Χρέος μας να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά όχι κι αφελείς...

Αν χρειαζόμασταν άλλη μια απόδειξη ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν το συντομότερο, μας την πρόσφερε ο Αλ. Τσίπρας το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη. Ο πρωθυπουργός εγκαινίασε το μετρό τής συμπρωτεύουσας, το οποίο για τους κατοίκους τής πόλης θα ανοίξει στις αρχές του... 2020. Η χώρα, όμως, χρειάζεται πολύ περισσότερα από φιέστες τής κορδέλας για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της, απαιτεί μακρόπνοο σχεδιασμό κι όχι τακτικισμούς με το μυαλό στις κάλπες...

Την ώρα που η παγκόσμια οικονομία ετοιμάζεται να ξαναζήσει- αφού δεν διδάχθηκε από τα λάθη που οδήγησαν στην προηγούμενη- μια μεγάλη κρίση, έχοντας όμως πρώτα επωφεληθεί από την πρόσκαιρη ανάκαμψη των προηγούμενων χρόνων, στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα βγει για τα καλά από την κατάρρευση του 2008. Από τη στιγμή, μάλιστα, που θέλουμε δεν θέλουμε η οικονομία είναι παγκοσμιοποιημένη, είναι πολύ δύσκολο να ορθοποδήσουμε από μόνοι μας, έστω κι αν διαθέταμε μια πολιτική ηγεσία- κυβέρνηση κι αντιπολίτευση- με όραμα. Φανταστείτε, επομένως, πόσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση από τη στιγμή που οι ηγέτες μας έχουν μετρηθεί κι έχουν αποδειχθεί ελλιποβαρείς...

Αλίμονο αν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με απαισιοδοξία. Η στάση μας απέναντι σε αυτό που έρχεται πρέπει να είναι πάντοτε θετική, τουλάχιστον αν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε στην πράξη προοδευτικοί κι όχι φοβικοί συντηρητικοί. Θα ήμασταν, όμως, κι αφελείς αν πιστεύαμε ότι με το πολιτικό προσωπικό και τη νοοτροπία που έχει καλλιεργήσει επί δεκαετίες, για να μην πω επί αιώνες, στη μάζα δεν είναι πρόσφορο το έδαφος για μια νέα χρεοκοπία πριν καν πάρουμε μια ανάσα από την προηγούμενη. Όπως κι αν έχει, καλή χρονιά σε όλες κι όλους, οι ευχές για το 2019 είναι δωρεάν!

Εκλογές αμέσως μετά από τις Πρέσπες...

Αφού συζητάμε που συζητάμε για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, δεν καθιερώνουμε και τη συνταγματική κατοχύρωση της υποχρεωτικής διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών με το τέλος τής τετραετίας, δίχως παραθυράκια και πόρτες ορθάνοιχτες για τη διαστρέβλωση του πνεύματος του νομοθέτη; Στην Ελλάδα κουβεντιάζουμε για το χρόνο που θα στηθούν οι επόμενες κάλπες την επαύριο των προηγούμενων κι όσο κι αν δεν είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα δεν παύει να είναι ένα από τα πολλά που δεν επιτρέπουν στη δημόσια διοίκηση να έχει μια συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά. Στοιχείο, άλλωστε, της πολιτικής σταθερότητας είναι και να γνωρίζουν οι πολίτες με ασφάλεια τους κύκλους τής πολιτικής μας ζωής...

Από τη στιγμή, όμως, που επί της παρούσης δεν υπάρχει τέτοια συνταγματική διάταξη είναι εθνικώς επωφελές οι εκλογές να γίνουν αμέσως μετά από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ή πριν από αυτή αν δεν διαθέτει η κυβέρνηση τη σχετική πλειοψηφία. Είναι προτιμότερο το εθνικό θέμα να μείνει εκτός του προεκλογικού αγώνα, ο οποίος ωστόσο πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μετά ώστε να αποφύγει η χώρα την πολύμηνη προεκλογική περίοδο, που δεν επιτρέπει το σοβαρό σχεδιασμό για το μέλλον παρά μόνο τις παροχές και την παροχολογία. Ύστερα από μία δεκαετία άγριας λιτότητας η σοβαρότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμα κι αν αποτελεί ζητούμενο κι όχι δεδομένο, αξιολογείται κι από τις επιλογές στις οποίες θα προχωρήσει προκειμένου να διαχειριστεί μια περίοδο σχετικής νηνεμίας...

Από εκεί και πέρα, είναι απαραίτητη και η καθιέρωση συγκεκριμένων θητειών για τους βουλευτές και τον πρωθυπουργό. Μπορεί στις ΗΠΑ να μην ισχύει η αρχή "ένας πολίτης, μία ψήφος" και να εκλέγεται, για παράδειγμα, ο Ντ. Τραμπ με λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του, όμως στα θετικά τους συγκαταλέγεται το ότι ο πρόεδρός τους μπορεί να εκλεγεί μόνο για δύο θητείες. Κι αυτό έχει τη σημασία του γιατί όσο σπουδαίος ηγέτης κι αν αποδειχθεί κανείς είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει από τη φθορά που προκαλεί η πολύχρονη άσκηση της εξουσίας. Ιδίως στην Ελλάδα όπου οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο επανεκλογής των βουλευτών κι όχι η αξιοσύνη τους...

Καταναλώνω άρα υπάρχω...

Κάποιοι ειρωνεύτηκαν τον πάπα γιατί μίλησε κατά τού καταναλωτισμού, του πάθους δηλαδή να αγοράζουμε όχι μόνο πράγματα που έχουμε υλική ή πνευματική ανάγκη, αλλά κι από τεχνητό ψυχαναγκασμό. Αυτοί οι κάποιοι που τον σάρκασαν είναι λογικό να ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που ορκίζονται στον καπιταλισμό, αν και δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν γι' αυτόν. Για την ακρίβεια, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του για να μπορούν οι υπόλοιποι να αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες, να παίζουν στο χρηματιστήριο ή να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς.

Γι' αυτό κι ο καπιταλισμός είναι συνώνυμο της ελεγχόμενης δημοκρατίας, η οποία εξασφαλίζει μια επίφαση πρόσβασης στα κέντρα λήψης αποφάσεων για τους πάντες, αλλά στην ουσία την περιορίζει στους λίγους κι εκλεκτούς που είναι πρόθυμοι να υπηρετούν τους ισχυρούς χωρίς να κάνουν ερωτήσεις. Η πραγματική δημοκρατία, που δεν είναι άλλη από την άμεση, συνιστά πηγή κινδύνου για το σύστημα, επομένως είναι φυσιολογικό να περιθωριοποιείται. Κι ας είναι αυτή ο μοναδικός ίσως δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στην κοινωνική δικαιοσύνη και στο σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο...

Ο καπιταλισμός θα ήταν ανάπηρος δίχως τον καταναλωτισμό, αλλά και χωρίς τα fake news που παρουσιάζονται ως ακλόνητες αλήθειες. Με τρομάζει πολλές φορές η βεβαιότητα με την οποία αρκετοί ανάμεσά μας επιχειρούν να πείθουν για την άποψή τους, βασιζόμενοι σε στοιχεία που θα πρέπει και οι υπόλοιποι να θεωρούμε αληθινά, έστω κι αν δεν είναι. Λένε, για παράδειγμα, πως στη Σουηδία αυξήθηκε ο αριθμός των βιασμών εξαιτίας των μεταναστών, αλλά είτε αγνοούν είτε παραπληροφορούν εσκεμμένως για το ότι αυστηροποιήθηκε ο σχετικός νόμος σε αυτήν τη χώρα. Όταν, όμως, δεν προσαρμόζουμε τις απόψεις μας στα γεγονότα, αλλά τα γεγονότα στις απόψεις μας είμαστε ικανοί να αποδεχόμαστε οτιδήποτε επιβεβαιώνει τις προκαταλήψεις μας κι αναπαράγει κοινωνικά στερεότυπα...

Η αγάπη για την πατρίδα δεν φαίνεται από το πόσο μεγάλη την έχουμε τη σημαία στο μπαλκόνι...

Υπό μία έννοια αποτελεί δυστύχημα για τη χώρα ότι έχει να πολεμήσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Κι αυτό γιατί αυτή η περίοδος ειρήνης, η οποία είναι ασυνήθιστη για το νεοελληνικό κράτος, μας έχει κάνει να λησμονούμε τι σημαίνει πόλεμος, τις συνέπειες που έχει για τους ανθρώπους και την κοινωνία μας κι επιτρέπει στους ουκ ολίγους πατριδοκάπηλους να τον προπαγανδίζουν με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και με την Τουρκία, η οποία συνιστά άλλωστε και τον πλησιέστερο ρεαλιστικό κίνδυνο κι όχι η ΠΓΔΜ των 15.000 στρατιωτών και των μηδενικών πολεμικών αεροσκαφών, ο πόλεμος είναι πιθανότερο να προκληθεί από ατύχημα κι όχι από επιδίωξη κάποιας από τις δύο πλευρές.

Κι όμως, ο εθνικισμός, ο οποίος μας διακατέχει και είναι ίδιον των σχετικώς προσφάτως συσταθέντων εθνών- κρατών, αποτελεί εθνικό κίνδυνο μεγαλύτερο ακόμα κι από την επανάληψη των σφαλμάτων που μας οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία. Η αντίληψη του περιούσιου λαού τον οποίο επιβουλεύονται οι πάντες διατρέχει σαν καρκίνωμα μεγάλο κομμάτι τού πληθυσμού, ακόμα κι αρκετούς από εκείνους που δεν μισούν τους άλλους λαούς, “απλώς” τους θεωρούν υποδεέστερους. Ναρκωμένοι από μια ψευδαίσθηση εθνικού μεγαλείου με αναφορές πολύ παλιότερες από τα δικά μας όποια επιτεύγματα παρασυρόμαστε σε μια δίνη εθνικής εσωστρέφειας που καταντά αυτιστική κι επομένως αυτοκαταστροφική...

Το να μην μπερδεύουμε τον ίσκιο με το μπόι μας δεν θα έπρεπε να θεωρείται εθνομηδενισμός, αλλά εθνική αυτοσυνείδηση δίχως κομπλεξισμούς μικρομεγαλισμού και συμπλέγματα κατωτερότητας τα οποία συγχέουμε με εθνική περηφάνια. Η αγάπη για την πατρίδα αποδεικνύεται, άλλωστε, στην πράξη, από το πόσο, για παράδειγμα, δεν φοροδιαφεύγουμε, δεν καταστρέφουμε το φυσικό περιβάλλον και σεβόμαστε τη διαφορετικότητα που αποτελεί πλούτο για μια κοινωνία και δεν κατατρυχόμαστε από έναν απομονωτισμό που δεν ταιριάζει με τα δεδομένα μια εποχής που τρέχει γρηγορότερα από όσο αναπνέουμε. Γι’ αυτό και η αγάπη για την πατρίδα δεν φαίνεται από το πόσο μεγάλη την έχουμε τη σημαία στο μπαλκόνι μας, αλλά πρώτα και κύρια από το σεβασμό σε θεμελιώδεις πανανθρώπινες αξίες που αποκτούν θεσμική και πραγματική υπόσταση χάρη στον αγώνα μας στον τόπο που μας έλαχε να κατοικήσουμε σε αυτόν τον πλανήτη...

Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλες κι όλους, ο vromostomos επιστρέφει την Πέμπτη, 27 Δεκεμβρίου.

Υπερσυγκέντρωση κουτσαβάκηδων...

Την ώρα που σε αυτήν τη γωνιά τής οικουμένης, όπου αρκετοί κάτοικοί της πιστεύουν ότι είναι το κέντρο τού σύμπαντος, ασχολούμαστε με πολιτικάντηδες που απειλούν ο ένας τον άλλο με πυροβολισμούς, στον πλανήτη συντελούνται ή απειλούνται αλλαγές που μπορεί να είναι ιστορικές. Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, η ένταση επανέρχεται στο Κόσοβο και στη Βοσνία, ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να βρυχάται...

Στην υπόλοιπη Ευρώπη οι εισοδηματικές ανισότητες και η ανικανότητά της να διαχειριστεί το μεταναστευτικό προκαλούν κρίσεις οι οποίες ενδεχομένως να οδηγήσουν στη διακυβέρνησή της από την ακροδεξιά. Στις ΗΠΑ κυβερνά ήδη κάποιος που πιστεύει ότι στην εποχή τής τεχνολογικής επανάστασης μπορούμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια στα έθνη- κράτη και στα τείχη, ενώ τη Ρωσία εξουσιάζει κάποιος ο οποίος σκοτώνει τους αντιπάλους του κι έχει μετατρέψει τον υβριδικό πόλεμο σε αγαπημένο του παιχνίδι...

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, στην Ελλάδα φοβόμαστε μήπως η ΠΓΔΜ των 15.000 στρατιωτών και των μηδέν πολεμικών αεροπλάνων θα εισβάλει στη χώρα με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ υπουργοί και βουλευτές μιλούν δημοσίως περί ηθικής αυτουργίας πολιτικών σε τρομοκρατικές ενέργειες σαν να ζούμε στην Κολομβία τού Εσκομπάρ. Ούτε, όμως, ο μεγαλοϊδεατισμός ούτε η εθνική περιχαράκωση αποτελούν λύσεις για τον 21ο αιώνα...

Προφανώς και η παγκοσμιοποίηση νοσεί, αλλά η απάντηση στις σοβαρές ασθένειές της δεν είναι να επαναφέρουμε τα τείχη, τα σύνορα και τους δασμούς, αλλά πολύ πιο απλή. Αρκεί, για παράδειγμα, να υπάρχει πολιτική βούληση ώστε να μην υπάρχουν κράτη- φορολογικοί παράδεισοι, με την καθιέρωση ενός ενιαίου ποσοστού φόρου για κάθε χώρα. Είναι πολύ πιο απλή λύση από το να ξαναπιάσουμε τα τουφέκια και να αρχίσουμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για μια ακόμα φορά...

Με φοβίζει η υπερσυγκέντρωση κουτσαβακισμού σε αυτήν τη χώρα, όπως υποδηλώνει και η δήλωση του Α/ΓΕΕΘΑ πως θα ισοπεδώσει βραχονησίδα στην οποία θα ανεβούν Τούρκοι. Δεν καταλαβαίνουν όλα αυτά τα γεράκια τού χαβιαριού πως η τεχνητή ένταση την οποία προκαλεί η Άγκυρα θα εξελιχθεί σε πραγματική πιθανότατα μόνο ύστερα από κάποιο ατύχημα που είναι δυνατό να προκληθεί από μια άστοχη δήλωση αξιωματούχου...

Φυσικά και η Τουρκία συνιστά κίνδυνο και θα λειτουργεί σαν πληγωμένο θηρίο βλέποντας τη σύσφιγξη της σχέσης Αθήνας- Ουάσιγκτον, κι εδώ όμως η λύση θα βρεθεί εκτός του κουτιού κι αντιλήψεων δεκαετιών. Γιατί, για παράδειγμα, να μην δημιουργηθεί αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη, η οποία ενδεχομένως να λειτουργήσει κι ως αποτρεπτικός παράγοντας για οποιαδήποτε τουρκική επιβουλή; Είναι προτιμότερο η Ελλάδα να γίνει πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι από πεδίο μάχης...

Ο έντιμος συμβιβασμός δεν είναι θανάτωση από εκτελεστικό απόσπασμα...

Η Ιστορία είναι για να διδάσκει, επομένως οι αναφορές σε αυτή είναι πάντοτε χρήσιμες. Το ίδιο ισχύει και για τις συχνές υπομνήσεις γύρω από την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, του εμφύλιου, της προδικτατορικής και μεταδικτατορικής Ελλάδας. Μόνο που σε κάθε χρήση ελλοχεύει η κατάχρηση κι όταν αυτή γίνεται σκοπίμως για μικροκομματικά οφέλη στο πλαίσιο της επιθυμητής για ορισμένους όσο και ιδιοτελούς πόλωσης, τότε ο κίνδυνος για την κοινωνική συνοχή είναι υπαρκτός...

Ο Αλ. Τσίπρας, για παράδειγμα, ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα αξιοποιεί τους διαχρονικούς αγώνες τής Αριστεράς στη ρητορική του κι εν μέρει δικαιολογημένα, απαντώντας στις ιδεοληπτικές καταγγελίες περί εθνομηδενισμού της από επαγγελματίες τού πατριωτισμού. Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, σφάλλει όταν συγκρίνει τη δική του διακυβέρνηση και την απόφαση συμβιβασμού που έλαβε το 2015 με τη στάση χιλιάδων κομμουνιστών να μην υποκύψουν ούτε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο Αλ. Τσίπρας έκανε λάθος πριν τρία χρόνια- άλλωστε έπρεπε να αποφασίσει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για έναν ολόκληρο λαό-, ωστόσο η απόφασή του ήταν να ζήσει και να παλέψει για μια καλύτερη μεθεπόμενη ημέρα, αφού η μάχη για την επόμενη είχε χαθεί, εν αντιθέσει με εκείνους που επέλεξαν την θανάτωση από ένα συμβιβασμό που ήξεραν ότι δεν θα ήταν έντιμος. Γι' αυτό και είναι ανιστόρητο να οδηγηθούμε σε μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση με τα φαντάσματα του παρελθόντος να στοιχειώνουν τόσο τη δεξιά όσο και την Αριστερά...

Η ιδεολογική μάχη Αριστεράς- δεξιάς σε σχέση με την Ιστορία είναι προτιμότερο να διεξάγεται ανάμεσα στους ιστορικούς. Οι πολιτικοί οφείλουν να τη δίνουν στο πεδίο τού εδώ και τώρα κι όχι των περασμένων μεγαλείων. Η Αριστερά, για παράδειγμα, οφείλει να παράξει μια αντιπρόταση στο χρυσαυγίτικο επίδομα Μητσοτάκη μόνο στα νέα ζευγάρια Ελλήνων, θέτοντας το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για το δημογραφικό, δίχως ωστόσο να διαχωρίζει γηγενείς και μη πληθυσμούς και λαμβάνοντας υπόψη πως η πολυπολιτισμικότητα είναι όρος επιβίωσης και προκοπής κι όχι παράγοντας κινδύνου γι' αυτήν τη χώρα... 

Αν θεωρείς τους αντιπάλους σου φονιάδες ετοιμάσου να κυβερνήσεις ζούγκλα...

Όταν η 17Ν κινείτο ακόμα στο σκοτάδι είχε διατυπωθεί μια σειρά θεωριών για το τι κρυβόταν πίσω από τη δράση της. Ο Π. Καμμένος, μάλιστα- διαχρονικός οπαδός τού "λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι κι ας μην έχω καμία απόδειξη"-, είχε "βαφτίσει" αρχηγό της τον Ανδρ. Παπανδρέου.

Το να ισχυρίζεται, επομένως, σήμερα ο Γ. Αλαφούζος πως ηθικός αυτουργός τής επίθεσης στο ΣΚΑΙ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με πταίσμα, το οποίο ωστόσο οδηγεί στον αυτοεξευτελισμό. Μήπως, άλλωστε, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος και για την επίθεση στο MEGA το 1994 ή στο ALTER το 2007;...

Η διαστολή τής έννοιας της ηθικής αυτουργίας, ιδίως σε τρομοκρατικές ενέργειες, οδηγεί όχι μόνο στην επικράτηση του παραλογισμού, αλλά κι εντείνει την πόλωση. Τι θα συμβεί αν, για παράδειγμα, σκάσει μια βόμβα στην εφημερίδα "Documento" που βρίσκεται στο στόχαστρο του Κ. Μητσοτάκη;

Θα μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για ηθική αυτουργία τής ΝΔ; Και τι θα γίνει αν αποδειχθεί ότι αυτοί που έβαλαν τη βόμβα στο ΣΚΑΙ είναι οι ίδιοι που έχουν επιτεθεί και στα κεντρικά γραφεία τού κυβερνώντος κόμματος στην Κουμουνδούρου και οι οποίοι του καταλογίζουν τα μύρια όσα; Πού θα μπει ένα τέλος σε αυτήν την παράνοια;...

Οι πολιτικοί μας είναι ψεύτες, απατεώνες, διπρόσωποι, αμοραλιστές, τυχοδιώκτες και συμφεροντολόγοι, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς. Αν, ωστόσο, αποδεχθούμε ότι μπορεί να είναι και δολοφόνοι, τότε η δημοκρατία δέχεται ένα ακόμα γερό πλήγμα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο βαρύ αν το επιφέρει το ίδιο το κομματικό σύστημα στον εαυτό του...

Ο αγώνας για τη διεκδίκηση της εξουσίας είναι λογικό να είναι άγριος, αν όμως ο νικητής του θέλει να κυβερνήσει ένα κράτος κι όχι μια ζούγκλα την επαύριο τότε οφείλει να συμφωνήσει τώρα με τους αντιπάλους του ότι θα τεθούν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες κι αυτοί θα τηρηθούν. Αλλιώς το έργο θα το έχουμε ξαναδεί και θα παιχτεί στην αίθουσα μόνο ενώπιον συγγενών και φίλων...

ΣΚΑΙ, το ελληνικό BBC για όλους πλην ΣΥΡΙΖΑ...

Δεν θα υπερασπιστώ την πόλωση, την θεατρική ανύψωση δηλαδή των τόνων, την υπενθύμιση ιστορικών εγκλημάτων και τις ανύπαρκτες στην πραγματικότητα διαχωριστικές κομματικές γραμμές. Αλίμονο, όμως, αν η πολιτική αντιπαράθεση μπει στο θερμοκήπιο εξαιτίας μιας βομβιστικής επίθεσης σε ένα μιντιακό όμιλο ο οποίος δεν παράγει δημοσιογραφικό, αλλά προπαγανδιστικό υλικό υπέρ ενός συγκεκριμένου κόμματος το οποίο εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη του. Αλίμονο, δηλαδή, αν συνδέουμε το μποϊκοτάζ τού ΣΥΡΙΖΑ στις εκπομπές τού ΣΚΑΙ- υπενθυμίζω ότι η ΝΔ έχει μποϊκοτάρει την ΕΡΤ- με μια πράξη βίας η οποία μπορεί να έχει ενορχηστρωθεί από τον οποιονδήποτε και η οποία μπορεί να είναι ακόμα και προβοκάτσια...

Αν αποδεχόμουν το επιχείρημα πως η κυβερνητική στοχοποίηση του ΣΚΑΙ έφερε την επίθεση- λες κι ο υπόλοιπος λαός θεωρεί το σταθμό τού Φαλήρου κάτι σαν το BBC-, τότε θα έπρεπε να κατηγορήσω και τους διάφορους σαμαράδες, γεωργιάδηδες και βορίδηδες για το ότι ο ο εμφυλιοπολεμικός τους λόγος οδηγεί στο να επιτίθενται κάποιοι κάθε τρεις και λίγο στο σπίτι τού Αλ. Φλαμπουράρη στα Εξάρχεια. Η αντίθεσή μου στην ακροδεξιά ρητορική είναι ιδεολογική, δεν θα έφτανα ποτέ ωστόσο στο σημείο να τη φιμώσω γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις προσωπικές μου απόψεις. Κι αυτό γιατί το πού βάζει ο καθένας το όριο είναι τόσο υποκειμενικό που στο τέλος θα πάψουμε να έχουμε δημοκρατία, αλλά ένα καθεστώς πολιτικού ορθολογισμού που προσομοιάζει, αν και δεν είναι όμοιο, των φασιστικών αν αποδεχθούμε τη λογοκρισία ως θεσμική σταθερά...

Η επίθεση στο ΣΚΑΙ δεν θα εξορθολόγιζε τη δημοσιογραφία, δεν θα έθετε τέλος στα fake news και στα "εναλλακτικά γεγονότα" ακόμα κι αν σκοτώνονταν δημοσιογράφοι. Πέρα, δηλαδή, από το απάνθρωπο της αποδοχής πως θα μπορούσαν να υπήρχαν και νεκροί ή της αμέλειας των δραστών να το σκεφτούν ως ενδεχόμενο υπάρχει κι ο παράγοντας της αποτελεσματικότητας μέσου προς σκοπό, όπου κατά τη συγκεκριμένη περίπτωση θα απογοήτευε τον δράστη, αν υποθέσουμε πως ο τελευταίος ενέργησε από ιδεοληπτικά κίνητρα...

Η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι η λούμπεν βία- η επανάσταση, δηλαδή, που δεν έχει δημιουργικό παρά μόνο καταστρεπτικό στόχο- ενισχύει και δεν αποδομεί ακόμα και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Εκτός αν οι υποκινητές της στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ακριβώς επιδίωκαν...

Η λαϊκή ενότητα μου λέει πολλά, όχι η εθνική...

Η δεξιά, σε αυτήν τη χώρα τουλάχιστον, ήταν πιο πατριωτική από την Αριστερά μόνο στα λόγια κι όχι στις πράξεις. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των ναζί χαρακτήριζαν εθνοπροδότες, φυλάκιζαν, εξόριζαν ή και δολοφονούσαν εκείνους που είχαν πολεμήσει για την απαλλαγή τής χώρας από τη γερμανική μπότα.

Κι ακόμα και σήμερα εκείνοι που κάνουν πολιτική καριέρα πουλώντας πατρίδα- κακή ώρα ο Αντ. Σαμαράς- υπενθυμίζουν συνεχώς την θέση τού ΚΚΕ προ 80 χρόνων περί αυτόνομης Μακεδονίας προκειμένου να στηρίζουν το επιχείρημά τους πως η Αριστερά ενεργούσε πάντοτε προδοτικά. Τι σημασία έχει αν το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στο να απελευθερωθεί η Μακεδονία από τους Βούλγαρους και τους Γερμανούς και να παραμείνει ελληνική όταν οι εθνικόφρονες τα είχαν βρει μαζί τους; Το δεξιό παραμυθάκι πρέπει να έχει πάντοτε Αριστερό δράκο...

Τι άλλο, ωστόσο, παρά πολιτική ανωριμότητα σημαντικής μερίδας τού λαού καταδεικνύει η ανάγκη των ηγετών του να αποδεικνύουν κάθε τρεις και λίγο τον πατριωτισμό τους; Γιατί θα έπρεπε στη μεταμνημονιακή Ελλάδα τού 2018 να μιλάνε ακόμα από τα μπαλκόνια οι πρωθυπουργοί και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί για όσα συνέβησαν στην Κατοχή και τις μετέπειτα δεκαετίες;

Γιατί η συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι υποχρεωτικό να γίνεται στη βάση τού ποιος αγαπά την πατρίδα του και ποιος όχι; Καμία συμφωνία δεν είναι τέλεια και μπορούμε βεβαίως να απαριθμούμε και τα μειονεκτήματα της συγκεκριμένης. Αλίμονο, όμως, αν αυτή η πολιτική κουβέντα στηρίζεται στο ποιος προδίδει τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου και ποιος όχι...

Η λαϊκή ενότητα μου λέει πολλά, όχι όμως και η εθνική. Κι αυτό γιατί μπορώ να ταυτιστώ πολύ πιο εύκολα με έναν ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής κάτοικο αυτής της χώρας που προσπαθεί να βγάζει το ψωμί του με τίμιο τρόπο από τον Έλληνα κεφαλαιοκράτη που με τα χρήματα που έβγαλε με υπόγειους τρόπους και τα έχει παρκαρισμένα στο εξωτερικό έχει την πολυτέλεια να πουλά πατριωτισμό για τη Μακεδονία ή την Κύπρο. Η πολιτική είναι θέμα επιλογών, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, αφού καμία απόφαση δεν μπορεί να ευνοεί τους πάντες. Αν, επομένως, έχω μια κυβέρνηση η οποία ευνοεί τους πολλούς και θίγει τους λίγους- δίχως να ισχυρίζομαι απαραιτήτως πως αυτό συμβαίνει με τη σημερινή- ποσώς με ενδιαφέρει αν οι βόρειοι γείτονες λέγονται Μακεδόνες, Σκοπιανοί ή Αρειανοί...



  

Ο βιαστής τού βιαστή δεν είναι ήρωας, είναι εγκληματίας...

Πολλοί αγαλλίασαν στο άκουσμα της, fake όπως αποδείχθηκε, είδησης πως ο δολοφόνος τής κοπέλας στη Ρόδο βιάστηκε από συγκρατούμενούς του. Με την ηδονή να στάζει από το στόμα μίλησαν για τον άγραφο νόμο των φυλακών, δηλαδή τη βίαιη εκδίκηση, βρίσκοντας την ευκαιρία να λιβανίσουν την επαναφορά τής θανατικής ποινής και στο ότι σε ορισμένους εγκληματίες- της δικής τους επιλογής- δεν πρέπει να αναγνωρίζεται το οποιοδήποτε δικαίωμα...

Πέρα από όλα τα άλλα, αναρωτιέμαι ποιος θα καθορίσει ποιοι θα έπρεπε να είναι αυτοί οι εγκληματίες. Για κάποιους, για παράδειγμα, μπορεί να είναι οι έμποροι ναρκωτικών, για κάποιους άλλους ενδεχομένως να είναι οι πολιτικοί που τα παίρνουν από έμπορους ναρκωτικών. Πού να βρεις άκρη...

Ο βιασμός τού βιαστή συνιστά ποινικό αδίκημα με όλη τη σημασία τής κοινωνικής του απαξίας, είναι δηλαδή ηθικώς απαράδεκτος. Όποιος το διαπράττει δεν είναι ηθικώς ανώτερος από το θύμα του, αλλά ακόμα κι αν ήταν πριν την πράξη του έχει εξομοιωθεί πλέον με αυτόν.

Έχει αυτοταπεινωθεί, υποτάσσοντας τον εαυτό του στα ίδια ζωώδη ένστικτα τα οποία υποτίθεται πως τον είχαν εξοργίσει όταν τα διαπίστωσε στο θύμα του. Κι αν αυτή η αυτοταπείνωση είναι θλιβερή για έναν πολίτη, το να λαμβάνει την κρατική νομιμοποίηση μέσω της θεσμοθέτησης του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά για την κοινωνική συνοχή, η οποία υποβιβάζεται στην αποδοχή των κανόνων τής ζούγκλας...

Ο άθλιος τρόπος θανάτωσης της κοπέλας στη Ρόδο- αν υποθέσουμε πως η οποιαδήποτε θανάτωση δεν είναι άθλια- και η λαϊκή αντίδραση σε αυτόν αν κάτι μαρτυρά για την κοινωνία μας είναι η οργή και το μίσος που φωλιάζει μέσα μας, συναισθήματα τα οποία αναζητούν απλώς μια δικαιολογία για να δημοσιοποιούνται. Θέλουμε να βρίζουμε, να επιτιθέμεθα, να δικάζουμε για να μαλακώνουμε τα απωθημένα και τα σύνδρομά μας κι όταν μας δίνεται η πρώτη ευκαιρία ορμάμε μες τη μάχη σαν θεριά ανήμερα. Η εκδίκηση είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα εξίσου χυδαίο με το βιασμό ή τη δολοφονία. Η κατανόηση, την οποία οι μισαλλόδοξοι μπερδεύουν πάντοτε με την ατιμωρησία, είναι ο μονόδρομος αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να εξακολουθούμε να συμβιώνουμε με τις αντιθέσεις μας αντί να αλληλοσπαρασσόμαστε...






  

Το τσίρκο των μακεδονομάχων να επιτρέψει στην Ελλάδα να φτάσει στον 21ο αιώνα...

Αν η προεκλογική περίοδος κυλήσει όπως η αντιπαράθεση Τσίπρα- Μητσοτάκη την Τρίτη στη Βουλή, τότε ζήτω που καήκαμε! Αν οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί, οι κορώνες, η σκανδαλολογία και η παρελθοντολογία από δύο κόμματα τα οποία έχουν και τα δύο πλέον κυβερνητικό παρελθόν καταρτίσουν την προεκλογική ατζέντα, τότε είναι λογικό, για παράδειγμα, την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη να στηθεί ένα σκηνικό παρόμοιο με τη δολοφονία Λαμπράκη, με συγκεντρώσεις κι αντισυγκεντρώσεις. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμφωνούν- είτε με την εκβιασμένη υπογραφή τους είτε με την ιδεολογία τους- στις περισσότερες από τις κεντρικές πολιτικές επιλογές- ευρωπαϊκή πορεία και Μακεδονικό, για παράδειγμα, ανεξαρτήτως αν για το τελευταίο ο Κ. Μητσοτάκης υπερασπίζεται την άποψη τού Αδ. Γεωργιάδη και του Μ. Βορίδη για να μην χάσει το ακροδεξιό ακροατήριο...

Δεν ισοπεδώνω τα δύο κόμματα. Θεωρώ πως ακόμα και τώρα ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να τολμήσει περισσότερα- έστω κι αν δεν είναι αρκετά- από τον Κ. Μητσοτάκη σε ζητήματα όπως τα εθνικά θέματα, ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας ή η ενίσχυση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να εκπληρώσει μνημονιακές εντολές, ενώ ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης τις αποδέχεται ασμένως. Η πολιτική πρακτική του, όμως, επ' ουδενί επιτρέπει στον Αλ. Τσίπρα να παριστάνει ακόμα τον ασυμβίβαστο Αριστερό και να υψώνει τους τόνους για θέματα, όπως το ηθικό πλεονέκτημα ή η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, στα οποία κι ο ίδιος και τα στελέχη του έχουν λερώσει τα χέρια τους...

Τίποτα, πάντως, από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις ορδές των νέας κοπής μακεδονομάχων οι οποίες θα ξεχυθούν κι αυτήν την Παρασκευή στους δρόμους τής Θεσσαλονίκης γιατί απαγορεύουν φασιστικώ τω τρόπω στους βόρειους γείτονές τους να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες και να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους, η οποία είναι η σλαβομακεδονική. Να ξεκαθαρίσουμε, άλλωστε, πως ο διαχωρισμός γλώσσας και διαλέκτου γίνεται από την πολιτική κι όχι από την επιστήμη τής γλωσσολογίας.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, επίσημη γλώσσα τής Ελλάδας να είναι η ποντιακή διάλεκτος, που είναι και πιο κοντά στην αρχαία. Καλό είναι, επομένως, οι μακεδονομάχοι να επιτρέψουν κάποια στιγμή στην Ελλάδα να προσεγγίσει επιτέλους τον 21ο αιώνα...

Η σλαβομακεδονική ρίχνει κυβερνήσεις μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες...

Με ξεπερνά ότι μόλις μερικές ημέρες πριν μπει το 2019, σε αυτήν τη χώρα, η οποία βίωσε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνησή της κινδυνεύει να πέσει επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να διδάσκεται η σλαβομακεδονική διάλεκτος σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Αν αυτό δεν αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα πολιτικής ανωριμότητας, δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε να αποτελέσει. Είναι, αλήθεια, η πατριδοκαπηλία και η επαναφορά τού σχήματος "εθνικόφρονες- εθνομηδενιστές" αυτό που θα μας επιτρέψει να αφήσουμε πίσω μας μια για πάντα το πρόσφατο καταστροφικό παρελθόν;...

Ο Αλ. Τσίπρας, εξάλλου, έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι νομοτέλεια. Φυσικά κι οφείλεται σε πολιτική προσπάθεια και, κυρίως, στις θυσίες των Ελλήνων. Θα διαφωνήσω, ωστόσο, μαζί του ως προς τον πραγματικό χρόνο επίτευξής της, ο οποίος είναι δυστυχώς μελλοντικός κι όχι παροντικός...

Η Ελλάδα έχει τυπικώς και μόνο εξέλθει αυτής της σκοτεινής περιόδου και δεν αναφέρομαι στην αυστηρή εποπτεία που έτσι κι αλλιώς ως κράτος- μέλος τής ΕΕ θα είχε, έστω κι ελαφρύτερη υπό άλλες περιστάσεις. Αναφέρομαι στην κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η οποία δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ορισμένα στατιστικά στοιχεία που ευνοούν πράγματι το κυβερνητικό αφήγημα...

Η ανεργία μειώνεται, αλλά οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι σε σημαντικό βαθμό προσωρινές και οι αμοιβές χαμηλότερες των προσόντων των προσλαμβανόμενων. Το δημόσιο χρέος μειώνεται, αλλά το ιδιωτικό βρίσκεται ακόμα στα ύψη.

Οι εξαγωγές αυξάνονται, αλλά οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών παραμένουν υψηλές σε σχέση με τα εισοδήματα, επιχειρήσεις κλείνουν και νέες δεν ανοίγουν. Στα σχολεία και στα νοσοκομεία, επίσης, η κατάσταση επ' ουδενί επιτρέπει τους πανηγυρισμούς, μολονότι έχουν γίνει βήματα προόδου...

Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την παρελθοντολογία και τη σκανδαλολογία. Το μέλλον δεν φαίνεται να μας προβληματίζει, γι' αυτό και είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ξανά και ξανά τις χειρότερες στιγμές μας...

Η μεσαία τάξη προτιμά τα κίτρινα γιλέκα από το λευκό ζουρλομανδύα...

Τα πολιτικά οράματα έχουν συκοφαντηθεί γιατί έχουν κακοποιηθεί. Προφανώς και είναι απαραίτητο η πολιτική και οι πολιτικοί να δίνουν λύσεις στα καθημερινά, πρακτικά προβλήματα. Όταν, όμως, επικεντρώνονται μόνο σε αυτά και ιδίως όταν δεν τα λύνουν, τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου κι από μέσα του βγαίνουν κάθε είδους εχθροί τής δημοκρατίας. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο, ενόψει και των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019, όσοι διεκδικήσουν την ψήφο μας να μας "πουλήσουν" κι ένα όραμα, το οποίο ωστόσο θα είναι υλοποιήσιμο αν διαθέτουν την πολιτική βούληση για να το υλοποιήσουν...

Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι μια υπόθεση που αφορά πρωτίστως τη Γαλλία. Δεν σταματά, όμως, μόνο εκεί. Γιατί η σημερινή μεσαία τάξη είναι η εργατική τάξη τού παρελθόντος και κάποια στιγμή θα επαναστατήσει στα σοβαρά στην απομείωση της ισχύς της όταν θα ήθελε και θα άξιζε περισσότερη...

Οι σημερινοί φεουδάρχες δεν διαθέτουν τα ίδια χαρακτηριστικά όχι μόνο με τους "παραδοσιακούς" φεουδάρχες, αλλά ούτε με το μεγάλο κεφάλαιο των τελευταίων δεκαετιών. Ταυτίζονται, ωστόσο, όλοι τους στην επιδίωξη αποκλεισμού τής κοινωνικής δικαιοσύνης, πρακτική που όχι μόνο δεν επιτρέπει την αύξηση των εισοδημάτων των μικρομεσαίων, αλλά και τα περιορίζει από πάνω...

Έχει παρατηρηθεί ότι η Ευρώπη όταν αποδέχεται το νεοφιλελευθερισμό καταρρέει σε όλα τα επίπεδα και θεραπεύεται μόνο όταν εφαρμόζει σοσιαλιστικές πολιτικές. Αυτό συνέβη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό και μετά από την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε πριν μια δεκαετία με αφορμή τη Lehman Brothers. Το ερώτημα, επομένως, είναι εύλογο: μήπως θα πρέπει να χρησιμοποιούμε συχνότερα το δημοκρατικό σοσιαλισμό με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες από το να τον αξιοποιούμε μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης;...



 

Για τον Τσίπρα καλύτερα να του βγει το Μάτι παρά να χάσει τις εκλογές...

Θα ήταν πολύ βολικό αν στην εξωτερική πολιτική μπορούσες να τα έχεις με όλους καλά και για πάντα. Το ίδιο βολικό θα ήταν, άλλωστε, και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα τής ανθρώπινης δραστηριότητας. Μόνο που τις περισσότερες φορές έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα εθνικά σου συμφέροντα και με αυτόν να συστρατευτείς, τηρώντας ωστόσο μια στοιχειώδη συνέπεια απέναντι σε θεμελιώδεις πανανθρώπινες αξίες.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό η Ελλάδα ως μέλος τού ΝΑΤΟ και της ΕΕ να έχει ανεβεί στο αμερικανικό κι όχι στο ρωσικό άρμα. Είναι προτιμότερο να ανήκουμε στη Δύση, με όλες της τις ατέλειες, από μια Ανατολή, είτε αυτή είναι η Μόσχα είτε η Άγκυρα, που συμπεριφέρεται ακόμα με λογικές και νοοτροπίες τού 18ου αιώνα...

Σε έναν ιδανικό κόσμο ο Ντ. Τραμπ δεν θα ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ κι ο Βλ. Πούτιν της Ρωσίας. Επειδή, ωστόσο, ζούμε με τα τέρατα που γεννά αυτός ο κόσμος οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε με τη λεπτότητα που απαιτείται όταν είμαστε μια χώρα λιγότερων από δέκα εκατομμύρια κι εκείνοι μαζί υπερβαίνουν το μισό δισ. Αυτό δεν σημαίνει υποτέλεια, αλλά επίγνωση μιας γεωπολιτικής πραγματικότητας η οποία δεν μας ευνοεί.

Αν, για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον θέλει να μπει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ αρπάζουμε την ευκαιρία για να επιλύσουμε το Μακεδονικό και προς το δικό μας συμφέρον. Το να μην το έκανε η κυβέρνηση για να μην θεωρηθεί αμερικανόδουλη θα προκαλούσε μεγαλύτερη βλάβη από αυτή που φαντασιώνονται οι απανταχού πατριδοκάπηλοι...

Εθνικό συμφέρον, όμως, δεν συνιστά ούτε η υποταγή στο πολιτικό κόστος γιατί έρχονται εκλογές, όπως συμβαίνει με την απόφαση της κυβέρνησης να παγώσει για το πολύ απώτερο μέλλον την κατεδάφιση αυθαιρέτων. Μακάρι να μην ξαναζήσουμε νέο Μάτι, αλλά οι φυσικές καταστροφές στην εποχή τής άγριας κλιματικής αλλαγής έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται ανεξαρτήτως των προσευχών μας.

Πώς θα απολογηθούν, επομένως, ο Αλ. Τσίπρας και η κομπανία του στην περίπτωση που ξαναθρηνήσουμε εκατόμβη νεκρών λόγω και των αυθαίρετων; Κάποια στιγμή, αργότερα ή νωρίτερα, θα είναι κι αυτοί πρώην και κάποια άλλη κυβέρνηση θα επιρρίπτει όλη την ευθύνη σε αυτούς. Κι εν μέρει όχι αδίκως...

Αν έχεις εμμονή με την εσχάτη προδοσία αργά ή γρήγορα θα βρεις τις αποδείξεις...

Τα Δεκεμβριανά του 2008 αποτέλεσαν ένα άτυπο προοίμιο στην πολυετή κρίση των μνημονίων, κάτι όπως τα Ιουλιανά του 1965 στη χούντα τού 1967. Μια ολόκληρη χώρα, με αφορμή τη δολοφονία τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έβλεπε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν μπορούσε πριν δέκα χρόνια να απαντήσει τι ακριβώς συνέβαινε. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ακόμα και σήμερα, παρά την οικονομική κι αξιακή χρεοκοπία μας, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πως το μέλλον της Ελλάδας, αν θέλουμε να έχει μέλλον, δεν μπορεί να εμποδίζεται από το παρελθόν της, όσο ένδοξο κι αν ήταν αυτό κατά διαστήματα...

Αν το είχαμε αντιληφθεί δεν θα εξακολουθούσαμε, για παράδειγμα, να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές. Οι Κινέζοι λένε πως αν είσαι προκατειλημμένος με κάποιον ή κάτι αργά ή γρήγορα θα βρεις τις «αποδείξεις» που αναζητάς για να τον ξεμπροστιάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αρνητές των Πρεσπών, οι οποίοι τώρα κρατιούνται χειροπόδαρα από κάποιες, ανώφελες είναι αλήθεια, δηλώσεις τού Ζ. Ζάεφ για να θεμελιώσουν το επιχείρημά τους περί εσχάτης προδοσίας...

Η Ελλάδα, όπως και η ΠΓΔΜ, έχουν πολύ πιο επείγοντα προβλήματα να λύσουν από το αν ο Αλέξανδρος Γ’ ήταν Έλληνας ή Σλάβος, απάντηση που έτσι κι αλλιώς γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν τελειώσει το δημοτικό ανά τον κόσμο. Κι όμως σπαταλάμε ακόμα φαιά ουσία, χρόνο κι ενέργεια κι ενδεχομένως να οδηγηθούμε και σε πρόωρες εκλογές για ένα θέμα που βασανίζει εκείνους με χαμηλή εθνική αυτοπεποίθηση, οι οποίοι με τη σειρά τους θέλουν να μεταδώσουν την ασθένειά τους και στους υγιώς σκεπτόμενους. Πότε, επιτέλους, θα ωριμάσουμε ως λαός για να μην καταφεύγουμε σε μεσσίες κι αποδιοπομπαίους τράγους;...   

Γυναίκες ανάμεσα στην προκατάληψη και στην πολιτική ορθότητα...

Κοροϊδεύουμε με πολύ μεγάλη ευκολία στη Δύση χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ή το Ιράν, όπου οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν ξεσκέπαστες ή δεν έχουν πολύ καιρό που μπορούν να παίρνουν δίπλωμα οδήγησης, αλλά δεν κοιτάμε και πολύ συχνά τον καθρέφτη μας. Αν το κάναμε, θα διαπιστώναμε, για παράδειγμα, ότι στην υποτιθέμενη γη τής ελευθερίας, στις ΗΠΑ, οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν μόλις το 1919- για να μην γράψω για τους μαύρους και το πότε απόκτησαν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς...

Σήμερα η θέση τής γυναίκας στη δυτική κοινωνία είναι παγιδευμένη ανάμεσα στο ρατσισμό και στην προκατάληψη από τη μία πλευρά και στον πολιτικό ορθολογισμό από την άλλη. Είτε, για παράδειγμα, η γυναίκα ευθύνεται για το βιασμό και τη δολοφονία της επειδή είναι "προκλητική", όπως πιστεύουν αρκετοί για το φονικό στη Ρόδο, είτε απαγορεύεται τρόπον τινά να επικεντρώνει κάποιος δημοσίως στην ομορφιά ή στην ασχήμια της γιατί αυτό θεωρείται σεξιστικό, όπως συνέβη με μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία τής Φ. Γεννηματά...

Η ευθύνη των ανδρών για το ότι οι γυναίκες ακόμα παλεύουν να βρουν μια ισότιμη θέση στην κοινωνία είναι τεράστια. Η σεξουαλική παρενόχληση που κάποιες φορές γίνεται και κακοποίηση όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά ως ένα βαθμό θεωρείται και κοινωνικώς αποδεκτή...

Κατανοώ, επίσης, την "ανάγκη" που δημιουργεί η κοινωνία σε μια γυναίκα να είναι καλή μητέρα, νοικοκυρά κι ερωμένη και το άγχος που αυτό προκαλεί, ιδίως σε μια εργαζόμενη γυναίκα. Η ευθύνη, ωστόσο, αυτού που αποκαλούμε "ωραίο φύλο" δεν έγκειται στο ότι φορά μια μίνι φούστα και με αυτό προκαλεί υποτίθεται τον θύτη, αλλά στο ότι αποδέχεται ορισμένες φορές να παίζει το ανδρικό παιχνίδι τής επιβολής και να χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητά του αυτοϋποβιβάζοντας τα υπόλοιπα χαρίσματά του. Πρόκειται για γυναικείο αυτογκόλ που τις εξισώνει σε κυνισμό με το ανδρικό φύλο και δίνει λαβή στους μισογύνηδες να θεωρούν εαυτούς δικαιωμένους για τις ιδεοληψίες τους... 

 

Δεν είναι κακό να φορέσει η Αριστερά και κανένα κίτρινο γιλέκο...

Όσο η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει ζητούμενο καμία συλλογική διαμαρτυρία- ακόμα κι αν χρησιμοποιεί στοχευμένη κι όχι λούμπεν βία- δεν είναι εκτός εποχής. Ανεξαρτήτως, για παράδειγμα, από το αν τα Κίτρινα Γιλέκα εμπνέονται από μαρξιστικές, σοσιαλιστικές, εθνικιστικές ή σκοταδιστικές ιδέες η παρουσία τους στους δρόμους είναι δικαιολογημένη όσο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και στο μεσοδιάστημα η μεσαία τάξη συρρικνώνεται...

Η Αριστερά, επομένως, έχει δίκιο να στέκεται επιφυλακτικά απέναντι σε τέτοιου είδους κινήματα, όχι όμως κι απορριπτικά. Κι αυτό γιατί αν δεν είναι εκείνη που θα τα αγκαλιάσει και τα κατανοήσει πρώτη, τότε θα τα έχει παραχωρήσει στις σκοτεινότερες των πολιτικών δυνάμεων...

Σε αυτό το πλαίσιο, η απάντηση στην ερώτηση για το αν στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα κίνημα παρόμοιο με των Κίτρινων Γιλέκων- δέκα χρόνια μετά από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου κι επτά από τους Αγανακτισμένους- μοιάζει αυτονόητη. Αν είναι απαραίτητοι στη Γαλλία, που δεν δοκιμάστηκε από μνημόνια και που η ποιότητα ζωής των μικρομεσαίων είναι καλύτερη από τη χώρα μας, τότε είναι δέκα φορές πιο απαραίτητοι στα μέρη μας...

Μόνο που αυτήν τη φορά απαιτείται κάτι περισσότερο από το κοινό μίσος απέναντι στην ξένη επιβολή προκειμένου να έχει νόημα η μαζική συλλογική διαμαρτυρία. Απαιτείται και η κοινή αγάπη για την κοινωνική δικαιοσύνη και η στοίχιση με πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που την προτάσσουν ως σκοπό...

Όπως κι αν έχει, είναι χίλιες φορές προτιμότερο κατά την προεκλογική περίοδο να συζητάμε περισσότερο για το ζήτημα της ανισοκατανομής τού πλούτου από ό,τι για τη Συμφωνία των Πρεσπών ή τη σκανδαλολογία. Η ελληνική Μακεδονία θα παραμείνει ελληνική και η Δικαιοσύνη πρέπει να αφεθεί αυτόνομη να κάνει το έργο της. Δουλειά των πολιτικών είναι κυρίως να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και με βάση αυτή τη λογική κρίνονται τα κομματικά προγράμματα και πολύ περισσότερο η κομματική πρακτική. Αν θέλουν πράγματι να λέγονται πολιτικοί κι όχι πολιτικάντηδες που υποθάλπουν τα χυδαιότερα των ενστίκτων τής μάζας...

Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν μπορούν να ζεστάνουν από μόνα τους...

Αλίμονο στις χώρες που χρειάζονται ήρωες ή πολίτες στους δρόμους να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες τής ζωής τους. Προφανώς αυτό συμβαίνει, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία με τα Κίτρινα Γιλέκα, γιατί κάτι δεν πηγαίνει καλά. Σε διαφορετική περίπτωση η μεσαία τάξη, η οποία αποτελεί την πλειονότητα στα ευρωπαϊκά κράτη έστω κι αν το ΚΚΕ πιστεύει ακόμα ότι οι περισσότεροι ανήκουν στην εργατική τάξη, θα έμενε στα σπίτια της και θα αδιαφορούσε για τα κοινά...

Αλίμονο, όμως, και στις χώρες όπου τα δικαιώματα της πλειονότητας θίγονται μπροστά στα μάτια της κι αυτή δεν αντιδρά καθόλου. Στη Γαλλία δεν είναι λίγοι οι μικρομεσαίοι που συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδάκια γιατί μαθαίνουν πως πρέπει να εργάζονται περισσότερο αν θέλουν να απολαμβάνουν τις παροχές ενός γενναιόδωρου κοινωνικού κράτους χωρίς όμως τα απαραίτητα έσοδα για τη συντήρησή του. Στην Ελλάδα, ωστόσο, είναι απαραίτητο να αφήσουμε πίσω μας την αμηχανία που προκάλεσε η αποτυχία τής κυβερνώσας Αριστεράς να φέρει την επανάσταση που είχε υποσχεθεί και να μην συμβιβαστούμε με την επιδοματική πολιτική στην οποία καταφεύγει για να διασωθεί στις επόμενες εκλογές...

Αντί, όμως, να επαναλάβουμε τα Δεκεμβριανά του 2008 ή να μιμηθούμε τις βιαιότητες στο κέντρο τού Παρισιού τις τελευταίες ημέρες, υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος να φέρουμε οι πολίτες την επανάσταση που μας υποσχέθηκαν: να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε "έξω από το κουτί", να μην επαναλαμβάνουμε αποτυχημένες πρακτικές πιστεύοντας ότι θα φέρουν καλύτερα αποτελέσματα, αλλά να συνδυάζουμε αναπόδραστες εξελίξεις, όπως την παγκοσμιοποίηση, τις νέες τεχνολογίες και την τεχνητή νοημοσύνη, με κανόνες που θα συντελούν στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισονομία και στην ισοπολιτεία. Ποιος ξέρει, μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο επιτυχημένο από το να καταλάβουμε ξανά τη Βαστίλη ή να ξανακάψουμε το κέντρο τής Αθήνας...

Για να μάθεις να ψαρεύεις χρειάζεσαι επίδομα ψαρέματος...

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει με τα επιδόματα. Όσα ψάρια κι αν δώσεις σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, αν δεν τους μάθεις να ψαρεύουν τότε θα ξαναμείνουν νηστικοί. Γι' αυτό και η επιδοματική πολιτική, ιδίως σε αυτήν τη χώρα, χρησιμοποιείται περισσότερο για ψηφοθηρικούς λόγους παρά ουσίας...

Επομένως έχει δίκιο κι ο Αλ. Τσίπρας όταν λέει στην πυρόπληκτη πως έχουν περισσότερη σημασία οι υποδομές από τα χιλιάρικα; Όχι, πρώτον κυρίως γιατί είναι εκείνος που μοιράζει χιλιάρικα σε επιδόματα κι αυξήσεις προκειμένου να διασωθεί πολιτικώς. Δεύτερον, γιατί καλές οι υποδομές, καλή και η παιδεία, αλλά το στομάχι δεν μπορεί να περιμένει και πρέπει να χορταίνει καθημερινώς. Αυτό σημαίνει ότι το κοινωνικό κράτος είναι απαραίτητο αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και να μην προκαλέσουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό...

Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από όλα, όμως, κι αποτελεί, μαζί με την κλιματική αλλαγή, τη μεγαλύτερη διακύβευση δεν είναι άλλο από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Αν πετύχουμε να περιορίσουμε τις χαώδεις διαφορές, τότε θα έχουμε κάνει κι ένα πολύ σημαντικό βήμα για να χτυπήσουμε τον πόλεμο, τη μετανάστευση, την προσφυγιά και την τρομοκρατία. Κι αυτό, βεβαίως, δεν πρόκειται να επιτευχθεί από μία χώρα μόνο, ακόμα κι αν η Ελλάδα ήταν υπερδύναμη, γι' αυτό κι ο οικονομικός απομονωτισμός- εθνικισμός που ταυτίζεται με το Grexit, το Brexit και τα άλλα exit στην εποχή τής αναπόδραστης παγκοσμιοποίησης μόνο να εντείνει τα προβλήματα μπορεί κι όχι να τα λύσει...

Τι να τα κάνεις άλλα τέσσερα χρόνια Αλέξη, θα τα σπατάλαγες κι αυτά...

Το ότι ο Αλ. Τσίπρας τρέφεται με τον κυνισμό είναι γνωστό. Το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές από το τραυματικό καλοκαίρι τού 2015. Ύστερα, όμως, από σχεδόν τέσσερα χρόνια στην εξουσία φαίνεται πως δεν διστάζει και να τον εξωτερικεύει. Το έπραξε στο Μάτι όταν είπε στην ενεή πυρόπληκτη τι να τα κάνει τα 2.000 ευρώ που της έταξε και δεν τα πήρε αφού θα τα σπαταλούσε και στη Βουλή όταν δήλωσε πως δεν προνομοθετεί τη μείωση του ΕΝΦΙΑ και για το 2020 προκειμένου να τον ξαναψηφίσουμε...

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός και το στενό του επιτελείο, το οποίο χωμένο στα υπόγεια του Μαξίμου έχει χάσει κάθε επαφή με την ελληνική κοινωνία και πιστεύει ότι επειδή ο Κ. Μητσοτάκης τρομάζει τους Έλληνες τους περιμένει άλλη μια τετραετία στην εξουσία. Είναι ο συνολικός κυβερνητισμός από τον οποίο πάσχουν όσοι καβάλησαν το κύμα το 2015 με μια άλλη φρασεολογία και σήμερα δεν μπορούν να πιστέψουν ότι αυτό θα τους πετάξει στα βράχια. Υπό μία έννοια, η αναμενόμενη επιστροφή στην αντιπολίτευση θα τους κάνει καλό, όπως κάνει καλό η επιστροφή στην πραγματικότητα στον καθένα που μπερδεύει τη σκιά του με το μπόι του...

Δεν συμμερίζομαι την άποψη πολλών Αριστερών πως στο καπιταλιστικό σύστημα η Αριστερά είναι προτιμότερο να βρίσκεται στην εξέδρα και να πετροβολά κι όχι να μάχεται στην αρένα. Ούτε ταυτίζομαι με εκείνους που θεωρούν προδοτική την επιλογή Τσίπρα το καλοκαίρι τού 2015...

Οι συμβιβασμοί, ωστόσο, είναι καταστροφικοί μόνο όταν δεν είναι ευκαιριακοί, αλλά γίνονται στάση ζωής. Και γι' αυτό ακριβώς κατηγορώ τον πρωθυπουργό, για το ότι δηλαδή πλέον έχει επιλέξει την εξουσία με κάθε κόστος, ακόμα κι όταν αρχίζει να μοιάζει πολύ επικίνδυνα με την εξουσία των προκατόχων του...

Μέχρι να γίνει το προοδευτικό μέτωπο στα σχολεία θα μελετούν το "Αγών μου"...

Οι νέοι δεν έχουν απλώς δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα. Ακόμα κι όταν έχουν άδικο, ακόμα κι όταν είναι υπερβολικοί, ακόμα κι όταν η αντίδρασή τους στρέφεται γενικά κι αφηρημένα σε βάρος τού συστήματος, από αυτούς είναι που περιμένουν, κατά βάση, οι κοινωνίες να τις ξεκολλούν από το τέλμα και να τις δίνουν μια άλλη προοπτική. Γι' αυτό και οι κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να τους κατανοούν και να τους αποδίδουν δικαιοσύνη, όπου αυτό είναι λογικό...

Σε αυτό το πλαίσιο οι μαθητές έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να κάνουν καταλήψεις για ζητήματα που τους απασχολούν, έστω κι αν αφορούν την πενθήμερη ή τη "Μακεδονία ξακουστή". Το άκρως ανησυχητικό, ωστόσο, είναι αυτές οι καταλήψεις να υποκινούνται από κόμματα κι ακόμα περισσότερο επικίνδυνο όταν πίσω από αυτές κρύβονται εγκληματικές οργανώσεις με πολιτικό μανδύα, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα, στα χιτλερικά πρότυπα και βρίσκουν κάλυψη από την αξιωματική αντιπολίτευση...

Η Χρυσή Αυγή είναι σταθερά τρίτη στις δημοσκοπήσεις- πιθανόν, μάλιστα, το πραγματικό ποσοστό της να προσεγγίζει περισσότερο το 10% από όσο θέλουν να το παραδεχθούν κι εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτές-, ενώ κατεβαίνει κι ένας συνασπισμός ακροδεξιών- Βελόπουλος, Κρανιδιώτης, Καρατζαφέρης, Καμμένος Μπαλτάκος-, ο οποίος πολύ άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί "Χρυσή Αυγή λάιτ". Με αφορμή ή με αιτία το Προσφυγικό και το Μακεδονικό η ακροδεξιά στην Ελλάδα περνά μια δεύτερη νιότη μετά από τα μνημονιακά χρόνια, την ώρα που η ΝΔ για διάφορους λόγους έχει υιοθετήσει όχι μόνο την ίδια ατζέντα, αλλά και την ίδια ρητορική. Είτε αυτό οφείλεται στον Αδ. Γεωργιάδη και στον Μ. Βορίδη είτε στη Χρυσή Αυγή και στη Χρυσή Αυγή λάιτ, ο Κ. Μητσοτάκης έχει αφαιρέσει από τον πολιτικό του λόγο ακόμα και τα φιλελεύθερα στοιχεία με τα οποία θα μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του και οι προοδευτικοί πολίτες...

Από την άλλη, το περίφημο ευρωπαϊκό προοδευτικό μέτωπο κατά τής ακροδεξιάς παραμένει στα λόγια λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές, οι οποίες μπορεί να σημαδέψουν με αρνητικό πρόσημο την Ευρώπη για πολλά χρόνια. Τη στιγμή που οι Λε Πεν και οι Σαλβίνι της Γηραιάς Ηπείρου έχουν ήδη χτίσει το δικό τους μέτωπο, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Πράσινοι και οι Αριστεροί ακόμα συζητάνε για την αναγκαιότητα να οικοδομήσουν το δικό τους...

Μόνο που ακόμα και να υπάρξει τελικώς συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και προκειμένου αυτή να είναι επιτυχημένη απαιτείται το μήνυμα που θα δοθεί στους Ευρωπαίους πολίτες να είναι και θετικό κι όχι αποκλειστικώς αρνητικό. Δεν αρκεί, δηλαδή, να τους τρομάξουμε για την άνοδο του νεοφασισμού, είναι απαραίτητο και να τους δώσουμε ένα όραμα που να υπερβαίνει το νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα, τα κλειστά σύνορα και την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων...

Τα εγγόνια των δοσίλογων μιλούν για πατριωτισμό στα εγγόνια των μαχητών τού ΕΑΜ...

Ο πατριωτισμός, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, είτε μένει απλώς στα λόγια είτε μετουσιώνεται σε καθημερινή πράξη είτε χρησιμοποιείται με περισσή υποκρισία. Με αφορμή τα εκατόχρονα του ΚΚΕ διαβάζω κάποιες αναλύσεις κι ερωτήματα που τίθενται για το κατά πόσο το κόμμα είναι πατριωτικό ή όχι, λες και βρισκόμαστε στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια κι έχει την υποχρέωση να αποδεικνύει ότι αγαπά την Ελλάδα περισσότερο από τα υπόλοιπα κόμματα. Οι εθνοφρουροί κρατάνε για λογαριασμό τους, βλέπετε, τα κλειδιά τής πατριδοκαπηλίας...

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ τον Περισσό για το σταλινισμό του, την ιδεοληπτική του εμμονή σε πρακτικές που βεβήλωσαν το μαρξιστικό- λενινιστικό όραμα και την αδυναμία του να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε εποχής, που δεν είναι ίδιες σε σημαντικό βαθμό με αυτές κατά την ίδρυσή του. Και η ίδια η ιστορία του, εξάλλου, δεν ήταν πάντοτε γραμμένη με χρυσά γράμματα κι αρκετές φορές αντιμετώπισε με φασιστικό τρόπο όσους αντιδρούσαν στην επίσημη γραμμή. Αλίμονο, όμως, αν ζητάνε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τα παιδιά και τα εγγόνια των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών από τα παιδιά και τα εγγόνια των μαχητών τής Εθνικής Αντίστασης... 

Ο κομμουνισμός έχει ένα διεθνιστικό χαρακτήρα, αφού γι' αυτόν ο πόλεμος είναι πρωτίστως ταξικός κι όχι εθνικός. Κι έχει δίκιο! Οι Έλληνες εργάτες ή οι μικρομεσαίοι, για παράδειγμα, στις ημέρες μας έχουν πολύ περισσότερα να χωρίσουν από τους Έλληνες πλουτοκράτες παρά από τους Τούρκους εργάτες ή μικρομεσαίους. Το μεγαλύτερο ζήτημα παγκοσμίως, μαζί με την κλιματική αλλαγή, είναι αυτό της ανισοκατανομής τού πλούτου και των ευκαιριών για παραγωγή νέου. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγαλύτερη η προδοσία εκείνων των κομμάτων που στο όνομα του λαού υπερασπίζονται στην ουσία την ελίτ από την όποια προδοσία τού ΚΚΕ γιατί κάποτε στήριξε την ιδέα τής αυτόνομης Μακεδονίας, από την οποία έτσι κι αλλιώς έχει υπαναχωρήσει εδώ και δεκαετίες με συνέπεια να συμπεριφέρεται σήμερα με κομπλεξισμό απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών...

Μετεξεταστέες δεξιές κι αριστερές ιδεοληψίες...

Το ζήτημα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων αναδεικνύει τις ιδεοληψίες τόσο του Αλ. Τσίπρα όσο και του Κ. Μητσοτάκη. Από τη στιγμή που επιτρέπεται η λειτουργία ιδιωτικών σχολείων, στα οποία μάλιστα στέλνουν τα παιδιά τους ο πρωθυπουργός κι αρκετοί σύντροφοί του, ποια είναι η διαφορά στο να συμβαίνει το ίδιο και με τα ΑΕΙ; Και γιατί να μην κάνουν μαθήματα επιχειρηματικότητας οι μαθητές τη στιγμή που ακόμα υποβάλλονται στην πλύση εγκεφάλου τής θρησκευτικής κατήχησης; Ο θεός μπορεί να περιμένει και οι επιχειρήσεις δεν είναι επινοήσεις τού διαβόλου...

Αυτό που απαιτείται από την πολιτεία είναι ο αυστηρός έλεγχος λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων και πιστοποίησης των σπουδών τους ώστε να διασφαλίζεται ότι το πτυχίο που παίρνει κάποιος από αυτά δεν είναι απλώς αγορασμένο με τα λεφτά τού μπαμπά και της μαμάς και πως τηρείται έστω η στοιχειώδης εργατική νομοθεσία για όσους απασχολούνται σε αυτά. Από την άλλη, βεβαίως, ο Κ. Μητσοτάκης παριστάνει πως λησμονεί ότι τα κορυφαία ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι δημόσια και πως η γνώση δεν μπορεί να συνδέεται αποκλειστικώς με την αγορά γιατί τότε δεν διαμορφώνουμε πολίτες, αλλά πρόθυμους υπάλληλους να υπηρετούν με κάθε θυσία των δικαιωμάτων τους τα αφεντικά τους. Η εξειδίκευση είναι απαραίτητη, αλίμονο όμως αν προσφέρουμε στους φοιτητές μόνο το δένδρο και δεν τους αφήνουμε να δουν και το δάσος. Είναι κάπως έτσι που ο ατομισμός επικρατεί και οι κοινωνίες αυτοαναιρούνται στο ιδεοληπτικό πρότυπο του νεοφιλελευθερισμού...

Προφανώς και η ιδεολογία παίζει κορυφαίο ρόλο και στην Παιδεία. Κι αν προσωπικώς με απωθεί το ατομοκεντρικό μοντέλο που προωθεί ο πρόεδρος της ΝΔ και η ισοπεδωτική του αντίληψη για τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, που παρά τις σοβαρές ελλείψεις τους σε υποδομές και νοοτροπία είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη ως προς το επίπεδο των σπουδών τους, μου είναι το ίδιο αποκρουστική και η ηρωοποίηση νοοτροπιών που μας κρατάνε σιδηροδέσμιους στο παρελθόν. Η πολιτειακή και κοινωνική παραδοχή ότι στα πανεπιστήμια μπορεί να κάνει ο καθένας τού κεφαλιού του, η οποία στην ουσία αναιρεί τη δυνατότητα αυτεπάγγελτης παρέμβασης των αστυνομικών Αρχών, τα κομματικά παιχνίδια των φοιτητοπατέρων με πρόθυμους καθηγητές ή η έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού δεν μας επιτρέπουν τον εφησυχασμό. Το έχω γράψει πολλές φορές, το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν κινδυνεύει από το ιδιωτικό, αλλά από τον κακό του εαυτό...

Για τις καθαρίστριες αυτού του κόσμου κάθε Παρασκευή είναι Μαύρη...

Την Παρασκευή η Ελλάδα θα αναστενάζει στα καταστήματα- συμβατικά και ηλεκτρονικά- αποτίνοντας φόρο τιμής στην "Black Friday", η οποία έχει καθιερωθεί ως εθνική γιορτή μαζί με τη Λευκή Νύχτα και το Halloween, ενώ προσεχώς θα γιορτάζουμε και την Ημέρα των Ευχαριστιών για να γίνουμε τέλεια αμερικανάκια. Χιλιάδες ή κι εκατομμύρια συμπατριωτών μας στριμώχνονται για να αποκτήσουν στις περισσότερες των περιπτώσεων προϊόντα με τα οποία έχουν ψυχαναγκαστεί παρά που τα έχουν πράγματι ανάγκη- υλική, πνευματική ή συναισθηματική. Κατά τα άλλα, πολλά από τα θύματα του καταναλωτισμού, κουβαλώντας κάποια τσάντα πολυκαταστήματος, κοιτούν με αηδία τούς ναρκομανείς ή τους αλκοολικούς που συναντούν στο δρόμo τους , λες και οι ίδιοι είναι λιγότερο εθισμένοι σε εξαρτησιογόνες ουσίες...

Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος ανάμεσά μας που να μην έχει προσβληθεί, λιγότερο ή περισσότερο, από το μικρόβιο του καταναλωτισμού, το οποίο είναι συνυφασμένο με το μάρκετινγκ, το οποίο με τη σειρά του είναι ταυτισμένο με τον καπιταλισμό. Γι' αυτό ακόμα και στην πολιτική προτιμάμε τους επικοινωνιακούς υποψήφιους από τους βαρετούς, ανεξαρτήτως αν οι τελευταίοι μπορεί να μην είναι άδεια κελύφη όπως οι πρώτοι. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερη περίπτωση από τον Ντ. Τραμπ, ο οποίος έχει την ικανότητα να πουλήσει ψυγείο σε εσκιμώο, αλλά δεν θα μπορούσε να προσφέρει τίποτα παραπάνω από αυτό...

Κι όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας την ίδια ώρα που καθαρίστριες καταδικάζονται σε κάθειρξη δέκα χρόνων γιατί πλαστογράφησαν το απολυτήριο Δημοτικού που δεν έβγαλαν γιατί το παράτησαν στην πέμπτη τάξη. Κι αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει αποδεκτό από κάποιους- όχι από τον γράφοντα- οι οποίοι πιστεύουν στην πιστή τήρηση του γράμματος κι όχι του πνεύματος του νόμου. Όταν, όμως, οι δικαστές- αρκετές φορές οι ίδιοι- παρουσιάζονται ελαστικοί (sic) όταν κατηγορούμενοι για βαρύτερα αδικήματα είναι άνθρωποι με μεγαλύτερο πορτοφόλι κι εξουσία τότε η αρχή τής ισονομίας πάει περίπατο και την θέση της καταλαμβάνει η κοινωνική αδικία, η μητέρα όλων των δεινών, ακόμα και του καταναλωτισμού, ο οποίος τρέφεται από τον ψυχαναγκασμό τής απόκτησης των αγαθών που οι λίγοι κατακρατούν για τον εαυτό τους...



 



   

Τρολάρουν τη δημοσιογραφία παριστάνοντας τους αδέκαστους...

Μεγαλοδημοσιογράφος δηλώνει πως ο ίδιο και η εφημερίδα του δεν είναι φίλοι με όλους και με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι δημοσιογράφοι μπορούν, επαγωγικώς, να είναι φίλοι με κάποιους. Η απάντηση που θα έδινε κάθε δημοσιογράφος παλιάς κοπής θα ήταν "όχι" και με αυτό δεν θα εννοούσε ενδεχομένως τη δυνατότητα να βγαίνει με πολιτικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κι άλλα πρόσωπα δημόσιου ενδιαφέροντος για καφέ, ποτό ή φαγητό προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες, αλλά θα διαφωνούσε με την αντίληψη πως κάνει καλά τη δουλειά του επειδή πολεμά τους εχθρούς του και προστατεύει τους φίλους του. Και κάπως έτσι, με τη μανιχαϊστική λογική των αμερικανικών ταινιών με τους "καλούς" και τους "κακούς", πίσω όμως από την οποία δεν κρύβεται αφέλεια, αλλά το ατομικό συμφέρον, η δημοσιογραφία αργοπεθαίνει στην Ελλάδα και την θέση της παίρνουν τρολ παλιάς και νέας κοπής...

Φυσικά και οι δημοσιογράφοι δικαιούνται να έχουν άποψη και να την εκφράζουν δημοσίως. Ιδίως, όμως, στην περίπτωσή τους πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις για να μην αισθάνονται αδικημένοι όταν τους αποκαλούν "παπαγαλάκια": δεν θα πρέπει να χρηματοδοτούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από εκείνους που λιβανίζουν και στην περίπτωση που παραθέτουν γεγονότα τότε είναι πέντε και δέκα φορές πιο υποχρεωμένοι από έναν μέσο πολίτη να έχουν ελέγξει την αλήθεια τους και να την παρουσιάζουν σε όλες της τις διαστάσεις. Κι αυτό γιατί μπορείς να λες ψέματα κι όταν λες μισές αλήθειες...

Στη χώρα όπου ΜΜΕ χρηματοδοτούνται απευθείας από τα κόμματα ή επιχειρηματικούς τους φίλους και οι πολιτικοί συντάκτες επιλέγονται κατευθείαν από το Μαξίμου, την Κουμουνδούρου, την Πειραιώς και τη Χαριλάου Τρικούπη είναι λογικό η δημόσια αντιπαράθεση να μην περιστρέφεται γύρω από την ουσία, αλλά από την κομματική καπήλευση real ή fake news. Πολύ φοβάμαι πως με αυτήν τη συλλογική παράκρουση θα περάσουμε και την προεκλογική περίοδο, δίχως δηλαδή κουβέντα ουσίας για το μέλλον τής μεταμνημονιακής Ελλάδας, αλλά για το ποιος είναι μεγαλύτερος κλέφτης από τον άλλο. Οι ψηφοφόροι, επομένως, θα μείνουν παγιδευμένοι σε ένα διαγκωνισμό μετριοτήτων που θα επιχειρήσουν να καλύψουν την ανεπάρκειά τους χάρη και στις καλοπληρωμένες μιντιακές διασυνδέσεις τους...

Τι σημασία έχει για την ηθική μας αν ο Ζακ ήταν "φτιαγμένος";...

Η αιτία τού θανάτου τού Ζ. Κωστόπουλου έχει αξία για τις αστυνομικές και δικαστικές Αρχές που οφείλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Τίποτα, όμως, δεν αλλάζει ως προς την αξιολόγηση ενός θανάτου που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί...

Ο Ζ. Κωστόπουλος δεν άξιζε να σκοτωθεί ακόμα κι αν βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, ακόμα κι αν είχε μπει στο κοσμηματοπωλείο για να κλέψει. Ούτε το πάθος για τις τοξικές ουσίες ούτε αυτό για την παραβατικότητα ή για το χρήμα είναι δικαιολογημένες αιτίες θανάτωσης ενός ανθρώπου, εκτός αν φιλοδοξία μας είναι η Ελλάδα να μετατραπεί σε Σαουδική Αραβία. Αν, άλλωστε, σκοτώναμε για μερικά κοσμήματα, τι θα κάναμε με εκείνους που τσεπώνουν εκατομμύρια;...

Ο Ζ. Κωστόπουλος δεν μπορεί να επιστρέψει στη ζωή. Όσοι, όμως, είμαστε ακόμα εδώ έχουμε ιερή υποχρέωση την επόμενη φορά που θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός παρόμοιου περιστατικού να μην επιτρέψουμε στο χειρότερο μικροαστικό μας εαυτό να επικρατήσει πάνω στο στοιχειώδη ανθρωπισμό μας. Οι νόμοι τίθενται για να καθορίζουν το πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης και να επιβάλλουν ποινές συνετισμού, όχι για να αποτρέπουν την παραβατικότητα μέσω της εγκατάστασης του φόβου.

Αν ίσχυε το τελευταίο, τότε θα έπρεπε να κόβουμε τα χέρια τού κλέφτη ή τα γεννητικά όργανα ενός βιαστή για να αισθανόμαστε σίγουροι ότι ο δράστης δεν θα ξανακυλήσει στο έγκλημα και οι υπόλοιποι θα το σκεφτόμασταν δυο και τρεις φορές λόγω των βαριών συνεπειών. Οι δημοκρατικές, ελεύθερες κοινωνίες καταρρέουν, όμως, τη στιγμή που τα ανοίγματά τους στον αυταρχισμό καθίστανται νόρμα...

Οι θιασώτες, άλλωστε, του "dura lex, sed lex" θεωρούν τον εγκληματία είτε εκ γενετής προορισμένο να εγκληματεί είτε αδύναμο να αλλάξει τη ζωή του και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μελετήσουν τις συνθήκες κατά τις οποίες εγκλημάτησε. Και γιατί, εξάλλου, να κόβουμε το χέρι τού κλέφτη και να μην κάνουμε το ίδιο, για παράδειγμα, και με αυτόν που μιλά στο κινητό του ενώ οδηγεί, ενέργεια η οποία μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα από την απώλεια περιουσίας, σε αφαίρεση δηλαδή ζωής;...

Ποιος είναι ανάμεσά μας ο αναμάρτητος που θα καθορίζει τι είναι αμαρτία και τι όχι και τη βαρύτητά της ώστε να επιβάλλει τις πλέον ανεπίστρεπτες ποινές; Δεν θα φτάσουμε ποτέ στην κοινωνική γαλήνη αν το μίσος είναι αυτό που κινεί τις πράξεις μας και καθορίζει το μέτρο τού δίκαιου...

Η ασθένεια της εξουσίας με απώλεια περνάει...

Αν διάβαζε κανείς τις αναρτήσεις των απανταχού συριζαίων με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, μπορεί και να πίστευε ότι τουλάχιστον ένας στους δύο είχε πολεμήσει τη χούντα ή είχε συγγενή που την πολέμησε και τώρα συνεχίζουν τους αγώνες τους κατατροπώνοντας το νεοφιλελευθερισμό. Όπως οι εθνικιστές καπηλεύονται τα αρχαία μας κάλλη για να πείθουν για το μεγαλείο τής φυλής έτσι και οι συμβιβασμένοι με την εξουσία Αριστεροί κάνουν ένα βαθύ άλμα στις δεκαετίες για να ισχυρίζονται εμμέσως πως αυτοί που σήμερα έχουν γλυκαθεί από το μέλι και δεν λένε να βγάλουν το χέρι από αυτό είναι οι ίδιοι στη μορφή και στην ψυχή με εκείνους που πρότασσαν τα στήθη τους για ψωμί, παιδεία, ελευθερία...

Με αυτό το σκεπτικό δεν είναι παράλογο που πολλοί συριζαίοι αναρωτιούνται γιατί το πόπολο τους υποδέχεται με βρισιές και με ντομάτες όταν τους βλέπει μπροστά του αντί να τους σηκώνει στα χέρια σαν να του είχαν χαρίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι τέτοια η απομάκρυνσή τους από την κοινωνική πραγματικότητα ώστε πιστεύουν ότι για το "ηρωικό" πρώτο εξάμηνο του 2015 θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε στην αιωνιότητα και να μην σκεφτόμαστε καν να τους πετάξουμε από το Μαξίμου γιατί ό,τι ακολούθησε δεν ήταν αντάξιο (sic) των προσδοκιών. Γι' αυτό και χαρακτηρίζουν σήμερα φασιστική κάθε βίαιη ενέργεια σε βάρος τους, την οποία αποκαλούσαν επαναστατική όταν είχε άλλους για θύματα και δεν είχαν υπνωτιστεί οι ίδιοι από το αφροδισιακό τής αρχομανίας...

Το καλύτερο φάρμακο για την οίηση που γεννά η εξουσία είναι η απώλειά της. Δεν υπάρχει άλλο γι' αυτήν την ασθένεια που χτυπά και τους καλύτερους ανάμεσά μας. Κι αν, μάλιστα, δεν αργήσει και πολύ, ακόμα καλύτερα για εκείνους που δεσμεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά προσαρμόστηκαν σε αυτόν γρηγορότερα κι από τους προκατόχους τους...

Ίσως στον 22ο αιώνα να έρθει και στα μέρη μας ο Διαφωτισμός...

Ο Αλ. Τσίπρας κι ο Ιερώνυμος πέτυχαν μια win win εμπορική συμφωνία με πολιτική ουρά: ο πρωθυπουργός μπορεί να ισχυρίζεται πως τακτοποιεί ζητήματα που καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεν άγγιξε κι ο αρχιεπίσκοπος πως επιλύει εξωδικαστικά εκκρεμότητες που διαφορετικά θα κατάληγαν σε μακροχρόνιες δικαστικές διενέξεις με αμφίβολα αποτελέσματα. Κι όπως σε κάθε εμπορική συμφωνία όπου αξιωματικά ο σκοπός είναι το κέρδος η Αριστερά και η χριστιανοσύνη δεν έχουν καμία σχέση ώστε να πρέπει να εμπλέκεται το όνομά τους στη μικροκομματική αντιπαράθεση...

Δεν έχω αμφιβολία πως ο μακαρίτης Χριστόδουλος δεν θα προχωρούσε σε οποιαδήποτε συμφωνία με μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Στη δική του σκοταδιστική αντίληψη, άλλωστε, ακόμα κι ο Κ. Σημίτης έμοιαζε με τον Τσε Γκεβάρα.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι ο Ιερώνυμος δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της εκκλησίας και των τραγοπαπάδων της πολύ επιτυχημένα. Πέτυχε, άλλωστε, το κυριότερο, να μην προχωρήσουμε ούτε αυτήν τη φορά στο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, πέρα από κάποιες μικροαλλαγές για να μπορεί να λέει η κυβέρνηση στο αριστερό της ακροατήριο πως δεν το πρόδωσε...

Όλη αυτή η ιστορία, ωστόσο, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσα άλματα πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να προσεγγίσει τον 21ο αιώνα. Την ίδια στιγμή που υπερηφανευόμαστε για το ότι είμαστε η μήτρα τού δυτικού πολιτισμού αρνούμαστε ακόμα το Διαφωτισμό κι ασπαζόμαστε αντιλήψεις και νοοτροπίες που έρχονται από προηγούμενους αιώνες, τις οποίες βαφτίζουμε παράδοση για να κρύβουμε την οπισθοδρομικότητά μας...

Φυσικά και είναι ζητούμενο να προσεγγίσουμε έστω το ΑΕΠ των πιο πλούσιων κρατών τής Ευρώπης. Είναι, όμως, πιο επείγον να δομήσουμε παραλλήλως και μια φιλελεύθερη με την έννοια του πλήρους σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων κι άρα ουδετερόθρησκη πολιτεία όπου δεν θα συνεδριάζουν μερικοί ρασοφόροι για να αποφασίζουν πώς θα νομοθετεί η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση και το νομίμως εκλεγμένο Κοινοβούλιο...

Το Πολυτεχνείο ζει... δυστυχώς

"Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι τού ανθρώπου που τις κουβαλάει", έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης στους "Αδερφοφάδες", ένα αριστούργημά του το οποίο δεν είναι τυχαίο πως δεν είναι από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα αφού δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, ούτε στους δεξιούς ούτε στους Αριστερούς. Το θυμήθηκα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και τη δίκαιη αναρώτηση αν θα πρέπει να τιμάμε μαζί με τους νεκρούς- οι οποίοι κέρδισαν την θέση τους στην Ιστορία τη στιγμή που ξεψυχούσαν για ανώτερα ιδανικά από τη δική τους δόξα- και τους ζωντανούς που συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 και πολλοί από αυτούς ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα στη συνέχεια του βίου τους για την επαναστατημένη νιότη τους...

Τους πρώτους έξι μήνες τού 2015 υπήρχε η έντονη αίσθηση πως ζούσαμε το τέλος τής μεταπολίτευσης- με τα καλά και τα άσχημά της- και την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλ. Τσίπρας έμοιαζαν ικανοί να βάλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΝΔ, μαζί με το σύστημα εξουσίας τής τελευταίας σαραντακονταετίας...

Τα γεγονότα που ακολούθησαν, ωστόσο, έθεσαν τέλος και σε αυτήν την ψευδαίσθηση, με μία ακόμα σοβαρή ένδειξη να είναι η προσφάτως προωθούμενη μετριοπαθής Συνταγματική Αναθεώρηση. Προφανώς η μνημονιακή περίοδος άφησε το αποτύπωμά της και στην πολιτική σκηνή, μόνο που σε καμία περίπτωση οι διαφορές τού 2018 με το 2010 δεν είναι τόσο μεγάλες όσο του 1974 με το 1967...

Τα παλιά κόμματα εξακολουθούν να υπάρχουν- άλλα αποδυναμωμένα κι άλλα ενδυναμωμένα-, το πολίτευμα δεν έχει αλλάξει και η εμβάθυνση της δημοκρατίας μοιάζει να περιορίζεται σε μια φιλοσοφική συζήτηση γύρω από τα λαϊκά δημοψηφίσματα. Με λίγα λόγια, το πνεύμα τής γενιάς τού Πολυτεχνείου συνεχίζει να κυριαρχεί, έστω κι αν είναι σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια της που κάνουν κουμάντο. 

Αν εκτιμήσουμε πως αυτό σημαίνει εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών, προφανώς και είναι ευλογία. Αν, όμως, δεν αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία έφτασε κυρίως εξαιτίας τής πολιτικής παρακμής, τότε θα έπρεπε μάλλον να ανησυχούμε πιο πολύ για το ότι το Πολυτεχνείο ακόμα ζει...

Προσωρινοί ένοικοι της εξουσίας, πρώην και νυν...

Ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με την επαγγελματική πολιτική είναι ότι κάποια στιγμή, νωρίτερα ή αργότερα, σε κάνει πρώην. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως σε κάνει να πιστεύεις ότι επειδή διετέλεσες σε κάποιο υψηλό αξίωμα έχεις το δικαίωμα να κατηγορείς δίχως, όμως, να απολογείσαι. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί τού Κ. Σημίτη θα έπρεπε να έχουν ανοίξει εδώ και χρόνια, από τότε δηλαδή που άρχισε να επιβεβαιώνεται ότι την περιλάλητη οκταετία τού επίπλαστου εκσυγχρονισμού οι πρωτεργάτες του είχαν ορμήσει με χέρια και με ποδιά στο μεγάλο βαρέλι με το μέλι...

Μπορεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής να θεωρεί τον εαυτό του μόνιμο ένοικο της εξουσίας επειδή κυβέρνησε την Ελλάδα οκτώ χρόνια και νωρίτερα ήταν υπουργός. Την ίδια, ωστόσο, καθεστωτική αντίληψη έχουν κι αρκετοί από τους σημερινούς περιστασιακούς ένοικους, οι οποίοι επίσης λειτουργούν σαν να είναι προορισμένοι να κυβερνήσουν για πάντα.

Γι' αυτό κι επενδύουν στη σκανδαλολογία, η οποία όμως μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ αν αποκαλυφθεί ότι κι εκείνοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, όπως ενδεχομένως στην υπόθεση ΔΕΠΑ. Όπως κι αν έχει, ο πολιτικός λόγος υποβιβάζεται όταν μετατρέπεται σε αρένα επίδειξης ηθικών πλεονεκτημάτων που ίσως να ισχύουν ίσως κι όχι...

Η δημοκρατία κινδυνεύει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κυρίως από την άνοδο του ακροδεξιού, μισαλλόδοξου εθνικισμού. Γι' αυτό και οι Σοσιαλιστές, η Αριστερά και οι Πράσινοι οφείλουν να συμπτύξουν κοινό μέτωπο ενόψει των ευρωεκλογών αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν να είναι ο Μ. Βέμπερ ή ο Μ. Σαλβίνι...

Στην Ελλάδα, όμως, Αλ. Τσίπρας και Φ. Γεννηματά έχουν θέσει ως προτεραιότητά τη δική τους πολιτική επιβίωση, γι' αυτό κι αντί για μέτωπο συμπόρευσης έχουν ανοίξει πόλεμο χαρακωμάτων για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από τα δικά τους μαγαζιά. Κι ας ανοίγει το δρόμο αυτή η επιλογή τους όχι μόνο για τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά και για την αύξηση της δύναμης των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και των λοιπών ακροδεξιών τύπου Κ. Βελόπουλου και Φ. Κρανιδιώτη που φαντασιώνονται βουλευτικά έδρανα...





   

Δεν θα υπήρχαν fake news αν δεν θέλαμε να τα πιστεύουμε...

Είναι επικίνδυνα τα "fake news" για τη δημοκρατία; Φυσικά και είναι, αφού ο πολίτης που δεν είναι σωστά ενημερωμένος δεν είναι και σε θέση να λαμβάνει τις καλύτερες αποφάσεις όσο μορφωμένος και πολιτικώς καταρτισμένος κι αν είναι. Το να ισχυριζόμαστε, ωστόσο, πως για να καταπολεμηθούν οι ψεύτικες ειδήσεις το μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η αυστηρότερη τιμωρία των δημοσιογράφων που τις γράφουν- λες και ήδη η σχετική νομοθεσία στην Ελλάδα δεν είναι αυστηρή- θυμίζει τη μη λογική τού "πονά χέρι, κόβει χέρι"...

Είναι αυτονόητο, αν και δεν συμβαίνει συχνά στις ημέρες μας, ότι ο επαγγελματίας δημοσιογράφος οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες του, ιδίως αυτές που έχουν μεγάλη αξία για το δημόσιο συμφέρον. Μήπως, όμως, και οι καθ' έξη πεπλανημένοι πολίτες δεν επιθυμούν να προσεγγίζουν την αλήθεια όταν διαβάζουν ή ακούν μια είδηση παρά μόνο να επιβεβαιώνουν ήδη βαθιά εγκαταστημένες στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό τους πεποιθήσεις;...

Όποιος αντιπαθεί τον Αλ. Τσίπρα είναι πρόθυμος να πιστέψει ότι είναι κι έμμισθος πράκτορας της CIA. Όποιος σιχαίνεται τον Κ. Μητσοτάκη είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί ότι έχει δωροδοκηθεί από οποιαδήποτε πολυεθνική έχει δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα...

Δεν θα πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι οι εργοδότες των δημοσιογράφων δεν είναι οι εργοδότες που έχει ένας μέσος υπάλληλος. Πρόκειται για ανθρώπους με ισχυρές διασυνδέσεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων οι οποίοι, μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούν τους πολιτικούς σαν μαριονέτες τους. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον Βασίλη Κορκίδη γιατί δεν θα είναι τελικώς υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά...

Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει πάντοτε η ατομική βούληση και η συνείδηση στην οποία είναι υπόλογος ο καθένας μας. Κι εκείνοι που ασκούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα οφείλουν να γνωρίζουν ότι το "έχω οικογένεια και παιδιά" μπορεί να είναι πειστικό επιχείρημα για έναν οικοδόμο που χτίζει τη βίλα ενός διεφθαρμένου επιχειρηματία, αλλά δεν αθωώνει αυτούς από τους οποίους ο λαός περιμένει να μαθαίνει τι κρύβεται πίσω από τις θολές γραμμές...

Η ευθύνη Τσίπρα για τους Τραμπ και τους Σαλβίνι αυτού του κόσμου...

Οι Λε Πεν, οι Τραμπ και οι Σαλβίνι αυτού του κόσμου δεν έχουν προκύψει από παρθενογένεση. Είναι προϊόντα τής αποτυχίας όχι μόνο συστημικών επιλογών, αλλά κι αντισυστημικών που δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιες των λαϊκών προσδοκιών. Ο Αλ. Τσίπρας, επομένως, έχει δίκιο όταν καταγγέλλει την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού, της μισαλλοδοξίας και της πατριδοκαπηλίας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Μόνο που ο ίδιος έχει τη δική του υποχρέωση να απολογηθεί γι' αυτό. Αν δεν είχε ηττηθεί το 2015 ο ίδιος, συμπαρασύροντας την Αριστερά μαζί του, σήμερα ενδεχομένως να μην ανησυχούσαμε για την ακροδεξιά στροφή απομονωτισμού τής Ευρώπης, αφού οι λαοί της δεν θα αναζητούσαν σωτήρες στους κάδους απορριμμάτων αν εκείνοι που τους πότισαν με ελπίδα είχαν αποδειχθεί αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων...

Στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ απαντούν μονότονα πως ο λαός αποφάσισε στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 για τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξάμηνου της ίδιας χρονιάς. Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας αισθάνεται την ανάγκη- όπως συνέβη το Σάββατο από το Βερολίνο- να απολογείται ακόμα για εκείνη την περίοδο. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές απειλώντας για την παλινόρθωση του παλιού κομματικού συστήματος. Οι ψηφοφόροι τον αντιμετωπίζουν πλέον κι εκείνον ως έναν συστημικό πολιτικό, με τα θετικά και τα αρνητικά που εμπεριέχει αυτή η παραδοχή...

Κι ο ίδιος, άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας περιφέρεται στα ευρωπαϊκά φόρα ως η μετανοήσασα Μαγδαλήνη που σε ρόλο Νέστορα συμβουλεύει τους Ευρωπαίους ηγέτες για το πώς θα αποφύγουν την πολιτική επανεμφάνιση του μεσοπόλεμου. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα διακινδυνεύσει σύγκρουσή του μαζί τους για το θέμα των συντάξεων, αφού πρώτιστος στόχος του είναι να θεμελιώσει πως αυτός είναι ο εκπρόσωπος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, απομονώνοντας ακόμα περισσότερο το ημιθανές ΚΙΝΑΛ. Με λίγα λόγια, δεν είναι ο Τσίπρας που ριζοσπαστικοποιεί την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη που τον περιόρισε στα μίζερα, όταν δεν είναι και νεοφιλελεύθερα, μέτρα της...

Αλίμονο, αξία δεν έχει μόνο η συμμετοχή...

Το πολιτικώς ορθό στην πολιτικώς ορθή εποχή μας είναι να λες πως αξία σε έναν αγώνα, όπως ο Μαραθώνιος της Αθήνας, έχει από μόνη της η συμμετοχή, ανεξαρτήτως σε τι θέση τερματίζεις. Θα συμφωνήσω, μόνο όμως στην περίπτωση που όποιος συμμετέχει, έχει ξεπεράσει τα όριά του, στην πραγματικότητα έχει ανακαλύψει νέα και βάζει στόχο την επόμενη φορά να πατήσει μια ψηλότερη κορυφή. Δεν θα υπερασπιστώ, όμως, το χαβαλέ τής ήσσονος προσπάθειας, της λογικής "αντί να πάω σε μια καφετέρια θα πάρω τον καφέ μαζί μου και με μερικούς φίλους θα περπατήσω στην άδεια Αθήνα και θα βγάλω και μερικές σέλφι για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μπορώ να διηγούμαι στους φίλους μου ανύπαρκτες εμπειρίες από κοινότοπα συναισθήματα"...

Φυσικά ο αθλητισμός δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός των δυνάμεων, αλλά και των παθογενειών ενός έθνους. Μήπως δεν είναι η ίδια αντίληψη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος που μας σπρώχνει στα πρακτορεία τού ΟΠΑΠ κάθε φορά που κληρώνει ένα τζακ ποτ στο Τζόκερ; Κι όταν αυτή η νοοτροπία συνδυάζεται με τον άκρατο ατομικισμό τότε οι συνέπειες είναι παρόμοιες με αυτές που έζησε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και που ετοιμάζεται να ζήσει, ενδεχομένως με ένα μικρό διάλειμμα, και τα επόμενα χρόνια...

Και στα δυσκολότερα χρόνια των μνημονίων έγραφα ότι η λύση στο δράμα δεν θα έρθει από πάνω, από την πολιτική εξουσία δηλαδή, αλλά από κάτω, από το λαό που θα αποφασίσει να επαναστατήσει κόντρα σε ό,τι αναγνωρίζει ότι τον καταστρέφει, αλλά ψάχνει δικαιολογίες για να μην το ανατρέπει. Η ελευθερία τής επιλογής- συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατίας- είναι ωφέλιμη μόνο όταν την θέτουμε στην υπηρεσία και του κοινωνικού συνόλου. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπεται σε δικαιολογία για να αναπαράγουμε τις αβελτηρίες μας και να βρίσκουμε αποκούμπι για τις αποτυχίες μας στις αποτυχίες των άλλων...

Αναδρομικά στους καραβανάδες, διαβατήρια σε αυτούς που μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα...

Όποιος πιστεύει ότι τα αναδρομικά που δίνονται κατά βάση στους ένστολους δεν έχουν καμία σχέση με τις επικείμενες εκλογές μάλλον δεν έχει ιδέα για το πώς λειτουργεί το πολιτικό παιχνίδι σε αυτήν τη χώρα. Είναι προφανές ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν εμφανίστηκε στη γιορτή τής Πολεμικής Αεροπορίας και στη Βουλή μόνο για να τιμήσει τα θύματα- πιλότους ενός ακήρυχτου πόλεμου πάνω από το Αιγαίο, αλλά για να κερδίσει πολύτιμα ψηφαλάκια στη μάχη για να διατηρηθεί ως πολιτικός παίκτης. Γι' άλλη μια φορά, ωστόσο, οι κυβερνητικές προτεραιότητες, οι οποίες θα ήταν και της αντιπολίτευσης αν είχε την εξουσία, δεν συμβαδίζουν με το αναπτυξιακό πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να μην ξαναζήσουμε την περιπέτεια των μνημονίων...

Οι πιλότοι μας είναι παλικάρια, καμία αντίρρηση ως προς αυτό. Όποιος, όμως, έχει υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό γνωρίζει ότι δεν είναι οι αεροπόροι μας ο μέσος όρος των στρατιωτικών. Στην καλύτερη περίπτωση είναι καλά παιδιά που τρούπωσαν για ένα γερό χαρτζιλίκι και στη χειρότερη αγράμματοι, συμπλεγματικοί καραβανάδες που εκμεταλλεύονται την ελεεινή τους εξουσία για να διοχετεύουν τα κόμπλεξ τους σε αμούστακους νέους.

Είναι αυτοί, επομένως, η προτεραιότητα που πρέπει να δοθεί στην επανόρθωση μνημονιακών αδικιών, αν υποθέσουμε πως υπάρχει αδικία στην περίπτωση των καραβανάδων; Μάλλον όχι, αφού οι περισσότεροι δεν θα μπορέσουν να υπερασπιστούν ούτε καν την τιμή τους σε περίπτωση πόλεμου...

Το "brain drain" δεν πρόκειται να σταματήσει όσο οι ταλαντούχοι νέοι μας λαμβάνουν το μήνυμα πως η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένουν κούφια λόγια σε αυτόν τον τόπο, πως σε θέσεις ευθύνης προσλαμβάνονται μόνο τα κομματόσκυλα ή πως τα αναδρομικά δίνονται κατά βάση σε αργόσχολους. "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή", αλλά κι αλλαγή τής νοοτροπίας που μας οδήγησε στα μνημόνια. Μόνο αυτό, ωστόσο, δεν συμβαίνει σήμερα, αφού η δημοκρατία τής συναλλαγής ζει και βασιλεύει και την Ελλάδα δυναστεύει...