Οι απολογισμοί δεν είναι για τους ζωντανούς...

Οι απολογισμοί δεν είναι για τους ζωντανούς παρά μόνο για τους βιογράφους τους! Αυτοί ναι μεν οφείλουν να κρατούν στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητό τους τα λάθη τους και να προσπαθούν να μην τα επαναλαμβάνουν, ωστόσο ο σχεδιασμός τού μέλλοντος- ακόμα κι αν ο θεός γελά όταν το κάνουμε, όπως το θέλει ο θυμόσοφος λαός- είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα και δημιουργική διαδικασία. Έστω κι αν αυτός ο σχεδιασμός αφορά μόνο την ημέρα που μόλις ξεκινά, έστω κι αν είναι η τελευταία ημέρα τής ζωής μας...

Γι' αυτό και δεν συμμερίζομαι λαϊκές δοξασίες περί τυχερών και γρουσούζικων χρονιών, λες και μέχρι την Κυριακή θα ζούμε μέσα στο σκοτάδι κι από τη Δευτέρα τα πάντα θα πλημμυρίσουν με φως. Είμαστε, μολονότι τρέμουμε να αναλάβουμε την ευθύνη γι' αυτό, πολύ πιο υπεύθυνοι για τη ζωή μας και προς τα πού αυτή οδεύει από όσο τολμούμε να το παραδεχτούμε και στον εαυτό μας...

Το 2018 δεν πρόκειται να είναι καλύτερο από το 2017 χάρη σε κάποια φυσική ή μεταφυσική αιτία. Θα είναι μόνο αν εμείς του το επιτρέψουμε και δεν αναλωθούμε ξανά σε μια κλάψα για τα περασμένα μεγαλεία και για τα δεινά που είναι ακόμα μπροστά μας...

Πολλές φορές σνομπάρουμε τα τετριμμένα πράγματα και τις τετριμμένες κουβέντες παρόλο που κουβαλούν μέσα τους μια πανάρχαια σοφία. Αν, επομένως, σας γράψω πως η ζωή είναι ωραία και πως αξίζει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της, θα μου απαντήσετε όπως στα παιδιά που σας χτυπούν το κουδούνι για να σας πουν τα κάλαντα: "μας τα είπαν κι άλλοι". Κι όμως, η ζωή είναι ωραία κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, είτε από έμφυτο φαταλισμό είτε από προσδοκία για καλύτερες ημέρες στη βασιλεία των ουρανών, είναι άξιος της μοίρας του...

Δεν θα έβλαπτε, επίσης, λίγη σοβαρότητα το 2018. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να συζητάμε ακόμα στα σοβαρά το Μακεδονικό και να μην βρίσκουμε λύση γιατί ένα λαϊκίστικο κόμμα που πολύ δύσκολα θα μπει στην επόμενη Βουλή προσπαθεί να διασωθεί στηριζόμενο σε έναν αναχρονιστικό εθνικισμό. Ούτε μπορεί η κυβέρνηση να διατηρήσει το αριστερό προσωπείο της με επιδοματικές πολιτικές την ίδια ώρα που αυτά που δίνει τα παίρνει τριπλά και τετραπλά από τα συνήθη υποζύγια. Αυτό δεν λέγεται δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, αλλά παρηγοριά στον άρρωστο...

Φαντάζομαι πως ο Αλ. Τσίπρας διαθέτει την ευφυΐα να μην πιστεύει ότι θα αλλάξει το σε βάρος του κλίμα με φραγκοδίφραγκα ώστε να πάει σε εκλογές μέσα στο νέο έτος. Φαντάζομαι...

Υ.Γ.: Καλή χρονιά σε όλες κι όλους!

Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής φορολογίας, όχι όσοι έχουν οφσόρ...

Από τη στιγμή που ο ανθρωπισμός συνδέεται με την εθνικότητα παύει να ισχύει και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, που πολύ εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσισμός, μισαλλοδοξία ή εθνικισμός. Κι επειδή βεβαίως ο ρατσιστής έχει μεγάλη έγνοια να κρυφτεί, θα σου πει πως δεν θα είχε πρόβλημα να δινόταν το κοινωνικό μέρισμα ή η λοταρία και σε μη Έλληνες, αν οι Έλληνες ήταν οικονομικώς τακτοποιημένοι.

Τι κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα υπήρχε καν ανάγκη κοινωνικού μερίσματος ή λοταρίας; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ένα κράτος δικαίου που θέλει να λέγεται πολιτισμένο είναι υπεύθυνο για καθένα που ζει στην εδαφική του επικράτεια, πολλώ δε μάλλον όταν καταβάλλει φόρους σε αυτό...

Όποιος αισθάνεται πιο Έλληνας από τους υπόλοιπους και πιο πατριώτης έχει πολλούς τρόπους να το αποδεικνύει. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην συναινεί στη φοροδιαφυγή τού οποιουδήποτε και να ζητά να τον πληρώνει με πλαστικό χρήμα. Με αυτόν τον τρόπο και την πατρίδα θα βοηθά και τον εαυτό του θα ωφελεί, αυξάνοντας τις πιθανότητές του να κερδίζει στη λοταρία...

Να θυμίσω, εξάλλου, πως όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης την είχε προτείνει πριν δύο χρόνια τα κυρίαρχα μίντια και οι πρόθυμοι αποδέκτες τής προπαγάνδας τους την είχαν σαρκάσει όσο δεν πάει άλλο. Σήμερα περνούν από το ταμείο για να πληρωθούν τα κέρδη τους...

Το έγραφα και χθες με αφορμή το Μακεδονικό: βασική προϋπόθεση για να μην ξανακυλήσουμε στη χρεοκοπία είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί με εξαιρέσεις από τα ευεργετήματα του κράτους, όπως με το μέρισμα ή τη λοταρία, ή από τις υποχρεώσεις του...

Κάποιος που πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά του, τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις κι οποιοδήποτε άλλο έμμεσο φόρο έχει το δικαίωμα να διεκδικεί και τις υπηρεσίες που το κράτος προσφέρει δωρεάν ή με έκπτωση, ανεξαρτήτως αν έχει γεννηθεί σε αυτήν τη χώρα ή στο Τιμπουκτού. Δεν το δικαιούται όποιος φτιάχνει οφσόρ για να μην πληρώνει ούτε ευρώ στο δημόσιο ταμείο, πολλώ δε μάλλον να διεκδικεί την εξουσία στηριζόμενος στον ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που είναι, ως γνωστό, το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...

Ουδείς θα θυμάται σε δέκα χρόνια ότι ο Κυριάκος ήθελε να ρίξει κυβέρνηση με το Μακεδονικό...

Είναι λογικό στον Κυρ. Μητσοτάκη να λείπει ο Κων. Μητσοτάκης. Πατέρας του ήταν άλλωστε. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι του να πιστεύει ότι βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90, όταν κυβερνούσε ο προσφάτως εκλιπών πατριάρχης τής "Αγίας Οικογένειας", υπάρχει μια απόσταση η οποία δεν είναι μόνο χρονική...

Γι' αυτό και το Μακεδονικό, για παράδειγμα, το οποίο τόσα εθνικιστικά πάθη είχε ξεσηκώσει, είναι αστείο να θεωρηθεί σήμερα πως μπορεί να ρίξει μια ελληνική κυβέρνηση. Της ΠΓΔΜ μπορεί, αλλά της Ελλάδας αποκλείεται...

Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια- ίσως για πρώτη φορά από την ανεξαρτητοποίησή της- υπάρχει στη γείτονα μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον τής χώρας δεν περνά από τον αλυτρωτισμό και την ιστορική καπηλεία, αλλά κι από τη συνεργασία με τους γείτονες. Επομένως, δημιουργείται μια πρώτης τάξης ευκαιρία να επιλυθεί και το θέμα τής ονομασίας, το οποίο είναι λογικό να παραξενεύει τους διεθνείς εταίρους μας και να αναρωτιούνται γιατί είναι ακόμα ανοιχτό. Η χρησιμοποίηση μιας σύνθετης ονομασίας ως προς όλους που να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" θα πρέπει να θεωρείται κι από τους Έλληνες εθνικιστές προτιμότερη λύση από το "Μακεδονία", που χρησιμοποιούν όλοι σήμερα στο εξωτερικό...

Τώρα που αρχίζει να ξεπροβάλλει, έστω πολύ δειλά, το ξέφωτο είναι ώρα να αποφασίσουμε σε αυτήν τη χώρα πως αν θέλουμε να μην επαναληφθεί η τραγωδία απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βάλουμε κι ένα τέλος στον εθνικισμό από τον οποίο τόσο πολύ έχουμε υποφέρει ως έθνος. Σήμερα ακούγεται γελοίο, αλλά ούτε 30 χρόνια πριν πολλοί πίστευαν ότι το σπαρασσόμενο από εμφύλια πάθη σλαβόφωνων κι Αλβανών κρατίδιο της ΠΓΔΜ απειλούσε την εδαφική μας ακεραιότητα και θα μας έπαιρνε την Θεσσαλονίκη...

Αν χρειαζόμαστε μια νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτή δεν σχετίζεται με την εδαφική μας επέκταση, αλλά με την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Κι αυτή προϋποθέτει την πλήρη ενσωμάτωση όλων των διαφορετικών καταγωγών κι αντιλήψεων. Αν το καταφέρουμε, θα έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για την θεμελίωση της σωτηρίας μας...

Για παρτάκηδες ελληναράδες δεν τα πήγαμε καθόλου άσχημα...

Ίσως με έπιασε το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά σήμερα λέω να είμαι καλός. Να μην ασχοληθώ, για παράδειγμα, με το μητσοτακέικο και τις οφσόρ του ή με τις απειλές Τραμπ σε βάρος ολόκληρου του πλανήτη...

Λίγες ημέρες πριν μπούμε στο 2018 και με τον ορυμαγδό επιδομάτων και λοιπών κυβερνητικών προσφορών για να μειωθεί η δημοσκοπική ψαλίδα με τη ΝΔ, σκέφτομαι πως αυτός ο λαός δεν τα πήγε και τόσο άσχημα τα οκτώ χρόνια μιας πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα οικονομικής και μεταναστευτικής- προσφυγικής κρίσης. Την ώρα που σε εύρωστα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία δέχθηκαν ελάχιστους πρόσφυγες και μετανάστες σε σχέση με την Ελλάδα, η ακροδεξιά είτε απειλεί να ανέλθει στην εξουσία είτε έχει ήδη ανέλθει, στη χώρα μας αυτή έχει μαζευτεί σε ποσοστό που δεν είναι αμελητέο, αλλά πάντως δείχνει να έχει πιάσει ταβάνι...

Η ελληνική κοινωνία κρατήθηκε ζωντανή και φιλοξένησε τους απελπισμένους της Γης πρώτα και κύρια γιατί παρέμεινε κοινωνία και δεν λειτούργησε με βάση το νόμο τής ζούγκλας. Οι παρτάκηδες ελληναράδες που μαζί τα έφαγαν και κοιτούσαν μόνο την προσωπική τους κονόμα την πρώτη δεκαετία τού 2000, όπως διαχρονικά τους παρουσιάζουν οι ευρωλιγούρηδες, επέδειξαν αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη όχι μόνο σε υλικό, αλλά και σε ψυχικό επίπεδο...

Στις δύσκολες στιγμές από κάπου θέλει να κρατιέται ο καθένας κι ευτυχώς βρέθηκαν και θεσμοί και συλλογικότητες που πρόσφεραν το χέρι τους σε ανθρώπους που πνίγονταν. Σε αυτούς, για να είμαι δίκαιος, δεν εξαιρώ ακόμα και την εκκλησία, η οποία θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα αλλά κι αυτά που έκανε δεν είναι λίγα...

Αυτό το κίνημα πολιτών που άνθισε τα μνημονιακά χρόνια στοχοποιήθηκε από τους Θεσμούς και την κυβέρνηση με την αυτεπάγγελτη δίωξη όσων απειλούν συμβολαιογράφους, η οποία ευτυχώς αποσύρθηκε. Δεν αμφισβητώ πως γίνονται ακρότητες από τις οποίες κερδίζουν στρατηγικοί κακοπληρωτές. Αλίμονο, όμως, σε μια πολιτεία που θεσμοθετεί δρακόντειους νόμους και τον αυταρχισμό γιατί φοβάται να επιβάλει το νόμο και την τάξη με άλλους τρόπους. Κι αναρωτιέμαι, αν αύριο μεθαύριο η αστυνομία συνελάμβανε τον Π. Λαφαζάνη, τον Δ. Στρατούλη ή την Ζ. Κωνσταντοπούλου τι θα έπραττε η κυβέρνηση, η οποία όταν ήταν αντιπολίτευση στηλίτευε, και δικαίως, το κλίμα τρομοκρατίας και βίας;...

Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλους, ο vromostomos επιστρέφει την Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου!



   

Η Φώφη έβαψε το καφενείο, του άλλαξε ταμπέλα και πιστεύει ότι άλλαξε και τον καφέ...

Το Κίνημα Αλλαγής- πολύ πομπώδης τίτλος για ένα απόκομμα- έχει καθήκον απέναντι σε όσους συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής αρχηγού του να ακολουθήσει αυτόνομη πορεία. Για να το πετύχει θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει πολιτικό λόγο που θα αυτοπροσδιορίζεται και δεν θα ετεροπροσδιορίζεται. Δεν πρόκειται να το πετύχει, επομένως, αν αποδέχεται στην ουσία το ρόλο τής ουράς τής ΝΔ, πολλώ δε μάλλον όταν η σημερινή εκδοχή της είναι ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων...

Αν στο νέο ΠΑΣΟΚ πραγματικός τους στόχος είναι πράγματι η αναγέννηση της κεντροαριστεράς, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, δεν θα το καταφέρουν συζητώντας με τον Κ. Μητσοτάκη, τον Αδ, Γεωργιάδη ή τον Μ. Βορίδη, αλλά κατά βάση με τον Αλ. Τσίπρα. Εδώ και καιρό, όμως, έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούνται από ένα κατεστημένο συμφερόντων που χαροπαλεύει ως εξαπτέρυγο της ΝΔ, ως ο χρήσιμος ηλίθιος που ενδεχομένως να χρειαστεί ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για να σχηματίσει κυβέρνηση. Κάθε άλλο, δηλαδή, παρά τιμητικός ρόλος για ένα κόμμα που όταν ιδρύθηκε υπήρξε πραγματικό κίνημα, έστω κι αν δεν έφερε την ουσιαστική αλλαγή που είχε υποσχεθεί...

Η δημοσκοπική άνοδος του νέου ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι τα ευρήματα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι συγκυριακή. Το να βάψεις το καφενείο σου και να του βάλεις νέα ταμπέλα θα μαζέψει περίεργους που θέλουν να διαπιστώσουν πόσο έχει αλλάξει. Αν ο καφές, ωστόσο, που προσφέρεις παραμένει χάλια και δεν έχεις αλλάξει τον άνθρωπο που τον φτιάχνει δεν θα ξανάρθει, και μάλλον οριστικώς...

Από τη στιγμή που οι κομματικές φατρίες κατάληξαν και πάλι στην μέτρια Φώφη, το μόνο που τους απομένει είναι να αλλάξουν φιλοσοφία και να αντιληφθούν ότι η μητσοτάκειος- γεωργιάδειος δεξιά είναι πολύ πιο επικίνδυνη για τον τόπο από τον τσίπρειο λαϊκισμό. Μόνο που τότε θα χάσουν όλη τη δωρεάν διαφήμιση από εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι τα ψωμιά τους έχουν τελειώσει...

Δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν για να καταλάβεις ότι ο Κυριάκος δεν μπορεί...

Καθήκον ενός εκάστου ευσυνείδητου πολίτη είναι να κάνει ό,τι μπορεί από τη δική του πλευρά ώστε να πετυχαίνει αυτό που σήμερα θεωρείται ουτοπικό ή, έστω, μη ρεαλιστικό. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως κυνηγώντας το ιδεατό οφείλουμε να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα...

Σε αυτό το πλαίσιο, η απογοήτευσή μου από την κυβέρνηση Τσίπρα είναι δεδομένη, αφού από αλλού ξεκίνησε κι αλλιώς πορεύεται, κι έχει καταγραφεί επανειλημμένως. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν αναγνωρίζω στον νυν πρωθυπουργό ότι αποτελεί το υπέρτερο κακό στη σύγκρισή του με τον Κ. Μητσοτάκη...

Είναι αλήθεια ότι ο Αλ. Τσίπρας προστατεύει περισσότερο το δημόσιο τομέα από όσο θα έπρεπε. Υπάρχει ακόμα λίπος στη δημόσια διοίκηση που πρέπει να καεί. Από την άλλη, ωστόσο, ο πρόεδρος της ΝΔ, όπως φάνηκε κι από το ερωτηματολόγιο του κόμματός του, δεν επιθυμεί τη βελτίωσή της, αλλά την πλήρη διάλυσή της προς όφελος ενός εξωραϊσμένου από τον ίδιο ιδιωτικού τομέα...

Ο Κ. Μητσοτάκης ομολόγησε στη Βουλή, για παράδειγμα, ότι επιθυμεί την κατάργηση του Μουσείου Αγροτικού Αγώνα. Δεν ξέρω πόσο επαρκώς λειτουργεί το συγκεκριμένο μουσείο, αλίμονο όμως αν κλείσουμε και τα ιδρύματα που αφυπνίζουν την ιστορική μνήμη και την ταξική συνείδηση προκειμένου να γλιτώσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό αντί να τα βελτιώσουμε...

Την ίδια ώρα, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να μην καταφέρει κάτι περισσότερο στην πολιτική του καριέρα από αυτό το αξίωμα, υπόσχεται μείωση της φορολογίας, δίχως όμως να μας εξηγεί από πού και τι θα περικόψει. Ναι, να γίνουν απολύσεις άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων ή να καταργηθούν γραφειοκρατικοί φορείς δίχως λόγο ύπαρξης. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν βάζει μέτρο στην ανθρωποφαγία του, δεν μας εξηγεί πόσοι υπάλληλοι και πόσοι φορείς θα καταργηθούν ώστε να μειωθεί η φορολογία των μεγάλων, κατά βάση, επιχειρήσεων...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα εκτιμώ πως ο Αλ. Τσίπρας συνιστά καλύτερη επιλογή από τον Κ. Μητσοτάκη. Δεν είναι, όμως, και η καλύτερη για τον τόπο, γι' αυτό κι εύχομαι να βρεθεί μέχρι να στηθούν οι κάλπες η επιλογή η οποία σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει...

Οι πορφυρογέννητοι μισούν το λαό...

Λένε πως τα ψεύτικα οράματα είναι χειρότερα από τον ανταγωνισμό τής μετριότητας, αλλά δεν το πιστεύω. Όχι, βεβαίως, ότι είμαι υπέρμαχος των λαοπλάνων και του λαϊκισμού, αλλά ιδίως στην πολιτική δίχως όμορφα προτάγματα, έστω κι αν δεν τα πιστεύεις, δεν μπορείς να κινητοποιήσεις παρά μόνο τη συνομοταξία σου ούτε να δημιουργήσεις κάτι πέρα από το συνηθισμένο. Κι αυτό ακόμα κι όταν αποδεικνύεται ικανό για να κερδίσεις, εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες, μια εκλογική αναμέτρηση δεν φτάνει ποτέ για να διεκδικήσεις επί ίσοις όροις μια περίοπτη θέση στην Ιστορία...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα αθωώσω τον ελιτισμό συγκρίνοντάς τον με το λαϊκισμό ούτε τους φορείς του, οι οποίοι στις πλείστες των περιπτώσεων διακατέχονται από μίσος για το λαό. Το βλέπει κανείς, για παράδειγμα, στο πώς συναναστρέφεται ο Κ. Μητσοτάκης το πόπολο στις επικοινωνιακές εξορμήσεις του σε καφενεία, πεζοδρόμια και πλατείες. Με το ύφος τού πορφυρογέννητου που έφτασε έως την αρχηγία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κυρίως χάρη στο επώνυμό του, μοιάζει με άνθρωπο που κάνει χάρη στον κάθε περαστικό πληβείο που θα θελήσει, ως τυπικός εκπρόσωπος του λούμπεν προλεταριάτου, να του σφίξει το χέρι...

Ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε έναν πνευματικό άνθρωπο, αν υποθέσουμε πως είναι τέτοιοι ο Στ. Ράμφος κι ο Κ. Μαρκουλάκης, να ερωτευτεί τον πρόεδρο της ΝΔ; Εδώ στο παρελθόν ολόκληρος Οδυσσέας Ελύτης ερωτεύτηκε τον Αντ. Σαμαρά. Μόνο που πολλές φορές ακόμα και οι ευφυέστεροι των ανθρώπων υποκύπτουν στη γοητεία τής προσωπολατρίας, αποδίδοντας στο αντικείμενο του πόθου τους ιδιότητες που δεν έχει, αλλά θα ήθελαν να έχει κάποιος σε αυτή τη Γη...

Όχι, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ούτε μεταρρυθμιστής ούτε αντιλαϊκιστής. Είναι ένα πλουσιόπαιδο που οφείλει να δώσει πολλές εξηγήσεις για τον πλούτο του και το οποίο υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τα συμφέροντα της τάξης του. Κι ως τέτοιος πρέπει να κριθεί από την πλειονότητα του ελληνικού λαού, η οποία δεν έχει την πολυτέλεια να αγοράζει σπίτια τού Βολτέρου χωρίς να δικαιολογεί το πώς τα απόκτησε...

Αλίμονο αν μείνουμε στη φιλανθρωπία τής σοσιαλδημοκρατίας...

Σαφώς και είναι προτιμότερο να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει από το να του δίνεις ψάρια και, μάλιστα, τηγανισμένα στο πιάτο. Γι' αυτό και θα ήταν καλύτερο αν η κυβέρνηση δεν έδινε απλώς ένα νέο φιλοδώρημα στους άνεργους νέους, στο "πρότυπο" των κοινωφελών θέσεων εργασίας, των κουπονιών και των επιδομάτων ανεργίας, αλλά αν δημιουργούσε η ίδια ή βοηθούσε στη δημιουργία νέων θέσεων πλήρους εργασίας με κανονικούς μισθούς και κανονικά ωράρια. Αυτά, δηλαδή, για τα οποία πάλεψαν γενιές και γενιές, δίνοντας ακόμα και το αίμα τους, πριν σαρώσει τα εργασιακά δικαιώματα ο νεοφιλελευθερισμός...

Το κοινωνικό κράτος δικαίου οφείλει να στηθεί ξανά από την αρχή σε αυτή τη χώρα, δίχως να ακολουθήσουμε παρελθοντικά μοντέλα τα οποία βασίζονταν στη φιλανθρωπία. Κεντρικό ζητούμενο της δίκαιης ανάπτυξης που έχει υποσχεθεί ο Αλ. Τσίπρας οφείλει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία συμπεριλαμβάνει την αναδιανομή πλούτου με βάση την προσφορά και τις ανάγκες τού καθενός και με όπλο τη φορολογική πολιτική και τις όποιες κρατικές οικονομικές δυνατότητες, καθώς και η παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Αν δεν επιτευχθεί αυτός ο θεμελιώδης στόχος, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά κι ο υπόλοιπος κόσμος θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην ανασφάλεια που γεννά τη βία και φέρνει την ισοπέδωση των πάντων...

Σε αυτό το πλαίσιο, καλά κάνει η κυβέρνηση και δίνει στους πιο φτωχούς και στους άνεργους νέους κοινωνικά μερίσματα, έστω κι αν τους τα έχει πάρει εις διπλούν και εις τριπλούν στο πρόσφατο παρελθόν. Ας πούμε πως είναι και μια άτυπη μορφή κυνικής συγγνώμης με το βλέμμα στις κάλπες. Όταν, άλλωστε, η πλειονότητα του πληθυσμού προσπαθεί στην ουσία να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή οποιαδήποτε βοήθεια θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενη...

Αλίμονο, όμως, αν μείνουμε εκεί ή υποκύψουμε σε μητσοτάκειες θεωρίες τύπου "οι ταξικές ανισότητες βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση". Το κοινωνικό κράτος όπως το οικοδόμησε η σοσιαλδημοκρατία είναι σαφώς προτιμότερο από τη ζούγκλα τού νεοφιλελευθερισμού. Είναι, όμως, ασπιρίνη κι όχι γιατρειά αν πραγματικά επιθυμούμε έναν κόσμο ισότητας κι όχι αδικαιολόγητων διακρίσεων...

Οι νοικοκυραίοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ...

Η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι το μοναδικό ευνοϊκό αφήγημα στην κυβερνητική φαρέτρα. Σε αυτή συμπεριλαμβάνεται η κοινωνική ειρήνη που έχει επιτευχθεί τα τελευταία τρία χρόνια και η οποία θέλγει το πιο συντηρητικό ακροατήριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει νομοθεσία που αν την είχε περάσει η συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου θα είχαν ξανακαεί οι μεγάλες πόλεις τής χώρας...

Η σκέψη, επομένως, του τι μπορεί να συμβεί σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ικανή να ανησυχεί τους νοικοκυραίους και να αφαιρεί ψήφους από την πιο φιλική δεξαμενή τής ΝΔ. Ποιος να το περίμενε, δηλαδή, πως η ατζέντα τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας θα γυρνούσε μπούμερανγκ σε αυτούς που έχουν επενδύσει τόσο πολλά πάνω της...

Ούτε, όμως, η επιστροφή στις αγορές ούτε η μείωση της βίας και της εγκληματικότητας συνιστούν ικανούς παράγοντες για να κρατήσουν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Είναι τόσο συσσωρευμένα τα δεινά τής κρίσης ώστε αυτή η χώρα και οι πολίτες της θα χρειαστούν τουλάχιστον μια δεκαετία για να σταθούν ξανά στα πόδια τους...

Αυτομάτως καθίσταται δύσκολο έως αδύνατο να κατορθώσει η σημερινή κυβέρνηση να αντιστρέψει μια δυσμενή δημοσκοπική κατάσταση δίχως ο λαός να δει ουσιαστική βελτίωση στην καθημερινότητά του. Αν η ανεργία, ιδίως των νέων, δεν υποχωρήσει αισθητά τα επόμενα δύο χρόνια, αν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι υποπληρωμές και οι καθυστερήσεις δεν πάψουν να αποτελούν τον κανόνα, αν οι φόροι συνεχίσουν να είναι πολλοί, άδικοι και δυσβάσταχτοι ο Αλ. Τσίπρας δεν θα είναι πλέον πρωθυπουργός σε δύο χρόνια από τώρα...

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ερωτευτεί τον Κ. Μητσοτάκη και ούτε πρόκειται. Ο πρόεδρος της ΝΔ κουβαλά ένα επώνυμο με πολλές αρνητικές αναφορές στην ελληνική κοινωνία, ενώ κι ο ίδιος έχει πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του. Το σημαντικότερο μειονέκτημά του είναι η αδυναμία του να επικοινωνήσει αυτός, το πριγκιπόπουλο που μεγάλωσε στα πούπουλα, με τις χρυσές σπουδές και τις έτοιμες δουλειές που τον περίμεναν, με το πόπολο...

Σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, τον οποίο οι ψηφοφόροι βλέπουν ακόμα ως το δικό τους άνθρωπο, ο ελιτισμός Μητσοτάκη δεν του επιτρέπει ούτε καν να αντιληφθεί ότι οι ταξικές ανισότητες δεν βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση. Κι όμως, από αυτήν τη μετριότητα κινδυνεύει να ηττηθεί ο πρωθυπουργός, και γι' αυτό η ευθύνη είναι όλη δική του από τη στιγμή που παράδωσε τα πάντα στο νεοφιλελευθερισμό...

Ίσως είναι αργά για τη Γη, ποτέ δεν είναι για την τιμή μας...

Καμία κοσμοθεωρία, είτε λέγεται καπιταλισμός είτε σοσιαλισμός είτε οποιαδήποτε άλλη, όπως και η πίστη σε οποιαδήποτε θρησκεία δεν θα σώσουν την ανθρωπότητα αν δεν αντιμετωπίσει σοβαρώς την κλιματική αλλαγή. Όπως η ατομική υγεία συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά μας, το ίδιο και η προστασία κι αποκατάσταση του περιβάλλοντος είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη Γη. Εκτός αν το έχουμε πάρει απόφαση να καταστρέψουμε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο και να πάρουμε το πρώτο διαστημόπλοιο για να αφανίσουμε κι άλλο πλανήτη στον ίδιο ή σε άλλο γαλαξία στη συνέχεια...

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως η κλιματική αλλαγή δεν είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα, είτε αφορά το αν χρησιμοποιούμε πλαστικές σακούλες ή ανακυκλώνουμε είτε το αν εγκαταλείψουμε ως κράτη τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Το ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους μας και, κυρίως, για τις επόμενες γενιές είναι και ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, η οποία δεν αποκτάται με τη γέννηση αλλά διαμορφώνεται καθ' όλη την ανήλικη κι ενήλικη ζωή μας...

Το κέρδος με οποιοδήποτε κόστος εδώ και τώρα στο οποίο ομνύει ο καπιταλισμός συνιστά το σημαντικότερο ανασταλτικό παράγοντα. Σε διαφορετική περίπτωση οι ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ δεν θα είχαν αποσυρθεί από τη Συμφωνία του Παρισιού ούτε και οι αναδυόμενες δυνάμεις θα έκαναν από ελάχιστα έως λίγα για να σώσουν τον πλανήτη...

Όπως κι αν έχει, το περιβάλλον είναι σε δεινή θέση κατά βάση γιατί οι άνθρωποι οραματίζονται το μέλλον μόνο μέχρι εκεί που φτάνει το δικό τους προσδόκιμο ζωής, ούτε καν των παιδιών ή των εγγονών τους. Τι μας νοιάζει αν δεν υπάρχει Γη το 2117 από τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα όσων ζουν σήμερα δεν θα ζουν τότε;...

Είναι ακριβώς η ίδια κοντόφθαλμη λογική με την οποία εκλέγουμε τους πολιτικούς μας και πολιτεύονται εκείνοι για να ξαναεκλεγούν. Μπορεί να είναι αργά για να σώσουμε το περιβάλλον, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διασώσουμε την τιμή μας...

 

Τι φοβάσαι κύριε δικαστά;...

Σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε οι δικαστές να έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία να δηλώνουν οικειοθελώς όχι μόνο το "έσχες", αλλά και το "πόθεν έσχες" τους και να το δημοσιοποιούν με οποιοδήποτε τρόπο παρέχουν οι νέες τεχνολογίες. Δεν θα έπρεπε, δηλαδή, να περιμένει μία από τις τρεις εξουσίες να ψηφιστεί ένας νόμος για να μας πληροφορούν οι υπηρέτες της για τον πλούτο τους και πώς αυτός αποκτήθηκε...

Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τους βουλευτές, τους υπουργούς, τον πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κι οποιονδήποτε άλλο άρχοντα, αιρετό ή μη. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πολλώ δε μάλλον ο ίδιος ο Καίσαρας...

Αντ' αυτού οι δικαστές προβάλλουν σοφίσματα κι άλλες δικαιολογίες για να αποφεύγουν το αυτονόητο. Γιατί, δηλαδή, να μην δηλώνουν τα χρήματα και τα τιμαλφή τους; Εκπτώσεις στη διαφάνεια δεν μπορούν να γίνονται ανεκτές, ιδίως από εκείνους οι οποίοι πληρώνονται καλά γιατί δεν επιτελούν ένα ακόμα επάγγελμα, αλλά λειτούργημα...

Το ερώτημα είναι γιατί αρνούνται τόσο πεισματικά το "πόθεν έσχες". Πρόκειται για μια αγνή προσήλωση στην προστασία των διαβόητων πλέον προσωπικών δεδομένων ή για προφάσεις προκειμένου να αποκρύβουν αμαρτίες; Όταν μιλάμε, άλλωστε, για τη Δικαιοσύνη, επίορκος δεν είναι μόνο αυτός που τα παίρνει ή που παίζει παιχνίδια για να ανέρχεται ιεραρχικώς, αλλά κι εκείνος που κλείνει τα μάτια στη διαφθορά, στα παραδικαστικά κυκλώματα και στη διαπλοκή, από τα οποία τόσο έχει πληγεί και η αξιοπιστία τού δικαστικού σώματος...

Ισότητα δεν σημαίνει πως ο ίδιος νόμος πρέπει να εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους, δίχως να λαμβάνονται υπόψη εξαιρέσεις τις οποίες επιτάσσουν η λογική και η κοινωνική δικαιοσύνη. Στην περίπτωση, εξάλλου, των δικαστών όχι μόνο δεν θα έπρεπε να εξαιρούνται, αλλά κι ο νόμος να είναι πολύ αυστηρότερος απέναντί τους σε ζητήματα εντιμότητας και διαφάνειας...

Με τον ίδιο σκληρό τρόπο που δικάζουν αρκετοί ανάμεσά τους θα έπρεπε, αν ήταν πράγματι δίκαιοι, να ζητούν να δικάζονται τρόπον τινά και οι ίδιοι και να αποδεικνύονται άσπιλοι στα μάτια τής κοινής γνώμης, στη συνείδηση της οποία είναι εμπεδωμένη η αντίληψη ότι ο φτωχός δεν δικάζεται με τα ίδια κριτήρια που εφαρμόζονται στον πλούσιο. Ούτε η νομοθετική ούτε η εκτελεστική εξουσία θα μπορούσαν, συνεπώς, να παρεμβαίνουν στο έργο τής δικαστικής αν κάποιοι εντός τής τελευταίας δεν φρόντιζαν να αφήνουν ανοιχτές κερκόπορτες...

Κάθε ημέρα μια 11η Σεπτεμβρίου...

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ντ. Τραμπ, αλλά όχι πως δεν είναι ένας πρόεδρος που τηρεί το λόγο του. Είχε υποσχεθεί προεκλογικώς πως θα βάλει φωτιά στον πλανήτη κι αυτό κάνει κυριολεκτικώς μετεκλογικώς!

Του αναγνωρίζω ότι παραμένει πιστός στη μισαλλοδοξία του, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλούσιων και ισχυρών και των λόμπι που βοήθησαν στην εκλογή του. Μόνο που όλος αυτός ο συνδυασμός αποδεικνύεται καταστροφικός για τον υπόλοιπο κόσμο κι αυτοκαταστροφικός για την ίδια του τη χώρα...

Με την απόφασή του να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ στην ουσία αποκλείει τη χώρα του από οποιοδήποτε μεσολαβητικό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή. Πώς μπορεί ο εμπρηστής να παίξει το ρόλο και του πυροσβέστη;

Και είναι κωμικοτραγικό όταν ο ίδιος ισχυρίζεται πως η Αμερική είναι πάνω από όλους κι όλα να πολιτεύεται σαν το Ισραήλ να είναι πάνω από όλους κι όλα, στρώνοντας το έδαφος για μια θεαματική επιστροφή τής τρομοκρατίας και σε αμερικανικό έδαφος. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που ο πλανήτης μόλις και κατάφερε να περιορίσει τον ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά αδυνατεί να ξεμπερδέψει με τους τρομοκράτες- μοναχικούς λύκους που εξέθρεψε η πίστη ότι οι μουσουλμάνοι και οι άραβες αντιμετωπίζονται από τη Δύση ως παιδιά ενός κατώτερου θεού...

Ο Ντ. Τραμπ οφείλει άμεσα να ανακαλέσει την αψυχολόγητη απόφασή του, η οποία εν τέλει δεν βοηθά και το Ισραήλ να αποκτήσει περισσότερους συμμάχους στη διεθνή κοινότητα και λαϊκή αποδοχή για τις πολιτικές του. Αλίμονο αν πιστέψουμε έστω και για ένα λεπτό ότι η Μέση Ανατολή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την πυριταδαποθήκη τής Γης κι επομένως η ειρήνη στην περιοχή αποτελεί άπιαστο στόχο...

Αυτή, όμως, δεν θα επιτευχθεί χάρη σε ένα θαύμα των διαφορετικών θεών στους οποίους πιστεύουν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι παρά μόνο αν καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι και μοιράσουν την πίτα με όρους δικαιοσύνης. Τόσο το Ισραήλ όσο και η Παλαιστίνη δικαιούνται να είναι δύο ξεχωριστά κράτη με μοίρασμα των εδαφών, ανάμεσά τους και της Ιερουσαλήμ, με τέτοιο τρόπο ώστε μόνο οι φανατικοί κάθε πλευράς να μείνουν παραπονεμένοι. Σε διαφορετική περίπτωση κανείς δεν δικαιούται να εκπλαγεί όταν η επόμενη 11η Σεπτεμβρίου χτυπήσει την πόρτα μας...

Τα νταηλίκια θα ήταν αχρείαστα αν δεν είχαμε καλέσει το λύκο στο μαντρί...

Σε ολόκληρη την ιστορία τής ανθρωπότητας δεν γνωρίζω ούτε ένα success story το οποίο να βασίστηκε στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Κι αυτό είναι διαχρονικά το βασικότερο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το ότι δηλαδή ούτε η Αθήνα ούτε η Άγκυρα πιστεύουν ότι η άλλη πλευρά μπορεί να εμφανιστεί σε μια διαπραγμάτευση με καθαρές προθέσεις και δίχως τη διάθεση να εξαπατήσει την άλλη. Κι αν ακόμα βρεθούν πολιτικοί που να το πιστέψουν, είναι τόσο μεγάλος ο φόβος τους για το πολιτικό κόστος όταν, επίσης διαχρονικά, έχει ριζωθεί μια καχυποψία στο όριο της αντιπάθειας ανάμεσα στα δύο κράτη ώστε πολύ δύσκολα θα διανύσουν το "έξτρα μίλι" προκειμένου να διασφαλιστεί μια για πάντα η ειρήνη στην περιοχή...

Τόσο ο Πρ. Παυλόπουλος όσο κι ο Αλ. Τσίπρας δεν είχαν άλλη επιλογή από το να απαντήσουν στις δηλώσεις Ερντογάν, ο οποίος θέλησε μέσω της τηλεοπτικής του συνέντευξης να επιβάλει την ατζέντα των συζητήσεων, ανεξαρτήτως αν ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει άδικο σε όλα. Ναι μεν, για παράδειγμα, είναι ουτοπικό, αν όχι γελοίο, να ζητάς την αναθεώρηση μιας διεθνούς Συνθήκης που γέννησε το κράτος τού οποίου είσαι πρόεδρος, ωστόσο έχει δίκιο να παραπονιέται για το ντε φάκτο διαχωρισμό τής μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη ή για το ότι τα λειτουργούντα τζαμιά στη χώρα μας είναι είδος εν ανεπαρκεία. Κι ας είναι η Τουρκία μια από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο που δικαιούται να θέτει ζητήματα υπεράσπισης ατομικών, πολιτικών ή θρησκευτικών δικαιωμάτων...

Μόνο που δεν είναι σοβαρό από τη μεριά μας να φωνάζουμε στο σπίτι μας έναν γνωστό φασαριόζο και να πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τους κανόνες τού σαβουάρ βιβρ και δεν θα μας κάνει άνω κάτω. Συναντήσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο μεταξύ ηγετών κρατών με χρονίζουσες διαφορές πραγματοποιούνται μόνο όταν έχει υπάρξει σημαντική προσέγγιση σε χαμηλότερο διπλωματικό επίπεδο ή όταν έχει μεσολαβήσει μια σοβαρή κρίση, τύπου Ιμίων.

Σε διαφορετική περίπτωση, όποιος υποβάλλει την πρόσκληση θα πρέπει να γνωρίζει ότι κυνηγά περισσότερο τις εντυπώσεις από την ουσία. Πράγματι, δίχως διάλογο δεν λύνονται τα προβλήματα. Μόνο που αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιείται μπροστά στις κάμερες προκειμένου να θωπεύονται τόσο ο τουρκικός όσο κι ο ελληνικός εθνικισμός...

Η νεκρή γενιά γονατίζει μπροστά στον προφήτη της...

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για το τι ήταν ο Δεκέμβριος του 2008 κι έχουν ακουστεί ένα σωρό θεωρίες, ακόμα και- αλίμονο, στην Ελλάδα ζούμε- συνωμοσιολογικές. Μπορεί πολλές από αυτές, όπως για την αφύπνιση μιας γενιάς που έβλεπε από τότε την καταστροφή να έρχεται, να έχουν βάση. Ύστερα από εννέα δύσκολα χρόνια, ωστόσο, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως αυτό που ξεσήκωσε τόσο κόσμο κι όχι μόνο νεολαίους ήταν το απολύτως πρωταρχικό, η αυθόρμητη δηλαδή αντίδραση κι αγανάκτηση απέναντι σε ένα τόσο άδικο συμβάν όπως η δολοφονία ενός 15χρονου από έναν υποτίθεται ενήλικα αστυνομικό...

Όσοι είχαν μια στοιχειώδη ποσότητα λογικής και συναισθήματος μέσα τους δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρωτήσουν ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, αν ήταν κάποιος επαναστάτης με αιτία ή ένα πλουσιόπαιδο που είχε την πολυτέλεια να ερμηνεύει το ρόλο τού αντάρτη. Ας ήταν και το μεγαλύτερο κωλόπαιδο του πλανήτη. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να δικαιολογήσει στο μέσο δημοκράτη πολίτη το φόνο του, είτε ήταν από δόλο είτε από αμέλεια, από ένα όργανο της τάξης. Και είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση στην αδικία που κάνει το Δεκέμβριο του 2008 τόσο ξεχωριστό κι όχι βεβαίως το πάρτι βίας που τον συνόδευσε...

Όλα τα παραπάνω απαντούν και στο "κάναμε τον Γρηγορόπουλο ήρωα", που ακούγεται όλο και πιο έντονα όσο περνούν τα χρόνια. Ας αναρωτηθούν εκείνοι που το εκστομίζουν γιατί η νεολαία δεν συγκινείται με άλλους νεκρούς ή ζωντανούς παρά με κάποιον που σκοτώθηκε πριν εννέα χρόνια δίχως να έχει αφήσει πίσω του κάποιο σπουδαίο βιογραφικό και σήμερα θα ήταν μόλις 24...

Ποιος ξέρει, ίσως και να αποτελεί σύμβολο μιας ολόκληρης χαμένης γενιάς που της έλαχε να ενηλικιωθεί πληρώνοντας τις αμαρτίες των γονέων και των παππούδων της. Σαν να σκοτώθηκε δηλαδή κι εκείνη με τον Αλέξανδρο πριν εννέα χρόνια δίχως να προλάβει τις χαρές τής ενήλικης ζωής...

Προφάσεις εν...απεργίαις

Η λούμπεν εργατική τάξη την έχει βρει μια χαρά: για οτιδήποτε κακό τής συμβαίνει, φταίνε είτε οι πολιτικοί είτε οι εργατοπατέρες. Γι' αυτό και ξενοιάζει και δεν αισθάνεται την ανάγκη να παλέψει για οτιδήποτε, αφού οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι διαθέσιμοι κι απολύτως πιστευτό για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο ότι εκείνοι φταίνε για όλα. Όχι, βεβαίως, ότι η συνομοταξία των κομματαρχών και των συνδικαλιστών είναι φτιαγμένη από τα υλικά που γίνονται τα όνειρα, αλλά κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να παραιτείται του ατομικού αγώνα με το σκεπτικό πως κάποιος άλλος θα αγωνιστεί για εμάς ή πως θα του ρίξουμε την ευθύνη γιατί δεν αγωνίστηκε για εμάς...

Για το δικαίωμα στην απεργία έχει χυθεί αίμα ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο των άλλων και γι' αυτό είναι ταξικά ιερό. Δεν καταλαβαίνω, ωστόσο, γιατί χάνεται αν σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο η απόφαση για την κήρυξή της λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία τού 50%+1. Έτσι δεν θα έπρεπε να λειτουργεί η δημοκρατία παντού ή, μήπως, είμαστε όλοι μας τόσο καλά βολεμένοι με το να αποφασίζουν άλλοι για εμάς ώστε να μην θέλουμε τίποτα να χαλάσει τη ζαχαρένια μας;...

Το νέο μέτρο εν δυνάμει, μάλιστα, θα μπορούσε ακόμα και να αναζωογονήσει το συνδικαλιστικό κίνημα από τη στιγμή κατά την οποία στην ουσία επιβάλλει τη συμμετοχή για τη λήψη απόφασης απεργίας. Κι αν οι εργαζόμενοι δεν τη θέλουν, τότε ας μην πραγματοποιείται μόνο και μόνο για να ισχυρίζονται οι εργατοπατέρες πως έβγαλαν το χαρτζιλίκι τους...

Στην Ελλάδα είμαστε εθισμένοι στην κουλτούρα τής διαμαρτυρίας για τη διαμαρτυρία, στην απεργία για την απεργία, στην επαναστατική γυμναστική δηλαδή. Σε αυτό το πλαίσιο, την επόμενη εβδομάδα η ΓΣΕΕ πραγματοποιεί την καθιερωμένη δεκεμβριάτικη γενική απεργία της. Και τι έγινε αν πραγματοποιηθεί μία ημέρα απεργίας και την επομένη επιστρέψουν όλοι "χαρούμενοι" κι "ευτυχισμένοι" στις δουλειές τους;...

Ο συμβολισμός έχει τη σημασία του για τις εθνικές επετείους, όχι όταν πρόκειται για τη διεκδίκηση ή για τη διατήρηση δικαιωμάτων. Το πρόβλημα, επομένως, δεν βρίσκεται στο πόσοι θα αποφασίζουν για μια απεργιακή κινητοποίηση, αλλά στο πώς αυτή θα έχει ουσία και δεν θα γίνεται μόνο για το θεαθήναι...

Τίποτα σημαντικό, ζουν μονάχα εν λευκώ...

Μια φορά κι έναν καιρό οι πνευματικοί άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονταν και δεν ετεροπροσδιορίζονταν. Γίνονταν γνωστοί σε ένα στενότερο ή ευρύτερο κύκλο χάρη στο έργο τους, ενώ σπανίως έμπλεκαν σε κατινίστικους καβγάδες κι όταν το έκαναν, τουλάχιστον χρησιμοποιούσαν το πνευματώδες χιούμορ τους ώστε να διασκεδαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις...

Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τον Καζαντζάκη να έλεγε πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, τον Λουντέμη να αποκαλεί κάποια λαϊκή τραγουδίστρια χαζοβιόλα ή τον Καραγάτση να ισχυρίζεται σε δημόσιο επικριτή του πως γαμάει την μάνα του από τον κώλο κι εκείνη τραγουδά Πάριο; Δυστυχώς σήμερα η διανόηση που τα κυρίαρχα μίντια της δίνουν το μικρόφωνο διαθέτει την (μη) αισθητική ενός Τατσόπουλου ή ενός Χειμωνά...

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια ενδιαφέρουσα φωνή που έχει τραγουδήσει κάποια καλά τραγούδια και, τέλος πάντων, υπερβαίνει στον τομέα της τη γενική μετριότητα. Έχει το δικαίωμα να εκφράζεται δημοσίως όπως κι ο κάθε πολίτης και υποχρεούται να αποδέχεται την όποια κριτική...

Το αν η ΕΕ είναι μια δικτατορία κι αν χρειάζεται να βγούμε στο βουνό για να την πολεμήσουμε, συνιστούν ερωτήματα που δεν απαντιούνται με ένα απλό "ναι" ή "όχι" και πάντως δεν απαντιούνται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς που αποκαλύπτουν το σεξισμό εκείνων που τους χρησιμοποιούν, όπως το τατσοπούλειο "χαζοβιόλα". Οι πνευματικοί άνθρωποι- τρομάρα τους- του ακραίου κέντρου είναι τόσο ρηχοί που ακόμα και το χιούμορ τους είναι πιο παγωμένο κι από τα ανέκδοτα του Στάθη Παναγιωτόπουλου στο "Ράδιο Αρβύλα"...

Ας υποθέσουμε πως ο μποφίλειος τροτσκισμός είναι ξεπερασμένος. Ποιο δρόμο μάς συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε οι μεγαλοφυείς ινστρούκτορες του μεσαίου χώρου;

Το ανελέητο γλείψιμο σε όσους διαθέτουν τα κρατικά κονδύλια για τον πολιτισμό; Τις κλίκες που αλληλοβραβεύονται για να αισθάνονται σπουδαίες; Τα μηδενικά που αυτοδιαφημίζονται σαν να ήταν κολοσσοί; Τα ρητορικά ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό για τους ψευτοδιανοούμενους της πλατείας Κολωνακίου, οι προβληματισμοί των οποίων αφορούν ελάχιστους γιατί υποπίπτουν στο θεμελιώδες αμάρτημα του ελιτισμού: μισεί πολύ το λαό για να τον βοηθήσει να ξεφύγει από τη λάσπη κι αγαπά πολύ την εξουσία για να μπορεί να σταθεί χρήσιμος στην κοινωνία...

Γιατί πρέπει να ανήκουμε στη Δύση κι όχι στην Ανατολή...

Δεν είναι κακό να βλέπουμε πού και πού τα θετικά μιας δύσκολης κατάστασης. Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία ένας παρανοϊκός δικτάτορας, όπως ο Κ. Γιονγκ Ουν, μπορεί να πατήσει ένα κουμπί και να προκαλέσει τον πυρηνικό όλεθρο που αποφεύχθηκε κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Και ύστερα λέμε πως οι ταινίες "Τζέιμς Μποντ" κινούνται εκτός πραγματικότητας! Από την άλλη, ωστόσο, είναι και μια ευκαιρία να αντιληφθούμε πόσο μάταιο είναι όλο αυτό το κυνήγι για περισσότερο χρήμα, δόξα κι εξουσία, το οποίο βεβαίως είναι μάταιο ανεξαρτήτως του τι θα πράξει ο Βορειοκορεάτης τύραννος, ο οποίος στο "mind game" με τις ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ μπορεί να μην είναι ο πιο τρελός από τους δύο...

Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη την ώρα που ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον Ρ.Τ. Ερντογάν στο τέλος τής εβδομάδας που ξεκινά κι ας αναλογιστούμε έστω για λίγο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που χρησιμοποιούμε αναλόγως της εθνικότητας της παράνοιας την οποία βρίσκουμε μπροστά μας. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, για παράδειγμα, δεν είναι περισσότερο αυταρχικός ή αντιδημοκρατικός στη συμπεριφορά του από τον ομόλογό του της Ρωσίας.

Μόνο που τον αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας ως το απόλυτο κακό, ενώ τον Βλ. Πούτιν ως τον άνθρωπο που κάποια ημέρα- απροσδιόριστο το πότε- θα κατεβεί με τα στρατά και τα ρούβλια του από το Μόσκοβο για να μας σώσει από τους Οθωμανούς και τη Δύση. Κι ας έχασε τόσες ευκαιρίες για να το πράξει τα τελευταία οκτώ χρόνια που κινούμαστε επί ξυρού ακμής...

Στο εθνικό μας υποσυνείδητο όλα είναι κλεισμένα σε κουτάκια: οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί είναι κακοί συλλήβδην ως κράτη και λαός, ενώ οι Ρώσοι και οι υπόλοιποι ορθόδοξοι είναι καλοί κι αδέρφια μας χωρίς καμία εξαίρεση. Μερικές φορές, μάλιστα, γινόμαστε λιγότερο ανάδελφοι και συμπεριλαμβάνουμε στους καλούς και τους Άραβες, ιδίως όταν όταν τα βάζουν με τους προαναφερθέντες κακούς...

Είμαστε μια χώρα που βρίσκεται στο μεταίχμιο πολιτισμών και πασχίζει να πείσει πρώτον από όλους τον εαυτό της πως είναι άξια συνεχίστρια του αρχαίου της κάλλους. Ο Κων. Καραμανλής, ωστόσο, είχε δίκιο, έστω κι αν αναφερόταν σε πολιτικούς συσχετισμούς που σήμερα δεν υπάρχουν: ανήκουμε στη Δύση ή, αν θέλετε, θα έπρεπε να ανήκουμε στη Δύση του Διαφωτισμού περισσότερο από όσο στην Ανατολή των δεισιδαιμονιών και της οπισθοδρόμησης. Κι αλίμονο αν ανήκαμε μόνο στους Έλληνες, όπως είχε πει ο Ανδρ. Παπανδρέου. Ο ελληνισμός θριάμβευσε χάρη στο κοσμοπολίτικο πνεύμα του, όχι όταν επέλεξε τον απομονωτισμό. Αν, άλλωστε, επιθυμούμε να λογιζόμαστε ως γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων είμαστε υποχρεωμένοι να συνομολογήσουμε ότι το πνεύμα τους εκφράζεται πολύ καλύτερα από τις αρχές κι αξίες που διαμόρφωσαν τα σύγχρονα έθνη- κράτη και τις ομοσπονδιακές δομές τους παρά από τις ξεπερασμένες δοξασίες και θεσμούς, όπου αυτοί υπάρχουν, της Ανατολής...

Ο Καζαντζάκης με τα μάτια αυτών που ελπίζουν και φοβούνται τα πάντα...

Είναι χαρακτηριστικό των μέτριων καλλιτεχνών να δαιμονοποιούν ή να αγιογραφούν τους γίγαντες της τέχνης. Έχοντας, μάλιστα, υπόψη προηγούμενες δουλειές τού Γ. Σμαραγδή και τις κριτικές που έλαβε η κινηματογραφική του βιογραφία τού Ν. Καζαντζάκη δεν περίμενα και πολλά πράγματα πριν τη δω...

Ομολογώ, πάντως, ότι μου άρεσε περισσότερο από όσο περίμενα, αν και βεβαίως παρατήρησα κι ο ίδιος τις ατέλειές της, τόσο καλλιτεχνικές όσο και ιστορικές. Με σημαντικότερη το φόβο τού σκηνοθέτη να μιλήσει για τις αριστερές ιδέες τού μεγάλου συγγραφέα- από πολιτικής άποψης τον παρουσίασε σαν να ήταν ο Στ. Θεοδωράκης της εποχής του- και βεβαίως έθιξε πολύ γενικώς κι επιφανειακώς τον πόλεμο που δέχτηκε, κυρίως από την εκκλησία, που του στέρησε και το Νόμπελ που δικαιούταν...

Γενικότερα, η ελληνική τέχνη διατηρεί ακόμα πολλά ταμπού ως προς την προσέγγιση ιστορικών γεγονότων, όπως για παράδειγμα μαρτυρούν κι ορισμένες ταινίες τού Π. Βούλγαρη. Η δικαιολογία είναι, βεβαίως, ότι οι σκηνοθέτες δεν παραδίδουν με το έργο τους μαθήματα Ιστορίας, μόνο που δεν είναι αυτή η αιτία τής αυτολογοκρισίας...

Είναι, επίσης, ίδιον των μετριοτήτων να φοβούνται να αναμετρηθούν με τα κατεστημένα τής εποχής τους, να συμβιβάζονται στην καλύτερη περίπτωση ή να υποτάσσονται στη χειρότερη μαζί τους. Αντιθέτως, πνεύματα όπως ο Καζαντζάκης, με πολύ μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία και διεθνή απήχηση από εκείνους που αποτελούν σήμερα την πνευματική ελίτ τού τόπου, δεν φοβήθηκαν να λογαριαστούν με τους σκοταδιστές τού καιρού τους κι αν όσο έζησαν μπορεί να έχασαν και κάποιες μάχες, ο χρόνος τούς ανύψωσε στο βάθρο που τους άξιζε εξαρχής...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό ο νεοφιλελεύθερος εσμός να χτυπά στην ουσία τον Καζαντζάκη με αφορμή την ταινία για τον ίδιο. Αλίμονο αν οι πολίτες εντρυφήσουν βαθιά στο έργο τού κοσμοπολίτη Κρητικού και κατανοήσουν ότι οι νόρμες με τις οποίες ανατράφηκαν δεν είναι θέσφατα, αλλά μπορούν να διαλυθούν στη στιγμή...

Πώς θα σταθεί το μητσοτάκειο "οι ταξικές ανισότητες ανήκουν στην ανθρώπινη φύση" μπροστά στο "αδύνατο είναι ό,τι δεν έχεις πεθυμήσει;". Και πώς θα φαίνονται τεράστιοι οι πνευματικοί νάνοι οι οποίοι στηρίζουν σήμερα το ακραίο κέντρο ή οι μισαλλόδοξοι ιερωμένοι αν μπουν στην ίδια ζυγαριά με εκείνον που αγάπησε περισσότερο τον Χριστό από όσο θα τον αγαπήσουν αυτοί που κάνουν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι το σταυρό του;...

Η Αριστερά της ξεφτίλας: Καλύτερα να σκοτώνονται γυναικόπαιδα στην Υεμένη από το να σκουριάζουν βλήματα στις αποθήκες...

Στη Σαουδική Αραβία, ανάμεσα σε άλλα "πολιτισμένα" που γίνονται εκεί, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν δημοσίως ασυνόδευτες. ενώ το ίδιο το κράτος στηρίζει τον ISIS και σκοτώνει με όπλα και το εμπάργκο εκατομμύρια άμαχους στην Υεμένη. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν έχουν καμία σημασία για την κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία πλέον μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα, ακόμα και την θανάτωση γυναικόπαιδων, με το επιχείρημα πως είναι προτιμότερη από το να σκουριάζουν βλήματα σε αποθήκες. Κι όμως, αυτό μου απάντησε, όχι ακριβώς με τα ίδια λόγια αλλά με το ίδιο νόημα, ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος όταν του ζήτησα να μου σχολιάσει την ουσία των δηλώσεων του Νίκου Φίλη, ενός από τους λίγους εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ που σκέφτονται ακόμα αριστερά, γι' αυτό κι εκπαραθυρώθηκε προς τέρψη των σκοταδιστών τής εκκλησίας...

Είναι γνωστό ότι η εξουσία αποκτηνώνει τον άνθρωπο, ακόμα κι εκείνον που ενδεχομένως να ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις. Είναι γλυκιά για να την αφήσεις από τα χέρια σου, αλλά σου ζητά ως αντάλλαγμα την ψυχή σου για να μπορείς να την κάνεις και να τη διατηρήσεις δική σου. Γι' αυτό ίσως και να μην έπρεπε να είμαστε τόσο σκληροί με τους συριζαίους, που δεν χρειάστηκαν ούτε τρία χρόνια για να προδώσουν τα ιδανικά τής νιότης τους προκειμένου να αγκιστρωθούν σε αξιώματα...

Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο περισσότερο εξευτελισμένοι θα αισθάνονται αύριο μεθαύριο αν το Ευρωκοινοβούλιο κι ο ΟΗΕ ζητήσουν εμπάργκο στην πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία εξαιτίας των φριχτών εγκλημάτων της πάνω στον άμαχο πληθυσμό, αν δηλαδή ακόμα κι αυτοί αποδειχθούν πιο Αριστεροί από τους ίδιους. Θα λένε και τότε πως όπλα πουλάς μόνο σε τέτοιες χώρες κι όχι στη Σουηδία και στην Ελβετία- τεράστιο ψέμα- και πως τα 66 εκατ. δολάρια στον κρατικό κορβανά είναι αρκετά για να κλείνουμε τα μάτια μας σε θηριωδίες;...

Η κυβερνώσα Αριστερά πρώτα ξεπούλησε την ψυχή της και ύστερα το νερό, το ηλεκτρικό κι οτιδήποτε άλλο μπορεί να ξεπουλήσει ακόμα για να ολοκληρώσει άρον άρον την τρίτη αξιολόγηση. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να χρησιμοποιήσει ακόμα και χημικά στο ειρηνοδικείο κόντρα σε εκείνους, που με κάποια υπερβολή είναι αλήθεια γιατί άθελά τους προστατεύουν και στρατηγικούς κακοπληρωτές, εναντιώνονται στους πλειστηριασμούς. Είναι η ίδια κυβέρνηση που έφερε για πρώτη φορά τα ΜΑΤ στην Καισαριανή, που πιστεύει ότι μπορεί να πράττει τα πάντα δίχως λαϊκή αντίδραση κι ότι το πόπολο θα την ευγνωμονεί γιατί θα βγάλει τη χώρα στις αγορές έχοντας χώσει στο μεταξύ τους πολίτες της τόσο βαθιά στη λάσπη που θα χρειαστούν δεκαετίες για να βγουν από αυτή...

Ο Αλ. Τσίπρας και το παρεάκι του ενδεχομένως να θεωρούν πως επέλεξαν το δύσκολο δρόμο για να σώσουν το λαό. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι σε αυτήν τη νέα επιβεβαίωση της οργουελικής δυστοπίας δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα ζώα που επαναστάτησαν σε βάρος των καταπιεστών ανθρώπων για να γίνουν στο τέλος ίδια κι απαράλλαχτα με τους δυνάστες τους...

Κοινωνική δικαιοσύνη α λα ΣΥΡΙΖΑ: Δώσε μου το σπίτι σου να σου δώσω ψίχουλα...

Στην κυβέρνηση έχουν μια δική τους ιδιαίτερη προσέγγιση για να εξηγούν τι σημαίνει οικονομική επιτυχία. Ανάμεσα σε άλλα, σε αυτή συγκαταλέγουν και το κοινωνικό μέρισμα που διανέμουν, δηλαδή τη φιλανθρωπία που είχε μοιράσει κι ο Αντ. Σαμαράς- έστω λιγότερη- και την οποία τότε χαρακτήριζαν, και δικαίως, ντροπή κι αίσχος. Επιτρέψτε μου να θεωρώ πως μια οικονομία πηγαίνει καλά και οι πολίτες της ευημερούν όταν δεν ζουν από τα επιδόματα, τα έκτακτα βοηθήματα και τις λοιπές φιλανθρωπίες που τους πετούν στο πιάτο εκείνοι που τους έχουν πάρει το φαγητό...

Η θεά Τύχη, ωστόσο, στέκεται ακόμα στο πλευρό τού Αλ. Τσίπρα και του επιτρέπει να ελπίζει και τώρα σε νίκη στις επόμενες εκλογές, όσο πιο δύσκολο κι αν γίνεται αυτό κάθε ημέρα που περνά. Βλέπετε, ο βασικός του αντίπαλος σύρεται από τους συμβούλους του να χτυπά το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης την ώρα που ο ίδιος και η σύζυγός του είναι βουτηγμένοι στα σκατά. Όποια πέτρα με οσμή σκανδάλου κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω γραμμένα τα ονόματα του Κ. Μητσοτάκη και της Μαρέβας κι αυτό δεν βοηθά τους πολίτες να ξεχάσουν πως αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα ξαναζητούν την ψήφο του...

Δυστυχώς στο Κοινοβούλιο και γενικότερα στην πολιτική ζωή τού τόπου βρίσκονται άνθρωποι, σε όλα τα κόμματα, οι οποίοι δεν έχουν ούτε όραμα ούτε διοικητικές ικανότητες. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Ρ. Δούρου να καταγγέλλει τη γραφειοκρατία για την τραγωδία στη δυτική Αττική σαν να είναι δημοσιογράφος κι όχι περιφερειάρχης επί τριετία. Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση μετάτρεψε μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική- αν δεν ήταν εξαρχής στρατηγική- ο ελληνικός λαός ζει σε μια φάση αφασίας όπου δεν πιστεύει κανέναν αλλά εκδικείται εκείνους που τον εξαπάτησαν και τώρα του πετούν ψίχουλα την ίδια στιγμή που του παίρνουν και το σπίτι με τον ΕΝΦΙΑ και τον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό...

Καλοί οι μεσάζοντες, σύμμαχοι οι Σαουδάραβες, πωλείται το νερό: Μήπως κυβερνά ήδη ο Κυριάκος;...

Πολύ φοβάμαι για το κομματικό μας σύστημα πως δεν υπάρχουν αθώοι στην πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, αυτό το τόσο σκοταδιστικό καθεστώς που με το ζόρι επέτρεψε στις γυναίκες να οδηγούν και το οποίο ο Αριστερός πρωθυπουργός μας χαρακτήρισε στη Βουλή πάνω από μία φορά σύμμαχό μας. Ο Β. Παπαδόπουλος είναι τόσο εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας όσο είναι μια καμήλα πιθανό να επιβιώσει στο Βόρειο Πόλο. Και η ΝΔ δεν εκπροσωπεί μεσάζοντες και υπόδικους κουμπάρους επιχειρηματίες με την ίδια έννοια που ο Θανάσης Βέγγος μπορεί να θεωρείται διαχρονικό πρότυπο ομορφιάς...

Ο Αλ. Τσίπρας δημοσιοποίησε στην ουσία τη Δευτέρα την απόφασή του να πέσει, αν πέσει, μαζί με τον Π. Καμμένο, λαμβάνοντας το ρίσκο να καταρρεύσει στην περίπτωση που ο κυβερνητικός του εταίρος δεν αποδειχθεί τόσο αθώος όσο θα ήθελε ο πρωθυπουργός να είναι. Προστέθηκε, δηλαδή, άλλη μια απόδειξη ότι εδώ και πολύ καιρό η κυβερνητική συνοχή δεν στηρίζεται στην επιχείρηση διάσωσης του ελληνικού λαού, αλλά στο πάθος για τη διατήρηση της καρέκλας...

Αύριο μεθαύριο αυτή η κυβέρνηση θα ιδιωτικοποιήσει και το νερό, αλλά το αφήγημά της θα είναι πως παλεύει κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό και θα δαιμονοποιεί τον Κ. Μητσοτάκη καταλογίζοντάς του πίστη σε αυτά που η ίδια ψηφίζει με δάκρυα στα μάτια. Κι ερωτώ: ποια είναι η διαφορά μεταξύ τους, αν όχι στην υποκρισία;...

Είχα γράψει στην αρχή τής θητείας αυτής της κυβέρνησης πως το ηθικό της πλεονέκτημα δεν θα χαθεί όταν προκύψει ένας Τσοχατζόπουλος στις τάξεις της. Ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες θα βρεθεί κάποιο απολωλός πρόβατο...

Εκεί που θα κρινόταν η μάχη της κατά τής διαφθοράς και της διαπλοκής θα ήταν από το πώς θα αντιμετώπιζε τέτοιου είδους κρούσματα: θα τα αποκάλυπτε ή θα βοηθούσε στην αποκάλυψή τους ή θα τα έθαβε κάτω από το χώμα για να μην τα βρει κανείς ή για να μην τους δώσει τη σημασία που θα τους άξιζε; Δυστυχώς, η βρόμικη υπόθεση Παπαδόπουλου μαρτυρά πως οι ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μιμούνται ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και στη συγκάλυψη σκανδάλων, απαξιώνοντας ακόμα περισσότερο την πολιτική ζωή τού τόπου και στρώνοντας το έδαφος σε αυτοκαταστροφικές επιλογές τού εκλογικού σώματος...

Το Κυπριακό θα το λύσουν οι λαοί...

Όταν οι πολιτικοί δεν μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις, τότε συνήθως έρχεται η ώρα των λαών να το κάνουν. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και με το Κυπριακό, το οποίο παραμένει άλυτο επί δεκαετίες αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει το κουράγιο να αναλάβει έστω το ελάχιστο πολιτικό κόστος για την επανένωση του νησιού. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για σημαντικό κομμάτι των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων, ιδίως των νέων κι εκείνων που έχουν επισκεφτεί τα κατεχόμενα, οι οποίοι και θέλουν την επανένωση και μια χαρά μπορούν να συμβιώσουν με τους απέναντι...

Φυσικά και το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής τής Τουρκίας και κατοχής τού βόρειου τμήματος του νησιού. Το πρόβλημα, ωστόσο, υπήρχε και πριν το 1974 και γι' αυτό ήταν υπεύθυνες και οι εθνικιστικές ακρότητες των Ελληνοκύπριων, οι οποίες μάλιστα έφταναν έως το ακρότατο όριο της αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών. Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, ότι έχουν αναγκαστεί και πολλοί Τουρκοκύπριοι να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στο νότιο τμήμα τού νησιού εξαιτίας ακραίων οι οποίοι δεν μπορούν να συμβιώσουν παρά μόνο με το μίσος τους...

Δεν χρειάζεται να περάσεις πολλές ημέρες στην Κύπρο για να κατανοήσεις πόσο ξεπερασμένο είναι πλέον το τελευταίο τείχος που χωρίζει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Οι νυσταλέες φάτσες των αστυνομικών ένθεν κακείθεν της πράσινης γραμμής μαρτυρούν μια κατάσταση η οποία συνεχίζεται μόνο από συνήθεια κι από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να μην μείνουν άνεργοι...

Ενόψει και προεδρικών εκλογών στη Μεγαλόνησο είναι δύσκολο να βρεθεί μια λύση μέσα στους επόμενους μήνες. Αυτή, όμως, είναι κάτι παραπάνω από εφικτή αργότερα, δίχως μεγαλοϊδεατισμούς κι εθνικισμούς οι οποίοι μόνο μίκρυναν τον ελληνισμό και δεν τον μεγάλωσαν...

Στο Παρίσι Αριστερός, στην Αθήνα νεοφιλελές...

Μέσα στο μιθριδατισμό που γεννά η προσκόλληση στην εξουσία, η κυβερνώσα Αριστερά περιστρέφεται γύρω από το δέντρο, λησμονώντας το δάσος: όλη η συζήτηση κινείται γύρω από το αν ο Π. Καμμένος χρησιμοποίησε μεσάζοντα για να πουλήσει όπλα στη Σαουδική Αραβία, αλλά δεν γίνεται κουβέντα για το κατά πόσο θα πρέπει η χώρα μας να πουλά πολεμικό υλικό σε σκοταδιστικά κράτη, τα οποία μάλιστα τα χρησιμοποιούν για να προκαλούν ανθρωπιστικές κρίσεις όπως στην Υεμένη...

Αλίμονο αν τα εξετάζουμε όλα από εμπορική σκοπιά, πολλώ δε μάλλον όταν τα έσοδα για το δημόσιο ταμείο από τη συγκεκριμένη συμφωνία μόλις και ξεπερνούν τα 60.000.000 ευρώ. Με αυτήν τη λογική αύριο μεθαύριο θα πουλήσουμε όπλα και στην Τουρκία;...

Δεν είμαι, εξάλλου, δογματικά αντίθετος στις αποκρατικοποιήσεις. Υπάρχουν τομείς όπου το Δημόσιο είτε εξ αντικειμένου είτε λόγω βεβαρημένου παρελθόντος κακοδιοίκησης θα ήταν προτιμότερο να απέχει...

Θυμάμαι, όμως, το ΣΥΡΙΖΑ να διοργανώνει ακόμα και δημοψήφισμα κατά τής ιδιωτικοποίησης του νερού στην Θεσσαλονίκη, την οποία τώρα θυσιάζει (κι αυτή) στον προϋπολογισμό προκειμένου να κλείσει άρον άρον η τρίτη αξιολόγηση. Το μέγα ερώτημα είναι αν αξίζει τον κόπο να βγούμε τυπικώς από τα μνημόνια το καλοκαίρι τού 2018 όταν δεν θα έχουν μείνει και πολλά σε αυτόν τον τόπο για να βασίσεις πάνω τους την περιλάλητη δίκαιη ανάπτυξη που τόσο όμορφα εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός...

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Αλ. Τσίπρας περιέφερε το αριστερό κουφάρι του και στα ένδοξα Παρίσια, υπογραμμίζοντας πάνω από μία φορά πως είναι Αριστερός, γι' αυτό είναι κι ευρωπαϊστής. Δεν αμφιβάλλω πως ο Αλέξης αισθάνεται Αριστερός, είναι όμως πολύ μικρός ακόμα για να συμπεριφέρεται σαν τους παππούδες στα καφενεία που διηγούνται την ένδοξη νιότη τους σαν να συνέβη μόλις χθες...

Ωραίες κι όλες οι μεγαλοστομίες κατά τού νεοφιλελευθερισμού, αλλά ο πρωθυπουργός λησμόνησε να πει στους ακροατές του πως ο ίδιος τον εφαρμόζει απαρεγκλίτως στη χώρα μας, πιστεύοντας ότι η λογική τής πλήρους υποταγής θα μας βγάλει στο ξέφωτο. Θεωρώ τον Αλ. Τσίπρα αρκετά έξυπνο για να πιστεύει πράγματι κάτι τέτοιο...



  

Καμμένο χαρτί...

Εδώ κι αρκετό καιρό πλέον η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει περισσότερο με βαρίδι για την άσκηση αριστερών πολιτικών, τουλάχιστον σε κοινωνικά ζητήματα, παρά ωφελεί τη χώρα. Η βάση δημιουργίας της το 2015 ήταν το σκίσιμο των μνημονίων και η πάταξη της διαφθοράς, η οποία ταυτιζόταν με το μέχρι τότε κατεστημένο...

Η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, έχει ήδη ψηφίσει τα δικά της μνημόνια, τα οποία δένουν τη χώρα μέχρι και το 2020, ενώ όσον αφορά το κατεστημένο είναι αλήθεια ότι αυτό που υπήρχε μέχρι το 2015 μοιάζει ξεδοντιασμένο, αλλά στην θέση του δημιουργείται νέο με τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό που διαλύθηκε. Αφήστε που σημαντικό κομμάτι τού μεγάλου κεφαλαίου έχει μείνει ανέγγιχτο. Αλήθεια, τι έγινε, για παράδειγμα, με τη δίκαιη φορολόγηση των εφοπλιστών;...

Δεν ξέρω πόσο ένοχος ή αθώος είναι ο Π. Καμμένος για την περίπτωση του μεσάζοντα στα εξοπλιστικά. Προσωπικώς τίποτα από τα δύο δεν θα με εξέπληττε. Δεν είναι, ωστόσο, η σκανδαλολογία που κάνει τη συγκυβέρνηση παρωχημένη, αλλά η ίδια η νεοδιαμορφωμένη πολιτική πραγματικότητα...

Είναι θεμιτό ο Αλ. Τσίπρας να ζητά από την κεντροαριστερά να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος της και να αποφασίσει αν θέλει να στραφεί προς την Αριστερά ή προς τη δεξιά. Οφείλει, όμως, κι εκείνος να προχωρήσει σε κάποιες παραχωρήσεις αν επιθυμεί τη συνεργασία μαζί της και, μάλιστα, όχι με όρους προεκλογικούς αλλά στρατηγικής συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι δυνατό να εμφανίζεται συνεχώς ως όμηρος του υπουργού Άμυνας σε σημείο να τον υπερασπίζεται με τη φυσική του παρουσία ακόμα και σε επίκαιρη επερώτηση που δεν αφορά τον πρωθυπουργό...

Ο Αλ. Τσίπρας βραβεύεται σήμερα στο Παρίσι για το πολιτικό του σθένος. Αν αυτή η βράβευση λάμβανε χώρα το 2015, τότε θα στηριζόταν σε πραγματικά περιστατικά. Τώρα περισσότερο μοιάζει με αναμνηστική γιορτή τού ποιος θα μπορούσε να είχε γίνει αν δεν αποφάσιζε να μετατρέψει μια τακτική υποχώρηση σε στρατηγική...

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, η πρώτη φορά Αριστερά οδηγείται σε εκλογική ήττα, το μέγεθος της οποίας θα εξαρτηθεί από την οικονομική θέση των μικρομεσαίων πολιτών όταν στηθούν οι κάλπες. Πιθανόν να μην υπογραφεί νέο μνημόνιο το καλοκαίρι τού 2018, οι πληγές ωστόσο από αυτά που έχουν ήδη υπογραφεί είναι τόσο βαθιές ώστε πολύ φοβάμαι πως δεν θα επουλωθούν ούτε σε μια δεκαετία. Γι' αυτό κι ο λαός και η ιστορία πολύ δύσκολα θα καταχωρίσουν τον Αλ. Τσίπρα στους ελευθερωτές του κι όχι στους δυνάστες του που τον εξαπάτησαν...

Το κλείσιμο του ματιού σε Εξάρχεια-Ρουβίκωνα ό,τι απόμεινε από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ

Ήταν λίγο μετά από τα Δεκεμβριανά του 2008 όταν έτυχε να περιμένω στο φουαγιέ θεάτρου μαζί με τον Αλ. Τσίπρα για να ξεκινήσει μια παράσταση, όταν ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού δέχθηκε λεκτική επίθεση από καθώς πρέπει κυρία με αφορμή τα έκτροπα που είχαν προηγηθεί. Εκείνος, ως γνήσιος πολιτικάντης που δεν θέλει να στενοχωρεί κανέναν, έμεινε βουβός, ωστόσο έκρινα σκόπιμο να υπερασπιστώ όχι τον ίδιο αλλά τη νεολαία που δεν κάθεται στον καναπέ, αλλά θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και με αυτό δεν εννοούσα ούτε εννοώ σήμερα τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα με την πρώτη ευκαιρία, αλλά τους νέους με φλόγα μέσα τους που δεν μπορεί να δαμαστεί από την όποια εξουσία...

Στη δημοκρατία, ωστόσο, υπάρχουν κι όρια στην ατομική ελευθερία, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με πράξεις βίας. Καμία αντίδραση απέναντι στο σύστημα δεν δικαιολογεί, για παράδειγμα, να πετάς στα τυφλά μια ναυτική χειροβομβίδα σε κατοικημένη περιοχή, πολλώ δε μάλλον να τραυματίζεις ενδεχομένως και θανάσιμα έναν πολίτη, όπως συνέβη τις προάλλες στα Εξάρχεια...

Κι όσα στατιστικά στοιχεία κι αν προσκομίσει ο Αλ. Τσίπρας για τη μείωση της εγκληματικότητας και στη συγκεκριμένη περιοχή, τα οποία δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το "έθιμο" των επεισοδίων μετά από την πορεία τού Πολυτεχνείου ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πορεία. Να ήταν κάποιος λαϊκός ξεσηκωμός ώστε η αστυνομία και η πολιτική της ηγεσία να μην μπορούν να συλλάβουν τους πάντες να το καταλάβω. Αφήστε που θα δικαιολογούσα και τον ίδιο το λαϊκό ξεσηκωμό. Αλίμονο όμως, μιλάμε κάθε φορά για 300 ψευδοαναρχικούς που ασχημονούν στο όνομα μιας πολύ προσωπικής τους αντίληψης για το τι σημαίνει Αριστερά...

Φυσικά και τα Εξάρχεια και οι μπαχαλάκηδες δεν άνθισαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Ίσα ίσα, που αυτά τα φαινόμενα έχουν περιοριστεί πολύ στις ημέρες μας, ιδίως αν τα συγκρίνουμε με τα όσα συνέβαιναν τη μνημονιακή περίοδο ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, έχει ένα λόγο παραπάνω να τα εξαλείψει, αφού το κόμμα που κυβερνά, κουβαλά επί χρόνια τη ρετσινιά τού υποστηρικτή των μπαχαλάκηδων, αλλά κι οργανώσεων τύπου Ρουβίκωνα που θεωρούν πως αντικαθιστούν το κράτος δικαίου με ακτιβιστικές ενέργειες που προσφέρονται για ωραία πλάνα δίχως όμως ουσία...

Τόσο πολύ, όμως, φοβάται ο Αλ. Τσίπρας την αντίδραση κάποιων στελεχών του που πράγματι βλέπουν με θετικό μάτι αυτούς τους δήθεν Ρομπέν των Δασών του γλυκού νερού; Είναι αστείο αν προσπαθεί ακόμα να περισώσει ό,τι θυμίζει πάνω του Αριστερά με το να εθελοτυφλεί μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα ή με το να μην φορά γραβάτα την ίδια ώρα που καταθέτει νέο προϋπολογισμό λιτότητας για τα απομεινάρια τής μεσαίας τάξης...

To "είμαι κάθε λέξη τού Συντάγματος" κατάντησε "ψηφίστε τον μονόφθαλμο από τον τυφλό"...

Το σοβαρότερο επιχείρημα υπέρ του το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Αλ. Τσίπρας και δικαιολογημένα όταν έρθει η ώρα τής κάλπης συμπυκνώνεται στο ερώτημα "αν δεν ψηφίσετε εμένα, ποιόν θα ψηφίσετε"; Με την εξαίρεση του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θα κατεβεί στις εθνικές εκλογές, δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό κάποια εναλλακτική λύση στο ΣΥΡΙΖΑ η οποία να προκρίνει έναν υλοποιήσιμο εναλλακτικό δρόμο. Ενδεχομένως αυτό να ισχύει και για τον Γιάνη Βαρουφάκη, μόνο που εκείνος έδειξε ότι διαθέτει το σθένος να παλέψει για τις ιδέες του μέχρι τέλους...

Πόσο τιμητικά είναι, ωστόσο, όλα αυτά για εκείνους που ανάλαβαν την εξουσία το 2015 λέγοντας πως θα σκίσουν μνημόνια και θα είναι ημέρα μεσημέρι, πως είναι κάθε λέξη τού Συντάγματος αυτής της χώρας και πως θα δώσουν ένα τέλος στη διαπλοκή; Η πρώτη φορά Αριστερά ξεκίνησε την πορεία της με μια δυναμική που όμοιά της δεν είχε γνωρίσει ο τόπος ούτε το 1974. Τότε οι Έλληνες ναι μεν ήταν ενθουσιασμένοι με την πτώση τής χούντας, αλλά και φοβισμένοι για τυχόν επανάκαμψή της, γι' αυτό και συμβιβάστηκαν με τη λύση Καραμανλή...

Το 2015, όμως, ο λαός βγήκε στους δρόμους διψώντας για πραγματική αλλαγή, δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος. Από όλα αυτά σήμερα έχει μείνει μία ηττημένη και παραδομένη στο νεοφιλελευθερισμό κυβέρνηση η οποία μοιράζει επιδόματα φτώχειας για να καμουφλάρει το γεγονός ότι υλοποιεί πολιτικές που ασμένως θα υλοποιούσε κι ο άθλιος Κούλης για να κρατηθεί στην εξουσία...

Η αντιπολίτευση είναι αυτή που είναι, φαύλη κι ανίκανη, και τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία ζητούν ξανά την ψήφο μας και κατηγορούν για τα πάντα την τριετία ΣΥΡΙΖΑ λες και οι ίδιοι είχαν παραδώσει τον παράδεισο. Καταντά, ωστόσο, πολύ μονότονο και κουραστικό να ακούς τον πρωθυπουργό κάθε φορά που στριμώχνεται- και συμβαίνει συχνά τελευταία- να επικαλείται το ότι δεν είναι πορφυρογέννητος και τη Siemens για να στριμώξει με τη σειρά του τον Κ. Μητσοτάκη...

Ο λαός τα ξέρει ήδη όλα αυτά, γι' αυτό και τον ψήφισε δις μέσα στο 2015. Δεν θα κερδίσει επομένως ξανά εκλογές με την ίδια ρητορική παρά μόνο αν εκείνος αποδειχθεί πολύ καλύτερος από τα τζάκια και τους μιζολήπτες. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, όμως, αποδεικνύεται απλώς ο μονόφθαλμος μπροστά στους τυφλούς, με τάσεις, μάλιστα, πλήρους απώλειας της πολιτικής του όρασης...

Ο Αλέξης ζητά από την Φώφη να γίνει η Αριστερή που ο ίδιος έπαψε να είναι...

Με την εκλογή- επανεκλογή στην ουσία- της Φ. Γεννηματά γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι το πολυθρύλητο κόμμα τής κεντροαριστεράς δεν είναι τίποτα άλλο από το ΠΑΣΟΚ σε νέα συσκευασία και με νέο ΑΦΜ. Αρκεί, εξάλλου, μια ματιά στα τιμημένα γηρατειά που ψήφισαν ως επί το πλείστον, καθώς και στις γνωστές από το παρελθόν πασοκόφατσες που έκαναν την επανεμφάνισή τους για να αντιληφθούμε ότι όλο αυτό το πανηγυράκι, το οποίο ομολογουμένως ήταν πολύ καλώς οργανωμένο, δεν ήταν κάτι βαθύτερο από επικοινωνιακό σόου με ντεκόρ μια κοινωνία που δεν την αφορούν οι αγωνίες κομματικών μηχανισμών και πολιτικών ζόμπι...

Το ερώτημα τώρα είναι πού θα στρέψει το καράβι η Φώφη, προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω δηλώσεις συριζαίων, όπως του Αλ. Φλαμπουράρη, οι οποίοι καλούν την κεντροαριστερά να αποκηρύξει τις πολιτικές λιτότητας. ΄

Αλήθεια, σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζουν οι ίδιοι και ζητούν από τους άλλους να αποκηρύσσουν πολιτικές τις οποίες εκείνοι εφαρμόζουν, έστω με κλαυθμούς κι οδυρμούς; Φαίνεται πως κάποιοι στην κυβέρνηση υποφέρουν από μια ασθένεια που είναι διαδεδομένη ανάμεσα σε εκείνους που ασκούν εξουσία κι έχει να κάνει με το να πιστεύουν ως αληθινό το ίδιο τους το ψέμα...

Ούτε είναι εικόνα πρωθυπουργού να σεργιανά στα εξωτερικά με την αγαπημένη του υπουργό και να τραβά φωτογραφίες σαν τουρίστας την ώρα που υπάρχουν ακόμα άταφα πτώματα στη Μάνδρα. Αν δεν μπορούν ο Αλ. Τσίπρας ή η Ρ. Δούρου να δώσουν λύσεις στα προβλήματα, τουλάχιστον ας αποφεύγουν τις επικοινωνιακές προκλήσεις οι οποίες εξοργίζουν και δεν καταπραΰνουν το πλήθος. Δυστυχώς, άλλωστε, για εκείνους δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τα "fake news" ορισμένων ΜΜΕ, αλλά και τα "real news", την πεισματάρα δηλαδή πραγματικότητα που βρίσκει τον τρόπο να εκδικείται όσους την αγνοούν επιδεικτικώς και πιστεύουν ότι η οικονομική πολιτική που ασκούν είναι αριστερή μόνο και μόνο επειδή αναδιανέμουν δικαιότερα τη φτώχεια από τους προηγούμενους...

Δούρου, αυτή η ανύπαρκτη...

Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει κάποτε για τον στρατηγό Γρίβα πως "εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος". Αν ζούσε σήμερα, θα μπορούσε να πει το ίδιο και για την Ρ. Δούρου, και με το δίκιο του!...

Η περιφερειάρχης Αττικής έχει σαρώσει στις φωτογραφίσεις με σελέμπριτι, αθλητές, διεθνείς προσωπικότητες και μη και με τον Ηλ. Ψινάκη, καθώς και στις αναπλάσεις πάρκων και πλατειών, αλλά οι κάτοικοι της περιφέρειας ελάχιστα έχουν δει από έργα τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν σημαντικά την καθημερινότητά τους. Αυτό διόλου απασχολεί, ωστόσο, την φιλόδοξη Ρένα, η οποία έχει φροντίσει να στήσει και στα μέσα ενημέρωσης ένα σύστημα αυλοκολάκων το οποίο την αντιμετωπίζει ως το όγδοο θαύμα και "θάβει" οτιδήποτε αρνητικό ή σκανδαλοειδές προκύπτει- κι έχει όντως προκύψει- κατά την θητεία της. Κι αυτό γιατί η Αττικάρχισσα διαθέτει και φίλους με πολύ γεμάτο πορτοφόλι, οι οποίοι άλλωστε την βοήθησαν να αποκτήσει το σημερινό της αξίωμα...

Η πρώτη δουλειά που οφείλει να κάνει ένας περιφερειάρχης όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του δεν είναι οι φιέστες και τα έργα βιτρίνας, αλλά σωτηρίας τού πληθυσμού του. Η Ρ. Δούρου, ωστόσο, μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα κόμπαζε για ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία αποδείχθηκαν φτερό στον άνεμο στη δυτική Αττική...

Φυσικά και δεν ευθύνεται η ίδια για παθογένειες δεκαετιών ούτε της ανήκουν όλες οι σχετικές αρμοδιότητες. Οι κυβερνώντες, άλλωστε, διαχρονικά φροντίζουν να διαχέουν τις ευθύνες από θεσμό σε θεσμό ώστε στο τέλος όλοι να την βγάζουν λάδι. Από την άλλη, όμως, στα τρία χρόνια πλέον που ασκεί τα καθήκοντά της δεν έχει κάνει και τίποτα σπουδαίο για να αλλάξει τα κακώς κείμενα...

Τίποτα από όλα αυτά, πάντως, δεν πτοεί την όμορφη Ρένα, η οποία θέλει να γίνει χαλίφισσα στην θέση τού χαλίφη Τσίπρα, το προετοιμάζει στο παρασκήνιο και το κρύβει επιμελώς στο προσκήνιο για να μην την πάρουν με τις πέτρες. Θα μου πείτε πως ούτε ο πρωθυπουργός είναι το άλας της γης ώστε να τον αντιμετωπίζουμε ως αναντικατάστατο. Ως πότε, όμως, θα συμβιβαζόμαστε με την εναλλαγή μετριοτήτων στην εξουσία, οι οποίες όταν έρχονται τα δύσκολα δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και πετούν τη μπάλα στην εξέδρα;... 

Η κλιματική αλλαγή ίσως πετύχει εκεί που απέτυχαν οι επαναστάσεις...

Μπορεί να χτυπήσει ακόμα και τσουνάμι τη χώρα και κάποιοι να μην πιστεύουν και τότε στην κλιματική αλλαγή, όπως, για παράδειγμα, δεν πίστευαν οι σκοταδιστές πρόγονοί τους ότι η Γη γυρίζει. Δυστυχώς η άγνοια σε συνδυασμό με την ανοησία δημιουργούν ένα τοξικό κοκτέιλ για την κοινωνία μας, θύματα του οποίου ήταν αυτήν την εβδομάδα οι κάτοικοι της Μάνδρας...

Οι περισσότεροι, πάντως, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κλιματική αλλαγή μέσω της υπερθέρμανσης του πλανήτη δεν είναι μια ακόμα θεωρία συνωμοσίας, αλλά μια απτή πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο, η αποδοχή τού προβλήματος αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυσή του και ίσως στο μέλλον να μην μπαζώσουμε άλλα ρέματα γιατί δεν πιστεύουμε ότι η φύση θα μας τιμωρήσει...

Το περιβάλλον, ωστόσο, δεν θα σωθεί μόνο αν ανακυκλώνουμε ή δεν χρησιμοποιούμε τις πλαστικές σακούλες των σούπερ μάρκετ. Η διάσωσή του συνδέεται άμεσα με την αναγκαιότητα αλλαγής αναπτυξιακού μοντέλου, με λίγα λόγια με τη μείωση της απληστίας για περισσότερα υλικά αγαθά...

Αφού ο σοσιαλισμός δεν κατάφερε να φέρει, τουλάχιστον όχι ακόμα, την αιώνια ευτυχία μέσω των επαναστάσεων, ενδεχομένως το ισχυρότερο ράπισμα στο καπιταλιστικό πρότυπο να δοθεί από το ανθρώπινο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Πιθανώς, δηλαδή, το ανάχωμα στα υπερκέρδη των λίγων να χτιστεί όχι χάρη σε μια ιδεαλιστική προσέγγιση της ζωής, αλλά χάρη στο θεμελιώδες, στην θέληση δηλαδή για συνέχιση της στοιχειώδους ύπαρξής της...

Στον αντίποδα, όμως, του ενστίκτου αυτοσυντήρησης ελλοχεύει το ένστικτο της αυτοκαταστροφής, το οποίο συνδυασμένο με τον καπιταλιστικό ατομικισμό προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το μέλλον τού πλανήτη και της ανθρωπότητας πάνω σε αυτόν. Όσο, μάλιστα, θα προοδεύει η διαστημική τεχνολογία και θα γίνεται ευκολότερο να αποικίσουμε άλλους δορυφόρους ή πλανήτες τόσο και θα γιγαντώνεται η αίσθηση πως μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε δίχως συνέπειες...

Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε πως χωρίς θεό όλα επιτρέπονται. Φαίνεται πως το ίδιο ισχύει και για τον καπιταλισμό, με το τίμημα της αλαζονείας μας να περιλαμβάνει και τις επόμενες γενιές...

Ο Αδωνις υπέρ και της νομιμοποίησης φόνων, ληστειών και βιασμών...

Ελάτε όλοι μαζί με τον Αδ. Γεωργιάδη να θρηνήσουμε ομαδικώς για τους πλούσιους που οι άνθρωποι, βρε παιδί μου, θέλουν να πληρώνουν φόρους, αλλά επειδή είναι υπερβολικά υψηλοί επιλέγουν να φοροαποφεύγουν στα νησιά Κέιμαν κι άλλους εξωχώριους παραδείσους. Ποιος θα ήταν, επομένως, ένας λελογισμένος φόρος γι' αυτούς;

Θα ήταν μήπως, και συγχωρήστε μου την "πρόκληση", να πληρώνει ο καθένας αναλόγως των δυνάμεών του; Ή είναι καλύτερα να καταργήσουμε τη συνταγματική διάταξη που το επιβάλλει ώστε να μην μπερδεύεται και η Μαρέβα κι ανοίγει offshore στην Καραϊβική, ενώ θα μπορούσε να μην πληρώνει τίποτα και με έδρα στην Ελλάδα;...

Στην ουσία ο αντιπρόεδρος της ΝΔ κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο με τη δήλωση του προέδρου του περί φυσικών κοινωνικών ανισοτήτων. Με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι φυσικό στον άνθρωπο και να σκοτώνει, να κλέβει, να δέρνει και να βιάζει. Θα αποδεχόταν, επομένως, ο "πολύς" Άδωνις να νομιμοποιηθούν κι αυτές οι πράξεις; Κι αλήθεια, πόσο νοικοκυρίστικο είναι να δικαιολογείς εγκλήματα σε βάρος τού κοινωνικού συνόλου;...

Υποτίθεται πως ο Αδ. Γεωργιάδης και οι συνοδοιπόροι του είναι υπέρ τού νόμου, της τάξης και της ασφάλειας κι εναντίον κάθε κοινωνικής παρεκτροπής. Πώς, επομένως, εξεγείρονται όταν κάποιος μπαχαλάκιας σπάσει τη βιτρίνα ενός μικρομεσαίου μαγαζάτορα, αλλά αδιαφορούν γι' αυτόν όταν πρόκειται για τον μεγαλοεπιχειρηματία, ο οποίος αρκετές φορές δεν είναι καν Έλληνας, που τον ανταγωνίζεται με το πλεονέκτημα ότι δεν πληρώνει φόρους στη χώρα μας;...

Στη δήλωση Γεωργιάδη συμπυκνώνεται κι όλη η υποκρισία των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να μην αναγνωριστεί η δυνατότητα επιλογής φύλου για τους διεμφυλικούς, ενώ την ίδια ώρα κλείνουν τα μάτια μπροστά στη φοροδιαφυγή- φοροαποφυγή των πλούσιων, τους οποίους ακόμα κι ο Π. Μοσκοβισί αποκάλεσε "βαμπίρ". Βεβαίως είναι οι ίδιοι εκπρόσωποι του ακραίου κέντρου που χαρακτήριζαν συνωμοσιολόγους όσους υποστηρίζαμε πως οι δανειστές δεν έσωσαν την Ελλάδα, αλλά τις τράπεζές τους μέχρι να έρθει κατόπιν εορτής κι ο Γ. Ντάισελμπλουμ να μας δικαιώσει. Όπως κι αν έχει, γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ιδεολογία παρά ο πιο κυνικός τρόπος για να δικαιολογείς το ότι το 1% κατέχει το 99% του πλούτου τού πλανήτη...

Ο Αλέξης σκότωσε τους γονείς μας και τώρα μας πηγαίνει εκδρομή με το ορφανοτροφείο...

Όσο περισσότερο επιδιώκει την ιδιοκτησία τού δικού του τρίτου μνημονίου τόσο περισσότερο ο Αλ. Τσίπρας θυμίζει τον Αντ. Σαμαρά και τα δικά του κοινωνικά μερίσματα. Υπό μια πρώτη ματιά το να μοιραστεί 1,4 δισ. ευρώ σε 3,4 εκατομμύρια Έλληνες είναι θετικό. Μόνο που από τους ίδιους πολίτες αφαιρέθηκαν τα διπλάσια και τα τριπλάσια και θα αφαιρεθούν κι άλλα- έχουν ήδη ψηφιστεί μειώσεις συντάξεων, νέοι φόροι και μείωση αφορολόγητου για τα επόμενα τρία χρόνια...

Το να πανηγυρίζει, επομένως, η κυβέρνηση για το περιλάλητο υπερπλεόνασμα είναι σαν να σκοτώνουμε τους γονείς ενός παιδιού και ύστερα να του δίνουμε τη δυνατότητα να πάει εκδρομή με το ορφανοτροφείο. Φαντάζομαι πως το ορφανοτροφείο είναι που θα έπρεπε να είχαμε αποφύγει εξαρχής...

Όπως κι αν έχει, αν ο πρωθυπουργός εννοεί τη δίκαιη ανάπτυξη οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή δεν μπορεί να περιορίζεται σε χριστουγεννιάτικους μποναμάδες και, γενικότερα, σε επιδοματικές πολιτικές. Μια πολιτεία με κοινωνική συνείδηση έχει καθήκον να απλώνει δίχτυ προστασίας για τα πιο αδύναμα μέλη της, αλλά υποχρεούται παραλλήλως όχι μόνο να ταΐζει ψάρια αλλά και να μάθει στους πολίτες της πώς να τα πιάνουν. Σε διαφορετική περίπτωση θα ανακυκλώσουμε τις πελατειακές σχέσεις, τον κομματισμό και την ήσσονα προσπάθεια που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία...

Ούτε περιποιεί τιμή στον Αλ. Τσίπρα να χρησιμοποιεί το κοινωνικό μέρισμα ως αντιπερισπασμό στις εκλογές τής κεντροαριστεράς. Η φιλανθρωπία, εξάλλου, δεν είναι ίδιον της Αριστεράς αλλά της ένοχης πλουτοκρατίας. Αντιθέτως, αριστερή πολιτική είναι η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι ίσες ευκαιρίες για τη δημιουργία νέου...

Αυτό, όμως, δεν επιτυγχάνεται ούτε, για παράδειγμα, με τη μείωση του φόρου επί των διαφημίσεων για τους καναλάρχες, με την οποία στην ουσία ισοφαρίζεται το ποσό που θα καταβάλουν για τις τηλεάδειες. Τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από τη φύση τους δεν έχουν διάρκεια, ιδίως όταν ορισμένοι έχουν αντικαταστήσει εδώ και καιρό με αυτά την ουσία τής πολιτικής, αποδεχόμενοι ένα δρόμο τον οποίο είχαν αποδεχθεί ασμένως και οι προκάτοχοί τους μέχρι που αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό...

Η κεντροαριστερά περιέχει το Αριστερά, όχι το δεξιά...

Δεν ξέρω αν όσοι πήγαν και ψήφισαν για τις εκλογές τής κεντροαριστεράς αγωνιούν για το χώρο, είδαν φως και μπήκαν ή απλώς αποτελούν τον κομματικό μηχανισμό τού ΠΑΣΟΚ που έδωσε και τη νίκη σε Φ. Γεννηματά- Ν. Ανδρουλάκη. Όπως κι αν είχε, το σημαντικότερο είναι το ότι πήγαν και το ακόμα σημαντικότερο να συνειδητοποιήσουν ότι από σήμερα το σπουδαιότερο είναι η αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός πολιτικού χώρου που ναι μεν θα βρίσκεται ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, αλλά θα πλησιάζει περισσότερο το ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μιλάμε για κεντροαριστερά αλλά για κεντροδεξιά. Για να μην μιλήσω για κεντροδεξιά με άρωμα νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς...

Το πιθανότερο είναι στις επόμενες εκλογές να μην έχουμε αυτοδυναμία, ενώ στις μεθεπόμενες η εκλογή θα γίνει με απλή αναλογική. Αν, επομένως, δεν θέλουμε η χώρα να παραδοθεί στις δυνάμεις τού ακραίου νεοφιλελευθερισμού είναι απαραίτητο ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστερά να βρουν ένα modus vivendi μακριά από την ασθένεια της υποταγής στο κατεστημένο και στο λαϊκισμό που εμποδίζουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ισοδυναμεί με συμβιβασμό με επιλογές που οδήγησαν στη χρεοκοπία και οι οποίες είναι ικανές να μας οδηγήσουν σε ένα νέο υποβιβασμό στην υποτέλεια...

Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθά το ότι στις εσωκομματικές εκλογές δεν επικράτησαν εκείνες οι δυνάμεις που δεν αντιμετώπισαν τον Κ. Μητσοτάκη ως αντίπαλο αλλά ως σύμμαχο.Κι αυτό όχι γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ εκπροσωπεί το απόλυτο κακό- κανένας δεν το εκπροσωπεί-, αλλά γιατί αν μια Αριστερά, έστω και κεντροαριστερή, θέλει να είναι όνομα και πράγμα Αριστερά τότε οφείλει πρωτίστως να απομακρυνθεί από τις κακές επιρροές και δευτερευόντως να αντιληφθεί ποιοι είναι οι ιδεολογικοί της σύμμαχοι...

Ο λαός φοβάται πρωθυπουργία Μητσοτάκη, όχι νέο έγκλημα Κουφοντίνα...

Όταν μια κοινωνία μετατρέπει σε σοβαρό ζήτημα τη διήμερη άδεια ενός καταδικασμένου δολοφόνου κι όταν αυτή η κοινωνία είτε τον δαιμονοποιεί είτε τον αγιοποιεί, τότε το πρόβλημα δεν το έχει ο δολοφόνος αλλά η κοινωνία. Ο Δ. Κουφοντίνας βγήκε για πρώτη φορά από τη φυλακή μετά από 15 χρόνια. Σε ένα σωφρονιστικό σύστημα που δεν αποδέχεται ούτε την θανατική ποινή ούτε τα ισόβια για οποιονδήποτε άνθρωπο αυτό θα αποτελούσε κομμάτι τής προσπάθειας επανένταξής του στον κοινωνικό ιστό...

Στη χώρα, ωστόσο, που δεν μας περνά καν από το μυαλό να χαρακτηρίσουμε ακόμα και τον φονιά άνθρωπο αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το μόνο, όμως, που καταφέρνει η πολιτεία και οι πολίτες της που βλέπουν τη δικαιοσύνη ως εκδίκηση και νομιμοποιούν με τη συμπεριφορά τους την αυτοδικία είναι να γίνονται τα τέρατα που καταδικάζουν...

Η "αγία οικογένεια" έχει πιαστεί πάνω στον Κουφοντίνα όπως ο θαλασσοδαρμένος από το σωσίβιο. Το πιθανότερο είναι πως ο "Λουκάς τής 17Ν" με τόσες κάμερες που τον ακολουθούν να μην κλέψει ούτε τσίχλα από το περίπτερο. Για το μητσοτακέικο, ωστόσο, συνιστά το νούμερο ένα κίνδυνο για τη χώρα. Λυπάμαι που θα το στενοχωρήσω, αλλά πολύ περισσότερο φοβάται ο ελληνικός λαός μια πρωθυπουργία Μητσοτάκη παρά κάποιο νέο έγκλημα Κουφοντίνα...

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, εξάλλου, κρίσεις όπως το ποιος μπορεί να παίρνει άδεια από τη Βουλή δεν θα έπρεπε να απασχολούν το πολιτικό προσωπικό, αλλά να αφήνονται στους καθ' ύλη αρμόδιους. Γιατί θα πρέπει, για παράδειγμα, οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες τής ΕΛ.ΑΣ. ή οι αποφάσεις συμβουλίων φυλακών να εξαρτώνται από το ποιος κατέχει την εκτελεστική εξουσία και να μην αφήνονται οι θεσμοί να λειτουργούν αυτόνομα;...

Το ίδιο ισχύει και για τη δημόσια διοίκηση, με αποτέλεσμα στην Ελλάδα να "απολαμβάνουμε" την παγκόσμια πρωτοτυπία μηχανισμοί να ξηλώνονται και να οικοδομούνται όχι μόνο όταν αλλάζει κυβέρνηση, αλλά και υπουργός τής ίδιας κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο, είτε δραπετεύσει είτε επιστρέψει στη φυλακή ο Κουφοντίνας οι παθογένειες μιας χώρας τύποις ευρωπαϊκής θα παραμείνουν χάσκουσες, με τα κόμματα να αντιπαρατίθενται για σκιές γαϊδάρων την ώρα που ο ελέφαντας τού λαϊκισμού, του πολιτικού κόστους, του εθνικισμού, της τρομολαγνείας και της μισαλλοδοξίας βρίσκεται στο δωμάτιο και ποδοπατά οτιδήποτε υγιές πάει να φυτρώσει σε αυτόν τον τόπο...