Ο γνωστός- άγνωστος φασίστας...

Την ίδια ώρα κατά την οποία πρώην Αριστεροί διαγκωνίζονται ποιος είναι πιο κεντροαριστερός ο Κ. Μητσοτάκης στοχεύει εκεί που πραγματικά βαρούν τα όργανα κι όχι εκεί που χορεύει η νύφη. Σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ακροδεξιά και τώρα ονομάζουμε alt right για να μυρίζει πιο όμορφα η μπόχα... 

Η ΝΔ χάνει κυρίως προς τα δεξιά της κι εν αναμονή ενός κόμματος Σαμαρά ο πρωθυπουργός πασχίζει να περιχαρακώσει το σκληρό δεξιό του ακροατήριο που δεν του πολυαρέσει να κυβερνά το ΠΑΣΟΚ, όπως συμβαίνει σήμερα. Η ρητορική περί στρατού, συνεπώς, στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι κάποιος μητσοτακικός πανικός μπροστά στην κατάρρευση, όπως τόσο αφελώς πιστεύουν οι μυρωδιάδες τής Αριστεράς. Είναι ένα ακόμα χάιδεμα στην πλάτη στον φασίστα που όλοι κρύβουμε μέσα μας...

Φυσικά κι ο Μητσοτάκης φοβάται την εμπλοκή τού λαϊκού παράγοντα. Όποτε αυτός ενεργοποιήθηκε, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα τελευταία χρόνια τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη τον περασμένο Φεβρουάριο και την απεργία πείνας τού Πάνου Ρούτσι, υποχρεώθηκε σε οπισθοχωρήσεις. Γι' αυτό κι έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η απάντηση θα έρθει από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, μολονότι ορισμένοι συνομιλούν μόνο με τα πάνω. Αν, όμως, ο λαός συρθεί πάλι πίσω από δημαγωγικές κορόνες και ψεύτικες υποσχέσεις θα έχουμε χάσει μια ακόμα ευκαιρία για πραγματική αλλαγή...

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να ξημερώσει. Το να βγει, ωστόσο, ο ήλιος δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός μας και για να συμβεί, όπως κι αν έχει, θα χρειαστούν πολλά χέρια. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας χρειάζονται βρόμικα χέρια, είτε έχουν βουτήξει το χέρι τους στο μέλι είτε στα πραξικοπήματα. Αλίμονο αν αντικαταστήσουμε τον διεφθαρμένο Μητσοτάκη με έναν πιο έντιμο διαχειριστικά Μητσοτάκη. Θα έχουμε κάνει μια μεγάλη τρύπα στο νερό...  

 

  

Ο Αδωνις κλέβει εκκλησία...

Όσο η ΝΔ χάνει ψήφους προς τα δεξιά της όλο και θα σκληραίνουν ο λόγος και οι πράξεις τής κυβέρνησης ,Μητσοτάκη. Κι αν, μάλιστα, κάνει κόμμα κι ο Αντ. Σαμαράς όλη η δεξιά πολυκατοικία θα περνά κάθε ημέρα από την αμερικανική πρεσβεία για να υποβάλλει τα σέβη της στον Ντ. Τραμπ... 

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως λογικό να έχει δοθεί από τον πρωθυπουργό πρώτο τραπέζι πίστα στον Αδ. Γεωργιάδη και στον Θ. Πλεύρη. Εκεί θα βλέπαμε και τον Μ. Βορίδη αλλά έχει κάποιες παραγεγραμμένες φουρτούνες με τον ΟΠΕΚΕΠΕ...

Φυσικά ο υπουργός Υγείας είναι μια κατηγορία μόνος του, αλλά κι αυτός που αντιγράφει καλύτερα τον Τραμπ ανάμεσα στο ακροδεξιό τσίρκο. Φροντίζει, μάλιστα, να το αποδεικνύει σε κάθε δημόσια παρουσία του κατά την οποία η αλήθεια λάμπει διά της απουσίας της. Αυτό, όμως, δεν έχει καμία σημασία αφού χάρη στο επικοινωνιακό του τάλαντο αλλά και στην εργατικότητά του- για να είμαι δίκαιος- μπορεί να πλασάρει το μεγαλύτερο ψέμα ως την πιστότερη απεικόνιση της πραγματικότητας και να ψέγει, μάλιστα, τους πολιτικούς του αντιπάλους με έναν τρόπο που αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει να πιστεύεις ότι έχει όλα τα δίκια με το μέρος του...

Από την άλλη, ο Άδωνις κλέβει εκκλησία με την αντιπολίτευση που έχει απέναντί του, η οποία αναλώνεται σε τσιτάτα κι αφορισμούς για να κρύβει πόσο αδιάβαστη κι απροετοίμαστη είναι για να αντεπεξέρχεται στους επικοινωνιακούς τακτικισμούς. Η πολιτική μπορεί να μην έχει τις δυσκολίες τής πυρηνικής φυσικής αλλά απαιτεί κι αυτή ταλέντο και δουλειά που οι περισσότεροι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές ούτε έχουν τις δεξιότητες ούτε διάθεση για να αποκτήσουν... 

Το κυριότερο, δεν έχουν ούτε την απαραίτητη επαφή με την κοινωνία η οποία είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τους ψηφοφόρους τους και την οποία είναι αδύνατο να προσεγγίσεις μόνο με δυο καφέδες στο πόδι. Όσο, συνεπώς, σνομπάρεις τις φοβίες της και δεν τις αντιμετωπίζεις παρά μόνο με αποφθέγματα η ακροδεξιά θα έχει προλάβει να μας μπαστακωθεί για χρόνια...  

Θέλετε κυβέρνηση ή δικαιοσύνη;...

 Έπρεπε  να φτάσει κοντά στο θάνατο ένας άνθρωπος, να τον στηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία τού ελληνικού λαού κι ο αρχιδελφίνος Μητσοτάκη για να πέσει μια αυτονόητη σταγόνα δικαιοσύνης σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό τής σήψης στην οποία βρισκόμαστε και την οποία, ως επί το πλείστον, ανεχόμαστε. Αν για να προχωρήσει μια εκταφή νεκρού που ζητά ο πατέρας του πρέπει ο χαροκαμένος γονιός να κάνει απεργία πείνας επί ημέρες πώς να μην μας κυβερνά η διαφθορά;...

Μια γρήγορη ματιά στην επικαιρότητα κι ο οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της σαπίλας: καλοταϊσμένοι κι αδιευκρίνιστοι υπουργοί να αμφισβητούν τον αγώνα τού Πάνου Ρούτσι, καταθέσεις στην εξεταστική τού ΟΠΕΚΕΠΕ όπου ο ένας φαύλος δίνει τον άλλο για να σώσει το τομάρι του, ιδιωτικά κολέγια που βαφτίζονται πανεπιστήμια χωρίς καθηγητές, με προγράμματα σπουδών τής πλάκας κι εγκαταστάσεις σε ορόφους πολυκατοικιών, ένα νομοσχέδιο που καθιερώνει το 13ωρο εργασίας κι ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα... 

Η κοινωνία ζαλισμένη δεν ξέρει για ποιο πράγμα να πρωτοξεσπάσει κι έτσι μένει αμήχανη να συσσωρεύει οργή μέχρι το τελικό μπαμ. Κι όταν, αναπόφευκτα, συμβεί θα μας μιλάνε και πάλι για σταθερότητα και για τον κίνδυνο ακυβερνησίας. Λες και δεν μπορούν κι άλλοι να είναι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτούς που σήμερα κυβερνούν...

Τι να περιμένεις, όμως, από ένα σύστημα εξουσίας που αισθάνεται καλά με τον εαυτό του γιατί, όπως είπε η Ευρωπαία Εισαγγελέας, είναι κι άλλοι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτό; Φυσικά όχι και πολλά, μόνο που για να ξεμπερδεύουμε με δαύτους δεν αρκεί να τους αντικαταστήσουμε με "καλύτερους κι ωριμότερους διαχειριστές". Χρειάζεται μια επανάσταση νοοτροπιών η οποία, όμως, δεν θα συμβεί ποτέ όσο τρέχουμε από το ένα βουλευτικό γραφείο στο άλλο για μικροεξυπηρετησούλες που καταλήγουν να αναπαράγουν τον κοτζαμπασισμό...

 

 

Προλαβαίνει και το 24ωρο...

13 ώρες δουλειάς και 11 ώρες ψυχοθεραπείας για να αντέχεις τις υπόλοιπες. Αυτή είναι η επιλογή τής κυβέρνησης για τους εργαζόμενους, τουλάχιστον ορισμένων ειδικοτήτων. Κι αυτό στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης όπου θα έπρεπε να συζητάμε για λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερες ώρες ανάπαυσης. Το νέο, όμως, αντεργατικό νομοσχέδιο που έφερε η Μητσοτάκης Α.Ε. στη Βουλή αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσα βήματα πίσω έχουν γίνει τα τελευταία έξι χρόνια και στα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης...

Φυσικά κι ο πρωθυπουργός και η αρμόδια υπουργός Κεραμέως που τρέχει όλα τα πρότζεκτ των ολιγαρχών γνωρίζουν ότι εργοδότης κι εργαζόμενος δεν έχουν την ίδια ισχύ. Κι αυτό μολονότι ο Μητσοτάκης δεν έχει, επί της ουσίας, εργαστεί ποτέ στη ζωή του στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς και ξέρουν, επίσης, ότι ο αρρύθμιστος καπιταλισμός παράγει κι αναπαράγει ανισότητες. Αυτός ο αρρύθμιστος καπιταλισμός, όμως, τους συντηρεί κι αυτόν τον αρρύθμιστο καπιταλισμό θα υπηρετήσουν μέχρι να πάρουν πόδι...

Και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση; Τι κάνει η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση; Ο Ν. Ανδρουλάκης ψάχνει αφορμές για να διαγράψει Δούκα- Γερουλάνο, στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΕΑΡ παρακαλάνε τον Αλ. Τσίπρα να τους περιμαζέψει και η ακροδεξιά ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον δικό της μεσσία, τον Αντ. Σαμαρά. Κοινώς, ο Μητσοτάκης παίζει μπαλίτσα μόνος του. Γιατί, συνεπώς, να μην το κάνει μέχρι και τα μέσα τού 2027 αφού το μπορεί; Προλαβαίνει, άλλωστε, να καθιερώσει και την 24ωρη εργασία με μικρά διαλείμματα- μικρά όμως- για λίγο ύπνο για τους σκλάβους... 

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον αδίστακτο αριβίστα...

Η πολιτική μας ζωή είναι γεμάτη από αδίστακτους αριβίστες. Όχι μόνο σήμερα, διαχρονικά. Ελάχιστοι, όμως, φτάνουν σε μακιαβελισμό τον Αλ. Τσίπρα. Όταν το καλοκαίρι τού 2023 υπέβαλε την παραίτησή του ύστερα από την εκλογική συντριβή όσοι πιστέψαμε στην πρώτη φορά Αριστερά παγώσαμε γνωρίζοντας ότι ΣΥΡΙΖΑ= Τσίπρας... 

Ξεκινούσε μια νέα τετραετία Μητσοτάκη για την οποία φοβόμασταν- όπως κι αποδεικνύεται- πως θα ήταν πολύ πιο αλαζονική από την πρώτη. Τότε ο Αλέξης ακόμα και στην πτώση του απέπνεε μια αξιοπρέπεια, την οποία δεν έδειξαν πολλοί συνυπεύθυνοι για το βατερλό οι οποίοι και δεν παραιτήθηκαν. Κι όταν δήλωσε πως παραμερίζει για να περάσει το νέο πολλοί αφελείς- ανάμεσά τους κι ο γράφων- τον πιστέψαμε, κλείνοντας τα μάτια σε όλα τα σημάδια που έδειχναν πως ήταν άλλος από αυτόν που φαινόταν...

Ο Τσίπρας δεν παραμέρισε ποτέ για να περάσει το νέο. Έκανε λίγο πίσω για να ξεχαστούν οι τεράστιες ευθύνες του για την απαξίωση της Αριστεράς κι άρχισε τις δολοπλοκίες: αξιοποίησε τον Στέφανο Κασσελάκη για να διώξει την Ομπρέλα και στη συνέχεια τον υπονόμευσε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα έπαιζε το ρόλο τού αχυρανθρώπου. 

Απαίτησε την τοποθέτηση αντιπροέδρων για να τον ελέγχει καλύτερα αλλά το "αμερικανάκι" δεν το δέχθηκε. Πριν το συνέδριο έλεγε σε φίλους του πως ο "γκέι λίμπεραλ" θα βγει τέταρτος αλλά κράτησε τη δεύτερη θέση μολονότι το μισό κόμμα- συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη- είτε έκανε λευκή απεργία είτε μοίραζε ψηφοδέλτια της Νέας Αριστεράς και του ΚΚΕ...

Το αποτέλεσμα, ωστόσο, των ευρωεκλογών τούς έδινε πάτημα να ισχυριστούν πως δεν ήταν και τόσο καλό. Άλλο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναδεί το 14,9%. Και τότε τα γρανάζια τής συνωμοσίας τέθηκαν σε λειτουργία, σε σενάριο και σκηνοθεσία Τσίπρα και σε πρωταγωνιστικούς ρόλους είτε υποτακτικούς του είτε χρήσιμους ηλίθιους, όπως ο Π. Πολάκης, που κι εκείνος ήθελε τον Κασσελάκη μαριονέτα του. Η συνέχεια είναι πασίγνωστη: καθαίρεση, πραξικόπημα στο μπουζουξίδικο και παράδοση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα τσούρμο ανεπάγγελτων γραφειοκρατών που έχουν τόση σχέση με την κοινωνία όση κι ένα γουρούνι με την ενόργανη γυμναστική...

Το έξυπνο πουλί, πάντως, από τη μύτη πιάνεται κι ο Τσίπρας από τους πρώην συνεργάτες του που θα αφήσει στην απέξω και οι οποίοι ξέρουν πολύ περισσότερα για το βίο και την πολιτεία του από τον Κασσελάκη. Άνθρωποι που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαν λειτουργήσει κι ως ασπίδες του και οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να αποστρατευτούν για το μεγαλείο τού άφιλου φίλου τους. Με λίγα λόγια, τώρα ξεκινούν τα δύσκολα για τον αδίστακτο αριβίστα... 

Αδίστακτοι...

Έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση ότι είναι μικρότερο το πολιτικό κόστος από το θάνατο του Πάνου Ρούτσι σε σύγκριση με το να εξεταστούν τα οστά τού παιδιού του; Στην παρούσα φάση προτιμώ να πιστεύω ότι στο Μαξίμου εκτιμούν πως ο γενναίος πατέρας δεν θα φτάσει μέχρι τέλους ή πως με την προπαγάνδα τους θα πείσουν κι αυτήν τη φορά ότι όλοι οι άλλοι είναι απατεώνες εκτός από τους ίδιους. Δεν τρέφω, ωστόσο, καμία αυταπάτη για τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα. Αυτά ήταν ανύπαρκτα από την πρώτη στιγμή, ήδη από την εντολή μπαζώματος του χώρου τού δυστυχήματος...

Υπάρχει, πάντως, κι ένα ακόμα κυνικότερο ενδεχόμενο: να έχουν υπολογίσει πως η αναπόφευκτη κοινωνική έκρηξη τους βολεύει καλύτερα για να παίξουν το χαρτί τής σταθερότητας. Στην ψευδαίσθηση μεγαλείου που τον διακατέχει ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί και να πιστεύει ότι είναι ο Ντε Γκωλ, ο οποίος κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία αμέσως μετά το Μάη τού 1968. Εν προκειμένω, μια καμένη Αθήνα ενδεχομένως και να είναι βάλσαμο για τη δημοσκοπική φθορά του πρωθυπουργού...

Φυσικά και η αντιπολίτευση αξιοποιεί ή εργαλειοποιεί τον Ρούτσι, είτε του συμπαραστέκεται είτε όχι. Το ίδιο έκανε και η ΝΔ στη Μάνδρα, στο Μάτι και στις Πρέσπες, επομένως είναι υποκριτικό να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα.  Από την άλλη, το λαϊκό συναίσθημα είναι 100% αληθινό, οι άνθρωποι που περνούν κατά εκατοντάδες κάθε ημέρα από το Σύνταγμα για να σφίξουν το χέρι τού Πάνου δεν το κάνουν γιατί θέλουν να κερδίσουν ψήφους. Το πράττουν γιατί το θεωρούν αυτονόητο. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε πόσα άλλα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα τα τελευταία έξι χρόνια τότε καμία προπαγάνδα δεν τους σώζει...

 

Free Palestine, free Israel...

Μία από τις εργασίες που κλήθηκα να διεκπεραιώσω όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στη δημοσιογραφία στο Κάρντιφ ήταν και το πώς μπορείς να καλύπτεις μια πολεμική αναμέτρηση έχοντας ως στόχο την ειρηνική επίλυσή της. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σήμαινε κουκούλωμα ή εξωραϊσμό τής αλήθειας. 

Καμία συμβίωση, άλλωστε, δεν είναι μακράς διαρκείας αν βασίζεται στο στρουθοκαμηλισμό. Από την άλλη, ωστόσο, δεν φτάνεις ποτέ στην ειρήνη αν βλέπεις μόνο αγίους και διαβόλους, ήρωες και προδότες, καλούς και κακούς. Είναι όλοι τους άνθρωποι και κάποιοι από αυτούς διαπράττουν εγκλήματα...

Στη Γάζα συντελείται, εδώ και πολλούς μήνες, μια γενοκτονία. Και, μάλιστα, σε αντίθεση με τις γενοκτονίες των Ποντίων ή των Αρμενίων αυτή διεξάγεται σε απευθείας μετάδοση στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Χωρίς ναι μεν αλλά, δίχως εισαγωγικά και περιστροφές γινόμαστε μάρτυρες σε καθημερινή βάση μιας θηριωδίας. Όταν σκοτώνονται κατά χιλιάδες με βόμβες ή από ασιτία ακόμα και γυναικόπαιδα, όταν εκπεφρασμένος στόχος τής κυβέρνησης του Ισραήλ είναι η μετατόπιση πληθυσμού για να μετατραπεί η περιοχή σε ριβιέρα κι όταν συλλαμβάνεται στολίσκος σε διεθνή ύδατα οι παραβιάσεις τού διεθνούς δικαίου είναι τόσες πολλές ώστε ο Βλ. Πούτιν ή, παλιότερα, ο Μιλόσεβιτς να μοιάζουν με την Μητέρα Τερέζα μπροστά στον Μπ. Νετανιάχου...

Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνει πως οι Εβραίοι δεν δικαιούνται να έχουν το κράτος τους, πως οι ίδιοι δεν έχουν υποστεί διώξεις ανά τους αιώνες- με κορυφαίο παράδειγμα, βεβαίως, το Ολοκαύτωμα-, ή πως η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση που επίσης σκοτώνει γυναικόπαιδα. Κανένας απελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία στην περίπτωση που κάποιος δολοφονήσει τον πατέρα, την αδερφή ή την γυναίκα μου αν οι τελευταίοι δεν είναι στρατιώτες τού κατακτητή. 

Γι' αυτό κι όποιος αγαπάει την ειρήνη κι όχι α λα καρτ οφείλει να στέκεται δημοσίως υπέρ τής ύπαρξης δύο κρατών, του ισραηλινού και του παλαιστινιακού, δίχως να στιγματίζει κανέναν από τους δύο λαούς εν συνόλω. Ο φασισμός κρύβεται και στις αγνότερες των προθέσεων, ο ανθρωπισμός μας για να είναι διαυγής δεν χωρά αποκλεισμούς... 

 

Αυτή τη φορά να βουτήξουμε την οργή στο μυαλό μας...

Η κοινωνία βρίσκεται μια αφορμή πριν την έκρηξη. Κι αν την εποχή των μνημονίων αυτό οφειλόταν στη βίαιη φτωχοποίησή της, σήμερα συνδέεται με τη βίαιη απαξίωση της νοημοσύνης της. Πόσοι πιστεύουν, για παράδειγμα, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ευθύνεται για τις υποκλοπές, για τη συγκάλυψη των Τεμπών ή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ; 

Ακόμα κι εκείνοι που εξακολουθούν να την στηρίζουν στις δημοσκοπήσεις παραδέχονται ότι στα ζητήματα διαφθοράς παίρνει κάτω από το μηδέν. Όπως, όμως, επίσης θα έπρεπε να μας διδάξει η εποχή των μνημονίων, η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ναι μεν θεμιτή αλλά γίνεται κι εύκολα χειραγωγήσιμη από δημοκόπους...

Η οργή είναι το πρώτο βήμα για να φτάσουμε στη δικαιοσύνη. Κανένας λαός, όμως, δεν μπορεί να κυβερνηθεί με αυτό το συναίσθημα ως προμετωπίδα. Ούτε, φυσικά, μπορούν να επισυμβούν οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που επιθυμούμε μόνο με τη βούληση κι όχι και με τη γνώση και την ψυχραιμία. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε σε συνθήκες οχλοκρατίας από τις οποίες ο μόνος κερδισμένος θα είναι στο τέλος ο Μητσοτάκης...

Δεν είμαι σίγουρός ότι κι αυτήν τη φορά οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα καθοριστούν από το θυμικό κι όχι από το λογικό. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε μαθήματα τα παθήματα της προηγούμενης δεκαετίας ώστε να αποφύγουμε τα λάθη της... 

Κι αν ο ελιτισμός έχει αποδείξει το ταβάνι του αυτή την εξαετία, το ίδιο είχε κάνει κι ο λαϊκισμός την προηγούμενη. Είναι, πάντως, πολύ πιο εύκολο να συμφωνήσουμε ότι ο μακιαβελισμός τού προσαρμόζω το πολιτικό προφίλ μου στο πού φυσάει ο άνεμος δεν είναι δείγμα τόσο ευφυΐας όσο αμοραλισμού... 

 

 

Για να μην τρώμε τοστάκια Κατσέλη και τα περνάμε για χαβιάρι...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυτοκαταδίκη για την προοδευτική παράταξη από τη συνεχιζόμενη συζήτηση περί συνεργασιών. Αν μη τι άλλο, μαρτυρά ηττοπάθεια, έλλειμμα ηγεσίας κι αυτοπεποίθησης. Η όλη κουβέντα, άλλωστε, πως αυτοί που έχουμε δεν μας κάνουν, να έρθουν καλύτεροι, οι οποίοι μάλιστα δεν μας έκαναν πριν είναι αυτοκαταστροφική. Σε αυτό το πλαίσιο, όποιος επιδιώκει να επεκτείνει τον κατακερματισμό τής παράταξης όχι μόνο δεν λειτουργεί ως σωτήρας της αλλά βάζει ένα ακόμα λιθαράκι- από τα πολλά που έχει ήδη βάλει- στη διάλυσή της προς όφελος της επελαύνουσας ακροδεξιάς...

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως δεν πρέπει να γίνονται συζητήσεις, ημερίδες ή συνέδρια, όποιος ωστόσο θεωρεί πως πρωτεύον είναι η συγκρότηση προοδευτικού ψηφοδελτίου μάλλον βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πετύχει την προσωπική του διάσωση. Αν αυτή τη στιγμή καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά και η διαδικασία αναλωθεί στο ποιος θα είναι πρόεδρος, ποιος αντιπρόεδρος και ποιος γραμματέας θα απογοητευτούν ακόμα κι εκείνοι που ομνύουν στις συγκολλήσεις, αφού βεβαίως πρώτα υπερασπίστηκαν με πάθος τις αποκολλήσεις. Ιδίως όταν δεν έχουμε εκλογές σε μία εβδομάδα ή σε ένα μήνα μια τέτοια πρεμούρα μόνο κακό κάνει, εκτός βεβαίως αν στόχος είναι η έλευση του από μηχανής θεού που θα δώσει τη λύση στο δράμα...

Τη μάχη τής κεντροαριστεράς και, στη συνέχεια, της εξουσίας δεν θα την κερδίσει ούτε ο πιο φοβισμένος ούτε ο πιο ενωτικός, αλλά αυτός που θα αποδειχθεί ο ισχυρός τής φυλής, το "alpha male", όσο κι αν σοκάρει αυτό τους πιο κοινωνικά ευαίσθητους. Οι λαοί, ειδικά σε πολεμικές περιόδους όπως η σημερινή σε πολλά μέτωπα και οικονομικής κρίσης, δεν αναζητούν ούτε τον πιο συνθετικό ούτε τον πιο συγκαταβατικό ούτε τον πιο πράο και ήρεμο. 

Κι αν οι Τραμπ, οι Πούτιν, οι Ερντογάν κι όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες αυτού του κόσμου δεν μας αρέσουν- και καλώς δεν μας αρέσουν- απέναντί τους δεν μπορούμε να στήνουμε ψοφοδεή ανθρωπάκια αλλά ηγέτες με το μαχαίρι στο στόμα και το όπλο παρά πόδα. Διαφορετικά, θα τρώμε τοστάκια Κατσέλη μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και θα νιώθουμε κι ευτυχείς...  

Αν γεννήθηκες ή έγινες πλούσιος πρέπει να είσαι βουλευτής...

Αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει μια σούμα τής περιουσίας του πρωθυπουργού, των υπουργών, των πολιτικών αρχηγών και των βουλευτών το ποσό που θα εξαχθεί ενδεχομένως να κάνει ακόμα και τον Τ. Μπέζος να αισθανθεί φτωχός. Αν μη τι άλλο, προκύπτουν δύο εύκολα συμπεράσματα: είτε πρέπει να είσαι πλούσιος για να ασχοληθείς με την πολιτική είτε γίνεσαι πλούσιος όταν έχεις ασχοληθεί με την πολιτική. Ελπίζω για τους εθνικούς μας αντιπροσώπους να ισχύει το πρώτο, αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος για πολλούς από αυτούς...

Όσο η πολιτική παραμένει ένα πολύ ακριβό σπορ και οι κανόνες της είναι κομμένοι και ραμμένοι για όσους διαθέτουν επαγγελματικά πελατολόγια ή φραγκάτους χορηγούς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα μοιάζει περισσότερο με κοστουμαρισμένη ολιγαρχία. Ποιος, όμως, θα τολμήσει από αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι να αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού που τον βολεύουν ώστε να μπορεί ο φτωχός να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων επί ίσοις όροις με τον πλούσιο; 

Μάλλον κανείς, γι' αυτό και στον αιώνα τής τεχνητής νοημοσύνης θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με κοινοβουλευτικές δομές τής εποχής τής φεουδαρχίας. Έτσι κι αλλιώς νέου τύπου φεουδάρχες μάς κυβερνούν και σήμερα...

Φυσικά και η πραγματική δημοκρατία είναι δύσκολο άθλημα. Απαιτεί καταρτισμένους, συνειδητοποιημένους πολίτες που δεν θα ψηφίζουν με βάση το ατομικό αλλά το κοινωνικό συμφέρον κι αυτό δεν επιτυγχάνεται από τη μία ημέρα στην άλλη. Οφείλουμε, όμως, και με αφορμή την επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση να απαιτήσουμε από τα κοινοβουλευτικά κόμματα μεγαλύτερη εμβάθυνση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στους θεσμούς τής άμεσης δημοκρατίας... 

Θα ήμουν, ωστόσο, και πολύ αφελής αν πίστευα ότι αυτό μπορεί να γίνει από την παρούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που συμπεριφέρεται στο κράτος δικαίου με τον ίδιο σεβασμό που δείχνει ένας μεθυσμένος στα κόκκινα φανάρια. Ιδού, όμως, πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί να το αποδείξουν και στην πράξη. Ίσως, πάλι, να είμαι το ίδιο αφελής αν βασιστώ σε αυτήν την προσδοκία...

  

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα μας το μεγαλύτερο καρκίνωμα...

Είναι γνωστό ότι δύσκολα μαθαίνεις νέα κόλπα σε έναν γέρικο σκύλο και πως πιο εύκολα αλλάζεις δέρμα παρά χούγια. Όταν, για παράδειγμα, έχεις μεγαλώσει με το φραξιονισμό και την καμαρίλα κι αντιλαμβάνεσαι την ενασχόληση με τα κοινά ως εναλλακτική τής ψυχοθεραπείας κι όχι ως συμβολή για τη βελτίωση της ζωής των πολλών τότε δεν πρόκειται να γίνεις καλύτερος μόνο και μόνο γιατί άλλαξες φανέλα. Αντιθέτως, τραβάς προς τα πίσω κι εκείνους που κοιτάνε μπροστά με ιδέες και προτάσεις που δεν μοιάζουν με τις πρακτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα...

Για αρκετούς, μάλιστα, η επιτροπή δεοντολογίας ενός κόμματος μοιάζει να είναι αυτοσκοπός τής κομματικής ενασχόλησης. Διαφορετικά δεν εξηγείται η σπατάλη χρόνου για τη συγγραφή επιστολών για το ότι "ο Μήτσος με είπε γριά", "η Κατίνα με στραβοκοίταξε", "ο Τάκης και η Σούλα είναι κακοί άνθρωποι". Κατά τα άλλα, ενοχλούνται όταν τους κάνεις λόγο για συριζίλα που πρέπει να αποβληθεί πριν η γάγγραινα φτάσει στο απροχώρητο...

Πολλοί με ρωτάνε γιατί το Κίνημα Δημοκρατίας μένει κολλημένο σε ποσοστά πέριξ τού 3%. Οι αιτίες είναι αρκετές, καμία όμως πιο πειστική από το ότι εξακολουθεί να θυμίζει τον τοξικό για την ελληνική κοινωνία ΣΥΡΙΖΑ, στα πρόσωπα και κυρίως στις νοοτροπίες. Φυσικά ούτε η ηγεσία είναι απαλλαγμένη λαθών- δεν βρίσκω το λόγο, π.χ., για τον οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης δεν κόβει μαχαίρι τη συζήτηση όταν τον ρωτάνε στα κανάλια για τον Αλ. Τσίπρα-, αλλά ο πόλεμος ομάδων με ελάχιστες αν όχι καμία ιδεολογική διαφοροποίηση που φτιασιδώνεται πίσω από τερατολογίες τού ενός για τον άλλο θυμίζει Κουμουνδούρου στην έσχατη κατάντια της. Γι' αυτό και είμαι πολύ αισιόδοξος για την προσωπική πολιτική προοπτική Κασσελάκη- ο ίδιος τρέχει με εκατό όταν πολλοί άλλοι στο κόμμα του κι εκτός κόμματος σέρνονται-, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για το μέλλον στελεχών που κάθε τρεις και λίγο εκβιάζουν για την προσοχή τού αρχηγού ή που φραξιονίζουν για τον έλεγχο ενός κόμματος που χωρίς τον Κασσελάκη θα είναι ένα κέλυφος αδειανό με δημοτικές και περιφερειακές οργανώσεις χωρίς καμία κοινωνική αντιστοίχιση... 

 

 

Κακό έργο το προβλέψιμο έργο...

Τίποτα από όλα όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και θα συμβούν από εδώ και πέρα δεν μου προξενεί εντύπωση. Τίποτα απολύτως. Κι όχι μόνο σε μένα αλλά σε πολλούς που παρακολουθήσαμε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα των τελευταίων ετών... 

Ποιος, για παράδειγμα, από τους γνωρίζοντες- ακόμα κι ανάμεσα σε όσους τον υποστηρίζουν- μπορεί να ισχυριστεί με το χέρι στην καρδιά πως η στάση τού Αλ. Τσίπρα απέναντι στο κόμμα με το οποίο έγινε πρωθυπουργός είναι έντιμη; Είναι απολύτως μακιαβελική κι αποδεικνύει αυτό που αρκετοί ξέρουμε από την εποχή Κασσελάκη: ο Τσίπρας επιθυμεί τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή και χωρίς να κουβαλά τη ρετσινιά τού διασπαστή, όπως στην πραγματικότητα είναι...

Όπως δεν είναι, επίσης, έντιμη η στάση των βουλευτών και των στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και δημοσίως ισχυρίζονται πως παραμένουν στο κόμμα αλλά αν ο Τσίπρας φτιάξει δικό του θα πάνε σε αυτό. Δεν μένεις με την γυναίκα ή με τον άντρα σου μέχρι να βρεθεί καλύτερος ή καλύτερη ή, τουλάχιστον, δεν υπερηφανεύεσαι γι' αυτό, έτσι δεν είναι; Το μόνο που αποκαλύπτει είναι αγωνία για την ατομική πολιτική επιβίωση. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μιλούσε ακόμα και για τυχοδιωκτισμό που έχει τόση σχέση με τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς όση και το πραξικόπημα στο μπουζουξίδικο...

Φυσικά υπάρχει και η πιο τραγική περίπτωση, η οποία ακούει στο όνομα Σωκράτης Φάμελλος. Δεν αμφιβάλλω πως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα ζητήσει εξηγήσεις από τον Τσίπρα. Θα το κάνει, κατά πάσα πιθανότητα, όταν θα επισημοποιηθεί ο γάμος των πραξικοπηματιών με τους αποστάτες και θα νιώσει λίγο πιο ισχυρός. 

Πείτε μου, όμως, εσείς πόσο θλιβερό είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος να εξακολουθεί να κρατά το κεφάλι του μέσα στην άμμο γιατί φοβάται πως αν το βγάλει δεν θα έχει ούτε προεδρία ούτε κόμμα. Τώρα, μάλιστα, μιλά για πανελλαδική καμπάνια για την προοδευτική Ελλάδα και για προοδευτικές συνεργασίες. 

Ποιος; Αυτός που μαζί με άλλους έδιωξαν πριν ένα χρόνο την πλειοψηφία των μελών τού κόμματός τους. Ως παλιοί κομμουνιστές, ωστόσο, οι περισσότεροι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι χτίζουν τείχη γκρεμίζονται με αυτά και δεν έχουν καμία τύχη στη νέα εποχή... 

 

Make Hitler Great Again...

Στο τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου η ανθρωπότητα κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη κι ένιωθε μόνο ντροπή. Και εκείνοι που τον προκάλεσαν κι αυτοί που τον άφησαν να συμβεί. Είχαν επιβάλει και είχαν επιτρέψει αντιστοίχως την κανονικοποίηση της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού, της βαρβαρότητας και του φασισμού. Γι' αυτό κι αποφάσισαν να οικοδομήσουν οργανισμούς, θεσμούς και διεθνές δίκαιο που να εξασφάλιζαν όσο γίνεται περισσότερο ότι δεν θα ξαναδούμε σε αυτόν τον πλανήτη το δίκαιο του ισχυρού να δημιουργεί ωκεανούς αίματος...

Ο Ντ. Τραμπ δεν είναι ο πρώτος που παραβιάζει αυτό το πλέγμα κανόνων προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ιμπεριαλιστικές του ονειρώξεις. Ιδίως οι αμερικανικές κυβερνήσεις έκαναν λάστιχο το διεθνές δίκαιο, στήριξαν πραξικοπήματα, εισέβαλαν σε κράτη, εφάρμοσαν δύο μέτρα και δύο σταθμά για παρόμοιες περιπτώσεις. 

Ακόμα κι όταν έκαναν όλα αυτά επιχειρηματολογούσαν χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα ή άλλοθι την ελευθερία και τη δημοκρατία. Ποτέ το διαχωρισμό και το μίσος, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Το ότι ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ τα γράφει όλα αυτά στα ξανθά του τα μαλλιά λέει περισσότερα για τη μετάλλαξη των λαών και λιγότερα για τον ίδιο...

Έχουμε αποδεχθεί ως αληθινή κάθε συνωμοσία θεωρίας, έχουμε στοχοποιήσει κάθε μειονότητα κι ευπαθή ομάδα, έχουμε ξεπλύνει κάθε απατεώνα κι έχουμε στιγματίσει οποιαδήποτε προσπάθεια ενίσχυσης των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχουν τσαρλατάνοι οι οποίοι εργαλειοποιούν πανανθρώπινες ιδέες κι αξίες προς ίδιον όφελος ή που τις φτάνουν στα άκρα κι έτσι χάνουν το δίκιο τους. Ακόμα κι αυτοί, ωστόσο, οι οποίοι, για παράδειγμα, μιλούν για ανοιχτά σύνορα είναι πολύ πιο ακίνδυνοι από εκείνους που καλούν στην τοποθέτηση ναρκών σε αυτά. Μπορεί να είναι ουτοπικό να ισχυρίζεσαι πως δεν θα διασαλευτεί η κοινωνική συνοχή από την αθρόα είσοδο παράτυπων μεταναστών, είναι όμως πολύ μικρότερο το κακό από το να τα βάζεις με τον ικέτη τής Γης αντί γι' αυτούς που τον εξωθούν στο να εγκαταλείψει το σπίτι του... 

Ο Τραμπ κάποια στιγμή θα πάψει να είναι πρόεδρος. Ο ίδιος, ωστόσο, και οι αντιγραφείς του και στη χώρα μας έχουν ρίξει τη σπορά τού μίσους, οι καιροί τους ευνοούν και οι ανθοί που θα βγουν δεν μπορεί παρά να είναι του κακού...   

 

 

Εθνικό είναι το μητσοτακικό...

Οι ευθύνες τής Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας για όσα συμβαίνουν και σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι τεράστιες. Πέρα από όλα τα άλλα, έβαλαν συνοριακές γραμμές πάνω στο χάρτη που δεν βασίζονταν στις συνθήκες τού πεδίου παρά μόνο στα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, βεβαίως, η ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ- προφανώς και δίκαιο, ιδίως μετά το Ολοκαύτωμα- χωρίς όμως να λογαριάζεται πως στα ίδια μέρη ζούσε κι ένας άλλος λαός επί αιώνες...

Το Λονδίνο και το Παρίσι δεν αναγνωρίζουν σήμερα το κράτος τής Παλαιστίνης καθοδηγούμενα από κάποια αίσθηση δικαίου κι ανθρωπισμού αλλά εξαιτίας τής αφόρητης πίεσης που τους ασκούνται από την κοινή γνώμη. Έπρεπε η ανθρωπότητα να βιώνει ξανά μία γενοκτονία για να αλλάξουν πολιτικές δεκαετιών κι αυτό λέει πολλά από μόνο του... 

Το ότι, όμως, ακόμα και τώρα η Αθήνα δεν συμπαρατάσσεται με τα περισσότερα κράτη επικαλούμενη διπλωματικούς λόγους κι εθνικά συμφέροντα αποκαλύπτει περισσότερα για τον τρόπο που ασκείται η δική μας εξωτερική πολιτική: εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον τής οικογένειας Μητσοτάκη και σωστή πλευρά τής Ιστορίας αυτή που κάθεται η αμερικανική κυβέρνηση...

Σε σχέση, μάλιστα, με τα ελληνοτουρκικά το πρόβλημα δεν είναι ο πρωθυπουργός μας να συνομιλεί με τον πρόεδρο της Τουρκίας, όταν τέλος πάντων ο τελευταίος καταδέχεται να το κάνει κι όχι να τον σνομπάρει, όπως συνέβη στη Νέα Υόρκη. Ούτε να συζητά μαζί του για μια συμφωνία δούναι και λαβείν για ήρεμα νερά στο Αιγαίο μόνιμα κι όχι πρόσκαιρα. Είναι πρόβλημα, ωστόσο, όταν δεν διαπραγματεύεσαι με βάση το εθνικό αλλά το ιδιωτικό, οικογενειακό κι αμερικανικό συμφέρον. Υπάρχει ειδικό άρθρο γι' αυτό στον Ποινικό Κώδικα, της εσχάτης προδοσίας...  

 

 

Αυτός που θα φάει το ξύλο το βράδυ των εκλογών δικαιούται να παίρνει και καμιά απόφαση μόνος του...

Καμία αντίρρηση, η πολιτική δεν είναι σέξι, ιδίως για τη γενιά τού Instagram αλλά και των μνημονίων και των Τεμπών που προσελκύεται περισσότερο από την εικόνα και και τις πράξεις και πολύ λιγότερο από τα λόγια και τις θεωρίες. Κακώς, πολύ κακώς γιατί η νεολαία είναι αυτή που έχει περισσότερα χρόνια μπροστά της σε αυτόν τον πλανήτη και θα όφειλε να βρίσκεται στην πρωτοπορία τής πολιτικοποίησης κι όχι στην αποστρατεία τής ιδιωτείας. Φταίει, όμως, αποκλειστικώς ο ωχαδερφισμός των νέων για την κρίση τού κομματικού φαινομένου ή και το ότι τα κόμματα έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο κομμάτι τής κοινωνίας παρά μόνο ένα μικρό μέρος της, το οποίο ακόμα κι αυτό περιδινίζεται γύρω από προσωπικές αντιπαραθέσεις κι όχι από την παραγωγή πολιτικών;...

Οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ή οι εισοδηματίες προφανώς και δεν αποτελούν τον κοινωνικό μέσο όρο, αποτελούν ωστόσο το μέσο όρο των ενεργών μελών ενός κόμματος. Κι όταν έχουμε χρόνο και σχετικό χρήμα η ακρίβεια, η ανεργία, οι πόλεμοι, οι λιμοί και οι καταποντισμοί μάς αφορούν πολύ λιγότερο από την "αντικαταστατική συμπεριφορά τού Μήτσου και του Τάκη", με αποτέλεσμα ο πολιτικός αυτισμός των μικρομεσαίων στελεχών να γίνεται αποκλειστικός λόγος ύπαρξης των κομματικών γραφείων. Σε αυτό το πλαίσιο η άμεση δημοκρατία είναι τόσο λειτουργική όσο κι ένα αεροπλανοφόρο σε μπανιέρα...

Το βράδυ των εκλογών θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και δεν θα είναι μόνο κόμματα, θα είναι και πρόσωπα. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι θα εστιάσουμε στα πρόσωπα, δηλαδή στους αρχηγούς. Το βράδυ των εκλογών κανείς δεν θα πει, για παράδειγμα, "έχασε το Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ, η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ο Τομέας Παιδείας του Κινήματος Δημοκρατίας". Θα πούμε "έχασε ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Κασσελάκης"... 

Ούτε, άλλωστε, τα ηττημένα μικρομεσαία στελέχη ή και τα μεγαλοστελέχη θα αποφύγουν την κριτική στους ηγέτες τους, προθυμοποιούμενα να αναλάβουν τα ίδια ισότιμο μερίδιο ευθύνης. Για όλους αυτούς τους λόγους η άμεση δημοκρατία βρίσκει το όριό της στο ποιος θα πάρει στο τέλος τον μουτζούρη. Κι αυτός που θα τον πάρει δικαιούται στο μεσοδιάστημα να πάρει πάνω του τις κορυφαίες αποφάσεις. 

Δεν είναι και τόσο δημοκρατικό; Μπορεί, αλλά δημοκρατία σημαίνει κι ευθύνη. Αυτή που είμαι βέβαιος ότι θα διώξουν από πάνω τους το βράδυ των εκλογών αρκετοί από αυτούς που σήμερα βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ τής δημοκρατίας και κατά των περιορισμών της... 

 

Η Ελλάδα μόνο στα γήπεδα επιτρέπεται να αναστενάζει...

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πατέρας ενός νεκρού παιδιού αναγκάζεται να κάνει απεργία πείνας και δίψας προκειμένου να εκταφούν τα οστά του μήπως και μάθουμε την αλήθεια. Αν ο Σοφοκλής έγραφε στις ημέρες μας θα είχε ήδη κάνει το προσχέδιο της νέας του τραγωδίας σε έναν τόπο όπου ο ηρωισμός θεωρείται προϋπόθεση της ελευθερίας και η αυτοθυσία της δικαιοσύνης. Η Ελλάδα του Κ. Μητσοτάκη είναι ένα κράτος ντροπής που δεν μπορεί να εκστομίσει ούτε τη λέξη "γενοκτονία" για το θάνατο και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στη Γάζα και το βίαιο εκπατρισμό ενός ολόκληρου λαού, το αυτόβουλο θύμα- ας μην ξεχνάμε ότι έχει κερδίσει εκλογές- ενός πρωθυπουργού που κυβερνά με όρους μαφίας η οποία δεν λογοδοτεί σε κανέναν...

Τι κάνουμε συνεπώς; Καθόμαστε αμήχανα στα αβγά μας γιατί και οι προηγούμενοι σωτήρες δεν έσπασαν αβγά; Σιωπούμε αντί να είμαστε παρόντες την ίδια ώρα που λοιδορούμε τους παρόντες; Παριστάνουμε ότι αγνοούμε τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού παρά και τις σχετικές σπουδές μας γιατί η εμπάθειά μας είναι υψηλότερο ιδανικό; Αποθεώνουμε τους απόντες από τους αγώνες αλλά παρόντες στα γήπεδα γιατί έτσι νομίζουμε πως εκδικούμαστε αυτούς που δεν αναγνώρισαν το μεγαλείο μας;...

Αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει ούτε από εκείνους που παραδίδουν διαπιστευτήρια συστημικότητας- παλαιότερους και νεόκοπους- ούτε από τους αντισυστημικούς κενού περιεχομένου ούτε από αυτούς που σχεδιάζουν να αποκομίσουν πρωθυπουργίες για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Θα πέσει από το λαό ο οποίος την ώρα τής κρίσης θα δώσει ένα αποτέλεσμα που δεν θα έχει καμία σχέση με τα σενάρια που κατασκευάζονται πίσω από κλειστές πόρτες και τα οποία δεν λογαριάζουν τον ξενοδόχο. Οι εκλογές δεν γίνονται τη επόμενη Κυριακή ούτε τον επόμενο μήνα κι όποιος χτίζει στρατηγική σαν να ήταν τακτική κινδυνεύει όχι μόνο να καεί στην προπόνηση αλλά την κρίσιμη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι αυτή που πίστευε ως προσωρινή αποστρατεία είναι οριστική, τελεσίδικη κι αμετάκλητη...

 

ΠΑΣΟΚ, το πρώιμο στάδιο του μητσοτακισμού...

Φυσικά και οι Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Κυρανάκης και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις έχουν τη χρησιμότητά τους στον Κ. Μητσοτάκη. Του δίνουν το μισαλλόδοξο λούστρο (sic) που έχει ανάγκη για να μην του φεύγει το σκληρό δεξιό του ποίμνιο, ιδίως αυτό που δεν έχει προλάβει ακόμα- όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό- να τσιμπήσει το μεζέ του από το δημόσιο ταμείο. Σαφώς, όμως, και χρησιμότερο είναι το σημιτικό ΠΑΣΟΚ που έχει αγκαλιάσει και του προσφέρει το άλλοθι να περνά τις πιο νεοφιλελεύθερες και ταξικές πολιτικές σαν να ήταν μια πιο εκσυγχρονισμένη διάσταση της σοσιαλδημοκρατίας. Στην ουσία λειτουργούν ως οι αυτοφωράκηδες της μητσοτακικής διαφθοράς υπουργοί όπως ο Κ. Πιερρακάκης- πέρασε αβρόχοις ποσί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια-, ο Γ. Φλωρίδης- έχει μετατρέψει τον Ποινικό Κώδικα σε "πλυντήριο" κάθε νεοδημοκρατικού αμαρτήματος- ή ο Γ. Γεραπετρίτης με τον οποίο ξυπνάμε κάθε πρωί κι ελέγχουμε να δούμε αν το Καστελόριζο παραμένει ελληνικό έδαφος...

Ο Ανδρ. Λοβέρδος είναι ο τελευταίος χρονικά αλλά δεν θα είναι κι ο τελευταίος μελλοντικά που θα έχει κάνει τη διαδρομή ΚΚΕ- ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Κι αν, όπως έλεγε ο Τσέρτσιλ, το να μην είσαι κομμουνιστής στα είκοσί σου χρόνια σημαίνει πως είσαι άνθρωπος χωρίς καρδιά το ότι κάποιοι δεν είναι και στα σαράντα, στα εξήντα ή στα εβδομήντα τους δεν τους κάνει απαραιτήτως ιδιοφυείς. 

Ενδεχομένως να είναι και καιροσκόποι που αναζητούν την εξουσία περισσότερο από όσο τους ενδιαφέρει η ιδεολογία. Αν και στην περίπτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ και της σημερινής ΝΔ η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι στο ποιος κρατά την κουτάλα. Καμία άλλη...

Όταν την εποχή των μνημονίων τα "πράσινα" στελέχη εγκατέλειπαν μαζικά το πλοίο κατευθυνόμενα κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο της Χαριλάου Τρικούπη ήταν πως "έφυγαν οι λαθρεπιβάτες και παραμείναμε οι γνήσιοι πασόκοι". Πάνω κάτω τα ίδια ισχυρίζεται και σήμερα για όσους κατευθύνονται κατά βάση στη ΝΔ. 

Και τότε, ωστόσο, και τώρα λέει τη μισή αλήθεια: προφανώς και υπήρχαν και υπάρχουν οπορτουνιστές, μόνο που το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τολμήσει ακόμα να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να απαντήσει στο ερώτημα γιατί οι πολίτες δεν το αγαπάνε πια και οι περισσότεροι από όσους δηλώνουν πως θα το ψηφίσουν το κάνουν είτε σε ανάμνηση του Ανδρ. Παπανδρέου είτε στη λογική τού "μη χείρον βέλτιστον". Στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον ετεροπροσδιορισμό κι αυτή τη στιγμή για πολύ κόσμο το ΠΑΣΟΚ είναι είτε τα τσικό είτε τα ΚΑΠΗ της ΝΔ, αναλόγως της ηλικίας των στελεχών του που το εγκαταλείπουν. Κοινώς, ένα κόμμα που όσο η κυβέρνηση είναι πασοκογενής δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως φυτώριο ή γηροκομείο στελεχών Μητσοτάκη...   

  

Άλλο η Μαρία των Τεμπών κι άλλο η Μαρία της κάλπης...

Φυσικά και η τραγωδία των Τεμπών συγκίνησε την ελληνική κοινωνία από την ίδια στιγμή που έγινε γνωστή. Οι περισσότεροι έχουμε μετακινηθεί έστω και μια φορά στη ζωή μας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κι αντιστρόφως με τρένο, οι περισσότεροι έχουμε αγαπημένα πρόσωπα, και δη νεαρής ηλικίας, που δεν θέλουμε να σκοτώνονται με αυτόν τον τρόπο. 

Η λαϊκή αγανάκτηση, ωστόσο, άρχισε να παίρνει μαζικότερες και πιο οργανωμένες διαστάσεις μετά τη συγκινητική κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού στην εξεταστική επιτροπή- πάσα τού ΚΚΕ στην κυβέρνηση για να συζητάμε τι δεν πήγε καλά στο σιδηρόδρομο από την εποχή Σημίτη. Η μάνα κουράγιο συγκλόνισε και συνεχίζει να συγκλονίζει με την επιμονή της για να βγει η αλήθεια στο φως...

Για όλα αυτά η είσοδος Καρυστιανού στην πολιτική κονίστρα θα την κάνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα από την επιστροφή ενός ξεπεσμένου πολιτικού που έχει αντιγράψει όλο τον Μακιαβέλι μήπως και τον λυπηθούμε και τον ξαναψηφίσουμε. Ιδίως αν η πολιτική αντιπαράθεση στο δρόμο προς τις κάλπες επικεντρωθεί σε θεσμικά ζητήματα και κράτους δικαίου, μια ατζέντα "καθαρών χεριών" έχει ισχυρές πιθανότητες επιτυχίας. Η κοινωνία μας, άλλωστε, βρίσκεται ένα βήμα πριν την έκρηξη, η οποία μπορεί να προκληθεί από την παραμικρή αδικία που θα ξεχείλιζε το ποτήρι τής οργής για το καθεστώς Μητσοτάκη...

Ούτε, πάντως, για την Καρυστιανού είναι εύκολη η επίλυση της εξίσωσης που έχει μπροστά της. Όταν μπαίνεις στο πολιτικό παιχνίδι και διεκδικείς ψήφους παύεις να είσαι η Μαρία των Τεμπών κι όλης της Ελλάδας και γίνεσαι η Μαρία της κάλπης, δημιουργώντας, έστω κι αβάσιμες, αμφιβολίες και για τα πραγματικά σου κίνητρα σε σχέση με τον αγώνα που έχεις δώσει μέχρι σήμερα κι ο οποίος έχει αγκαλιαστεί κι από το μεγαλύτερο μέρος τής αντιπολίτευσης. Επιπλέον, όταν γίνεσαι πολιτικό πρόσωπο οφείλεις να παρουσιάσεις τις θέσεις σου και για ζητήματα που είναι λογικό να μην έχεις ασχοληθεί μέχρι τώρα και τα οποία έχουν και ιδεολογική χροιά. Οι επιλογές που κάνεις για την υγεία, την οικονομία, την ενέργεια ή την παιδεία δεν είναι το ίδιο αυτονόητες με τη συμπαράταξη για την ανεύρεση των υπαιτίων τού θανάτου τού παιδιού σου... 

Ναι, είμαστε με την Μαρία κι όχι με τη μαφία στην προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη, τα οποία πολύ φοβάμαι πως θα έχουν κουκουλωθεί πλήρως και δικαστικά μέχρι να γίνουν εκλογές. Στα εκλογικά τμήματα, όμως, δεν θα υπάρχουν μόνο τα ψηφοδέλτια της Μαρίας και της μαφίας αλλά κι άλλων κομμάτων που μας έχουν ήδη παρουσιάσει τις θέσεις και τα στελέχη τους. Το πέρασμα, συνεπώς, σε άλλη πίστα δεν θα είναι στρωμένο με λουλούδια αλλά ακόμα και με απογοήτευση από ορισμένους που μπορεί να το εκλάβουν ως εργαλειοποίηση της άδολης αλληλεγγύης τους...  

  

 

Στη σωστή πλευρά της αλητείας...

Η εισβολή τής Ρωσίας στην Ουκρανία συνιστούσε μια κατάφωρη, αν κι όχι πρωτοφανή, παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Όπως ήταν, άλλωστε, και η αντίστοιχη της Τουρκίας στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1974... 

Η παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξάρτητου κράτους δεν μπορεί να δικαιολογείται με επιχειρηματολογία τού 19ου αιώνα περί σφαιρών επιρροής ούτε με το ότι οι ΗΠΑ έχουν πράξει αντίστοιχα, με πιο πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα το Ιράκ. Αν κάποιος διαφωνεί με όλα όσα μνημονεύω μάλλον συμφωνεί και με την κατάργηση του Διεθνούς Δικαστηρίου τής Χάγης, οπότε θα έκανε καλή παρέα με τον Αδ. Γεωργιάδη...

Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται πως στρουθοκαμηλίζει στην περίπτωση του Ισραήλ γιατί η συμμαχία μαζί του εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Την ώρα που συντελείται μια γενοκτονία και σκοτώνονται μαζικά γυναικόπαιδα μια τέτοια στάση μάς προσβάλλει ως έθνος που έχει γνωρίσει παρόμοιες καταστάσεις, αλλά θα ήταν μια κάποια απάντηση. 

Δεν είναι δυνατό, ωστόσο, να ισχυρίζεται πως ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική αρχών και πως βρίσκεται στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας. Είμαστε στην ίδια πλευρά με αυτούς που εξολοθρεύουν έναν ολόκληρο λαό και με τη συμπεριφορά τους θέτουν σε άμεσο κίνδυνο και το δικό τους. Θα έλεγα, συνεπώς, πως απέχουμε τόσο πολύ από τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας όσο η γη από τον ήλιο... 

Σε βάρος τής Ρωσίας έχουν επιβληθεί από το 2014 και την προσάρτηση της Κριμαίας κυρώσεις σε όλα τα επίπεδα. Έχει αποβληθεί ακόμα κι από τις αθλητικές διοργανώσεις κι ορθώς. Η Ρωσία είναι ένοχη αλλά δεν έχει εξαπολύσει ένα γενοκτονικό πόλεμο, σε αντίθεση με το Ισραήλ που μέχρι πρότινος τουλάχιστον απολάμβανε τα κλειστά μάτια πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κι ακόμα απολαμβάνει την πολιτική μυωπία των ΗΠΑ. Το λιγότερο, επομένως, που πρέπει να κάνουμε ως Δύση είναι η επιβολή κυρώσεων, έστω και τώρα. Το απολύτως λιγότερο...

  

Κανείς τέλειος εκτός που αυτόν που έρχεται...

Είναι απολύτως λογικό να επιθυμεί ο Κ. Μητσοτάκης τη διαιώνιση της αντίληψης πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση, πως ο ίδιος μπορεί να είναι μονόφθαλμος αλλά οι αντίπαλοί του είναι τυφλοί. Δεν έχει, όμως, καμία λογική το ίδιο επιχείρημα να χρησιμοποιείται κι από wannabe σωτήρες που παριστάνουν πως θέλουν να ρίξουν τον σημερινό πρωθυπουργό. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο να ισχυρίζονταν πως το λένε προκειμένου να βρουν ξανά για τους ίδιους ζωτικό χώρο στο πολιτικό σκηνικό...

Οι περισσότεροι αρχηγοί τής αντιπολίτευσης είναι μέτριοι, κάποιοι μάλιστα είναι εκβιαζόμενοι, άλλοι αντιδημοκράτες στην πράξη, μερικοί είναι σταλινικοί κι ορισμένοι μισαλλόδοξοι. Όχι, δηλαδή, κι ό,τι καλύτερο για να επιλέξει κανείς. 

Ουδείς τους, ωστόσο, είναι τόσο διεφθαρμένος όσο ο Μητσοτάκης και τόσο πρόθυμος να αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες. Κανένας τους, εν τέλει, δεν είναι κι ο ίδιος κομμάτι τής ολιγαρχίας κι όχι απλώς εκφραστής της, όπως συμβαίνει με τον νυν ένοικο του Μαξίμου. Το μη χείρον βέλτιστον, συνεπώς, στην πραγματικότητα είναι αντίστροφο από αυτό που προπαγανδίζει ο Μητσοτάκης...

Η όλη συζήτηση για το μέλλον τής χώρας έχει λάβει εδώ και καιρό μεταφυσικές διαστάσεις, με ουκ ολίγους προφήτες να ευελπιστούν ή να προαναγγέλλουν την έλευση κάποιου ή κάποιας μεσσία. Την ιστορία, ωστόσο, την γράφουν οι παρόντες κι όχι αυτοί που μπορεί να έρθουν, οι οποίοι είναι κι ανίκητοι γιατί ο καθένας μας τους φαντάζεται όπως τους θέλει κι άρα τέλειους... 

Είναι βέβαιο, πάντως, ότι η τακτική τού "παντρεύομαι ή μένω στο γάμο μου μέχρι να βρω καλύτεροι γαμπρό" μπορεί να είναι λογική για έναν ψηφοφόρο ή κι ένα απλό μέλος αλλά είναι τουλάχιστον ανήθικη όταν αφορά στελέχη. Αν αυτό που υπηρετείς δεν σε καλύπτει η μόνη έντιμη επιλογή είναι η αποχώρηση. Αλλιώς γίνεσαι Τσίπρας...

 

  

Θα είναι ακόμα εδώ όταν όλοι οι άλλοι θα είναι πρώην...

Θα μειώσουν το ΦΠΑ, θα επαναφέρουν το 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο, θα προσλάβουν, θα καταργήσουν το νόμο περί ευθύνης υπουργών και τη βουλευτική ασυλία. Αυτά υποσχέθηκαν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί στη Θεσσαλονίκη και μακάρι να συμβούν. 

Θα φέρουν, ωστόσο, όλα τούτα δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου; Θα ξηλώσουν τα καρτέλ τής διαπλοκής; Θα καταστήσουν τη χώρα ισότιμο διεθνή εταίρο; Μάλλον όχι, αλλά τι να περιμένεις από αναλώσιμους ηγέτες που δεν μπορούν να πείσουν ούτε τα δικά τους ακροατήρια;...

Υπήρξε, όμως, και η εξαίρεση του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος δεν παρουσίασε ένα πρόγραμμα αναδιανομής τής μιζέριας για να ευχαριστήσει αφτιά συντεχνιών ούτε ικέτεψε τους ψηφοφόρους να επιλέξουν εκείνον για να διώξει τον Κ. Μητσοτάκη, όπως έκαναν οι υπόλοιποι. Παρουσίασε ένα οραματικό σχέδιο για τις επόμενες δεκαετίες, στο οποίο φυσικά δεν συμφωνώ σε όλα, δεν είναι πλήρες, σε ορισμένα σημεία είναι πρόχειρο και ούτε είναι απρόσβλητο κι από λαϊκιστικές υποσχέσεις που δύσκολα μπορούν να εκπληρωθούν με ένα νόμο κι ένα άρθρο, όπως η επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Είναι, όμως, ένα σχέδιο- τροφή για σκέψη κι όχι μπακαλίστικοι υπολογισμοί για να έχουμε κάτι να λέμε στα πρωινάδικα...

Ο Κασσελάκης, εξάλλου, στη σύντομη πολιτική του διαδρομή έχει αποδείξει ότι δεν του αρέσει ο ρόλος τής μαριονέτας ούτε του χρήσιμου ηλίθιου για τους νόμιμους ιδιοκτήτες τής χώρας. Στην πολιτική, άλλωστε, το σημαντικότερο δεν είναι να τάζεις τον ουρανό με τα άστρα αλλά να έχεις τη βούληση να προσπαθήσεις τουλάχιστον να κάνεις ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά. 

Σε ένα πολιτικό τοπίο, συνεπώς, μετριοτήτων, εκπεσόντων βασιλιάδων και μεσσιών κάθε φύλου- παρόντων και υπό εκκόλαψη- που έχουν μπερδέψει τον ίσκιο τους με το μπόι τους ξεχωρίζουν τα άντερα ενός ανθρώπου να μας ξεβολέψει από συνήθειες, πρακτικές και ιδεοληψίες που μας εγκλώβισαν κατά τη μεταπολίτευση και μας έχουν φέρει σε θέση ουραγού στην ΕΕ και τα υπόλοιπα Βαλκάνια να κάνουν πλέον λόγο για το φόβο ελλαδοποίησης. Αυτός ο παράταιρος τύπος θα βρίσκεται ακόμα εδώ όταν οι σημερινοί του πολιτικοί αντίπαλοι θα μιλούν με το "πρώην" να τους συνοδεύει. Έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει...     

 

 

Τον σκότωσαν και τώρα ανακτούν την αξιοπιστία του...

Ο Αλ. Τσίπρας είναι πιθανό να μην υποπέσει στο ολέθριο για τον ίδιο λάθος να κάνει νέο κόμμα. Αν αυτό συμβεί, πάντως, δεν θα οφείλεται στο ότι ο Σ. Φάμελλος του τράβηξε λίγο το αυτάκι από τη ΔΕΘ λέγοντας πως θεωρεί αδιανόητο ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το τι λέει και τι πράττει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αδιάφορο όσο και η μουσική αεροδρομίου: την ακούς χωρίς απαραιτήτως να σε εκνευρίζει- αν κι όχι πάντα-, αλλά στο τέλος θυμάσαι περισσότερο τις ανακοινώσεις αναχώρησης πτήσεων...

Ο πρώην πρωθυπουργός ενδεχομένως να μην προχωρήσει στο απονενοημένο διάβημα απλώς και μόνο γιατί ο άνεμος δεν είναι ούριος, γιατί οι δημοσκοπήσεις που έχει στα χέρια του- δεν αναφέρομαι σε όσες δημοσιοποιούνται- δεν είναι ευνοϊκές. Κάποια στιγμή θα αντιληφθεί κι ο ίδιος ότι όσο παράξενο κι αν του ακούγεται η γη συνέχισε να περιστρέφεται και μετά την αποχώρησή του, ο ήλιος δεν έδυσε για πάντα και οι ωκεανοί δεν στέγνωσαν. Αυτό που άλλαξε, ωστόσο, είναι η αντίληψη των προοδευτικών πολιτών για τον ίδιο: από το χρυσό παιδί τής ριζοσπαστικής Αριστεράς θεωρείται πλέον ένας Μακιαβέλι με αριστερό παρελθόν...

Στην Κουμουνδούρου κάθε ημέρα που περνά ξεπερνούν το προηγούμενο ρεκόρ αυτογελοιοποίησής τους. Αντί, ανάμεσα σε άλλα, να απολογηθούν γιατί διέλυσαν την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας παριστάνουν τα θύματα της καταστροφής που οι ίδιοι προκάλεσαν... 

Έχει δίκιο ο Φάμελλος όταν λέει πως δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν χαμηλά το Νοέμβριο του 2024, όταν κι ανάλαβε την προεδρία του. Λέει, όμως, τη μισή αλήθεια. Δεν λέει πως βρισκόταν στο 14,9% τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς σε εκλογικό αποτέλεσμα και πως η κατακρήμνιση προκλήθηκε από αυτούς που καθαίρεσαν τον δημοκρατικώς εκλεγμένο αρχηγό τους, που τους έφερε ξανά πρώτους στη νεολαία και με ανακτημένες δυνάμεις σε λαϊκές γειτονιές, και δεν του επέτρεψαν να είναι ξανά υποψήφιος... 

Βαφτίζουν σοβαρότητα τις σταλινικές πρακτικές, αξιοπιστία την επιστροφή στο 3% κι έχει και πιο κάτω κι ανάκτηση της εμπιστοσύνης την πλήρη αδιαφορία των πολιτών για τις θέσεις τους. Αποδέχθηκαν να γίνουν οι αυτοφωράκηδες του συγγραφέα τού Σουνίου και τώρα αναρωτιούνται τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Χιλιάδες τόνους υποκρισίας έχουν, όπως η συνέντευξη Τύπου στην οποία ο Φάμελλος επί δυόμισι ώρες προσπαθούσε να πείσει τους ιθαγενείς ότι ο Τσίπρας δεν έχει σκεφτεί ούτε στιγμή να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει με τους ναύτες του να τον παρακαλούν να τους διασώσει στο νέο του σκάφος...

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι αλλού...

Μπορεί κάποια στιγμή ο Ν. Ανδρουλάκης να γίνει πρωθυπουργός. Έχουμε δει πολύ πιο περίεργα πράγματα να συμβαίνουν κι αν μη τι άλλο το σημερινό ρευστό πολιτικό τοπίο επιτρέπει στους πάντες να ονειρεύονται. Αν συμβεί, πάντως, κάτι τέτοιο καλό είναι να τον ενημερώσουν σχετικώς οι συνεργάτες του γιατί ο ίδιος είναι τόσο απορροφημένος από το να μην του φάει την προεδρία τού ΠΑΣΟΚ κάποιος από τους ουκ ολίγους δελφίνους του που μάλλον δεν θα το καταλάβει ότι θα πρέπει να μετακομίσει από τη Χαριλάου Τρικούπη στο Μέγαρο Μαξίμου. Ενδεχομένως και να το θεωρήσει υποβιβασμό, αφού ο μέχρι στιγμής βίος και πολιτεία του δείχνει πως το ταβάνι του φτάνει ως τον έκτο όροφο του γραφείου του...

Ο Ανδρουλάκης θα βρεθεί στη ΔΕΘ ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί το κόμμα που εκλέχθηκε σε αυτήν τη θέση το 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να αυτοκτονήσει για να διασωθεί η πολιτική καριέρα τού επί 15 χρόνια προέδρου του. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, δεν μπορεί να πείσει ακόμα κι αυτούς που το βλέπουν με τον ιδεαλισμό των πολιτικών ορφανών τού Ανδρ. Παπανδρέου πως αποτελεί αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική... 

Την ώρα που η ΝΔ καταρρέει δεν μπορεί καν να αποκομίσει οφέλη από την τακτική τού ώριμου φρούτου. Στις ΜΕΘ κυκλοφορεί πολύ περισσότερη θέληση για ζωή από όποια βούληση στο πάλαι ποτέ Κίνημα για να κοπούν παθογένειες δεκαετιών...

Για να μην πολυλογώ, δεν είναι ο Ανδρουλάκης που δεν μπορεί, είναι ο συνολικός οργανισμός που λέγεται ΠΑΣΟΚ, ακόμα και υπό άλλη ηγεσία. Είναι γερασμένος, συμβιβασμένος, ανέμπνευστος, διαχειριστικός, εν τέλει λίγος. Όπως κι αν έχει, σε καμία περίπτωση δεν έχει τα φόντα να ηγηθεί της κεντροαριστεράς. Αν μη τι άλλο, γιατί οι περισσότεροι ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη του ανήκουν στην κεντροδεξιά...

 

 

Μισό λεπτό να ρωτήσω τους χορηγούς μου για τον ανθρωπισμό μου...

Το ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρόμαστε για τη γενοκτονία στη Γάζα ναι μεν έχει απομονώσει διπλωματικά το Ισραήλ κι από διαχρονικούς συμμάχους του, δεν έχει σταματήσει ωστόσο το να σκοτώνονται και να μένουν ανάπηροι δεκάδες ή κι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ημέρα στην πολύπαθη περιοχή. Παρομοίως, αν ο Β. Σπανούλης έκανε μια ξεκάθαρη δήλωση καταδίκης τής γενοκτονίας μπορεί να θυσίαζε την ηρεμία τής εθνικής ομάδας αλλά μάλλον δεν θα οδηγούσε τον Μπ. Νετανιάχου να τερματίσει τον αφανισμό τού παλαιστινιακού λαού. Αν, όμως, αποδεχόμασταν τη ματαιότητα κάθε ενέργειας, ακόμα και των πλοιαρίων που προσπαθούν γενναία να προσεγγίσουν τη Γάζα, τότε θα χάναμε και κάθε δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι...

Αλίμονό μας, άλλωστε, ως κοινωνία αν ιεραρχούμε ένα μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ ψηλότερα από το στοιχειώδες χρέος μας ως πολίτες να καταδικάζουμε εθνοκαθάρσεις. Αλίμονό μας, επίσης, κι αν αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους γιατί μπορεί ο Σπανούλης να ρωτήθηκε και να μισοαπάντησε πως "όλοι ξέρουμε τι γίνεται" αλλά δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου πολλές δηλώσεις αστέρων αθλητών για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Καλές είναι οι δωρεές χρημάτων που έτσι κι αλλιώς θα τα πάρουν από αλλού αλλά δεν νομίζω πως πρέπει κάποιος να με ρωτήσει πρώτα για να απαντήσω στη συνέχεια για ένα ζήτημα που μπορεί να απασχολεί την ψυχή μου αλλά όχι και τόσο τους χορηγούς μου...

Όποιος θέλει να είναι στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας οφείλει να έχει τα μέτρα και τα σταθμά του ισοζυγισμένα. Αν κλαις μόνο για την Ουκρανία κι όχι για τη Γάζα ή το αντίστροφο το μισό σου δάκρυ δεν σε κάνει ανθρωπιστή, σε μετατρέπει σε υποκριτή ολκής. Την ώρα που το κράτος τού Ισραήλ ξεπατικώνει ακόμα και το χιτλερικό "lebensraum", την "ανάγκη για ζωτικό χώρο" με την οποία ο Φύρερ δικαιολογούσε έναν παγκόσμιο πόλεμο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το να ενδιαφέρεσαι για τη δουλίτσα σου είναι τόσο ατιμωτικό όσο ακριβώς διαβάζεται... 

   

Έχω γνωρίσει θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης με περισσότερο αυτοσεβασμό...

Ιδεολογική συνέπεια δεν σημαίνει δογματισμός ή αμετακίνητες θέσεις όταν η πραγματικότητα και η πείρα οδηγούν σε άλλους δρόμους. Σε διαφορετική περίπτωση γινόμαστε είτε μουσεία τού εαυτού μας είτε οπαδοί κάποιας θρησκείας είτε ΚΚΕ. Όταν, όμως, μετατοπιζόμαστε εμείς οι ίδιοι, διδασκόμενοι από τα λάθη μας ή και στρεβλές πρότερες εκτιμήσεις μας, χωρίς αυτό να προέρχεται από πολιτικές ή οικονομικές σκοπιμότητες οφείλουμε να αποδεχόμαστε κι ότι κι άλλοι μπορεί να μετακινούνται χωρίς αυτό να υπονοεί καιροσκοπισμό ή χρηματισμό...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας πολύ καλά πράττει και μιλά, για παράδειγμα, για δημοκρατικό καπιταλισμό ή για την ανάγκη συμμετοχής και των πλουσίων στην ισότιμη ανάπτυξη της χώρας, έστω κι αν η τελευταία του πρόταση στη Θεσσαλονίκη θυμίζει περισσότερο ελεημοσύνη και λιγότερο κοινωνική δικαιοσύνη. Όταν, όμως, ο Στέφανος Κασσελάκης προτείνει παρόμοια με τον πρώην πρωθυπουργό οι θέσεις του αποκαλούνται αυθωρεί και παραχρήμα δεξιές. Λες και το ότι ο Τσίπρας έχει, πράγματι, μεγαλύτερο αριστερό παρελθόν από τον προσωρινό του διάδοχο στην ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ καθιστά αυτομάτως όσα λέει αριστερά και δεξιά όσα παρουσιάζει το "αμερικανάκι"...

Σκεφτείτε ο Κασσελάκης να έκανε μία ωριαία ομιλία και να μην έλεγε κουβέντα για τα Τέμπη και τη Γάζα, ακόμα και σε ένα οικονομικό φόρουμ, τι θα έλεγαν όσοι πετάνε έναν Μακρόν και πιστεύουν ότι έχουν απογειώσει το περιεχόμενο της πολιτικής κριτικής. Όπως κι αν έχει, τα αριστερόμετρα έχουν απαρχαιωθεί. 

Έχουν κουράσει οι αποστάτες που βγήκαν στον Τσίπρα από τα αριστερά γιατί θεώρησαν την ομιλία του πολύ κεντρώα όταν οι ίδιοι ως υπουργοί του εφάρμοζαν καθημερινά τον υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό. Έχουν κουράσει, όμως, κι όσοι παριστάνουν τους εξαπατηθέντες από τον Κασσελάκη με μοναδικά επιχειρήματα το Renew Europe και την ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ. 

Όχι πως και τα δύο δεν είναι ζητήματα που απαιτούν κριτική, ακόμα κι αυστηρή, όχι πως δεν δικαιολογούν ακόμα και την αποστρατεία. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογούν την επανένταξη στους πραξικοπηματίες ή στον αρχιερέα τους. Έχω γνωρίσει θύματα του συνδρόμου τής Στοκχόλμης με περισσότερο αυτοσεβασμό...   

Το "φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε το μεγαλείο μου" έχει πολύ κοντά ποδάρια...

Αν η ΔΕΘ ήταν η τελευταία ευκαιρία Μητσοτάκη για να γυρίσει το παιχνίδι, όπως τόσο καιρό προπαγάνδιζαν τα παπαγαλάκια του, η ευκαιρία χάθηκε. Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να στοχεύουν σε απογοητευμένα εκλογικά του ακροατήρια αλλά είναι αποσπασματικά, λίγα σε σύγκριση με τα ματωμένα υπερπλεονάσματα που επιτυγχάνει και, κυρίως, δεν έδωσαν κανένα σινιάλο αποφασιστικότητας σύγκρουσης με όσους κερδοσκοπούν πάνω στα εισοδήματά μας. Φυσικά κι ο Μητσοτάκης κρατάει εφεδρείες παροχών για την ώρα τής κάλπης, όταν όμως αποφασίσει να τις ενεργοποιήσει μάλλον θα είναι πολύ αργά για να ανατρέψει τη δίκαιη πτώση του...

Φορολογική επανάσταση δεν είναι να δίνεις φοροαπαλλαγές σε όσους, λόγω ανεργίας ή ελαστικής απασχόλησης, έχουν έτσι κι αλλιώς μηδαμινά εισοδήματα, όπως συμβαίνει με τους νέους έως 25 χρόνων. Φορολογική επανάσταση είναι να εφαρμοστεί επιτέλους η συνταγματική επιταγή σύμφωνα με την οποία ο καθένας συμμετέχει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του. Επανάσταση είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία από πουθενά δεν προκύπτει από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη Θεσσαλονίκη...

Έχει κι ένα δίκιο, όμως, ο Μητσοτάκης: δεν γίνεσαι ή δεν ξαναγίνεσαι πρωθυπουργός αν η στρατηγική σου απέναντι στο λαό είναι "είχες άδικο που δεν με ψήφισες νωρίτερα". Κι αυτό όχι γιατί ο λαός είναι αλάνθαστος αλλά γιατί η ψήφος του έχει μια λογική. 

Φυσικά και μπορεί να την αλλάξει και να μετανιώσει γι' αυτή, αλλά για να το κάνει περιμένει κι από εσένα να παραδεχθείς ότι έπραξες αυτά κι αυτά τα λάθη κι όχι να περιμένεις μιας αυτοδικαίωση που ενδεχομένως να μην είναι και τόσο δίκαιη όσο νομίζεις. Το ότι, για παράδειγμα, ο Μητσοτάκης κυβέρνησε με ούριο άνεμο, με τις Βρυξέλλες να μοιράζουν χρήμα κι όχι να μας ζητάνε μέχρι και το τελευταίο σεντ, δικαιολογεί την ήττα και την ανοχή σε μια δεύτερη θητεία. Δεν δικαιολογεί, όμως, τη συντριβή. Κι όσο δεν το καταλαβαίνεις τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι στις νέες σου χορηγούμενες αυταπάτες...

 

 

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Θεσσαλονίκη, του Τσοβόλα...

Ο Δημήτρης Τσοβόλας δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή αλλά ο Κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται να τον νεκραναστήσει στη ΔΕΘ. Θα τα δώσει όλα ώστε να παραμείνει στην πρωθυπουργία και τους επόμενους μήνες, αφού τα διαπλεκόμενα σημάδια δείχνουν ήδη πως η μάχη διαδοχής στη ΝΔ έχει ξεκινήσει και θα φουντώνει όσο το κυβερνών κόμμα δεν ανακάμπτει δημοσκοπικά... 

Φυσικά ο πρωθυπουργός δεν θα "δώσει" κοινωνική δικαιοσύνη, δεν πρόκειται να διαταράξει τους μηχανισμούς διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων. Θα ήταν αυτοκαταστροφικό, πέρα από καταστροφικό για την ολιγαρχία στην οποία ανήκει, αν το έκανε. Θα μοιράσει τόσο χρήμα όσο κρίνει απαραίτητο για να διατηρηθεί στην εξουσία και σε εκείνες και μόνο τις κοινωνικές ομάδες που του είναι απαραίτητες στην κάλπη...

Με μια ζαριά ο Μητσοτάκης θα επιχειρήσει να θάψει την ακρίβεια, τα Τέμπη, τις υποκλοπές, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τον Μελχισεδέκ κι όλα τα υπόλοιπα σκάνδαλα που δεν συνέβησαν τυχαία επί θητείας του. Κυρίως, όμως, θα προσπαθήσει να συντηρήσει την πίστη ότι αυτές οι πολιτικές είναι μονόδρομος, ότι οι ανισότητες είναι φυσικό φαινόμενο και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κι όσο το δικό του χέρι είναι αυτό που ανοιγοκλείνει την κάνουλα του δημόσιου κορβανά διαθέτει το πλεονέκτημα απέναντι στην αντιπολίτευση ότι αυτός έχει το καρπούζι, αυτός και το μαχαίρι...

"Η χώρα πρέπει να αλλάξει παραγωγικό μοντέλο". Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα το πουν όλοι οι ηγέτες τής αντιπολίτευσης που θα ανεβούν στη Θεσσαλονίκη και θα έχουν δίκιο. Περιμένω, ωστόσο, κάτι πολύ ωριμότερο από μια απλή περιγραφή τής σημερινής δυστοπίας και μια παράθεση μέτρων τα οποία μπορεί να ανακουφίζουν την κοινωνική πλειοψηφία αλλά δεν θα ξεριζώνουν τις αιτίες τού κακού... 

Η μείωση των άμεσων κι έμμεσων φόρων, του ΕΝΦΙΑ, οι δόσεις για την αποπληρωμή χρεών ή η επανακρατικοποίηση κοινωνικών αγαθών όπως το ρεύμα και η πιο εύκολη πρόσβαση στη χρηματοδότηση είναι όλα απαραίτητα μέτρα. Δεν θα μας αλλάξουν, ωστόσο, παραγωγικό μοντέλο, δεν θα μας μετατρέψουν, για παράδειγμα, σε βιομηχανική χώρα ή τεχνολογικό hub αντί για μια χώρα παραγωγής σερβιτόρων. Αν, συνεπώς, οι ηγέτες τής αντιπολίτευσης έχουν σκοπό να ανταγωνιστούν τον Μητσοτάκη στην πλειοδοσία παροχών καλύτερα να μείνουν στην Αθήνα. Ή, ακόμα καλύτερα, να πάνε σπίτια τους...   

   

Του 13ωρου οι πεσόντες...

Ζούμε στην εποχή κατά την οποία η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να "ζωντανέψει" νεκρούς, να τους δώσει φωνή για να συνομιλούν με τους μελλοντικούς νεκρούς, με όλους εμάς δηλαδή. Κι όμως, στην Ελλάδα θα συζητηθεί σε λίγες ημέρες στη Βουλή και θα ψηφιστεί νομοσχέδιο που καθιερώνει τη 13ωρη εργασία και την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ενώ μπορούμε, δηλαδή, χάρη στην τεχνολογία να εργαζόμαστε όλο και λιγότερο η κυβέρνησή μας σχεδιάζει να δουλεύουμε από νύχτα σε νύχτα. Πίσω στο 19ο αιώνα, εμπρός προς τα πίσω όταν θα έπρεπε να έχουμε ήδη καθιερώσει το 35ωρο με καλύτερες αμοιβές στο πλαίσιο της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Η εργασία σήμερα δίνει χαρά μόνο στους εργοδότες, οι οποίοι κεφαλαιοποιούν υπερκέρδη ξεζουμίζοντας τους εργαζομένους τους, ιδίως στον τουρισμό αλλά όχι μόνο. Το ότι κάθε χρόνο από το 2019 και μετά έχουμε και νέο αρνητικό ρεκόρ εργατικών δυστυχημάτων δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Αυτή η κυβέρνηση νομοθετεί συστηματικά για τις ελίτ και τους χορηγούς της και δηλώνει υπερήφανη γι' αυτό...

Φυσικά και προτεραιότητα για το Μαξίμου έχουν οι εργοδότες. Υπάρχει, όμως, κι ένας ακόμα πολύ σοβαρός λόγος για το 13ωρο, τις απλήρωτες υπερωρίες ή τις συμβάσεις των δύο ημερών. Ο εξουθενωμένος πολίτης είναι, συνήθως, κι ο μη ενεργός πολίτης, ο πολίτης που παλεύει από ήλιο σε ήλιο για το μεροκάματο είναι ο ευάλωτος σε κάθε είδους απειλές, πιέσεις κι εκβιασμούς πολίτης. 

Είναι, εν τέλει, ο ιδανικός πολίτης γι' αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα ώστε οι ίδιοι να συνεχίσουν να εξουσιάζουν στον αιώνα τον άπαντα. Από τη μία περιστροφή τής γης γύρω από τον ήλιο στην επόμενη και ούτω καθεξής...  

 

Νομοθετούν υπό το φόβο Σαμαρά κι αυτό το ονομάζουν μεταναστευτική πολιτική...

Αν ποτέ καταδικαστούν- μάλλον ποτέ- από τη δικαιοσύνη ο Φραπές, ο Χασάπης, η κυρία με τη Φεράρι ή τα μέλη τής κρητικής μαφίας, μπορεί και να πάνε φυλακή. Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι θα μείνουν στη χώρα μας ώστε ο πολιτισμός της να μείνει αναλλοίωτος. Αν, από την άλλη, κάποιος που δεν έχει παραβιάσει ποτέ το νόμο και την τάξη αλλά δεν έχει γεννηθεί σε αυτή την ευλογημένη μπανανία έχει συμπληρώσει ακόμα κι επτά χρόνια στα μέρη μας θα τον στείλουμε από εκεί που ήρθε- όπου μπορεί και να μαίνεται πόλεμος ή λιμός- προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι η κουλτούρα μας δεν θα αλλοτριωθεί από τη σκληρή κι έντιμη δουλειά...

Με το τελευταίο μεσαιωνικό έκτρωμα Μητσοτάκη- Πλεύρη ένας άνθρωπος μπορεί να φυλακιστεί ακόμα και πέντε χρόνια γιατί θέλησε μια καλύτερη ζωή. Κι αυτό θα συμβαίνει στην ίδια χώρα όπου τα σοβαρότερα εγκλήματα, ιδίως αυτά του λευκού κολάρου, μένουν ατιμώρητα... 

Φυσικά και δεν πρόκειται να χτιστούν νέες φυλακές για να χωρέσουν όλοι οι παράτυποι μετανάστες ούτε μπορούμε να παραβιάζουμε αιωνίως το διεθνές δίκαιο. Η κυβέρνηση εν γνώσει της νομοθετεί παραβιάζοντας όχι μόνο τις διεθνείς συνθήκες αλλά και τη στοιχειώδη λογική. Νομοθετεί υπό το φόβο ενός κόμματος Σαμαρά κι αυτό το ονομάζει μεταναστευτική πολιτική...

Αν ζητήσεις από τον μέσο Έλληνα να καταγράψει πόσα "ξένα πράγματα" καταναλώνει στην καθημερινότητά του, από τρόφιμα ως τηλεοπτικές εκπομπές, θα τρομάξει με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ίδιος Έλληνας που χωρίς να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της υποκρισίας του χρησιμοποιεί ξένους για να χτίσουν ή να καθαρίζουν το σπίτι του, να καλλιεργούν το χωράφι του, να του φτιάχνουν τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά, να ξεσκατίζουν τον πατέρα και την μητέρα του, να του φτιάχνουν καφέ και πίτσα στο μοδάτο μπραντσάδικο που συχνάζει. Κι όλα αυτά στο μισό κόστος... 

Αν υποθέταμε πως μπορούσαμε να τους διώξουμε όλους αυτούς τους "βάρβαρους" μέσα σε μια ημέρα θα διαπιστώναμε πόσο ξένοι είμαστε οι ίδιοι με τις χειρωνακτικές εργασίες και πόσο άδεια θα έμενε η χώρα από πληθυσμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για το μισθό, την ασφάλιση ή τη σύνταξή μας. Φυσικά χρησιμοποιώ όλα αυτά τα παραδείγματα όχι για να αποδείξω πόσο καλοί δουλοπάροικοι είναι οι αλλοδαποί αλλά για να καταδείξω ότι το μόνο όφελος που μπορεί να υπάρξει από τέτοιου είδους τραμπικές κι ορμπανικές επιλογές είναι η επιβίωση των πατριδοκάπηλων ελλαδέμπορων και να μείνουν εκτός Βουλής Σαμαράς, Λατινοπούλου και λοιποί ακροδεξιοί...      

  

  

Η Σουδητία πήγε Κουμουνδούρου...

Ο Σ. Φάμελλος δεν είναι Τσεχοσλοβάκος, δεν γεννήθηκε το 19ο αιώνα και η Σουδητία δεν είναι δική του για να την παραχωρήσει. Κι όμως, η θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα δεν διαφέρει τόσο πολύ από εκείνη που είχε βρεθεί ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας, Μπένες το Σεπτέμβριο του 1938, όταν αναγκάστηκε να παραχωρήσει την επίμαχη επαρχία στους ναζί για να αποφευχθεί η πλήρης υποταγή τής χώρας του. Κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σύντομα ενώπιον του διλήμματος να παραχωρήσει το κόμμα τού οποίου προεδρεύει στον "νόμιμο ιδιοκτήτη" του ή να αποδεχθεί ότι δεν πρόκειται να ξαναμπεί στη Βουλή. Ούτε ο Μπένες, εξάλλου, απέφυγε την εισβολή...

Προφανώς κι ο Αλ. Τσίπρας αναζητά νέα κι άφθαρτα στελέχη, θα είναι αδύνατο ωστόσο να φτιάξει κόμμα χωρίς να συμπεριλάβει και τα πολιτικά ορφανά του που άφησε πίσω. Κυρίως, όμως, θέλει να κρατήσει τα προσχήματα, να μην επιστρέψει δηλαδή ως ο διασπαστής ο οποίος στην πραγματικότητα είναι αλλά ως ο σοφός Νέστωρ υπό τις φτερούγες τού οποίου θα ενωθεί η Αριστερά και θα τραβήξει ξανά προς τη δόξα. Κι ας ήταν ο ίδιος η βασική αιτία για τη διάλυσή της τόσο με την προ δεκαετίας κωλοτούμπα- ανεξαρτήτως αν ήταν η καλύτερη από τις κακές λύσεις- όσο και με τα όσα έκανε και δεν έκανε τα τελευταία έξι χρόνια...

Η Ελλάδα σαφώς και είχε καλύτερες προοπτικές το 2019 από αυτές που έχει σήμερα και η διακυβέρνηση Τσίπρα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη από την αντίστοιχη Μητσοτάκη. Δεν πρέπει να λησμονούμε τα πρώτα όταν καυτηριάζουμε τα στερνά. 

Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι να επιστρέψουμε στο 2015 αλλά να σκεφτόμαστε με όρους δεκαετίας τού 2030. Καμία επιστροφή, άλλωστε, είτε στην πολιτική είτε σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό τομέα δεν έχει αποδειχθεί ισάξια της πρώτης φοράς, ιδίως όταν ο επιστρέφων στην ουσία κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει ότι έχει γίνει άλλος... 

Προφανώς και το νέο δεν είναι μόνο ηλικιακό ζήτημα, είναι όμως και ηλικιακό, κακά τα ψέματα. Η πείρα έρχεται πάντα μαζί με τη φθορά και το ότι ο παλιός είναι αλλιώς δεν είναι πάντα για καλό. Μπορεί να είναι τόσο αλλιώς ώστε να μην αρέσει ακόμα και σε εκείνους που τώρα τον περιμένουν σαν μεσσία ενώ θα αποδειχθεί ψευδοπροφήτης...

Για να μην φύγει ποτέ από το Περιστέρι ο ψυκτικός...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της ισότητας των ευκαιριών είχε επιλέξει και την κλήρωση για την ανάδειξη του σημαιοφόρου αντί του να δίνεται η σημαία στον καλύτερο μαθητή τής τάξης, φτάνοντας στο άλλο άκρο τής υποκριτικής συζήτησης περί αριστείας. Η μόρφωση φυσικά και δεν είναι πρωτάθλημα, όποιος όμως υποβαθμίζει την αξία των κινήτρων βάζει μπροστά το κάρο από το άλογο. Πρώτα δημιουργείς τον "σοσιαλιστικό άνθρωπο" και ύστερα φτιάχνεις δομές οι οποίες να του ταιριάζουν...

Δεν χρειάζονται, ωστόσο, πολλά λόγια για να πειστεί κάποιος ότι το όλο αφήγημα περί αριστείας ήταν μια φενάκη για να καλυφθεί μία ακόμα συνταγματική εκτροπή προς όφελος της ελίτ. Αν η Νομική της Πάτρας ήταν πλεονασμός, που πράγματι ήταν, τι είναι η Νομική του Keele; Κι αν τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση ακούγεται εύλογο το επιχείρημα του γιατί να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε να ακολουθήσει την επιστήμη που αγαπά στη δεύτερη το ότι δικηγόρος μπορεί να γίνει μόνο όποιου η οικογένεια έχει φράγκα μοιάζει περισσότερο με τις ταξικές ανισότητες που βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση...

Προφανώς και το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει τα θέματά του και το γράφω αναγνωρίζοντας τον ευφημισμό. Υπάρχει, όμως, ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο ακόμα και τα πιο νεοφιλελεύθερα συστήματα αποδέχονται την αναγκαιότητα κρατικού πυλώνα στην παιδεία κι αυτός έχει να κάνει πρωτίστως με το δικαίωμα στην κοινωνική ανέλιξη, όσο κι αν ο όρος δεν αρέσει στους μπρούτους αριστερούς. Όταν, όμως, κάνεις ισότιμα τα αγορασμένα πτυχία αμφιβόλου ποιότητας ΙΕΚ με τα δημόσια που αποκτιούνται με πολύ περισσότερο κόπο στην ουσία αναπαράγεις ένα σύστημα εξουσίας το οποίο δεν βασίζεται ούτε στην αριστεία ούτε στην αξιοκρατία αλλά στο κληρονομικό δικαίωμα και στη φεουδαρχία...

  

Επιβάλλεται μια συγγνώμη για τη συγγνώμη...

Αυτή την εβδομάδα ήρθαν στο φως τής δημοσιότητας καταθέσεις προστατευόμενων μαρτύρων για το σκάνδαλο της Novartis οι οποίοι επιβεβαίωσαν το αυτονόητο: ότι δεν είναι δυνατό η πολυεθνική να πλήρωσε ένα πολύ μεγάλο ποσό για μίζες στη χώρα που αποτελούσε τη χώρα βάσης για τις τιμολογήσεις της κι αυτές να αφορούσαν μόνο γιατρούς κι όχι και τους πολιτικούς που νομοθετούσαν. Ίσως ύστερα κι από αυτή την εξέλιξη ο συγγραφέας τού Σουνίου να αναθεωρήσει τη συγγνώμη που έδωσε στους νέους του φίλους για το ότι θέλησε να βάλει μερικούς διεφθαρμένους υπουργούς, ίσως και πρωθυπουργό, στη φυλακή...

Δεν αισθάνομαι καμία λύπηση για όσους κι όσες εξευτέλισαν την Αριστερά στο συνέδριο του μπουζουξίδικου. Ιδίως για εκείνους που συμμάχησαν με αυτούς που μέχρι πριν μερικές εβδομάδες ζητούσαν την ολική κι όχι τη μερική αποπομπή τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί, ωστόσο, έχουν κι ένα δίκιο να αισθάνονται κορόιδα για το ότι έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για τον μαρμαρωμένο βασιλιά κι εκείνος σχεδιάζει με βάση τις προσωπικές του και μόνο φιλοδοξίες και, ως επί το πλείστον, χωρίς να τους συμπεριλαμβάνει στα σχέδιά του...

Πρωτίστως, όμως, η όλη συμπεριφορά του είναι ατιμωτική για τον ίδιο και την προσωπική του ιστορία. Η κάποτε χρυσή ελπίδα τής ελληνικής κι ευρωπαϊκής Αριστεράς εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον λειτουργεί ως ραδιούργος Μακιαβέλι αποδεικνύοντας ότι είχαν δίκιο όλοι όσοι τον χαρακτήριζαν άφιλο. Ακόμα και τώρα θα χρησιμοποιήσει την απελπισία συντρόφων του για πολιτική επιβίωση αλλά θα τους πετάξει σαν αβαρία στην πρώτη στροφή... 

Στο χωριό μου έχουμε δώσει ένα όνομα στους ανθρώπους που επιδεικνύουν τέτοια συμπεριφορά. Αν χρειαστεί μπορεί κάποια στιγμή να την μοιραστώ και μαζί σας, αν και νομίζω πως έχετε ήδη καταλάβει ποια λέξη είναι. Αν και νομίζω πως δεν θα χρειαστεί...

 

  

Κανένα κόμμα στα χέρια τραπεζίτη...

Ο Κ. Μητσοτάκης πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι δεν είναι σε θέση να επιλέξει πολιτικό αντίπαλο. Η προσωπική του κατρακύλα θα έχει κατάληξη είτε τις βουλευτικές εκλογές είτε πολύ νωρίτερα από αυτές. Η ΝΔ μπορεί να είναι πάλι πρώτη, ο ίδιος όμως δεν θα είναι ξαναγίνει πρωθυπουργός. Όπως και κανένας άλλος που έχει ήδη διατελέσει σε αυτό το αξίωμα. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει ραγδαία και τα απομεινάρια τής μεταπολίτευσης θα αναγκαστούν να κατανοήσουν ότι μόνο με τα απομνημονεύματά τους θα μπορέσουν να απασχολήσουν ξανά την κοινή γνώμη...

Σε αυτό το πλαίσιο, το αν ο Μητσοτάκης επιθυμεί να έχει αντίπαλο τον Ν. Ανδρουλάκη, την Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Αλ. Τσίπρα δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Προφανώς και είναι πολύ λογικό να προτιμά έναν μέτριο πολιτικό, ένα μονοπρόσωπο κόμμα ή έναν ξεπεσμένο επαναστάτη αλλά οι πολίτες έχουν ήδη γυρίσει έτσι κι αλλιώς την πλάτη στο μεταπολιτευτικό σύστημα. Μπορεί να έχουν άδικο κι όλα αυτά τα πρόσωπα και τα κόμματά τους να έχουν να δώσουν ακόμα πολλά. Μόνο που η ζωή έχει συνήθως την τάση να πηγαίνει μπροστά κι όχι να είναι δίκαιη...

Είναι, επίσης, βέβαιο ότι οι πολίτες δεν θα στραφούν σε κόμματα και πρόσωπα που λειτουργούν είτε υπό τη χρηματοδότηση είτε υπό τον εκβιασμό των τραπεζιτών. Αυτός ο λαός έχει υποφέρει πολύ από τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια των τελευταίων δεκαετιών για να δώσει την εμπιστοσύνη του σε αυτούς που είτε ως κομματικοί οργανισμοί είτε ως φυσικά πρόσωπα χρωστούν σε αυτά της Μιχαλούς είτε έχουν στηρίξει πάνω τους την πολιτική τους επιβίωση ή επιστροφή. Ιδίως, μάλιστα, όταν ανέχονται, στην καλύτερη περίπτωση, ακόμα και τις ωμές απειλές σε δημοσιογράφους και δεν έχουν βρει το κουράγιο τόσες ημέρες να βγάλουν έστω κι ένα δελτίο Τύπου για τα μάτια τού αριστερού κόσμου...

   

   

Αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν θα χρειαστεί τον Μεγαλέξανδρο...

Αυτός ο Σεπτέμβριος δεν θα είναι ίδιος με τους προηγούμενους. Ούτε οι μήνες που θα ακολουθήσουν θα είναι παρόμοιοι με τους αντίστοιχους των προηγούμενων έξι χρόνων και δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να το αντιληφθείς. Οι πολιτικές τεκτονικές πλάκες μετακινούνται πολύ πιο γρήγορα από αυτές που φέρνουν την Αφρική δίπλα στην Ευρώπη και είναι πολύ δύσκολο πλέον να μπορέσει να τις συγκρατήσει ο Κ. Μητσοτάκης. Αν, μάλιστα, δεν του είχε κάνει το μεγάλο δώρο ο Αλ. Τσίπρας να σκέφτεται την επιστροφή του τότε θα ήταν κι απίθανο για τον πρωθυπουργό να επιστρέψει...

Φυσικά και δεν αποκλείω οι εκλογές να γίνουν στην ώρα τους, δηλαδή το 2027. Γίνεται, όμως, όλο και δυσκολότερο για τον Μητσοτάκη να ελέγχει την ατζέντα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που τα κατάφερνε μέχρι τώρα. Και δεν είναι μόνο γιατί ένας ένας οι ολιγάρχες κρατούν αποστάσεις. Είναι, κυρίως, γιατί καταρρέουν σχεδόν σαν ντόμινο όλες οι δήθεν μεταρρυθμίσεις τής θητείας του. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την παιδεία όπου δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να τον έχουν κατηγορήσει η αντιπολίτευση και οι συνδικαλιστές από το 2019 μέχρι σήμερα και να μην έχουν δικαιωθεί, με τελευταίο "κρούσμα" την επιβεβαίωση ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν ήταν τίποτα άλλο από δωράκι στους σχολάρχες κολλητούς του και σε όσους θέλουν να αγοράζουν την αριστεία τους...

Ωραία, θα μου πείτε, θα πέσει ο Μητσοτάκης. Και ποιος θα τον διαδεχθεί; Δεν είμαι ταξιδιώτης τού χρόνου για να σας δώσω απάντηση αλλά νομίζω πως γράφω εκ του ασφαλούς αν σας πω ότι η σωστή ερώτηση είναι "ποιοι" κι όχι "ποιος". Όπως κι ότι ο λαός αποδεικνύεται συχνά σοφότερος από όσο πιστεύουμε και λύνει τους γόρδιους δεσμούς πολύ πιο εύκολα από τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Και σίγουρα πολύ πιο δημοκρατικά...

 

Αυτή είναι η Αριστερά μου αλλά αν δεν σας αρέσει έχω κι άλλη...

Τι είναι πιο αριστερό; Ο δημοκρατικός ή ο συμμετοχικός καπιταλισμός; Φυσικά και η ερώτηση είναι ρητορική αφού ο καθένας μπορεί στους παραπάνω όρους να εντάξει ό,τι πιστεύει ή ό,τι τον βολεύει και να θεωρηθεί πως καλύπτεται με τον έναν ή και με τους δύο. Σας έχω μία ακόμα ερώτηση, αυτή τη φορά όχι και τόσο ρητορική: τι είναι πιο αριστερό; Να εφαρμόζεις το νεοφιλελευθερισμό, όπως συνέβη και με το τρίτο μνημόνιο, ή να συμμετέχεις στην ίδια ευρωομάδα με το κόμμα τού νεοφιλελεύθερου προέδρου τής Γαλλίας χωρίς όμως στο πρόγραμμά σου να έχεις εντάξει καμία από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Μακρόν;...

Πριν ενάμισι περίπου χρόνο ο σημερινός διευθυντής τού πολιτικού γραφείου τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος Τύπου κι ο υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού είχαν προτείνει το κόμμα να ενταχθεί στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές. Και δεν ήταν και δεν είναι οι μόνοι στην Κουμουνδούρου που έβλεπαν και βλέπουν θετικά αυτό το ενδεχόμενο. Υπενθυμίζω πως για τη "γνήσια Αριστερά" η σοσιαλδημοκρατία είναι η άλλη όψη τού νεοφιλελευθερισμού κι όχι ιδεολογία που θα φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη στον πλανήτη...

Σας μπέρδεψα; Μάλλον, αλλά έτσι μπερδεμένος είναι κι ο κόσμος μας από την εποχή τής κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και ιδίως στην Ελλάδα από το 2015, όταν αυτοί που υπόσχονταν την επανάσταση συμβιβάστηκαν με το σύστημα αφήνοντας μιας κοινωνία αμήχανή και μετέωρη. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, το να σας γράψω πως είμαι Αριστερός εν έτει 2025 είναι τόσο γενικό κι αφηρημένο όσο και το απόφθεγμα "αυτές είναι οι ιδέες μου αλλά αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες". 

Άλλος μπορεί να με χαρακτηρίσει δεξιό γιατί δεν έχω περπατήσει στους δρόμους τής Γένοβας, άλλος γιατί δεν μου αρέσει το κάμπινγκ κι άλλος γιατί δεν δίνω τα μισά ή και περισσότερα από όσα βγάζω στους φτωχούς και καταφρονεμένους. Με λίγα λόγια, ο καθένας μας βάζει και διαφορετικό πήχη στο αριστερόμετρό του. 

Ας συμφωνήσουμε, ωστόσο, σε ένα κοινό κριτήριο κι ας είναι αυτό ο δείκτης υποκρισίας μας. Όπως, για παράδειγμα, να μην παριστάνεις τον υπερασπιστή τού κράτους δικαίου όταν έχεις υποκινήσει ένα πραξικόπημα ή τον πολέμιο των ολιγαρχών όταν αποδέχεσαι να γίνεις ο χρήσιμος ηλίθιός τους...  

  

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα θετικές σκέψεις κι άδεια από λεφτά...

Η αισιοδοξία δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, είναι και μια στάση ζωής. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσο ωφελεί να είσαι παγιδευμένος κάτω από μπάζα ύστερα από ένα σεισμό και να σκέφτεσαι την κηδεία σου αντί για τρόπους με τους οποίους μπορεί και να τη γλιτώσεις. Από την άλλη, βεβαίως, αν βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση αλλά παρηγοριέσαι σκρολάροντας τις ευτυχισμένες στιγμές φίλων σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενδεχομένως να φύγεις από το μάταιο τούτο κόσμο με ένα χαμόγελο στα χείλη και με θετικότητα αλλά μάλλον δεν θα μάθεις ποτέ αν θα μπορούσες να ξεφύγεις του κινδύνου και να ευχαριστιόσουν μερικές ακόμα δεκαετίες σε αυτόν τον πλανήτη. Έστω κι αν θυσίαζες λίγες ώρες θετικής ενέργειας...

Τα ηλιοβασιλέματα Σκέρτσου ή "τα καλά νέα τής εβδομάδας" που αναρτά κάθε Κυριακή ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι απλώς τα παντεσπάνια μιας ελίτ που δεν γνωρίζει πως οι πολλοί τρώνε πλαστικό ψωμί λίγο καλύτερο από τις κατοχικές μπομπότες. Είναι το καλοστημένο μαστούρωμα ενός ολόκληρου λαού με ευχάριστα νέα ώστε να ξεχνά τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ποιος ξέρει, η επόμενη ιδέα Γκρίνμπεργκ να είναι η δημιουργία ενός ψευδοντοκιμαντέρ γύρω από τις ζωές των rich and famous πρωθυπουργού και υπουργών, μια σαπουνόπερα για να βλέπουν οι μάζες πόσο ωραία είναι η ζωή και πόσο μίζερο να την περιορίζεις σε 50 τετραγωνικά μέτρα για τα οποία πληρώνεις ενοίκιο σαν να σου έχουν παραχωρήσει τις Βερσαλίες...

Την ίδια ώρα χτίζεται μεθοδικά και το επιχείρημα του "εχθρού λαού" μήπως και στρωθεί ο δρόμος τής επιστροφής ανεύθυνων αποτυχημένων. Προφανώς κι ο Κ. Μητσοτάκης έχει κερδίσει βουλευτικές εκλογές, δεν αυτοδιορίστηκε πρωθυπουργός. Για να τα καταφέρει ξόδεψε πολύ περισσότερα εκατομμύρια ευρώ στην επικοινωνία από τους αντιπάλους του, κυρίως όμως και ιδίως πριν κατακτήσει την εξουσία είχε φροντίσει να παρουσιάσει στο πόπολο ένα αξιόπιστο θετικό αφήγημα κι όχι μια πλειοδοσία παροχών... 

Τα περισσότερα για τα οποία δεσμεύτηκε δεν τα υλοποίησε, είχε ωστόσο δημοσιοποιήσει το όραμά του για την Ελλάδα τού 2030, μακριά από τη στενωπό τής χρεοκοπίας και των μνημονίων. Ας το έχει αυτό υπόψη η αντιπολίτευση πριν ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ γιατί αν είναι να υποσχεθεί, για παράδειγμα, πως θα επαναφέρει το 13ο και το 14ο μισθό στο Δημόσιο μπορεί στην επόμενη στροφή να διαπιστώσει ότι θα έχει υλοποιηθεί ως προεκλογικό δώρο από αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι...  

  

Ας συμμαχούσαμε και με τον Χίτλερ...

Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει περάσει προ πολλού ακόμα και το ακρότατο όριο της αναλογικής απάντησης στις τρομοκρατικές επιθέσεις τής 7ης Οκτωβρίου 2023. Το ότι δεν μπορούν να την υπερασπιστούν πια ακόμα και πολύ πρόθυμες και στο πρόσφατο παρελθόν να το κάνουν δυτικές κυβερνήσεις μιλά από μόνο του. Αν ο Μπ. Νετανιάχου συνεχίσει τη γενοκτονία σε λίγο δεν θα μπορεί να τον υπερασπιστεί ούτε η Γερμανία, παρά το άγος τού ναζισμού στις πλάτες της...

Μια κυβέρνηση, ωστόσο, στα νοτιοανατολικά τής Ευρώπης εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα, δήθεν για γεωστρατηγικούς λόγους κι όχι γιατί έχει αυτοαναγορευτεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, πρωθύστερα επιχειρήματα για να δικαιολογηθεί, όπως το ότι γειτονικά κράτη συνάπτουν συμμαχίες με την Τουρκία κι επομένως πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανή τη συμμαχία με το Ισραήλ. Μόνο που πέρα από τους στοιχειώδεις ανθρωπιστικούς λόγους που θα όφειλαν από μόνοι τους να λειτουργούν ως καμπάνες, κανείς δεν μας έχει εξηγήσει από το Μαξίμου ή από τη Βασιλίσσης Σοφίας γιατί, για παράδειγμα, η Λιβύη και η Αίγυπτος μας άφησαν στα κρύα του λουτρού για χάρη τής Άγκυρας...

Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να στηρίζει το Ισραήλ στη γενοκτονική του μανία, η οποία πρώτα και κύρια προσβάλλει τους έξι εκατομμύρια νεκρούς τού Ολοκαυτώματος, ακόμα κι αν ο Νετανιάχου μας υποσχόταν την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Αν ήταν έτσι, κακώς δεν συμπαραταχθήκαμε και με τον Χίτλερ στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος εμπνεόταν από το αρχαιοελληνικό κάλλος... 

Την ώρα που το εβραϊκό κράτος επιχειρεί να βάλει την οριστική ταφόπλακα στην αναγνώριση παλαιστινιακού αντιστοίχου του η μόνη στάση που μπορεί να μας απαλλάξει από την αιώνια ντροπή είναι να σταθούμε απέναντί του χωρίς ναι μεν αλλά. Οποιαδήποτε άλλη στάση θα μας απαξιώνει και στις επόμενες γενιές... 

  

Είτε είσαι κυβερνητική δύναμη είτε φοβάσαι την αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή...

Προφανώς και το καθεστώς Μητσοτάκη με τα εξαπτέρυγά του δεν σχεδιάζουν αλλαγή τού εκλογικού νόμου γιατί νοιάζονται για το καλό τής δημοκρατίας. Δεν μπορείς, άλλωστε, να ισχυρίζεσαι πως σε ενδιαφέρει η καλύτερη λειτουργία των θεσμών την ίδια ώρα που προχωράς στην επανεγκατάσταση στο Μαξίμου του ανιψιού σου στον οποίο χρέωσες τις παρακολουθήσεις φίλων κι εχθρών για να αποποιηθείς της δικής σου ευθύνης. Οφείλουμε, όμως, παραλλήλως να αναγνωρίσουμε ότι η σημερινή πολυκομματική Βουλή μόνο το σεβασμό στους θεσμούς δεν προκαλεί στην κοινωνική πλειονότητα...

Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς έχει καταφέρει να περάσει την προπαγάνδα πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μπορεί να μην θεωρώ, για παράδειγμα, τον Ν. Ανδρουλάκη χαρισματικό αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι για τη δουλειά τού πρωθυπουργού είναι ικανός μόνο όποιος κάνει οικογενειακές μπίζνες ακόμα και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Από την άλλη, ωστόσο, ο κατακερματισμός τής αντιπολίτευσης δεν βοηθά στο να ικανοποιηθεί η όλο και διογκούμενη λαϊκή απαίτηση για αλλαγή στο τιμόνι τής εξουσίας...

Σε αυτό το πλαίσιο η αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή, το οποίο ο Μητσοτάκης επιθυμεί για να συσπειρώσει φυγόκεντρες δεξιές δυνάμεις, μπορεί στο τέλος να αποδειχθεί η θηλιά στο λαιμό του αφού εκ των πραγμάτων θα αναδιατάξει τις δυνάμεις και στα κεντροαριστερά του. Μπορεί κι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση η αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με φοβικότητα... 

Όσοι, άλλωστε, θα μείνουν εκτός Βουλής αν το όριο φτάσει στο 5% ή και παραπάνω είναι πολύ πιθανό να τους συμβεί το ίδιο ακόμα κι αν παραμείνει στο 3%. Δεν είναι δυνατό, άλλωστε, να αυτοπαρουσιάζεσαι ως κυβερνητική δύναμη και να σε απασχολεί κάτι τέτοιο. Εκτός αν είσαι κατά φαντασία κυβερνητική δύναμη...

 

Ναι, καρυδότσουφλο, αλλά είναι το μόνο που έχουμε...

Είναι τόσο πιθανό η Ρωσία να επιτεθεί στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Ρώμη ή στην Αθήνα όσο κι ο Κ. Μητσοτάκης να δωρίσει μέρος, έστω, της περιουσίας του σε αυτούς που φτωχοποίησε τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν νομίζω, έτσι κι αλλιώς, πως ο Βλ. Πούτιν θεωρούσε μέχρι πρότινος τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα γεωστρατηγική απειλή για τα συμφέροντα της χώρας του. 

Ούτε τώρα τις θεωρεί στην πραγματικότητα κι ο τρόπος που οι ευρωπαίοι ηγέτες προσκύνησαν τον Ντ. Τραμπ δεν νομίζω πως τον τρόμαξε. Τότε γιατί η Ευρώπη εξοπλίζεται σαν να μην υπάρχει αύριο; Ρωτήστε αυτούς που θα θησαυρίσουν από τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα κι αν δεν τους ξέρετε, ζητήστε από το Μαξίμου να σας τους κατονομάσει...

Το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα είχε κρυφτεί τις προηγούμενες δεκαετίες πίσω από τους πιο χαρισματικούς του ηγέτες από τους σημερινούς, την πολεμική κάλυψη των ΗΠΑ και το ότι κοιμώμενοι γίγαντες όπως η Κίνα και η Ινδία δεν είχαν ή δεν μπορούσαν να δείξουν επεκτατικές διαθέσεις, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Γι' αυτό και το να πιστεύουμε ότι αν καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο Χ. Κολ κι όχι ο Φρ. Μερτς ή πρόεδρος της Γαλλίας ο Φρ. Μιτεράν κι όχι ο Εμ. Μακρόν η Ευρώπη σήμερα θα έπαιζε μπαλίτσα στο ουκρανικό αποτελεί μάλλον μια επιφανειακή προσέγγιση. Το πρόβλημα είναι δομικό και δευτερευόντως ζήτημα προσώπων...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως προτείνει το ΚΚΕ όταν δεν είναι πολύ πιθανό αυτό να συμβεί, όπως το 2015; Όχι, είναι προτιμότερο να κρεμιέσαι από ένα καρυδότσουφλο στη μέση τού ωκεανού από το να θαλασσοπνίγεσαι χωρίς τίποτα και κανέναν δίπλα σου. Από την άλλη, βεβαίως, με το καρυδότσουφλο δεν πρόκειται να πας μακριά. Είτε, λοιπόν, θα κάνεις ό,τι μπορείς για να επιβιώσεις και στη συνέχεια να σταθείς αυτόνομα στα δικά σου πόδια με την κοινωνία όρθια κι όχι τις πολεμικές βιομηχανίες είτε θα παραμένεις εσαεί ικέτης τού πρώτου πλοίου που θα περάσει με αμερικανική, ρωσική ή κινεζική σημαία να κυματίζει στην πλώρη του...

 

 

Σιγά τα αίματα...

Έχω συναντήσει πολλές αγελάδες αλλά ποτέ καμία που να θεωρούσα ιερή, όσα επιτεύγματα κι αν είχε συμπεριλάβει στο βιογραφικό της. Ενδεχομένως κι από φθόνο αλλά θέλω να πιστεύω κυρίως γιατί κανένας ζωντανός οργανισμός δεν έχει καταφέρει ακόμα να φτάσει στην τελειότητα ώστε να είναι άδικη η όποια κριτική δέχεται. Το τι είναι τέλειο, άλλωστε, για μένα και για σένα αναγνώστη μου δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται...

Από την άλλη, βεβαίως, μπορούμε να είμαστε απολύτως αυστηροί κι απέναντι στα είδωλά μας, υπό μία ωστόσο πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να εφαρμόζουμε τον ίδιο βαθμό αυστηρότητας απέναντι σε όλους και, κατά βάση, απέναντι στον εαυτό μας. Δεν αμφιβάλλω πως πολλοί ανάμεσά σας εφαρμόζουν αυτό το χρυσό κανόνα. Δεν αμφιβάλλω, όμως, επίσης και για το ότι αρκετοί είστε έτοιμοι- και είμαι έτοιμος- να κατασπαράξετε ένα δημόσιο πρόσωπο για μια ενέργειά του που μπορεί να μην σας βρίσκει και μπορεί και να μην με βρίσκει σύμφωνο αλλά δεν είναι και του θανατά την ίδια ώρα που χαμηλώνετε και χαμηλώνω τον πήχη των ηθικών υποχρεώσεων όταν κάτι μας αφορά άμεσα...

Δεν ξέρω γιατί η Μαρία Φαραντούρη αφιέρωσε το "Της αγάπης αίματα" στην Λ. Μενδώνη κι αν οι προθέσεις της ήταν φιλικές ή υστερόβουλες. Από τη στιγμή, εξάλλου, που είναι δημόσιο πρόσωπο είναι λογικό να υπόκειται στη βάσανο και της σκληρής κριτικής. 

Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να συγκρίνεται η αφιέρωσή της με το τι έκαναν άλλοι τραγουδιστές επί χούντας η λογική απόσταση είναι τεράστια. Εκτός αν πιστεύουμε ότι η Μενδώνη στο γραφείο της στα πρώην κρατητήρια του ΕΑΤ ΕΣΑ χτυπά το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα και οι υπόλοιποι μετράμε τους χτύπους και το αίμα... 

Κι αν όσοι κάνουν αυτά τα νοητικά άλματα είναι τέρατα ηθικής μπορώ να τους δώσω ένα δίκιο να ζητούν τα ίδια υψηλά στάνταρ κι από τους άλλους. Αν δεν είναι όμως ας ξελασκάρουν λίγο το ηθικόμετρο γιατί οι βελόνες του έχουν ταρακουνηθεί από την υποκρισία...

 

Χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει για τα βατράχια αν οι βούβαλοι αποφασίζουν για το μέλλον τους δίχως καν την πρόφαση ενός διεθνούς οργανισμού ή του διεθνούς δικαίου. Το ότι ΗΠΑ και Ρωσία καθορίζουν το μέλλον τής Ουκρανίας χωρίς την Ουκρανία είναι τόσο ασφαλές και για τα εθνικά μας συμφέροντα όσο και η πιθανότητα ΗΠΑ και Τουρκία να αποφασίσουν για το μέλλον τής Κύπρου χωρίς την Κύπρο. Οι μεγάλες δυνάμεις είναι φύσει ιμπεριαλιστικές, το να παριστάνουμε πως υπάρχουν ανάμεσά τους καλές και κακές για τα ελληνικά συμφέροντα είναι σαν να πιστεύουμε ότι το λιοντάρι θα επιλέξει να φάει την καμηλοπάρδαλη από το ελάφι κι όχι και τα δύο...

Όποιος επιχαίρει για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 μάλλον θεωρεί πως η Κύπρος κείται μακράν. Όποιος, όμως, επίσης, θεωρεί πως η Μόσχα δεν θα αντιδρούσε στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ έχει και την αφέλεια πως οι ΗΠΑ δεν θα αντιδρούσαν αν το Μεξικό εντασσόταν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, την αντίστοιχη ασιατική ΕΕ υπό την υψηλή προστασία τής Ρωσίας και της Κίνας. Φυσικά και σε θεωρητικό επίπεδο οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όπως, όμως, κι εμείς μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και οι Ουκρανοί αποδέχθηκαν να εμπλακούν σε έναν πόλεμο που αναπόφευκτα θα τους οδηγούσε στη συντριβή μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν πρόσκαιρα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων...

Το να παριστάνουμε τους σοκαρισμένους για το ότι οι ισχυροί τού πλανήτη τον μοιράζουν σε μια σύνοδο κορυφής είναι σαν να ξέρουμε μόνο ότι η Γιάλτα είναι ένα όμορφο παραλιακό θέρετρο της Κριμαίας κι όχι κι ο διαμορφωτής των μεταπολεμικών γεωπολιτικών συσχετισμών. Φυσικά και δεν μπορούμε να το επικροτούμε αλλά αν ύστερα από 80 χρόνια από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου πολέμου το μόνο που έχει να παρουσιάσει η Ευρώπη ως αντιστάθμισμα στον αμερικανικό και στο ρωσικό ιμπεριαλισμό είναι η Ούρ. φον ντερ Λάιεν μάλλον απέχουμε πολύ ακόμα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία πριν τριάμισι χρόνια, της έχω νέα: Κυριάκο χάσαμε ενώ δεν χρειαζόταν καν να παίξουμε...

 

Πουλήστε όραμα και θα νικήσετε τις παροχές...

Το πολιτικό τέλος τού Κ. Μητσοτάκη έχει προεξοφληθεί τόσες πολλές φορές που μια ακόμα προεξόφλησή του θα μπορούσε να θεωρηθεί και κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι αλήθεια, άλλωστε, ότι ο πρωθυπουργός, για διάφορους λόγους, έχει αποδειχθεί επτάψυχος. 

Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι θα τα καταφέρει κι αυτήν τη φορά, όσα δισ. ευρώ σε παροχές κι αν ανακοινώσει στη ΔΕΘ, όσους λαγούς από το καπέλο κι αν βγάλει ο Στ. Γκρίνμπεργκ. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι μπορείς να εξαπατάς λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο αλλά όχι κι όλους για πάντα...

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, ωστόσο, πιθανή αποχώρηση Μητσοτάκη δεν προεξοφλεί και το τέλος τής ΝΔ. Οι ολιγάρχες, άλλωστε, στο εσωτερικό τού κυβερνώντος κόμματος αναζητούν πρωτίστως διάδοχη κατάσταση και δευτερευόντως σε ξοφλημένους τής πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς. Όπως κι αν έχει, το ζητούμενο δεν είναι να αντικαταστήσουμε ένα διεφθαρμένο καθεστώς με έναν καλύτερο συστημικό διαχειριστή αλλά με ένα συλλογικό υποκείμενο χωρίς εξαρτήσεις και με την πολιτική βούληση να σπάσει αβγά...

Δεν χρειαζόμασταν τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή τις ανεμογεννήτριες στα καμένα για να εμπεδώσουμε ότι η οικογένεια που εξουσιάζει τη χώρα είναι χωμένη στη διαπλοκή. Πέρα από ελάχιστους που μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι σαν τον Μωυσή αλλά ο Μωυσής ο ίδιος, οι περισσότεροι δεν τον ψήφισαν ποτέ πιστεύοντας ότι είναι έντιμος. 

Σε αντίθεση, όμως, με τους πολιτικούς του αντιπάλους για να καταλάβει την εξουσία παρουσίασε ένα όραμα για τη χώρα κι όχι μια μπακαλίστικη νοοτροπία τού "θα αυξήσω τόσο το επίδομα και θα επιδοτήσω τόσο τη στέγη". Δεν έχει σημασία που αρκετά από αυτά που υποσχέθηκε δεν τα εφάρμοσε. Σημασία έχει πως πούλησε στους ψηφοφόρους ένα θετικό αφήγημα για την Ελλάδα τού μέλλοντος. Γι' αυτό και οι πολιτικοί του αντίπαλοι αν θέλει να έχει νόημα η  άνοδός τους στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβριο οφείλουν να μας παρουσιάσουν τη δική τους στρατηγική για την Ελλάδα τού 2030 κι όχι απλώς να περιοριστούν σε μια παροχολογία που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν αφού βρίσκονται στην αντιπολίτευση...

 

 

Οι φωτιές σβήνουν πρώτα στον καθρέφτη μας...

Όποιος υποτιμά το 112 υποτιμά την ανθρώπινη ζωή. Όποιος, όμως, το χρησιμοποιεί σαν φύλλο συκής για τις δικές του ανεπάρκειες υποτιμά τη νοημοσύνη των πολλών. Η Πάτρα, η Χίος, η Πρέβεζα κι άλλες περιοχές πιθανόν να μην σώζονταν ακόμα κι αν είχαν ανανεωθεί οι συμβάσεις εποχιακών πυροσβεστών, είχαν μονιμοποιηθεί άλλοι ή είχαν προσληφθεί επιπλέον. Άντε να πείσεις, όμως, μέσα στον ορυμαγδό σκανδάλων διαφθοράς για τα οποία είσαι υπαίτιος πως έχεις κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να σώσεις ζωές και περιουσίες από τον πύρινο όλεθρο...

Αν ήμουν αισιόδοξος θα σας έγραφα πως οφείλουμε να διατηρήσουμε όσους πνεύμονες ζωής έχουν απομείνει για τις επόμενες γενιές αλλά δεν ξέρω πόσες επόμενες γενιές θα προλάβουν να μας διαδεχθούν, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί, πέρα φυσικά από εξωγενείς παράγοντες, οι περισσότεροι από όσους βάζουν τα καλά τους για να πάνε στην εκκλησιά, υψώνουν τη σημαία στο μπαλκόνι κι ορκίζονται στην αγία ελληνική οικογένεια την ώρα που στα σπίτια τους ελλοχεύει η αηδία δεν κάνουν και πάρα πολλά για να προστατεύσουν το περιβάλλον. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει και συμπυκνώνεται στη φράση "τι με νοιάζει το δάσος όταν μπορώ να φτιάξω ένα πολύ ωραίο εξοχικό σε αυτό ή πάνω ακριβώς στο κύμα γιατί αν το φτιάξω στα εκατό μέτρα μπορεί και να μου πέσει η κοιλιά που έφτιαξα με τόσες θυσίες στα σουβλατζίδικα";...

Θα μου φαινόταν παράδοξο αν δεν γνώριζα την παροιμιώδη μας αφοσίωση στο εφήμερο και στην αρπαχτή το ότι ενώ είμαστε από τις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κλιματική κρίση η οικολογική μας συνείδηση μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη χορτοφαγική ενός πεινασμένου γύπα. Ακόμα και τα "πράσινα" κόμματα δεν φτουράνε στη χώρα που τα καλοκαίρια καιγόμαστε και τους χειμώνες πνιγόμαστε και, μάλιστα, γελάμε με τους κουτόφραγκους που κάνουν διαδηλώσεις για τη Γη κι όχι για την απελευθέρωση κάποιου τρομοκράτη... 

Όλα αυτά, φυσικά, μέχρι να καεί το δικό μας σπίτι ή το δικό μας, φευ, παιδί. Αλλά και τότε έχουμε τη λύση στο στόμα: "Μητσοτάκη γαμιέσαι". Όχι πως ο πρωθυπουργός είναι άμοιρος ευθυνών, κάθε άλλο, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι πολύ βολικότερος στόχος από τον καθρέφτη μας...  

 

Ζήτω το έθνος, δώσε μου 13 ευρώ για τα γεμιστά...

Μικρή σημασία έχει αν γέννησε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα, αν δηλαδή οι τιμές στους τουριστικούς προορισμούς είναι υψηλές γιατί τα εστιατόρια και τα υπόλοιπα μαγαζιά είναι άδεια ή αν τα εστιατόρια είναι άδεια γιατί οι τιμές είναι υψηλές. Η ουσία είναι μία, το ελληνικό τουριστικό προϊόν φθίνει κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι η μέση ελληνική οικογένεια δυσκολεύεται στην καθημερινότητά της. Στηρίχθηκε στην αρπαχτή, στις κάποτε παχιές ελληνικές κι ευρωπαϊκές αγελάδες κι αργοπεθαίνει κι εξαιτίας αυτής της παράλογης λογικής...

Εθνική συνείδηση δεν σημαίνει μόνο να συμμετέχεις στις παρελάσεις, να υψώνεις στο μπαλκόνι την ελληνική σημαία και να επαναλαμβάνεις κάθε μία ώρα πως δίχως την Ελλάδα δεν θα υπήρχε δυτικός πολιτισμός. Σημαίνει, επίσης, και να μην χρεώνεις 13 ευρώ τα γεμιστά, 50 ευρώ το σετ τις ξαπλώστρες και 100 ευρώ μια τρύπα με θέα στην αποχέτευση. Ούτε μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα σε κάποιον που εργάζεται 12 μήνες το χρόνο για να βγάζει τα προς το ζην πως εσύ τον υπερχρεώνεις για μέτριες υπηρεσίες γιατί θέλεις έξι μήνες να πίνεις τις ποτάρες σου και να κάνεις τις ταξιδάρες σου περιμένοντας την έναρξη της νέας σεζόν...

Όσο υπάρχει ήλιος που να είναι υποφερτός υπό σκιά, θάλασσα σχετικώς καθαρή από τα σκουπίδια που παράγουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, καλή διάθεση και ρετσίνα ο τουρισμός θα συνεχίσει να αποτελεί τη βαριά μας βιομηχανία. Η Ελλάδα, όμως, ερημοποιείται κι όχι μόνο γιατί τα καλύτερα μυαλά της την εγκαταλείπουν αφού τα φράγκα καταλήγουν στους Φραπέδες και στους Χασάπηδες, αλλά και λόγω της κλιματικής κρίσης. 

Πέρα, συνεπώς, από την αντιστροφή της μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και πώς θα τα βγάζουμε πέρα όταν, για παράδειγμα, ο θεσσαλικός κάμπος θα είναι Σαχάρα και το νερό σπανιότερο κι από το νεοδύμιο; Τι ζητάω, όμως, κι εγώ όταν το πολιτικό μας προσωπικό δεν μπορεί να δει μακρύτερα από τις επόμενες εκλογές;...  

  

 

Με το "καλά να πάθει" έχουμε ήδη γίνει το τέρας που πολεμάμε...

Ο Αντ. Σαμαράς έχτισε την πολιτική του καριέρα πάνω στη μισαλλοδοξία, στον εθνικισμό, στον πελατειασμό και στη διαπλοκή. Έχει, επίσης, κι ο ίδιος τις δικές του ευθύνες για την κατάντια τού ΕΣΥ όντας και πρωθυπουργός για δυόμισι χρόνια. Σημαίνουν όλα αυτά πως η κόρη του έπρεπε να θυσιαστεί για να επιτευχθεί μια σαδιστική θεία δίκη; Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο ενδεχομένως και να τρομάξει όταν κάποια στιγμή καταλάβει πόσο μοιάζει με το τέρας που υποτίθεται πως πολεμάει...

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εκφράζεται. Δεν είναι, όμως, όλοι εξοικειωμένοι με τις απαιτήσεις τού δημόσιου λόγου, θα έλεγα αντιθέτως πως τους περισσότερους τους χαρακτηρίζει η πλήρης άγνοια γιατί απλούστατα δεν τους χρειάζεται στον εργασιακό τους βίο. Υπό αυτή την έννοια έχει λογική να εκφράζονται δημοσίως με τον ίδιο τρόπο που μιλούν στον κολλητό τους στην καφετέρια ή με κάποιον με τον οποίο έχουν θυμώσει πρόσωπο με πρόσωπο. 

Είναι ανεπίτρεπτο, ωστόσο, να επιδιώκουν από ανθρώπους που έχουν επαγγελματική εμπειρία στο δημόσιο λόγο να συμπεριφέρονται είτε σαν τσιρλίντερ είτε σαν χούλιγκαν. Απλούστατα ο καθένας είναι υπόλογος για όσα λέει και γράφει κι αν αυτά κάποιες φορές εμπίπτουν στην ποινική νομοθεσία οφείλει και να είναι έτοιμος να δέχεται τις συνέπειες. Οι τζάμπα μάγκες δεν (θα έπρεπε να) ευδοκιμούν ούτε στην ιντερνετόσφαιρα...

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που δεν τρώγεται ούτε κρύο ούτε ζεστό ούτε και χλιαρό. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές. Σε διαφορετική περίπτωση ας επαναφέρουμε τη θανατική ποινή, ας καθιερώσουμε τη συλλογική- κάποιοι το έχουν κάνει ήδη σε σχέση με τους Ισραηλινούς- και την οικογενειακή ευθύνη κι ας πορευόμαστε με αρχές κι αξίες που όταν οι άλλοι τις καταπατούν είναι ολέθριο σφάλμα κι όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι αυτοσυγχωρούμαστε και προχωράμε... 

Η Λένα Σαμαρά αξίζει να αναπαυτεί εν ειρήνη. Όπως αξίζει και σε κάθε άνθρωπο, ό,τι κι αν έχει πράξει στη ζωή του, αφού τα κρίματά μας δεν μπορούν να να τα φάνε ούτε τα σκουλήκια που θα καταβροχθίσουν τα κορμιά μας...

 

Δώσε και σε μένα Κυριάκο μια Φεράρι κι όλα καλά...

Μπορεί η Λάουρα Κοβέσι και η Μαρία Καρυστιανού να αποδειχθούν οι μεγαλύτερες απάτες από συστάσεως ΕΕ κι ελληνικού κράτους αντιστοίχως. Δεν προκύπτει από κάπου κάτι τέτοιο, αλλά για χάρη των μητσοτακοφρουρών ας το αποδεχθούμε ως βάση συζήτησης. 

Υπάρχει, όμως, μεγαλύτερη απόδειξη και των ποινικών ευθυνών τού πρωθυπουργού και των υπουργών του για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα Τέμπη από τον τρόπο που τα διαχειρίστηκαν; Ελέγχουν όλους τους αρμούς τής εξουσίας αλλά δεν τόλμησαν να παραπέμψουν για κακουργήματα τους πιθανούς ενόχους. Τι χρεία έχουμε άλλων αποδείξεων;...

Πριν μια δεκαετία αυτοί που τα τελευταία έξι χρόνια έχουν βυθιστεί στο μέλι και δεν λένε να ξεκολλήσουν έβγαιναν στους δρόμους για να μείνουμε Ευρώπη. Είναι οι ίδιοι που σήμερα πολύ θα ήθελαν να μην υπάρχουν ευρωπαϊκή εισαγγελία ή ευρωπαϊκοί ιστότοποι όπως το Politico παρά μόνο η εισαγγελία τού Αρείου Πάγου κι ο ΣΚΑΙ για να μην κουνιέται φύλλο κι όποιο κουνηθεί να ξεπαστρεύεται σαν γραφικό. Ο ευρωπαϊσμός τους φτάνει ως την αφαίμαξη κοινοτικών κονδυλίων, ο φιλελευθερισμός τους ως το Πρώτο Θέμα κι ο μεταρρυθμιστικός τους οίστρος ως τη δίωξη οποιασδήποτε ενοχλητικής για το καθεστώς τους φωνής...

Το ότι η κυβερνητική αντεπίθεση εστιάζει στην παροχολογία τής ΔΕΘ αποδεικνύει και το σε πόσο χαμηλή υπόληψη έχουν την κοινωνική μας συνείδηση και το δημοκρατικό μας ήθος. Και πολύ καλά κάνουν αφού τα δισεκατομμύρια ευρώ με αφορμή την πανδημία ήταν ικανά το 2023 να σκεπάσουν τα Τέμπη και τις υποκλοπές. 

"Δώσε και σε μένα μπάρμπα μια Φεράρι και δεν πειράζει αν 57 ψυχές δεν βρουν ποτέ δικαίωση ή σε κάποιους άλλους δώσεις και μια Μαζεράτι και μια Λαμποργκίνι. Στα ελληνοπρεπή αρχίδια μου, ιδίως Κυριάκο αν σκοτώσεις ακόμα περισσότερους μαύρους στη θάλασσα για να νιώσω ασφαλής "...  

Αν η παρένθετη μητέρα διεκδικήσει το παιδί από επαρκής θα γίνει λίγη...

Ξέρετε πώς αποκαλούν κάποιοι- όσοι έχουν απομείνει- στην Κουμουνδούρου τον Σ. Φάμελλο; Παρένθετη μητέρα, για προφανείς λόγους. Είναι προσβλητικό να το αναπαράξω; Πρώτον, όχι γιατί δεν τον έχω αποκαλέσει ο ίδιος με αυτόν τον τρόπο, αν και θα μπορούσα. Δεύτερον, αυτός ο χαρακτηρισμός περιγράφει με έναν πολύ παραστατικό τρόπο το στάτους τού προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ: "Διώξαμε τον αχειραγώγητο και βάλαμε εσένα που σε θεωρούμε διαχειρίσιμο για να ζεστάνεις την καρέκλα μέχρι να επιστρέψει ο Αλέξης"...

Όταν ανέφερα στο ρεπορτάζ για το μέσο ενημέρωσης που εργαζόμουν αυτόν το χαρακτηρισμό ο τότε εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Καραμέρος με αποκάλεσε απαράδεκτο κι αναρωτήθηκε πότε άλλοτε έχει χρησιμοποιηθεί κάτι τέτοιο στο πολιτικό ρεπορτάζ. Η αυθόρμητη απάντησή μου ήταν πως όλα όσα έγιναν στην  πρώην αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουν προηγούμενο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία τού τόπου έτσι κι αλλιώς. Όπως κι αν έχει, το μόνο που με παραξενεύει με όλο το ντόρο που σηκώθηκε για το παραπολιτικό τού "Documento" είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Σωκράτης είναι χαρισματικός και τον υποτιμούν όσοι ισχυρίζονται πως μπορεί να μιλάει επί μία ώρα και να μην σου μένει τίποτα στο τέλος...

Δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια και ηγέτες στις πίστες μπουζουξίδικων, όσες φασόν αγιογραφίες κι αν αποσταλούν από τα κεντρικά. Άσε που θα πάνε χαμένες και οι ίδιοι μηχανορράφοι θα αρχίσουν να γράφουν τα ακριβώς αντίθετα έτσι κι ο σύντροφος Σωκράτης κάνει το λάθος και πατήσει πόδι στον συγγραφέα τού Σουνίου, ο οποίος όταν έλεγε πως παραμέρισε για να περάσει το καινούριο εννοούσε πως έφυγε ο Δόκτωρ Τζέκιλ για να έρθει ο Μίστερ Χάιντ. 

Ο Σωκράτης είχε προγραμματιστεί να πιει το κώνειο από την ημέρα που επιλέχθηκε για παρένθετη μητέρα. Όπως θα έλεγε κι ο ορίτζιναλ συνονόματος φιλόσοφος, "είναι καλύτερα να υποφέρεις την αδικία από το να την κάνεις"...    

  

Το Σουδάν κείται μακράν...

Ας μην είμαστε άδικοι, μπορεί η Σ. Βούλτεψη κι όλοι όσοι επικαλούνται το ίδιο επιχείρημα να κοιμούνται και να ξυπνάνε έχοντας στο νου και στην καρδιά τους τα παιδιά που λιμοκτονούν στο Σουδάν. Δεν έχω βάλει κοντέρ στον ανθρωπισμό κανενός για να μπορώ να μιλάω με σιγουριά για ειλικρινή ή υποκριτικά συναισθήματα. Όπως κι αν έχει, όμως, η Βούλτεψη και η κάθε Βούλτεψη έχουν κι ένα δίκιο για το πόσο επιλεκτικοί είμαστε στο τι μας συγκλονίζει και τι μας αφήνει αδιάφορους...

Φυσικά υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Το παλαιστινιακό δράμα, για παράδειγμα, δεν είναι χθεσινό, διαρκεί δεκαετίες κι αν τώρα ζούμε μια κορύφωσή του αυτό δεν σημαίνει πως εμείς ως λαός που έχει υποστεί το ζυγό τού κατακτητή δεν είναι λογικό να αισθανόμαστε διαχρονικά αλληλέγγυοι όταν βλέπουμε να εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας μιας τέτοιας έκτασης τραγωδία. Είναι, άλλωστε, πολύ πιο φυσιολογικό από το να θρηνούμε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 κάθε τρεις και λίγο μόνο και μόνο γιατί χτύπησε την παγκόσμια υπερδύναμη που με την υπεροπλία της και στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς την έχει κάνει σημαία τού ιμπεριαλισμού της. Η ευαισθησία μας, εξάλλου, δεν είναι τιμητικό να συναρτάται αποκλειστικώς με τη στατιστική, με τον αριθμό δηλαδή των νεκρών ή με τη σπανιότητα ενός γεγονότος...

Το ότι κράτη που μέχρι πρότινος σφύριζαν αδιάφορα για τη γενοκτονία στη Γάζα τώρα κινητοποιούνται προφανώς και είναι ευχάριστο, αλίμονο όμως αν δίνουμε ανθρωπιστικές διαστάσεις στην ανάγνωση της γεωπολιτικής ή και των αποτελεσμάτων που έχει η άσκηση λαϊκής πίεσης στις κυβερνήσεις. Κι από την άλλη, οι εγχώριοι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματά τους θα έπρεπε να κρίνονται πολύ περισσότερο από τη δική τους άσκηση πολιτικής παρά για τα όσα πράττουν τα αδελφά ευρωπαϊκά τους κόμματα... 

Σε μια εποχή, άλλωστε, που οι ιδεολογίες έχουν καταντήσει εμπορεύματα στα στόματα δημοκόπων οι πράξεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη επαναστατική διάσταση. Είμαστε, εξάλλου, κυρίως ό,τι κάνουμε και πολύ λιγότερο ό,τι λέμε...