι χρησιμοποιούν μεταχρονολογημένα επιχειρήματα...

Οι πολίτες δεν ζητούν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να τα βρουν για να ρίξουν τον Κ. Μητσοτάκη. Αναζητούν μία και μόνη ισχυρή πολιτική προσωπικότητα που θα το κάνει κι όχι ένα συνασπισμό αποτυχημένων, όπως διατείνονται όσοι επιθυμούν να τον συναποτελέσουν μήπως και διασωθούν πολιτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, η υπόσχεση για άμεση δημοκρατία δεν είναι δέσμευση στον μικρομεγαλισμό, η συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων δεν σημαίνει κάνω του κεφαλιού μου στο όνομα μιας αυτοδιάθεσης που εξυπηρετεί ατομικές ανάγκες κι όχι το σύνολο, η αμφισβήτηση στον αρχηγό είναι απαραίτητη όσο δεν φτάνει μέχρι του σημείου παραγνώρισης πως δίχως αυτόν δεν υφίστασαι στον πολιτικό χάρτη... 

 

Οι σερβιτόροι δεν βιάζονται να φέρουν το λογαριασμό στη ΝΔ...

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά δεν θέλουν εκλογές. Όπως ακριβώς οι γαλοπούλες δεν βιάζονται για τα Χριστούγεννα και τα αρνιά για το Πάσχα. Φυσικά πρέπει να παριστάνουν πως τις απαιτούν, σε διαφορετική περίπτωση θα τους πάρουν με τις πέτρες και οι εναπομείναντες που τους ψηφίζουν. 

Γι' αυτό και στη δημόσια ρητορική τους Ανδρουλάκης- Φάμελλος- Χαρίτσης εμφανίζονται λάβροι κατά τού Κ. Μητσοτάκη, αποκαλώντας τον ηθικό αυτουργό για υποκλοπές- Τέμπη- ΟΠΕΚΕΠΕ κι όχι μόνο. Όταν, όμως, έρχονται οι δικογραφίες στη Βουλή η μία μετά την άλλη η όρασή τους θολώνει κι ο πρωθυπουργός παύει να είναι ένοχος ή συνένοχος. Για όλα φταίνε οι αξιωματικοί του, ο στρατηγός απουσιάζει από τις προτάσεις για προανακριτικές που καταθέτουν τα κόμματα- σερβιτόροι τής ΝΔ...

Τα ίδια κόμματα ξέρουν πολύ καλά ότι οι προτάσεις τους δεν πρόκειται να καταστούν πλειοψηφικές κατά την κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Αυτό θα έπρεπε να τα κάνει πολύ λιγότερο προσεκτικά στο πώς θα διατυπώσουν τις κατηγορίες τους, αξιοποιώντας τα δικαιώματα που τους δίνει ο Κανονισμός της Βουλής κυρίως σε πολιτικό επίπεδο και πολύ λιγότερο σε ποινικό. 

Πράττουν, όμως, το ακριβώς αντίθετο, κρυπτόμενα πίσω από την επίκληση αποφυγής τού λαϊκισμού την ίδια ώρα που αντιπολιτεύονται δήθεν την κυβέρνηση σχεδόν αποκλειστικώς με τη σκανδαλολογία. Κοινώς, αν θέλουν η δημόσια ατζέντα να είναι Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ πρέπει να κάνουν κι όλα όσα χρειάζονται οι περιστάσεις. Διαφορετικά είναι τόσο επικίνδυνα για το σύστημα όσο και τα δεμένα σκυλιά που αλυχτούν...

Το καθεστώς Μητσοτάκη πρέπει να πέσει. Δεν θα έχει καμία αξία, ωστόσο, αν το διαδεχθεί μια κυβέρνηση που μπορεί να είναι πιο καθαρή αλλά το ίδιο εξαρτημένη από το σύστημα και το μαύρο χρήμα του. Ποιος πιστεύει ότι ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Σωκρ. Φάμελλος ή ο Αλ. Χαρίτσης μπορούν να ηγηθούν μιας κυβέρνησης που θα κάνει τη διαφορά; 

Οι δύο τελευταίοι, άλλωστε, ήταν υπουργοί σε μια κυβέρνηση που ήταν πιο καθαρή από τη σημερινή αλλά σε καμία περίπτωση δεν έβαλε δύσκολα στην ολιγαρχία κι ο επικεφαλής τής οποίας Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη επιστρέφει και Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή το σκέφτεται γιατί δεν του βγαίνουν τα κουκιά. Η χώρα ή θα αλλάξει υπόδειγμα διακυβέρνησης ή θα αφανιστεί νωρίτερα από το brain drain και την ερημοποίηση που φέρνει η κλιματική κρίση... 

   

Τα νέα κόλπα θέλουν και νέους σκύλους...

Ποια θα είναι η κατάληξη του σκανδάλου τού ΟΠΕΚΕΠΕ; Η αύξηση της αποχής στις επόμενες εκλογές. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος τής κυβέρνησης με την εξεταστική από το 1998 είναι η διάχυση των ευθυνών, η παραγραφή των πιθανών αδικημάτων των δικών της υπουργών και η προστασία τού πρωθυπουργού. 

Ο μακροπρόθεσμος είναι να μεγαλώσει η δυσπιστία των πολιτών για το πολιτικό μας σύστημα, εν τέλει για τη δημοκρατία. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν χρειάζεται, άλλωστε, την πραγματική κοινωνική πλειοψηφία για να κυβερνά. Του αρκούν όσοι έχει ευνοήσει με τα κοινοτικά κονδύλια και, κατ' επέκταση, με το πελατειακό του δίκτυο...

Φυσικά το 2027 ή όποτε, τέλος πάντων, στηθούν κάλπες το πιθανότερο είναι πως θα χρειαστεί εταίρο ή εταίρους. Κι ο Μητσοτάκης είναι τυχερός κι ως προς αυτό αφού οι υποψήφιοι παρτενέρ είναι αρκετοί, τόσο από τα δεξιά όσο κι από τα αριστερά του. Ακόμα κι εκεί όπου στο πρόσφατο παρελθόν θα το θεωρούσαμε πολύ δύσκολο να βρει...

"Και ποιο είναι το κακό να μας κυβερνά ο Μητσοτάκης μέχρι να βγούμε στη σύνταξη; Δεν είναι και τόσο κακός στο κάτω κάτω της γραφής, ιδίως αν τον συγκρίνεις με τους αντιπάλους του". Μπορεί και να αγόραζα το ευρέως διαδεδομένο αυτό επιχείρημα αν δεν παρατηρούσα, ταυτοχρόνως, τη συλλογική μας κατάθλιψη ή το πόσοι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό για καλύτερες δουλειές, καλύτερη ποιότητα ζωής, λιγότερη αναξιοκρατία και κομματισμό. 

Αυτή είναι η σιωπηρή πλειοψηφία που μπορεί να αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού. Για να αλλάξουν, όμως, οφείλουν κι όσοι πραγματικά αντιπολιτεύονται τον Μητσοτάκη και δεν έχουν πάρει χαρτάκι προτεραιότητας για συγκυβέρνηση να χρησιμοποιούν και μεθόδους που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ άλλοτε. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκύλο, υπάρχουν όμως και πολλοί νέοι εκεί έξω που θέλουν και μπορούν να φέρουν την ανατροπή με νέα κόλπα...

 

Άγιοι ή τέρατα αναλόγως πώς ξυπνάμε...

Κανένα τεχνολογικό εργαλείο δεν είναι καταστροφικό από τη φύση του. Ο τρόπος, ωστόσο, που το χειριζόμαστε μπορεί και να το μετατρέψει σε τέτοιο. Δεν υπάρχει ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία προφανώς κι έδωσαν δημόσιο λόγο στην κοινωνική πλειοψηφία, σε όλους όσοι δεν είχαν την ίδια πρόσβαση σε ένα "μεγάφωνο" πριν την έλευσή τους. Τα social media, όμως, μας έδωσαν και τη δυνατότητα να βγάζουμε και τον χειρότερο εαυτό μας και δεν εξαιρώ ούτε τον γράφοντα από αυτή την ευθύνη...

Κατανοώ απολύτως ότι η εξαχρείωση της δημοσιογραφίας έχει κάνει πολλούς δύσπιστους απέναντι σε αυτό που παράγει. Οι κατηγορίες περί συγκάλυψης ή περί προπαγάνδας πολλές φορές είναι βάσιμες. Αλίμονο, όμως, αν πιστεύει ο καθένας ότι όταν γράφει το οτιδήποτε παράγει προϊόν με δημοσιογραφικές περγαμηνές. 

Πόσοι απλοί πολίτες, για παράδειγμα, διπλοτσεκάρουν μια πληροφορία πριν την αναρτήσουν; Πόσοι αναλογίζονται πως ένας δημοσιογράφος μπορεί να μην δημοσιεύει όλα όσα ξέρει όχι γιατί είναι φαύλος ή σνομπ αλλά γιατί δεν είναι όλα αποδεικνυόμενα με ντοκουμέντα στην περίπτωση που δεχθεί μία αγωγή ή μήνυση; Ιδίως στο πολιτικό ρεπορτάζ όπου οι πληροφορίες είναι κυρίως στο μιλητό κι όχι με έγγραφα;...

Το χειρότερο από όλα είναι, ωστόσο, αυτό που οι πιο ψυλλιασμένοι περί την επικοινωνία αποκαλούν "cancel", κοινώς η ρίψη στα σκουπίδια ακόμα και μιας αξιοσέβαστης πορείας ζωής για ένα λάθος ή μια όχι και τόσο δημοφιλή ανάρτηση. Γι' αυτό και σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ- δεν τα καταφέρνω πάντα γιατί δεν είμαι απαλλαγμένος ανθρώπινων παθών- να κρίνω συμπεριφορές κι όχι πρόσωπα. 

Και, κυρίως, να μην ανακαλύπτω παντού και πάντοτε συνωμοσίες για τους λόγους για τους οποίους έκανε ή είπε κάτι ο οποιοσδήποτε. Ύστερα από πάνω από δύο δεκαετίες στη δημοσιογραφία μπορώ να σας διαβεβαιώσω, στο μέτρο τού δυνατού, ότι πολλές φορές η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή από όσο τη φανταζόμαστε. Α, ναι, κι ότι δεν υπάρχουν άγιοι και τέρατα που εναλλάσσουν ρόλους συχνότερα από όσο αλλάζετε πουκάμισα αλλά άνθρωποι με προτερήματα κι ελαττώματα, καθώς κι απόψεις λιγότερο ή περισσότερο αρεστές και, πάντως, πολύ λιγότερο κατευθυνόμενες από όσο μπορεί να πιστεύετε... 

  

Η Μουρτζούκου στο Μαξίμου...

Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν τρώει τα παιδιά της, βιολογικά, πνευματικά κι εκ ρουσφετιού. Αυτά τα κανακεύει και τους κάνει όλα τα χατίρια, συχνά και σε βάρος τού δημόσιου ταμείου και του δημόσιου συμφέροντος. Η οικογένεια Μητσοτάκη, ωστόσο, "σκοτώνει" όλα τα υπόλοιπα παιδιά προκειμένου να προστατεύσει τα δικά της και να διαιωνίσει την εξουσία της. Υπό μία έννοια, δηλαδή, η συμπεριφορά της ομοιάζει με αυτή της Ειρ. Μουρτζούκου, έστω κι αν δεν εκλαμβάνεται από πολλούς με την ίδια κοινωνική απαξία, ιδίως από όσους έχουν δει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να αβγατίζουν από αυτά τα καμώματα...

Η ανάγνωσή μας για τις πολιτικές εξελίξεις, ιδίως αυτές που διακατέχονται από έντονη απαισιοδοξία, εμπεριέχουν δύο μεταβλητές που κάνουμε το λάθος να τις θεωρούμε σταθερές: ότι ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ θα κυβερνούν για πάντα κι ότι η κεντροαριστερά θα παραμείνει ένα σκορποχώρι στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει και μία ακόμα παράμετρος η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί, μπορεί κι όχι και σχετίζεται με το κατά πόσο μπορεί τη δεξιά διακυβέρνηση να μην την διαδεχθεί μια προοδευτική αλλά μια ακροδεξιά...

Η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης δεν θα κυβερνούν για πάντα ούτε η κατάσταση στην κεντροαριστερά θα είναι αιωνίως ρευστή. Είτε κάποιος από τους σημερινούς παίκτες θα πάρει κεφάλι είτε θα εμφανιστεί κάποιος νέος, κάποιος πραγματικά νέος και θα κυριαρχήσει. Το παιχνίδι όχι μόνο δεν είναι χαμένο αλλά στην ουσία τώρα ξεκινά. Όποιος, συνεπώς, προεξοφλεί νικητές και χαμένους είτε δεν έχει διαβάσει ιστορία είτε το μυαλό του έχει θολώσει από προσωπικές πικρίες ή κι εμπάθειες... 

 

 

- Μάνα, θα πάω σε κόμμα.- Δεν πας καλύτερα στα καράβια;...

Αν με ρωτήσει κάποιος πόσο χρήσιμο είναι να ενταχθεί εθελοντικά κι όχι ως επαγγελματίας σε οποιοδήποτε κόμμα η απάντηση που θα του δώσω θα είναι αρνητική. Ιδίως αν αυτός ο κάποιος διαθέτει γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τις σπαταλήσει απασχολούμενος κατά κύριο λόγο με ίντριγκες, βυζαντινισμούς, μικροπρέπειες και κατιναριό. Στέκομαι απαξιωτικά απέναντι στο κομματικό φαινόμενο; Ενδεχομένως, αλλά το κομματικό φαινόμενο κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του για να απαξιωθεί...

Φυσικά δεν προτρέπω στην αδράνεια, στον ωχαδερφισμό και στην αποστασιοποίηση από τα κοινά. Αν μη τι άλλο, άλλωστε, υπάρχει μια σειρά επιμέρους ζητημάτων σε τοπικό, περιφερειακό κι εθνικό επίπεδο με τα οποία μπορεί να απασχοληθεί οποιοσδήποτε ενεργός πολίτης ενδιαφέρεται για την επίλυσή τους κι όχι για παραγοντισμούς και κουτσομπολιό. Ύστερα, όμως, από αρκετά χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με το κομματικό φαινόμενο αδυνατώ να υπερασπιστώ την αναγκαιότητα συμμετοχής σε αυτό σε επαγγελματικό ή κι ερασιτεχνικό επίπεδο... 

Χρήσιμες είναι, για παράδειγμα, οι αποκομιδές απορριμμάτων από τις παραλίες κι άλλες ακτιβιστικές δράσεις αλλά αυτές μπορούν να γίνουν κι από ένα Σύλλογο Φίλων της Θαλάσσης. Ποιες οργανώσεις, όμως, παράγουν και προτείνουν πολιτικές; Εκτός αν θεωρούμε πολιτική το "ο Μήτσος είναι κωλόπαιδο και θέλει να μας ελέγχει", "όχι, η Κατερίνα είναι συμπλεγματική και με ζηλεύει"...

Το έχω ξαναγράψει: τα κόμματα είναι όπως τα λουκάνικα, καλύτερα να τα τρως χωρίς να ξέρεις πώς φτιάχνονται. Αν ήξεραν, άλλωστε, οι πολίτες δεν θα είχαν τα έντερα να φτάσουν μέχρι την κάλπη για να ψηφίσουν κάποιο από αυτά... 

Από την άλλη, βεβαίως, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κόμματα, αρχηγούς και υποψήφιους βουλευτές ψηφίζεις κι όχι ανάμεσα στον Σούπερμαν, τον Κάπτεν Αμέρικα και την Γουόντερ Γούμαν. Στους τυφλούς τον μονόφθαλμο δηλαδή; Ε, ναι, στους τυφλούς τον μονόφθαλμο. Τουλάχιστον όσον αφορά τα κόμματα... 

  

 

Ο Γκρίνμπεργκ κλέβει εκκλησία ξανά και ξανά...

Όταν μιλά ο Κ. Μητσοτάκης, ιδίως στη Βουλή, καταλαβαίνεις περισσότερα από τα θέματα που δεν επιχειρεί να αγγίξει παρά από αυτά για τα οποία κάνει λόγο. Την Τετάρτη, για παράδειγμα, μίλησε για την υιοθέτηση τραμπικών πολιτικών στο μεταναστευτικό, για τον Αλ. Τσίπρα και το 2015 και για τη συνταγματοποίηση της λιτότητας αλλά δεν είπε κουβέντα για τον ΟΠΕΚΕ και το φιάσκο Πλεύρη στη Λιβύη. 

Και φυσικά η αντιπολίτευση των ηλιθίων τσίμπησε αμέσως κι εστίασε κι αυτή στο μεταναστευτικό και στον μαρμαρωμένο βασιλιά. Τζάμπα πληρώνεται ο Στ. Γκρίνμπεργκ, είναι σαν να κλέβει εκκλησία όταν έχει απέναντί του Ανδρουλάκη, Φάμελλο, Κουτσούμπα, Κωνσταντοπούλου και το ακροδεξιό συναπάντημα...

Θα μου πείτε, "θα παραβιάζει η Ελλάδα τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες και δεν θα λέμε τίποτα για να μην αλλάξει ο Μητσοτάκης την ατζέντα κατά πώς τον συμφέρει"; Όχι βεβαίως, κι ένας νεκρός να υπάρξει από ένα push back θα είναι ντροπή για τη χώρα. 

Όπως έγραφα, όμως, εμμέσως και χθες το μεταναστευτικό δεν θα είναι διαχειρίσιμο σε κοινωνικό επίπεδο αν μαζί με το καρότο δεν κρατάμε και το μαστίγιο. Όχι απέναντι στους ικέτες τής γης αλλά σε όσους έχουν μετατρέψει τον ανθρώπινο πόνο σε μια από τις πιο κερδοφόρες παγκόσμιες μπίζνες...

Ως προς τον Τσίπρα, είναι απολύτως λογικό ο Μητσοτάκης να τον αναβαθμίζει σε κύριο και βολικό αντίπαλό του. Τον έχει κερδίσει πέντε φορές και το 2015 στη συλλογική μας μνήμη παραπέμπει σε χρόνια που δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε, ανεξαρτήτως αν γι' αυτά πρωτίστως ευθύνονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το ζητούμενο, άλλωστε, δεν είναι να αντικαταστήσουμε μια μαριονέτα τής ολιγαρχίας με κάποια άλλη με μεγαλύτερο επαναστατικό παρελθόν, αλλά να κάνουμε μια ολόφρεσκη αρχή με λιγότερο φθαρμένα υλικά. Έτσι δεν είναι;...

 

  

Ο λαός θέλει νεκρά ποντίκια, όχι ιδεολόγες γάτες...

Είσαι Αριστερός ή δεξιός αν θέλεις ελεγχόμενη μετανάστευση; Δεξιός ή Αριστερός αν δεν επιθυμείς το κράτος να είναι κι επιχειρηματίας; Αριστερός ή δεξιός αν εκτιμάς πως είναι απαραίτητα τα εξοπλιστικά προγράμματα;... 

Ακόμα κι ανάμεσα σε αυτοπροσδιοριζόμενους ως Αριστερούς ή ως δεξιούς θα λάβεις διαφορετικές απαντήσεις κι αυτό λέει πολλά, πάρα πολλά για το ποιες είναι σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς και δεξιάς. Κι αν, μάλιστα, προσθέσουμε στην εξίσωση τη διαφοροποίηση της πρακτικής από τη ρητορική τότε τα σύνορα γίνονται πραγματικά αδιευκρίνιστα...

Ακόμα κι αυτές που κάποιοι θα όριζαν ως αναλλοίωτες σταθερές δεν είναι και τόσο σταθερές, όπως άλλωστε και η κοινή λογική δεν είναι πάντα κοινή. Τα τελευταία δύο χρόνια, για παράδειγμα, αποδείχθηκε ότι δεν έχουν όλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Αριστεροί την ίδια αντίληψη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Αφήστε που έτσι κι αλλιώς για την πλειονότητα (και) της ελληνικής κοινωνίας η Αριστερά και η δεξιά είναι τόσο σύγχρονες έννοιες όσο και οι Πράσινοι και οι Βένετοι...

Σε αυτό το πλαίσιο όλα τα κόμματα, όπου κι αν θέτουν ιδεολογικά και προγραμματικά τους εαυτούς τους, θα μοιάζουν και θα είναι παρωχημένα όσο δεν αφουγκράζονται και δεν μετουσιώνουν σε πολιτικές αντιμετώπισής τους τα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το κινεζικό "άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια" είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ... 

Ξέρετε ποιες είναι εντελώς ανεπίκαιρες; Οι άνευ πολιτικής ουσίας εσωκομματικές ίντριγκες που μεταφέρουν σε δημόσια θέα καφενειακές λογομαχίες και σίγουρα δεν συνδράμουν στο να απαλλαγεί η χώρα από το χειρότερο καθεστώς τής μεταπολίτευσης... 

   

Όλα καλά, όλα μητσοτακικά...

Δεν έχει και τόση σημασία που δεν έγινε εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου ο αδελφός τού υπουργού Δικαιοσύνης. Ενδεχομένως να ήταν και μία μπλόφα για να αναλάβει το αξίωμα κάποιος πολύ πιο έμπιστος της Μητσοτάκης Α.Ε... 

Είναι, όμως, τουλάχιστον προβληματικό που για μερικές ημέρες έστω κάποιοι σκέφτηκαν ότι είναι απολύτως λογικό ο ένας αδερφός να είναι πολιτικός προϊστάμενος του άλλου. Αισθάνονται τόσο σίγουροι ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς συνέπειες που κυριολεκτικώς δοκιμάζουν τα πάντα...

Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν είναι όργανο της διαπλοκής, είναι η ίδια η διαπλοκή. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να στάξει ούτε η ουρά τού γαϊδάρου από την άκομψη επιστράτευση πρώην αριστερών ανταρτών και νυν απεγνωσμένων για τη στήριξη της ολιγαρχίας πολιτικών. Όταν, άλλωστε, έχεις κερδίσει τον πολιτικό σου αντίπαλο σε πέντε έξι εκλογικές αναμετρήσεις πόσο πολύ μπορεί να φοβάσαι πως θα χάσεις στην έβδομη προσπάθεια; Μάλλον καθόλου, συνεπώς συνεχίζεις να πίνεις ατάραχος τον φραπέ σου και να πηγαίνεις στον ίδιο χασάπη δίχως να πολυνοιάζεσαι για νόμους και κανόνες, ακόμα και γι' αυτούς που έχεις ο ίδιος ψηφίσει. Αυτά είναι για το λαουτζίκο...

Και γιατί να σε πολυενδιαφέρει όταν ο υποτιθέμενος βασικός σου αντίπαλος, η αξιωματική αντιπολίτευση, το σκέφτεται ξανά και ξανά μέχρι να αποφασίσει να αποχωρήσει από άλλη μία προανακριτική- παρωδία, αυτή για τον Κ. Αχ. Καραμανλή; Άλλωστε αν τη χρειαστείς αύριο μεθαύριο για να κυβερνήσεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα σταθεί στο πλευρό σου. Όπως κι ο Κ. Βελόπουλος, ο οποίος ψηφίζει και τώρα τα περισσότερα νομοσχέδιά σου. Όλα καλά...

 

Μόνο στα ροζ συννεφάκια μπορούν να βρουν βενζινάδικο...

Πολύ καλά έπραξε ο Σ. Φάμελλος και πρότεινε δύο νέους ανθρώπους για τις θέσεις των γραμματέων. Το ίδιο ισχύει και για τη σημαντική ανανέωση της Πολιτικής Γραμματείας. Ποιος πιστεύει, ωστόσο, ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο η Ρ. Σβίγκου κι ο Γ. Βασιλειάδης και η λύση του είναι ο Στ. Καλπάκης και η Αν. Σαπουνά; Σίγουρα όχι όσοι αποχώρησαν από το κόμμα κι αυτό το Σαββατοκύριακο βλέποντας ό,τι φυσικά βλέπει κι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κι ετοιμάζει δικό του κόμμα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κλινικά νεκρός...

Νομίζω πως έχω γράψει χιλιάδες φορές γιατί συμβαίνει αυτό και ποιοι είναι οι υπαίτιοι αυτής της πολιτικής τραγωδίας. Δεν έχει ξανασυμβεί, άλλωστε, κόμμα να αποφασίσει τη συλλογική αυτοκτονία του γιατί ο προηγούμενος πρόεδρος δεν θα είχε πολιτική καριέρα αν τα κατάφερνε ο διάδοχός του... 

Μπορεί να ήταν θολό το όνειρο αλλά ήταν αλήθεια το πάθος, όπως θα τραγουδούσε ο Δ. Σαββόπουλος, τουλάχιστον των εκατομμυρίων κάποια στιγμή ψηφοφόρων που εμπιστεύτηκαν το ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλοι αυτοί, όλοι εμείς δεν μπορούμε να παραχαράσσουμε την ιστορία για να δικαιώνονται αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια. Ναι, ο Αλ. Τσίπρας αποδείχθηκε δημαγωγικό κακέκτυπο του Ανδρ. Παπανδρέου, δεν ήταν αυτός όμως που χρεοκόπησε τη χώρα ούτε αυτός που δεν την έβγαλε από τα μνημόνια ούτε εκείνος που δεν συναίνεσε στην επίλυση ενός εθνικού θέματος προκειμένου να κερδοσκοπήσει εκλογικά...

Τόσο, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι ο Τσίπρας είναι πλέον οχήματα χωρίς καύσιμα και, κυρίως, δίχως σταθμούς ανεφοδιασμού. Είναι φανερό ότι δεν είναι σε θέση να προσελκύσουν νέα στελέχη και περιορίζονται στην ανακύκλωση λιγότερο ή περισσότερο φθαρμένων... 

Μπορεί, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου να κοροϊδεύουν τον κόσμο πως το Νοέμβριο ψήφισαν 70.000 για πρόεδρο και πριν μία εβδομάδα 20.000 για Κεντρική Επιτροπή αλλά τα γραφεία δεν είναι ούτε γεμάτα ούτε, πολλώ δε μάλλον, χαρούμενα. Είναι άδεια, αραχνιασμένα και βρομάνε τη γραφειοκρατίλα που πρόδωσε τους προοδευτικούς πολίτες, άφησε την Ελλάδα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση και προσέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη χαρακτηριστικά καθεστωτικής μονιμότητας...

  

Μέχρι να βρούμε τον θεό ας βρούμε τον άνθρωπο...

Για τους χριστιανούς ο Ιησούς είναι θεός. Ξέρουν πολύ καλά, ωστόσο, κι αυτοί ότι στην εποχή του τουλάχιστον δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη. Κάποιοι τον θεωρούσαν τρελό, άλλοι εγκάθετο που ήρθε από το πουθενά και μερικοί τον κατηγορούσαν πως μαθητές του όπως ο Φίλιππος κι ο Ναθαναήλ έκαναν φράξια για να αποκλείσουν τους υπόλοιπους. Υπήρχε, με λίγα λόγια, μεγάλη αμφισβήτηση για το κατά πόσο αυτός ο ουρανοκατέβατος τύπος που έμπαινε στα Ιεροσόλυμα με γαϊδουράκι θα έφερνε στην ανθρωπότητα τη βασιλεία των ουρανών...

Πολύ πιθανόν ο Ιησούς να είναι ένα ιστορικό πρόσωπο κι όχι ο κανακάρης τού θεού. Είναι, όπως κι αν έχει, βέβαιο ότι θεοί δεν υπάρχουν στις ηγεσίες τής προοδευτικής παράταξης. Ούτε και πρόκειται να υπάρξουν ώστε να αποκλείσουμε τους σημερινούς χωρίς να γνωρίζουμε το μέλλον τι θα φέρει, έτσι δεν είναι; 

Προς τι, συνεπώς, το δημοκρατικόμετρο που κάποιοι βγάζουν αντικαθιστώντας το αριστερόμετρο; Είναι δημοκράτης ο Ν. Ανδρουλάκης; Ρωτήστε την Κατερίνα Μπατζελή. Είναι, πάντως, σίγουρα εκβιαζόμενος. Είναι, επίσης, δημοκράτες η Ζ. Κωνσταντοπούλου που δεν έχει καν κόμμα, ο Σ. Φάμελλος του πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, ο Αλ. Χαρίτσης που έφυγε μαζί με την έδρα γιατί έχασε η κολλητή του ή ο απολογητής τού σταλινισμού Δ. Κουτσούμπας; Ούτε, βεβαίως, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς που έφαγε τον πρώτο κι ετοιμάζεται να φάει και τον δεύτερο διάδοχό του...

Για όσα συνέβησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας κανείς δεν έχει όλο το δίκιο με το μέρος του. Κι αυτό δεν το γράφω για να τηρήσω ίσες αποστάσεις, πολλώ δε μάλλον όταν κάποιοι έφτασαν να αντιγράψουν ακόμα και τον αυριανισμό... 

Μπορεί, πράγματι, ορισμένοι να λειτουργούν ως κόμμα μέσα στο κόμμα και να φροντίζουν πρώτα τους "δικούς τους" και μετά τους υπόλοιπους. Είναι, όμως, κι εκείνοι που εργάζονται περισσότερο από πολλούς για το Κίνημα, ιδίως από εκείνους που η διαδικτυακή τους παρουσία είναι μεγαλύτερη από αυτή στη χάραξη πολιτικών και στην οργάνωσή του... 

Το αφτί τραβήχτηκε αλλά δεν έχει κανένα νόημα να ξεκολληθεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι να καταφτάσει ο αναμάρτητος, ο εκλεκτός τού θεού, ο βασιλεύς των ουρανών για να μας λυτρώσει από τον Μητσοτάκη...  

 

Όχι άλλος Παπαδήμος...

"Οικουμενική κυβέρνηση ειδικού σκοπού για να επέλθει κάθαρση". Ωραίο δεν ακούγεται; Μόνο που αυτοί οι οποίοι την προτείνουν δημοσίως και ιδιωτικώς, στην ουσία αυτοπροτεινόμενοι ακόμα και για την πρωθυπουργία, αποφεύγουν τεχνηέντως να μας πούνε αν θα προηγηθούν εκλογές ή αν την κάθαρση θα κάνει- λέμε τώρα- το κομματικό σύστημα που οδήγησε στην ανάγκη να γίνει. Μπορεί η ευρωπαϊκή εισαγγελία να ερευνά τη χρονική περίοδο 2019- 2022 αλλά πρέπει να είσαι από τον Πλούτωνα για να μην ξέρεις τίποτα για το διαχρονικό πάρτι με τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Από τον Πλούτωνα ή να είσαι ο Κ. Μητσοτάκης που όλους τους άκουγε και τίποτα δεν ξέρει...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η χώρα κι ο πολιτικός της βίος χρειάζονται καθαρά χέρια. Δεν θα βρεθούν, ωστόσο, ανάμεσα σε αυτούς που τη βρόμισαν και, το κυριότερο, δεν θα έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση αν δεν προηγηθούν κάλπες. Ειδάλλως θα εκληφθεί από πολλούς, και δικαίως, ως μια ανακατανομή ρόλων προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Δεν ισχυρίζομαι πως ο ίδιος λαός που τρέχει για ρουσφέτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο, από βουλευτικό σε κομματικό, υπουργικό ή και πρωθυπουργικό γραφείο ξέρει τη λύση αλλά στις δημοκρατίες οι αποφάσεις και τα όποια λάθη τους είθισται να λαμβάνονται από τους πολλούς κι όχι από τους λίγους...

Αν η Ιστορία μάς διδάσκει κάτι είναι πως δεν μας διδάσκει τίποτα, όπως πολύ σωστά έχει πει κάποιος σοφός. Δεν έχουμε διδαχθεί, για παράδειγμα, ούτε από τα λάθη που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία ούτε από αυτά που έγιναν κατά τη διαχείρισή της και μας στοίχισαν πανάκριβα... 

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από μια νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε είναι τραπεζίτης ο πρωθυπουργός είτε όχι. Έχει, όμως, ανάγκη από καθαρό ουρανό και καθαρές λύσεις που μόνο η πηγή κάθε εξουσίας μπορεί να δώσει, ο ελληνικός λαός... 

Η ερημοποίηση θα βρει άδεια την Ελλάδα...

Ένας καλός διαρρήκτης μπορεί να εξελιχθεί σε έναν καλό αστυνομικό εξιχνίασης κλοπών ακριβώς γιατί ξέρει τα κόλπα από τα μέσα. Με μία σοβαρή προϋπόθεση ωστόσο, να θελήσει να αλλάξει καριέρα, να εγκαταλείψει την παρανομία και να γίνει νομοταγής... 

Ας υποθέσουμε, συνεπώς, πως ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ στο σύνολό της επιθυμούν να κάνουν μια νέα αρχή στην πολιτική τους καριέρα, να διαλύσουν το πελατειακό τους δίκτυο, να πατήσουν φρένο στον κομματισμό και να εγκαταλείψουν τη στρατηγική τού να έχουν τους ψηφοφόρους τους ομήρους για μια θεσούλα ή για ένα επίδομα. Δεν θα υπάρχουν την επόμενη ημέρα, γι' αυτό και δεν θα το πράξουν ποτέ...

Ο πρωθυπουργός είχε ισχυριστεί και μετά το έγκλημα των Τεμπών πως θα διόρθωνε τις παθογένειες χρόνων, τις οποίες δεν ήξερε γιατί προέρχεται από μια φτωχή αγροτική οικογένεια που πάσχιζε να βγάλει την ημέρα, κι ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί για την ασφάλεια του δρομολογίου Αθήνα- Θεσσαλονίκη με τρένο. Ενδεχομένως να πειθόμουν για την ειλικρίνειά του για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αν παραλλήλως δήλωνε πως μόλις συγυρίσει την κατάσταση θα εγκαταλείψει και την πολιτική. Δεν το δήλωσε όμως, επομένως αδυνατώ να πιστέψω ότι ο ηθικός αυτουργός ενός ακόμα σκανδάλου θα είναι ο εγγυητής και της διαλεύκανσής του...

Όσοι μελετούν τους μακροοικονομικούς δείκτες το γνωρίζουν ήδη: η χώρα θα χρεοκοπήσει ξανά, νωρίτερα ή αργότερα. Η χαμένη προηγούμενη δεκαετία δεν μας δίδαξε απολύτως τίποτα αφού ξανακάνουμε τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν στη μέγγενη των μνημονίων... 

Όπως το πηγαίνουμε η ελληνική επικράτεια θα εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της πριν καν μετατραπεί σε αφρικανική έρημο λόγω τής κλιματικής κρίσης. Και ούτε γι' αυτό θα φταίνε μόνο οι λύκοι. Θα φταίνε και τα πρόβατα, δηλωμένα ή αδήλωτα...

Οι εκλογές είναι το σκόρδο των μπακαλόγατων...

Μέσα στον κακό χαμό τού σκανδάλου τού ΟΠΕΚΕΠΕ έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο ότι ο Κ. Μητσοτάκης επέλεξε τον Θ. Πλεύρη για να αντικαταστήσει τον Μ. Βορίδη στο υπουργείο Μετανάστευσης. Σαν να λέμε αλλαγή ακροδεξιάς φρουράς σε ένα υπουργείο που έχει να κάνει κατ' εξοχήν με τον άνθρωπο κι ας μην γεννήθηκε σε αυτή τη μπανανία ή γεννήθηκε από ανθρώπους που δεν είχαν γεννηθεί εδώ. Ο πρωθυπουργός, δηλαδή, πέρα από το να μοιράσει χρήμα για να καλύψει την πολιτική ζημιά από τους "χασάπηδες" και τους "φραπέδες" θα στραφεί ακόμα πιο δεξιά για να μην μπατάρει κι άλλο το πλοίο...

Μπορεί, εξάλλου, η αντιπολίτευση να ζητά εκλογές, αμφιβάλλω όμως και για το αν τις θέλουν κάποια από τα κόμματα που την συναποτελούν. Αμφιβάλλω πολύ όταν το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, στην πρόθεση ψήφου βρίσκεται λίγο πάνω από το 10% και πολλοί το θεωρούν τσόντα τής ΝΔ αν προκύψει ανάγκη κυβερνητικής συνεργασίας. Πόσο πιθανό είναι, επίσης, να επιθυμούν κάλπες ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΡ όταν χαροπαλεύουν; Όλοι αυτοί συναπαρτίζουν μια αντιπολίτευση- μπακαλόγατο που παρακαλάει, στην ουσία, τον Μητσοτάκη να εξαντλήσει την τετραετία...

Το πολιτικό τοπίο τής μετά- μεταπολίτευσης πολύ δύσκολα θα διαμορφωθεί στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Το πιθανότερο είναι πως στις μεθεπόμενες θα ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Θα είναι, ωστόσο, πολύ δύσκολο να βρουν θέση στο νέο σκηνικό κόμματα και πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στον προηγούμενο κύκλο, ιδίως στο χώρο τής βαυκαλιζόμενης την προοδευτική αντιπολίτευσης. Όσο λίφτινγκ ή ριμπράντινγκ και να κάνουν η φθορά δεν φεύγει. Μάλλον την κάνει ακόμα πιο έντονη η αγωνιώδης προσπάθεια να μείνουν στον αφρό αυτοί που ο λαός τούς έχει βυθίσει κι αν τον προκαλέσουν εκ νέου θα τους ξαναβυθίσει... 

 

Στο Έβερεστ το νερό βράζει και χωρίς αντιπολίτευση...

Η πτώση Μητσοτάκη έχει προαναγγελθεί τόσες πολλές φορές ώστε αν προαναγγελθεί για άλλη μια φορά με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ ενδεχομένως να θεωρηθεί κι ανέκδοτο. Τα παπαγαλάκια, άλλωστε, ήδη μας λένε, δήθεν αθώα, πως αν παραιτηθεί ο πρωθυπουργός και πάμε σε εκλογές πάλι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα σε ένα μήνα και, δυστυχώς, μάλλον έχουν δίκιο. Αυτή τη στιγμή κανείς από την αντιπολίτευση δεν έχει το δημοσκοπικό ανάστημα για να αμφισβητήσει την κυριαρχία τού καθεστώτος, το οποίο τη στηρίζει στην επικοινωνιακή υπεροχή τού "δεν υπάρχει εναλλακτική"...

Με βάση όλα τα παραπάνω αδυνατώ να προδικάσω ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι αυτό που θα ξεχειλίσει το ποτήρι τής υπομονής των πολιτών. Ποιος Έλληνας, εξάλλου, πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει πως ένας πολιτικός έκανε ρουσφέτι σε έναν ψηφοφόρο του, έστω και μερικών εκατομμυρίων ευρώ; Το σουβλάκι, ο μουσακάς, ο κομματισμός και η διαφθορά είναι τα εθνικά μας εδέσματα και με αυτά σιτίζονται γενεές Ελλήνων από την εποχή τής τουρκοκρατίας...

Οι φυσικοί μπορούν να με διαψεύσουν, αλλά όσο πλησιάζει κανείς στο Έβερεστ το νερό που έχει ανάγκη μπορεί να το βράσει σε ολοένα και μικρότερη θερμοκρασία. Συνεκδοχικά, όσο τα σκάνδαλα σωρεύονται και δημιουργούν βουνό τόσο ευκολότερο γίνεται και για την αντιπολίτευση να οδηγήσει στα σκοινιά την κυβέρνηση. Με μία πολύ σοβαρή προϋπόθεση ωστόσο, να μπορεί να το κάνει και να μην είναι και η ίδια ανακατεμένη, ιδίως αν έχει κυβερνήσει κι αυτή επί δεκαετίες τη χώρα...   

  

Αναζητούνται ενήλικες στο δωμάτιο...

Όσο οι εκλογές θα πλησιάζουν τόσο περισσότερο θα ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Ήδη, πάντως, βλέπουμε προς τα πού πηγαίνει όσον αφορά τουλάχιστον την ευρύτερη κεντροαριστερά. Εκτίμηση πρώτη: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΡ είτε θα κατεβούν αυτόνομα και δεν θα μπουν στη Βουλή είτε ένα μέρος τους θα ενσωματωθεί σε ένα κόμμα Τσίπρα το οποίο μπορεί και να πιάσει το όριο του 3%, όχι όμως πολύ παραπάνω από αυτό. Φυσικά Πολάκης- Παππάς- Σπίρτζης- Ραγκούσης κ.ά. δεν έχουν θέση σε ένα κόμμα Τσίπρα οπότε μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα την πολιτική τους καριέρα, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο...

Εκτίμηση δεύτερη: το Κίνημα Δημοκρατίας θα μπει με άνεση στη Βουλή κι ενδεχομένως να διαδραματίσει ένα σημαντικό μετεκλογικό ρόλο. Και μόνο από την προεκλογική εκστρατεία που θα κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης θα κερδίσει κάποια ποσοστά... 

Μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα; Κάποια στιγμή να κυβερνήσει τη χώρα; Γιατί όχι; Μόνο που για να συμβεί και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολλούς, αυτό θα γίνει όταν η πλειονότητα των μελών του δεν θα προέρχεται πλέον από την αρχική μαγιά τού ΣΥΡΙΖΑ και της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, με τους φραξιονισμούς, τις ίντριγκες, τις νηπιακές συμπεριφορές και τα εκλογικά της ταβάνια...

Οι οικογενειακές διαφορές δεν λύνονται ούτε με ξεκατινιάσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε με παραπομπές στην Επιτροπή Δεοντολογίας ούτε με φωτοτυπίες στον γυμνασιάρχη για να μαλώσει τα άτακτα παιδιά. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι ράβουν ήδη βουλευτικά ή και υπουργικά κοστούμια και κάποιοι άλλοι θεωρούν πως επειδή έγιναν συντονιστές στην τοπική τής Άνω Ραχούλας έχουν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Δεν έχω γνωρίσει, ωστόσο, συλλογικότητα που να μην εμπεριέχει καιροσκόπους κι αριβίστες. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο... 

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δεν ασχολούνται με την πολιτική ούτε για τα οφίτσια ούτε για τη "δόξα" τού να καταθέτεις στεφάνια στις εθνικές εορτές. Και είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε κάποιο κόμμα αλλά στηρίζουν και με την ψήφο τους το σχηματισμό που τους καλύπτει περισσότερο ιδεολογικά- προγραμματικά. 

Αυτοί οι πολίτες είναι η κοινωνική πλειοψηφία και ουδόλως ενδιαφέρονται αν ο Μπάμπης και η Μαρία στην τοπική τής Κάτω Παναγιάς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Κι όσοι αναλώνονται στη μετατροπή τής καφενειακής κουβέντας σε δημόσια ψυχοθεραπεία και, μάλιστα, με αστήρικτα υπονοούμενα και κατινίστικο κουτσομπολιό χάνουν ακόμα και το δίκιο τους όταν το έχουν. Αναζητούνται, συνεπώς, ενήλικες στο δωμάτιο...    

 

  

Ντόναλντ, ιδού ο στρατός των υποτελών σου...

Θα όφειλε η προοδευτική αντιπολίτευση ενόψει της 51ης επετείου από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο να πραγματοποιήσει μια σχετική συγκέντρωση, για να μην παραπονιέται κι ο Θ. Πλεύρης; Ναι, γιατί όχι, κι ας τα βρει δύσκολα στο σπίτι του ο βουλευτής τής ΝΔ με τον πατέρα του και διαχρονικό απολογητή τής χούντας... 

Μόνο που δεν είναι και πολύ αξιοπρεπές να ζητάς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους να διοργανώσουν κάτι κι όχι εσύ ο ίδιος. Αν θέλουν, για παράδειγμα, η ΝΔ, η Ελληνική Λύση και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις να πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ας τη διοργανώσουν οι ίδιοι αντί να παραπονιούνται γιατί ο ελληνικός λαός βρίσκει πολλά στοιχεία ιστορικής ταύτισης με τον παλαιστινιακό...

Πριν μερικές δεκαετίες ο Π. Κανελλόπουλος, της "εθνικοφρόνου παρατάξεως", έδειχνε στον Βαν Φλιτ τις Ένοπλες Δυνάμεις τής χώρας μας λέγοντάς του "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας". Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι αλλά η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι αμερικανικό προτεκτοράτο. 

Ούτε όταν την έβγαλε προσωρινώς ο Καραμανλής από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ ούτε όταν ο Παπανδρέου υποσχόταν να μας απαλλάξει από όλες τις βάσεις τού θανάτου κι όχι από τις μισές. Αμερικανικό προτεκτοράτο, άλλωστε, παραμένει και η Ευρώπη, όπως περίτρανα απέδειξε το μήνυμα υποτέλειας Ρούτε στον Ντ. Τραμπ...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ, την ίδια ώρα μάλιστα που η Τουρκία παραμένει μέλος του; Όχι, θα ήταν αυτοκαταστροφικό. Όπως αυτοκαταστροφικό είναι, όμως, να αποδεχόμαστε τα πάντα και να μην διεκδικούμε τίποτα... 

Μήπως, εξάλλου, αυτό δεν είχαν κάνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την εποχή των μνημονίων, λες κι εμείς ήμασταν οι μόνοι διάβολοι και οι εταίροι μας αρσακειάδες; Στην εξωτερική πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι αλλά αυτό που διεκδικείς, όπως αποδεικνύει άλλωστε και η στρατηγική Ερντογάν. Εκτός, βεβαίως, αν αυτά που διεκδικείς αφορούν μόνο την οικογένειά σου κι όχι τη χώρα. Αν ισχύει, πάντως, κάτι τέτοιο η εσχάτη προδοσία λαμβάνει κι άλλες διαστάσεις, πέρα από την παρέμβαση στο έργο τής δικαιοσύνης...

 

Οι μουλάδες μέσα μας...

Το καθεστώς των μουλάδων στο Ιράν είναι αποκρουστικό για κάθε προοδευτικό πολίτη, όπως άλλωστε οποιοδήποτε καθεστώς θέτει σοβαρά εμπόδια στην ελευθερία έκφρασης είτε ολόκληρου του πληθυσμού που διοικεί είτε μέρους του. Είναι, όμως, δημοκρατικότερα, για παράδειγμα, τα καθεστώτα τής Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου ή του Κατάρ με τα οποία ασμένως συνεργάζεται η Δύση; Γιατί αν στόχος είναι η αλλαγή καθεστώτος για ένα μόνο από αυτά εμπεριέχεται περισσότερη υποκρισία και λιγότερη πίστη στη δημοκρατία...

Όπως, άλλωστε, έχουν πολύ εύγλωττα αποδείξει οι σχετικώς πρόσφατες πολεμικές περιπέτειες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη κι αλλού ενδεχομένως, η άνωθεν επιβολή με τη βία δυτικών προτύπων οργάνωσης της πολιτείας και της κοινωνίας συνήθως αποτυγχάνουν κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Σκεφτείτε πώς λειτουργείτε κι εσείς οι ίδιοι στην προσωπική ή κοινωνική σας ζωή όταν θελήσουν να σας επιβάλουν τρόπο ζωής χωρίς καν να σας ρωτήσουν αν το επιθυμείτε. Ιδίως, μάλιστα, όταν αυτοί που σας ωθούν με το ζόρι σε αλλαγές κυριαρχούνται από την υποκρισία να μην στέκονται οι ίδιοι αντάξιοι των υψηλών προσδοκιών που έχουν από τους άλλους...

Αλίμονο, με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι πως οι Ιρανές, για παράδειγμα, και οι Σαουδαράβισσες θα πρέπει να φοράνε μπούρκα σε δημόσιους χώρους στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει, ωστόσο, ένας πολύ αποτελεσματικότερος τρόπος να κάνουμε άλλες κοινωνίες πιο φιλελεύθερες κι αυτός είναι να γίνει πιο φιλελεύθερη και η Δύση, πιο ανοιχτή στο διαφορετικό, λιγότερο φοβική και περισσότερο δημοκρατική... 

Ακόμα και η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, που προφανώς είναι καλύτερη από τους Φρουρούς της Επανάστασης, μοιάζει και είναι πολύ απαρχαιωμένη την εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Ας εκσυγχρονίσουμε, συνεπώς, κι εμείς στη Δύση τους θεσμούς μας αν πραγματικά επιθυμούμε τον εκσυγχρονισμό και των άλλων κι όχι μόνο νέα ιμπεριαλιστικά πεδία αντιπαράθεσης των ισχυρών τής Γης... 

 

Η εκδίκηση δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Τα κράτη τής οικουμένης είχαν συγκροτήσει μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο διεθνείς οργανισμούς και συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο διεθνούς δικαίου με πρωταρχικό σκοπό να μην ξανασυμβεί η φρίκη, να μην ξαναχαθούν εκατομμύρια ζωές "για μια Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό". Ο κόσμος μας, όμως, δεν έγινε ειρηνικός, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν περισσότερο θερμός από όσο πολλοί πιστεύουν, οι "πόλεμοι δι' αντιπροσώπου" των μεγάλων δυνάμεων έδωσαν και πήραν, ο ΟΗΕ παρακάμφθηκε όποτε κρίθηκε απαραίτητο από τους ισχυρούς, όπως και η αυτοδιάθεση των λαών. Η Κύπρος ακόμα πληρώνει τις συνέπειες της επιβολής τού δικαίου τού ισχυρού...

Ποιος ξέρει, αν δεν είχε αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα ο Ψυχρός Πόλεμος να είχε εξελιχθεί σε ακόμα θερμότερο. Όπως κι αν έχει, είναι σήμερα απαραίτητο ξανά οι λαοί να ενωθούν με κυρίαρχο αίτημα την ειρήνη. 

Δεν θα συμβεί, ωστόσο, ποτέ αυτό όσο πανηγυρίζουμε όταν σκοτώνονται άμαχοι σε νοσοκομεία, είτε αυτά είναι ισραηλινά είτε παλαιστινιακά είτε ιρανικά. Η εκδίκηση δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, είναι ένα δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Πριν αποδοκιμάσουμε συλλήβδην λαούς για τις ηγεσίες τους θα μας χρησίμευε αν κοιτούσαμε και το δικό μας καθρέφτη. Η ιστορία μας δεν είναι μόνο μια ιστορία θριάμβων αλλά και μια ιστορία καταστροφών για πολλές από τις οποίες βαραίνει κι εμάς η ευθύνη. Χαρακτηριστικό, επίσης, παράδειγμα είναι η Κύπρος. 

Γιατί, συνεπώς, να μας παραξενεύει που τα εβραιόπουλα μισούν τους Άραβες από μικρή ηλικία όταν διδάσκονται από το νηπιαγωγείο πως είναι ο περιούσιος λαός και οι γείτονές τους κάτι ανάμεσα στο σατανά και στο διάβολο; Μήπως παρόμοια δεν διδασκόμαστε κι εμείς για τους Τούρκους; Χρήσιμο, επομένως, το φιλειρηνικό κίνημα, ακόμα χρησιμότερο όμως να θυμόμαστε πως υπήρχαν κι άλλοι φονιάδες των λαών πέρα από τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς κι ανάμεσά τους κάποιοι είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική...

Μακάρι να μας αντικαταστήσει η τεχνητή νοημοσύνη, η δική μας ξόφλησε...

Πριν αναλάβει ξανά πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ οι εν Ελλάδι θαυμαστές του μας είχαν ζαλίσει τα αφτιά για το πόσο φιλειρηνιστής είναι, σε αντίθεση με τα "γεράκια" Δημοκρατικούς. Υποτίθεται, επίσης, πως θα τελείωνε τον πόλεμο στην Ουκρανία στο άψε σβήσε, θα επέβαλλε παγκόσμια δικαιοσύνη μέσω των δασμών και, τέλος πάντων, θα οδηγούσε τη χώρα του σε μια νέα χρυσή εποχή. 

Αντί όλων αυτών ο πλανήτης κρατά την ανάσα του για ένα Γ' Παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή. Δεν τον βλέπω, συνεπώς, να κερδίζει σύντομα το Νόμπελ Ειρήνης. Τουλάχιστον όχι δικαίως...

Το ακόμα προβληματικότερο με την προεδρία Τραμπ, σε αντίθεση για παράδειγμα με την προεδρία Τζορτζ Μπους του Νεότερου, είναι πως όλα γίνονται απροσχεδίαστα, αναλόγως με το πώς θα ξυπνήσει ο κλόουν που έχει για πρόεδρο η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Δεν είναι πως είχε προετοιμάσει κάποιο πόλεμο με το Ιράν, έτυχε κι επειδή του φάνηκε καλή ιδέα να επαναλάβει η Αμερική τα προ εικοσαετίας λάθη της στο Ιράκ είπε να τα επαναλάβει. Και το τραγικό είναι πως ακόμα υπάρχουν και Έλληνες που θεωρούν αυτόν τον ακροδεξιό καραγκιόζη οραματιστή και σοβαρό...

Το ακόμα τραγικότερο είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται τα κομπιούτερ, τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη, λες και υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για την ανθρωπότητα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όταν εν έτει 2025 αυτοί που εξουσιάζουν τη γη παίζουν με τα πυρηνικά σαν να ήταν Lego δεν έχουμε ανάγκη κανέναν μετεωρίτη για να μας καταστρέψει. Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. 

Γι' αυτό και το εύχομαι ολόψυχα η τεχνητή νοημοσύνη να μας αντικαταστήσει με κάποιο είδος πολύ ευφυέστερο. Είχαμε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια να αποδείξουμε την αξία μας κι εμείς προοδεύσαμε τόσο που αντί να σκοτωνόμαστε με πέτρες αλληλοεξοντωνόμαστε με πυραύλους ακριβείας... 

  

Γυρίζει; Ναι, γυρίζει...

 "Η τρίτη τετραετία Μητσοτάκη". Τα φιλοκυβερνητικά κυρίως ΜΜΕ ήδη προλειαίνουν το έδαφος ώστε να το αποδεχθούμε όλοι μοιρολατρικά. Συνήθως, άλλωστε, αυτή η φράση συνοδεύεται με το "δεν υπάρχει αντιπολίτευση"... 

Θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου αν σας έγραφα πως τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο η ΝΔ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, με ή χωρίς αυτοδυναμία. Οι περισσότεροι, επίσης, αναγνωρίζουμε ότι με ποσοστά στην πρόθεση ψήφου που λίγο υπερβαίνουν το 10% ή υπολείπονται αρκετά από αυτό κανένα κόμμα δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως "έρχεται", ακόμα κι αν είναι δεύτερο στις δημοσκοπήσεις...

Άρα κατεβάζουμε τα μολύβια, εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και προετοιμαζόμαστε για τις εκλογές τού 2031; Το να υποστηρίζει αυτή την άποψη κάποιος θεατής των πολιτικών δρώμενων, πολλώ δε μάλλον κάποιος αναχωρητής, μπορεί και να είναι συγχωρητέο. Το να το ισχυρίζονται, ωστόσο, πολιτικοί και κόμματα της αντιπολίτευσης είναι ασυγχώρητο...

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε να πείσουμε την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την εκλογική που ψηφίζει Μητσοτάκη, πως υπάρχει εναλλακτική στη φτωχοποίηση κι επισφάλεια των πολλών, στη θεσμική εκτροπή και στις εθνικές υποχωρήσεις. Πως δεν είναι όλοι ίδιοι και είναι άδικο να μπαίνουν άπαντες στο ίδιο βρόμικο καζάνι, πως υπάρχουν εκεί έξω κι άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει εκτός πολιτικής, δεν ανήκουν στον κομματικό σωλήνα, έχουν αδικηθεί από τη νομενκλατούρα κι έχουν δείξει αντοχές που τις αναγνωρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοί τους... 

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΕΑΡ και η ακροδεξιά είτε έχουν εξαντλήσει τις όποιες αντιστάσεις τους στο σύστημα είτε δεν τις δοκίμασαν ποτέ. Το 2027, συνεπώς, ή όποτε τέλος πάντων γίνουν οι εκλογές είναι στο χέρι μας να μην είναι προδιαγεγραμμένο ήδη από το 2025. Γυρίζει, Ναι, γυρίζει, όχι μόνο με την αισιοδοξία τής βούλησης αλλά και με την κριτική πίστη στο καινούριο...   

Εμφανίστηκε κι εξευτελίστηκε...

Αν δεν υπήρχε το κατηγορητήριο των συγγενών για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο- "όλως περιέργως" αυτή η κατηγορία φαίνεται λάιτ στην κυβερνητική προπαγάνδα και την προσπερνά- κι εσχάτη προδοσία ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα εμφανιζόταν στη Βουλή για να απολογηθεί. Σιγά μην πήγαινε για το ότι έδωσε χρήματα στην Hellenic Train χωρίς έργο, όπως ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή για να υπερασπιστεί τον Κ. Καραμανλή που έβαλε στο κάδρο το ΠΑΣΟΚ μαζί με υφυπουργούς τής κυβέρνησης Τσίπρα προ δεκαετίας. Για να μην αναφερθώ στον τραγέλαφο της Νέας Αριστεράς που περιμένει στην επόμενη Βουλή να έχει την πλειοψηφία για να παραπέμψει Μητσοτάκη- Καραμανλή...

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε την Τετάρτη κι εξευτελίστηκε. Υποδύθηκε το θύμα μπροστά στους συγγενείς των 57 νεκρών των Τεμπών και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Και ποια δικαιοσύνη τούς δίνει, αφού πρώτα τους έβρισε χυδαία; Την παραπομπή Καραμανλή για το πλημμέλημα της υποστελέχωσης του ΟΣΕ. Η μεγαλύτερη, δηλαδή, ανθρωπογενής καταστροφή των τελευταίων 50 χρόνων συνέβη κατά τη ΝΔ γιατί ένας άχρηστος γόνος δεν διόρισε περισσότερα ρουσφέτια, όπως ήταν ο μοιραίος σταθμάρχης...

Ζούμε σε μια χώρα ο πρωθυπουργός τής οποίας απαίτησε από την ηγεσία τής δικαιοσύνης να αλλάξει τον ανακριτή για μια τραγωδία που έχει συγκινήσει το πανελλήνιο και να τοποθετηθεί ένας "δικός του" και η ηγεσία τής δικαιοσύνης εκτέλεσε πάραυτα την εντολή. Ζούμε σε μια χώρα το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της οποίας ενέκρινε την παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Σε αυτήν τη χώρα κανείς δεν περίμενε πως ο Μητσοτάκης θα οδηγείτο στο Ειδικό Δικαστήριο για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο κι εσχάτη προδοσία, μολονότι μπορεί να είναι ένοχος και για τα δύο εγκλήματα. Ζούμε, όμως, και σε μια χώρα που κάποιοι δεν δέχονται την ηττοπάθεια ως στάση ζωής, παλεύουν για δικαιοσύνη και δεν ξεπλένουν εγκληματίες. 

Κι αυτοί οι κάποιοι είναι η πλειονότητα του ελληνικού λαού ο οποίος θα μιλήσει όταν πρέπει να μιλήσει. Η οργή του έχει γκρεμίσει αυτοκρατορίες, σιγά μην λυγίσει μπροστά στο πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης...